Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Breaking news


Για να μη λες ότι δεν σε ενημερώνω και ότι σου λέω μόνο τα δικά μου και κατάντησα βαρετός, συγκέντρωσα τις πιο καυτές κι ενδιαφέρουσες ειδήσεις της ημέρας μόνο για σένα. Κάτω απ τις ειδήσεις ακολουθεί σχολιασμός του γραφόντος. Οι συγκλονιστικές αυτές ειδήσεις είναι παρμένες από το gossip-tv.gr.

Δείτε τι έκανε ο Παντελής Παντελίδης λίγο πριν την πρεμιέρα με τους Καρρά-Πάολα!


Χθες έγινε η πρεμιέρα του Βασίλη Καρρά με την Πάολα και τον Παντελή Παντελίδη! Λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα τι έκανε όμως ο Παντελής Παντελίδης;
Ο τραγουδιστής χαλαρώνει στο καμαρίνι του και περιμένει με αγωνία την έναρξη του προγράμματος!
Είναι η πρώτη φορά που θα ανέβει σε μεγάλη πίστα και το κοινό που τον έχει λατρέψει από το youtube, θα τον θαυμάσει ζωντανά και θα τον αποθεώσει!
Βαθύτατα συγκλονισμένος με την είδηση αυτή, μπήκα τρέχοντας στο site για να δω τον Παντελίδη να χαλαρώνει, αυνανιζόμενος ίσως και βλέπω τη φωτό που κάθεται σταυροπόδι στο λευκό καναπέ και μιλά τρυφερά στο τηλέφωνο. Απογοητεύτηκα τολμώ να πω, άλλα περίμενα... τσάμπα η χαρά που πήρα...
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: «Είμαι λίγο πριν αρχίσω σιγά σιγά να εγκαταλείπω και να πηγαίνω για ψάρεμα»

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μίλησε στην κάμερα του "Πρωινό Mou" και τον δημοσιογράφο Χρήστο Νέζο.
Ο τραγουδιστής δήλωσε: «Τον τελευταίο καιρό τα μόνα τραγούδια που έχουν φτάσει στ' αυτιά μου είναι το "τσίου τσίου" και ο Παντελίδης» και τονίζει: «Ακούω τον άλλον που τον άφησε η γκόμενά του και έγραψε ένα τραγούδι και τι να κάνουμε βρε φίλες». Ενώ συμπλήρωσε: «Είμαι λίγο πριν αρχίσω σιγά σιγά να εγκαταλείπω και να πηγαίνω για ψάρεμα».
Λαυρέντη, καλέ μου φίλε, μην πας για ψάρεμα, λυπήσου τα έρμα τα ζωντανά, επίσης μην ξανατραγουδήσεις, λυπήσου τα έρμα τα αυτιά μας, επίσης μην ξαναγράψεις μουσική, λυπήσου την έρμη την τέχνη. Θα σου πρότεινα με όλη την αγάπη και το σεβασμό που τρέφω για τον άνθρωπο-καλλιτέχνη Λ. Μαχαιρίτσα, να πας στη Μονή Βατοπεδίου να μονάσεις. Θα το εκτιμήσω βαθύτατα!
Ο Παπακαλιάτης δεν παντρεύεται και δηλώνει ότι έχει απατηθεί!


Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σήμερα ήταν καλεσμένος στο «Πρωινό mou» και μίλησε για τον γάμο και την απιστία.
"Δεν είμαι φτιαγμένος για αυτό" απάντησε στην ερώτηση του Γιώργου Λιάγκα για το πότε θα παντρευτεί ο ηθοποιός. Και τόνισε: «Άλλο το παιδί, άλλο ο γάμος»! «Έχω παντρευτεί τόσες φορές στις ταινίες, άρα δεν το έχω ανάγκη» είπε γελώντας!
Ο ηθοποιός μάλιστα επίσης δήλωσε στους παρουσιαστές ότι ποτέ δεν έχει απατήσει σύντροφο του, ενώ εκείνος πιστεύει ότι έχει απατηθεί στο παρελθόν. «Η απιστία είναι μία μορφή προδοσίας και δεν συγχωρείται όταν είσαι ερωτευμένος! Όχι δεν έχω συγχωρήσει... Δεν έχω απιστήσει... Νομίζω ότι με έχουν απατήσει»! Τότε η Σκορδά είπε: «Ποια... Έξαλλη! Ποια;» και ο Λιάγκας της είπε: «Εσύ νομίζεις ότι τους ωραίους δεν τους απατούν;»!

Συγκλονισμένος επίσης δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν περίμενα από το Χριστόφορο ότι δεν θέλει να παντρευτεί. Πραγματικά νόμιζα μέχρι σήμερα ότι ο υπέροχος Χριστόφορος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για γάμο. Είμαι συντετριμμένος. 
Επίσης, ποιος διανοήθηκε (προσέχεις το ποιος που χρησιμοποιώ ε;) να του τα φορέσει του Νάρκισου, ε συγνώμη, Χριστόφορου; Να αποκαλυφθεί πάραυτα και να αλειφτεί με πίσσα και πούπουλα και στο Σύνταγμα. Μετά θα τον περιλάβει το Πλατινέ Μούχρωμα να τον κάνει άνθρωπο. Ουφ, συγχίστηκα! 

Όχι μόνο δεν ισχύουν οι φήμες που θέλουν τον Αλέξανδρο Παρθένη και την Κατερίνα Θάνου να αντιμετωπίζουν κρίση στη σχέση τους, αλλά το ζευγάρι ετοιμάζεται και για θρησκευτικό γάμο.
Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που η αθλήτρια και το μοντέλο ανέβηκαν τα σκαλιά του Δημαρχείου για να ενώσουν τις ζωές τους, και οι δυο επώνυμοι έχουν αποφασίσει να παντρευτούν και με την ευλογία του παπά.
Ο Αλέξανδρος Παρθένης και η Κατερίνα Θάνου είναι πιο αγαπημένοι από ποτέ και θέλουν να «δέσουν» την ευτυχία τους και με έναν θρησκευτικό γάμο.
Μωρέ, έφτασε η στιγμή που θα δω αυτό το τόσο ταιριαστό ζευγάρι να παντρεύεται στην εκκλησία. Επιτέλους. Δεν άντεχα άλλο. Θέλω να δω το Κατερινιώ νυφούλα και τι στον κόσμο. Τέτοιο γέλιο θα έχω να ρίξω από τότε που είδα εμένα τις απόκριες του 99 ντυμένο "Βασίλισσα Του Χιονιού".
Νίκη Κάρτσωνα: Τρυφερές στιγμές με τον γιο της στο γήπεδο

Λάτρεις της οικογενειακής ζωής, η Νίκη Κάρτσωνα και ο Νίκος Χατζής απολαμβάνουν στο έπακρον τη ζωή με το παιδί τους.
Το μεσημέρι του προηγούμενου Σαββάτου, η διευθύντρια του queen.gr βρέθηκε μαζί με τον γιο της, Φίλιππο, στο γήπεδο, προκειμένου μαμά και γιος να παρακολουθήσουν τον αγώνα του μπαμπά Νίκου.
«Ο Φίλιππος λατρεύει τoν μπαμπά του και ενθουσιάζεται κάθε φορά που τον βλέπει στο γήπεδο» ομολογεί στο Hello άνθρωπος από το στενό περιβάλλον του αθλητή. (WTF????)
Όσο για τη μαμά Νίκη, δεν σταμάτησε λεπτό να προσέχει τον μικρό της, ο οποίος φορούσε και τη φανέλα του μπαμπά του, να του μιλάει και να του εξηγεί -ή τουλάχιστον να προσπαθεί- όσα περισσότερα μπορούσε για τον αγώνα.

Επιτέλους, ένα υπέροχο δείγμα τρυφερής μητέρας. Τι υπέροχα συγκλονιστική είδηση, από αυτές που αφενός λιώνει η καρδιά σου όταν τις διαβάζεις και αφετέρου σχεδόν δεν τις πιστεύεις. Εύγε στη Νίκη που πήγε το παιδί γήπεδο. Άντε βρε, και άμα το πας παιδική χαρά να μας ενημερώσεις να κάνουμε πιο πλήρες ρεπορτάζ, θα πάρουμε συνέντευξη ακόμα κι απ την τραμπάλα... και από το στενο περιβάλλον της τσουλήθρας. Εύγε!
A! Και μην του παίρνεις πολλές σοκολάτες, χαλάνε τα δόντια...
Και ολοκληρώνω με τη συγκλονιστικότερη είδηση
Η οθόνη του smartphone του Tremens έχει γεμίσει υπολείμματα απ' την ωτοασπίδα του 

Έντρομος και συγκλονισμένος ο γνωστός blogger και celebrity κος Tremens, ο οποίος κατά το παρελθόν έχει διατελέσει μέγας γόης και μπον βιβέρ (και μπον Μαμά και μπον - μπον και μπον φιλέ), ανακάλυψε σήμερα το πρωί ότι στην οθόνη του πανάκριβου, συλλεκτικού smartphone του, έχουν κολλήσει ειδεχθή υπολείμματα ωτοασπίδας. 
Συντετριμένος ο Μεγάλος Αυτός Άνδρας-πρώην μοντέλο για πάνες ακράτειας και κόλλα μασέλας -  πήρε το πανάκι για τα γυαλιά του και το καθάρισε ενδελεχώς. 
Ευτυχώς η υπόθεση είχε αίσιο τέλος μιας και η οθόνη επανήλθε στην κρυστάλλινη όψη της. 
Μετά από αυτό, ο blogger δήλωσε στη δημοσιογράφο μας ότι δεν είναι ακόμα έτοιμος για γάμο και ότι λατρεύει τα κεφτεδάκια, ενώ δεν μπορεί να ανεχθεί το ψέμμα και τους δήθεν. "Είμαστε μια υπέροχη ατμόσφαιρα" δήλωσε, "και αυτό περνάει στον κόσμο". 

Εμ, δεν είμαστε;

update

Ποιος γνωστός blogger θα ράψει τις κουρτίνες του μόνος του σήμερα;

Αποκλειστικό
Η δημοσιογραφική μας ομάδα μόλις πληροφορήθηκε ότι ο γνωστός celebrity chef blogger Ben Provis ετοιμάζεται να κάνει αλλαγές στο σπίτι του και μάλιστα σήμερα. Ο γνωστός chef blogger αποφάσισε μιας και πήραμε τη δόση, να το γιορτάσει αλλάζοντας χρώματα και σχέδια στις κουρτίνες του, ενώ ευελπιστεί η κίνησή του αυτή να αλλάξει και το φενγκ σούι της χώρας, προς το καλύτερο πάντα. 
Συγκεκριμένα ο Ben, ο οποίος παρά την έντονη δημοτικότητά του παραμένει απλός και μετριόφρων, δήλωσε στο δημοσιογράφο μας:
"Θέλω να πιστεύω ότι αυτή μου η κίνηση, λίγο πριν πάρουμε τη δόση και λίγο πριν το τέλος του κόσμου, θα δώσει έναν άλλο αέρα στα του οίκου μου καθώς και στα του ελληνικού οίκου γενικότερα. Η κίνησή μου αυτή αντικατοπτρίζει την αισιοδοξία που αισθάνθηκα μόλις παρακολούθησα το βιντεάκι που ανέβασε ο πρωθυπουργός μας, τον οποίο - δικαίως - εμπιστεύομαι. Στο κάτω κάτω, μόνο το γεγονός ότι διατηρούσε στο παρελθόν δεσμό με την Απόλυτη μου αποδεικνύει το καλό του γούστο στη μουσική και στις γυναίκες."

Καινούριες κουρτίνες λοιπόν για τον Ben και ένα λαμπρό μέλλον για τη χώρα. Ο γνωστός chef blogger επίσης δήλωσε ότι δεν αισθάνεται ακόμα έτοιμος για γάμο ενώ, πιστεύει ακράδαντα ότι τις τηγανιτές πατάτες πρέπει κανείς να τις στραγγίζει καλά πριν τις σερβίρει!

Για σχέδια και χρώματα θα μιλήσουμε αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση!

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Toxic

Που λες ρε φιλενάδα, καμία σχέση με χτες η διάθεση, να τανε βρε συ η πανσέληνος; Δεν ξέρω-δεν απαντώ. Πάντως μόλις πήγα σπίτι είχα τόσες δουλειές να κάνω που δεν είχα χρόνο να καταθλίβομαι, κατέθλιψα εσένα και μου φτάνει! Άσε που μετά είδα και το 2ο επεισόδιο του 2ου κύκλου του American Horror Story και είδα ότι υπάρχουν και χειρότερα κι έπεσα ευθύς αμέσως στο κρεβατάκι μου, κάτω απ το ζεστό μου παπλωματάκι και πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι και κοιμήθηκα σαν σπουργίτι μια ζεστή νύχτα καλοκαιριού!

Και το πρωί, ορεξάτος και φορτσάτος ενεδύθην τα αθλητικά μου, καβάλησα το όχημα και πήγα γυμναστήριο...

Και μέσα στο τρένο (γιατί το γυμναστήριο δεν βρίσκεται στην περιοχή μου) σκάει μύτη ένα τεκνάκι ζάχαρη, στέκεται απέναντί μου και μου επιτρέπει να το χαζέψω να φύγει η πίκρα από μέσα μου. Είχε ο οφθαλμός κάπου να ακουμπήσει να ξεκουραστεί. Ωραίο ήταν το άτιμο αλλά δεν τον ζαχαρώνει τον κουραμπιέ. Ξέρω πλέον και τα ξεχωρίζω αυτά!

Και πάω κεφάτος στο γυμναστήριο και ξεκινώ! Και τι πρόγραμμα που έκανα ε; Πλήρες κι ενισχυμένο, τι χέρια, τι πόδια, τι βυζά, τι μπούτια, τι αστραγάλους, τι ώμους, τι πλάτες, τι κοιλιές, τι πατσές, δεν άφησα τίποτα να μην το κουράσω. Τίποτα σου λέω. Και μέσα σ αυτήν την ασύλληπτη ενεργητικότητα και τον ιδρώτα του μόχθου παρατηρώ ότι πέραν των συνηθισμένων φυσιογνωμιών έχει και μπόλικο ενδιαφέροντα κόσμο. Πολύ ενδιαφέροντα σου λέω. Κι εκεί που σηκώνω βάρη και κλατάρω προσπαθώ να καταλάβω από μικρές και ίσως ανεπαίσθητες για το κοινό ανθρώπινο μάτι κινήσεις, αν κάποιοι από αυτούς τους καινούριους είναι απ τα παιδιά τα δικά μας που έλεγε και η Τζοβάννα - ναι, αυτή που της το λεγες και γινόταν. (Κάποια επιθυμία είχα στείλει κι εγώ τότε αλλά μάλλον θα της σφύριξαν ότι το σόι είναι αριστερών φρονημάτων και με αγνόησε).

Και εκεί που είμαι και παρατηρώ και δεν μπορώ να καταλάβω κι έχω μπερδευτεί, πηγαίνω στο μέσα section (ε;) για να κάμω κοιλιακούς και είμαι εγώ και 3 παίδαροι. Πρόσεξε, όχι άντρες, παίδαροι. Διατηρώ την ψυχραιμία μου και προσπαθώ να κρατήσω ισορροπία πάνω στην μπάλα να κάνω ροκανίσματα λέει, με ένα δίσκο πίσω απ το σβέρκο - αυτή είναι η αγαπημένη μου άσκηση, για να βρω πως στο διάολο γίνεται κάθε φορά τρώω και καμιά τούμπα, την προηγούμενη βδομάδα εκεί που προσπαθούσα να ισορροπήσω φεύγει η μπάλα για άλλη γη κι άλλα μέρη και σκάω κάτω με τον κώλο και μου ήρθε ο δίσκος ο πεντάκιλος στο κεφάλι και πολύ το διασκεδάσαμε.

Τι έλεγα; Α, ναι. Λοιπόν άσε με να σου περιγράψω τους παίδαρους για να καταλάβεις!

Παίδαρος 1. 30-35, γύρω στο 1.80 με απίστευτα ωραίο κορμί, μπρατσωμένο αλλά όχι φουσκωτό, μελαχροινός με μούσι κοντό και 2 μάτια σα μαύρες λίμνες.

Παίδαρος 2. 35-40 με πολύ γοητευτικό πρόσωπό, ξυρισμένος, καστανός με μαλλάκι ελαφρά μακρύτερο απ το συνηθισμένο και ωραίο κορμί και 2 μάτια μελιά και μυστηριώδη.

Παίδαρος 3. Πιο νέος και πιο λεπτός απ τους άλλους 2, πιο ξανθός απ τους άλλους 2 και πιο γλυκός απ τους άλλους 2. Ωραιότατος για breakfast!

Τέλος πάντων, ο καθένας με τον τρόπο του είχε μια ομορφιά μοναδική. Και ήμουνα κι εγώ εκεί, ξέρεις, ο γοητευτικός 40άρης με εκείνα τα μάτια που σκλαβώνουν και το χαμόγελο της Colgate και την κοιλίτσα που διατηρώ με τόσο κόπο και τόσες σοκολάτες (αυτές οι σοκολάτες γιατί παχαίνουν δεν εννοώ να το καταλάβω!)

Κι εκεί που ο καθένας μας κάνει τα δικά του και εκεί που όπως σου έλεγα προσπαθώ να ισορροπήσω και να μη γίνω ρεζίλι στα παιδιά, κι εκεί που επίσης τους ψιλοχαζεύω - διακριτικά πάντα - και προσπαθώ να καταλάβω αν κάποιος απ αυτούς το μαστιγώνει το δελφίνι- όχι γιατί με καίει, κουβέντα να γίνεται- σκάει απ τα ηχεία το Toxic της Britney.

Τώρα σκέφτομαι είναι η ευκαιρία, αν δω κάποιον απ τους 3 να κάνει καμιά έστω και ανεπαίσθητη κίνηση χαριτωμενιάς, έχω βεβαιωθεί. Και η αοιδός τα λέει και ο Tremens κατασκοπεύει. Περνά το πρώτο κουπλέ - τίποτα. Στο ρεφρέν, τίποτα. Λέει το 2ο και αντιλαμβάνομαι ότι ψιλοκουνιέμαι εγώ πάνω στη μπάλα και μαζεύομαι. Οι 3 σωματοφύλακες, τίποτα. Τζίφος. Ούτε μια αδερφή.

Και τελειώνει το τραγούδι και συνεχίζουμε όλοι αμέριμνοι τη δουλειά μας και μπαίνει μέσα τύπος εγκληματόφατσα, φαντάσου πρώην ποδοσφαιριστή ο οποίος αφού σαραντάρησε ασχολείται ως μπράβος στη Ρώσικη μαφία. Μιλάμε για σκατόφατσα ολκής. Ύφος κακό, ασχήμια και περπάτημα λες και τα πελέ του ήταν βαριά σαν ιστορία.

Αντιλαμβάνεσαι ότι επειδή μου παρενοχλούσε την αισθητική δεν συνέχισα να τον κοιτάζω, αυτός ανέβηκε στη Ρωμαϊκή Καρέκλα (και ναι, είναι όργανο βασανιστηρίου) να κάμει κοιλιακούς, ενώ οι υπόλοιποι συνεχίσαμε τη δουλειά μας. Και πέφτει άιφνης στα ηχεία η γλυκιά Rihanna. Κι εκεί που αλλάζω θέση να ανέβω στον πάγκο να κάνω κάτι άλλο, βλέπω μέσα απ τον καθρέφτη το μαφιόζο να σηκώνει τα πόδια και να κάνει χαρές με το τραγούδι. Μένω άναυδος και γουρλώνω τα μάτια. Εκείνος - πριν με πάρει χαμπάρι, έχει μισοκλείσει τα μάτια, τραγουδά και λικνίζεται στο ρυθμό με το πόδια σηκωμένα στην έκταση. Μόλις αντιλαμβάνεται ότι τον βλέπω, σταματά και ξαναμαφιοζεύει.

Ήθελα να του πω, σ έπιασα φιλενάδα, σ έπιασα, κι εσύ δικιά μας είσαι! Φαντάζεσαι; Από κει που δεν το περίμενα μού ρθε...


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

WTW

aka What To Write

και δεν έχω ιδέα φιλενάδα, μόλις τέλειωσα τη δουλειά και δεν έχω ιδέα τι να σου γράψω. Δεν έχω προετοιμαστεί βρε πουλί μου ούτε σωματικώς, ούτε ψυχολογικώς. Δεν έχω ιδέα.

Να σου λεγα για τη βροχή που ήρθε αμέριμνη και υγρή στο κλίνον άστυ κι εγώ το πρωί που είχε λιακάδες άπλωσα ένα σκασμό ρούχα στη βεράντα κι έφυγα ευτυχισμένος και ήσυχος ότι θα τα βρω στεγνά; Μπα, βαρετό είναι...

Να σου λεγα μήπως για εδώ μέσα που φύγανε οι μισοί και μείναμε οι άλλοι μισοί και δεν προλαβαίνω ούτε νερό να πιω πια; Μπα, δε λέει τίποτα...

Να σου λεγα ίσως ότι ξαναπήγα σήμερα στην τράπεζα μπας και διακανονιστούμε να τελειώνουμε; Παίρνει και αυτή η χριστιανή απ την εισπρακτική 20 φορές τη μέρα και δεν ξέρω τι να της πω, ρεζιλίκια... Μπα, το ξέρεις.

Να σου λεγα ότι το τεκνό τον σεκιουριτά τον μεταφέρανε απ τα Άνω Πατήσια στον Περισσό; Θα στο πω, μην τρέχεις Άνω Πατήσια και μου απογοητευτείς. Περισσό. Απέναντι απ την Αλέκα. Βρε λες να είναι κομμουνιστής; Με κονσερβοκούτι;

Μήπως να μοιραζόμουν μαζί σου την ανησυχία μου για το αν θα βάλουμε πετρέλαιο στην πολυκατοικία μπας και ζεσταθεί το κοκαλάκι μας και τη βγάλουμε ζωντανοί και αυτό το χειμώνα και όχι τυλιγμένοι με γούνες και μανσόν ωσάν την Άννα την Καρένινα τη δύστυχη που την έπαιξε ακόμα και η Μιμή; Και το τρένο; Τι θέση παίρνει; Μπα, τα ξέρεις, σάμπως στη δική σου θα βάλουνε;

Να σου εξηγούσα την ανάγκη μου να πάω ένα όμορφο ταξίδι τις γιορτές, κάπου στα εξωτερικά; Ναι, και να στην εξηγούσα θα μου βρισκες λεφτά να πάω; Tommy, τελικά το Τζόκερ το παιξες; Και;

Μήπως να σου εκμυστηριευόμουν ότι πήρα μουσαμά και λάδια και πινέλα και καβαλέτο και το άλλο που ανακατεύεις τα χρώματα και δεν θυμάμαι πως το λένε (α, ναι, παλέτα) για ν' αρχίσω πάλι να ζωγραφίζω αλλά δεν προλαβαίνω ούτε να φτύσω τέτοιες ώρες που γυρνάω σπίτι; Ακόμα να φανταστείς δεν ξέρω ούτε τι θέμα περίπου θέλω να απεικονίσω στην αιωνιότητα στον καμβά να μοσχοπουληθεί μετά θάνατον (φτου φτου μακριά από μας) να τρων τ' ανήψια μου με χρυσά κουτάλια.

Να συζητούσα μαζί σου τη ραγδαία αύξηση επαιτείας; Κάθε 10 μέτρα κι ένας διαφορετικός. Με κάθε τρόπο. Με μωρό, χωρίς μωρό, με ασθένεια, χωρίς ασθένεια, με αναπηρία, χωρίς αναπηρία, κάθε 10 μέτρα. Αχ βρε καλοί μου, που να τα βρούμε εμείς να σας τα δίνουμε; Απ' το υστέρημά σας έλεγε μια δύστυχη χτες στο τρένο. Μα αυτό ακριβώς καλή μου, υστέρημα που θα πει στερούμαι, που θα πει δεν έχω...

Να σου λεγα ότι σκέφτομαι εδώ και 2 βδομάδες να σου γράψω μια ιστορία καταθλιπτική και το αποφεύγω μη σε πιάσουν τα ζουμιά; Βρε λες να το κάνω να σου φύγουν οι σκόνες απ' τα μάτια; Ένα tip θα σου δώσω, είναι περίπου αυτό που σκέφτομαι εδώ και χρόνια μόλις πέφτω για ύπνο...

Ξέρεις ότι σε λίγες μέρες κλείνω τα 41; Χρειάζεται να επεκταθώ;

Δεν ξέρω ρε φιλενάδα τι να σου πω, έχει κι ένα κωλόκαιρο και δεν μ αρέσει... είμαι με το όχημα και θα ξυλιάσω... ουφ να ρθει η Παρασκευή να πάω Σαλονίκη να ξαλαγράρω...


Αυτό το θυμάσαι; πολύ μου άρεσε τότες που το χόρευα στα bars!


Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Πρόγραμμα Εκδηλώσεων

Φιλενάδα αν και σήμερα είχα πολύ τρέξιμο, δεν ξέχασα την υπόσχεσή μου σε σένα. Ξέρω πόσο φλέγεσαι να μάθεις πότε οι 2 ερασταί του ονείρου θα σου χτυπήσουν την πόρτα και θα σου χαρίσουν στιγμές πάθους και πόθου.

Αφού λοιπόν ήρθα σε επαφή με την προσωπική γραμματέα του εραστή Κάσι και του λάγνου Τατσό μπορώ να σου αναρτήσω το πλήρες πρόγραμμα. Οπότε τώρα κι εσύ θα ξέρεις πότε ακριβώς τα ακριβά αυτά αγόρια θα μοιραστούν μαζί σου χυμώδεις ερωτικές στιγμές, στιγμές μοναδικές αχαλίνωτου σεξ και γιατί όχι, βίας άμα τα τραβάει ο οργανισμός σου.

Το πρόγραμμα των 2 ανδρών σύμφωνα με τα γραφεία τους θα συμπέσει - όχι για άλλο λόγο, απλά για οικονομία χρόνου. Το ποιος απ τους 2 θα σε πηδήξει θα το μάθεις μετά από κλήρωση που θα λάβει χώρα στο τοπικό ΚΕΠ. Τώρα, αν σε σένα τύχει ο Τατσό και σε μια φίλη/φίλο σου τύχει ο Κάσι και το θέλετε αντίστροφα, μπορείτε απλά να ανταλλάξετε κουπόνια. Όλα τα κουπόνια φέρουν σειριακό αριθμό, ανάγλυφη παράσταση πέους και διακριτό υδατογράφημα προς αποφυγήν τυχόν πλαστογραφειών.

Θα πρέπει οι ενδιαφερόμενες/ενδιαφερόμενοι με την προσκόμησιν του κουπονιού ταύτου να έχουν υπογράψει Υπεύθυνη Δήλωση ότι έχουν πλυθεί επαρκώς και όχι μόνο τοπικά (και πίσω απ' τα αυτιά γιατί ο Κάσι αρέσκεται να δαγκώνει τρυφερά αυτιά), ότι είναι απηλλαγμένες/οι από αφροδίσια νοσήματα και ότι παίρνουν το χάπι προςαποφυγήν ανεπιθύμητων εγκυμοσυνών. Αν, παρόλα αυτά οιαδήποτε κυρία καταστεί εγκύα, αυτή και μόνον αυτή φέρει την ευθύνη του τέκνου. Η πατρότης εκ μέρους των δύο επιβητόρων δεν θα αναγνωρισθεί ακόμα και με τεστ DNA.

Όποιος/όποια επιθυμεί να πηδηχθεί με προφυλακτικόν ή λιπαντικόν οφείλει να τα προσκομίσει στον τόπο του εγκλήματος.

Ας δούμε λοιπόν.




ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΝΟΜΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Ιδιάζουσα περίπτωση διότι η Α και Β Αθηνών έχουν ήδη πηδηχθεί απ τους μεγάλους άνδρες, οπότε ξεκινάμε με υπόλοιπο ΑΤΤΙΚΗΣ.
29/11 Ανατολική Αττική
30/11 Δυτική Αττική
1/12 Βόρεια Αττική (εκεί, να να, τα Βίλλια)
2/12 Κυριακή, μέρα του Θεού, δεν κάνει
3/12 Νότια Αττική (Πειραιάς και Σαλαμίνα)

ΝΟΜΟΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ
4/12 Θήβα, Λειβαδιά
5/12 ο υπόλοιπος νομός

ΝΟΜΟΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
6/12 όλος ο νομός, ο Κάσι Βόρεια Εύβοια, ο Τατσό Νότια (σαν την παλίρροια)

ΝΟΜΟΣ ΦΩΚΙΔΑΣ
7/12 όλος ο νομός, ο Κάσι παραλιακά, ο Τατσό Ορεινά

ΝΟΜΟΣ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
8/12 όλος ο νομός, ο Κάσι Αιτωλία, ο Τατσό Ακαρνανία

9/12 Κυριακή, μέρα του Θεού, δεν κάνει

ΝΟΜΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ
10/12 όλος ο νομός, ο Κάσι Λαμία, ο Τατσό τα χωριά

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

ΝΟΜΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
11/12 όλος ο νομός, ο Κάσι Βόλο, ο Τατσό Πήλιο

ΝΟΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ
12/12 Λάρισα
13/12 τα χωριά (αγιόκαμπος και τα σχετικά)

ΝΟΜΟΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
14/12 όλος ο νομός γιατί δεν είναι και μεγάλος, το πρόγραμμα θα ποικίλλει

ΝΟΜΟΣ ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ
15/12 Το αυτό με τα Τρίκαλα

16/12 Κυριακή, μέρα του Θεού, δεν κάνει

ΗΠΕΙΡΟΣ

ΝΟΜΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
17/12 όλος ο νομός, ο Κάσι την πόλη και την κυρά Φροσύνη, ο Τατσό Μέτσοβο μεριά και μετά Δωδώνη για ξεκούραση

ΝΟΜΟΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ
18/12 όλος, μια σταλιά νομός

ΝΟΜΟΣ ΑΡΤΗΣ
19/12 όλος, θα κυνηγιούνται στους πορτοκαλεώνες σύσσωμοι οι Αρτινοί με τα αγόρια

ΝΟΜΟΣ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
20/12 όλοι παρέα, guest star ο Πάτερ Πρεβέζης

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (ξακουστή, του Αλεξάνδρου η χώρα)

ΝΟΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

21/12 Θεσσαλονίκη, παραλιακά
22/12 Θεσσαλονίκη, στα δυτικά
23/12 Κυριακή, μέρα του Θεού, δεν κάνει

Κι επειδή οι γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων είναι μετά από εκείνη την Κυριακή, κάλαντα τη Δευτέρα, Χριστούγεννα την Τρίτη, ο περαιτέρω καθορισμός του προγράμματος θα αναρτηθεί στο νέο έτος αν δεν έχει καταστραφεί ο κόσμος και τη σκαπουλάρουμε. Οπότε φιλενάδα που δεν είδες την περιοχή σου στη λίστα μη μου άγχεσαι, το νέο έτος θα ρθούμε και σε σένα!



Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Φουσκοδενδριές!



Ρε φιλενάδα, τι ερωτικός οίστρος είναι αυτός που έχει περιτυλίξει, περικυκλώσει περι-δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι -άλλο, την πρωτεύουσα; Μα δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα ότι δεν είναι άνοιξη να χουμε φουσκοδεντριές αλλά μπαίνει ο χειμώνας, ακόμα και αν τα κρύα - ευτυχώς - δεν έπιασαν ακόμα;

Βέβαια από την άλλη σκέφτομαι και φοβούμαι πως ακριβώς ένεκα του επερχόμενου χειμώνα οι αγαπημένοι μας βουλευταί μας "απειλούν - υπόσχονται" ότι θα μας γαμήσουν μπας και ζεσταθεί λίγο το κοκκαλάκι μας! Έτσι ναι, έχει και μια κοινωνική προέκταση, ένα φιλανθρωπικό έργο, κάτι που αξίζει τέλος πάντων...

Έτσι λοιπόν, μετά τις δηλώσεις του απαυγάσματος αρρενοπώτητος, ανδρισμού, βαρβατίλας και πάνω απ' όλα υπέρμετρης γοητείας, κου Τατσόπουλου - ο οποίος θα έχεις αντιληφθεί ότι δήλωσε ότι έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα (ευτυχώς, υποψιάζομαι ότι την περίοδο πηδήγματος μάλλον ήμουν εκτός Αθηνών, τι τα θες, δεν μαζεύομαι κι εγώ, μια από δω, μια από κει, την έχασα την ευκαιρία μου να ριγήσω από πόθο κάτω σπ τα στιβαρά μπράτσα του αξίου αυτού ανδρός - εν τω μεταξύ είδα μια φωτογραφία που χαμογελά και τρόμαξα, κάτι το δόντι που πέταγε, κάτι το μαλλί που μου κάνει άλουστο, δεν ξέρω τι να υποθέσω), ήρθε και ο αγαπημένος μου και άνδρας των ονείρων μου Κάσι να δηλώσει ευθαρσώς ότι θα μας γαμήσει όλους. Μπορείς αν σοκαρίστηκες και δεν με πιστεύεις, γιατί ξέρω ότι τον λατρεμένο Κάσι τον φαντάζεσαι μόνο να απαγγέλει Μποντλέρ και να τρέχει ημίγυμνος σε λιβάδια με μαργαρίτες να δεις το βίντεο εδώ.

Το βιντεάκι, είναι η απόλυτος φαντασίωση, είναι βγαλμένο από ονείρωξη, είναι ένα χάρμα ιδέσθαι! Ο Κάσι ο φίλος μου και wannabe εραστής μου, φορά πέτσινο ενώ είναι περιστοιχισμένος από αστυνομικούς aka men in uniform, και νομίζω αυτό από μόνο του αποτελεί την αρχή και το τέλος κάθε ερωτικής, πρόστυχης κι εξαιρετικά kinky φαντασίωσης... Απλά κλείσε τα μάτια σου και σκέψου το σαν εικόνα. Ο Κάσι και οι μπάτσοι... μμμμ εξαίσιο, σαν σπάνιο έδεσμα όπως η τρούφα (το μανιτάρι αδαή, όχι το γλυκάκι). Απλά φαντάσου το. Μπορείς αν θες να υγράνεις τα αισθησιακά σου χείλη και να αγγιχτείς. Αν είσαι και πιο kinky ακόμα, τι να κάνεις, άνθρωπος είσαι κι εσύ, πόσο να κρατηθείς, μπορείς στη φαντασίωση αυτή να βάλεις και τον Τατσόπουλο να περνά ένα χεράκι τους παρευρισκόμενους... Αν δε, η ανωμαλία σου βαράει κόκκινα, φαντάσου και τον Μπένι με ροζ κουφετί baby doll να συμμετέχει χοροπηδώντας στους ρυθμούς του "Είσαι σαν κουνέλι".
Νομίζω δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.

Οπότε φιλενάδα ένα θα σου πω. Φύγε απ το γραφείο και τρέχα στην Τράπεζα για να σηκώσεις ό,τι έχει απομείνει στο λογαριασμό μισθοδοσίας σου, ξέχνα τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ, το S/M (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις) και τη λαϊκή, ξέχνα όποια υποχρέωση έχεις να πληρώσεις και τρέχα στο κομμωτήριο σπα Νίτσα, για περμανάντ, μιζ αν πλι, μανικιούρ, πεντικιούρ, χαλάουα και γραμμή μπικίνι. Τρέχα σου λέω και να μπανιαρίζεσαι νυχθημερόν, και πάντα να βάζεις αισθησιακά μια σταγόνα Νο5 (αν δεν έχεις βάζε εναλλακτικά Μυρτώ λεμόνι, το ίδιο κάνει, να αποφεύγεις τη λεβάντα γιατί θα μυρίζεις σαν το συρτάρι με τα χειμωνιάτικα) πίσω απ' τ' αυτί, ακόμα κι αν πετάγεσαι στο ψιλικατζίδικο της κυρά Ευφροσύνης (Φρόσως) για τσιγάρα και και τον Οικογενειακό Θησαυρό,  γιατί δεν ξέρεις ποτέ από που θα σου ρθει και θά βρεις το φως σου.
Έσω έτοιμη και που ξέρεις, ίσως εσύ να είσαι η επόμενη τυχερή ερωμένη του ονείρου.

Κι αν όχι μη μου στενοχωριέσαι, έχουμε πολλούς βουλευτές εκεί μέσα να σε πηδήξουν να ησυχάσεις!!! Διότι ενός γαμιά, μύριοι έπονται!

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Gerakina



Σκέφτηκα που λες φιλενάδα σήμερα, ακούγοντας τον Παύλο και την Αθηνά σε μια υπέροχη εκπομπή που κάνουν και αυτή τη στιγμή μαζί, ότι η Ελλάδα μας είναι γεμάτη μουσικές παραδόσεις που καμιά άλλη χώρα στον κόσμο δεν έχει.

Τα δημοτικά μας τραγούδια βρίθουν νοημάτων και πνευματικότητος, ερωτικά τα περισσότερα δε, και ξαφνικά it dawned on me που λένε και στη Βούρμπιανη, τώρα που είμεθα σε κρίση και που η πιο βαριά βιομηχανία μας είναι ο τουρισμός, τι πιο έξυπνο από το να επικοινωνήσουμε τα νοήματα τούτα στους αλλοδαπούς και δεν εννοοώ μόνο τους λαθρομετανάστες, όχι, αλλά και τους τουρίστες που επισκέπτονται τις δαντελένιες παραλίες μας, μασαμπουκιάζουν στις χασαποταβέρνες μας και ακούνε τη δημώδη μουσική μας χωρίς όμως να μπορούν να εντρυφήσουν στα βαθύτερα νοήματα.

Γι αυτό σκέφτηκα ότι οφείλουμε να μεταφράσουμε πιστά μεν, με ευελιξία δε, τα άσματα αυτά - ή κάποια χαρακτηριστικά τουλάχιστον! Πάμε;

Gerakina moved
to fetch some fresh water
drubou drubou
drubou droun
her brachelets are klinging

her brachelets are klinging
drubou drubou drubou
drubou droun

And she fell into the well
and she shouted real loud
drubou drubou
drubou droun
her brachelets are klinging

her brachelets are klinging
drubou drubou drubou 
drubou droun

And the whole world ran
and I ran too, oh pitty me
drubou drubou
drubou droun
her brachelets are klinging

her brachelets are klinging
drubou drubou drubou 
drubou droun

Gerakina ill get you out (of the well)
and Ill make you my (loyal, beautiful) wife, ore
drubou drubou
drubou droun
her brachelets are klinging

her brachelets are klinging
drubou drubou drubou
drubou droun

And I dropped a golden cord
and I caught her through her belt
drubou drubou drubou droun
her brachelets are klinging

her brachelets are klinging
drubou drubou drubou 
drubou droun

Φαντάσου λοιπόν τους ξένους μας, όταν θα το ακούσουν μελοποιημένο στη γλώσσα τους, τι υπέροχη αίσθηση θα τους κάμει. Ε; Η Όλγα η υπουργέσα με διαβάζει άραγες;

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Γιατί;

• Γιατί η κυρία Σούζη είπε ότι θα έχουμε διαστήματα ηλιοφάνειας και δεν έχει σταματήσει να βρέχει ούτε δευτερόλεπτο;

• Γιατί όταν θες να βρεις Πακιστανό που να πουλά ομπρέλες δεν τον βρίσκεις πουθενά και γυρνάς σαν την άδικη κατάρα μούσκεμα και ρεντίκολο κάτω από μια σπασμένη ομπρέλα η οποία όχι μόνο δεν συγκρατεί το νερό αλλά το συγκεντρώνει πιο ορμητικό να πέφτει πάνω σου;

• Γιατί όταν τελικά τον βρίσκεις δεν έχει μαύρες ομπρέλες παρά μόνον πολύχρωμες; Είμαι εγώ στην ηλικία μου να κρατάω πολύχρωμη ομπρέλα; Δεν ξέρουν ότι το μαύρο κόβει;

• Γιατί μαμά το μωρό μας πίνει Neslac;

• Γιατί αυτή η χοντρή κυρία αποφασίζει να διαβάσει το εισιτήριό της μπλοκάροντας την είσοδο των υπολοίπων στην αποβάθρα ενώ μπορεί με ένα βήμα να μην το κάνει; Έχει κάνει τάμα; Η ίδια κυρία κυκλοφορεί και σε στενές εισόδους σε νοσοκομεία.

• Γιατί ενώ περπατάω σε πεζόδρομο πλημυρισμένο στα νερά προσπαθώντας σαν κατσίκι να μην κάνω μούσκεμα ότι δεν έχει κάνει μούσκεμα η βροχή και η σπασμένη ομπρέλα, περνά σα μανιακός, τύπος με το φτιαγμένο του κουβά με την μουσική τσίτα και μιλάει στο κινητό χωρίς hands free κι εκεί που ετοιμάζεται να με πατήσει απλά πετάει όλα τα απόνερα πάνω μου; Που είναι η αστυνομία;

• Γιατί πρέπει να ανεχθώ την Αμαρουσιώτισσα γραία να επιλέξει φρατζόλα κανά τέταρτο ενώ περιμένω να πάρω μια γαμωτυρόπιτα;

• Γιατί έσπασε η αποχέτευση τη μέρα του ρεπό μου και δεν τη γλίτωσα απ το να μαζεύω όχι και τόσο καθαρά νερά;

• Γιατί θες να φύγεις που θα πας; Αφού σ αγαπώ και μ' αγαπάς!

• Γιατί ενώ ανάψανε χτες επιτέλους οι ενημερωτικοί πίνακες στους σταθμούς του ηλεκτρικού και σου λέγανε πότε θα έρθει ο συρμός, σήμερα δεν δουλεύανε πάλι; Δεν είναι κάθε μέρα του Αη Γιαννιού;

• Γιατί ενώ μου λες ότι έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε με καθυστερείς τόσο; Τέλειωνε, έχω και γαλλικό.

• Γιατί η Λαγκάρτ δεν μας τα δίνει τα λεφτά; Έχει σφίξεις οικονομικές;

• Γιατί θες για πάντα να με χάσεις, και πικρά, πολύ πικρά να κλάψεις;

• Γιατί έφαγα 4 ντόνατς και τώρα κρατάω την κοιλιά μου και κάνω ωωωωωωωωωχ;

• Γιατί δεν είμαι μεγαλοσεισοδηματίας;

Και τέλος

• Γιατί καρδούλα μου αρρώστησες; Γιατί;

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Απουσία...

Δεν είναι η απουσία σου μικρή. Είναι το μυαλό μου φορτωμένο και γεμάτο. 
Μόλις αδειάζει, γεμίζει με την απουσία σου.

Χτες το πρωί, στεκόμουν πάνω απ τον τάφο σου, πάνω από το κρύο μάρμαρο που σκεπάζει το κάποτε υπέροχο σώμα σου, το κάποτε θαυμάσιο και φωτεινό σαν ήλιο χαμόγελό σου, τα κάποτε λαμπερά πράσινα μάτια σου, το κάποτε πανέμορφο πρόσωπό σου, εσένα. Εσένα που μου λένε ότι δεν είσαι εκεί, αλλά εκεί είσαι, εκεί και παντού, εκεί και μέσα στο σπίτι μου, μέσα στο σπίτι που μεγάλωσα πλάι σου, μέσα στη σκέψη μου, μέσα στην ανάσα μου, ακόμα και μέσα στο πρόσωπό μου.

Βλέπω μια φωτογραφία του παρελθόντος, πριν 38 χρόνια, με έχεις αγκαλιά σε μια αμμουδιά της Πάρου, εσύ εντυπωσιακός όπως πάντα κι εγώ ένα μικρό ξανθό παιδάκι, μικρό και εύθραυστο. Με κρατάς με το ένα χέρι κι εγώ κάτι σου δείχνω - δε μοιάζαμε τότε, έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να αντιληφθώ πόσο μοιάζουμε. Πόσο ίδιοι είμαστε κι ας διαφέραμε πάντα τόσο. Τελικά αν και μεγάλωσα με το να σε φοβάμαι, και δεν έφταιγες εσύ, εσύ ήσουν πάντα τόσο ευγενικός μαζί μου, τόσο γλυκός, τόσο Πατέρας, εγώ έφταιγα, έφταιγα που φοβόμουν αυτόν τον άντρα απλά και μόνο λόγω της σωματικής του διάπλασης, φοβόμουν πως μια σφαλιάρα από εκείνο το τεράστιο χέρι θα με έστελνε μακριά - και μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι εσύ μόνο να με αγαπάς ήθελες, να με αγαπάς και να με δεις ευτυχισμένο.

Είχαμε περίεργη σχέση. Ντροπαλοί και οι δύο - Θεέ μου, πόσο ίδιοι, προσπαθούσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε ο ένας τον άλλον. Εγώ, θυμάμαι εσένα, σε θυμάμαι να έρχεσαι κουρασμένος απ τη δουλειά, με ροκανίδια παντού πάνω σου, να μυρίζεις ξύλο και να ορμάς σαν τρελός πάνω μας για να μας αγκαλιάσεις, να μας φιλήσεις, να παίξεις μαζί μας, να μας δώσεις όλη την αγάπη που μπορεί ένας πατέρας να δώσει στα παιδιά του. Δεν ήσουν αυστηρός, δεν χρειαζόταν, με ένα σμίξιμο των φρυδιών όλη η διάθεση για αταξία έφευγε από μέσα μας και με ένα χάδι όλη η αγάπη ξεχυνόταν ορμητική σαν χείμαρρος, σαν ένας θαυμάσιος χείμαρρος συναισθημάτων που μας τύλιγε την ψυχή και την έκανε καλύτερη.

Ήθελες να μας κακομάθεις, να μη μας λείψει το παραμικρό, να μη μας μαλώσεις ποτέ, να έχουμε τον κόσμο όλο στα πόδια μας, τον κόσμο όλο χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε την παραμικρή κίνηση. Δεν ήθελες να κουραστούμε όπως εσύ που δούλεψες από μικρός και που σου έλειψαν τόσα. Ευτυχώς όμως, η γυναίκα που λάτρευες μέχρι την τελευταία ανάσα σου, εκείνη που σου έκλεισε τα μάτια με τα υπέροχα δάχτυλά της και το στόμα με ένα φιλί, είχε αντίθετη άποψη. Ευτυχώς και για μας και για σένα.

Α, εκείνη η γυναίκα, τι μάχη έδωσες για να σαστε μαζί, τι μάχη έδωσες απέναντι σε ένα "ακλόνητο" οικογενειακό βέτο και κέρδισες, κέρδισες την αγάπη τόσων χρόνων, κέρδισες αυτό που ήθελες και αυτό που σου άξιζε, αυτό που εσύ δημιούργησες, μια υπέροχη οικογένεια. Μια οικογένεια όχι τέλεια σαν αμερικάνικη χαζοταινία, αλλά μια αληθινή οικογένεια, με αληθινή αγάπη, με αληθινό σεβασμό, με μια γυναίκα που την ερωτεύτηκες και σε λάτρεψε και με τρία παιδιά που σε έβλεπαν σα Θεό.

Σε θυμάμαι, όποια ώρα ήσουν σπίτι και δεν μας είχες στα πόδια σου - μα πόσο λάτρευες να παίζεις μαζί μας - να διαβάζεις συνέχεια. Ήθελες να ρουφήξεις όλη τη γνώση του κόσμου, την ιστορία -ειδικά αυτήν- την επιστήμη, τα πάντα. Και τη θάλασσα. Τη λάτρεψες τη θάλασσα. Σαν ερωμένη άπιαστη και παντοτινή, χειμώνα-καλοκαίρι ήσουν εκεί, ήταν όρος αδιαπραγμάτευτος, να είσαι μέσα στο νερό και να την εξερευνάς για όσο το κορμί σου μπορούσε να καταδυθεί στα απύθμενα βάθη της. Μας έλεγες ιστορίες από αυτά που έβλεπες και ένιωθες μέσα στην αγκαλιά της, ιστορίες για ομορφιές στα 30-40 μέτρα βάθους, πάντα νύχτα και πάντα μόνος. Περιφρονούσες εκείνους που απλά κολυμπούσαν, εσύ ήθελες να την εξερευνήσεις και όχι απλά να τη χαρείς, να μάθεις τα μυστικά της. Προσπάθησες να με μυήσεις αλλά δεν τα κατάφερες. Δεν επέμεινες ποτέ, απλά πρότεινες, είχες πάντα την ανάγκη να αφήνεις τους άλλους ελεύθερους να επιλέξουν, ήταν κι αυτό μέρος της τόσο ευγενικής σου φύσης.

Θυμάμαι, ναι, θυμάμαι, ότι με έπαιρνες στα πόδια σου τα μεσημέρια όταν ήμουν πολύ μικρός, εκεί, γύρω στα 3 και μου μάθαινες να διαβάζω. Σιγά σιγά, μέσα απ' την εφημερίδα μου έδειχνες τα γράμματα, μου αποκροπτογραφούσες το μυστήριο νόημά τους και με υπομονή με έκανες να το λύσω. Πριν το σχολείο,  πολύ πριν. Η βιβλιοθήκη - σκρίνιο γεμάτη βιβλία. Εγκυκλοπαίδειες, Ιστορία, Θάλασσα (αυτός ο Κουστώ, μόνιμος φιλοξενούμενος), Ποίηση, Λογοτεχνία. Γεμάτη σα δανειστική βιβλιοθήκη. Μας περίμενε να την χαρούμε όπως τη χαιρόσουν εσύ. Και αυτό κάναμε, δεν μας πίεσες, το να σε βλέπουμε με ένα βιβλίο στο χέρι όποτε είχες χρόνο ήταν αρκετό.

Ήσουν σαν κι εμένα ταξιδιάρης. Σου άρεσε η φύση και οι ομορφιές κάθε γωνιάς της χώρας μας. Μας έβαζες στο αμάξι και γυρνούσαμε όλη την Ελλάδα. Σου άρεσε τόσο να ταξιδεύεις και να μας κανακεύεις. Σε εκείνο το ξενοδοχείο στο Πήλιο που καλούσαμε κάθε 3 λεπτά το room service γιατί μας είχε φανεί τόσο αστείο, εκείνη μας μάλωνε κι εσύ μάλωνες εκείνη. "Άστα να παίξουν, άστα να χαρούν"... κρύσταλλο δεν αφήσαμε όρθιο στο σπίτι τα διαόλια κι εσύ να λες, θα πάρουμε άλλα, κοίτα μόνο μη χτυπήσουν. Τότε που σου έσπασα το αυτοκίνητο και αντί να με κρεμάσεις ανάποδα με πήρες αγκαλιά και με κοίταζες με τρελή ανησυχία να δεις αν έπαθα κάτι. "Το αμάξι φτιάχνεται, εσύ είσαι καλά; Να πάμε νοσοκομείο;" Κι εγώ έτρεμα απ την τρομάρα μου και τη ντροπή μου, και με μάλωσες γιατί έκλαιγα απ' τη στενοχώρια μου. Τέτοιος ήσουν. Το παιδί σου και τα μάτια σου.

Σαφώς και διαφωνήσαμε, και μαλώσαμε, και φωνάξαμε ο ένας στον άλλον. Εννοείται αυτό. Και τις θυμάμαι εκείνες τις ελάχιστες στιγμές, αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τότε που σιωπηρά με αποδέχτηκες όπως είμαι, τότε που διαλύθηκαν όλες μου οι αμφιβολίες και οι ντροπές, τότε που κατάλαβα πλήρως ότι παρόλο που δεν ήμουν ακριβώς αυτός που θα ήθελες με είχες αποδεχτεί πλήρως Και ήθελες μόνο ένα πράγμα από μένα. Να είμαι ευτυχισμένος. Χωρίς τύψεις, ενοχές και μαλακίες. Θυμάμαι επίσης, μόλις πρωτοέβαλα το σκουλαρίκι που είπες πως σου άρεσε, τότε που ήσουν στο νοσοκομείο, παλιά, όχι το τελευταίο, και είχα κουρευτεί ψευτομοϊκάνα, η μαμά έβαλε τις φωνές κι εσύ της είπες "σταμάτα βρε, αφού του πάει, κούκλος είναι", τότε που έβαλα το δεύτερο σκουλαρίκι που το παρατήρησες καλά καλά και είπες, α μα είναι πολύ ωραίο, η μάνα σου το ξέρει; Και πεθάναμε στα γέλια όταν εκείνη έπαθε εγκεφαλικό! Αυτός ήσουν. Έτοιμος να αποδεχτείς το ο,τιδήποτε μας έκανε να νιώθουμε καλά. Έτοιμος να μας αγκαλιάσεις τρυφερά με εκείνα τα τεράστια μπράτσα σου που πάντα τα ζήλευα και να μας χαμογελάσεις με εκείνο το υπέροχο χαμόγελό σου... και ήσουν επίσης μεγάλο πειραχτήρι. Το μεγαλύτερο...

Γι αυτό δεν θέλω να ξέρω ότι είσαι εκεί, κλεισμένος σε ένα ξύλινο κουτί κάτω απ το κρύο μάρμαρο, μόνος σου. Δεν σου αξίζει να είσαι μόνος σου, εσύ που ήσουν πάντα τόσο υπέροχος. Γι' αυτό θέλω να σε έχω κλεισμένο μέσα μου, στην ψυχή και στο μυαλό μου για όσο ζω. Γιατί σε αγάπησα όσο πιο πολύ μπορεί να αγαπήσει ένας γιος τον πατέρα του. Γιατί οι αναμνήσεις μου μαζί σου είναι αμέτρητες.  Γιατί είσαι ο πιο θαυμάσιος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Γιατί είσαι απλά εσύ.

Αχ ρε μπαμπά, πόσο μου χεις λείψει αυτούς τους 6 μήνες, και πόσο ακόμα θα μου λείψεις... γιατί έφυγες τόσο νωρίς; Είχαμε τόσα πολλά ακόμα να ζήσουμε παρέα...

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό μου θυμίζει εσένα. Γλυκό και τρυφερό σαν κι εσένα. Για σένα.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Ένα υπέροχο Π. στο Λουστράκο

Λοιπόν φιλενάδα, σου χω ανακοίνωση, βαρέα αλλά ουχί ανθυγιεινή, αντιθέτως πολύ υγιεινή διότι πιστεύω ότι αν κάνεις αυτό που θα σου πω θα ξεραθείς στα γέλια και ως γνωστόν το γέλιο φέρνει υγεία, λάμψη, νεανικότητα!

Αύριο το βράδυ στις 9, στη γνωστή συχνότητα του Sin Radio ο πολυαγαπημένος μου Π θα είναι μαζί με τον υπέροχο Λουστράκο σε μια ανατρεπτική-μουσική συνέντευξη που είμαι βεβαιότατος ότι θα μας ξεσηκώσει.

Ποιος είναι ο Π; Επέτρεψέ μου να σε παραπέμψω εδώ που στον είχα περιγράψει δεόντως κι ανυπερθέτως! Σε περιμένω, κι εγώ θα είμαι στα σχόλια να κάνουμε χαβαλέ. Διάβασέ το για να καταλάβεις, αν βαριέσαι σου χω ένα μικρό απόσπασμα...


Θυμάμαι τον πρώτο εκείνο καιρό πολύ έντονα τις απίστευτες εκδηλώσεις αγάπης από μέρους του, θυμάμαι την τρυφερότητά του, τα λόγια που μου έλεγε, που μου έγραφε, τις στιγμές που μοιραζόταν μαζί μου. Τα έχω κλεισμένα στο μυαλό μου ιδανικά, αγγελικά και υπέροχα πλασμένα, όχι γιατί ωραιοποιώ τίποτα, αλλά γιατί έτσι είναι. Θυμάμαι το πρώτο μας ταξίδι στο Μέτσοβο 2 μήνες σχεδόν μετά τη γνωριμία μας και δακρύζω από χαρά. Η ωραιότερη πρωτοχρονιά του κόσμου, στολισμένη με μπαλόνια και σοκολάτες ενώ ο τελικός του πρώτου Big Brother παιζόταν χυδαία στις οθόνες του ξενοδοχείου... Θυμάμαι το χιόνι και τα γέλια και το τζάκι και το ζεστό καφέ και την ανηφοριά μέχρι το εκκλησάκι του Αη Νικόλα και την τρομάρα που πήρα όταν το αυτοκίνητο κόντεψε να κολλήσει στο χιόνι και τις αγκαλιές και την τρυφερότητα και το σεξ. Θυμάμαι τα πάντα.

Κι ένα μικρό απόσπσμα απ το σχόλιό του

Είμαι ο Π. Μέχρι και το επώνυμό μου από Π αρχίζει. Είμαι και όλα αυτά. Αλλά και ο Πρώην. Και τιμή μου και καμάρι μου, και κορώνα στο κεφάλι μου.
Είμαι ο Π. 
Πήλιο



Οπότε φιλενάδα, ας τον καλοδεχτούμε στην παρέα μας και ας γελάσουμε μαζί του. ποιος ξέρει άλλωστε τι μπορεί να μας αποκαλύψει; 


Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Ο Κόσμος Της Τέχνης

Χτες ρε φιλενάδα σε ενημέρωσα ότι θα πήγαινα -κι ας έγινα βαρετός- στην έκθεση έκπληξη που διοργανώνεται για φιλανθρωπικό σκοπό στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Και πήγα πράγματι, έβαλα τα κυριακάτικά μου, και πήγα, μέχρις και τιράντες φόρεσα, όχι πανωμπάκι, τις είχα αφήσει να σούρνωνται γιατί είμαι πολύ τεκνό και τρέντι κι ας είχα συγχιστεί το πρωί που άλλα ήθελα να βάλω αλλά ας όψονται τα εδέσματα που με ταΐζουν φίλοι και συγγενείς γιατί ως γνωστόν είμαι απλήρωτος και δεν έχω να φάω (αλλά internet έχω ακόμα φιλενάδα) κι έχει πεταχτεί το μπακόνι, τόσο που όταν με είδε ο φίλος μου αγαπημένος διαιτολόγος αναφώνησε έκθαμβος "Ω, μα αν δεν έκανες όλα αυτά που κάνεις που θα χε φτάσει η κοιλιά σου;" κι εγώ του είπα ότι θα χα φτάσει τα 500 κιλά έτσι που τρώω αλλά ρε φιλενάδα τρώω συνέχεια γιατί

α. Κάνει κρύο
β. Έχω στενοχώριες
γ. Με κερνάνε όλοι
δ. Γιατί είμαι φαγανό γαμώτο
ε. Όλα τα ανωτέρω

(Βρες τη σωστή απάντηση και κερδίζεις την εμπιστοσύνη μου)

Λοιπόν όμως άλλα ήθελα να σου πω και με παρέσυρε ο οίστρος.

Πήγα χτες στην έκθεση λοιπόν και ήμουν υπερήφανος που ο διαλεχτός μου φίλος έπαιρνε μέρος με 2 εξαιρετικά έργα (αναμφισβήτητα τα ωραιότερα). Αρχίζω που λες να χαζεύω τα έργα, κάποια μου άρεσαν πολύ, κάποια λίγο, κάποια καθόλου και για κάποια θα ορκιζόμουν ότι δεν είναι τέχνη, είναι ξεπέτα. Ναι, πες με ό,τι θες αλλά το πολύ μεταμοντέρνο δεν είναι της αρεσκείας μου, θέλω το έργο να μου πει κάτι, να έχει ένα κάποιο εικαστικό κι αισθητικό αποτέλεσμα και στην τελική να θέλω να το κρεμάσω στον ταπεινό μου τοίχο. Τo λίθοι τε πλίνθοι τε κέραμμοι ατάκτως εριμμένοι δεν μου λέει τίποτα και προσωπικώς  απορώ και ξύνομαι που σε άλλους λέει. Αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα φιλενάδα, εξ άλλου σου έχω πει ότι οι απόψεις είναι ωσάν τις κωλοτρυπίδες, έκαστος διαθέτει και μία. Πέραν αυτού όμως, υπήρχαν πολύ όμορφα έργα και θα γούσταρα να πάρω κάποια από αυτά αν μου το επέτρεπαν τα οικονομικά μου.

Πέραν των έργων όμως, άρχισα να παρατηρώ και τους παρατηρητάς της τέχνης και για μια ακόμα φορά έμεινα έκθαμβος με την κακογουστιά και τη δηθενιά ανθρώπων που συχνάζουν σε τέτοια ιβέντς. Δεν σου λέω ότι όλοι ήταν έτσι, σου λέω όμως ότι μια μεγάλη πλειοψηφία ήταν. Πρώτα απ' όλα το 99% των αρσενικών παρευρισκομένων ήτο gay, αλλά όχι όπως εσύ κι εγώ που το πολύ πολύ να ρίξεις μια τιράντα στο γόνατο για να κάνεις αίσθηση όταν θα σου μπουρδουκλωθεί σε κανά Αβραμοπουλοκαγγελάκι και σε ξεβρακώσει, όχι. Ήταν τεχνοαδερφές.

Οι τεχνοαδερφές, ανεξαρτήτου ηλικίας, ντύνονται λες κι επισκέφθηκαν τα καλάθια του παζαριού στο Σχιστό Πειραιά, ό,τι βρουν μπροστά τους σε χιλιάδες χρώματα, μοιάζουν να έχουν να πλυθούν κανάν αιώνα και έχουν ένα περισπούδαστο ύφος ανθρώπων της Τέχνης, κομ ιλ φω ξυνό κι ανυπερθέτως ψηλομύτικο, ενώ όταν ξεχαστούν τους τρέχει το σαλάκι για οποιονδήποτε δείχνει σχετικά φυσιολογικός και καθαρός. Είχα καιρό να δω και το είχα ξεχάσει. Οι τεχνοαδερφές κρατούσαν το πλαστικό ποτηράκι με το κρασί λες και κρατούσαν κρύσταλλο Βοημίας γεμάτο εκλεκτό καμπανίτη, ενώ σχημάτιζαν ωραιότατα πηγαδάκια σχολιάζοντας - καυστικά ενδεχομένως - τα έργα, με ύφος 1000 καρδιναλίων και διάλεκτο άγνωστη στην πλέμπα όπως εγώ.

Αγαπημένα τεμάχια είχα τρία εχτές. Έναν που νόμιζε ότι ήταν ο Ιησούς του Τζεφιρέλλι (μέχρι και χιτωνίδιον φορούσε, θα το χε δαγκώσει η δόλια), ένας άλλος προκεχωρημένης ηλικίας με ένα απίστευτα γλυκερό, σαλιάρικο, γλοιώδες ύφος, ο οποίος μεταξύ τύρου και αχλαδιού μάτιαζε όλα τα νορμάλ αρσενικά του χώρου και φορούσε μια ωραιότατη καφέ σκατί πυζάμα με όχι και τόσο πτι καρό - εξαιρετική. Αλλά ο αγαπημένος μου ήτο νεαρός που έδειχνε να έχει να πλυθεί από την τελευταία μέρα βροχόπτωσης, με μαλλί ράστα (δεν θέλω να ξέρω τι σουρνόταν μέσα εκεί), τεράστιο καπέλο και ρούχα τύπου Ό,τι Έβγαλα Από Αυτά Που Είχε Πετάξει Ο Χυτήρογλου Στην Ανακύκλωση. Τι κουρτίνα, τι κρετόν, τι κρόσι, μόνο η Παναγιά της Γουαδελούπης έλειπε από πάνω του να κομποζάρει στο συνολάκι.

Οι γυναίκες δε, όχι όλες, είχε και κάποιες όμορφες παρουσίες και ιδιαίτερα η διοργανώτρια ήταν το λιγότερο εντυπωσιακή, ήταν του γνωστού στυλ της Χαροκαμμένης. Άλλα ντ' άλλα τα μεγάλα της Παρασκευής το γάλα φιλενάδα. Ότι του φανεί του Λωλοστεφανή και τα σχετικά. Απελπιστική κατάσταση. Ήθελα να ξερα, καθρέφτη δεν διατηρούν στις οικίες τους αυτοί οι άνθρωποι; Δεν είναι απαραίτητο να είσαι μοντέλο για να είσαι ευπαρουσίαστος, λίγο γούστο χρειάζεται. Και το βλέμμα, απλανές, περισπούδαστο, ελαφρά απελπισμένο ή χαμένο στους θησαυρούς του Ελντοράντο.

Γι' αυτό κι εγώ σε πήρα έξω να κάνουμε τσιγαράκι και να τραγουδήσουμε το Κόμπρα, είσαι μια κόμπρα,  γιατί τόσους ανθρώπους της Τέχνης μαζεμένους δεν τους μπορώ. παθαίνω ρε φιλενάδα τις αλλεργίες μου!



Πάρε και το άσμα να δεις τι εστί υψηλή τέχνη!


Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Lets do it - Έκπληξη

Λοιπόν φιλενάδα σκέφτηκα σήμερα που είμαι στις πολύ καλές μου επειδή μου κόψανε το κινητό χτες και δεν μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο, να με πάρεις εσύ, επειδή γενικώς πάνε καλά τα πράγματα για πολλούς από μας και για κάποιους άλλους ακόμα χειρότερα, και μη χειρότερα που λένε, να κάνω κάτι διαφορετικό, και το απόγευμά μου κι εδώ μέσα. 'Ετσι, για πρώτη φορά στο χώρο αυτό, σου προτείνω να κάνεις κάτι που μπορεί αφενός να σε διαδκεδάσει, αφετέρου να σου δώσει την ευκαιρία να βοηθήσεις.



Τι εννοώ; Σήμερα το απόγευμα, στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι (από πότε έχω να πάω Γκάζι ούτε που θυμάμαι εν τω μεταξύ, είναι κάτι χρόνια) γίνεται μια διαφορετική έκθεση ζωγραφικής. Άσε με να σου εξηγήσω.

300 καλλιτέχνες προσφέρουν τα έργα τους στην συμβολικότατη τιμή των 50 ευρώ για να βοηθήσουν τους αστέγους μέσω της "ΚΛΙΜΑΚΑΣ", ένας σκοπός ο οποίος νομίζω πως στις μέρες μας αξίζει κανείς να βοηθήσει - αν μπορεί. Εμένα μην με κοιτάς, αν γίνει κανά θαύμα σήμερα και με πληρώσουν θα πάρω ένα έργο οπωσδήποτε. Αν όχι, θα τιμήσω τουλάχιστον με την πληθωρική παρουσία μου το χώρο, την έκθεση και τους καλλιτέχνες, εκ των οποίων ένας είναι και ο διαλεχτός μου φίλος που σου έλεγα (και ναι, το έργο του δεσπόζει στην παραπάνω πρόσκληση και αυτό με κάνει να φουσκώνω από υπερηφάνεια). Δεν μπορώ να σου αποκαλύψω όμως ονόματα γιατί αυτά θα είναι κρυφά μέχρι την αγορά των έργων. Εξ ου και η έκπληξις!

Οι πόρτες ανοίγουν στις 7.30 το απόγευμα και κλείνουν στις 10.30. Αύριο δε, θα είναι ανοιχτά από τις 12.00 μέχρι τις 21.00. Την Κυριακή δε θα γίνει η πώληση των έργων. Θα χαρώ να σε δω απόψε εκεί, να με δεις κι εσύ κι ας μην με αναγνωρίσεις. Σου δίνω tip. Ο πιο όμορφος εκεί μέσα!

Άντε φιλενάδα, τα λέμε εκεί, ναι; Lets do it, lets help our people!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Θάρρος ή αλήθεια;

Που λες φιλενάδα, με μένα δεν είναι να παίζεις. Ξέρεις, αν με γνωρίσεις, επειδή έχω αυτήν την ευγένεια που μου κληροδότησε ο πατέρας μου, αυτό το χαμόγελο και την καλή διάθεση, μπορείς να σκεφτείς ότι καλός μαλάκας είναι αυτός, κάτσε να του τη φέρω και δεν θα πάρει γραμμή. Είναι αυτό που λέγαμε στο αθώο πλάσμα, εκεί που νομίζεις ότι έχεις έναν άνθρωπο να κοροϊδέψεις μεσ στα μούτρα του και να μην σε πάρει χαμπάρι, εκεί τρως την πόρτα στα μούτρα και δεν ξέρεις από που σου ήρθε.

Όλο αυτό το σημερινό έχω το λόγο μου που στο γράφω. Δες το σαν προειδοποίηση. Μη μου λες εμένα μαλακίες γιατί αν και θα σου χαμογελάσω και θα νοιώσεις ότι σε πίστεψα, πρέπει να ξέρεις ότι γνωρίζω συνήθως τι παίζεται πίσω απ την πλάτη μου.

Ξέρεις, στα 41 μου χρόνια έχω αντιμετωπίσει πολλούς μαλάκες, από φίλους και σόι, μέχρι γκομεναίους. Πολλοί απ αυτούς φέρθηκαν ψεύτικα και υποκριτικά και πολλοί εφησυχάστηκαν ότι δεν πήρα χαμπάρι. Πήρα όμως και μάλιστα αμέσως. κάποιες - ελάχιστες - φορές δεν έδωσα σημασία, κάποιες όμως ξεμπρόστιασα τους παραμυθάδες. Σαν εκείνη τη φορά που είχαμε πάει με τη σχολή ταξίδι στην Ιταλία και κλέψανε μια φίλη μου. πήρανε μέσα απ την τσάντα της το πορτοφόλι. Ποιος το έκανε; Ποιος το πήρε; Μου πήρε περίπου 2 ώρες να το σκέφτομαι και το βρήκα. όταν χαλάρωσα και έβαλα σε τάξη τις σκέψεις μου το βρήκα. Και τον ξεμπρόστιασα τον κλέφτη. Και το επέστρεψε.

Ή σαν το γκομενάκι που είχα, που σχεδόν μέναμε μαζί και μου είχε κρύψει κάτι σημαντικό. Ότι είναι οροθετικός. Δεν μου πήρε πολύ να το καταλάβω. Τον ρώτησα ευθέως και ακόμα και τότε προσπάθησε να το αρνηθεί. Το κατάλαβα όμως, δεν είμαι ηλίθιος.

Ή σαν τότε που - το ίδιο γκομενάκι - καυλάντιζε στα internet με άλλους ακόμα δεν είχαμε γνωριστεί καλά καλά. Δεν θα το καταλάβαινα νόμιζε. Έτσι νόμιζε γιατί έβλεπε έναν άνθρωπο καλό, ευγενικό και με τεράστια αποθέματα φροντίδας. Είδε όμως και την άλλη όψη. Είδε και τον σκοτεινό μου εαυτό. Και δεν του άρεσε καθόλου.

Ή τον άλλον τον μαλακάκο που ήμασταν μαζί το 99. Ναι, τότε με τους σεισμούς. Νόμιζε ότι δεν θα καταλάβω ότι κοιμήθηκε με άλλον. Αμέσως του το πα. Το χα δει στον ύπνο μου με κάθε λεπτομέρεια και μόλις ξύπνησα του είπα, είσαι εκεί με εκείνον; Και ακόμα ψάχνεται να βρει που είναι η κρυφή κάμερα!

Οπότε πρόσεξε. Πρόσεξε και όχι μόνο εμένα, πρόσεξε που λες τι και ποιες μαλακίες τσαμπουνάς. Πρόσεξε γιατί ξέρεις ε; Το έξυπνο πουλί απ τη μύτη πιάνεται. Κάποιοι είμαστε πιο έξυπνοι από σένα, απλά είμαστε και καλοί ταυτόχρονα και αυτό το εκλαμβάνεις ως βλακεία. Έχε το θάρρος να πεις την αλήθεια.

Δεν είμαι εγώ βλαξ. Εσύ είσαι.

Α, κι αν μυγιάζεσαι διαβάζοντας αυτό ψάξε να βρεις τη μύγα σου. Κάπου εκεί πετάει.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Εγώ μιλώ για Δύναμη

Σε περίπτωση που το χες άγχος φιλενάδα, το φτιάξαμε το όχημα, τελικά το τεκνό χτες κατά την σαμπρελοτοποθέτηση κατάφερε και την ψιλοτρύπησε, ίσα ίσα για να μου κάνει το νεύρο κρόσι χτες γιατί προβλήματα δεν έχω, να σκάω ταληράκια καθημερινά για τις σαμπρέλες με μάρανε!

Βλέπεις όμως φιλενάδα, παρά τις μικρογκαντεμιές μου η ζωή μου έχει φερθεί πολύ ωραία, ήρθα στον κόσμο και με μεγάλωσαν 2 θαυμάσιοι και ισορροπημένοι άνθρωποι και παρόλα τα ελαττώματά μου κατάφερα κι απέκτησα μονάκριβους φίλους και υπέροχους εραστές. Κατάφερα και ταξίδεψα αρκετά για ένα παιδί λαϊκής γειτονιάς, κατάφερα κι έμαθα πολλά, αγάπησα και αγαπήθηκα μέχρις εσχάτων και γενικά το χω καταδιασκεδάσει στ' αλήθεια, παρά τη γκρίνια μου - ή μάλλον, η γκρίνια αυτή είναι ακόμα ένα διασκεδαστικό στοιχείο στη ζωή μου.

Χτες που λες, την ώρα που σου γραφα ανάρτηση, ήρθε στο σπίτι φίλος ακριβός, φίλος διαλεχτός κι αγαπημένος. Ο φίλος αυτός φιλενάδα υπήρξε πριν από 3 χρόνια για λίγο εραστής μου, ένας εξαιρετικός άνθρωπος τον οποίο κράτησα στη ζωή μου κι εκείνος -σοφά πράττοντας  (χεχεχεχεχεχεχεχεχε) - έκανε το ίδιο, παρόλο που δεν του είχα φερθεί και όσο καλύτερα μπορούσα... Ο άνθρωπος αυτός είναι παράδειγμα προς μίμησην για πολλές αιτίες.

Πρώτον είναι εξαίρετος καλλιτέχνης. Εικαστικός, με ένα σπάνιο ταλέντο και δικό του στυλ, αναγνωρίσιμο με την πρώτη ματιά και υπέροχο.

Δεύτερον είναι ένας ειλικρινέστατος και δυνατός άνθρωπος. Τα τελευταία 3 χρόνια έχει περάσει των παθών του τον τάραχο και παρόλα αυτά δεν το βάζει κάτω. Όχι μόνο δεν το βάζει κάτω αλλά χτες που ήρθε με έκανε να κρατάω την κοιλιά μου απ τα γέλια. Ναι φιλενάδα, κι ας έχει περάσει πιο πολλά από μένα.

Και σκεφτόμουν έτσι πιο σοβαρά τα πράγματα και θυμήθηκα έναν άλλον ακριβό φίλο, τον οποίο θα δω σήμερα το απόγευμα. Ο φίλος αυτός - τον οποίο τον είχα γνωρίσει σε ένα πάρτι πριν από 16 χρόνια, μετά χαθήκαμε τελείως και ξανασυναντηθήκαμε σχεδόν τυχαία πριν 9 χρόνια, είναι το απόλυτο παράδειγμα προς μίμησιν.

Όταν ήταν νέος, σχεδόν παιδί, πέρασε ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας που δυστυχώς δεν τον άφησε αλώβητο. Κι εκεί που πολλοί από μας θα τα χαν παρατήσει ή θα κλαίγονταν, ξέρεις τι έκανε εκείνος; ΕΖΗΣΕ. Με όλη του τη δύναμη. Έζησε και ζει με αγάπη, με φιλότιμο, με καλωσύνη, με χιούμορ κι έζησε και ζει μια ζωή που πίστεψέ με θα ζηλεύαμε πολλοί. Εγώ τουλάχιστον τον ζηλεύω. Ζηλέυω τη δύναμή του, την ευγένειά του, την καλωσύνη του, το χιούμορ του και την καλή του διάθεση. Είναι δε, ένας από τους ειλικρινέστερους ανθρώπους που γνωρίζω, πράγμα που με μαγεύει. Χαίρομαι ειλικρινά να τον βλέπω και περισσότερο να τον ακούω να μου μιλά και να με κάνει να γελάω.

Κι εκεί μου ρχεται στη σκέψη ότι παρόλα τα προβλήματα και τις μαλακίες που περνάμε όλοι, κάποιοι άνθρωποι παλεύουν για αυτό το κάτι παραπάνω - και το καταφέρνουν. Κάποιοι άνθρωποι, έχοντας το δημιουργικό ανικανοποίητο δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους, αλλά τους τη βαράει και κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Πως; Με δύναμη. Εκεί έρχεται και ο λατρεμένος μου Π. ο οποίος εκτός των άλλων κατάφερε να γίνει μεταπτυχιακός φοιτητής, ναι, τα κατάφερε και γουστάρει ασύστολα. Εκεί έρχεται ένας άνθρωπος, ο οποίος επίσης δεν έχει περάσει εύκολα τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο να μην το βάζει κάτω, αλλά να μπαίνει στη διαδικασία να εξελιχθεί κι άλλο. Να μάθει. Να διδαχθεί. Να γίνει καλύτερος, έστω και μόνο για τον εαυτό του.

Και αυτό μου θυμίζει τη μητέρα μου, η οποία μιας και δεν είχε τελειώσει το σχολείο, φτώχεια τότε ρε φιλενάδα, τι τα θες, τι τα γυρεύεις, η οποία αποφάσισε στα 50 της να βγάλει γυμνάσιο και λύκειο. Και είχε μια οικογένεια να φροντίσει, και δούλευε κιόλας. Και όμως. Τα κατάφερε. Αγόγγυστα. Και όχι μόνο τα κατάφερε, ήταν και η καλύτερη μαθήτρια! Και καθόμασταν μαζί τα βράδια και τη διάβαζα. Της εξηγούσα τα μαθηματικά και την εξέταζα στην ιστορία, της έλεγα μπράβο αν ήταν διαβασμένη και τη μάλωνα αν δεν ήταν! Αχ τι θυμήθηκα ρε φιλενάδα. Και καθόταν ο μπαμπάς και μας χάζευε τα βράδια που διαβάζαμε παρέα, 11 η ώρα πήγαινε, ήμασταν όλοι κομμάτια, αλλά δεν το βάζαμε κάτω.

Και είδα σήμερα έναν άλλο διαλεχτό φίλο, για πολύ λίγο εραστής εκείνος, ένας υπέροχος άντρας, πολύ όμορφος, με τεράστια θέματα όμως. Και (αφού με μάλωσε που έχω παχύνει και μου είπε πως θα με βάλει σε πρόγραμμα) είδα ότι τα ξεπερνάει. Μένει στην ουσία και αφήνει τις μαλακίες πιο πέρα. Και τα καταφέρνει. Και γίνεται ακόμα πιο γοητευτικός και ακόμα πιο όμορφος. Παρόλο που και αυτός περνά δύσκολα.

Και τέλος, βλέπω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που έχω την τύχη να μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί του, βλέπω την υπομονή του, το χάδι του, την αγάπη του, λες και δεν έχει κι εκείνος φόβους και ανησυχίες να καθησυχάσει, εγώ τον μάρανα. Και όμως. Με στηρίζει έμπρακτα με τρόπους πολλούς. Και βλέπω έναν άντρα υπέροχο να ανοίγει την αγκαλιά του για μένα και να με προστατεύει και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που τον έχω, πόσο τυχερός είμαι που έχω όλους αυτούς τους θαυμάσια δυνατούς ανθρώπους δίπλα μου, και πόσο τυχερός είμαι που έχω και σένα ρε φιλενάδα, εσένα που εν κατακλείδι, η δύναμή σου, η ομορφιά σου, η επιμονή σου να με φροντίσεις και να με κάνεις να γελάσω, η στοργή σου και η προστασία σου με κάνουν να νιώθω ότι είμαι μοναδικός και απίστευτα τυχερός.

Κι ας είναι Τρίτη και 13 σήμερα. Δε λέει τίποτα αυτό. Εσείς λέτε μόνο!

Κι ας λένε οι κακές γλώσσες τα τελευταία χρόνια για τους άχρηστους νεοέλληνες. Οι νεοέλληνες που έχω εγώ στη ζωή μου θα μπορούσαν επίσης να έχουν χτίσει Παρθενώνες. Άνετα!

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Per sempre γκαντέμης


Πάρε φιλενάδα τραγουδάκι σένιο και πάμε να σου γκρινιάξω!

Λοιπόν, Δευτέρα σήμερα, μετά από ένα όμορφο Σαββατοκύριακο μεσ' στις αγκαλιές και τα χάδια, και να οι βόλτες στην όμορφη Αθήνα, και να τα χοιρινά με τα δαμάσκηνα, και να οι μους σοκολάτας και να το ένα και να το άλλο, έμεινα μόνος σήμερα και σηκώθηκα με μια μελαγχολία.

Αφού ήπια τον καφέ μου και μετά δεν είχα τι να κάνω, είπα μέσα μου, δεν πας μια βόλτα με το όχημα να ξαλαγράρεις; Και το παίρνω και τσούκου τσούκου, πάω από δω, πάω από κει, πάω και παραπέρα, και βρέθηκα μέσα στο πάρκο του Τρίτση, και να οι συνταξιούχοι δώθε κείθε, και να και οι άνεργοι γονείς να έχουν βγάλει τα παιδιά τους βόλτα και να και ο απλήρωτος να κοιτάζει πως ταΐζουνε τις πάπιες.

Α ναι φιλενάδα, ωραία είναι εκεί, έχει και τις πάπιες και τις χήνες και κάτι άλλα όμορφα και να πετάει ένας παππούς ψωμί και να γίνεται πανικός. Αφού σκέφτηκα ότι σε περίπτωση που δεν μας πληρώσουν ποτέ, θα βάλω φτερά να κάνω το μαύρο κύκνο να με ταΐζει ο παππούς, άσε που αν κάνω ότι μιλάω κιόλας θα το θεωρήσει θαύμα και θα μου κάνει και ό,τι μενού του ζητήσω! Τι σατομπριάν, τι σολωμοί, τα χίλια καλά σου λέω!

Και κάθομαι εκεί ο απλήρωτος και ρεμβάζω, και κάνω και τσιγαράκι και κάνω και τα τηλέφωνά μου και τι ωραία που πέρασα και με περίμενε και η μαμά να φάμε φακές ωραιότατες και θρεπτικές. Ανεβαίνω λοιπόν στο όχημα, κάμω τις ορθοπεταλιές μου και τα σκέρτσα μου μέσα στο πάρκο και κάτι δεν μου πάει καλά. Κοιτάζω πίσω το λάστιχο, φλατ. Φλατ σου λέω, πίτα το εργαλείο. Κατεβαίνω έξαλλος (θέλω να σου θυμίσω ότι πριν μια βδομάδα μου χε ξανασκάσει και το χα φτιάξει) και βγαίνω στο δρόμο και ψάχνω να βρω τι θα κάνω.

Και για καλή μου τύχη, σχεδόν απέναντι έχει μαγαζί που πουλά κι επισκευάζει ποδήλατα. Πάω που λες μέσα και είναι ένας τυπάκος κουκλάκι σκέτο, γύρω στα 30 και πάει να μου το φτιάξει. Όλα καλά, αλλάζουμε σαμπρέλα, αλλάζουμε και λάστιχα, αλλάζουμε και φρένα γιατί κόντευαν να διαλυθούν, ευτυχώς είχα λεφτά πάνω μου, πλέρωσα, ευχαρίστησα, έφυγα.

Πετώντας σου λέω φιλενάδα, πετώντας, με τα καινούρια λάστιχα, τι προσφύσεις ανείπωτες, τι ταχύτητες μαγευτικές, πάω τρώγω τις φακές μου κι επιστρέφω ευτυχής, χορτάτος και καλογυμνασμένος με μια σακούλα ζαρζαβατικά μέσα στο καλαθάκι, ευγενική χορηγία της μητρός! Πέφτω για ύπνο, έχουν μετακομίσει και τα γειτόνια κι έχω ωραιότατες ησυχίες μέχρι να έρθουν οι επόμενοι (θα ήθελα να παρακαλέσω να κάνουν καμιά πενταετία να έρθουν οι επόμενοι γιατί πολύ μ' αρέσει η ησυχία η νεοαποκτειθείσα, έκτακτη είναι φιλενάδα, να τηνε δοκιμάσεις κι εσύ), ξυπνάω, φτιάχνω το afternoon αφέψημα και περνώ περήφανος δίπλα στο όχημα να το χαϊδολογήσω και να του χαμογελάσω.

Και βλέπω το λάστιχο πίτα.

ΤΙ ΠΑΤΗΣΑ ΠΑΛΙ ΜΑΥΡΗ Η ΩΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ; ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΤΡΕΧΩ ΠΑΛΙ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΤΟ ΦΤΙΑΞΟΥΝ; ΕΛΕΟΣ!!!!

Μα τι γκαντεμιά είναι αυτή ρε φιλενάδα, τι γκαντεμιά ρε γαμώτο, δεν μπορώ άλλο... ουφ.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Η άνοδος και η πτώση ενός θρύλου

Θυμάμαι που λες φιλενάδα, πριν κάποια χρόνια, πολύ πριν μας αγγίξει η κρίση και αρκετά πριν οι Mazoo and the Zoo γίνουν φετίχ σε όλο το πανελλήνιο, κάπου ανάμεσα σε αυτούς και στον απίστευτο μικρό Γαϊτανοευαγγελάτο, Χρήστο Σαντικάι, ξεπρόβαλλε μεταξύ άλλων και το αστέρι της Πολυξένης.



Η Πολυξένη ήταν μια πιτσιρίκα γύρω στα 14 (την έκανα εγώ τότε) η οποία μπήκε βίαια στη ζωή μας μέσω του αδικοχαμένου Alter, τραγουδώντας με πυγμή το τραγούδι "Πάρτα" και όχι κλαψομούνικα όπως το χε πει ο Ρουβάς το δικό του "Πάρτα" (μη μπερδεύεσαι, ίδιος τίτλος, άλλο τραγούδι), με μια εφηβική, κοριτσίστικη πυγμή που όμοιά της δεν είχαμε αντιμετωπίσει.

Η Πολυξένη μπήκε λοιπόν στο καλλιτεχνικό στερέωμα με πυγμή, με τσαμπουκά, συνοδευόμενη από την παιδική της αθωότητα συνυφασμένη όμως με ένα Άμα-Μου-Την-Φέρεις-Βρες-Τρύπα_Να-Κρυφτείς_Γιατί-Θα-Σου-Σκίσω-Ό,τι-Έχεις-Και-Δεν-Έχεις (Παναγία μου, για να γράψω αυτό με τις παύλες πήρε όση ώρα θα μου πάρει όλη η ανάρτηση).

Το Πάρτα, της Πολυξένης πάντα, είναι ένα τραγούδι σταθμός στο ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι. Μπορεί με την πρώτη ανάγνωση να φαίνεται ένα ακόμα αφελές εφηβικό προερωτικό τραγουδάκι, με μια πιο προσεκτική ματιά, ο ακροατής - φιλόμουσος, ανακαλύπτει το βάθος τόσο των νοημάτων όσο και της ψυχής της καλλιτέχνιδος. Εξηγούμαι. Το Πάρτα, κραυγάζει για μια κατάφωρη αδικία στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας, μιας ερωτικής θυμηδίας θα τολμούσα να πω, μιας ίντριγκας, ενός αδρελινοφόρου θράσους, μια γροθιά στο πατριαρχικό κατεστημένο.

Η Πολυξένη, αθώα παιδίσκη, στον πρώτο (;) εφηβικό της έρωτα, έρχεται σε τόσο τρυφερή ηλικία να αντιμετωπίσει το αδιανόητο. Την απιστία. Γαλουχημένη ως γνήσια ελληνίδα κόρη με τις χριστιανικές αρχές της αιώνιας αγάπης, καταρρέει. Όλο το ροζ σύννεφο που τόσα χρόνια ο κύκλος της και η Barbie Ραπουνζέλ την είχαν τοποθετήσει πάνω του, διαλύεται σε μια στιγμή, βίαια και ανεπανόρθωτα από τις αδηφάγες ορέξεις του έρωτά της, ο οποίος δεν αρκείται στα κάλλη της υπέροχης κορασίδας αλλά θέλει και τις φίλες της, όπως πολύ δραματικά μας αφηγείται εκείνη - Την έπεσες στις φίλες μου στο πάρτυ μου.

Ο ακροατής διακατέχεται από μια συμφορά, βαθιά στη βασανισμένη του ψυχή αναγνωρίζει το δράμα που παίζεται με φόντο ένα εφηβικό πάρτυ όπου το τζίντζερ έϊλ ρέει άφθονο, και περιμένει την αθώα παιδίσκη να καταρρεύσει σε ορμητικούς χειμάρρους δακρύων και μοιρολογιών. Όμως όχι. Η Πολυξένη, εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα, ορθώνει το ανάστημά της, φωνάζει ως σύγχρονη Σουλιώτισσα "Πάρτα" και εξηγεί στον έκπληκτο ακροατή ότι εκείνη θέλει όλους τους φίλους του για πάρτη της!

Με εφηβικές πινελιές άσβεστου θυμού και μιας ψυχικής καταιγίδας, η καλλιτέχνις μοιράζεται μαζί μας το θυμό της και την πυγμή της με φράσεις όπως:

Στο χάρτη μου είσαι μια μολυβιά
Για πάρτη μου θέλω να ζήσω πια
Πάρτα αθλητικά σου, και παίξε μπάλα σ' άλλη γειτονιά!

και πολλές άλλες.

Το αποτέλεσμα για τον ακροατή είναι εξαίσιο, η εκδίκηση, η χαρά της πυγμής και του δυναμισμού πάλλονται στο αίμα του και φωνάζει μαζί με την παιδίσκη ΑΡΚΕΙ και μετά κάθεται στον καναπέ να δει τη Στάη να του εξηγεί το μνημόνιο που ψηφίστηκε και που θα του κόψουν τον κώλο άνευ λόγου και αιτίας, διότι η Κριστίν δεν μας τα δίνει τα λεφτά.

ΥΓ. Μετά από το Πάρτα, η Πολυξένη έκανε άλλα 2 τραγούδια, το "Μήνυμα Κρυφό" και το "Φεγγαράκι" αλλά κανένα από τα 2 δεν στάθηκαν ικανά να συνεχίσουν τη δυναμική της καριέρα. Τώρα, μετά από ένα ατυχές πέρασμα σε τηλεοπτικό μουσικό ριάλιτι,  προφανώς είναι χαμένη στη λήθη κάποιας εθνικής ή επαρχιακής οδού τραγουδώντας με ελάχιστα ρούχα τη "Διαθήκη", όπως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να κάνει!

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Un año de Blog



Ακριβώς πριν από ένα χρόνο αποφάσισα να αφήσω τους φόβους μου πίσω και να αρχίσω να σου γράφω. Ένα χρόνο πριν, τέτοια μέρα, ενεργοποίησα τον φίλο Tremens, τον άλλο μου εαυτό, αυτόν που κρύβω καλά μέσα μου και όχι μόνο, αυτόν επίσης που θα έβλεπες αν με γνώριζες, που θα άκουγες να γκρινιάζει, να ερωτεύεται, να γελά, να πονάει. Αυτόν που αποφάσισε μεταξύ σοβαρού και αστείου, μεταξύ ενδιαφέροντος και βαρετού, να κρατήσει αυτό το ημερολόγιο χωρίς να ξέρει τι ακριβώς να το κάνει, αλλά που τώρα, κοιτάζοντας πίσω, βλέπει πράγματα που σκέφτηκε, συναισθήματα που ένιωσε, χαρές που γεύτηκε μαζί με πίκρες, μαζί με αρώματα και χρώματα, μαζί με γέλιο και δάκρυ.

Ένα χρόνο πριν, όταν ανέβασα τον Αρχάγγελο, ο οποίος δεν ήταν τίποτα, ένα δοκιμαστικό για να δω πως μπαίνεις σ αυτόν τον μαγικό κόσμο (με ενοχές, γιατί το είχα ξαναπροσπαθήσει και το είχα εγκαταλείψει νωρίς), δεν είχα ιδέα τι θα επακολουθούσε, τι θα έγραφα, πως θα το έγραφα και ποιος θα ενδιαφερόταν να το διαβάσει. Ιδιαίτερα αυτό. Τι είχα εγώ παραπάνω ώστε να πείσω 1-2-5-10 ανθρώπους να παρακολουθήσουν τα γραφόμενά μου; Εδώ έμπαινα σε μάστορες του λόγου και του χιούμορ και πέθαινα στα γέλια και σκεφτόμουν ότι εγώ δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω αυτό. Εγώ όχι, ο Tremens φαίνεται ότι την έχει.

Έτσι σιγά σιγά, άρχισαν να έρχονται φίλοι, να διαβάζουν, να γελούν, να συμφωνούν, να σχολιάζουν με αγάπη και καλωσύνη, να με στηρίζουν και να με συμβουλεύουν. Γιατί ναι, ο Tremens τα έγραφε όλα αυτά, εγώ όμως έπαιρνα όλα τα υπόλοιπα από σένα. Δεν θέλω να καταγράψω όπως είχα σκοπό τους φίλους, τους αγαπημένους που απέκτησα μέσα από αυτό το σπιτάκι, μέσα από αυτές τις σελίδες, δεν έχει νόημα, κάποιοι ήρθαν απ' τα πρώτα βήματα, κάποιοι αργότερα κι έρχονται κι άλλοι και όπως ανακαλύπτουν εκείνοι εμένα, έτσι ανακαλύπτω κι εγώ εκείνους, μπαίνοντας στα σπιτάκια τους και διαβάζοντας αυτό που θέλουν να μου πουν.

Κάποιοι παρέμειναν, κάποιοι βαρέθηκαν κι έφυγαν, κάποιοι (Νάσια-πόσο μου λείπεις) έφυγαν ένεκα ανωτέρας βίας, κάποιοι παρεξηγήθηκαν κι έφυγαν και να είναι όλοι καλά κι ευτυχισμένοι. Εγώ από παρεξηγήσεις εδώ μέσα δεν μασάω. Εγώ είμαι εδώ για να πω τον πόνο μου και όποιος γουστάρει μένει να διαβάσει και να μου μιλήσει - τώρα αν ο τάδε τσακώθηκε με τον δείνα και την πλήρωσα εγώ, έ, δεν πειράζει. Καλή καρδιά!

Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό εδώ το σπιτάκι μου χει δώσει πολλές μοναδικές στιγμές, μου χει δώσει πολύ γέλιο με την αλληλεπίδραση των φίλων και εξαιρετική ηρεμία. Μου δωσε και 2 ραδιοφωνικές εκπομπές κι ένα Όσκαρ, πράγμα που ούτε στα όνειρά μου δεν είχα δει! Ξέρω ότι μέσα σ' αυτό το σπιτάκι δεν έχω πει ψέμματα, ξεγύμνωσα την ψυχή μου και το παρελθόν μου χωρίς να μου το ζητήσει κανείς - δες το σαν εξομολόγηση.

Και ξέρω επίσης ότι αυτό το σπιτάκι θα μείνει ανοιχτό για αρκετό καιρό - μα πότε πρόλαβε και πέρασε ένας χρόνος; Πότε; Σαν χτες θυμάμαι να γράφω το πρώτο πραγματικό μου κείμενο με αμφιβολίες. Σαν χτες. Αλλά πέρασε ένας χρόνος, γράφτηκαν 174 αναρτήσεις (μαζί μ' αυτήν), ήρθαν και 122 φίλοι και το πάρτυ συνεχίζεται! Ακάθεκτο! Ο Tremens μεγαλώνει (κι άλλο), ωριμάζει και είναι έτοιμος να συνεχίσει. Όσο πιο συχνά γίνεται, όσο αντέξει...

Και φιλενάδα, αυτός, ο Tremens, θέλει να σε ευχαριστήσει που ήσουν και είσαι εδώ. Και αυτός και εγώ.

Σ ευχαριστώ.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Φιλοσοφικές αναζητήσεις

(Προσπάθεια ξορκισμού του κακού που έχει μπει στις ζωής μας και θα λάμψει ανενόχλητο σήμερα το βράδυ στη Βουλή των Ελλήνων)

• Ρε φιλενάδα, τώρα που έχουμε κρίση και δεν ψωνίζουμε και ξεμένουμε από στοκ σακούλας λουξάτου μαγαζιού για να μπαίνει το τάπερ με τη σαλατούλα - αν υπάρχει - που θα το βάζουμε το δόλιο τάπερ; Στη σακούλα του Lidl? Και με τι μούρη θα μπούμε στο ΜΜΜ χωρίς εισητήριο και με σακούλα κατωτάτου; Να μας συζητά ο κόσμος δηλαδή;

• Και δε μου λες, όταν μας κόψουνε τα επιδόματα και τα δώρα των Χριστουγέννων τι θα σου πάρω εγώ να χεις να αγλαϊζεσαι; Τα κάλαντα θα πω γέρος άνθρωπος για να σου πάρω άρωμα - μινιατούρα - Μυρτώ λεβάντα να το ρεντίζεις και στα μάλλινα να μην τα τρώει ο σκώρος;

• Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει;

• Αυτή η κυρία το πρωί στο αμαξάκι της γιατί πήγε στη δεξιά λωρίδα ενώ ήθελε να στρίψει αριστερά; Ήθελε να την εμβολίσω ή μήπως γουστάρει να τρώει κόρνες και φάσκελα; Είχε βγάλει και φλας η καριόλα!

• Δεν πιστεύεις κι εσύ ότι, ιδιαίτερα στις μέρες που ζούμε, κάποια επαγγέλματα όπως του ντελιβερά, του υδραυλικού, της νοσοκόμας, του ηλεκτρολόγου, της μπέιμπι σίτερ και άλλα πολλά, πρέπει να περνάνε από casting μπας κι επιτέλους πραγματοποιηθεί καμιά φαντασίωσή μας; Να μη χαρούμε λιγάκι;

• Απ' την άλλη, οι κακομούτσουνοι κλέφτες να γενούν; Άσε που και τον κλέφτη καλοσχηματισμένο τον θες. Δεν τον θες λαπά. Δεν μπορεί να συμμετέχει σε φαντασίωση με τον υδραυλικό, τη νοσοκόμα και τον ντελιβερά; Κρύα έρχονται, πρέπει κάπως να ζεστάνουμε το κοκκαλάκι μας!

• Στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι;

• Αυτή η βαλεριάνα κάνει δουλειά ή να πέσω στα χοντρά;

• Μπορώ να ονειρεύομαι ότι θα πάω ταξίδι ή να στο σταματήσω και αυτό;

• Τώρα που δεν σηκώνω το τηλέφωνο στην εισπρακτική μήπως παρεξηγηθούν και δεν μου μιλάνε μετά; Κι εγώ σε ποιον θα λέω τον πόνο μου;

• Όταν έχεις λερωμένη τη φωλιά σου γιατί θες να βγεις από πάνω; Μήπως να κοιτάξεις τα του οίκου σου και να μην κριτικάρεις εμένα; Θες να το συζητήσουμε; Έλα, έχω και τα νεύρα μου σήμερα!

• Όταν γύρω σου σχεδόν όλοι απολύονται πώς μπορείς εσύ να συνεχίσεις να δουλεύεις; Δίπλα σου, στο διπλανό γραφείο, όχι αλλού, μη φανταστείς!

• Μπορεί το κουκουμπάντι σήμερα να σου φτιάξει τη μέρα; Ή μήπως όχι;

and last but not least

• Όταν έχεις το χάλι σου το μαύρο με όσα συμβαίνουν γύρω σου κι εσύ νιώθεις έρμαιο των καταστάσεων, μπορείς να το παίξεις cool? Εγώ μάλλον όχι...

Update

Η Joanna Krupa μας έχει συνηθίσει σε σέξι και αποκαλυπτικές εμφανίσεις, αυτή τη φορά, όμως, η 33χρονη Αμερικανοπολωνέζα ηθοποιός και μοντέλο ξεπέρασε τον εαυτό της… αφού δε δίστασε να επιδοθεί σε ερωτικά παιχνίδια σε παραλία του Μαϊάμι.
Αγκαλιά με τον αρραβωνιαστικό της, Romain Zago, και φορώντας ένα μικροσκοπίκό γαλάζιο μπικίνι, η Joanna τράβηξε το φακό των παπαράτσι.
Έχεις κάτι να πεις;