Μπουμ μπουμ τσάκα τσάκα part 2

Σε άφησα σε αγωνία ρε φιλενάδα, το ξέρω, τι να κάνω ο δύστυχος, 2 χέρια τα χω όλα κι όλα, τι να πρωτοκάνω, δουλειές στο σπίτι, δουλειά στο γραφείο που για κάποιο λόγο παραέχω τις τελευταίες μέρες και τρέχω; Έχω και γιορτή να οργανώσω, να κάμω τις λίστες μου, να μαγειρέψω, να καθαρίσω, αχ άσε με, διαλυμένος είμαι!

Που είχα μείνει λοιπόν; Α ναι, στο ζαχαροπλαστείο Πιγκάλ, το οποίον δεν έχω ιδέα για την ποικιλία και την ποιότητα των εδεσμάτων του, υποψιάζομαι δε ότι θα είναι εξαιρετικά αρωματικά τα άτιμα!
Συνεχίζει που λες το πούλμαν τη θεάρεστη διαδρομή του, βγαίνει απ τη Λαμία και παίρνει την εθνική. Πήχτρα στους κακομούτσουνους από τα νεύρα μέσα, εγώ προσπαθώ να το πάρω λίγο στην πλάκα και να μη δίδω σημασίες anymore, με την τσάντα με τα ρούχα και τους λαχανοντολμάδες αγκαλιά, έναν άλλον υπέρβαρο αλλά ευγενέστατο κύριο δίπλα μου και μια δασκάλα με χοντρή φωνή πίσω μου η οποία δεν αρκείται να ενημερώσει έναν άνθρωπο για το ότι θα καθυστερήσει αλλά παίρνει όλο το σχολείο, ίσως και κάποια γειτονικά κι εξηγεί την κατάσταση σε έναν έναν προσωπικά. Η μέρα της Μαρμότας. Άκουσα από τα χείλη της 37.000 φορές την ίδια ιστορία. Ήθελα να γυρίσω να της φέρω την τσάντα στο κεφάλι αλλά λυπήθηκα τους λαχανοντολμάδες, γιατί είναι και μπελαλίδικο φαγητό και ωραίο το άτιμο, άσε που είναι και διαίτης και τους τρώω και στεγνώνουν οι μύες.

Κι εκεί που πηγαίνει και πηγαίνει και η δασκάλα μιλάει και μιλάει και τα νεύρα μου τεντώνουν και τεντώνουν, βγαίνει απ την εθνική και αρχίζει να παίρνει τα βουνά. Δεν μπορεί, σκέφτομαι, κάπου εδώ θα είναι η υπέροχη κι εξωτική Τιθορέα. Φευ όμως φιλενάδα, ανεβήκαμε ΟΛΟ το βουνό, ο Μπράλος έμαθα αργότερα πως ήτανε, χιόνια συνέχεια κι ένας αέρας τρομαχτικός, να σηκώνει το χιόνι και να μη βλέπεις έξω, ο πούλμαν μαν να τρέχει σαν παλαβός, ο δρόμος ν αρχίσει να γίνεται κάτασπρος και αίφνης εις το βουνό ψηλά εκεί σταματάμε.

Η καρδιά μου βούλιαξε σε απύθμενα απελπισμένα βάθη. Νόμιζα ότι χάλασε ο πούλμαν διότι δεν ήτο και της τελευταίας τεχνολογίας, αυτά τα υπερυψωμένα με την τηλεόραση την πλάσμα και το cd να παίζει Στανίση τέρμα (το χω ζήσει αυτό), είναι από κείνα που έχουν κουβαλήσει πολλά ζεμπίλια και κότες στη ζωή τους... Ευτυχώς όμως είχε κλείσει ο δρόμος απ το χιόνι και περιμέναμε το μηχάνημα που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά του (εκχιονιστικό ε;) να τον ανοίξει. Τον ανοίγει αυτό, ρίχνει και αλάτι ένας άλλος κύριος και συνεχίζουμε την ξέφρενη πορεία μας...

Κατεβαίνουμε το όρος, πουθενά η Τιθορέα. Πουθενά ζωή γενικότερα, στα Ιμαλάια θαρρούσα πως ήμουν, απελπισία μαύρη. Δίπλα ο Παρνασσός υπέροχα χιονισμένος και επιβλητικός, ωραία θεάματα, δεν έχω παράπονο. Κάποια στιγμή φτάνουμε σε οικισμό - χωριό - κωμόπολη. Φτάνουμε ανέκραξα στον συμπαθή κύριο αλλά φευ, ήτο η πανέμορφη Αμφίκλεια η οποία διαθέτει και Μουσείο Άρτου. Μεγάλη περιέργεια με διέτρεξε κι σχεδόν έσπευσα να ανακράξω "Στο Μουσείο αδερφές μου, στο Μουσείο" αλλά με συγκράτησε η λογική.

Μετά από κανά 15λεπτο αριβάραμε στην υπέροχη Τιθορέα και το χαμόγελο φάνηκε στα χείλη μας. Στην κεντρική πλατεία όμως είχε παρατήσει το αυτοκίνητό του ένας χριστιανος μέσα στη μέση του δρόμου και έτσι τον περιμέναμε ώρα αρκετή να βγει απ τον τοπικό καφενέ να το μαζέψει. Που να το ξερε ο έρμος ότι θα σκάγανε τα πούλμαντα με εξαγριωμένους επιβάτες του ΟΣΕ; Έκπληκτος αλλά με αργές κινήσεις το απέσυρε κι έτσι φτάσαμε στον πολυπόθητο σιδηροδρομικό σταθμό Τιθορέας για να φορτωθούμε στο νέο συρμό.

Έτσι φιλενάδα, όλα καλά. Με 3 ωρίτσες καθυστέρηση έφτασα στη δουλειά μου όπου γινόταν του κουτρούλη η εμποροπανύγηρις και με το χάλι και την ταλαιπωρία που είχα έπρεπε να κάνω ένα σωρό πράγματα... Ένα θα σου πω. Δεν διέκοψα για φαγητό, κάτι πιτσίνια μασούλησα και πάλι καλά να λες.

πάλι καλά...

Άντε βρε και άμα ποτέ βγάλει ήλιο σ αυτή τη χώρα θα σου κάνω και μια χαρούμενη ανάρτηση, τώρα βολέψου με τη γκρίνια μου!