Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

4 μέρες μόνο!!!



Α ρε φιλενάδα, σ' άφησα τόσες μέρες μόνη κι έρμη, με έχασες τον τεμπέλη, αλλά ρε συ πίστεψέ με, δεν φταίω εγώ, φταίει η ζωή μου που ναι βαρετή. Ναι σου λέω, βαρετή μέχρις απελπισίας, βαρετή με την καλή έννοια. Ούτε ένα ατύχημα, ούτε μια αναζήτηση, ούτε μια γκρίνια δεν έχω να σου πω. Κάτι πήρε το μάτι μου για άλλο τραγούδι της Αννούλας με τίτλο Βενζίνη αλλά θέλοντας να διατηρήσω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα άψητα απέφυγα να το ακούσω. προτιμώ ν' ακούω την περουκοφόρο γραία να τραβά τους καναπέδες.

Πέρασα ένα πολύ όμορφο σαββατοκύριακο με φίλους καλούς, πήγαμε, κάναμε τα μπάνια μας, ήπιαμε τα μοχίτα μας, ευχηθήκαμε χρόνια πολλά στους γενεθλιάζοντες, κολυμπήσαμε και κάναμε κέφια και γλέντια στα νερά, φάγαμε τα κλαμπ μας, μας έπιασε κι ένα κόψιμο, έτσι να βρίσκεται, είδαμε τις Βαρβάρες μας (Μπαρμπάριασα το ΣΚ, μαραθώνιος Βαρβάρας σου λέω, είχα καμιά δεκαετία να το κάνω αυτό), χαμογελάσαμε, γελάσαμε, φιλοσοφήσαμε, ποδηλατήσαμε and now what?

Now καλό μου παιδί περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με τα μισθά για να δούμε αν θα πάμε πουθενά εκτός Θεσσαλονίκης.

Αν ναι, αααααααχ κάνω στο μυαλό μου πλάνα, πλάνα ονειρεμένα για ταξίδια μακρινά σε τόπους εξωτικούς (για Πήλιο το κόβω - μη φανταστείς κι εσύ ότι θα πάω Μαδαγασκάρη) αν και για να μαι ειλικρινής ένα μεγάλο ταξίδι το θελα. Κι όταν λέω μεγάλο εννοώ να μπω στο αερόπλανο και να βγω εκτός συνόρων... Δεν ξέρω, φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι που δεν με πολυενδιαφέρουν τα μπάνια, θα θελα να δω πράγματα που δεν έχω ξαναδεί - και στην ΠΓΔΜ θα πήγαινα - που λέει ο λόγος πάντα. (Αλήθεια την κάτοικο της ΠΓΔΜ πως διάολο θα την πούμε; Πρώην Γιουκοσλάβα Δημοκράτισσα της Μακεδονίας ή Πρώην Γιουκοσλαβική Δημοκρατική Μακεδόνισσα; Μου δημιουργήθηκε η απορία πρόσφατα και ακόμα δεν έχω καταλήξει - αναζητώ βοήθεια)!

Αν όχι ετοιμάσου να με δανείσεις για βενζίνη - τσιγάρα - διόδια!

Κι έτσι έμεινα 4 εργάσιμες (με τη σημερινή) και μετά όπως και να χει απ' την πρωτεύουσα θα λείψω για 3 ολάκερες βδομάδες και κάτι. Δε βλέπω την ώρα. Πραγματικά αισθάνομαι τόσο κουρασμένος που θέλω τόσο πολύ να ξεφύγω απ τα συνηθισμένα - δεν φαντάζεσαι πόσο. Θέλω να πάω πάνω και να μαι αγκαλιά με το μωρό - δεδομένου ότι θα παίζει κλιματιστικό - συνέχεια.

Δεν είναι η ώρα να κάνω απολογισμό αλλά μέχρι στιγμής το 2012 με έχει κουράσει. Πρέπει να είναι απ τις χειρότερες χρονιές της ζωής μου. Αν εξαιρέσεις την υγεία και την αγάπη, όλα τα άλλα πάνε κατά διαόλου. Και μη με βλέπεις που χαμογελάω συνέχεια - εγώ ξέρω τι έχω τραβήξει, με αποκορύφωμα τη μεγάλη απώλειά μου. Ας είναι όμως, προχωράμε δυνατά και βλέπουμε. Δεν έχουμε κι άλλη επιλογή ρε φιλενάδα, αν το βάλουμε κάτω δεν μας σηκώνει κανείς. Ξέρεις η σοφή και πανέμορφη μαμά έχει ένα ρητό - αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς μην περιμένεις απ' τους άλλους - κι έχει απόλυτο δίκιο. Στο κάτω κάτω αν εκείνη έχει τη δύναμη, με όλα όσα πέρασε και περνάει, να χαμογελά και να αισιοδοξεί εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα για ο,τιδήποτε λιγότερο. Κανένα.

Έχει επωμιστεί εκτός από το θάνατο του άντρα της (του έρωτά της, του συντρόφου της, του ανθρώπου της γιατί αυτοί οι δύο ήταν ερωτευμένοι μέχρι την τελευταία στιγμή), και μας. Τα παιδιά της. Μας στηρίζει όπως και όσο μπορεί που είναι πάρα πολύ. Όλους μας, ποικιλλοτρόπως. Αυτή η γυναίκα έχει τόση ενέργεια και δύναμη που τη ζηλεύω. Αν είχα ένα μικρό ποσοστό της δύναμής της θα ήμουν πλανητάρχης. Δεν υπερβάλλω, κι εσύ που την ξέρεις το ξέρεις πως δεν υπερβάλλω. Είναι απλά απίστευτη. Προχτές που μου κανε κεφτεδάκια γιατί της παραπονέθηκα πως έτρωγα μπριάμ για 4 μέρες συνεχόμενες και είχα αρχίσει να μοιάζω με κολοκυθοκορφάδα, είχα την ευκαιρία μέσα από την κουβέντα μας να τη θαυμάσω για άλλη μια φορά, να θαυμάσω το κουράγιο και τη δύναμή της, την αστείρευτη ενεργητικότητά της, το χαμόγελο και την αισιοδοξία της. Α ρε μάνα, είσαι απίστευτη τελικά.

Άλλα ντ' άλλα το post σήμερα φιλενάδα, ό,τι μου κατέβει σου γράφω! Αλλά σου λέω γαμώτο, ούτε με μια γριά δεν πιάστηκα στα χέρια σήμερα. Ουφ, πλήξη....


Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Απόλυτη Αμηχανία

Γεια σου ρε φιλενάδα, που μου πες χτες να μην κάνω αναρτήσεις το πρωί γιατί δεν προλαβαίνεις και για να δεις τι άνθρωπος είμαι δεν το κάνω, όχι για να δεις δηλαδή. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν έκανα το πρωί γιατί απ τη βαρεμάρα μου και δεν είχα σκεφτεί τίποτα και δεν είχα μπει στη διαδικασία να σκεφτώ... Μόνο την τυρόπιτά μου ξανάφαγα για να επιβεβαιώσω την επιτυχία (και την επιβεβαίωσα η αλήθεια είναι - παρόλο που σήμερα έξω απ το φούρνο είχε κατασκηνώσει κύριος σε αθλία κατάσταση και όποιος πήγαινε να μπει μέσα του έλεγε ότι είχε βρει τρίχα μέσα σε αρτοσκεύασμα και σου το έδειχνε κιόλας να το σιγουρέψεις, και είχε καλέσει την αστυνομία και είπα μέσα μου "όχι, δεν θα δώσεις σημασία" και δεν έδωσα, διότι αν έδιδα άντε βρες φούρνο της προκοπής πάλι...)

Τι έλεγα; Α, ναι. Δύσκολη που λες η μέρα σήμερα φιλενάδα, δύσκολη γιατί κάνει μια νύστα, μια πλήξη, μια βαρεμάρα κι ευτυχώς η εργάσιμος τελειώνει και θα συνεχιστεί ελπίζω επί του καναπέως οριζοντίως κάτω απ το κλιματιστικό που άρχισα να το θεωρώ την αγορά του αιώνα. Ευτυχώς που το πήρα πρόπερσι που χα κανά φράγκο και σώθηκα.

Και μέσα σε μια συζήτηση συναδελφική που είχα πριν λίγο, προέκυψε το εξής θέμα βαθιάς φιλοσοφίας και κοσμοθεωρίας.

Έχεις παρατηρήσει φιλενάδα πως αρκετές φορές όταν παρακολουθείς κάτι είτε στην τηλεόραση είτε κάπου αλλού, χωρίς να έχεις καμία μα καμία ευθύνη, αισθάνεσαι μια βαθιά αμηχανία επειδή το θέαμα είναι τόσο θλιβερό και κακό; Και σου επαναλαμβάνω η ευθύνη σου για το θέαμα είναι ανύπαρκτη. Δεν το δημιούργησες εσύ. Αυτό μπορεί να είναι μια ταινία, ένα θεατρικό έργο, ένα σίριαλ, μια επιθεώρηση με το Σεφερλή, ή ένα βίντεο κλιπ οποιουδήποτε καλλιτέχνη... Ιδιαίτερα δε αν δεν είσαι μόνος η αμηχανία σου εντείνεται στο έπακρο κι αισθάνεσαι υπεύθυνος για το βιασμό της αισθητικής του δύστυχου που είστε μαζί και το παρακολουθείτε. Έτσι δεν είναι φιλενάδα;

Για να είμαι ειλικρινής, επειδή πλέον εδώ και κάποια χρόνια δεν παρακολουθώ τηλεόραση, κατεβάζω ό,τι θέλω να δω και το βλέπω με αποκλειστικά δική μου ευθύνη, και συνήθως δεν ντρέπομαι γι αυτό, την έχω γλιτώσει. Έλα όμως που επειδή όσο και να ναι σερφάρεις στο διαδίκτυο και όλο και κάτι θα πάρει το μάτι σου, ο κίνδυνος ελοχεύει, ο τρόμος ενεδρεύει...

Έτσι λοιπόν την πάτησα και σχετικά πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου το νέο βίντεο κλιπ του νέου υπερπαραγωγικού άσματος της Αννούλας - όχι του χιονιά, της Από(β)λυτης - με τίτλο Τυραννιέμαι...
Αρχικά σκέφτηκα να προστατεύσω τον τηγανισμένο μου εγκέφαλο και να μην πατήσω το κλικ. Μετά όμως, σκέφτηκα ότι ο καλός κουτσομπόλης πρώτα βλέπει και μετά κρίνει οπότε έκατσα και το είδα (και το άκουσα)...

...ολόκληρο...
...απ' την αρχή μέχρι το τέλος!

Λοιπόν, η αηδία και η αμηχανία που ένιωσα δε νομίζω ότι έχει προηγούμενο, θλίψη καμία, γιατί είναι ευρέως γνωστό ότι δεν την έχω σε καμία απολύτως εκτίμηση την Απόλυτη.

Αυτό που είδα είναι ένα τερατούργημα βγαλμένο από την πιο κακόγουστα κιτς σκηνοθετική κόλαση που θα μπορούσε να σκεφτεί ανθρώπου νους. Μια γηρασμένη καλλιτέχνις η οποία τράβα τράβα τα μούτρα έχει φτάσει ο στόμας απ το ένα αυτί μέχρι το άλλο, να το παίζει (ακόμα) λεβαντομπεμπέκα.
Ο συλληφθέντας την ιδέα του πονήματος, θέλοντας να προσδώσει μια χιουμοριστική χροιά στο έργο, παρουσιάζει τη μπεμπέκα ως μια πικραμένη πολύχρωμη, κατσιασμένη κομμώτρια (εγώ αν ήμουν κομμώτρια θα έκανα μήνυση κατ ευθείαν και χωρίς δεύτερη σκέψη - Μαρούσκα άσε το evian και φέρε τον Κούγια), την οποία επειδή την έχει παρατήσει ο γκόμενος ο οποίος όλως τυχαίως είναι ένα θεότεκνο (ναι, του πάει το κοντό μαλλί του Τότσικα) με τα μισά της χρόνια κι εκείνη ξεκατινιάζεται χωρίς καμία απολύτως αισθητική και χωρίς κανέναν απολύτως λόγο εντός κι εκτός του κομμωτηρίου με ταυτόχρονη διαφήμιση σε λειτουργικό κινητών τηλεφώνων.
Εκτός του ότι ξεκατινιάζεται λοιπόν και κάνει διάφορα άνευ λόγου και αιτίας, αλλάζει και περούκες για να προσδώσει ένα μυστήριο για τα πολλά πρόσωπα της γυναικείας φύσης, οι οποίες περούκες είναι ποιοτικά τόσο φτηνές που σου δίνουν την εντύπωση ότι μόνο που τις κοιτάζεις θα αυτοαναφλεγούν. Είναι πιο φτηνιάρικες αμφότερες και από της γριάς που μένει από πάνω, που όσο και να πεις χαμηλοσυνταξιούχα είναι, δεν είναι και η Μαριάννα!

Φθηνή εξαιρετικά είναι γενικά η σύλληψη, το λεγόμενο κόνσεπτ, η σκηνοθεσία, η παραγωγή, το acting και γενικώς ό,τι συμμετέχει σ αυτό το βίντεο περιβάλλεται από μια φθήνια φρικτή, φθήνια αισθητικής και φθήνια του παραλόγου - χίλιες φορές να την είχες σε παραλία πάνω κάτω με ένα παρεό να τραγουδά και να τυραννιέται, παρά αυτό το πράγμα. Είναι ένα αποτελεσμα αισθητικά τόσο χυδαίο που δεν μπορεί καν να καταταγεί στην αγαπημένη κατηγορία trash. Όχι, η Πατσιούρα και η Βέντη δεν ήταν ποτέ τόσο φτηνές όσο η Αννούλα σ' αυτό το βίντεο.

Το τραγούδι δε, αριστούργημα. Τόσο αδιάφορο, αισθάνεσαι πως αντί για νέκταρ πίνεις χλιαρό νερό, δεν είναι κακόηχο, δεν είναι ενοχλητικό, είναι α δ ι ά φ ο ρ ο  και δεν υπάρχει φιλενάδα τίποτα χειρότερο από το αδιάφορο. Καλύτερα να σε μισούν παρά να περνάς απαρατήρητος και αδιάφορος.

Δεν στενοχωριέμαι για την όποια κατάντια της κυρίας, αυτή είναι συνεχιζόμενη εδώ και πολλά χρόνια, στενοχωριέμαι γιατί όταν θα βγει σε εφημερίδα το άσμα θα γίνει αίφνης πλατινένιο, γιατί όλες οι μικρές φαν θα κωλοχτυπιούνται τυραννισμένες στα πουστράδικα, γιατί η κυρία θα κάμει σουξέ μαζί με τον άθλιο δημιουργό του άσματος, γιατί κανείς επώνυμος δεν θα της πει να πάει να κλειστεί σε γηροκομείο ή εναλλακτικά σε μοναστήρι να τελειώνει αυτή η γελοιοποίηση.

Γιατί Αννούλα μου, νομίζω πως για σένα πιο κάτω δεν έχει. Έγλειψες τα πατώματα. Και ξέρεις κάτι; Είναι κρίμα γιατί πριν 40 χρόνια είχες ξεκινήσει τόσο ελπιδοφόρα...

ΥΓ Σου παραθέτω το βίντεο το οποίο θα παρακολουθήσεις με αποκλειστικά Δική Σου Ευθύνη!


Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Happy days are here again

Ρε φιλενάδα, τι ανατροπές πραγματικά, η μια μέρα δύσκολη, η επόμενη ελπιδοφόρα! Που απευθύνομαι; Μα αρχικά στην τυρόπιτα (που αποφάσισα σήμερα να τη γράψω με ένα τ μιας και είναι το πρέπον). Μετά από ψάξιμο μιας εβδομάδας και τη σύγχιση που είχα πάρει με τις διάφορες κατσιασμένες που δοκίμαζα καθημερινά, οφείλω να σε ενημερώσω ότι επιτέλους βρήκα φούρνο που κάνει εξαιρετική τυρόπιτα και σε τιμή λογική. 1.40. Ναι, συνέβη επιτέλους.

Πέρασα από κει και κοίταξα μέσα δύσπιστα. Πρώτον, είχε πολύ κόσμο, καλό σημάδι.
Δεύτερον είχε ενδιαφέρον σα χώρος, φροντισμένος αλλά όχι τρέντι, θύμιζε λίγο παλιό καλό φούρνο. Καλό σημάδι επίσης.
Τρίτον, οι μυρωδιές. Ναι, ήταν αυτές που πρέπει, αυτές που σε κάνουν πεινάς δεν πεινάς να έχεις ακατάσχετη σιελόρροια...

Μπαίνω που λες μέσα, περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου, κοζάρω στον πάγκο με τις σφολιάτες τι παίζει, φτάνει η σειρά μου και με μια απόμακρη ευγένεια (μην πάρει και θάρηττα η πωλήτρια και αν δεν τρώγεται η τυρόπιτα τη στενοχωρήσω έχοντας δημιουργήσει φιλικές σχέσεις μαζί της) παραγγέλνω την πιτούλα με τη σφολιάτα και ψωμάκι με σουσαμάκι (είναι αντιοξειδωτικό λέει, όχι το ψωμί, το σουσάμι).

Πληρώνω, παίρνω τη σακούλα μου και βγαίνω έξω. Σκέφτομαι να δοκιμάσω εκεί να δω τι λέει αλλά είδα την ώρα και δεν ήθελα να αργήσω. Έτσι λοιπόν το test drive συνέβη στο γραφείο.

Δαγκώνω την πρώτη - μπα, δεν μπορεί να είναι τόσο ωραία - όνειρο σου λέω φιλενάδα, όνειρο! Πρέπει να είναι από τις καλύτερες που έχω φάει ever. Μια γεύση, μια θερμοκρασία, το φύλλο τραγανό και να μην πέφτει το μισό κάτω, το τυρί αλμυρό και πικάντικο, το μέγεθος τόσο όσο, τι να σου πω, της βάζω 10!!!!!!!

Έτσι, ευτυχισμένος και χορτασμένος (θα θελα κι ένα γλυκάκι τώρα αλλά μην το παραχέσουμε πρωί πρωί) θα συνεχίσω τη μέρα μου η οποία από αδιάφορη και βαρετή έγινε αίφνης γευστική και πολλά υποσχόμενη. Μέχρι και τη δόση της εφορίας που μου ήρθε σήμερα κόντεψα να ξεχάσω απ τη χαρά και την ολοκλήρωση (ελπίζω να παρατήρησες το κόντεψα, γιατί όταν είδα το χαρτί με την πρώτη δόση το έπαθα το mini stroke), μέχρι και τη σχετική έλλειψη τεκνών στο τρένο (είχε ένα καλό αλλά ήταν λίγο μακριά και δεν το βλεπα πολύ καλά), μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο του Dexter που είδα χτες το βράδυ και δεν θα χει άλλο μέχρι το φθινόπωρο και με άφησε αρχικά μαλάκα και μετά εκνευρίστηκα γιατί έτσι όπως τέλειωσε πρέπει να μάθω άμεσα τι θα γίνει γιατί θα σκάσω. Αν το παρακολουθείς θα ξέρεις γιατί.

Το καλό είναι επίσης ότι όταν τηλεφώνησα στο μωρό ήμουν μεσ στις γλύκες και όταν γελώντας με ρώτησε τι μου συνέβη και άλλαξα από το προηγούμενο τηλεφώνημα που λέγαμε για την εφορία και ήμουν μεσ στα νεύρα, τον ενημέρωσα για την τυροπιτοεπιτυχία και με κατανόησε πλήρως. Αχ, αυτό είναι να έχεις δίπλα σου έναν άμθρωπο να σε καταλαβαόνει, να σε νιώθει βρε αδερφέ!!!

Έτσι λοιπόν, ηλιόλουστα και χορτασμένα σου εύχομαι μια υπέροχη μέρα και να σου υπενθυμίσω ότι όσο ζούμε ελπίζουμε!!! Κάποια στιγμή θα τη βρούμε την τυρόπιτα την καλή!


Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Μικρή πικρή μου τυρόπιττα

Μα ρε φιλενάδα, είναι τελικά τόσο δύσκολο να βρεις ένα φούρνο με αξιοπρέπεια; Κι επίτρεψέ μου να σου εκθέσω την απορία και το παράπονό μου.

Ο φούρνος της γειτονιάς, ο οποίος δεν είναι και ό,τι καλύτερο σε ποιότητα ψωμιού αλλά κάνει ωραίες τυρόπιττες, και ξέρεις τι αδυναμία έχω στις τυρόπιττες - είναι στα πλαίσια εκείνης της υγιεινής διαστροφής που λέγαμε παλαιότερα μαζί με εκείνη τη σοκολάτα με το κέικ, το προφιτερόλ και ό,τι λιπαρό μπορείς να φανταστείς - έκλεισε λόγω ανακαίνισης. Κι εγώ ο δύστυχος πρέπει να βρω αλλού να πάρω το breakfast μου (ξέρω ότι ίσως θυμάσαι ότι έτρωγα μούσλι αλλά δεν είμαι σε mood για μούσλι και δίαιτες ρε φιλενάδα, το πήρα απόφαση και φέτος το καλοκαίρι χωρίς κοιλιακούς, έτσι κι αλλιώς διακοπές δε βλέπω να κάμω σε εξωτικές νήσους αν δεν μας πληρώσουνε, που δεν θα μας πληρώσουνε) κι έχω μπει στη διαδικασία να βρω φούρνο που έχει ωραίο ψωμί και ωραίες τυρόπιττες.

Κι έχουμε έναν κοντά στη δουλειά, ξακουστό και ονομαστό, με χιλιάδες επιλογές σε εδέσματα, και πας μέσα και μπερδεύεσαι μέχρι να αποφασίσεις τι να πάρεις και όταν το πάρεις ασθάνεσαι ότι πήρες είτε οικόπεδο στο Λαιμό Βουλιαγμένης, ή κότερο ή λίαρ τζετ. Ναι, οι τιμές του συγκεκριμένου φούρνου δεν έχουν ξεφύγει απλά, ο φούρναρης είναι πολύ γκουρμές κι έτσι το πλερώνεις το κατιτίς σου. Εν τω μεταξύ δεν έχω (που έχω, λέμε τώρα) πρόβλημα να δώσω τα διπλά λεφτά για να πάρω μια φρατζόλα και μια τυρόπιττα, αλλά το θέμα είναι να μου προσφέρει γευστική ηδονή.

Δεν ισχύει όμως αυτό με το συγκεκριμένο κοσμηματοπωλείο σησαμίου και αλεύρου γιατί από τη μία η τυρόπιττα είναι μικρή και τριανταφυλέννια, κατάτι μεγαλύτερη από τυροπιττάκι και μη φανταστέις καμιά εκρηκτική γεύση στο στόμα. Συνηθισμένα πράγματα. Οπότε το να την πληρώνω για 2 και να μην τη φχαριστιέμαι, ευχαριστώ αλλά προτιμώ να φάω μούσλι. Άσε δε, που με την ποικιλία αρτοσκευασμάτων που έχει μπερδεύονται οι Αμαρούσιες γραίες και κάνουν λες και θα πάρουν γούνα και τρώμε κανά μισάωρο μέχρι να αποφασίσει η γραία τι φρατζόλα θα πάρει, άλλο ένα μέχρι η κόρη του ανέμου (η γλυκιά υπάλληλος) να το βάλει σε χαρτί και να της το δώκει και γύρω στα 3/4 να γίνει η συναλλαγή στο ταμείο, πάει τη φάγαμε τη μέρα. Και άμα θέλει και τουλουμπάκια η γριά; Γλέντι ολονύχτιο σου λέω. Rave party!

Οπότε βρήκα λίγο πιο πέρα έναν άλλον φούρνο, ποιο φυσιολογικό σε φυζίκ και σε τιμές. Και πήρα και τυρόπιττα και ψωμάκι. Και μια χαρά. Τιμαί λογικαί και ποιότης ανεκτή. Και παίρνω μία, παίρνω δύο, παίρνω τρεις και την τέταρτη ξερό το ψωμί, πανιασμένη η τυρόπιττα. Έτυχε σήμερις είπα μέσα μου και ξαναπήγα. Αμ, ξανά ξερό το ψωμί και πιο πανιασμένη η τυρόπιττα από ποτέ. Αφού να φανταστείς δεν την έφαγα, την πέταξα (που το να πετάξω εγώ τυρόπιττα είναι τόσο σπάνιο όσο να πετάξω στα 3.000 πόδια με σαγιονάρα λευκή με πλαστική μαργαρίτα πάνω απ το μεγάλο δάχτυλο). Και εκνευρίστηκα μαντάμ, γιατί αν νομίζεις ότι θα μου δίνεις προπέρσινο έδεσμα και θα συνεχίζω να ψωνίζω σε σένα πλανάσαι πλάνην οικτράν. Τζους καλιαρντοκουκού.

Και σήμερα, αφού πήγα εις την τράπεζαν να καταθέσω 1.30 που λήγει ένα δάνειο που πήρα προ διετίας και μπερδεύτηκα με το μηχάνημα κι έριχνα τα ψιλά και δεν τα έπαιρνε και εκνευρίστηκα (και μετά ανακάλυψα ότι είχα πάθει αυτό που όταν το παθαίνουν άλλοι και παρακολουθώ, σκέφτομαι πόσο ηλίθιοι είναι και κάνω από μέσα μου τς τς τς, δηλαδή δεν είχα πατήσει το κουμπί που έγραφε ΣΥΝΕΧΕΙΑ με τεράστια γράμματα και κάνοντας αυτοκριτική έκανα τς τς τς από μέσα μου για μένα) και πάω σε παρακείμενο φούρνο να πάρω τα συνήθη.

Μα ήταν ένα θρίλερ. Πριν από μένα παππούς γύρω στα 80 που δεν έβλεπε, δεν άκουγε και καμάκωνε την ταμία, η ταμίας σε ημιαθλία κατάσταση να μην πολυκαταλαβαίνει που βρίσκεται και γιατί, φτάνει η σειρά μου και να μη βλέπω πουθενά τις τυρόπιιτες, ανακαλύπτω ότι τις έχουν σε μια βιτρίνα έξω και δεν τις βλέπεις από μέσα (μη ρωτάς το γιατί, καμιά κουλή διακοσμήτρια θα χανε βάλει και είπε να το κάνει ιβέντ το θέμα της σφολιάτας) και τέλος πάντων με τα τούτα και τα κείνα συννενοηθήκαμε και την πήρα.

Χάλια. Παγωμένη, κατσιασμένη, φρικιαστική και 1.60 παρακαλώ. 1.60 αγάπη μου να είναι η ώρα σου κι εκείνη στο κρεβάτι. Βρε ούτε απ έξω θα ξαναπεράσω. Το μόνο που με αποσχολεί είναι ότι μέχρι το Σεπτέμβρη που θα ανοίξει ο φούρνος της γειτονιάς μου, ή θα ανοίγω φύλλο από βραδύς είτε θα τρώγω μούσλι. Θέλω δεν θέλω.

Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Καληνύχτα!

Και πάλι εδώ, άλλη μια μέρα τέλειωσε.

Και πάλι μόνος για κάμποσο.

Και πάλι μισός χωρίς εσένα, και πάλι εδώ μονάχος να γράφω πράγματα που δεν θα διαβάσεις.

Και πάλι η ρουτίνα θα μπει βαθιά μέσα μου.

Δεν γκρινιάζω, όχι, είπαμε είμαι τυχερός άνθρωπος, αλλά α ρε συ, ένα παράπονο κάθε φορά που φεύγεις το έχω. Περάσαμε όμορφα, 5 μέρες μαζί, και σε λίγες μέρες θα είμαστε μαζί για σχεδόν ένα μήνα.

Αλλά... πως θα περάσουν αυτές οι μέρες όταν έχουν περάσει μόνον λίγες ώρες και μου λείπεις. Μου λείπεις ρε συ, τώρα θα ετοιμαζόμασταν για ύπνο, θα πλέναμε το δόντια μας μαζί και θα μετέφερα τον ανεμιστήρα στην κρεββατοκάμαρα ενώ εσύ θά παιρνες το κουνουπέξ να το βάλεις στην πρίζα. Θα μέναμε γυμνοί πάνω στο άστρωτο κρεβάτι και θα ψιθυρίζαμε λόγια πειραχτικά. Θα με αγκάλιαζες για λίγο γιατί κάνει ζέστη και ιδρώνω και θα προσπαθούσα να σου ξεφύγω και θα γελούσες και θα με μάλωνες ότι δεν θέλω την αγκαλιά σου. Θα σου χάιδευα τα μαλλιά και θα περίμενα να κλείσεις τα μάτια για να σε δω έτσι αγγελικό λίγο πριν κοιμηθείς. Για να δω την ομορφιά σου σε όλο της το μεγαλείο λίγο πριν παραδοθώ κι εγώ στο Μορφέα.

Αλλά δεν θα γίνει αυτό, γιατί έφυγες. Το ξέραμε απ την αρχή - πριν 2,5 χρόνια ότι θα είναι έτσι, ότι δεν μπορεί ν' αλλάξει, αλλά αυτή η γνώση μας προστατεύει; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μου λείπεις τώρα που νυστάζω και σε θέλω δίπλα μου, ξέρω ότι θα νιώσω μόνος στο μεγάλο μας κρεβάτι, ξέρω ότι τα όνειρά μου δεν θα είναι πολύχρωμα δίχως την ανάσα σου να συναντά τη δική μου.

Ξέρω όμως επίσης ότι αυτό θα ξαναγίνει σύντομα. Οπότε αγάπη μου υπομονή. Λίγες μέρες, όχι αύριο, αλλά λίγες μέρες.

Καλή μας νύχτα!


Καλή σας νύχτα

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Amor mio



Όσο κι αν έχει ζέστη, αν και φύσηξε ο βαρδάρης (ποιητική αδεία) και καθάρισε η ατμόσφαιρα.

Όσο κι αν τα προβλήματα παραμένουν.

Όσο κι αν δεν ξέρω αν θα πάμε διακοπές.

Όσο κι αν νιώθω κουρασμένος.

Έχω εσένα. Ναι, έχω εσένα και αυτό πίστεψέ με είναι πιο σημαντικό απ' όλα. Ναι, ακόμα κι αν γκρινιάζω, πράγμα που τελικά αποδέχομαι ότι είναι στην ατελή μου φύση, η ύπαρξή σου στη ζωή μου είναι βάλσαμο. Είναι στολίδι μοναδικό, πετράδι λαμπερό, είναι η ανάσα μου, η ζωή μου όλη, η δροσιά στην ψυχή και στο κορμί μου.

Άκουσέ με αγάπη μου, χτες ήρθες κοντά μου μετά από 10 μέρες που είχα να σε δω και από εκείνη τη στιγμή δε σταμάτησα να χαμογελώ, παρόλο που είμαστε και οι 2 κουρασμένοι, προβληματισμένοι, παρόλο που η ζέστη δεν με αφήνει να σε αγκαλιάζω συνέχεια - ιδρώνω τόσο εύκολα το κήτος - η ευτυχία που είδα στο πρόσωπό σου δεν μπόρεσε παρά να στάξει σα βάλσαμο μέσα μου. Τα όμορφα λογάκια, αυτά που λέμε όταν είμαστε μόνοι, είναι τόσο μοναδικά σα νησί κοραλλένιο μέσα στον ωκεανό. Εσύ είσαι το νησί μου, εσύ είσαι οι διακοπές μου, εσύ είσαι η αγάπη μου. Και τρελαίνομαι όταν βλέπω κι επιβεβαιώνω ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει κι απ την πλευρά σου. Τρελαίνομαι όταν εσύ, που είσαι τόσο όμορφος, τόσο μοναδικός, με βλέπεις και μένα έτσι...

Τρελαίνομαι όταν καθόμαστε μαζί να χαζεύουμε τηλεόραση και να έχεις τα πόδια σου πάνω στα δικά μου και να στα χαϊδεύω, ξέρω, προτιμάς να στα τρίψω, το απολαμβάνεις πολύ, αλλά η κούραση χτες δεν με άφησε να το κάνω, γι αυτό έκανα την πάπια κι ας με κοίταζες με ένα μικρό παράπονο, δεν είπες τίποτα όμως, δεν μου το ζήτησες γιατί κατάλαβες! Άσε που είχα και το σορμπέ στην κατάψυξη και κάθε 20 λεπτά το κοπάναγα με το φουέ σαν να μην υπήρχε αύριο. Υπάρχει όμως αύριο, σήμερα είναι το χτεσινό αύριο και θα στο ταϊσω στο στόμα αφού το σερβίρω σε κυριλέ ποτήρι με φυλλαράκια δυόσμου!

Και όταν ξαπλώσαμε, ο ένας δίπλα στον άλλο, δεν ήθελα να κλείσω το φως, ήθελα να κοιτάζω το υπέροχο πρόσωπό σου συνέχεια... ήθελα να σου χαϊδεύω την πλάτη όλη νύχτα, ήθελα να σου τραγουδήσω νανουρίσματα και να σου διηγηθώ παραμύθια, ήθελα να σε δροσίσω με τα φιλιά μου και να σου δώσω όμορφα όνειρα, ήθελα να σε βλέπω να χαμογελάς... ας όψεται ο άλλος μεγάλος εραστής που μας τύλιξε και τους 2 στις μεγάλες του αγκάλες, ας όψεται ο άτιμος, ξέρει πάντα να είναι απολαυστικός, ξέρει πάντα να μας ξεκουράζει και να μας γιατρεύει...

Ξέρεις κάτι αγάπη μου; Η ζωή μου όταν είμαστε μαζί αλλάζει. παίρνει ένα σωρό χρώματα και ήχους, παίρνει μια άλλη όψη, γίνεται φωτεινή και θεσπέσια, πιο γλυκιά απ το μέλι και πιο όμορφη απ το τριαντάφυλλο. Να σου πω και κάτι άλλο; Τρελαίνομαι όταν έρχεσαι Αθήνα, θέλω συνέχεια να σε φροντίζω, να σε ταχταρίζω, να προσπαθώ να προβλέψω κάθε σου επιθυμία και κάθε σου ανάγκη ακόμα κι αν ξέρω ότι θα ζητήσεις πολύ λίγα γιατί έχεις ακριβώς την ίδια νοοτροπία με μένα. Να μην με κουράσεις.

Είναι τόσο πολύτιμο που είσαι εδώ. Είναι τόσο πολύτιμο που μ αγαπάς. Είναι τόσο πολύτιμο που είσαι αυτός που είσαι. Ο όμορφος άντρας μου, ο πιο όμορφος στον κόσμο. Το πιο γλυκό χαμόγελο, τα πιο ζεστά κι ερωτικά μάτια.

Σ αγαπώ

σαν παιδί

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Όταν το φως στο μπάνιο τρεμοπαίζει

Το φως στο μπάνιο τρεμοπαίζει.

Είναι ακριβώς πάνω απ το νιπτήρα, 2 λάμπες αλογόνου, μικρές, γύρω στα 30 εκατοστά, μέσα σ' ένα άθλιο τσίγκινο κατασκεύασμα με γρίλιες, design βγαλμένο από τον κατάλογο της προχειρότητας και της κακογουστιάς, και όταν το ανάβεις δεν ολοκληρώνει τη διαδικασία που πρέπει και τρεμοπαίζει.

Το starter πρέπει να δουλεύει, μάλλον οι λάμπες κάτι έχουν, τελειώνει το αλογόνο μέσα από μία λάμπα; Τελειώνει σα να ναι ο αέρας μέσα σ' ένα κλειστό χώρο που τον αισθάνεσαι ότι φεύγει σιγά σιγά και όσο προσεκτικά κι αν αναπνέεις αισθάνεσαι την προοδευτική έλλειψή του; Δεν ξέρω. Μπορεί.

Όταν θες να πλύνεις τα χέρια σου δεν μπορείς να χαζέψεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη γιατί το φως πάνω απ' το νιπτήρα τρεμοπαίζει. Είναι σα να σε τραβάνε φωτογραφίες μέσα στο σκοτάδι, σα ν' ανάβουν ξαφνικά φλας, πολλά φλας το ένα μετά το άλλο, σε στραβώνει, δεν διακρίνεις λεπτομέρειες του εαυτού σου στον καθρέφτη και στο σκοτάδι μένει η εικόνα σου που δεν μπορούσες να δεις, σαν αρνητικό σε φωτογραφία.

Το φως στο μπάνιο τρεμοπαίζει, αισθάνεσαι όσο ψάχνεις το κρεμοσάπουνο σα να παίζεις σε σκηνή από ταινία τρόμου, σα να είσαι στη Λάμψη και πρέπει να πλυθείς γρήγορα, γιατί όπου να ναι θα πεταχτεί ο τρελός με το τσεκούρι να σε σφάξει, όπου να ναι θα δεις μπροστά σου τα δίδυμα κοριτσάκια, και δεν πρέπει να τα δεις, αν τα δεις θα σε στοιχειώνουν για όλη σου τη ζωή, αν τα δεις, δεν θα κοιμηθείς ποτέ ξανά.

Το φως στο μπάνιο τρεμοπαίζει κι εσύ, άθελά σου, παρόλο που είσαι σε χώρο πολυσύχναστο, παρόλο που είναι ένα φωτεινό μεσημέρι εκεί έξω, κοιτάς πίσω απ' τη ράχη σου να δεις μήπως κάτι συμβαίνει, μήπως κάτι σε βλάψει, μήπως κάποιος τρόμος ενεδρεύει, κάποιος αρχέγονος τρόμος που βγαίνει από μέσα σου και σε κάνει να αισθάνεσαι πάλι σα να σαι 3 χρονών, μόνος στο κρεβατάκι σου και για πρώτη φορά η μαμά έσβησε όλα τα φώτα να σε αφήσει να κοιμηθείς μέσα στο σκοτάδι για να σταματήσεις να φοβάσαι χωρίς λόγο.

Όμως εσυ ξέρεις καλύτερα, ποτέ δεν φοβήθηκες χωρίς λόγο.

Ο μπαμπούλας που παραμονεύει μέσα στην ντουλάπα περιμένει υπομονετικά να βγει μέσα στο σκοτάδι. Το σκελετωμένο χέρι θα πεταχτεί κάτω απ το κρεβατάκι σου να σε τραβήξει μαζί του σε ανήλιαγες διαστάσεις, σε τρόμους ανείπωτους. Εσύ ξέρεις ότι αυτό που κουνιέται έξω απ το παράθυρό σου δεν είναι ένα κλωνάρι που το παρασέρνει ο αέρας, είναι τα δάχτυλα μιας μάγισσας που σε καλεί να πας κοντά της για να σε κάνει σκλάβο της. Ενός βρικόλακα που θέλει να σου κατασπαράξει την ψυχή σου. Και προσπαθείς να βρεις το σκέπασμα να κρυφτείς, αλλά σκέπασμα δεν υπάρχει γιατί δεν είσαι πια 3 χρονών, είσαι 40, δεν είσαι στο χρωματιστό σου κρεβατάκι, είσαι στο μπάνιο.

Στο μπάνιο που το φως τρεμοπαίζει...

Αφιερωμένο σε μας, σε μας που ό,τι και να κάνουμε θα έχουμε πάντα ένα παιδί γεμάτο φαντασία μέσα μας...

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Ordinary miracles

Εδώ Κωσταλέξι
εδώ Κωσταλέξι, ακούει κανείς;


Εδώ Κωσταλέξι
εδώ Κωσταλέξι, με λαμβάνεις φιλενάδα;

Τι τριήμερο κι αυτό, έχω να βγω απ το σπίτι, αν εξαιρέσεις την επιδρομή για προμήθειες σε S/M (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις), φούρνο και ψιλικά, από την Παρασκευή το απόγευμα. Και που να πάω; Έξω η κατάσταση είναι δραματική, μέσα με τα μαραφέτια να δουλεύουν ακατάπαυστα και διακαώς κάτι πάει να γίνει. (συνδυασμός κλιματιστικού και ανεμιστήρα για ακόμα καλύτερα απτελέσματα)

Εν τω μεταξύ θα στο εξομολογηθώ φιλενάδα, το τι μαλακία έχω φάει αυτές τις μέρες που είμαι μόνος στο σπίτι, δεν περιγράφεται. Μέχρι και πιτσίνια έφαγα (είναι στο πλαίσιο εκείνης της υγιεινής δια(σ)τροφής που λέγαμε παλίοτερα). Και θυμήθηκα ότι αυτό το έκανα πάντα, όταν έμενα για τον οποιοδήποτε λόγο κλεισμένος στο σπίτι, μόνος, για μέρες, τό ριχνα στο σκουπιδοφάι!

Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια, όταν οι γονείς έπαιρναν το μπόμπιρα κι έτρεχαν στα κατσάβραχα να ψαρέψει ο μπαμπάς και η αδερφή το σκαγε απ το σπίτι γιατί ήταν ζωηρή ζωηρή, εγώ πήγαινα προτίστως στο video club και νοίκιαζα καμια 20ριά ταινίες και μετά σε κανά μπακάλικο κι έπαιρνα ό,τι μπορείς να φανταστείς, από παγωτά και χυμούς, μέχρι μερέντα και γαριδάκια, σοκολάτες, κέικ και κανά πιτσίνι να σπάει η ζάχαρη...

Καθόμουν που λες στο κρεββάτι, έβαζα τις ταινίες τη μια μετά την άλλη και μασούλαγα. Ηδονιζόμουν στο γεγονός της απόλυτης αποχαύνωσης, του μυαλού, του ουρανίσκου και του στομάχου. Έτρωγα κι έβλεπα, έβλεπα και μασούλαγα, κόλλαγε το στόμα απ τη ζάχαρη και το ξέπλενα με χυμούς  - αμίτες, τίγκα επίσης στη ζάχαρη - έριχνα και κανά γαριδάκι στο στόμα να ξεχνιέμαι και τα φαγητά της μαμάς έμεναν ανέγγιχτα στο ψυγείο για πάντα. Αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκούσε συνεχόμενα για 2-3 μέρες, με ολιγόωρα διαλείμματα ύπνου, βλέπεις απ την πολλή τη σοκολάτα και τα πολλά τα θρίλλερ, ο εγκέφαλος πάθαινε πατατράκ και δεν έκλεινε το ρημάδι το μάτι!

Μετά από μερικά χρόνια ανακάλυψα το σεξ και τα γκομενιλίκια και σταμάτησα να ασχολούμαι με το αγαπημένο μου σπορ!

Οι μέρες όμως που πέρασαν ήταν ιδανικές στο να ξαναγεννηθεί μέσα μου η ανάγκη να ξαναζήσω τη Dolce Vita (στην κυριολεξία) ξαπλωμένος στον καναπέ μου, σε ημιάγρια κατάσταση, τρώγοντας μαλακίες απ το πρωί μέχρι το βράδυ και βλέποντας κατεβασμένες σειρές (τέλειωσα τον Dexter τον 5ο κύκλο και είδα και το μισό τον 6ο) και πότε πότε χαζεύοντας στο internet να δω αν είχες γράψει τίποτα να σχολιάσω, μόνο και μόνο για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είμαι εντελώς άχρηστος σ' αυτή τη ζωή.

Κι εκεί που χτες το πρωί ήμουν σε μια τέτοια κατάσταση, έκανα αυστηρή αυτοκριτική και καθάρισα όοοοοοοολο το σπίτι ενδελεχώς (γιατί την Πέμπτη που είχες έρθει είχα κάνει το καθάρισμα του εργένη ή της πουτάνας, διαλέγεις και παίρνεις, λίγο swiffer, ψευτοσφουγγάρισμα με ένα ποτήρι νερό όπου είχε εμφανείς λεκέδες κλπ). Το κατάτριψα κι ένιωσα περήφανος.

Αυτό πίστεψέ με, μπορεί να σου ακούγεται μικρό και ταπεινό, αλλά για μένα ήταν ένα θαύμα. Βλέπεις, ξέρω πολύ καλά ότι τις μέρες που είμαι σε τέτοια κατάσταση αποσύνθεσης μου είναι αδύνατον να κάνω ο,τιδήποτε άλλο από το να τρώω, να κοιμάμαι και να ξαπλώνω. Οπότε δεν ξέρω πραγματικά, μάλλον έχει με τα χρόνια αλλοιωθεί ο χαρακτήρας μου και αποσυντίθεμαι σε άλλους ρυθμούς. Θαύμα σου λέω, θαύμα.

Κι επειδή τα θαύματα δεν πάνε ένα ένα αλλά δυο δυο σαν τους Χιώτες, να σε ενημερώσω ότι σήμερα το πρωί ζυγίστηκα - επίτηδες για να δω που έχω καταντήσει. Μισό κιλό ελαφρύτερος από την προηγούμενη βδομάδα. Μισό κιλό ενώ έχω 2 μέρες φάει τον κώλο μου στις αηδίες, στα βαρέα και τα ανθυγιεινά. Γούρλωσα τα μάτια μου μόλις το είδα και χάρηκα φιλενάδα. Όχι γιατί έχασα μισό κιλό, αλλά γιατί θα ξαναφάω αηδίες σήμερα χωρίς καμία ενοχή. Μη σου πω ότι θα το καθιερώσω μπας και γίνω συλφίς!

Ε μα πια! Μας φάγαν τα μπιφτέκια και προκοπή δεν είδαμε, πιτσίνια παιδί μου, πιτσίνια για δροσερή σιλουέττα!

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Πλήξις

"Έχω ωραία πλάτη ο πούστης, με την κοιλιά τι θα κάνω"

Ακριβώς αυτό είπα στον εαυτό μου πριν 2 λεπτά εκεί που περνούσα μπροστά από τον καθρέφτη τον ολόσωμο που είναι και παπουτσοθήκη - πράγμα εξαιρετικά πρακτικό φιλενάδα γιατί και τα παπούτσια βάζεις μέσα και κοιτάς και την πλάτη σου... Δεν το σκέφτηκα, το είπα φωναχτά και μόλις το άκουσα έβαλα τα γέλια. Υπάρχουν όμως λόγοι σοβαροί φιλενάδα για όλην αυτήν την κατάντια!

Πρώτον είμαι δυστυχώς μόνος αυτό το ΣΚ και θα είμαι κλεισμένος στο σπίτι για τους εξής λόγους
α. Δεν έχω φράγκο
β. Έχει τρελή ζέστη
γ. Δεν έχω φράγκο
δ. Βαριέμαι και να κουνηθώ, αφού να φανταστείς από τη βαρεμάρα που έχω, μετά από 9 (ναι, 9) ώρες ύπνου που ξύπνησα φυσικά πιασμένος, δεν έχω κάνει τίποτα. Μόνο καπνίζω και πίνω καφέ, τον οποίο και τέλειωσα πριν λίγο και βαριέμαι να σκεφτώ τι άλλο θα μπορούσα να πιω που στεγνώνει ο στόμας μου απ τα τσιγάρα. Νερό; καλά....

Θα μου πεις, καλά εσύ δεν είχες κανονίσει αυτό το ΣΚ με την αγάπη σου να είστε μαζί αγκαλιά κάτω απ το A/C  και να παθαίνετε ψύξη αμφότεροι; Ναι, αλλά αλλάξανε τα πλάνα λόγω ανειλλημένων υποχρεώσεων κι απόμεινα μόνος εδώ να περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα και να βαριέμαι.

Εν τω μεταξύ, χτες είχα πάει επιτέλους στη μαμά την οποία έστησα την Τετάρτη για να πάω στη συναυλία και να με συγχίσει η μαντάμ (κάποιος σκουπίζει έξω - με τι είναι το θέμα γιατί ακούγεται στέρεο, πάω να δω και θα σου πω) (δεν πρόλαβα, έφυγε) και η γλυκιά μου για να με επιβραβεύσει είχε κάνει 50 φαγητά και μου έδωσε ένα κάρο ταπεράκια να έχω να τρώω μην πάθω καμιά αδενοπάθεια, αλλά εγώ σήμερα θέλω να φάω πίτσα και όχι μουσακά οπότε τα πράγματα είναι δύσκολα γιατί

α. κάνει τρελή ζέστη για να βγω έξω να πάω supermarket
β. Δεν έχω φράγκο

αλλά θέλω και τσιγάρα και παγωτό οπότε θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα βγω αφού θα έχω αδειάσει απ τα ψιλά τον κουμπαρά-γουρουνάκι που ευτυχώς έριχνα και τίποτα εκεί μέσα για κάτι τέτοιες στιγμές. Ελπίζω να βγαίνουν καμιά 20ριά ευρώ να κάνω πάρτι, αν όχι δεν πειράζει, δεν θα πάρω παγωτό. (Κυρία Λαγκάρτ μου, για κείνο το ταληράκι που λέγαμε τι θα γίνει;).

Η βαρεμάρα δε είναι τέτοια που να φανταστείς είχα 2 κατσαρόλες άπλυτες 2 μέρες (είχα βάλει νεράκι μέσα αλλά δεν αποφάσιζα να τις πλύνω, λες και θα πλενα τους Κόπρους του Αυγεία - έτσι δεν το λέγανε; Βαριέμαι να το γκουγκλάρω) και τελικά σήμερα τις έβαλα στο πλυντήριο μπας και πλυθούν και δεν φυτρώσει τίποτα μέσα. Των πιάτων, όχι στων ρούχων γιατί στο στίψιμο θα είχαμε πρόβλημα (γκλάνγκα γκλούνγκα τα κατσαρολικά στον κάδο, θα σήκωνα στο πόδι όλη την πολυκατοικία - άσε που νομίζω πως μου τέλειωσε το μαλακτικό). Το σπίτι δε, μη σου πω σε τι κατάσταση είναι, αλλά δεν το βλέπω να κάνω κάτι γι αυτό, σήμερα τουλάχιστον αποκλείεται.

Χτες το βράδυ λοιπόν, πριν κοιμηθώ, είχα μεγαλόπνοα σχέδια για σήμερα, θα σηκωνόμουν νωρίς (μπααααα), θα έπινα καφέ (τσεκ) κα θα πηγαινα αρχικά γυμναστήριο με το ποδήλατο και θα γυρνούσα, έτσι να κάνω καμιά 50αριά χλμ να έχω να σου περηφανεύομαι. Μετά λοιπόν θα γυρνούσα, θα πεταγόμουν για κάτι δουλίτσες έξω αφού θα είχα αλλάξει τα ιδρωμένα και θα γυρνούσα να καθαρίσω το σπίτι!

Όπως αντιλαμβάνεσαι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτε από όλα αυτά. Μόλις ξύπνησα και άνοιξα το παράθυρο και βγήκα έξω να δω θερμοκρασία, το ξανάκλεισα και αποσύρθηκα κάτω απ το κλιματιστικό. Ρε φιλενάδα, είπαμε, Ιούλης, αλλά το παράχεσε. Το παράχεσε η ζέστη. Και νά μασταν σε κανά νησάκι να σου πω μια χαρά. Επειδή όμως νησάκι φέτος μόνο στο χάρτη, νυσάφι. Ας πέσει 5-6 βαθμούς η θερμοκρασία γιατί δεν μπορώ. Είμαι και μεγάλος άνθρωπος, ευτυχώς που έχω κλιματιστικό και δεν τρέχω στα τοπικά ΚΑΠΗ να δροσίζομαι με ισπανική βεντάλια και να συζητάμε για τα χαμένα μας νιάτα με τις υποδέλοιπες γραίες!

Κι εσύ καημένη, αμ σου φέρανε να φυλάξεις το παιδί, αμ μου θελες να πας να φωνίσεις ψάρια με τέτοια ζέστη, μα είναι μέρες αυτές να βγαίνεις έξω για ψάρια; Μέχρι να τα φέρεις σπίτι έχουν χαλάσει. Εν τω μεταξύ τι είναι αυτό πάλι με τα παιδιά τα ξένα που επειδή έχουν δουλειές πρέπει να τα επωμίζεσαι εσύ; Να πάρουν τη Μαίρη την Πόππινς να το κρατήσει, δεν κατάλαβα δηλαδή, άλλος Χαβάη, άλλος πληρώνει; Άντε από κει, συγχίστηκα! (Καλά το ξέρω ότι σ' αρέσει αλλά εγώ ούτε για 5 λεπτά, σου χω πει με τα παιδιά έχω τη σχέση του πενταλέπτου, παραπάνω βγάζω φλύκταινες...). Λες να πάμε κανά θερινό το βράδυ; Θα δω πόσα θα βγάλει ο κουμπαράς και θα σε ενημερώσω!

Τελικά έχω ανακαλύψει ότι τα ελάχιστα weekends (ε;) που μένω σπίτι μόνος πλήττω αφάνταστα. Ουφ, δεν θα το ξανακάνω, αλλά δεν θα γκρινιάξω, σε 3 μέρες εδώ θα ναι να μείνει αρκετά, μόνο να του πω να φέρει κανα φράγκο απ το βορρά γιατί θα τρώμε την αγάπη μας!

(Τελικά φιλενάδα τις άστραψε τις κατσαρόλες, καινούριες βγήκανε, εύγε Ωραίο Μου Πλυντήριο, εύγε, θα σε προτιμώ)

Άντε, πάω να βάλω μαύρο φανελάκι που κόβει, βερμούδα στενή γκρι που αναδεικνύει τους στενούς μου γοφούς και τις θαυμάσιες γάμπες μου, λαχανί σαγιονάρα να σπάει η μουντίλα και πάω Σκλαβενίτη να πάρω παγωτό. Αν φτάσουν τα λεφτά!

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Euphoria

Λέγανε που λες ρε φιλενάδα ότι από 4 του μηνού που διανύουμε ότι ο Τοξότης ο δύστυχος που έχει φάει ένα σωρό χαστούκια τον τελευταίο καιρό θα ηρεμήσει, θα ορθοποδήσει, θα χαμογελάσει το πικραμένο του τ' αχείλι, θα δει λάμψεις στον ουρανό, θα δει λεφτά στις τσέπες, θα δει το φως το αληθινό.

Και αναρωτιέμαι ρε μάτια μου, αυτοί που τα λέγανε που τα πουλανε; Που θα την πιάσω τη χoντρή ξανθιά απ' το μαλλί το ξασμένο και θα της το βγάλω τρίχα τρίχα, αργά αργά και απολαυστικά. Να σου πω κάτι; Δεν αντέχω άλλο, έχω ξεπεράσει τα όρια της υπομονής μου, είμαι στην τσίτα και δυστυχώς μια ωραία βραδυά σαν αυτή που πέρασα προχτές δεν αρκεί να με ηρεμήσει. Δεν αρκεί.

Χτες λοιπόν ήγγικεν η ώρα να κάνω τη φορολογική μου δήλωση. Μισθωτός. Μόνο. Ούτε σπίτια, ούτε πισίνες, ούτε SUV, ούτε καν μακαρόνια στο ντουλάπι μιας κι έκανα εκείνη τη θαυμάσια μακαρονάδα την ανοιξιάτικη χτες και τελέψαν οι προμήθειες. Μπήκαμε λοιπόν ρε φιλενάδα και γράψαμε, τι πήρα, τι έδωσα, τι μου πήραν, τι τα θες, τι τα γυρεύεις. Και την εκάναμε ηλεκτρονικά τη δήλωση, πλάκα είχε, δε λέω, αλλά είχε κι ένα στοιχείο που δεν το περίμενα. Το ποσόν πλερωμής.

1.075,κάτι (δεν το συγκράτησα αυτό το κάτι) και παθαίνω εγκεφαλικό. Κι εκεί που ήμουν μια χαρά και υγιέστατος παθαίνω το εγκεφαλικό και μένω άλαλος. Με πιάνει κατ' ευθείαν πονοκέφαλος και απελπισία. 1.075,κάτι; Μα είμαστε σοβαροί; Πάμε καλά; Με τόσες κρατήσεις που έχουν γίνει; 1.075,κάτι; Κι ήρθε κι έγινε η ευφορία εφορία και ήρθε κι έγινε το χτεσινό ζεστό απόγευμα, αποπνικτικό, βαρύ κι άσηκωτο σαν ιστορία τρόμου. Τρόμου και φρίκης. Το θρίλλερ της Πέμπτης.

Θα μου πεις έλα ρε συ, θα σου ρθει σε δόσεις το ποσό, θα σου βγει 100-200 ευρώ το μήνα η δόση ρε ματάκια μου! Ναι ε; Θα σου υπενθυμίσω ότι ακόμα δεν έχω πληρωθεί τον προηγούμενο μήνα, δεν έχω ιδέα πότε θα τον πληρωθώ και μη σου συζητήσω για Ιούλιο-Αύγουστο γιατί δεν θα θελες.

Και μέτρα
Νοίκι
Φως-νερό-τηλέφωνο
Κάρτες
Δόση εφορίας
Φαγητό
Τσιγάρα
Τρένο

Πίστεψέ με, στη σούμα βγαίνει πιο πολύ απ τον μισθό που δεν παίρνω. Πιο πολύ.

Θα μου πεις, μη γκρινιάζεις, υπάρχουν και χειρότερα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν βοήθεια, δεν έχουν που την κεφαλή κλίναι. Το γνωρίζω αλλά αυτό ούτε με παρηγορεί, ούτε μου λύνει το πρόβλημα. Σε καμία περίπτωση. Σε καμία σου λέω. Μα σε καμία.

Και λέω μπράβο μας. Μπράβο μας που τους ψηφίζουμε τόσα χρόνια για να μας ρουφάνε το αίμα. Μπράβο που επιτρέπουμε στους βρικόλακες να γευματίσουν αβίαστα. Μπράβο μας. Καλά να πάθουμε φιλενάδα.

Αλλά να σου πω κάτι; Όλοι αυτοί που φάγανε και τρώνε και μασουλάνε χρούτσου χρούτσου, στους γιατρούς να τα φάνε. Εναλλακτικά στους δικηγόρους. Ο Κούγιας κλέφτης να γίνει δηλαδή; Δεν θα θελα...

(Μαρούσκα, το Evian)

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Una notte a Lykavittos

Α ρε φιλενάδα, α ρε φιλενάδα τι μου κανες χτες το βράδυ, τι μου κανες, πόση χαρά μου έδωσες να ξερες και πόσο ανάγκη το είχα αυτό. Α ρε φιλενάδα, τη χτεσινή ζεστή - τι ζεστή, καυτή - βραδυά του Ιουνίου πόσο υπέροχα πέρασα παρέα με σένα και το ροζ απεριτίφ - τους Pink Martini!

Θυμάμαι καλοκαίρι του 2000 πρωτάκουσα το Sympatique, το χε φέρει μια κοπέλα στη δουλειά, που ούτε καν θυμάμαι ποια ήταν, και το ακούγαμε νυχθημερόν, το λιώσαμε το cd - και τι ωραία έκδοση που ήταν, φροντισμένη, όμορφη, με κείνα τα πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα μπροστά απ τον Πύργο του Άιφελ- μετά το αντιγράψαμε όλοι και στην πρώτη ευκαιρία (ήταν και τότε δύσκολοι καιροί) το αγοράσαμε κιόλας. Ήταν εκείνα τα χρόνια που αγοράζαμε cds να προσθέσουμε στη συλλογή μας!

Πόσο μου άρεσαν τα τραγούδια, η επιλογή τους, οι ενορχηστρώσεις τους και τέλος εκείνη η υπέροχη γυναικεία φωνή, τόσο κρυστάλλινη, διαυγής, θαυμάσια. Θαυμάσια πραγματικά. Είχα τότε ένα diskman τον απόγονο του walkman που χαϊδευτικά το αποκαλούσαμε φραπεδιέρα γιατί ο κατασκευαστής διετείνετο ότι όσο και να το κουνούσες δεν έχανε στροφές, το χα πάρει μαζί στις τότε διακοπές μου (είχα πάει μόνος στη Μύκονο - άλλη μεγάλη ιστορία αυτή, αλλά για να σε προλάβω θα σου πω μόνο ότι ήμουν νέος και αθώος) και το χα λιώσει το Sympatique.

Je ne vais pas travallier φιλενάδα και το πιστεύω ακόμα.

Από τότε άλλαζε η ζωή μου, έβγαζαν οι αγαπημένοι μου νέο cd, το αγόραζα με το που το έπαιρνα χαμπάρι και το αγαπημένο των αγαπημένων, το Una notte a Napoli φιλενάδα, που στο αφιέρωσα τότε και στο αφιερώνω και τώρα, σε σένα και μόνο! Για πάντα! Per siembre!

Χτες λοιπόν, με πήρες σχεδόν με το ζόρι και με πήγες στο Λυκαβηττό να δω για πρώτη φορά από κοντά το  μουσικό σχήμα που έχω ερωτευθεί εδώ και 12 χρόνια, που τα τραγούδια τους τα ακούω συνέχεια και που πάντα μου φτιάχνουν τη διάθεση! Στο Λυκαβηττό που είχα να πάω από το 1821 - είχα ν' ανέβω στο λόφο για συναυλία ούτε θυμάμαι από πότε, η τελευταία ήταν μια παράσταση με διάφορα musicals αλλά πότε ήταν δεν θυμάμαι, έναν καυγά θυμάμαι τότε που έριξα στην ουρά για τις τουαλέτες... Άβυσσος αγάπη μου, άβυσσος!

Στο προκείμενο όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζεις μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να μένω στο θέμα - σχεδόν όσο να κάνω δίαιτα αλλά θα προσπαθήσω να συγκρατήσω τις αναμνήσεις μου και να τις μοιραστώ με τα εγγόνια που δεν θα αποκτήσω ποτέ διότι ως γνωστόν τον κεντάω τον τσεβρέ!

Πήραμε εκείνο το ταξί το συφοριασμένο - είχα να πάρω ταξί από τότε που μου κατσε ταρίφας σε αθλία κατάσταση πριν 4 χρόνια, να βήχει και αν είναι απόλυτα σιχαμένος, με αποκορύφωμα τη στιγμή που τραγουδούσε μαζί με το ραδιόφωνο το Touch me χαϊδεύοντας ταυτοχρόνως την κομψή του μπάκα και τα ζηλευτά του στήθη, πράγμα που με έκανε να βγω τρέχοντας απ το ταξί, αρκετά νωρίτερα απ τον προορισμό μου και να το κόψω με το πόδι σκασμένος στα γέλια! Τι έλεγα; Α, ναι! Πήραμε λοιπόν το ταξί να μας ανεβάσει πάνω γιατί είμαι και μεγάλος άνθρωπος και δεν έχω αντοχές, αλλά ο ταρίφας πριν βγούμε στον περιφερειακό απεφάνθη ότι είχαν κλείσει το δρόμο, μας ξεφόρτωσε και ξεκινήσαμε την ανηφοριά στα μονοπάτια και τα σκαλάκια του λόφου! Δεν τον είχαν κλείσει το δρόμο, να τη γλιτώσει ήθελε κακό χρόνο να χει!

Απαπαπαπαπα φιλενάδα, τι ήταν τούτο! Το κανα όταν ήμουν παιδί και λαχάνιαζα, το κανα και χτες στα γεράματα, μέσα σε τέτοια ζέστη και καταϊδρωσα ο δύστυχος. Εσύ τα παιξες δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών και φοβηθήκαμε γελώντας ότι θα μας χρειαστούν Πρώτες, Δεύτερες και Τρίτες Βοήθειες στο τέλος! Κι είχες και τον άλλον που μας περνάει σε ηλικία, καπνίζει σαν την τσιμινιέρα και δεν τρώει τίποτα και πήγαινε σαν την ελαφίνα, δροσερός και φρέσκος! Τι να πω φιλενάδα, μετά από αυτό δεν έχω λόγια. Δεν έχω σου λέω!

Και φτάνουμε πάνω, αλμυροί αλμυροί σαν κρακεράκια και βγάζουμε το πολυπόθητο εισητήριο (σ' ευχαριστώ και θα ανταποδώσω σύντομα) και βρίσκουμε θέσεις με θέα! Και τι θέα, πλαγιομετωπικώς στη σκηνή, ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά, ακριβώς εκεί που έπρεπε. Κοίταζα γύρω γύρω και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι μετά από τόσα χρόνια βρισκόμουν πάλι εκεί, σ' αυτό το θέατρο που τόσο πολύ έχω αγαπήσει στο παρελθόν, που έχω τραγουδήσει, χορέψει, γελάσει και κλάψει, που έφαγα τα νιάτα μου εντός του αλλά κι εκτός όταν είχαμε αφραγκιές, εκεί στα βραχάκια, με κρασί και τιρμπουσόν ν ακούς τη Σίρλεϊ και να σου σηκώνεται η τρίχα! Τι ωραία!

Και ο κόσμος συνέρρευσε right through και ήρθε και τίγκαρε ο χώρος, οι κερκίδες, κάτω, πάνω και πλαγίως!

Και τα φώτα σβήνουν.
Και η σκηνή ζωντανεύει
Και μια ξανθιά Θεά αρχίζει να τραγουδά

Amado mio
Love me forever
And let forever
Begin tonight

και ανατριχιάζω
σύγκορμος

Τι να σου λέω. Τέτοια φωνή και παρουσία - απίθανη. Οι μουσικοί ένας προς έναν, θαυμάσιοι. Απλά θαυμάσιοι. Και τα τραγούδια τα αγαπημένα ξετυλίγονται μπροστά μας και μπαίνου μέσα μας ένα προς ένα. Και παθαίνω πλάκα. Και ξεχνώ τα πάντα. Με έχει παρασύρει η μουσική, το τραγούδι, ο χορός, το κέφι, η βραδυά, η μαγεία. Και τραγουδώ με όλη μου τη δύναμη. Και γελάω. Και δακρύζω, Και θαυμάζω. Και χειροκροτώ. Και φωνάζω ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ σε κάθε τέλος τραγουδιού. Και θέλω κι άλλο. Και δεν χορταίνω. Και ξανατραγουδώ. Και με παρασύρει το Πάθος. Και είμαι μόνο εγώ με τη μουσική.

Και γυρνά η μπροστινή κατσίκα και μου λέει να κάνω ησυχία γιατί την ενοχλώ και δεν ακούει.

ΤΙ ΛΕΣ ΜΑΝΤΑΜ; ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ; ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΣΟΥ;

Φιλενάδα, έγινα έξαλλος, όχι με αυτό που είπε, αλλά με το ύφος της. Κρατήθηκα να μην την πάρει ο διάολος, κρατήθηκα αλλά ειλικρινά ξέχασα τα πάντα. Μου χάλασε η βρώμα τη διάθεση αμέσως, έκατσα στο καρεκλάκι μου και για αρκετή ώρα δεν μιλούσα, δεν τραγουδούσα, σχεδόν δεν άκουγα τι γινόταν. Ο εγκέφαλός μου έβραζε και όπως ξέρεις δεν έχω και πολλές αντοχές τελευταία. Αναρωτιέμαι ρε φιλενάδα, μα σε μένα πρέπει να τυχαίνουν όλες αυτές οι κακογαμημένες σκρόφες; Σε μένα; Γιατί ρε Θεέ, τι σου κανα και με τιμωρείς έτσι;

Τέλος πάντων, άρχισα να συνέρχομαι και να απολαμβάνω πάλι το θέαμα και τη μουσική. Άρχισα σιγά σιγά και με το ζόρι στην αρχή να λικνίζομαι, να τραγουδώ και βοήθησε βέβαια το γεγονός ότι άλλαξα και θέση και πήγε ο Π στη θέση μου περιμένοντας να ξανακάνει παρατήρηση η δασκαλίτσα για να της δώσει τη σαγιονάρα του να τη φάει αλλά αυτή πράττοντας σοφά δεν ξαναμίλησε. Τη γλίτωσε η καριόλα.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από τη συναυλία, θυμάμαι ότι μαγεύτηκα και θυμάμαι ότι πέρασα υπέροχα και θυμάμαι ότι έκλεισε με το ντουέτο Get Happy/ Happy days are here again αφιερωμένο στην Ελλάδα - παρμένο από το 60κάτι τότε που η Barbra ήταν κοριτσάκι και το τραγούδησε μαζί με τη μεγάλη Jundy και χάλασαν κόσμο...
Θυμάμαι επίσης ότι στο encore είπαν επιτέλους το Una notte a Napoli και ολοκλήρωσαν με το Brazil όπου εκεί πλέον κόντεψα να χάσω τη φωνή μου από το τραγούδι και τα Μπραβοοοοοοοοοοοοοοοο.

Θυμάμαι ότι αν εξαιρέσεις τη σκρόφα ήταν μια από τις ωραιότερες βραδυές της ζωής μου
Και σ ευχαριστώ γι αυτό, εσένα και τους Pink Martini!


πάρε και μια γεύση απ τη Θεά και τους Θεούς να θυμάσαι!

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

7 θανάσιμα αμαρτήματα



Ναι φιλενάδα είναι στιγμές που βαριέμαι και να αναπνεύσω, όχι πολλές αλλά υπάρχουν. Το μισοέχω!

Να αισθάνομαι ανώτερος από άλλους; Μμμμ δεν είναι κακό. Κάτσε να σκεφτώ. Όχι δεν το χω. Παραείμαι μαλακάκος για κάτι τέτοιο.

Ω ναι, όσο κι αν προσπαθώ να τη συγκρατήσω, όταν βγαίνει στην επιφάνεια δεν σταματώ. Ω ναι. λατρεύω λαιμαργία, μισώ το αποτέλεσμα. (ειδικά κάτι παπάρες στη ντοματοσαλάτα με μπόλικο ψωμί, ααααχ έρωτας).

ΟυυυυυυυυυυΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ
ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
Ένα θα σου πω. Όσο έχω φωνή θα στο τραγουδάω. Μέσα κι αυτό.

Στο μυαλό ίσως, στην πράξη όχι. Στα πάντα όμως. Μέσα έστω και πνευματικώς.

Θυμάσαι τη γριά της Πέμπτης; Βάλε και την κυρία Ισμήνη μέσα κι έκλεισες! Μέσα λέμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!

Όχι ευτυχώς, πείσμα ναι, ζηλοφθονία όχι. Λεβιάθαν φίλε μου δεν θα σε χρειαστώ εδώ.

Λοιπόν πάμε για σούμα
0,5+0-1+1+1+1+0=4,5

καλά είμαστε
στην κόλαση θα τη βγάλω κι εγώ, δεν τη γλιτώνω...


Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Η κυρία Ισμήνη

Που λες φιλενάδα χτες το βράδυ που ταξίδευα σ' αυτό το θαυμάσιο ολονύχτιο ταξίδι με εκείνο το τρένο το αργό που αργεί ακόμα περισσότερο απ ό,τι θα ήθελες είχα την τύχη και την τιμή να ταξιδεύω με την κυρία Ισμήνη.

Πριν καν μπω στο κουπέ μου, εκεί που λέγαμε τα τελευταία λόγια με την αγάπη μου και μοιραζόμασταν ένα τσιγάρο την στάμπαρα και σκέφτηκα ο κακός ο άνθρωπος "με την τύχη που με δέρνει, δίπλα μου θα κάθεται αυτή" και φυσικά δεν είχα άδικο, λίγο πριν ξεκινήσουμε ήρθε και κάθισε ακριβώς δίπλα μου αυτή η κυρία. Η κυρία Ισμήνη.

Η κυρία Ισμήνη είναι μια ηλικιωμένη κυρία, άνω των 70, σε ατημέλητη κατάσταση. Απ' το ντύσιμο, το μαλλί, το σώμα, το περπάτημα και ό,τι μπορείς τέλος πάντων να δεις με μια ματιά. Με τη ζέστη δε που είχε χτες, ήταν κι αυτή η καημένη κάθιδρη όπως όλοι μας.

Η κυρία Ισμήνη έχει ένα βλέμμα απορίας και ευγενικό συνάμα, 2 μάτια μπλε ανοιχτό ορθάνοιχτα σα να τανε μικρό κορίτσι και όχι μεγάλη γυναίκα. Η κυρία Ισμήνη έχει μια γλυκιά φωνή σχεδόν κοριτσίστικη επίσης, λίγο τραγουδιστή ίσως. Η κυρία Ισμήνη θα μπορούσε να είναι ένα δροσερό λουλούδι μέσα στην έρημο, μια αγκαλιά να χωθείς μέσα, μια φωνή να σε ταξιδέψει σε όμορφους ονειρικούς τόπους. Τα φαινόμενα αυτό δείχνουν με την πρώτη ματιά. Ευγενική και γλυκιά, με απορημένα ευχάριστο βλέμμα και μια φωνή που στάζει μέλι. Η κυρία Ισμήνη δεν είναι όμορφη, είναι μάλλον ασχημούλα αλλά αυτό δεν πειράζει, δεν πειράζει καθόλου.

Η κυρία Ισμήνη βολεύεται σε μια θέση που δεν την έχει πληρώσει και δεν της ανήκει, η κυρία Ισμήνη δεν θέλησε μάλλον να δώσει τα 5 ευρώ παραπάνω για να ταξιδέψει α' θέση και να είναι άνετη, θέλει να πληρώσει β' θέση και να μετακινηθεί από μόνη της εκεί αν υπάρχει κάποιο κενό. Η κυρία Ισμήνη έχει πάρει πολλές φορές το τρένο αυτό και ξέρει καλά ότι κανείς δεν θα την σηκώσει, ούτε επιβάτης, ούτε ελεγκτής. Χρησιμοποιεί τη γλύκα της για να τη λυπηθείς την καημένη τη γιαγιάκα που θα ταξίδευε αγκαλιά με Πακιστανούς και φαντάρους μέσα σε ένα βαγόνι τίγκα στη βρώμα και τις φωνές. Εξηγεί σε όλους μας - αλλά και στον ελεγκτή ότι κάποιο μπέρδεμα έγινε και ενώ είχε ζητήσει α' θέση της έδωσαν β. Να φανταστείς ότι Ξάνθη-Θεσσαλονίκη το έκανε α' θέση (το τονίζει αυτό εμφατικά). Και μήπως μπορεί - αν δεν ενοχλεί πάντα - να καθίσει εκεί; Και φυσικά βγάζει το τεράστιο καφέ πορτοφόλι να πληρώσει τη διαφορά γνωρίζοντας ότι ο ελεγκτής δεν μπορεί να πάρει χρήματα. Ποιος να της το αρνηθεί; Η κυρία Ισμήνη ξέρει το παιχνίδι καλά κι εγώ ξέρω καλά την κυρία Ισμήνη πριν καν τη γνωρίσω.

Η κυρία Ισμήνη ήρεμη και ικανοποιημένη αποφασίζει να κάνει κοινωνικότητες, θέλει κοινό, ακροατήριο για να αφηγηθεί τη ζωή της, υποψιάζομαι ότι το έχει μεγάλη ανάγκη γιατί θεωρεί ότι η ζωή της είναι πολύ ενδιαφέρουσα και τρελαίνεται να μιλά γι αυτήν. Έτσι λοιπόν ξεκινά το καλοφτιαγμένο σχέδιό της για να περάσει καλά τη βραδυά αδιαφορώντας για τους υπολοίπους. Αφού γκρινιάξει ευγενικά για τη θερμοκρασία, αφού σφουγγίξει τον ιδρώτα από το μέτωπό της επιδεικτικά, θα απογορεύσει να κλείσει η πόρτα του κουπέ γιατί χρειάζεται καθαρό αέρα παρόλο που το κλιματιστικό δουλεύει στο φουλ και η φασαρία απ' έξω είναι έντονη. Η κυρία Ισμήνη δεν θέλει να κοιμηθεί, θέλει να κοινωνικοποιηθεί.

Ξεκινά ευγενικά ρωτώντας την απέναντι γλυκύτατη οικογένεια διάφορες λεπτομέρειες απ' τη ζωή τους. Από που είναι, που πηγαίνουν και γιατί, κολακεύει τη μητέρα η οποία είναι μια ομολογουμένως πολύ ωραία γυναίκα, σαχλαμαρίζει ελαφρά με τον πατέρα και κανακεύει τον 26χρονο γιο μαθαίνοντας τα φοιτητικά του επιτεύγματα. Προσπαθεί να ρίξει δίχτυα στον ξινό διπλανό της που προσπαθεί να μην αναπνέει τον ιδρώτα της, γιατί η κυρία Ισμήνη δεν γνωρίζει τη χρήση του αποσμητικού, αλλά δεν τα καταφέρνει. Στην ερώτησή της - Εσύ που πας παλικάρι μου; - Εισπράττει ένα άγριο βλέμμα κι ένα αδιάφορο - Γιατί ρωτάτε; Κάνετε γκάλοπ; - και τα παρατά προς το παρόν. Έχει πέσει σε σκληρό καρύδι. Αλλά θα του δείξει εκείνη.

Μόλις μαθαίνει μέσα σε 5 λεπτά αυτά που την ενδιαφέρουν αρχίζει και πιο αδιάκριτες ερωτήσεις φέρνοντας σε δύσκολη θέση τη μητέρα η οποία χαμογελά αμήχανα. Η κυρία Ισμήνη το καταλαβαίνει και γυρίζει το παιχνίδι λέγοντας ότι εκείνη δεν είναι αδιάκριτη και πω πω πω συγνώμη που ρώτησα, μη μου πείτε την ηλικία σας, μα μοιάζετε τόσο νέα, δεν είναι σωστό, εγώ δεν θέλω να μαθαίνω τέτοια πράγματα, αναγκάζοντας αμφότερους τους γονείς να την καθησυχάσουν και να της δώσουν τις απαραίτητες πληροφορίες παρά τη σθεναρή άρνησή της. Η κυρία Ισμήνη ικανοποίησε την περιέργεια της και προχωρά παρακάτω. Στα δικά της.

Ξεκινά λέγοντας για το σύζυγο και στρατηγό εν αποστρατεία, ενημερώνει όλο το κουπέ, πότε, πως και γιατί παντρέυτηκε, όλες της λεπτομέρεις της προίκας που ήταν απαραίτητη τότε και του γάμου (και τι λεβέντης που ήταν ο στρατηγός μέσα στη στολή του), οι υπόλοιποι την κοιτούν με αμηχανία, βαρεμάρα και δέος όσο ξετυλίγει το κουβάρι της νυφικής παστάδας και τότε πράττει το αδιανόητο. Εντελώς τυχαία, μέσα στην άσπρη της τσάντα έχει φωτογραφίες του στρατηγού με όλα τα παράσημα, νέου αλλά και πρόσφατες, και, ω τι θαύμα, του γάμου της με εκείνον. Μοιράζει τις φωτογραφίες σε όλους εκτός από εμένα όπου προσπαθεί να μου δείξει πόσο την έθιξα αγνοώντας με  επιδεικτικά και λαμβάνει ευγενικά σχόλια για το στρατηγό, το νυφικό, εκείνη, τις ανθοστήλες κλπ. Νομίζοντας ότι έχει κερδίσει ένα γύρο η κυρία Ισμήνη γυρνά προς το μέρος μου και μου λέει με προσποιητή καλωσύνη "Μήπως θέλεις να τις δεις κι εσύ; Μη με πεις και αγενή" "Όχι ευχαριστώ, δεν μ ενδιαφέρει να τις δω" της απαντώ παγωμένα και γυρίζω το κεφάλι αμέσως στο βιβλίο μου. Η κυρία Ισμήνη είναι να σκάσει.

Η ώρα περνά, κάποια στιγμή ρωτώ αν θέλουν όλοι να σβήσω τα φώτα για να προσπαθήσουμε να κοιμηθούμε λίγο, εκείνη τολμά να εκφράσει την πεποίθησή της ότι μια χαρά είμαστε, και πως άλλωστε θα συζητήσουμε με σβηστά τα φώτα; Και η δύστυχη κυρία απέναντι η οποία είναι πτώμα μου λέει "ναι σας παρακαλώ" και με ικανοποίηση τα σβήνω. Προσπαθεί η δυστυχισμένη να κοιμηθεί, ο γιος την παίρνει αγκαλιά να την ξεκουράσει αλλά η κυρία Ισμήνη έχει άλλα σχέδια για τη βραδυά. Περιλαμβάνει τον πατέρα και όταν θεωρεί ότι μπορεί, σκουντάει αγενέστατα τη γλαρωμένη γυναίκα για να λάβει μέρος στην κουβέντα. Η γυναίκα είναι απελπισμένη αλλά και ευγενική. Η κυρία Ισμήνη νιώθει ότι κερδίζει ένα γύρο και μου κοπανάει εντελώς τυχαία την τσάντα της πάνω μου ώστε να είναι ήσυχη ότι δεν θα κοιμηθώ επίσης. Δεν την ενδιαφέρει να την ακούσω, την ενδιαφέρει να με βασανίσει. Το βλέπω στο γαλάζιο βλέμμα της λίγο πριν ξαναπάρει την απορημένη έκφρασή του.

Αφήνω την ώρα να περάσει λίγο ακόμα και εκεί που μονολογεί για τα χρήματα και πως έχει δυσκολέψει η ζωή της παρά την ομολογουμένως παχυλή σύνταξη του στρατηγού, την σκουντώ στον ώμο. Έχω παρατηρήσει λίγο πριν ότι μητέρα και γιος προσπαθούν απεγνωσμένα να γλαρώσουν και ότι ο πατέρας κοιτά έξω απ το παράθυρο τον σκοτεινό θεσσαλικό κάμπο απελπισμένα. Δεν ήξερε ότι θα μπορούσε να του συμβεί αυτό. Την σκουντώ λοιπόν, γυρίζει προς το μέρος μου ξαφνιασμένη και της χαμογελώ με εκείνο το χαμόγελο που έχει η κόμπρα λίγο πριν χτυπήσει το θύμα της και εκτυλίσσεται ο εξής διάλογος:

-Δεν σταματάτε ποτέ λοιπόν;

-Εγώ; ποιο πράγμα;

-Μα να μιλάτε, δεν μπορείτε να σταματήσετε με τίποτα; Δεν βλέπετε ότι προσπαθούμε όλοι να κοιμηθούμε;

-Εγώ μιλάω; Μα δεν μιλάω, κοιμάμαι.

-Με δουλεύετε και δεν θα το ήθελα

-Λίγο είπα για τα λεφτά

-Είπατε αρκετά. Ακούστε, ας κάνουμε μια συμφωνία, σε λίγο το τρένο θα κάνει στάση για 10 λεπτά. Εγώ θα κατέβω για τσιγάρο. Μόλις ανέβω - αν σας πιάσω πάλι να μιλάτε και να ενοχλείτε τους ανθρώπους, θα αναγκαστώ να σας μαλώσω. Είμαστε σύμφωνοι;

-.................................................(άφωνη κι εξαιρετικά σοκαρισμένη)

Πράγματι μετά από λίγο κατεβαίνω απ το τρένο για το τσιγάρο. Μετά από 2,5 ώρες ταξιδίου είναι εξαιρετικά απολαυστικό. Στη σκέψη ότι θα μαλώσω την κυρία Ισμήνη αν συνεχίσει να μιλάει γίνεται ακόμα απολαυστικότερο.

Μετά από 10 λεπτά ανεβαίνω. Εκείνη εξιστορεί κάτι. Μόλις με βλέπει σταματά απότομα και με κοιτά με τρόμο και μομφή συνάμα. Ο πατέρας της οικογένειας βάζει τα γέλια και της λέει "Τελείωστε, δεν έχει ξεκινήσει ακόμα το τρένο, θα σας μαλώσει αν μιλάτε αφού ξεκινήσει". Βάζουν και οι 3 τα γέλια. Εγώ κρατιέμαι για να μην πάρει θάρρος κι εκείνη με κοιτά με μίσος. Αν μπορούσε να με λιώσει με το πασούμι της θα το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το τρένο ξεκινά και χαμογελώντας λέω σε όλους, τι θα λέγατε να κοιμηθούμε λίγο; Και χωρίς να περιμένω απάντηση (αν και η οικογένεια με κοιτά με χαμόγελο) σβήνω το φως και κλείνω την πόρτα. Η κυρία Ισμήνη πάει κάτι να πει αλλά πριν προλάβει της λέω απολογητικά "έχει πολλή φασαρία έξω".

Οι υπόλοιπες 3 ώρες κύλησαν σχεδόν ήρεμα αν εξαιρέσεις ότι όχι επίτηδες πλέον μιας και είχε κοιμηθεί και εκείνη, έπεφτε πάνω μου και με ξυπνούσε συνέχεια. Δεν εκνευριζόμουν πια, προσπάθησα να απομακρυνθώ όσο πιο πολύ μπορούσα για να αποφύγω εκείνη και την αποφορά της και ψιλοκοιμήθηκα λίγο.

Λίγο πριν φτάσουμε η κυρία Ισμήνη βγήκε στο διάδρομο τάχα μου να πάρει αέρα. Όμως το σχέδιο ήταν άλλο. Πριν μπούμε εμείς, οι νόμιμοι επιβάτες του κουπέ μέσα, είχε ήδη φορτώσει ένα σκασμό τσάντες. Εμείς φυσικά δε γνωρίζαμε ποιανού ήταν οι τσάντες, εγώ νόμιζα πως ήταν της οικογένεις κι εκείνοι το αντίστροφο, και εκείνη είχε μπει μετά από μας και καλά γιατί είχε δει κενή θέση. Το έγκλημα όμως ήταν προμελετημένο. Προσχεδιασμένο στην κάθε του λεπτομέρεια απ τη σατανική κυρία Ισμήνη. Έτσι λοιπόν και για να μην εισπράξει κανένα αρνητικό σχόλιο, στρατολόγησε ένα νεαρό από άλλο κουπέ για να τις ξεφορτώσει και να μείνουμε οι υπόλοιποι μαλάκες. Όπως και μείναμε.

Ωδή λοιπόν σήμερα στην κυρία Ισμήνη. Ωδή σε ένα λουλούδι που με τη γλυκύτητά του μπορεί να προσελκύσει καλοπροαίρετους ανθρώπους και που πολύ αργά αποδυκνείεται ότι είναι επικίνδυνο και σαρκοβόρο. Ωδή στην ύστατη μορφή του ελληνάρα του κουτοπόνηρου που κάνει ό,τι θέλει χωρίς να ενδιαφέρεται για τους άλλους. Ωδή λοιπόν σ εκείνη. Να ναι καλά και μακριά από μένα.

Κυρία Ισμήνη μου, αν σε ξαναπετύχω να ξέρεις ότι δεν θα είμαι τόσο ευγενικός μαζί σου. Ούτε με σένα, ούτε με τους ομοίους σου. Καλό σου καλοκαίρι γλυκιά μου.

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Δημοπρασία

Και ναι φιλενάδα, έφτασε η ώρα που περίμενες, η ώρα που αποζητούσες, η ώρα της αποκάλυψης.

Αν δεν θυμάσαι, θα ήθελα να σου υπενθυμίσω πως την προηγούμενη Τετάρτη, στη ραδιοφωνική εκπομπή του Λουστράκου όπου ήταν το παρθενικό μου ταξίδι στην παρουσίαση, ή μάλλον στη συμπαρουσίαση ραδιοφωνικής εκπομπής. Περιττό να σου ξαναματαπώ πόσο ωραία πέρασα και πόσο θέλω να επαναληφθεί, πόσο γέλασα και πόσες αλήθειες μοιράστηκα μαζί σου.

Πέρα απ όλα αυτά όμως, πολύς λόγος έγινε για το βρακί που φορούσα τη συγκεκριμένη μέρα, το βρακί που άλλαξε τη ροή της ιστορίας, το βρακί σύμβολο, το βρακί φετίχ...

Το βρακί που θα δημοπρατηθεί μετά από τεράστια ζήτηση ώστε να σωθεί η χώρα απ το χρέος της!

Οπότε περιμένω απ όλους και όλες προσφορές. Πήγαινε στην Ελβετία και τράβα έξω το μαύρο χρήμα να γίνει εδώ χαμός. Άδειασε τις off shore στα νησιά τα Κεϋμάν να γίνει της μουρλής. Πούλα το κρόσι κι έλα πλειοδότησε, έλα σου λέω έλα γιατί αν δεν πλειοδοτήσεις θα το μετανιώσεις. Η ευκαιρία αυτή γίνεται μια φορά στα χρονικά. Άλλη δεν έχει. Το βρακί είναι ένα. Ο Tremens είναι ένας και ο συνδυασμός αυτός απλά δεν παίζεται!

Ευκαιρία στο σφυρί, ευκαιρία σου λέω


Κάνε κλικ να μεγαλώσει, φαντάσου πως αυτί το βρακί θα αλλάξει τη ζωή σου και πλειοδότησε, εξάλλου είναι για καλό σκοπό!!!

Η Δημοπρασία Αρχίζει ΤΩΡΑ!

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Στην πραγματικότητα

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Η ανάρτηση αυτή δεν έχει σιχαμένα λόγια και αηδιαστικές στιγμές, περιέχει όμως σκηνές νεύρων και νοητικής βίας και πολλής μα πολλής γκρίνιας.

Ξέρεις φιλενάδα ανακαλύπτω - μέσα μου κυρίως - ότι ο πολιτισμός μας επιβάλλει να κάνουμε τελείως διαφορετικά πράγματα απ ότι έχουμε στο μυαλό μας την προκειμένη στιγμή. Το ότι είμαστε δηλαδή όντα κοινωνικά μας επιτάσσει να κρύβουμε τα φονικά μας ένστικτα και να αντιδρούμε πολύ πιο απαλά απ ότι αν ήμασταν μοναχικοί άγριοι λύκοι.

Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι αν όχι όλοι - αρκετοί από μας - με τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας και με την αναγκαστική συμβίωση / συναναστροφή με άλλους ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να ταιριάζουμε
α. πολύ
β. λίγο
γ. καθόλου
καταπίνουμε τα νεύρα μας και το θυμό μας και είτε τα βγάζουμε πιο μετριασμένα, ή καθόλου, ανάλογα με την περίσταση.

Επίτρεψέ μου να σου δώσω μερικά προσωπικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών όπου τα νεύρα μου για δικούς μου λόγους είναι στην τσίτα οπότε μπορεί να έχω εντελώς διαφορετική συμπεριφορά απ ότι σε συνηθισμένους καιρούς.

Χτες το πρωί - ναι, πάλι στο τραίνο (αυτό το τραίνο είναι μεγάλο σχολείο τελικά) είμαι μετά το γυμναστήριο στο τελευταίο βαγόνι και πηγαίνω στη δουλειά. Είμαστε συνολικά 3 ποδήλατα πίσω, ενώ το υπόλοιπο βαγόνι ήταν σχεδόν άδειο και δροσερό σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης. Σταματάει στον επόμενο σταθμό και μπαίνει μόνο ένας επιβάτης - η Σκατόγρια. Δεν χωράει να μπει παρόλο που έχω τραβηχτεί όσο μπορώ γιατί είναι 3 τα ποδήλατα και είμαστε στριμωγμένα. Η διπλανή πόρτα είναι ανοιχτή, ο χώρος ελεύθερος και τα σκυλιά δεμένα. Η κυρία όμως θέλει να μπει από κει που δεν χωράει. και ακολουθεί ο εξής διάλογος

Σ (σκατόγρια δηλαδή με ύφος απίστευτα εκνευρισμένο) - Να περάσω;

Τ (εγώ δηλαδη με ύφος αρχικά απελπισμένο) - Βεβαίως να περάσετε (σηκώνω το ποδήλατο με δυσκολία στη μιά ρόδα να χωρέσει η χοντρή κωλάρα της και περνάει - κανονικά το θέμα τέλειωνε εκεί.)

Σ (με κοιτάζει με ύφος θυμωμένο και ρουθουνίζει) - Χρμφ

Τ (α όχι μαντάμ που θα μου ρουθουνίσεις εμένα) - Βέβαια, αν πηγαίνατε στη διπλανή πόρτα που ήταν άδεια, όπως και ΟΛΟ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΡΑΙΝΟ θα χωρούσατε χωρίς δυσκολία

Σ (έκπληκτη που της αντιμίλησα) - Και που να ξέρω εγώ ΟΤΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΕΧΕΤΕ ΠΟΔΗΛΑΤΑ;

Τ - Γι αυτό έχει τζάμι το καημένο, για να βλέπεις τι έχει μέσα και τι έχει έξω

Σ - Για πρόσεξε πως μου μιλάς

Τ - Σοβαρολογείς πρωί πρωί; Θα μου τη βγεις από πάνω κιόλας;

ΠΕΠ (Παρακείμενος ευγενικός παππούς που θέλει να κατευνάσει τα πνέυματα) - Έχει δίκιο ο νεαρός (ευχαριστώ) κυρία, αυτή η θέση είναι για τα ποδήλατα

Τ - Ναι, αλλά η κυρία βαριέται να κοιτάξει να δει αν χωράει

Σ (έξαλλη) - για σε παρακαλώ που θα μου πεις εμένα ότι βαριέμαι, άντε πρωί πρωί κωλόπαιδο (ευχαριστώ για το 2ο συνθετικό)

Τ - Έλα τέλειωνε τώρα μην έχουμε άλλα

ΠΕΠ (το έχει βουλώσει και κοιτάζει απεγνωσμένος και τους 2)

Σ - μπούρου μπούρου μπούρου μπλα μπλα μπλα (δεν θυμάμαι ακριβώς τι μουρμούραγε γιατί είχε θολώσει το μυαλό μου και τα βλεπα όλα κόκκινα)

Τ (τελειωτικό) - ΕΛΑ ΣΚΑΣΕ ΠΡΩΙΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΩ

Σ (...................)

Τ (βγαίνω απ το βαγόνι γιατί έχω φτάσει και συνειδητοποιώ ότι ήμουν απαράδεκτος και αρχίζω να ντρέπομαι)

Λοιπόν άκουσέ με που θέλω να καταλήξω. Κανονικά δεν θα μιλούσα, θα έκανα χώρο βρίζοντας από μέσα μου και θα τελείωνε εκεί το θέμα. Όμως επειδή έχω τα νεύρα μου κι επειδή έχω σιχαθεί όλους του ηλίθιους που αρνούνται πεισματικά να βοηθήσουν μια οποιαδήποτε κατάσταση, μίλησα. Και μίλησα άσχημα.

Στην πραγματικότητα όμως κι εδώ έρχεται το συμπέρασμα, δεν μου έφτασε αυτό. Ήθελα να τη χτυπήσω. Ήθελα να της κάνω κακό. Ναι, ναι το ξέρω ότι είμαι ευγενής και δεν θα πέιραζα ούτε μύγα και μπλα μπλα μπλα, όμως αυτό ήθελα και στο εξομολογούμαι ευθαρσώς. Δεν θα σου πω τι ακριβώς ήθελα να της κάνω γιατί θα πέσουμε στην κατηγορία του σιχαμένου πάλι, αλλά δε νομίζω να έβγαινε ζωντανή.

Και σκέφτομαι. Είναι αυτό που λένε εν βρασμώ ψυχής; Είναι αυτό το κλικ που γίνεται στον εγκέφαλο και για μια οποιαδήποτε ανόητη αιτία κάποιος γίνεται δολοφόνος; Είναι τελικά αυτό; Φτάνει λοιπόν ο οποιοσδήποτε σ αυτό το επίπεδο; Αυτό το φονικό ένστικτο το έχουμε όλοι μας βαθιά κρυμμένο και περιμένει να βγει; Κι αν βγει ποιος θα το συγκρατήσει ρε φιλενάδα; Ποια φυλακή θα με κλείσει μετά μέσα επειδή σκότωσα γριά που μου αντιμίλησε με αυθάδεια; Κι αν γίνω εγώ αυθάδης ποιος μου λέει ότι η γριά δεν θα βγάλει πιστόλι απ τη φτηνή της τσάντα να μου τη μπουμπουνίσει;

Λοιπόν κάνω έκκληση στα άστρα. Για κοιτάχτε να διορθώσετε την πορεία σας γιατί δεν θα χω καλά ξεμπερδέματα, για ισιώστε και αφήστε τον Τοξότη ήσυχο γιατί σε βλέπω να μου φέρνεις τσιγάρα στη μπουζού. Άντε γιατί πόσα ν αντέξω ο άνθρωπος; Delirium tremens θα μου ρθει στο τέλος!

Α, και να σε πληροφορήσω ότι δεν φταίει η έλλειψη ή η ποιότητα του sex. Απ αυτό ευτυχώς έχουμε ακόμα. Μύθος η αγάμητη αδελφή τελικά. Μύθος. Μπορεί να συμβεί σε όλους.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Εκείνος



Χτες το απόγευμα μπήκα χολοσκασμένος στο τρένο, ιδρωμένος, κουρασμένος και σε άσχημη διάθεση. Αυτά τα ξέρεις. Τώρα θα σου πω γι αυτά που δεν ξέρεις.

Είμαι στο τελευταίο βαγόνι με το ποδήλατο, χώρος υπάρχει γενικά στο βαγόνι, κόσμος δεν υπήρχε πολύς, κάτι η ζέστη, κάτι η κρίση, κάτι η πανσέληνος, κάτι ο Δίας που άλλαζε θέση, κάτι επειδή η γάτα έχει ένα αυτί, ήμουν ο μόνος όρθιος.

Μια στάση μετά όμως

μπήκε Εκείνος.

Και όλα άλλαξαν. Όλα πήραν άλλη τροπή, όλα λουλούδισαν λες και η μέρα δεν ήταν καλοκαιρινή παρά ανοιξιάτικη, λες και η μαγεία πήρε ζωή μπροστά στα έκθαμβα μάτια μου και στη μαυρισμένη μου ψυχή.

Εκείνος ήταν κοντά στην ηλικία μου, κοντά στο ύψος μου, αλλά εκεί σταματά κάθε ομοιότητα*.

Εκείνος μπήκε φουριόζος στο βαγόνι, με το που τον είδα να μπαίνει είπα μέσα μου -όχι ρε πούστη μου, φύγε μακριά μου ΤΩΡΑ - γιατί έμοιαζε σα να χει να πλυθεί κανάν αιώνα. Στάθηκε σχεδόν δίπλα μου. Είχε όντως να πλυθεί κανάν αιώνα. Και δύο αν σου πω μέσα είμαι.

Κοίταξα γύρω μου απελπισμένος και είδα βαγόνι άδειο με θέσεις κενές. Οι ελπίδες ότι θα απομακρυνθεί από την οσφρητική μου εμβέλεια αναπτερώθηκαν. Προσευχήθηκα. Εις μάτην. Εκείνος είχε επιλέξει να κατσικωθεί δίπλα μου και δεν άλλαζε γνώμη. Εγώ με το ποδήλατο δεν μπορούσα να μετακινηθώ, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν υπομονή. Υπέρμετρη.

Πήρα βαθιά ανάσα να ηρεμήσω τα τεντωμένα μου νεύρα, μέγα λάθος, εκείνος ανέδυε αρώματα ανομολόγητα που μου έφεραν στο νου απεργίες των υπαλλήλων αποκομιδής απορριμάτων. Αποφάσισα να το διασκεδάσω και άρχισα να τον παρατηρώ.

Εκείνος παρόλο που ήταν αρκετά κοντοκουρεμένος είχε καταφέρει το μαλλί του να δείχνει τόσο λαδωμένο όσο υπάλληλος πολεοδομίας. Φορούσε ένα ριγέ μπλουζάκι με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου πάνω του. Εκείνος ίσως να είναι gay friendly τελικά. Το μόνο σφάλμα στη μπλούζα ήταν οι ρίγες. Οριζόντιες. Εκείνος είχε ακούσει ότι η ρίγα κόβει αλλά δεν είχε ενημερωθεί πλήρως. Ακόμα και ο Οβελίξ ήξερε ότι η κάθετη ρίγα κόβει. η οριζόντια παχαίνει. Εκείνος φορούσε λάθος ρίγα.

Εκείνος φορούσε και βερμούδα. Μπεζ. Καλά μέχρι εδώ. Πτι καρό. Πολύ πτι και εξαιρετικά καρό. Σε διάφορα χρώματα. Μυριάδες. Εκείνος ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι στην Πάτρα και στο Ρίο (ντι Τζανέιρο) το καρναβάλι σχεδιάζεται όλο το χρόνο (πριν την κρίση και στο Μοσχάτο, τώρα δεν έχουμε να πληρώσουμε τον κονφερασιέ). Ο συνδυασμός μπλούζας - βερμούδας είναι απλά απίστευτος!

Η πληθώρα σχημάτων και χρωμάτων ζαλίζει τον σοκαρισμένο μου εγκέφαλο και προχωρώ προς τα κάτω. Γάμπα. Οκ. Πατούσα. Μάυρη φτέρνα και νύχι σκληρό και κίτρινο, άκοπο σα δέντρο στο βαθύτερο δάσος του Αμαζονίου, κοντεύει να ξεπεράσει τη σαγιονάρα και να βρει άσφαλτο.

Σαγιονάρα καφέ σχεδόν στρατιωτική. Μινιμαλιστικά άθλια, αθλιότερη απ τη στρατιωτική κατάτι, ένα τεμάχιο τέχνης μοναδικό. Έδενε με το ντύσιμο και το νύχι. Έδενε ασύλληπτα.

Αποφάσισα για να ξεκουράσω τα μάτια μου να κοιτάξω το πρόσωπο.
Βλέμα μάγκικο - ηλίθιο. Βαρύ σαν ιστορία. Τρόμου. Αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα ποτέ να συζητήσω ο,τιδήποτε με Εκείνον. Δεν βρήκα κάτι. Εκείνη τη στιγμή Εκείνος έβαλε το δάχτυλο στη μύτη. Σχεδόν κοιτώντας με. Σχεδόν. Σκάλισε νωχελικά τα βάθη της ρινικής του κοιλότητας, κοίταξε προσεχτικά το αποτέλεσμα και σκούπισε το δάχτυλο στα οπίσθιά του. Πάνω στην πτι καρό βερμούδα. Το επανέλαβε κι εγώ σταμάτησα να κοιτάζω και άρχισα να μετράω στάσεις για να κατέβω. Είχα 3 ακόμα.

Και τότε το έκανε. Είμαι βέβαιος ότι το έκανε για να τραβήξει την προσοχή μου. Εκείνος έβγαλε το μπεγλέρι απ την τσέπη. Τακ. Τακ. Τακ. Επαναλαμβανόμενα. Τακ. Τακ. Τακ. Εγώ σε κάθε τακ να αναπηδώ, σε κάθε τακ να φαντάζομαι το μετρητή νεύρων μου να ανεβαίνει πιο πολύ προς το βαθύ κόκκινο. Τακ. Τακ. Τακ.

Τον αγριοκοίταξα. Εκείνος συνέχισε ατάραχος. Πήρα Εκείνο Το Βλέμμα που τρόμαζε τόσο πολύ ένα γκομενάκι που είχα κάποτε. Τίποτα.

Συνηδειτοποίησα ότι φοράω τα γυαλιά ηλίου οπότε Εκείνο Το Βλέμμα δεν είχε αποτέλεσμα. Τα βγάζω και προσπαθώ να το ξανακάνω γιατί κοντεύουν να με πιάσουν τα γέλια. Τακ. Τακ. Τακ.

Εκείνη τη στιγμή φτάνω στο σταθμό μου. Εκπνέω ανακουφισμένος. Βγαίνω και ρίχνω μια τελευταία ματιά. Θέλω να έχω την Εικόνα Του στο μυαλό μου. Εκείνος με κοιτά ενώ παίζει το μπεγλέρι. Εκείνος με αποχαιρετά με το βαρύ ηλίθιο βλέμμα του. Εκείνος. Τακ. Τακ. Τακ.

Οι πόρτες κλείνου και ο συρμός αποχωρεί. Εκείνος είναι πια μια ανάμνηση. Από απλός συνεπιβάτης στο όνειρο γίνεται

Εκείνος

*θέλω να ελπίζω

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Follow me unplugged



Θες να σε τρελάνω; Θα σε τρελάνω, τι με έχεις δα;

Έγραψα ό,τι μου κατέβηκε στην κούτρα, κλάφτηκα για μια ακόμα φορά και μετά κίνησα για το σπίτι. Φορτώνω το ποδήλατο στο τρένο, κάθιδρος και μουτρωμένος και ξαφνικά μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο ΕΚΕΙΝΟΣ

(θα στον κάνω ανάρτηση αύριο) (μάλλον)

Χαμογελώ

Μετά πάω super market να ψωνίσω τίποτα γιατί το ψυγείο είναι άδειο και πέφτω σε καυγά των κυριών στα ταμεία (απίστευτες φάτσες) για την κάππαρη.

Ξαναχαμογελώ

Μπαίνω σπίτι και συμμαζεύω, άκεφος αλλά όχι τόσο όσο πριν, τουλάχιστον είχα προγραμματίσει το δείπνο. Μετά από καμιά ώρα αποφασίζω με βαριά καρδιά να κουρέψω το μούσι γιατί έμοιαζα πλέον με την παπα Λάμπραινα, η οποία ως γνωστόν ήτο η γενειοφόρος της οικογένειας.

Ανακαλύπτω μόλις φεύγει το (πολύ) έξτρα τρίχωμα από πάνω μου ότι έχω αδυνατίσει - και χαίρομαι. Ανακαλύπτω (για άλλη μια φορά) γιατί στα 20 σχεδόν χρόνια καριέρας μου στο κουρμπέτι δεν έχω ξεμείνει σχεδόν ποτέ από ερωτικό σύντροφο.

Γιατί είμαι ένα κουκλί!

και ξαναματαχαμογελάω
και κάνω μούρες στον καθρέφτη
και χαμόγελα
και πόζες
και μ αγαπάω
και με λατρεύω

και βλέπω ότι ο καθρέφτης θέλει καθάρισμα γιατί είχα να τον καθαρίσω από την προηγούμενη βδομάδα

και ξεχνάω την ομορφάδα μου

και αφήνω τη μούρη μου στην ησυχία της και ανασκουμπώνομαι και τρίβω το μπάνιο

και την κουζίνα

και απλώνω 2 πλυντήρια

(αυτό δες το ως άσκηση ταπεινοφροσύνης μετά από τέτοιους ναρκισσισμούς)

και αποκαμωμένος μαγειρέυω και τρώω το νόστιμο αν και light δείπνο μου

και συνεχίζω να αισθάνομαι υπέροχα αν και πτώμα.

Αλλά να σου πω κάτι; Ε, τι να κάνουμε θα τις ξεπεράσουμε και αυτές. Όσο ζω και αναπνέω θα τις ξεπερνώ. Αυτό είναι, δεν έχω επιλογή. Και θα με αγαπάω. Και θα παίρνω ερωτικές μούρες στον καθρέφτη.

Και να σου πω και κάτι άλλο; Συγνώμη για πριν, σκεφτόμουν να το κατεβάσω αλλά άστο να το βλέπω να μουτζώνομαι. Συγνώμη που σε ανησύχησα. Όλα καλά.

Έλα

Ακολούθησέ με στη ζωή

και όλα θα είναι υπέροχα

Καλό βράδυ φιλενάδα

(ΥΓ. Αν δεν άκουσες πριν το λαλάκι, στο ξαναβάζω για να το ακούσεις, είναι πανέμορφο και το έθαψα στην πρηγούμενη ανάρτηση)

Follow me



Έλα

Ακολούθησέ με εκεί που άνθρωποι αγαπημένοι σε εκπλήσσουν δυσάρεστα, γίνονται ρατσιστές απέναντί σου και απέναντι σε δικούς τους αγαπημένους - ίσως άθελά τους αλλά τι σημασία έχει.

Έλα

Ακολούθησέ με εκεί που η δουλειά δεν πληρώνεται όταν πρέπει και είναι αμφίβολο πότε θα πληρωθεί.

Έλα

Ακολούθησέ με στο ελληνικό καλοκαίρι που δεν θα χει διακοπές ούτε στη θάλασσα, ούτε στο βουνό, ούτε πουθενά.

Έλα

Ακολούθησέ με μέσα στην αγένεια των γύρω, μέσα σ' ένα τρένο όπου εσύ πληρώνεις παραπάνω για να χεις ησυχία και πλακώνουν τσαμπατζήδες και φωνάζουν όλο το βράδυ χωρίς κανένας ιθύνοντας να ενδιαφερθεί.

Έλα

Ακολούθησέ με στα βήματα του ριγμένου, εκείνου που βοηθήθηκε και θα βοηθηθεί λιγότερο απ' τους υπολοίπους μόνο και μόνο γιατί είναι διαφορετικός χωρίς να φταίει, μόνο και μόνο γι αυτό.

Έλα

Ακολούθησέ με στη μαυρίλα μου, ακολούθησέ με στο χάλι μου, ακολούθησέ με στα τεντωμένα μου νεύρα

και μην περιμένεις να σου γελάσω, όχι σήμερα, δεν ξέρω για αύριο, ούτε για μεθαύριο.

Καλύτερα μην έρθεις, καλύτερα άσε με να ηρεμήσω για να σε ξανακάνω να γελάσεις.

Καλύτερα να μείνω λίγο μόνος...