Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Μπουμ μπουμ τσάκα τσάκα part 2

Σε άφησα σε αγωνία ρε φιλενάδα, το ξέρω, τι να κάνω ο δύστυχος, 2 χέρια τα χω όλα κι όλα, τι να πρωτοκάνω, δουλειές στο σπίτι, δουλειά στο γραφείο που για κάποιο λόγο παραέχω τις τελευταίες μέρες και τρέχω; Έχω και γιορτή να οργανώσω, να κάμω τις λίστες μου, να μαγειρέψω, να καθαρίσω, αχ άσε με, διαλυμένος είμαι!

Που είχα μείνει λοιπόν; Α ναι, στο ζαχαροπλαστείο Πιγκάλ, το οποίον δεν έχω ιδέα για την ποικιλία και την ποιότητα των εδεσμάτων του, υποψιάζομαι δε ότι θα είναι εξαιρετικά αρωματικά τα άτιμα!
Συνεχίζει που λες το πούλμαν τη θεάρεστη διαδρομή του, βγαίνει απ τη Λαμία και παίρνει την εθνική. Πήχτρα στους κακομούτσουνους από τα νεύρα μέσα, εγώ προσπαθώ να το πάρω λίγο στην πλάκα και να μη δίδω σημασίες anymore, με την τσάντα με τα ρούχα και τους λαχανοντολμάδες αγκαλιά, έναν άλλον υπέρβαρο αλλά ευγενέστατο κύριο δίπλα μου και μια δασκάλα με χοντρή φωνή πίσω μου η οποία δεν αρκείται να ενημερώσει έναν άνθρωπο για το ότι θα καθυστερήσει αλλά παίρνει όλο το σχολείο, ίσως και κάποια γειτονικά κι εξηγεί την κατάσταση σε έναν έναν προσωπικά. Η μέρα της Μαρμότας. Άκουσα από τα χείλη της 37.000 φορές την ίδια ιστορία. Ήθελα να γυρίσω να της φέρω την τσάντα στο κεφάλι αλλά λυπήθηκα τους λαχανοντολμάδες, γιατί είναι και μπελαλίδικο φαγητό και ωραίο το άτιμο, άσε που είναι και διαίτης και τους τρώω και στεγνώνουν οι μύες.

Κι εκεί που πηγαίνει και πηγαίνει και η δασκάλα μιλάει και μιλάει και τα νεύρα μου τεντώνουν και τεντώνουν, βγαίνει απ την εθνική και αρχίζει να παίρνει τα βουνά. Δεν μπορεί, σκέφτομαι, κάπου εδώ θα είναι η υπέροχη κι εξωτική Τιθορέα. Φευ όμως φιλενάδα, ανεβήκαμε ΟΛΟ το βουνό, ο Μπράλος έμαθα αργότερα πως ήτανε, χιόνια συνέχεια κι ένας αέρας τρομαχτικός, να σηκώνει το χιόνι και να μη βλέπεις έξω, ο πούλμαν μαν να τρέχει σαν παλαβός, ο δρόμος ν αρχίσει να γίνεται κάτασπρος και αίφνης εις το βουνό ψηλά εκεί σταματάμε.

Η καρδιά μου βούλιαξε σε απύθμενα απελπισμένα βάθη. Νόμιζα ότι χάλασε ο πούλμαν διότι δεν ήτο και της τελευταίας τεχνολογίας, αυτά τα υπερυψωμένα με την τηλεόραση την πλάσμα και το cd να παίζει Στανίση τέρμα (το χω ζήσει αυτό), είναι από κείνα που έχουν κουβαλήσει πολλά ζεμπίλια και κότες στη ζωή τους... Ευτυχώς όμως είχε κλείσει ο δρόμος απ το χιόνι και περιμέναμε το μηχάνημα που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά του (εκχιονιστικό ε;) να τον ανοίξει. Τον ανοίγει αυτό, ρίχνει και αλάτι ένας άλλος κύριος και συνεχίζουμε την ξέφρενη πορεία μας...

Κατεβαίνουμε το όρος, πουθενά η Τιθορέα. Πουθενά ζωή γενικότερα, στα Ιμαλάια θαρρούσα πως ήμουν, απελπισία μαύρη. Δίπλα ο Παρνασσός υπέροχα χιονισμένος και επιβλητικός, ωραία θεάματα, δεν έχω παράπονο. Κάποια στιγμή φτάνουμε σε οικισμό - χωριό - κωμόπολη. Φτάνουμε ανέκραξα στον συμπαθή κύριο αλλά φευ, ήτο η πανέμορφη Αμφίκλεια η οποία διαθέτει και Μουσείο Άρτου. Μεγάλη περιέργεια με διέτρεξε κι σχεδόν έσπευσα να ανακράξω "Στο Μουσείο αδερφές μου, στο Μουσείο" αλλά με συγκράτησε η λογική.

Μετά από κανά 15λεπτο αριβάραμε στην υπέροχη Τιθορέα και το χαμόγελο φάνηκε στα χείλη μας. Στην κεντρική πλατεία όμως είχε παρατήσει το αυτοκίνητό του ένας χριστιανος μέσα στη μέση του δρόμου και έτσι τον περιμέναμε ώρα αρκετή να βγει απ τον τοπικό καφενέ να το μαζέψει. Που να το ξερε ο έρμος ότι θα σκάγανε τα πούλμαντα με εξαγριωμένους επιβάτες του ΟΣΕ; Έκπληκτος αλλά με αργές κινήσεις το απέσυρε κι έτσι φτάσαμε στον πολυπόθητο σιδηροδρομικό σταθμό Τιθορέας για να φορτωθούμε στο νέο συρμό.

Έτσι φιλενάδα, όλα καλά. Με 3 ωρίτσες καθυστέρηση έφτασα στη δουλειά μου όπου γινόταν του κουτρούλη η εμποροπανύγηρις και με το χάλι και την ταλαιπωρία που είχα έπρεπε να κάνω ένα σωρό πράγματα... Ένα θα σου πω. Δεν διέκοψα για φαγητό, κάτι πιτσίνια μασούλησα και πάλι καλά να λες.

πάλι καλά...

Άντε βρε και άμα ποτέ βγάλει ήλιο σ αυτή τη χώρα θα σου κάνω και μια χαρούμενη ανάρτηση, τώρα βολέψου με τη γκρίνια μου!

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Μπουμ μπουμ τσάκα τσάκα

Ρε συ φιλενάδα πως περίμενες να κλείσει ο κουτσοφλέβαρος ο δίσεκτος; Ευχάριστα; Με γέλια και χαρές; Σήμερα που χει το γρουσούζικο γενέθλια; Πως θα με πήγαινε; Και πάλι καλά να λες, και πάλι καλά... κάτσε, άναψε τσιγάρο να στα πω να ξεθυμάνω γιατί αν με πιάσεις απ τη μύτη μπουμ θα κάνω, μπουμ μπουμ τσάκα τσάκα γιορ κις ις λάικ α λάκα που λεγε και η αδικιορισμένη η Ανατολικοευρωπαία στη Γιουροβίζιον πέρσι και πήγε άπατη... Δεν την εθυμάσαι; Μα που να τη θυμάσαι τη δύστυχη, ούτε η μάνα της δεν τη θυμάται. να, αυτή εδώ είναι


Τι σου έλεγα; Α, ναι. τι τράβηξα σήμερα, τι τράβηξα Παναγιά μου ο δύστυχος. Μετά από ένα θαυμάσιο τριήμερο με αγκαλιές, φιλιά και τρελή ξεκούραση (πως λέμε τρελό καρναβάλι; Το ακριβώς αντίθετο) ξύπνησα σήμερα το ξημέρωμα για να πάρω το τρένο των 5.14, ναι φιλενάδα, το πρωί, το χω συνηθίσει πια, προτιμώ να πάρω αυτό το δρομολόγιο από το βραδινό των 23.00 που έχει μέσα τη Σάρα, τη Μάρα και το μισό Πακιστάν (αυτοί οι Πακιστανοί που λυσσάνε κάθε σαββατοκύριακο και πάνε δώθε κείθε την επικράτεια δεν το καταλαβαίνω) καθώς και λαθρεπιβάτες εκ Μαρόκου, Αλγερίας και λοιπών νήσων...

Βγαίνω που λες έξω απ το σπίτι να πάω στο σταθμό, 4.45 το πρωί και φυσά ο βαρδάρης ο άτιμος, φυσά με μποφόρια τρελά. όχι, μη με παρεξηγήσεις, δεν με ενδιέφερε το μαλλί, τ αυτιά μου που παγώσανε σε μερικά δευτερόλεπτα με ενδιέφεραν, που σου χω πει τα χω και μπόλικα και πιάνουν κι ερτζιανά. Φτάνω παγωμένος στο σταθμό και περιμένω τη μαντάμ που "καθαρίζει" το βαγόνι να τελειώσει την "απολύμανση". Είναι που λες μια ταλαίπωρη με μια τεράστια σφουγγαρίστρα, χωρίς κουβά ή καθαριστικά, η οποία σφουγγαρίζει ό,τι βρει μπροστά της. τις καμπίνες (που είναι στρωμένες με μοκέτες οπότε θεωρώ ότι ένα σκούπισμα θα το προτιμούσαν), τους διαδρόμους και τις τουαλέτες, όλα με μια περασιά. Είπαμε οικονομία στο νερό. Είναι να μην μπεις μετά στο κουπέ της Α θέσης (διότι είμαστε και γκλάμορους) και ν αρχίζεις να ψεκάζεις με παρασιτοκτόνο ό,τι βρείς μπροστά σου; Ευτυχώς που χω κάνει τα εμβόλια.

Την ώρα εκείνη που λες γίνεται ένα σούσουρο στην αποβάθρα και παρακολουθώ εμβρόντητος τρεις μπάτσους-γουρούνια-δολοφόνους να κυνηγούν 2 πιτσιρικάδες γιατί έκαναν γκράφιτι. Μεσ στον ψόφο, πέντε παρά το πρωί αυτά έκαμαν γκράφιτι. Ήθελα να τα πιάσω με τα ξυλιασμένα μου χέρια και να τα ταρακουνήσω να συνέλθουν φωνάζοντας "ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ; ΠΑΠΛΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΧΩΘΕΙΤΕ;" Αν ήμουν εγώ μπάτσος, για τιμωρία θα τα έβαζα να βάψουν το σταθμό ολάκερο μεσ στον ψόφο να μάθουν τα σκασμένα.

Και έρχεται η ώρα που ξεκινάμε. Όλα καλά, το κουπέ ζεστό και αρκετά σκοτεινό ώστε να μας πάρει ο ύπνος, ένα ειδυλλιακό ταξίδι ξεκινά.

Ο κύριος δίπλα ο οποίος ζυγίζει πολύ περισσότερο απ ότι πρέπει (αλλά πολύ ε; όχι 5-6 κιλάκια) κοιμάται πρώτος. Και ροχαλίζει. Κατ ευθείαν, χωρίς μα μου, αμέσως σου λέω. Χρ χρ χρ χρ εκείνος, γαμώ το κέρατό μου το τράγιο από μέσα μου εγώ. Η κυρία απέναντι πρόλαβε να απλώσει τις χυτές της ποδάρες πριν από μένα κι έτσι έχω κουλουριαστεί (και είμαι και 2 μέτρα παλικάρι) με την πριονοκορδέλα στ αυτί μου τ αριστερό. Κάποια στιγμή, από την εξάντληση με παίρνει ο ύπνος.

Φτάνουμε στο μαγευτικό Δομοκό με καθυστέρηση (φυσικά) 40 λεπτών και κατεβαίνουμε τα χαρμάνια όλα μαζί χαρωπά για τσιγάρο. Κι εκεί αρχίζουν οι φήμες. "Αποκαταστάθηκε η βλάβη;" λέει μια μαντάμ. Με κόβει κρύος ιδρώτας. Εκεί που αναρωτιέμαι τι εννοεί η μαντάμ και προτιμώ να το θεωρήσω ράδιο αρβύλα χωρίς Κανάκη, μαθαίνω για την κατολίσθηση και τον εκτροχιασμό. Και πέφτω στα γόνατα να προσεύχομαι στη Αγία Ούρσουλα και τις 40.000 παρθένες της να έχει αποκατασταθεί η γραμμή. Ξέρω ότι δεν πρέπει να αργήσω στη δουλειά με τίποτα και θέλω να φτάσω το συντομότερο έτσι κι αλλιώς...

Στο μαγευτικό Λιανοκλάδι όμως μας κατεβάζουν απ το συρμό γιατί αφενός η βλάβη ΔΕΝ έχει αποκατασταθεί και αφετέρου οφείλουν να μας κάνουν με το στανιό να Ζήσουμε το μύθο μας στην Ελλάδα. Ποιον μύθο φιλενάδα; μα του Σισύφου καλή μου, του Σισύφου.

Μας φορτώνουν σε πούλμαν και μας οδηγούν προς την εξωτική Τιθορέα.

Τι να σου λέω. Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, διασχίζουμε τη θαυμάσια Λαμία στην οποία - μα την Παναγία και δεν σου κάμω πλάκα φιλενάδα - υπάρχει ζαχαροπλαστείον που ονομάζεται Πιγκάλ. Εγώ ο δόλιος το πιγκάλ το έχω στην τουαλέτα. Αν εσύ ξέρεις και άλλη χρησιμότητά του πες μου γιατί θα τρελαθώ...

Λοιπόν επειδής κουράστηκα θα στα πω τα υποδέλοιπα αύριο με το καλό, δεν έχω να πάρω τρένο, οπότε θα στα προλάβω!!!!

Υ.Γ. Βγήκα ν απλώσω ρούχα και είδα ότι χιονίζει. Μα έχουμε τρελαθεί εντελώς; Πάλι στο σαλόνι θ απλώσω;

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

manha de carnaval



Α ρε φιλενάδα, χάθηκα και το ξέρω... πολύ δύσκολες οι τελευταίες μέρες, αναγκάστηκα να δουλεύω πολύ περισσότερες ώρες απ ό,τι πρέπει, τι να κάνεις συμβαίνουν αυτά. Όμως ξέρεις τι έπαθα ε; Έφτασαν οι λατρεμένες μου Απόκριες, το καρναβάλι π αγαπώ κι εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι και ούτε πρόκειται. Επέλεξα φέτος να το περάσω ήσυχα στην αγκαλιά της αγάπης μου κάπου στην εξοχή από να το γλεντήσω είτε εδώ ή στη λατρεμένη Πάτρα!

Γιατί εμένα που με ξέρεις ως ένα σοβαρότατο (χι χι χι ) νέο (Α ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) έχω υπάρξει τρελός καρναβαλιστής, συμμετέχων επί 10 συναπτά έτη στην αποκριάτικη παρέλαση και τολμώ να πω ότι όλες οι συμμετοχές ήταν απλά υπέροχες. Έχω να θυμηθώ πολλά απ την Πάτρα, τις τρελές παρέες, τις απίστευτες στολές, τα φοβερά πάρτι, τον έντονο ερωτισμό, σε όποια κατάσταση ψυχολογική κι αν βρισκόμουν γινόμουν άλλος άνθρωπος!

Δυστυχώς όμως τα τελευταία 4 χρόνια δεν είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω και μου χει λείψει πολύ. Βέβαια, να μαστε καλά και του χρόνου εκεί θα ναι το καρναβάλι, εκεί θα ναι και οι φίλοι εκεί θα ναι και το γλέντι κι ελπίζω να τα καταφέρω...

Ψιτ, εσύ που θα με κράξεις γιατί μ αρέσει το καρναβάλι κάντο. Σέβομαι την άποψή σου ότι δεν σου αρέσουν οι απόκριες και μπλα μπλα μπλα αλλά εμένα μ αρέσουν. πάντα μου άρεσαν. Από παιδί μέχρι τώρα στα γεροντάματα. Ξέρεις τι λένε ε; πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι!

Άντε ρε φιλενάδα, καλά να περάσεις, να γλεντήσεις, να το κάψεις και να γίνει πανικός. θα τα πούμε άμα τη επιστροφή! Καλό τριήμερο κουκλιά μου!

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Born to die



Πριν λίγο καιρό ο αγαπημένος Πιγκουίνος είχε κάμει ανάρτηση για την υπέροχη Lana Del Rey και συγκεκριμένα για το video games και το born to die που χρησιμοποιώ κι εγώ σήμερις. Σήμερα μιας και η μέρα ξεκίνησε περίεργα, εντελώς τυχαία ξανάπεσα στο τραγούδι αυτό, σε δεύτερη ανάγνωση μου άρεσε πάρα πολύ και είπα να την εψάξω λίγο τη μαντάμ.

Ενθουσιάστηκα. Ξανακούω αυτή τη στιγμή το τραγούδι του τίτλου και πολύ το χαίρομαι, μια μελαγχολική βροχερή (ξανά) μέρα η οποία ξεκίνησε στο σπίτι με Μόνικα (credits στον/στην mplahmplah), και μέχρις στιγμής έχει φτάσει στη Lana. Άκου την μπορεί να σου αρέσει.

Και πάμε στο προκείμενο φιλενάδα, πάμε στην έμπνευση που δημιούργησε αυτό το όμορφο τραγούδι. Σήμερα ξέρω σου ταξα ότι δεν θα μελαγχολήσουμε αλλά μάλλον μ αυτά που ακούω απ το πρωί δεν έχουμε επιλογή.

Born to die.
Born to die.

Και δεν θα μιλήσω για τις ζωές μας, δεν θα μιλήσω για τη γέννησή μας και τον αναπόφευκτο θάνατό μας. Θα σου πω μια ιστορία αν καταφέρω να τη γράψω. Αληθινή ιστορία. Προσπαθώ να τη βάλω σε τάξη, να στη διηγηθώ όμορφα, είναι μια θλιμμένη ιστορία, μια ιστορία με ψέμα, με πολύ ψέμα, μια ιστορία που ένας άνθρωπος, ένας εραστής λέγοντας ψέματα πλήγωσε τον εραστή του. Ρε συ ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ανακαλύπτω ότι ακόμα με ενοχλεί. Και για όλα φταίει η Μόνικα. Αυτό το κορίτσι το θλιμμένο. Εκείνος μου την έμαθε. Εκείνος μου τη γνώρισε και με έκανε να αγαπήσω τη μουσική της τότε.

Αποφάσισα να μην στην πω τελικά, δεν έχει σημασία, το story είναι από τα βασικά, άντρας πληγωμένος και θλιμμένος γνωρίζει ψεύτη, ερωτεύεται, την πατάει αγρίως από 2 μάτια όμορφα και μια μελαγχολική φατσούλα και στο τέλος ξαναπληγώνεται. Κλισέ. Πολύ κλισέ αλλά πολύ αληθινό. Αληθινό αλλά γεννημένο να πεθάνει. Τόσο απλά.

Τουλάχιστον έμεινε η Μόνικα. Α, και για να μην ανησυχείς αυτό έγινε πριν 4 χρόνια. Θα μου πεις γιατί στο λέω τώρα, ε, έτσι μου ρθε! Είπα να ανεβάσω και κάτι μελαγχολικό ρε φιλενάδα αφού όλο βρέχει! Άσε που μου χει μείνει πληγή μέσα μου από αυτό το ψέμα, πληγή που όσο καλά και να μαι δεν θα κλείσει ποτέ, αλλά δεν πειράζει, όλες αυτές οι ουλές μας κάνουν πιο δυνατούς, έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Αγαπημένε ψεύτη, ελπίζω να σαι καλά, μου μαθες τη Μόνικα και μου χάρισες κάποιες ώρες ευτυχίας. Θα θελα να σε δω να πονάς ασύλληπτα αλλά δεν θα γίνει αυτό, οπότε να σαι καλά!

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Sex over the phone

Ρε φιλενάδα μη με μαλώνεις που έχω να γράψω μέρες, έτρεχα σαν πισωγλέντης, σαν τον Βέγγο, σαν τον άνεμο, έτρεχα σαν τρελός. είχα και τα νεύρα μου και τα άγχη μου, άστα να πάνε. Έφυγα κιόλας και ήρθα σήμερα, άλλη μια φορά κομμάτια μετά το ολονύχτιο ταξίδι με το τρένο το γρήγορο που ποτέ δεν φτάνει στην ώρα του - αλί καταραμένη φτώχεια που μ έριξες στα τρένα, εγώ που είμαι φτιαγμένος για αερόπλανα και λιμουζίνες, καταραμένη να σαι,να πας στη Μέρκελ και στο συνάφι της και να κατσικωθείς εκεί βρωμιάρα, που πρίγκηπας ήμουν ζητιάνος θα καζαντήσω...

Εκ περιτροπής φιλενάδα τούδε κι εφεξής η εργασία, ξέρεις τι σημαίνει εκ περιτροπής; Όχι; Ούτε εγώ ήξεβρα, κάτσε τώρα να στα προλάβω τα μαντάτα μη σου τύχει. Εκ περιτροπής θα πει το λοιπόν ότι δεν θα δουλεύεις πενθήμερο φιλενάδα, θα δουλεύεις τετραήμερο! Ωραίο δεν ακούγεται; Να τα τριήμερα στις Ρώμες, στις Βενετίες, στις Μπαχάμες και σ εκείνα τα νησια που όλο κατουριούνται, Πι Πι τα λέγανε θαρρώ! Χάρηκες ε; Άκου και το άλλο! Εκ περιτροπής και 20% μείον ο μισθός. Ξέχνα τις Ρώμες, τις Βενετίες, τις Μπαχάμες και τα κατουρονήσια και πήγαινε ξεσκόνισε το πατρικό στη Βούρμπιανη και πολύ σου είναι. με το ΚΤΕΛ θα πας γιατί κουνιέται ο Ιρανός και η βενζίνα εκτοξεύθη. Στα ύψη. Αντιστρόφως ανάλογα του μισθού. Που μου θες χλιδές. Φασολάδα και καλή καρδιά.

Οπότε φιλενάδα ψάχνω λύση, έχω αυτή τη φωνή την αισθησιακιά που λένε, λέω τα βράδια να δουλεύω ροζ γραμμή. θα το ψάξω σου λέω. Χαμένο να πάει το ταλέντο; Να βγάλουμε κανα φράγκο ρε συ φιλενάδα γιατί θα με πάρει πάλι η κυρία απ την τράπεζα να αρχίζει το μίρι μίρι και δεν μπορώ... δεν μπορώ καθόλου σου λέω!!!



ΥΓ Αν νομίζεις ότι τη γλίτωσες ξέχνα το. Θα φωνάξω.
ΓΙΑΤΙ ΒΡΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ;;;;;;;;;

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Walking on sunshine

Ε όχι ρε φιλενάδα, θα γκρινιάξω, έχω κάθε δικαίωμα και λόγο να γκρινιάξω και δεν μπορείς να με συγκρατήσεις!

Μα είναι δυνατόν, ξύπνησα μεσ στην λιακάδα, άνοιξα τα παράθυρα να μπει φως και φρέσκος αέρας μέσα, χόρεψα και τραγούδησα γυμνός στις ηλιαχτίδες (λέμε τώρα, τυλιγμένος ήμουν με μάλλινα γιατί την είχε τη δροσούλα του), ήπια τον καφέ μου, έκανα το μπάνιο μου και αποφάσισα μετά από 3 βδομάδες να πάρω το ποδήλατό μου. Και τι ωραία που ήταν, μεσ στο φως το άπλετο, τα λουλούδια να ανθίζουν, τα πουλιά να κελαηδούν, ο οδοκαθαριστής κεφάτος να σκουπίζει το δρόμο, τα παιδιά στο σχολείο να γελούν και να φωνάζουν, ο κόσμος να χαμογελά με δόντια αστραφτερά σαν πορσελάνη, ο κόσμος να χαίρεται βρε πατέρα και όλα μετά από τόσες μέρες να είναι όμορφα.

Κι έρχομαι εδώ και με ρωτά η συνάδελφος, γυαλιά ηλίου πήρες; Ναι της απαντώ θριαμβευτικά, ναι, πήρα και το ποδήλατο!!!

Και με κοιτά χαιρέκακα και μου λέει, άμα πήρες ΚΑΙ το ποδήλατο, όχι μόνο θα βρέξει, κατακλυσμό θα κάνει!

Και κάνει, που θα την πιάσω απ το μαλλί και θα τη φέρω σβούρες, αλλά έλα που την αγαπάω και της έχω και μια αδυναμία. Γιατί βρέχει πάλι; Γιατί μαύρισε πάλι ο ουρανός; Γιατί μου το κάνεις αυτό; Μα δεν έχει καταλάβει ο καιρός ότι είμαστε στην Ελλάδα και όχι στη Σιβηρία; Γιατί φέρεται σαν κακιασμένη τρελή αδερφή; Γιατί;

Βγες ήλιε μου, σε παρακαλώ, βγες και από μένα ότι θες (αν υποψιαστώ ότι θα συνεχίσει έτσι και θα γίνω μούσκεμα, θα κάνω φονικό)

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Η νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου

Έλα δίπλα μου, κάτσε λίγο να σου πω.

Έλα κοντά μου να σου ψιθυρίσω στ' αυτί αυτό που σου ψιθυρίζω κάθε μέρα έστω κι όταν είσαι μακριά.

Κάτσε πλάι μου να νιώσω τη ζεστασιά σου. Γείρε στον ώμο μου το κεφάλι σου να νιώσω την ανάσα σου, να μυρίσω το κορμί σου, να γλυκαθώ με τη ζάχαρή σου. Ξάπλωσε στα γόνατά μου να σου χαϊδέψω τα μαλλιά, να μπλέξω τα όμορφα μαλλιά σου στα δάχτυλά μου. Άσε με να σου γεμίσω το λαιμό με τα φιλιά μου.

Έλα σε μένα να νιώσω την ύπαρξή σου, έλα σε μένα να γεμίσω ομορφιά κι έρωτα, έλα σε μένα να ξεχάσω όλα τα άλλα και να ζω μόνο για σένα, μόνο για το χαμόγελό σου, για τη φωνή σου, για τον έρωτά σου.

Άσε με να σου τραγουδήσω αυτά που αγαπάς, άσε με να σε ψηλαφίζω όσο θα σου τραγουδώ, άσε με να γευτώ τον ιδρώτα του κορμιού σου, τη γλυκειά αλμύρα των χειλιών σου τη γέυση του δέρματός σου.

Έλα κοντά μου αγάπη μου κι ας είμαστε τόσο μακριά. Σε θέλω. Σ αγαπώ. Κάθε μέρα. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Triste

Χτες λοιπόν πήγα στο σύνταγμα να παραστώ μαζί με χιλιάδες άλλους συμπολίτες μου σε διαμαρτυρία για την κατάντια μας. Χτες πήγα στο σύνταγμα για να είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό της απελπισίας που μας πνίγει σιγά σιγά και που αφορά όλους μας. Χτες πήγα σύνταγμα για να δω με τα ίδια μου τα μάτια όλον αυτόν τον κόσμο, τον ετερόκλητο κόσμο, τις δεκάδες διαβαθμίσεις σε ηλικία, χρώμα, κοινωνικό status, βαθμό αλλοφροσύνης να φωνάζει γιατί μας πνίγει το άδικο. Μας πνίγει όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας και πάνω μας, λες και είμαστε ένα ξεχαρβαλωμένο παιχνιδάκι στα χέρια κακομαθημένων παιδιών, λες και οι ζωές μας είναι δοκιμαστικός σωλήνας στις πειραματικές ορέξεις τρελλών επιστημόνων.

Άκου να σου πω φιλενάδα. Δεν έκλεψα ποτέ (εκτός από κείνο το χιλιάρικο της μαμάς όταν ήμουν 10 χρόνων), δεν εξαπάτησα ποτέ, δεν έκρυψα ποτέ εισοδήματά μου - ακόμα κι όταν είχα για λίγο δική μου επιχείρηση. Δεν χρωστάω τίποτα και σε κανέναν. Δεν είμαι συμμέτοχος στα εγκλήματα που συντελέστηκαν σ αυτή τη χώρα, μάρτυρας ήμουν και είμαι, μάρτυρας όσων συνέβησαν και όσων συμβαίνουν και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διαμαρτυρηθώ.

Αλλά οι προύχοντες είχαν άλλη ιδέα, άλλη εικόνα για τη διαμαρτυρία μου, οι προύχοντες δεν μου το επέτρεψαν, πέταξαν δακρυγόνα μέσω των οργάνων τους προτού να ξεκινήσει οποιοδήποτε επεισόδειο, πέταξαν χημικά στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί ειρηνικά έξω απ τη Βουλή για να διαδηλώσει. Έπνιξαν τη φωνή μου κι έκαναν τα μάτια μου να κλαίνε. Στην αρχή προσπάθησα να το ξεπεράσω και να σταθώ εκεί. Μετά τρομοκρατήθηκα, ένα αρχέγονο αίσθημα φόβου με πλάκωσε, ο πόνος στα μάτια και στις αναπνευστικές οδούς με ώθησαν να φύγω, να φύγω σα δαρμένο σκυλί, να φύγω πανικόβλητος με σκυφτούς ώμους, να φύγω για να αντιμετωπίσω αργότερα όχι το θυμό - αυτός έρχεται σήμερα - αλλά τη θλίψη, μια απύθμενη θλίψη που δε λέει με τίποτα να φύγει από μέσα μου, μια θλίψη άνευ προηγουμένου γι αυτό που είδα, που ένιωσα, που έζησα εγώ και χιλιάδες ανθρώπων.

Θλίψη φιλενάδα. Τίποτα άλλο. Μόνο θλίψη.

Υ.Γ.
Όλα πήγαν όπως ήθελαν οι προύχοντες, η Αθήνα κάηκε, τα δακρυγόνα έπνιξαν τους αθώους και η κα Πιπιλή έβγαινε στα κανάλια με μια έπαρση βλακώδη να δηλώσει ότι θα σώσει τη χώρα ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα επανεκλεγεί. Αγαπημένη μου Φωτεινούλα, σε είδα που τη σώζεις τόσον καιρό, σε είδα, εσένα και τους ομοίους σου, καλοχτενισμένη και φρέσκια να λάμπεις από έπαρση και λυπήθηκα και ξέρεις γιατί; Γιατί ίσως το πιστεύεις αυτό που λες και είναι τόσο τραγικό. Αχ γλυκιά μου Φωτεινή, να τρωγες κι εσύ ένα δακρυγόνο στα μούτρα να σ έβλεπα μετά. Κακομοίρα Φωτεινή. Κακομοίρα. Σε λυπάμαι πραγματικά.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

I will always love you

Μόλις το έμαθα ρε φιλενάδα, μόλις το διάβασα και πραγματικά στενοχωρήθηκα. Στενοχωρήθηκα γιατί αυτήν τη γυναίκα την είχα στην καρδιά μου, γιατί ήταν ένας μεγάλος έρωτας στα γυμνασιακά μου χρόνια, τα τρυφερά εκείνα χρόνια, γεμάτος αθωότητα, 86, 87 ήταν, θυμάμαι άκουγα τη φωνή της την αγγελική κι έβλεπα κι εκείνο το όμορφο πρόσωπό της να τραγουδά, να χαμογελά, να κλαίει, να γελάει, να χορεύει, γεμάτη νιάτα, ταλέντο, λάμψη ομορφιά. Την έβλεπα και πάθαινα ρε φιλενάδα, ήταν το πρώτο μου κόλλημα στη μουσική, έπαιρνα τους δίσκους της τον έναν μετά τον άλλον και είχα γεμίσει το δωμάτιό μου με αφίσες της.

Όπως περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε και αυτή κι εγώ, ενώ ανακάλυπτα κι ερωτευόμουν κι άλλες φωνές κι άλλες γυναίκες γεμάτες ταλέντο, την είχα πάντα στην καρδιά και στη σκέψη μου, εκείνος ο εφηβικός έρωτας δεν θα σβηνε ποτέ. Θυμάμαι, γύρω στο 99 πρέπει να ήταν όταν είχε τραγουδήσει το Its not right, but its ok και μου ξανάρεσε τόσο πολύ. Ωραίο τραγούδι και ακόμα πιο ωραίο video clip, εκείνη πιο ώριμη, όμορφη σα μαύρη νεράιδα, σα μαύρη μάγισσα με κείνα τα ατέλειωτα πόδια και το υπέροχο πρόσωπο. Πόσο μου είχε αρέσει τότε, και τώρα, το τραγούδι αυτό θα μείνει για πάντα στα αγαπημένα ακούσματά μου... Πες με φλώρο, πες με ότι θες, μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η γυναίκα.

Και μετά την πήρε η κατρακύλα. Και λυπήθηκα. Λυπήθηκα τόσο πολύ για κείνη, ήξερα μέσα μου ότι καταστράφηκε, ότι δεν υπήρχε γυρισμός, ειδικά όταν είδα πέρσι αν θυμάμαι καλά την προσπάθειά της να ξαναγυρίσει έγινα ράκος. Έγινα ράκος γιατί μια τόσο υπέροχη γυναίκα είχε καταντήσει σκιάχτρο, ούτε καν σκιά του εαυτού της. Τι κρίμα. Τι κρίμα πραγματικά. Α ρε Whitney.

Και τώρα έφυγε. Έφυγε απ τη ζωή η καημένη. Έφυγε τόσο νέα. Όχι άδικα, είχε καταστρέψει τον εαυτό της, είχε αφεθεί στο πάθος της, είχε ξεχάσει ποια είναι και τι μπορεί να κάνει. Εγώ όμως όχι, εγώ πάντα θα τη θυμάμαι όπως τότε, το 86, που τραγουδούσε το Saving all my love for you, ένα κορίτσι, ένα υπέροχο κορίτσι που έμελλε να γίνει μια κατεστραμμένη γυναίκα. Τι κρίμα.

Καλό ταξίδι γλυκιά μου, ελπίζω να ηρεμήσεις εκεί που πας...

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Fragile

Θα πει εύθραυστον, αν και είμαι σίγουρος πως το ξέρεις ρε φιλενάδα, προς Θεού, είναι η ίδια λέξη στα αγγλικά, τόσα χαρτοκιβώτια έχεις δει με το σηματάκι-ποτηράκι πάνω τους. Fragile όπως το γυαλί, όπως η γκοφρέτα, όπως το λεπτό στρώμα πάγου πάνω σε μια ήρεμη λίμνη.

Δεν σου φέρνει στο νου ένα βαθμό επικινδυνότητας αυτή η λέξη; Δηλαδή αν σπάσει το γυαλί, πέραν του ότι δεν ξανακολλά μπορεί να σε κόψει. Αν σπάσει ο πάγος μπορεί να πνιγείς. Ε, τώρα αν σπάσει η γκοφρέτα δεν τρέχει τίποτα, την τρως και σπασμένη!

Συνειδητοποιώ που λες ρε κούκλα μου ότι η εποχή αυτή παραείναι fragile (ιταλικό, φράτζιλε, έτσι θέλω να το διαβάζεις), παραείναι ρε γαμώτο, γιατί δεν έχω ιδέα τι θα μας ξημερώσει αύριο. Δεν πιστεύω σε θαύματα, δεν θεωρώ ότι αύριο θα κερδίσει όλη η χώρα το Τζόκερ και αίφνης θα βγει απ την κρίση που ομολογουμένως κάποιοι άλλοι την έβαλαν - κατά την ταπεινή μου άποψη - δεν θεωρώ ότι επειδή ο Άρης είναι ανάδρομος μας έχει πάρει ο διάολος, όχι, δεν πετάω στα σύννεφα. θεωρώ ότι δεν έχω ιδέα τι θα γίνει αύριο, σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα. Δεν θέλω να σου μιλήσω για το πως θα βγούμε απ την κρίση, ούτε να υποπέσω σε ρομαντικά ατοπήματα τύπου θα ξαναγυρίσουμε στην αθωότητα του 50, δεν υπάρχει κανένας ρομαντισμός στην ανεργία, στην πείνα, στην αστάθεια, στο κρύο, στην πίκρα, στη θλίψη. Δεν υπάρχει κανένας ρομαντισμός στον εφιάλτη ρε φιλενάδα, κανένας απολύτως.

Είδα ένα όνειρο πριν ξυπνήσω το πρωί, όμορφο ήταν, πολύ όμορφο, ήμουν με καλή παρέα δίπλα σε καθάρια αλλά βαθιά νερά, βουτήξαμε μέσα στο γαλάζιο και όταν (επειδή ήταν όνειρο είχε και πλάνα από ψηλά) έβλεπες από ψηλά ήταν γεμάτη η γαλαζοπράσινη θάλασσα με μικρά μικρά νησάκια και πάνω χτισμένα όμορφα σπίτια κι εκκλησιές, ήταν τόσο ωραία, ακουγόταν κι ένα τραγούδι, ξύπνησα μ αυτό στα χείλη μου και στο μυαλό μου,το τραγουδούσα αρκετή ώρα αλλά τώρα το χω ξεχάσει. Δυστυχώς ό,τι έχω συνθέσει στον ύπνο μου το ξεχνάω μετά από λίγη ώρα - τι κρίμα, τόση τέχνη χαμένη (χα χα χα).

Όπως ξέχασα το τραγούδι, έτσι κοντεύω να ξεχάσω και το όνειρο γιατί με πνίξανε οι σκέψεις. Που θα πάει; Τι θα γίνει; Ποιος θα είμαι μέσα σ αυτήν την κατάσταση; Πως θα καταφέρω να διατηρήσω ότι έχω χτίσει; θα αναγκαστώ να παραδώσω τα όπλα; Τη ζωή μου; Την αγάπη μου; Γιατί; Θα πρέπει να κάνω νέα ξεκινήματα; Σε ποιες βάσεις; Πως θα στηρίξω τα πόδια μου για να στηριχτώ πάνω τους; Πως θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα. Θα συνεχίσω να κάνω ό,τι κάνω προσπαθώντας κι ελπίζοντας. Η ελπίδα πεθαίνει προτελευταία. Τελευταίος εγώ.

Θα μου πεις χάνεις την ψυχραιμία και την υπομονή σου και στο κάτω κάτω σε καλή φάση είσαι ακόμα, δουλειά έχεις, τη βγάζεις, ίσως με λίγη περισσότερη προσπάθεια αλλά τη βγάζεις καθαρή, αν χρειαστείς βοήθεια, αυτή υπάρχει και τα λοιπά και τα λοιπά. Βρε ναι, το ξέρω, δεν σου παραπονιέμαι σήμερα, απλά αναρωτιέμαι, τι θα γίνει; Αν ανατραπεί το σύμπαν μου τι θα κάνω; Θα αναγκαστώ να παρατήσω το μικρό φτωχικό μου σπιτάκι να πάω πίσω στη μαμά; Θα αναγκαστώ να χωρίσω γιατί δεν θα μπορώ να βρω λεφτά για τα εισιτήρια; Τι θα αναγκαστώ να κάνω; Θα αναγκαστώ να πάω κάπου αλλού, σε μια άλλη χώρα για να επιβιώσω; Δεν έχω ιδέα. Αυτό είναι το πρόβλημά μου, είμαι άνθρωπος του πλάνου (και του αεροπλάνου αλλά αυτό είναι μια άλλη παράμετρος) και το να μην έχω ιδέα με φθείρει. Με καθιστά εύθραυστο. Φράτζιλε που λέει και το τραγούδι ρε φιλενάδα. Μόλτο φράτζιλε.


Y.Γ. Κάνει και ψόφο ρε φιλενάδα γαμώτο και ούτε μια νιφάδα. 
Δεν έχει και τρένα και θα είμαι μόνος το σαββατοκύριακο... άσε, δεν έχω κέφι...


Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Beautiful

Και ξυπνάς το πρωί φιλενάδα κι έχεις τη μικρή σου Α Π Α Ρ Α Ι Τ Η Τ Η ιεροτελεστία για να είσαι σίγουρος ότι η μέρα θα πάει καλά, ότι δεν θα ξεκινήσεις με νεύρα και χαμούς, με υστερίες και φωνές, με στενοχώρια και θλίψη. Και ξεπερνάς το γεγονός ότι έχει ακόμα συννεφιά κι εσύ ήθελες σαν τρελός να δεις ήλιο κι έχεις προγραμματίσει το πρωινό, τη δουλειά, το απόγευμα, το βράδυ σου. Όλα καλά ε;

Μπαααα έχεις πονοκέφαλο, και μάλιστα από αυτούς τους εκνευριστικούς που σου μαγκώνουν τη βάση του αυχένα και σου τρυπούν τα μάτια κι έτσι ο καφές δεν είναι απολαυστικός, δεν εκτιμάς σήμερα το άρωμά του και την πλούσια γεύση του, το στομάχι σου είναι ήδη ανακατεμένο απ τον πόνο (αυτό το πράγμα που ανακατεύεται και το στομάχι ακόμα μετά από τόσα χρόνια δεν το χω καταλάβει) και προσπαθείς απελπισμένος να καταλάβεις τι φταίει - μια χαρά κοιμήθηκες στο ανατομικό σου στρώμα με τα ανατομικά σου μαξιλάρια, μια χαρά, και όνειρα είδες, πολύ ζωντανά κι ας μη θυμάσαι αυτή τη στιγμή που έχει περάσει καμιά ώρα τι ακριβώς είδες, και δεν ξύπνησες κατά τη διάρκεια για να πας τουαλέτα με πόδια ξυπόλητα στα πλακάκια τρέμοντας απ το κρύο και τίποτα, μια χαρά κοιμήθηκες.

Κι έτσι τίθεται το ερώτημα, τι κάνεις ρε φιλενάδα όταν το σώμα σου δεν σου επιτρέπει να χαρείς; Αρχίζεις τα αχ και τα βαχ και τα δεν μπορώ ή προσπαθείς να το προσπεράσεις, ακόμα και να το γιατρέψεις ακολουθώντας επακριβώς την μικρή πρωινή σου ιεροτελεστία που σου φτιάχνει τη μέρα;

Σήμερα αποφάσισα το δεύτερο, οπότε πίνω τον καφέ μου με όμορφη μουσική ακόμα κι αν δεν το απολαμβάνω και σχεδιάζω τη μέρα μου ακριβώς όπως θέλω και όχι όπως θέλει εκείνο. Σηκώνομαι και κοιτάζω τα πρησμένα μου μάτια, τα ξεχτενισμένα μου μαλλιά και το θλιμμένο μου στόμα και χαμογελάω. Ναι, ακόμα κι έτσι είμαι όμορφος και είμαι όμορφος γιατί από τη μία είμαι και από την άλλη το θέλω. Θα ήμουν ακόμα κι αν είχα φάει ξύλο και ήμουν γεμάτος μελανιές, μα θα με νικήσει εμένα ένας πονοκέφαλος; Εγώ θα τον νικήσω.

Θα κάνω το καυτό μου μπανάκι, θα φυτέψω τα λουλούδια μου, θα συμμαζέψω το σπίτι για να γυρίσω και να είναι όμορφο, θα μιλήσω με την αγάπη μου και τους φίλους μου στο τηλέφωνο, θα δουλέψω κανονικότατα, θα φάω το φαγάκι μου (μπορεί και να με επιβραβεύσω με μια σοκολατίτσα, ξέρεις αυτή με το κέικ που είναι ο νέος μου γαστριμαγικός έρωτας), και θα ξορκίσω τη γκρίνια. Ξέρεις γιατί; Γιατί παραείναι γκρινιάρικη αυτή η βδομάδα, παραείναι η άτιμη και δεν θέλω άλλο, θέλω χαμόγελο κι αισιοδοξία. Βαρέθηκα να βρίσκομαι μέσα σε γκρίνια και καβγάδες - ακόμα κι αν δεν είμαι εγώ αυτός που γκρινιάζει ή καβγαδίζει.

Οπότε θέλω κάφε, θέλω καυτό νερό, θέλω όμορφη μουσική για να βλέπω τον εαυτό μου πιο όμορφο απ ότι στ αλήθεια είναι, έτσι γουστάρω ρε φιλενάδα πρωί πρωί, να είμαι όμορφος μπας και κάνω και τους άλλους λίγο πιο όμορφους γύρω μου. Άντε ρε καρδούλα, καλή μας και όμορφή μας μέρα!

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Tu si na cosa grande (per me)

Πόσες φορές το έχεις πει;

Πόσες φορές το έχεις νιώσει;

Πολλές; Λίγες; Ήταν όλες αληθινές; Πόσο κρατάει; Κρατάει για πάντα;
Για μένα είναι απλό, το χω νιώσει, αρκετές φορές, το χω δει να το σκέφτονται για μένα, αρκετές φορές, αλλά ποτέ δεν κράτησε για πάντα. Δεν το λέω σαν παράπονο, όχι, ποτέ δεν ήμουν υπέρμαχος της αιώνιας αγάπης, όχι γιατί δεν ήθελα, όχι, θέλω και πολύ μάλιστα, απλά ξέρω. Ξέρω ότι το μόνο που κρατάει για όλη μου τη ζωή είναι η ανάσα μου. Όταν σβήσει αυτή θα σβήσω κι εγώ.

Tu si na cosa grande per me. Μαγικές λέξεις, όμορφες λέξεις, αναμνήσεις και όχι μόνο, αναμνήσεις και πραγματικότητα. Ξέρεις, είμαι είπαμε τυχερός και το (ξανα)ζώ, αλλά ξέροντας ότι το χω ξαναζήσει είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα τελειώσει. Και θα ξαναρχίσει. Βλέπεις εγώ δεν έχω στα πλάνα μου δημιουργία οικογένειας και κοινής περιουσίας για να έχω ένα λόγο παραπάνω να το τραβήξω απ τα μαλλιά. Θα κρατήσει όσο είναι ζωντανό από μόνο του. Όσο θα είναι ζωντανό θα είναι υπέροχο, μετά θα γίνει πίκρα και μετά ανάμνηση γλυκειά. Πάντα γλυκειά. Ό,τι μοιράζεσαι μ έναν άνθρωπο που αγαπάς είναι γλυκό, ακόμα και το τέλος.

Θα με πεις απαισιόδοξο σήμερα, το ξέρω. Πίστεψέ με όμως δεν είμαι, είναι βέβαια η διάθεση πεσμένη τις τελευταίες μέρες αλλά φταίει αυτή η συννεφιά, όχι ο έρωτας, ο έρωτας υπάρχει και είναι ζωντανός. Έχει τις δυσκολίες του και τις τρικλοποδιές του αλλά είναι ολοζώντανος. Το ξέρω. Το νιώθω, το μυρίζω, το αισθάνομαι.

Αλλά

πέρασαν κι άλλοι έρωτες δυνατοί, απίστευτοι, απόλυτοι και μετά έσβησαν, έμειναν οι φωτογραφίες και το πικραμένο χαμόγελο, ναι, αυτά έμειναν και ίσως και μια φιλία

αλλά

το ξεπεράσαμε, κι εγώ κι εκείνοι. Και προχωρήσαμε με τον έναν ή με το άλλον τρόπο. Δεν κλαίω πια για εκείνα τα μάτια. Χαμογελώ. Ήταν τα πιο όμορφα μάτια και είναι ακόμα αλλά όχι για μένα. Δεν με πειράζει πια. Το μόνο που θέλω είναι να τα ξαναδώ ευτυχισμένα. Με άλλον. Εγώ έχω μάτια να κοιτάξω. Πρέπει κι εκείνα τα μάτια να χαμογελάσουν.

Άκουσέ με, χαμογέλα. Μόνο έτσι θα ζήσεις. Χαμογέλα. Μόνο έτσι θα ευτυχήσεις. Χαμογέλα βρε χαζό, μην σε παίρνει από κάτω. Ο χωρισμός έρχεται όταν πρέπει. Το ξέρεις, χαμογέλα για να βρεις εκείνον που θα ναι τα πάντα για σένα. Απλά χαμογέλα. Σ' αγαπώ να το ξέρεις.


Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Έρωτας είναι!

Φιλενάδα δεν θα σου γράψω κάτι σήμερα, αν και χρωστάω παιχνίδι στη Λιακάδα, θα το κάνω αργότερα, δεν είμαι και πολύ στα καλά μου, είμαι απίστευτα κουρασμένος μετά το ολονύχτιο ταξίδι και πολύ στενοχωρημένος μετά τις εξελίξεις στη δουλειά, αλλά άστο αυτό θα το πούμε άλλη φορά.

Θα ήθελα να σου προτείνω κάτι πολύ όμορφο όμως, έτσι για να γλυκάνεις λίγο τα ματάκια σου τα όμορφα, άσε την Τρέμη και τον GAP  και την τρόικα και το αφεντικό σου και μπες στο link που σου βάζω στο Ray's Stories να πάθεις φιλενάδα. με την υπογραφή του αγαπημένου μου Ρειμόντ Αρμάντ Με Μαγιό, θα δια βάσεις ιστορίες απίστευτα ερωτικές και όμορφες συνάμα. Έτσι, γιατί ο έρωτας οφείλει να είναι το Α και το Ω στη ζωή μας, έτσι για να γουστάρουμε ρε φιλενάδα. Μπες ε; Και γίνε μέλος να το παρακολουθείς, είμαι βέβαιος πως θα το λατρέψεις!

Υ.Γ. Λατρεμένε δεν σας ρώτησα αλλά ελπίζω ότι δεν σας ενοχλεί το παρόν post, αν ναι πείτε μου, με εκτίμηση!

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

The winner takes it all

Με αστείρευτη συγκίνηση (και ολίγον εκβιασμό, χε χε χε - ξέρεις φιλενάδα, στη ζωή για να αποκτήσεις αυτό που θέλεις πρέπει να μοχθήσεις) παρέλαβα το πρώτο μου βραβείο από την υπέροχη Αθηνά, μία απ τις καλύτερες φιλενάδες μου στη μπλογκόσφαιρα (ετοιμάσου, πακετάρω, παίρνω τ ακουστικά και τις Μίνες μου κι έρχομαι).



Οφείλω με την αποδοχή του και την παραλαβή του να κάνω δύο τινά
1. Να σας αποκαλύψω 7 πράγματα που δεν ξέρετε για μένα
2. να βραβεύσω άλλους 15 φίλους, πάμε λοιπόν

α. Όταν ήμουν πιτσιρίκι μου γυάλισε ένα επιτραπέζιο πινγκ πονγκ κι επειδή δεν είχα τρόπο να το πάρω σούφρωσα ένα χιλιάρικο από την τσάντα της μαμάς. Όταν εμφανίστηκα σπίτι με το τεράστιο κουτί δεν ήξερα πως να δικαιολογήσω την αγορά κι έφαγα της χρονιάς μου. Έκτοτε δεν ξανασούφρωσα τίποτα - ούτε τσίχλα από περίπτερο.

β. Δεν έχω μείνει ποτέ μόνος - από τη στιγμή που άρχισα να έχω ερωτική ζωή - εκτός αν το επέλεξα ο ίδιος για κάποιο, συνήθως μικρό χρονικό διάστημα. Πιστεύω ακράδαντα στον έρωτα και τη συντροφικότητα και έχω σταθεί αρκετά τυχερός ώστε να συναντήσω σπουδαίους ανθρώπους που στάθηκαν και στέκονται δίπλα μου.

γ. Η αγένεια, σε όλες τις της εκφάνσεις μπορεί να με βγάλει κυριολεκτικά απ τα ρούχα μου. Είναι μια απ τις λίγες αιτίες που μπορεί να δει κανείς το άλλο μου - όχι και τόσο ελκυστικό - πρόσωπο.

δ. Όταν πέφτω για ύπνο φαντάζομαι πάντα την ίδια εικόνα για να μπορέσω να κοιμηθώ αμέσως. Συνήθως δουλεύει!

ε. Πριν 4 χρόνια περνούσα μια πολύ δύσκολη συναισθηματικά περίοδο και περνούσα άυπνος όλο το βράδυ βλέποντας Τηλεμάρκετινγκ και τρώγοντας Μερέντα με το κουτάλι της σούπας. Ο παυλίδης πλούτισε!

στ. Αυτό είναι το 2ο blog που έχω. Είχα ξεκινήσει με ένα άλλο πριν 1,5 χρόνο το οποίο διατήρησα για κανα μήνα αλλά αναγκάστηκα να το κλείσω και μου έλειψε, εξ ου και το ντελίριούμ μου τώρα.

ζ. Η ομορφιά μπορεί να με παγιδεύσει πολύ εύκολα. Στέκομαι σ αυτή περισσότερο απ όσο πρέπει και αυτό πηγαίνει από μια ωραία φατσούλα μέχρι σε μια ωραία συσκευασία... αχ τα πάθη δεν κόβονται εύκολα

και πάμε τώρα στους 15 φίλους που θα ήθελα να μοιραστώ το βραβείο

Το υπέροχο θεώρημα (ακριβή μου φίλη)


Το υπέροχο πτηνό


Η γλυκειά μου Cou(κ)la


Ο θαυμάσιος μετρ Με Μαγιό


Ο πανυπερλαμπρότατος Μεγαλειότατος Κατακουζηνός


Στην Ωραία μου Κυ ria


Το απολαυστικό Παρτάλι


Η μυρωδάτη βανίλια


Στον Άσωτο Υιό


Στη Χριστίνα μας


Στη Μεγαλειοτάτη


Στον φίλτατο dimiscon


Στη γατίσια Σερενάτα


Στο γλυκό μπλογκοκόριτσο


Στην ηλιόλουστη κόκκινη γραμμή

Άντε αγαπημένοι μου, σε καλή μεριά!

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Happiness comes in a tiptoe

well, what do you know, its a quiet thing, a very quiet thing

Έχεις ακούσει νιφάδα να πέφτει; Μάλλον όχι, μάλλον δεν μπορείς να την ακούσεις ή αν μπορέσεις είναι τόσο αδιόρατος ο ήχος, τόσο ψιθυριστός. Κι όμως δεν είναι όμορφη η νιφάδα όταν πέφτει; Δεν είναι σα να πέφτει αστέρι στον σκοτεινό ουρανό; Ούτε αυτό μπορείς να το ακούσεις, δεν έχει ήχο για σένα, μόνο λάμψη και χορευτική ομορφιά.

Έχεις ακούσει πεταλούδα να πετάει; Όχι, γιατί τα φτερά της είναι τόσο απαλά και κολυμπούν στον αέρα τόσο γλυκά που είναι ένας χορός χωρίς μουσική, αλλά δεν χρειάζεσαι μουσική όταν βλέπεις μια πεταλούδα να πετά, μπορείς να τη γεννήσεις με το μυαλό σου, γέμισέ το μουσικές και άστες να παίζουν στο χορό της.

Ακούς τίποτα άλλο εκτός απ τους χτύπους της καρδιάς σου όταν βουτάς βαθιά μέσα στα υπέροχα νερά, όταν γεμίζουν τα μάτια και η ψυχή σου γαλάζιο και μπλε, ομορφιά μαγεμένη, αρχέγονη και υπέροχη, ομορφιά μόνο για σένα; Ακόμα και η μοναξιά σου εκείνη τη στιγμή είναι ήσυχη και όμορφη.

Έχει ήχο ο έρωτας; Ίσως έχει, αλλά είναι ήχος που γεννά το μυαλό σου, είναι αυτό το δυνατό καρδιοχτύπι που νιώθεις και δεν μπορείς να πνίξεις με τίποτα, δεν χρειάζεται εκείνος να έρθει με τυμπανοκρουσίες, μπορεί να έρθει ήσυχα, είναι καλύτερα να έρθει ήσυχα κι εσύ ν ακούς τους χτύπους απ τις δυο καρδιές που συντονίζονται στους ίδιους ρυθμούς, στις ανάσες που διαδέχονται η μια την άλλη σ ένα ξέφρενο ρυθμό, σε μια ανάσα κοινή.

Ξέρεις, έβλεπα προχτές και ήθελα να στο πω, απέναντι, ένα δέντρο. Γυμνό και χειμωνιάτικο, χωρίς φύλλα, μόνο με κάτι ξεραμένους καρπούς πάνω του. Ο κορμός του σκούρος, σχεδόν μάυρος, ψηλός κι ευθυτενής, όμορφος μεσ στη γύμνια του, όμορφος σαν πίνακας ζωγραφικής, όμορφος μέσα στη μοναξιά του, κι εκεί να, στέκεται για να τον απολαύσουν τα δικά μου μάτια, χωρίς ήχο, χωρίς μουσική, γίνεται μουσική για τα μάτια μου.
Να, σαν τις νιφάδες σήμερα που χορεύουν συνέχεια γύρω μου, χορεύουν για μένα κι εγώ μπορώ να τις ντύσω με όποιο τραγούδι μου κάνει κέφι, με όποιο τραγούδι αγαπώ τη δεδομένη στιγμή. Σαν τα σύννεφα που κυλούν, τα πουλιά που πετούν, τον ήλιο που λαμπει, τ αστέρια που πέφτουν, σαν την αγαπημένη εικόνα της μοναδικής ομορφιάς του ταιριού μου, της αγάπης μου. Δεν θέλω ήχο, δεν θέλω φασαρία και παρελάσεις, θέλω αυτό, ομορφιά και ησυχία, ησυχία για να ντύσω εγώ με τη μουσική που θέλω. Είμαι εγωιστής; Ίσως ρε φιλενάδα, αλλά μου αρέσει η ησυχία.

Θυμήσου, η ευτυχία είναι ήσυχη...