Fragile

Θα πει εύθραυστον, αν και είμαι σίγουρος πως το ξέρεις ρε φιλενάδα, προς Θεού, είναι η ίδια λέξη στα αγγλικά, τόσα χαρτοκιβώτια έχεις δει με το σηματάκι-ποτηράκι πάνω τους. Fragile όπως το γυαλί, όπως η γκοφρέτα, όπως το λεπτό στρώμα πάγου πάνω σε μια ήρεμη λίμνη.

Δεν σου φέρνει στο νου ένα βαθμό επικινδυνότητας αυτή η λέξη; Δηλαδή αν σπάσει το γυαλί, πέραν του ότι δεν ξανακολλά μπορεί να σε κόψει. Αν σπάσει ο πάγος μπορεί να πνιγείς. Ε, τώρα αν σπάσει η γκοφρέτα δεν τρέχει τίποτα, την τρως και σπασμένη!

Συνειδητοποιώ που λες ρε κούκλα μου ότι η εποχή αυτή παραείναι fragile (ιταλικό, φράτζιλε, έτσι θέλω να το διαβάζεις), παραείναι ρε γαμώτο, γιατί δεν έχω ιδέα τι θα μας ξημερώσει αύριο. Δεν πιστεύω σε θαύματα, δεν θεωρώ ότι αύριο θα κερδίσει όλη η χώρα το Τζόκερ και αίφνης θα βγει απ την κρίση που ομολογουμένως κάποιοι άλλοι την έβαλαν - κατά την ταπεινή μου άποψη - δεν θεωρώ ότι επειδή ο Άρης είναι ανάδρομος μας έχει πάρει ο διάολος, όχι, δεν πετάω στα σύννεφα. θεωρώ ότι δεν έχω ιδέα τι θα γίνει αύριο, σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα. Δεν θέλω να σου μιλήσω για το πως θα βγούμε απ την κρίση, ούτε να υποπέσω σε ρομαντικά ατοπήματα τύπου θα ξαναγυρίσουμε στην αθωότητα του 50, δεν υπάρχει κανένας ρομαντισμός στην ανεργία, στην πείνα, στην αστάθεια, στο κρύο, στην πίκρα, στη θλίψη. Δεν υπάρχει κανένας ρομαντισμός στον εφιάλτη ρε φιλενάδα, κανένας απολύτως.

Είδα ένα όνειρο πριν ξυπνήσω το πρωί, όμορφο ήταν, πολύ όμορφο, ήμουν με καλή παρέα δίπλα σε καθάρια αλλά βαθιά νερά, βουτήξαμε μέσα στο γαλάζιο και όταν (επειδή ήταν όνειρο είχε και πλάνα από ψηλά) έβλεπες από ψηλά ήταν γεμάτη η γαλαζοπράσινη θάλασσα με μικρά μικρά νησάκια και πάνω χτισμένα όμορφα σπίτια κι εκκλησιές, ήταν τόσο ωραία, ακουγόταν κι ένα τραγούδι, ξύπνησα μ αυτό στα χείλη μου και στο μυαλό μου,το τραγουδούσα αρκετή ώρα αλλά τώρα το χω ξεχάσει. Δυστυχώς ό,τι έχω συνθέσει στον ύπνο μου το ξεχνάω μετά από λίγη ώρα - τι κρίμα, τόση τέχνη χαμένη (χα χα χα).

Όπως ξέχασα το τραγούδι, έτσι κοντεύω να ξεχάσω και το όνειρο γιατί με πνίξανε οι σκέψεις. Που θα πάει; Τι θα γίνει; Ποιος θα είμαι μέσα σ αυτήν την κατάσταση; Πως θα καταφέρω να διατηρήσω ότι έχω χτίσει; θα αναγκαστώ να παραδώσω τα όπλα; Τη ζωή μου; Την αγάπη μου; Γιατί; Θα πρέπει να κάνω νέα ξεκινήματα; Σε ποιες βάσεις; Πως θα στηρίξω τα πόδια μου για να στηριχτώ πάνω τους; Πως θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα. Θα συνεχίσω να κάνω ό,τι κάνω προσπαθώντας κι ελπίζοντας. Η ελπίδα πεθαίνει προτελευταία. Τελευταίος εγώ.

Θα μου πεις χάνεις την ψυχραιμία και την υπομονή σου και στο κάτω κάτω σε καλή φάση είσαι ακόμα, δουλειά έχεις, τη βγάζεις, ίσως με λίγη περισσότερη προσπάθεια αλλά τη βγάζεις καθαρή, αν χρειαστείς βοήθεια, αυτή υπάρχει και τα λοιπά και τα λοιπά. Βρε ναι, το ξέρω, δεν σου παραπονιέμαι σήμερα, απλά αναρωτιέμαι, τι θα γίνει; Αν ανατραπεί το σύμπαν μου τι θα κάνω; Θα αναγκαστώ να παρατήσω το μικρό φτωχικό μου σπιτάκι να πάω πίσω στη μαμά; Θα αναγκαστώ να χωρίσω γιατί δεν θα μπορώ να βρω λεφτά για τα εισιτήρια; Τι θα αναγκαστώ να κάνω; Θα αναγκαστώ να πάω κάπου αλλού, σε μια άλλη χώρα για να επιβιώσω; Δεν έχω ιδέα. Αυτό είναι το πρόβλημά μου, είμαι άνθρωπος του πλάνου (και του αεροπλάνου αλλά αυτό είναι μια άλλη παράμετρος) και το να μην έχω ιδέα με φθείρει. Με καθιστά εύθραυστο. Φράτζιλε που λέει και το τραγούδι ρε φιλενάδα. Μόλτο φράτζιλε.

Y.Γ. Κάνει και ψόφο ρε φιλενάδα γαμώτο και ούτε μια νιφάδα. 

Δεν έχει και τρένα και θα είμαι μόνος το σαββατοκύριακο... άσε, δεν έχω κέφι...