Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Μικρός οδηγός για ταλαίπωρους οδηγούς



Η φωτογραφία δανεισμένη από το υπέροχο thekrambrulee

Ένας μικρός αλλά χρήσιμος οδηγός ψυχικής υγείας για εκείνους που κυκλοφορούν στην πόλη με αυτοκίνητο.

Αλλά πρώτα μια μικρή εισαγωγή για να με εννοήσεις. Λοιπόν φιλενάδα, εσύ μπορεί να ταξιδεύεις σε μέρη εξωτικά και χιονισμένα, αχ πόσο σε ζηλεύω, μπορεί επίσης και να μην οδηγείς και να αφήνεις επαγγελματίες του είδους (βλ. οδηγούς λεωφορείων, ταξί, μετρό, ηλεκτρικού, φίλους) να σε μεταφέρουν, αλλά εγώ οφείλω να σου διδάξω λίγη απ την αγέρωχη σοφία μου που απέκτησα με τα χρόνια. Βλέπεις, μπορεί να σου χω πρήξει το απαυτό με το ποδήλατο και τα τρένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι επειδή οδηγώ απ' το 89 κι επειδή το κατέχω το θέμα, ίσως να έχω κάτι παραπάνω να σου πω. Ίσως.

Αν αναρωτιέσαι δε πως μου ήρθε, να σε ενημερώσω ότι επειδή χτες το πρωί κατάφερα να "διαλύσω" το ποδήλατο κι επειδή για να έρθω στη δουλειά πρέπει να χρησιμοποιήσω έναν ανεκδιήγητο συνδυασμό Μ.Μ.Μ. και δεν μπορώ πραγματικά (ε λοιπόν, όσο είχαμε ανάδρομο μια χαρά περνούσα, αυτές τις 2-3 μέρες πού φυγε όλα στραβά μου πάνε, φέρτε τον ανάδρομό μου πίσω), χτες και σήμερα πήρα το αυτοκίνητο. Έτσι λοιπόν, ξύπνησαν μνήμες μέσα μου και μου δημιουργήθηκε η ανάγκη και οίστρος για τις παρακάτω συμβουλές:

1. Αν βρίσκεσαι σε αφόρητη ακινησία, κάπου στην Εθνική (εκείνο το έρμο το ποτάμι, ξέρεις), την Κηφισίας, την Κατεχάκη ή ακόμα και την Αττική Οδό (την οποία έχεις χρυσοπληρώσει για  να ακινητοποιηθείς θα ήθελα να σου υπενθυμίσω) και αρχίζουν να σου ανάβουν τα λαμπάκια, μην αρχίζεις να βρίζεις την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες Έλληνας. Βγάλε τον καπνό απ την τσέπη και ξεκίνα να στρίβεις τσιγάρο. Με το που θα ρίξεις τον καπνό στο χαρτάκι, η κίνηση ως δια μαγείας θα ομαλοποιηθεί και θα αρχίσουν να σου κορνάρουν οι από πίσω με αποτέλεσμα να σου φύγουν χαρτάκια - καπνοί και να μείνεις με το φιλτράκι στο στόμα για την υπόλοιπη διαδρομή. Αυτό το tip ελαφρά παραλλαγμένο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αν περιμένεις λεωφορείο και δεν έρχεται ποτέ. Με το που θα ανάψεις τσιγάρο θα έρθει.

2. Αν εκεί που οδηγείς αμέριμνος με ένα τραγούδι απ τ' Αλγέρι, τραγούδι του καμηλιέρη, στο στόμα, δεις σε αφίσα μεγάλη - σε στάση λεωφορείου, γιατί τα pisas τα καταργήσαμε μόνο και μόνο επειδή ενοχλούσαν την αισθητική των πολιτικών μας και έπρεπε να βρούμε τρόπους να καταστρέψουμε διαφημιστικές και τυπογραφεία - μια πλαστική κούκλα ανδρική - από εκείνες που πουλάνε στα sex shops για ατέλειωτη ικανοποίηση - η οποία χαμογελά πλατιά με ένα σακουλάκι πατατάκια στο χέρι, μην τρομάξεις και φρενάρεις απότομα. Δεν άλλαξαν τα ήθη, ο Σάκης είναι, ο οποίος έπεσε και αυτός θύμα κακού photoshop. Εξ' ου και η πλαστικοποίησις. Τουλάχιστον ξέρεις ότι είναι πλέον αδιάβροχος.

3. Η δεσποινίς με το smartάκι η οποία μόνο πεζοδρόμιο δεν έχει καβαλήσει να λιώσει στο διάβα της όποια γριά με καροτσάκι λαϊκής κυκλοφορεί αμέριμνη, στην προσπάθειά της να σε προσπεράσει σε δρόμο μιας λωρίδας, θα σε προσπεράσει ό,τι κι αν κάνεις. Είναι τόσο αποφασισμένη που θυμίζει εκείνους τους έρμους τους σολωμούς οι οποίοι για να αναπαραχθούν ανεβαίνουν ανάποδα κάτι καταρράχτες ίσαμε 10 μέτρα. Όποιοι δεν φαγωθούν απ τις αρκούδες, αναπαράγονται. Μην παίξεις τον ρόλο της αρκούδας, άστην να περάσει να τελειώνεις.

4. Αν είσαι πίσω από φορτηγό σε δρόμο μιας λωρίδας κι αισθάνεσαι ότι η ταχύτητα, η αισθητική και το οπτικό σου πεδίο παραβιάζονται κατάφωρα, μην προσπαθήσεις να το προσπεράσεις. Θα διατρέξεις κίνδυνο να βρεθείς μούρη με μούρη με διερχόμενο όχημα ή με την προαναφερθείσα γριά άνευ λόγου κι αιτίας. Λίγο μετά - αν το κάνεις τελικά επιτυχώς - θα είναι ένα άλλο φορτηγό, πιο μεγάλο, πιο άσχημο και με μικρότερη ταχύτητα.

5. Αν δε, σου τύχει σκουπιδιάρικο σε στενό της Ν. Φιλαδέλφειας, το οποίο θυμήθηκε να μαζέψει τα απορρίματα την ώρα που εσύ βιάζεσαι να πας στη δουλειά, έσω κοινωνικός. Πάρε χαμένους φίλους ή συγγενείς τηλέφωνο και μάθε όλα τους τα νέα των τελευταίων 15 ετών που έχετε να επικοινωνήσετε. Που ξέρεις, μπορεί ν' ακούσεις κάτι ενδιαφέρον. Εναλλακτικά, βγάλε τα κότζι μπέρια απ το τσαντικό και μασούλα να σου φύγει η απελπισία.

6. Αν από την άλλη, σου τύχει λεωφορείο κάνε ομ και φέρε τα τσάκρα σου σε ορθή γωνία. Είναι βέβαιο πως θα σταματήσει σε κάθε στάση η οποία αν κι έχει κενό να χωθεί και να περάσεις, δεν θα χωθεί, διότι ή που θα βαριέται τις μανούβρες ο οδηγός ή που θα χει παρκάρει καμιά μαντάμ για να πάει στον ιχθυοπώλη και να ελέγξει έναν έναν το γάβρο να βεβαιωθεί ότι λάμπουν τα μάτια του απ' τη φρεσκάδα. Μέτρα πόσοι βγαίνουν και πόσοι μπαίνουν και βάλε στοίχημα με τον εαυτό σου για το πόση ώρα θα κάνει ο παππούς με τη μαγκούρα να σκαρφαλώσει τα 3 απότομα σκαλιά του οχήματος. Αν αισθανθείς καλύτερα μπορείς και να κλέψεις για να κερδίσεις το στοίχημα. Αν καταφέρεις να το προσπεράσεις μη χαρείς πολύ. Κάποιο τρόλεϊ παραμονεύει λίγο παρακάτω.

7. Αν είσαι λοιπόν στη Δεκελείας, πίσω απ το τρόλεϊ και φύγουν τα μαρτζαφλάρια που του προσδίδουν ενέργεια, aka ηλεκτρικό ρεύμα, κατέβα απ' το αυτοκίνητο και άρχισε κι εσύ να τραβολογάς μαζί με τον οδηγό τα σχοινιά μπας και μπουν στη θέση τους μιαν ώρα αρχύτερα. Υπάρχει περίπτωση να γίνεις φίλος με τον οδηγό, εραστής ενδεχομένως αν ο οδηγός το τυλίγει το πούρο, και την επόμενη φορά που θα διασταυρωθούν οι δρόμοι σας να σε αφήσει να προσπεράσεις. Δούναι και λαβείν λέγεται αυτό.

8. Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που ο δρόμος αδειάζει και μπροστά σου η απεραντοσύνη φαντάζει θαυμάσια σε όλο της το μεγαλείο. Μη χαίρεσαι και μην αναπτύσσεις ταχύτητα. Εκείνο το αυτοκίνητο που ίσα που φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα είναι από σχολή οδηγών με μαθήτρια μεσήλικη κυρά που αποφάσισε να μάθει να οδηγεί σήμερα, απλά και μόνο για να σε καθυστερήσει.

9. Τέλος, γιατί το 9 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός, όταν με το καλό φτάσεις στον προορισμό σου και παρκάρεις σε θέση που ναι μεν επιτρέπεται το parking αλλά στο πεζοδρόμιο έχουν τοποθετηθεί καγκελάκια τόσο κοντά στο δρόμο ώστε να μην σου ανοίγει η πόρτα, ξεκίνα δίαιτα. Αν η πόρτα ανοίγει από 5 εκατοστά και πάνω, κάποια στιγμή θα βγεις πιο fit και δροσερός από ποτέ! Βλέπεις πως λύνονται όλα τα προβλήματα;

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Για να λυθεί η παρεξήγησις


Χτες λοιπόν φιλενάδα στενοχώρησα τη Φούλη, μια απ τις πιο αγαπημένες μου φίλες εδώ μέσα και στενοχωρήθηκα κι εγώ. Τη στενοχώρησα γιατί δεν τη βράβευσα και ζητώ συγνώμη. Επιφυλάσσομαι. Όμως η υπέροχή μου Φούλη χαρακτήρισε τον εαυτό της κάπως και αιτιολόγησε τη στάση μου πάνω σ' αυτόν τον χαρακτηρισμό, πράγμα που με στενοχώρησε ακόμα περισσότερο. Ίσως να το έκανε για αστείο, ίσως όχι, Εκείνη ξέρει. Όμως οφείλω από δω να ξεκαθαρίσω κάτι.

Φούλη μου αγαπημένη. Πρώτα απ' όλα αδικείς τον εαυτό σου παράφορα με το χαρακτηρισμό που έδωσες - ή που νιώθεις ότι σου δίνουν άλλοι - λόγω της εργασίας σου. Ανήκουμε στην ίδια τάξη, θέλουμε δε θέλουμε διακρίσεις εξακολουθούν βλακωδώς να υπάρχουν. Επίτρεψέ μου να σου πω κάποια πράγματα για μένα που ίσως δε γνωρίζεις.

Ο πατέρας μου, μεγαλωμένος σε χωριό, ήρθε στην Αθήνα στα 14 του. Παράλληλα με το σχολείο μαθήτευε σε ξυλουργείο και παρά την έντονη κλίση του στα γράμματα δεν μπόρεσε να πάρει πανεπιστημιακή μόρφωση λόγω οικονομικών προβλημάτων. Έτσι, κατέληξε ξυλουργός. Δεν λέω ότι η δουλειά του δεν τον ικανοποιούσε, λέω ότι το είχε πάντα παράπονο που δεν κατάφερε να σπουδάσει, τον έτρωγε μέχρι το τέλος, γι' αυτό και μέχρι πριν τυφλωθεί, λίγα χρόνια πριν φύγει,  ήταν συνέχεια με ένα βιβλίο στο χέρι.

Η μητέρα μου, γεννημένη επίσης σε χωριό, ήρθε στην Αθήνα στα 7 της χρόνια. Στα 11 την διέκοψαν από το σχολείο για να δουλέψει σε εργοστάσιο. Στα 18 της παντρεύτηκε τον πατέρα μου και στα 30, όταν ανακάλυψε ότι είχαμε τεράστιο οικονομικό θέμα, πήγε να δουλέψει, κρυφά απ τον πατέρα μου αρχικά, σε σπίτια πλουσίων κυριών, νεοαστών και μεγαλοαστών, σα "δουλικό". Εκεί λοιπόν, έπλενε τοίχους, σκάλες, μπάνια, τα πάντα, έχοντας πολλές φορές να αντιμετωπίσει την ξινίλα και την κακία των κυριών αυτών. Κάποιες άλλες φορές τη σέβονταν και κάπoιοι άλλοι, όταν μετά από 6 χρόνια βρήκε άλλη δουλειά απ την οποία και συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα, την παρακαλούσαν να διαθέτει κάποιες ώρες για εκείνους. Κάποιοι λοιπόν την αντιμετώπισαν σα "δουλικό", κάποιοι σαν εργαζόμενη. Στα 50 της αποφάσισε να τελειώσει το σχολείο. Το έκανε.

Ο υποφαινόμενος, μπήκε στη δουλειά απ τα 12. Στο ξυλουργείο του μπαμπά. Στα 17 χαμάλης σε αποθήκη και στα 20, παράλληλα με τις σπουδές, οικοδομή. Ο υποφαινόμενος, μπορεί πλέον να εργάζεται στον πρώην λαμπερό χώρο της διαφήμισης αλλά έχει κάνει πολλές δουλειές, από εκείνες που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει "ταπεινές". Παρόλα αυτά, ο υποφαινόμενος δεν ντρέπεται ούτε για την "ταπεινή" του καταγωγή - και αυτό γιατί ακριβώς αυτή καταγωγή τον έκανε αυτό που είναι τώρα, ούτε για τις "ταπεινές" εργασίες που έχει κάνει στο παρελθόν διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι υπάρχει μέγα ενδεχόμενο να τις κάνει και στο μέλλον. Να κουβαλήσει καφέδες, να πλύνει πιάτα, να κουβαλήσει μπάζα κ.ο.κ.

Οπότε λατρεμένη μου, όχι, εγώ δεν θα δω κανέναν σα "δουλικό", ούτε καν για αστείο. Και δεν θα το κάνω διότι εγώ δεν έχω γίνει "δουλικό" κανενός. Ούτε ο πατέρας μου. Ούτε η μάνα μου. Και είμαι βέβαιος ότι ούτε εσύ.

Σ ευχαριστώ!

Χτες όμως στενοχώρησα και τη Νάσια γιατί δεν θυμόμουν ότι είχε παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι. Βρε Νάσια, τι να πρωτοθυμηθώ γέρος άνθρωπος, ε;

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Αρκουδοκαταστάσεων βραβεία




Τι να σου πω φιλενάδα, αν και δεν είμαι bear (τρίχες έχουν βγάλει μόνο τ αυτιά μου τώρα στα γεράματα) και δεν έχω και αδυναμία στους bear (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά) η λατρεμένη μου γιαγιά Κασσιανή αποφάσισε να με βραβεύσει με ένα αξιολάτρευτο ροζ αρκουδάκι που αναβοσβήνει σα λαμπιόνι, και μιας και πλησιάζει και η γιορτή μου το βλέπω σαν ένα όμορφο δώρο, αλλά πρέπει εδώ να καταθέσω ότι με συγκινεί η κίνηση της γιαγιάς, με κάνει και φουσκώνω από υπερηφάνεια γιατί είμαι και ψωνάρα - όπως και να το κάνουμε!!! Γιαγιά Κασσιανή μου σε χιλιοευχαριστώ!

Λοιπόν η μία προϋπόθεση για να τιμήσω αυτό το βραβείο είναι να απαντήσω στα παρακάτω ερωτήματα. Πάμε;

Γιατί δημιούργησα το blog μου.

Ένας λόγος είναι ότι είμαι ψωνάρα και το παραδέχομαι. Πέραν αυτού όμως, δημιούργησα αυτό το blog-ημερολόγιο-κατάθεση ψυχής-άστα να πάνε, για έναν πολύ απλό λόγο. Ήθελα να γράψω. Ήθελα να καταθέσω με όσο χιούμορ διαθέτω, την άποψή μου για τα πάντα. Κυρίως βέβαια για τη ζωή μου. Διαβάζοντας επί 2 χρόνια άλλους υπέροχους bloggers, πολλοί απ τους οποίους δεν γράφουν πια δυστυχώς, ζήλεψα την ευστροφία τους και το λόγο τους, το χιούμορ και την άποψή τους και αποφάσισα κάποια στιγμή να προσπαθήσω. Όπερ κι εγένετο.

Βέβαια δεν είχα ιδέα κατά πρώτον τι ψυχοθεραπεία είναι αυτό το πράγμα και κατά δεύτερον πόσους σπουδαίους ανθρώπους θα γνώριζα - έστω και διαδικτυακά…

Ποια blogs επισκέπτομαι συνήθως.

Δεν θα σου κάνω λίστα, τα βλέπεις δεξιά στο blogroll μου, κάποια αγαπημένα, κάποια λατρεμένα, κάποια με διασκεδάζουν, άλλα με προβληματίζουν και άλλα τα ζηλεύω αφάνταστα. Ω, ναι, θα σου παραδεχτώ ότι πολλές φορές σκέφτηκα, μακάρι να μπορούσα να γράφω κι εγώ έτσι!

Ποια είναι τ' αγαπημένα μου θέματα.

Η καθημερινότητά μου δοσμένη με χιούμορ. Κάθε τι που μπορεί να μου κινήσει το ενδιαφέρον, από το τρένο μέχρι το telemarketing. Γέλιο να χει και όλα καλά!

Μια λέξη που χρησιμοποιώ πάντα στο blog.

Α, νομίζω ότι ξέρεις, η λέξη φιλενάδα κοσμεί σχεδόν όλα τα κείμενά μου, και αυτό γιατί αυτό το ημερολόγιο μπορεί να θεωρηθεί και ως φόρος τιμής στη φιλία. Η πιο αγαπημένη μου φίλη δεν θα μπορούσε να λείπει, δεν θα μπορούσα παρά να αναφέρομαι σε εκείνη καθημερινά!

Και τώρα, με τη σειρά μου, θα απονείμω το βραβείο σε 5 φίλους απ τη blogόσφαιρα… για να δούμε

1. Στο λατρεμένο πτηνό
Έτσι γιατί γουστάρω

2. Στη Νάσια
Φυσικά

3. Στον υπέροχο Ben
Γιατί το αξίζει (σ' αρέσουνε τ' αρκούδια;)

4. Στο γιο μου
Γιατί το αίμα νερό δε γίνεται

5. Στη Γοργόνα μου
Γιατί έτσι μου αρέσει!!!



Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό


Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στη μύτη
τι ήθελα κι έβγαινα απ το σπίτι

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό ακόμα
θα με φάει το μαύρο χώμα

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό τσουνάμι
αχ κι ο έρωτας χαράμι

Γύρισες φιλενάδα; Πέρασες καλά; Στολίστηκες, μασκαρεύτηκες, χόρεψες, έφαγες ήπιες και την Άρτα εφοβέρισες; Μπράβο φιλενάδα κι εγώ μια απ τα ίδια! Ωραίες οι Απόκριες φέτος, γεμάτες, τι πάρτι, τι βόλτες, τι λαγάνες, φέτος είχαν το καθετί κι εγώ παράπονο δεν έχω.

Πριν τις Απόκριες που λες περηφανευόμουν σχεδόν σε φίλο που φέτος τον έχει πάει πυρετός, ζάλη, βήχας κλπ ακατάπαυστα, ότι φέτος ήταν ο πρώτος χειμώνας που δεν αρρώστησα καθόλου, ούτε καν ένα μικρό φτάρνισμα, ε, κανά πονοκέφαλο που και που κι όξω απ την πόρτα. Εν τω ,μεταξύ, μού κανε τρομερή εντύπωση, μα ούτε λίγο πυρετό, ούτε ένα petitte συναχάκι να χω να γκρινιάζω; Τίποτα φιλενάδα, έχαιρα άκρας υγεία παρόλο που δεν ήμουν και το πιο προσεκτικό πλάσμα στην πλάση. Και ποδήλατο στο κρύο, και φρεσκολουσμένος έξω και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Αυτά όμως μέχρι προχτές, διότι το Σάββατο πού χαμε πάει σε πάρτι μασκέ και είχα αμφιεσθεί σε κάτι έξωμο και ξώπλατο, εκεί να να που χορεύαμε και την περνούσαμε ζάχαρη, ίδρωνα ο μεταμφιεσμένος κι έβγαινα στο μπαλκόνι, πολύ ωραίο μπαλκόνι παρεπτιπτόντως, με άπλα, για τραπεζώματα ολκής, να δροσιστώ κι επειδή παραείχε δροσιά το Σάββατο προς Κυριακή ξημερώματα, παραδροσίστηκα ο καρναβαλιστής και την Κυριακή ξύπνησα με ένα ελαφρύ βηχαλάκι και ένα μικρό γδάρσιμο το οποίο φρόντισα να καταπολεμήσω δια της ομοιοπαθητικής μεθόδου καπνίζοντας σαν το φουγάρο, διότι μια ζωή την έχουμε φιλενάδα, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας!!!

Και βολτάραμε που λες την Κυριακή, έξω στ' αγιάζι όλη μέρα, περπάτημα στης πρωτευούσης τις ομορφιές και ποτάκια και τα σχετικά και χτες που ήτο Καθαρά Δευτέρα άνοιξαν οι κρουνοί της αναπνευστική μου οδού και από αναπνευστική οδός έγινε ο Ποδονίφτης, τότε το 85 (αν θυμάμαι καλά) που έπνιξε τις γριές στη Ν. Ιωνία. Θυμάσαι; Θυμάσαι…

Ένα δράμα φιλενάδα, αν κάτι δεν μπoρώ να παλέψω αυτό είναι το άτιμο το συνάχι. Δεν το αντέχω με τίποτα, με εκνευρίζει αφάνταστα, δεν μπορώ να είμαι συνέχεια με μια μύτη να τρέχει, με μάτια δακρυσμένα συνεχώς λες και βλέπω το Love Story νυχθημερόν και αδιαλείπτως, κι ένα ύφος μαστουρωμένο από την έλλειψη οξυγόνου λες κι έχω πιει όλα τα Ζωνιανά και τα περίχωρα. Δεν μπορώ.

Κι εκεί που είμαι και φυσάω και φυσάω κι έχω κάνει τη Softex ανθούσα επιχείρηση ξανά, μού ρχεται φαεινή ιδέα, γιατροσόφι που μου χε διδάξει όταν ήμουνα μικρός και αθώος η θειά μου η Πόπη. Βάζω σε ένα μπαμπακάκι οινόπνευμα και κάνω βαθιά και απότομη εισπνοή. Φιλενάδα, αφού δε λιποθύμησα απ τον πόνο να πέσω σα σακί να με φάνε οι γάτες μου (που δεν έχω - τις αποφεύγω για τέτοιο ενδεχόμενο), πάλι καλά να λες. Πάλι καλά.

Μετά ψάχνω στα ντουλάπια και βρίσκω κάτι χάπια για το συνάχι, τα κοιτάζω με χαμόγελο μέχρις που ανακαλύτπω ότι έχουν ληξει πολύ πρόσφατα. Μπαίνω λοιπόν στο δίλημμα - να πιω ή να μην πιω - αρχικά αποφασίζω να μην πιω και πάθω τίποτα άλλο και τρέχω και άντε βρες ΕΚΑΒ μεγαλοδευτεριάτικο, κάπου ενδιαμέσως λαγάνας και χαρταετού θα τανε χαμένα, αλλά η ανάγκη υπερίσχυσε της λογικής και ήπια. Και κάπως ελαττώθηκε η καταρροή. Έλα όμως που αυτά τα χάπια έχουνε σε μένα παρενέργεια να μου καταστρέφουν τη γεύση. Εκεί, τι σουβλάκι τρώω, τι μους σοκολάτα;, το ίδιο γεύομαι. Που να με στέλνανε κριτή στο Μάστερ Σεφ μετά από χαποκατάνυξη. Όλοι στην πυρά θα ήταν τώρα. Όλοι. Και ο Μέγκουλας.

Τέλος πάντων, να μην στα πολυλογώ και σήμερα στο ίδιο χάλι είμαι, παρά τα ληγμένα και το φσου φσου στη μύτη. Αφού να φανταστείς δεν πήρα ποδήλατο γιατί δεν μπoρώ να αναπνεύσω και αναγκάστηκα να μπω σε λεωφορείο παρόλο που έχω δώσει όρκο βαρύ ότι σε λεωφορείο δεν θα ξαναμπώ. Αλλά ήμουν μαστουρωμένος και μου φάνηκε σχεδόν ευχάριστο. Σχεδόν.

Άντε φιλενάδα, καλή Σαρακοστή και υγεία. Υγεία πάνω απ όλα. Μια παστίλια πιες για τον πόνο του άλλου. Το δικό μου συγκεκριμένα.

Αααααψούυυυυυυυυ

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Ημερήσιο Πρόγραμμα


Έγερσις 6.10

Πρωινό ρόφημα (καφές φίλτρου με λίγο γάλα, μια κανάτα) 6.12-7.12

Προετοιμασία φαγητού 6.30-6.50 (τα μπιφτέκια έβαλα να ψήσω, μη φανταστείς)

Καθάρισμα σπιτιού, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, συγκομιδή σκουπιδιών, άδειασμα πλυντηρίου πιάτων  7.14-7.42

Προετοιμασία Νυφικής Παστάδας 7.42-7.51

Προσωπική Υγιεινή 7.52-8.03

Συμμάζεμα μπάνιου 8.03-8.13

Πρωινό γεύμα 8.14-8.19

Ένδυσις - Υπόδησις 8.20-8.25 (άργησα λίγο γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω τι θα βάλω…)

Συμμάζεμα τσουμπλεκίων (περιλαμβάνει: τοποθέτηση καπνού, αναπτήρος, πορτοφολιού, κινητού, φαγητού, εισιτηρίου, κολόνιας) 8.25-8.35

Άνοιγμα εξώθυρας και κουβάλημα ποδηλάτου 8.36-8.37

Ποδηλασία μέχρι τον Ηλεκτρικό 8.37-8.47

Αναμονή για το συρμό 1 λεπτό

Είσοδος στο βαγόνι με σπρωξίματα και λοξοκοιτάγματα, εμού του ιδίου και 2 αθιγγάνων γυναικών οι οποίες είχαν κάτι καρότσια SM (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις) και δεν χωρούσαμε και αναστατώσαμε τον κόσμο για να χωρέσουμε 2 λεπτά

Άφιξη αμαξοστοιχίας στον σταθμό που κατεβαίνω 9.05

Καυγάς με τις αθίγγανες για το πως θα γίνει να κατέβω 1 λεπτό.

Τσιγάρο για να περάσουν τα νεύρα 9.07-9.12

Ποδηλασία για τη δουλειά μέσω Καποδιστρίου 9.12-9.32 (όλο ανηφόρα, μην ακούσω κουβέντα)

Εργασίας έναρξις 9.42 (έφτιαξα καφέ - πάλι - κι έκανα κι ένα τσιγαράκι)

Βρώσις μπιφτεκακίων μετά κολυκυθακίων 15.05-15.15

Συνέχισης εργασίας μετά από το τσιγάρο που είναι απολαυστικότατο ως γνωστόν μετά το φαγητό 15.25



Ευσεβείς πόθοι να φύγω από δω 18.00 περίπου
Θα φύγω από δω - Δεν έχω ιδέα
Πρέπει να φύγω από δω στην ώρα μου γιατί έχω και μια αγάπη σπίτι να με περιμένει… ουφ!!!

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Ω, πολύ καλημέρα σας!


Καλημέρα καλημέρα φιλενάδα, καλημέρα αυτήν την υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα!

Τι μου κάνεις; Όλα καλά; Όλα ανθηρά κι αγγελικά πλασμένα; Έτσι, έτσι, μπήκε η άνοιξη βλέπεις, ο καιρός άνοιξε, φεύγει ο ανάδρομος σιγά σιγά, Απόκριες έρχονται, δουλειά έχουμε, ξεκινήσαμε χτες και όλα καλά και ακριβώς γι' αυτό το λόγο θα έχουμε και θέματα να γράψουμε… Διότι την ανεργία την αγάπησα η αλήθεια είναι, σε όλο της το είναι εκτός από το οικονομικό…

Α, είναι ωραία φιλενάδα να ξυπνάς το πρωί και να προγραμματίζεις τη μέρα σου σύμφωνα με τη γυμναστική, την προσωπική υγιεινή, τις βόλτες μα το όχημα, την επαφή με φίλους στη λιακάδα, ναι, είναι αναντικατάστατο δεν το συζητώ, δεν πρόλαβα να βαρεθώ βλέπεις, μόλις 2 μήνες ήταν, οριακά θα έλεγα, είχε και πολλή Θεσσαλονίκη το πρόγραμμα οπότε αντιλαμβάνεσαι - βοηθά.

Παρόλα αυτά το γεγονός ότι βρήκα δουλειά τόσο σύντομα (σύμφωνα με το πνεύμα των ημερών), με αναζωογονεί, με δροσίζει και μου αποδεικνύει αυτό που είχα ξεχάσει μεσ' στην απελπισία μου. Ότι η ηλικία και η πείρα μου στάθηκαν αρωγός σε αυτό το θέμα. Δεν έχτιζα τσάμπα καριέρα τόσα χρόνια τελικά.

Και πάμε στα καθημερινά.

Ξυπνάω που λες χτες το πρωί μετά από μια αρκετά αγχωμένη νύχτα, φτιάχνω τον καφέ και προλαβαίνω να σχολιάσω πριν τη Νάσια στον λατρεμένο Πιγκουίνο πράγμα που μου προκαλεί ρίγη συγκίνησης (σήμερα δεν είχα καλό timing, μάλλον με έχει κερδίσει…). Εκεί που πίνω ικανοποιημένος τον καφέ μου, βγαίνει η από πάνω η γριά και αρχίζει με το λάστιχο (7 το πρωί) να καταβρέχει το σύμπαν, με αποτέλεσμα:
α. Να κάνει φυσικά πολλή φασαρία
β. Να πέφτουν όοοοολα τα νερά στο μπαλκόνι μου που είχα απλώσει.

Οπότε αντιλαμβάνεσαι, βγαίνω έξαλλος και της βάζω τις φωνές, πλύντο κυρία μου, αλλά δεν χρειάζεται να πλένεις όλη τη γειτονιά ταυτόχρονα. Μα θα την πνίξω, δε θα γλιτώσει…

Ξεκινώ για τη νέα εργασία, βρίσκω τα τι και τα πως της διαδρομής ευτυχώς εύκολα (και με πολύ ποδήλατο, πράγμα εξαιρετικό με τέτοιες μέρες, άμα βρέξει θα βρούμε δυσκολίες), φτάνω, περιμένω να μου ετοιμάσουν υπολογιστή, μου τον ετοιμάζουν, αρχίζω και τη δουλίτσα σιγά σιγά και όλα καλά.

2 λεπτά - στην κυριολεξία - πριν φύγω (το ψιλομαλάκιζα για να φανώ ότι κάθομαι και λίγο παραπάνω, πρώτη μέρα, ξέρεις, θυμήθηκαν αλλαγές και κόντρα αλλαγές στη μία και μοναδική - φαινομενικά απλούστατη δουλειά - που μου έδωσαν. Αλλά φιλενάδα, έτσι είναι η διαφήμιση, τα ξέρουμε καλά αυτά τόσα χρόνια. Κάνεις ο,τιδήποτε μικρό και όλοι θεωρούν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Ουφ!

Και φεύγω που λες να πάω γυμναστήριο να κάνω ένα πρόγραμμα που δεν είχα ξανακάνει. Step Choreo το λεν και δεν είχα ιδέα. Μπαίνω στην αίθουσα, βρίσκω μια απάνεμη γωνιά, πήχτρα η αίθουσα, μπαίνει ο γυμναστής, μου λέει θα κάνεις χορογραφία; Δεν ξέρω τι θα κάνω του απαντώ και ξεκινά. Και πάνω και κάτω και δώθε και κείθε και στο πεντάλεπτο αρχίζουνε τα δύσκολα, και όλες να ξέρουν τα βήματα κι εγώ να μην έχω ιδέα. Και εκεί που προσπαθούσα να ακολουθήσω αντιλήφθηκα ότι ήμουν εντελώς αλλού ντ αλλού και τα παράτησα. Και κατέβηκα να κάνω τα ταπεινά μου βάρη και ηττημένος να επιστρέψω σπίτι. Πτώμα. Πιο πτώμα δεν γίνεται. Και τρώγω και βλέπω το Μάστερ Σεφ με μάτια γλαρά απ τη νύστα, και λέω να πέσω για ύπνο. Και την ώρα που με παίρνει ο Μορφεύς - ο απόλυτος γκόμενος - στην αγκαλιά του, αρχίζει κάποια απ την πολυκατοικία να ουρλιάζει. και λέω, Χριστέ μου, τη σφάζουν και πηγαίνω στο φωταγωγό να δω τι γίνεται. Δεν τη σφάζανε, κόσμο είχε (1 το πρωί, τς τς τς - τι ήθος) και χαιρόταν. Ελπίζω να πάθει φαρυγκίτιδα μονίμως και σύντομα. Μην την πνίξω κι αυτήν, κρίμα είναι!

Ξυπνάω το πρωί μετά από 5 ώρες ύπνου και με ελαφρύ πονοκέφαλο. Ετοιμάζομαι νωχελικά και πάω στο τρένο. Έρχεται σε 6 λεπτά ευτυχώς άνετο κι εξαβάγονο. Μπαίνω μέσα ευτυχής μόνο και μόνο για να πάθω 3 απανωτά σοκ.

Σοκ 1
Νερά χυμένα στο δάπεδο, πολλά νερά τα οποία ήταν από ψάρια γιατί βρωμοκοπούσε όλο το βαγόνι ψαρίλα, εκεί δίπλα στη Βαρβάκειο έχεις περιπλανηθεί μέρα μεσημέρι με 40° υπό σκιάν; Έτσι μύριζε αλλά τα παράθυρα ερμητικά κλειστά μην αρπάξουμε καμιά πούντα…

Σοκ 2
Ο επαίτης υπερπαραγωγή. Μπήκε Άγιο Νικόλαο και μέχρι τον Περισσό μας εξιστορούσε το δράμα του. Μέτρα. Αγ. Νικόλαος - Κάτω Πατήσια - Άγιος Ελευθέριος - Άνω Πατήσια - Περισσός. Κάποια στιγμή η γκρίνια του είχε εναρμονιστεί τέλεια μεσ' στον ήχο των τροχών στις ράγες και αποτελούσε ένα άκουσμα σχεδόν απόκοσμο. Μαγικό.

Σοκ 3
Μια δροσερή παρουσία με πολλά κιλά και φούξια κολάν (αμάν αυτά τα φούξια κολάν, κοψοχρονιά τα δίνανε;), μαύρη μπλούζα με σκισίματα παντού και όλη η πλάτη έξω σαν τη Βλαχοπούλου πού κανε τη χήρα, αλλά η Βλαχοπούλου το φορούσε σε τουαλέτα και είχε και κορμί, και μπότες τύπου UGG. Ουγκ φιλενάδα, ουγκ…

Και μετά κατέβηκα πιο πλούσιος σε εμπειρίες και ήρθα στη νέα εργασία όπου το μόνο πρόβλημα είναι το σημείο που κάθομαι που έρχονται όλοι από πίσω μου κι έχω την αίσθηση ότι θα φάω καμιά σφαλιάρα από κει που δεν την περιμένω… κατά τ' άλλα καλά!

Καλημέρα σου πα φιλενάδα; Καλημέρα!

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Συναισθημάτων πλάνη

Αγωνία:
Σήμερα ταξιδεύω - συγκεκριμένα τώρα - και αύριο ξεκινώ καινούρια δουλειά. Φιλενάδα, ένα νέο περιβάλλον μου προκαλεί αγωνία, μια θέση χαμηλότερη από εκείνη που είχα, και ο μισθός επίσης, δεν με ενοχλούν καθόλου, η αγωνία μένει μέσα μου για το καινούριο που είναι παλιό, τά χω ξαναζήσει, απλά αισθάνομαι πολύ μεγάλος πλέον για αλλαγές. Φοβάμαι λίγο αλλά αύριο θα έχει περάσει!

Απόγνωση:
Η φάτσα μιας μαντάμ που έχασε το λεωφορείο πριν λίγο. Τέτοια απόγνωση είχα καιρό να δω, έντονη σαν γευστικό πιάτο στο Μάστερ Σεφ. Μαντάμ, μη μου στενοχωρίεστε, θα ρθει άσπρη μέρα και για μας, σε λίγο θα ρθει το επόμενο... Ριλάξ, ντοντ ντου ιτ.

Θυμός:
Και βγαίνω το Σάββατο το απόγευμα απ το σπίτι να πάω Σ/Μ να πάρω γάλα και λαδόκολλα. Και σταματά πίσω μου περιπολικό. Και είναι τρεις αστυνομικοί. Και μου ζητούν ταυτότητα. Και τη δίνω. Και αρχίζει η ανάκριση.
Ποιος είμαι - ο Tremens.
Που μένω - Αθήνα.
Τι δουλειά έχω στη Σαλονίκη - Ηρθα για γουικέντ.
Γιατί ήρθα- για διασκέδαση.
Τι δουλειά κάνω- Γραφίστας.
Αν έχω αυτοκίνητο - Εχω.
Που είναι - Σπίτι μου.
Γιατί- (γιατί κλάνει το γατί) Διότι είναι πιο οικονομικό το τρένο.
Που με φιλοξενούν - Εκεί να, να.
Που πάω τώρα - Να πάρω γάλα και λαδόκολλα γιατί θα ψήσουμε γλώσσα αύριο, μην κολλήσει στο ταψί. Εντάξει δεν σου είπα να μην πας - με ρωτήσατε που πάω του απαντώ.
Εχεις βάλει την ταυτότητα στο πλυντήριο και δεν διαβάζεται;- Οχι (εσύ είσαι γκαβός και δεν βλέπεις).
Και με τούτα και με κείνα με είχαν κανά τέταρτο στο δρόμο κι εκνευρίστηκα τα μάλα φιλενάδα. Εξαλλος έγινα για την ακρίβεια.

Αναρώτηση:
Με σταματά γριά στην Εγνατίας σε αθλία κατάσταση και με ρωτά κάτι απροσδιόριστο. Ορίστε; Της απαντώ.
"Και σε ρωτώ" μου λέει. "Υπάρχει Κομμουνισμός στον ουρανό";
"Τι να σας πω" απαντώ "δεν έχω ιδέα."
Μα όλες σε μένα;

Αμαρτία μη γενομένη:
Και μου λέει ο αγαπημένος μου.
"Εδώ, σ´ αυτόν το φούρνο έχει τα καλύτερα κρουασάν σοκολάτας στη Θεσσαλονίκη. Είναι τεράστια και τίγκα στη Μερέντα. Θες;"

Και εδώ μπαίνουν οι δικές μου απαντήσεις:
Όχι
Πολλή Μερέντα ε;
Όχι, κρίμα είναι να χαλάσω τη δίαιτα.
Πόση δηλαδή;
Οχι, όχι, είπα θα αδυνατίσω.
Εδώ δίπλα είναι; Κι έχει πολλή σοκολάτα;
Πάμε σατανά, δε θέλω.
Πεινάω όμως λίγο.
Αντε, πάμε... Αχ δεν έχω σωτηρία με σένα πού μπλεξα...

Και πάμε και μπαίνουμε μέσα και είχε πεθάνει ο ιδιοκτήτης την προηγούμενη και δεν είχε κρουασάν.

Απελπισία:
Σε πιάνει φαγούρα στο μικρό δάχτυλο στο πόδι, μέσα στο κουπέ με άλλους 3 συνεπιβάτες, δεν μπορείς να το ξύσεις και κρατά καμιά ώρα...

Αμηχανία:
Την ώρα που στο ταινιάκι που έχεις βάλει να δεις στο κουπέ, οι πρωταγωνιστές, ερωτευμένα αγόρια αμφότεροι, κάνουν τηλεφωνικό σεξ, όπερ χαϊδεύονται ημίγυμνοι κι εκείνη τη στιγμή το τρένο αρχίζει να σούρνεται πλάι σε κάτι γκρεμούς στο Μπράλο και η διπλανή μαντάμ αφήναι το τηλεπεριοδικό της διότι έχει διαβάσει τα πάντα για τα τούρκικα και για την καθημερινή της σειρά - αυτή με το Κολλέγιο που δεν θυμάμαι τώρα πως τη λένε - και προσπαθεί να κατασκοπεύσει τι βλέπεις εσύ κι εσύ προσπαθείς να το κρύψεις και δεν το καταφέρνεις.

Αναρώτηση 2:
Υπάρχουν εξαρτήσεις κι εξαρτήσεις. Κάπνισμα, αλκοόλ, τζόγος, ναρκωτικά, σεξ. Αυτή η έρμη η Δανδουλάκη τέτοια εξάρτηση έχει με το Γλάρο του Τσέχωφ που μάλλον θέλει να τον ξανανεβάσει του χρόνου, για να ξαναχάσει την περιουσία της, όπερ κι έχει ξεχυθεί στα κανάλια και στα τηλεπεριοδικά και κάνει πάλι καριέρα; Μα σε σειρές, σε εκπομπές, σε διαφημίσεις, σε συνεντεύξεις, σε εξώφυλλα (με τόσο photoshop που νιώθεις ότι είναι μια εικοσάχρονη που της φέρνει ελαφρά). Μα δε βαρέθηκε; Και είναι και μακριά το Betty Ford να πάμε παρέα...

Απογοήτευση:
Και βλέπω ένα γαμάτο πουκάμισο στη βιτρίνα. Από 70 μόλις 14,99. Και το θέλω. Σαν τρελός εγώ. Περιμένω (μετά τι λέει το άσμα δε θυμάμαι). Και φυσικά δεν έχει το νούμερό μου. Έχει μόνο ένα S όπου δεν μου μπαίνει ούτε το μανίκι κι ένα XXL όπου μου είναι σαν την κελεμπία του Ντέμη Ρούσου. Και δεν τη θέλω τη ζωή μου πια...

Έρωτας:
Μπορεί να είναι τόσο ζωντανός μετά από 3 ολόκληρα χρόνια; Μετά από τόσα χιλιόμετρα ταξιδιού; Και όμως μπορεί.

Κάτι άλλο είχα γράψει επίσης στο τρένο γιατί τώρα έχω φτάσει αλλά χάθηκε στις ελλείψεις του σήματος και δεν το θυμάμαι. Κρίμας. Που θα πάει ο ανάδρομος, τελειώνει. Κι έρχεται η άνοιξη δριμεία. Και υπέροχη. Καλή βδομάδα φιλενάδα!

Επιμύθιον. Ήρθαν τα κοινόχρηστα. 3,03 ευρώ. Ναι φιλενάδα. 3 ευρώ και 3 λεπτά. Δεν το κουνάω απ αυτό το σπίτι!

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Όμορφες μέρες

Ωραίες μέρες φιλενάδα οι τελευταίες, φωτεινές, ελπιδοφόρες, δεν ξέρω, σαν κάτι να θέλει να αλλάξει, έτσι όπως πάει ακόμα και δουλειά μπορεί να βρεθεί, για να δούμε!

Όμως ξύπνησα το πρωί με ένα τραγούδι κολλημένο στο μυαλό μου, αυτό δεν είναι ασυνήθιστο, είναι καθημερινό, συνήθως είναι κάτι χαρούμενο ή κάτι αισθαντικό, κάτι όμορφο ή κάτι αξιόλογο, σήμερα ήταν οι Τσούλες της Απόβλητης και σας παρακαλώ δεν θά θελα. Προσπάθησα να το ξορκίσω αλλά το μόνο που κατάφερα να το νικήσει ήταν το Γυφτοπούλα στο Χαμάμ και παραιτήθηκα...

Από την άλλη σε νιώθω που μετά από 2,5 χρόνια σχέσης θες να καβλαντίσεις μανάρι μου γλυκό με ξένους στο φατσαμπούκι - πάντα τσουλάκι ήσουνα -  αλλά να σου προκύψει αντί για καβλάντισμα ψυχολογική ανάλυση και ψυχοθεραπεία με έναν άγνωστο ο οποίος είναι απ την Κύπρο και το θεωρείς ασφαλές και σου προκύπτει κολλητός ενός φίλου σου και δεν ξέρεις από που να το μαζέψεις για να μην εκτεθείς, αχ πουλί μου, την πάτησες λίγο ε; Τσάμπα η δίωρη συνομιλία! Συγχαρητήρια! (Προϊόν κατασκοπίας, χε χε χε).

Κι ενώ ο ήλιος λάμπει και μια υπέροχη μέρα έχει ξεκινήσει, έχω ένα μικρό άγχος για το τι μέλει γεννέσθαι, πρώτο job interview για μια δουλειά περιορισμένης χρονικής διάρκειας, αλλά αν μου κάτσει δεν θα με χαλάσει καθόλου. Απ την άλλη μιας κι έχω μπει στο mood του γυμνάζομαι κάθε μέρα όλη μέρα προσπαθώ να προγραμματίσω αν την πάρω τη δουλειά το πότε θα γυμνάζομαι. Άβυσσος ο εγκέφαλός μου ο τρεμώδης.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πολύ στενοχωρέθηκα που είχε ο Μπάμπης χτες το καλύτερο πιάτο, δεν το χωνεύω αυτό το παιδί αν και αναγνωρίζω το ταλέντο του, τι να πω, τώρα αν περιμένεις να σου πω και για τα Κλεμμένα Όνειρα δεν δύναμαι, μόνο τα τρέιλερ έχω πετύχει και πλήττω αφάνταστα. Αν πάλι θες να σου πω το δολοφόνο στο Killing το δανέζικο πολύ ευχαρίστως, έχω δει το αμερικάνικο και ξέρω! Για τη Φατμαγκιούλ μην τα ρωτάς - δεν έχω ιδέα!

Βλέπεις, κι επειδή η τηλεόραση δεν με αφορά ιδιαίτερα έχω κατεβάσει μια Καναδέζικη χαζοσειρά φαντασίας, το Lost Girl, όπου η ηρωίδα είναι ένα succubus και το παίζει Buffy the Vampire Slayer - άλλη λατρεμένη χαζοσειρά - και πολύ μου αρέσει!!!

Αλλά από την άλλη αύριο πάω πάνω για 5 μερούλες και δεν βλέπω την ώρα! Έχω ν' ανέβω ένα μήνα και μού χει λείψει, αχ κι αν επιστρέφοντας έχω και δουλειά τότε η τελειότητα θα αγγίξει τη ζωή μου. Α ρε Κ. τσάμπα μου λεγες ότι αστρολογικά θα ναι η χειρότερη βδομάδα για όλους. Για μένα δεν ήταν! Χα!

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Domenica Sera

Α, η Κυριακή
Ναι, η Κυριακή

Μετά από 1,5 χρόνο αναθεωρώ, τότε για μένα η Κυριακή ήταν αγγαρεία, δούλευα βλέπεις τη Δευτέρα και μου ρχόταν άσχημο το κυριακάτικο απόγευμα, άσε που είτε έφευγα από Θεσσαλονίκη, ή έφευγε εκείνος... αλλά τώρα η Κυριακή, αχ η Κυριακή, μια μέρα χαλάρωσης, μια μέρα αγκαλιάς, άλλη μια όμορφη μέρα.

Θυμάμαι μικρός, στο δημοτικό που είχαμε μόνο την Κυριακή χωρίς σχολείο, 6 μέρες τότε το σχολείο, με ποδιές και πολυτονικό, ήταν η Κυριακή γιορτή, ήταν όμορφη η Κυριακή. Μετά έγινε (ευτυχώς) το πενθήμερο και την ξεχάσαμε, είχαμε το ενεργητικό Σάββατο και η Κυριακή μια πίκρα.

Αχ η Κυριακή, συνήθως τελευταία μέρα διακοπών - η μέρα της επιστροφής, η μέρα της μελαγχολίας, εκείνη που θα κοίταζες τις φωτογραφίες από τις προηγούμενες μέρες και ίσως αν όχι στα μάτια, στην ψυχή θα δάκρυζες που επέστρεψες, θα δάκρυζες που θα έπρεπε να αντιμετωπίσεις πάλι τη ρουτίνα και αυτό στο έφερνε σχεδόν πάντα μια Κυριακή. Πλυντήρια να μπουν βιαστικά για να χεις βρακί να φορέσεις την επομένη, και μάζευες τα κουράγια σου να αντιμετωπίσεις τη χειρότερη μέρα της βδομάδας. Τη Δευτέρα. Δεύτερη και καταϊδρωμένη, γεμάτη αυτοκτονικές τάσεις, νεύρα και κατήφεια.

Όμως η σκέψη της έκανε την Κυριακή σου μελαγχολική, σκοτεινή και συννεφιασμένη ακόμα κι αν ο ήλιος έλαμπε έξω, ιδιαίτερα όταν σουρούπωνε, τότε η μαυρίλα άγγιζε το είναι σου.

Αλλά η Κυριακή ξεκίνησε σα γιορτή, σαν ξεκούραση, σαν χαλάρωση, σα δώρο, ναι, η Κυριακή έτσι ήταν παλιά, εξ' ου και τα κυριακάτικα τραπέζια, τα μεγάλα, τα οικογενειακά, εξ' ου και οι βόλτες στο βουνό ή τη θάλασσα, στα καφέ, στα ταβερνάκια, ναι, την Κυριακή που ναι τα μαγαζιά κλειστά και δεν θα τρέχεις Σκλαβενίτη για κωλόχαρτο και ξύδι, που θα πας κάπου για σένα, για να απολαύσεις τις στιγμές. Που θα αναρρώσεις μετά το Σαββατιάτικο hangover, που θα απλώσεις τα πόδια σου και το πολύ πολύ να πάρεις το ποδήλατο να ξεμουδιάσεις στους δρόμους που θα ναι άδειοι και υπέροχοι, ακόμα και στην Αθήνα.

Αχ, η Κυριακή. Πρίν 1,5 χρόνο την κατηγόρησα για μελαγχολία στο 3ο μου post εδώ, τώρα πια δεν μου είναι έτσι. Τώρα η Κυριακή μου είναι γιορτή. Τώρα φιλενάδα κάθε μέρα μου είναι γιορτή αλλά αν έχουν γραφτεί τραγούδια σαν κι αυτό για την Κυριακή, ε, μάλλον αξίζει ένα χαμόγελο παραπάνω.


Αφιερωμένο στο λατρεμένο μου Ρεϋμούνδο που ανέρτησε την Κυριακή του και μου θύμισε πόσο τυχερός είμαι που υπάρχουν Κυριακές, ακόμα και μελαγχολικές!

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

O διάβολος κι Eγώ

Και τι κάνεις φιλενάδα όταν σε καβαλά ο διάβολος;

Τι κάνεις όταν έρμαιο κοντεύεις να γίνεις στα γαμψά του νύχια;

Τι κάνεις όταν εσύ διατείνεσαι μπλα μπλα μπλα κι εκείνος αμέσως μετά σε καβαλάει;

Τι κάνεις;

Υπομονή και σύνεση κάνεις. Σύνεση για να μη σε πάρει ο διάβολος. Όχι πάλι.




Μπορείς όμως; Θα δείξει.

Πάρε κι αυτό να γελάσεις γιατί με κάβάλησε ο διάολος σήμερα... μη ρωτήσεις τι και γιατί, μόνο ένα στοιχείο θα σου δώσω. Δεν έχει σχέση με τα blogs...


Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Επιτέλους, ησυχία

3.00 η ώρα, μεσημέρι.

Η κυρία Μάρθα σκέφτεται ότι θέλει να καλοκαιριάσει, δεν μπορεί το χειμώνα και το κρύο, δεν μπορεί να είναι συνέχεια στο σπίτι κλεισμένη, η συννεφιά έξω βαριά και το αγιάζι δεν τη βοηθά να βγει έξω, να περπατήσει λίγο, να σκοτώσει την ώρα της.

Για λίγα ψώνια είχε πάει το πρωί, στη λαϊκή, τρόμαξε να γυρίσει, τουρτούριζε, τα κόκκαλά της πονούσαν και όταν έφτασε στα σκαλιά αναρωτιόταν πως θα σηκώσει το καρότσι με τα ζαρζαβατικά και τα φρούτα, λίγα πράγματα, μη φανταστείς, αυτή η σύνταξη έχει κοπεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια που ίσα που φτάνει για τα αναγκαία. Λίγα αλλά τα 81 της χρόνια δεν της επέτρεπαν να το σηκώσει. Ευτυχώς, εκείνη την ώρα άνοιξε την πόρτα εκείνο το παλλικάρι που μένει από κάτω της κι έτρεξε να σηκώσει το καρότσι και να το ανεβάσει. Της κάλεσε και το ασανσέρ και το έβαλε μέσα. Τι χρυσό παιδί, σπάνια οι άνθρωποι βοηθάνε πια.

3.10 η ώρα, μεσημέρι.

Έχει τα στόρια κατεβασμένα, δεν μπορεί να βλέπει αυτή τη συννεφιά, την καταπλακώνει, θέλει να μπει η άνοιξη, να βγει ο ήλιος, να βγει κι εκείνη έξω, να κάθονται με τις φίλες της στο πεζοδρόμιο όπως συνηθίζουν κάθε μέρα και να συζητούν. Να συζητούν για αναμνήσεις, να συζητούν για τους γιατρούς, τη σύνταξη, τη νεολαία - οι περισσότερες ψέγουν τη νεολαία, εκείνη όμως όχι, τα χαίρεται που τα βλέπει στο σχολείο απέναντι τα δροσερά τα νιάτα να βγαίνουν με χαρούμενες φωνές, της αρέσει τόσο πολύ, σαν τα παιδιά που ποτέ δεν απέκτησε απ' τον άντρα που ποτέ δεν παντρεύτηκε - μόνη όλα αυτά τα χρόνια, μόνη, με την οικογένεια να τη θυμάται μόνο στις γιορτές, κι αυτό όχι πάντα... τι να κάνεις, έχουν κι εκείνοι τη ζωή τους, τα τρεχάματά τους, τα προβλήματά τους. Αλλά πόσο θα ήθελε να δει και το σπίτι να γεμ΄σει χαρούμενες φωνές, νέους ανθρώπους. Ήθελε να πει στο παλλικάρι να έρθει να τον κεράσει καφέ, αλλά ντράπηκε, δεν ήθελε να τον αναγκάσει, είναι κι ευγενικός αυτός, ήθελε δεν ήθελε θα ερχόταν. Όχι. Όχι από ανάγκη. Οι νέοι με τους νέους.

3.20 η ώρα, μεσημέρι.

Σκοτεινιάζει και σηκώνεται απ την πολυθρόνα. Ανοίγει τα πατζούρια. Είναι παλιά και ανοίγουν με έναν θόρυβο ανατριχιαστικό. Βαριέται. Κοιτάζει λίγο έξω αλλά είναι μουντά και δεν της αρέσει. Περπατάει με τις παντόφλες της, παλιές κι αγαπημένες, γαρνιρισμένες με γούνα κι ένα μικρό ξύλινο τακουνάκι, τις λατρεύει. Είναι δώρο αυτές και τις προσέχει σαν τα μάτια της. Ανοίγει την τηλεόραση - δεν ακούει καλά πια και δυναμώνει τη φωνή να πνίξει τη φασαρία απ το δρόμο που είναι κοντά στο σπίτι. Αλλάζει κανάλια. Τίποτα. Τα ίδια και τα ίδια. Επαναλήψεις και κουτσομπολιά της κακιάς ώρας. Χαμογελά γιατί θυμάται μικρή που ήταν στην αυλίτσα του σπιτιού της τις γριές τότε. Αυτές ήξεραν κουτσομπολιά. Με τσαχπινιά, κέφι, νάζι και δίχως ίχνος κακίας. Α, τι χρόνια όμορφα τότε. Τώρα κλεισμένη στο διαμερισματάκι της δεν έχει τέτοιες στιγμές. Μόνο ανία.

3.30 η ώρα, μεσημέρι.

Κλείνει την τηλεόραση απηυδισμένη και σηκώνεται. Σέρνει την πολυθρόνα στη θέση της, είναι άλλη η θέση της όταν κάθεται κι άλλη όταν είναι όρθια. Κοιτάζει γύρω γύρω και βλέπει σκόνη. Ας καθαρίσει λίγο να περάσει και η ώρα, να κουραστεί μπας και κοιμηθεί το βράδυ. Έχει γίνει και ο ύπνος βραχνάς. Παίρνει το ξεσκονόπανο και ξεσκονίζει. Μετά σκουπίζει με τη σκούπα. Δε βλέπει καλά και όταν φτάνει στις γωνίες την χτυπά λιγάκι, τακ, τακ, τακ, χαμογελά με τούτο το ατόπημα, αχ νιάτα, σκέφτεται, νιάτα μου που είστε, αχ όταν ήμουν νέα πέταγα... άτιμα γηρατειά... Δεν τη νοιάζει όμως, έζησε καλή ζωή, είναι όμως κάτι τέτοια μεσημέρια που μελαγχολεί.

3.50 η ώρα μεσημέρι.

Το σκούπισε το σπίτι. Τέλειωσε και είναι νωρίς. Όμως τα ασημικά θέλουν γυάλισμα, το αναβάλλει καιρό, γιατί να μην το κάνει τώρα; Παίρνει το Silvo απ το ντουλάπι, παίρνει και το πανί και πηγαίνει στο σκρίνιο να ανοίξει τη βιτρίνα με τα ασημικά. Λίγο πριν φτάσει κάτι δεν της πάει καλά. Η σερβάντα της φαίνεται στραβή. Ωχ και είναι βαριά για να την σπρώξει, δεν μπορεί να τη βλέπει έτσι όμως, βάζει όλη της τη δύναμη και τη σπρώχνει. Βαρύ έπιπλο το άτιμο. Βαρύ κι ασήκωτο. Λίγο ακόμα, γκρρρρρρ γκρινιάζει η σερβάντα, νιώθει τη μέση της να ανοίγει αλλά να, την έβαλε. Την επιθεωρεί και ανακαλύπτει ότι τώρα είναι στραβό το τραπεζάκι. Ωχ συμφορά μου σκέφτεται, το σέρνει κι αυτό, πιο ελαφρύ το καημένο, λίγη δύναμη και τα καταφέρνει.

4.00 η ώρα, μεσημέρι

Ανοίγει τη βιτρίνα και βγάζει ένα ασημένιο πιάτο. Ενθύμιο από ταξίδι, στα Γιάννενα, πόσα χρόνια πέρασαν... είχε πάει με εκείνον, εκείνον που της έλεγε ότι την αγαπούσε αλλά που την παράτησε, άλλα χρόνια τότε, δεν έβρισκες άντρα αν ήσουν "χαλασμένη" κι εκείνη την είχε "χαλάσει" με τον έρωτά του αυτός. Την έκανε ευτυχισμένη για λίγο και τη "χάλασε" για πάντα. Τα μάτια της θόλωσαν, τα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν ανεξέλεγκτα, χείμαρρος αλμυρός, καταρράχτης ζεστός, τα χέρια τρέμουν και το πιάτο πέφτει στο μωσαϊκό με ένα δυνατό κρότο. Μη, σκέφτεται, μη χαλάσει, μη, είναι το μόνο που έχω από κείνον. Σκύβει να το μαζέψει με ευλάβεια και κάθεται στην πολυθρόνα αφού τη φέρει στη σωστή θέση, με το πιάτο αγκαλιά στα χέρια, με την εικόνα του αγκαλιά στο νου.

4.10 η ώρα, μεσημέρι

Ξαφνικά χτυπά το κουδούνι. Ποιος να ναι, αναρωτιέται, σφουγγίζει τα μάτια της, αφήνει το πιάτο στην πολυθρόνα και κινά στην πόρτα. Βλέπει απ το ματάκι, είναι αυτό το χρυσό παιδί από κάτω, της χαμογελά. "Μισό λεπτό παλλικάρι μου" του φωνάζει και ξεκλειδώνει την πόρτα. Πριν προλάβει να τον ρωτήσει τι θέλει, πριν προλάβει να καταλάβει, την πυροβολεί στο κεφάλι. Μία μόνο σφαίρα ανάμεσα στα μάτια.

Εκείνος κλείνει την πόρτα και κατεβαίνει στο διαμέρισμά του.
Βγάζει τα ρούχα του και ξαπλώνει.

Επιτέλους, ησυχία, σκέφτεται και ο Μορφέας έρχεται γρήγορα να τον τυλίξει στην αγκαλιά του.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Αφιερωμένο στο Λουστράκο



Αυτό είναι το σχόλιο που άφησα στην ανάρτησή σου. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Παύλο, σου δίνω μια Μίνα, κι ας μην σ' αρέσει, ξέρεις, για μένα είναι πολυτιμότερη απ' τα διαμάντια, πολύτιμη σαν τη φιλία.

Εγώ σε γνώρισα μέσα απ το blog πέρσι. Από κοντά, το καλοκαίρι που κάναμε εκείνη τη φοβερή εκπομπή. Αλλά, ξέρεις, δεν κάναμε απλά μια εκπομπή, κάναμε ξεγύμνωμα ψυχής - έξω απ τα μικρόφωνα. Εγώ απέκτησα εκείνο το βράδυ 2 νέους, υπέροχους φίλους. Και το λέω με όλη τη σημασία της λέξης. 

Επίτρεψέ μου να σταθώ μονάχα στο πρόσωπό σου. Είδα έναν άνθρωπο, γελαστό, χαρούμενο, πειραχτήρι, χωρίς ίχνος κακίας και μικροπρέπειας. Είδα έναν άνθρωπο που ενώ δεν με γνώριζε καν, άνοιξε την αγκαλιά του για να με βοηθήσει στους δύσκολους καιρούς που περνάω. Είδα έναν άνθρωπο, φιλόξενο, ευγενικό, με υπέροχο χιούμορ και ακόμα πιο υπέροχη διάθεση να γνωρίσει νέους φίλους, να βοηθήσει, να συντρέξει να, να, να, έτσι, χωρίς καμία σκοπιμότητα, χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα, ίσως το μόνο που ζήτησες να είναι ένα χαμόγελο, έναν καφέ μαζί, ένα κάτι τόσο ανθρώπινο και τόσο απλό. Είδα έναν υπέροχο άνθρωπο να θέλει να δώσει. Όχι να πάρει.

Κι εγώ πήρα από σένα. Πήρα συμβουλές, πήρα χαρά, πήρα ωραίες φιλικές στιγμές. Κι επειδή εγώ ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει αυτό δεν έχω παρά να εκτιμήσω το κάθε τι. Εγώ έτσι είμαι. Αλλά εγώ είμαι εγώ. Κανείς άλλος δεν είναι εγώ. Και αν στην πέφτουν μη νοιάζεσαι. Δεν χάνεις τίποτα. Τίποτα απολύτως. Εγώ θα σε στηρίξω όπως με έχεις στηρίξει εσύ τόσον καιρό χωρίς να περιμένεις τίποτε από μένα. Εγώ είμαι εδώ. Εσύ επίσης και το γνωρίζω καλά. 

Μου έχεις προσφέρει πολλά, δεν σου έχω προσφέρει τίποτε. Αυτό ας το αναρωτηθούν εκείνοι που σε κατηγορούν και όλοι εκείνοι που συμφωνούν μαζί τους. Όλοι εκείνοι στους οποίους άνοιξες το σπίτι σου, ας αναρωτηθούν πόσο ιερό είναι αυτό. Ας το αναρωτηθούν για να κατανοήσουν το λάθος τους. Προσπάθησα να μεταφέρω ευγενικά το μήνυμα σε κάποιους και δεν το κατανόησαν. Ο εγωισμός βλέπεις είναι περίεργο πράγμα. Πολύ περίεργο. Ίσως κάποια στιγμή, όλοι μας, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Ίσως επιτρέψουμε στον εαυτό μας να καταλάβει ότι όλοι κάνουμε λάθη και ότι αν πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη καλό θα είναι να το κάνουμε.

Ίσως, λέω ίσως, να καταλάβουμε ότι πολλές φορές τυφλωμένοι από τις δικές μας πλάνες να μην ενεργούμε σωστά. Ίσως.

Εγώ έχω βρει έναν φίλο. Και ο φίλος για μένα είναι ιερός. 

Ξέρω ότι μετά από αυτό θα χάσω μπλογκόφιλους και αναγνώστες. Ξέρω ότι θα δεχθώ ανώνυμες μάλλον επιθέσεις. Αλλά εγώ θα στηρίξω το φίλο μου, που ξέρω τις θέσεις του και την άποψή του. Αλλά Παύλο μου, εγώ είμαι εγώ. Μην περιμένεις και οι άλλοι να είναι εγώ. Σ' αγαπώ πολύ και το ξέρεις! Καλημέρα!

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Ευχές

Άκου να δεις φιλενάδα, επειδή σήμερα είμαι απ το πρωί με πονοκέφαλο και δεν βγήκα απ το σπίτι όλη μέρα ένεκα της καταστροφής του κόσμου, ενώ είχα κανονίσει μια πολύ γεμάτη και όμορφη μέρα η οποία φυσικά δεν έλαβε χώρα όπως αντιλαμβάνεσαι, έχω τα νεύρα μου. Κι επειδή ο αγαπημένος Πρόβατος με έφτιαξε για χορό στην απίθανη εκπομπή του στο Sin Radio, αλλά δεν μπορώ να πάω πουθενά γιατί αν και είναι Παρασκευή είμαι

α. μόνος
β. με πονοκέφαλο
γ. άφραγκος

έχω ακόμα περισσότερα νεύρα, ειδικά που σκέφτομαι ότι ενώ δεν νυστάζω θα πάω να κοιμηθώ σε λίγο για να αδράξω τη μέρα αύριο (αυτή τη μαλακισμένη αντίληψη την απέκτησα γερνώντας, παλιότερα μια χαρά ξυπνούσα το μεσημέρι), άσε που σκέφτομαι ότι θα ξαναμπει ο ανώνυμος και θα μου πει ότι κάνω σαν ανοργασμικιά (ο οποίος ξέρω πολύ καλά ποιος είναι, αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά ανώνυμε), σκέφτηκα λοιπόν να μοιράσω ευχές. Αντέχεις;

1. Γειτόνισσα
Αγαπημένη μου γειτόνισσα που κατοικείς από πάνω μου. Αγαπημένη μου σκατόγρια. Λατρεμένο μου σάψαλο. Γιατί γλυκιά μου ΚΑΘΕ μεσημέρι σε πιάνει να μετακινείς την οικοσυσκευή και γκράνγκα γκρούνγκα ο καναπές, η σαλοτραπεζαρία και η σερβάντα; Γιατί ειδικά το μεσημέρι; Έχεις κάνει κάποιο τάμα στη μεγαλόχαρη; Αν όχι μήπως θα ήθελες να μην μετακινείς το σπιτικό σου τα μεσημέρια αλλά κάποια άλλη πιο κόσμια ώρα, γιατί άνεργος είμαι, προσπαθώ να κοιμηθώ μια ώρα και το μόνο που καταφέρνω είναι να φωνάζω και να ρίχνω φάσκελα στο ταβάνι; Και το ταβάνι τι μου φταίει; Δεν είναι και X ray το φασκέλο να σου ρθει στην πλισεδιαρισμένη σου μούρη, ο σοβάς το τρώει και στενοχωριέται.

Αν λοιπόν δεν σταματήσεις, σου εύχομαι να ζωντανέψει η περούκα σου η καρέ, όχι η άλλη με τις μπούκλες, και να σε πνίξει την ώρα που κοιμάσαι το βράδυ. Αν κι αυτό δεν συμβεί σου υπόσχομαι ότι θα σε πνίξω εγώ ένα από τα επόμενα μεσημέρια.

2. Υπολογιστής.
Είσαι Mac. Δυνατό μηχάνημα. Σε έχω 4 χρόνια και σπάνια πρόδωσες την εμπιστοσύνη μου. Σήμερα που χω τα νεύρα μου βρήκες να κολλάς ανεπανάληπτα και να χάσω το κείμενο που είχα γράψει; Γιατί ναι φιλενάδα, άλλο σου γραφα, άλλο θα διαβάσεις και γι αυτό φταίει ο υπολογιστής μου.

Εσένα σου εύχομαι να δουλεύεις αδιαλλείπτως μέχρι τα βαθιά γεράματα γιατί δεν με συμφέρει να μου χαλάσεις. όχι. Ας πέσει η μετοχή της apple. Έεεεετσι!

3. Καιρός
Μα ρε φιλενάδα, είναι δυνατόν; Τι ήταν και αυτό σήμερα; Αν είχε λιακάδα θα είχα πάρει το ποδηλατάκι μου και ούτε πονοκέφαλος, ούτε υγρασία, ούτε νεύρα, ούτε τίποτα. Είχα κανονίσει να πάω να δω έναν φίλο που χω να τον δω 10 χρόνια, πως και πως το περίμενα και ξυπνάω και βλέπω αυτό; Μα είναι δυνατόν; Ο κατακλυσμός του Νώε σε συντόμευση; Αμ οι κεραυνοί; Αμ οι αστραπές; Μα ποιος μουρλός μας στέλνει τέτοια φαινόμενα στην Αθήνα; Είναι η Αθήνα για τέτοια πράγματα;

Όποιος λοιπόν είναι υπεύθυνος για τον καιρό, να πάθει κόψιμο και να μην σηκώνεται απ τη λεκάνη παρά μόνο για να πίνει νερό και να ξαναπαθαίνει κόψιμο. Άκου εκεί! Λαίλαπα στην Αθήνα!

4. Εκείνος ο πελάτης
Και μέσα σε όλα, βρήκα έναν και μοναδικό πελάτη, μέσω γνωριμίας να κάνω καμιά δουλίτσα σπίτι να πληρώσω τα τσιγάρα μου. Όχι όμως, του την έκανα τη δουλειά, του την έστειλα να τη δει κι έχουν περάσει 2 βδομάδες και κανένα σημείο ζωής. Ούτε στα τηλέφωνα δεν απαντά.
Μάστορα, άκου να σου πω. Το γούστο σου δεν είναι γούστο μου. Αν δεν σου αρέσει αυτό που έφτιαξα δεν έχεις παρά να μου το πεις. Έτσι είναι αυτές οι δουλειές. Δεν έχεις παρά να μου δώσεις σωστές κατευθύνσεις για να μπορέσω και να δουλέψω εύκολα και να σε ικανοποιήσω. Το να μην απαντάς στο τηλεφώνημά μου που παίρνω να επιβεβαιώσω ότι παρέλαβες το mail, ε, αυτό αν μη τι άλλο είναι γαϊδουρίστικο και αντιεπαγγελματικό.

Σου εύχομαι λοιπόν να σε κρεμάνε οι προμηθευτές σου και να μην έχεις να σερβίρεις τους πελάτες οι οποίοι δεν θα σε πληρώνουν μετά. Α, και να μη σου σηκώνεται.

5. Ο ανώνυμος
Νόμισες ότι τη γλίτωσες ε; Όχι αγόρι μου, δεν τη γλίτωσες, θα σε περιλάβω εδώ. Και θα σε περιλάβω εδώ γιατί εδώ είναι το σπίτι μου και μπήκες μέσα απρόσκλητος και αγενέστατος να με προσβάλεις. Ανώνυμος. Αγάμητος μάλλον. Ναι, μάλλον έτσι. Αν θες να με προσβάλεις να μπεις με το ονοματάκι σου καλέ μου. Γκεγκε; Και τότε θα τη δεχτώ την προσβολή. Γιατί βλέπεις, το αν κατάφερα εγώ με τα γραφόμενά μου να έχω και 10 ανθρώπους να ασχολούνται μαζί μου - πράγμα που το γουστάρω απίστευτα - αυτό σημαίνει ότι το κατάφερα γιατί κάτι έχω να πω. Όπως και όλοι οι φίλοι μου εδώ κάτι έχουν να πουν που με αφορά. Εσύ μάλλον δεν αφοράς κανένα. Οπότε το κουμπί το βαρετό που έχω βάλει, βάλτο κι εσύ, ναι, εσύ που δεν έχεις έναν άνθρωπο να σου σχολιάσει, να δεις πόσα χτυπήματα θα έχεις. Αει από δω, τσόλι.

Σου εύχομαι να κάνεις σεξ. Πολύ και καλό σεξ. Τότε ίσως ξεστραβωθείς και ασχοληθείς με την ελλειπή πάρτη σου. Α, και το ξέρω ότι θα με βρίσεις. Έλα, έλα να σε περιλάβω κι άλλο.


Αυτά φιλενάδα, δεν μου ρχεται κάτι άλλο, στά πα και ξέσπασα. Άντε βρε, σου φτιαξα τη νύχτα, καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε!

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Γιατί; (Μέρος 2ον)

Γιατί πουλάκι μου δεν κοιμάσαι; Πώς θα σηκωθείς αύριο;

Γιατί αυτή η Βαρδάλος συνεχίζει να γυρίζει ταινίες; Σου τυχε να δεις εκείνη με τον βαλεντίνο; Χίλιες φορές να κοιτάς τη λεκάνη να δεις τι έβγαλες (συγνώμη Νάσια).

Γιατί βρέχει συνέχεια;

Γιατί ο κόσμος χαίρεται κι αγαλλιά πατέρα;

Γιατί αγόρασα θερμαντικό σώμα που υποτίθεται ότι ζεσταίνει δωμάτιο 16 τμ ενώ στην πραγματικότητα θερμαίνει δε θερμαίνει 5 εκατοστά περιφερειακά;

Γιατί η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη έβγαλε την αυτοβιογραφία της με τίτλο My Greek Drama? Πόσο δράμα ζει; Να τη συντρέξω;

Γιατί ήρθε ο Ολάντ;

Γιατί έχω ακόμα πιτυρίδα; Αφού λούστηκα με Ultrex.

Γιατί χαλάει μάλλον το ψυγείο; Αφού τα έβγαλα τα μαγνητάκια!

Γιατί μπερδικλώνομαι στη ζούμπα;

Γιατί αυτή η κυρία στο Body Art ελύγιζε το κορμί της σαν καλαμιά κι εγώ δεν μπορούσα να πιάσω τη φτέρνα μου;

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι; Το θένε ή τους έλαχε;

Γιατί τέλειωσε το Dancing with the stars? Τώρα που θα ξαναδώ Δανδουλάκη - Κωστάλα στο ίδιο πλάνο; Δεν μπορώ κι εγώ να έχω λίγο γκλάμουρ στη ζωή μου;

Γιατί τις μισές ταινίες που κατεβάζω δεν τις παίζει;

Γιατί κάνει κρύο ακόμα;

Γιατί δε λένε να στεγνώσουν τα ρούχα και είναι το σαλόνι τσαντίρ μαχαλά;

Γιατί έρχονται οι Απόκριες κι εγώ δεν θα χω φράγκο να βγω να διασκεδάσω σαν παιδί;

Γιατί δεν μπορώ να κόψω το κάπνισμα; Μήπως δεν θέλω; Το φαϊ πώς το κοψα;

Γιατί είμαι τόσο χαρούμενος; (κι ας μην στο γράφω). Περιμένω κάτι και δεν το ξέρω;

Γιατί αργεί το δικαστήριο να βγάλει απόφαση μπας και μπούμε στο Ταμείο Ανεργίας που δουλειά δεν έχουμε αλλά είναι σα να έχουμε;

Γιατί γιατί γιατί απομακρύνεσαι;
Γιατί γιατί γιατί απ τ' όνειρο κρύβεσαι;
Γιατί γιατί γιατί δεν παραδίνεσαι;
Γιατί γιατί γιατί, γιααατίιιιι!

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

11;



Το λατρεμένο μου παλιοκόριτσο με προσκάλεσε να σας αποκαλύψω 11 πράγματα για μένα παραδίδοντάς μου αυτό το υπέροχο βραβείο! Αν και στο παρελθόν μέχρι και συνέντευξη έχω δώσει, αν και στις ραδιοφωνικές μου εκπομπές με τον υπέροχο Λουστράκο αποκάλυψα ακόμα περισσότερα, θα ήταν το λιγότερο αγενές από μέρους μου να μην παίξω. Επιτρέψτε μου όμως μια μικρή παραλλαγή. Θα σας αναλύσω 11 έννοιες!

1. Άνοιξη
Χθες πίστεψα πως μπήκε η άνοιξη, έκανα ποδήλατο στη λιακάδα και χαιρόμουν κι εκεί που τραγουδούσα φωναχτά με ταχύτητα μεγάλη γιατί ήμουν σε κατηφόρα κατάπια ένα μυγάκι. Τέρμα το τραγούδι στο ποδήλατο.

2. Χειμώνας
Σήμερα η Άνοιξη μας άφησε χρόνους. Σκατόκαιρος.

3. Ύπνος
Πάνω από 7 ώρες μου φέρνει πονοκέφαλο. Δεν θα το ξανακάνω.

4. Ομορφιά.
Όταν ακούσεις από γκομενάκι ότι είσαι ο ομορφότερος άντρας που υπάρχει στις πρώτες πρώτες συναντήσεις να ξέρεις ότι θα σε παρατήσει πολύ σύντομα.

5. Facebook
Μιας και το άνοιξα ξανανακάλυψα τη ματαιότητά του. Η κάθε κουλή λέει τον πόνο της και πλήττω...

6. Ανεργία
Αν εξαιρέσεις ότι δεν έχεις φράγκο, περνάς καταπληκτικά.

7. Δικτυακό Μάρκετινγκ
Δεν είμαι εγώ για τέτοια.

8. Σεξ
Κόβεται καλέ το σεξ;

9. Φαγητό
Πόσο το εκτιμάς όταν το κόβεις.

10. Κορμί
Με τέτοιο κορμί, με τέτοια χείλη, ρίχνω στο μπρόκολό μου μόνο ένα καντήλι.

11. Ζούμπα
Ξεγοφιάστηκα χτες, μπουρδούκλωνα και τα βήματα, έκτακτα περάσαμε, σήμερα αν μου περάσει ο πονοκέφαλος θα κάνω Fit Boxing να γελάσουμε!

Bonus Track
12. Μουσική
μη με αναγκάζετε να ακούω τη μουσική στα blogs σας, ας μη βγαίνει αυτόματα γιατί τρομάζω όταν είμαι στον κόσμο μου και αργεί να φορτώσει. Αν θελήσω θα πατήσω εγώ το play και ναι, έχω γκρίνια σήμερα)

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Μα πόσο σικ είσθε!

Που είσαι φιλενάδα; Χαθήκαμε βρε πουλάκι μου, είχα εδώ τον έρωτα τόσες μέρες και περάσαμε υπέροχα, τι βόλτες, τι σπα, τι μπαμ, τι ξεμπάμ, όλα τα χε ο μπαξές, ακόμα και φαϊ είχε εκτάκτως διατί εόρταζε η αδερφή η αγαπημένη και το ρίξαμε και λίγο έξω, ε, ας πάει το παλιάμπελο, 6 κιλά φύγανε, τα υπόλοιπα σιγά σιγά και χαλαρά μην κρεμάσει και το δέρμα, αντιλαμβάνεσαι.

Και μέσα σε όλα τα εξαιρετικά, είχαμε και χθες τον τελικό της ελληνικής συμμετοχής στη Γιουροβίζιον, την οποία ως γνήσια αδερφή πολύ αγαπώ, μαζί με τα μιούζικαλ και τη Βαρβάρα, τη Στράισαντ, ξέρεις!

Και κάτσαμε χτες, μετά από μια εξαιρετικά γιομάτη μέρα, αποκαμωμένοι επί του καναπέως, να παρακολουθήσουμε τη διοργάνωση, η οποία σε σύγκριση με την περσινή διοργάνωση ήτο η μέρα με τη νύχτα. Πέρσι θυμάμαι που είχε γίνει σε εμπορικό κέντρο είχα νιώσει μια αμηχανία, κάτι η ακουστική, κάτι ότι θα πεταγόταν μαντάμ αλλού ντ αλλού με σακούλα Σκλαβενίτου στο πλάνο και θα χαλούσε το χορευτικό εύρημα, κάτι τέλος πάντων. Χθες όμως ήτο λιτό γκλαμ και μου άρεσε. Μάλλον είχα τις καλές μου γιατί ακόμα και το Δεσποινιώ, το οποίο το αντιπαθώ τα μάλα, μου φάνηκε μια χαρά. Τά λεγε ωραία όμως, ήτο άνετη και με καλή άρθρωση. Όχι σαν κάτι άλλες! Χα!

Και το τραγούδι που βγήκε εμένα πολύ μου αρέσει, κάτι διαφορετικό βρε ψυχή μου, δε λέω και η Θωμαή καλή ήταν αλλά με άγχωσε, ήταν βλέπεις το τέμπο πολύ γρήγορο και τα λόγια πολλά πολλά και δεν προλάβαινε να ολοκληρώσει φράση. Αισθάνθηκα λες και την είχαμε τη δόλια σε πάνελ μαζί με Κανέλλη - Γεωργιάδη και προσπαθούσε να πει η κοπέλα αυτό που ήθελε να πει. Η πλάτη δε, εξαίρετη, κορμί θανατηφόρο η μικρά, εύγε!

Και του Άλεξ το τραγούδι εξαιρετικό (αλήθεια, πόσο ύψος έχει αυτός;) αλλά η Τζορτζίνα μάλλον είχε παραχτυπήσει πάστες πριχού ερμηνεύσει και το σκότωσε στο 2ο μέρος. Στην αρχή είπα, δεν μπορεί, παράκουσα ο ακροατής αλλά μετά το 6ο φάλτσο αντιλήφθηκα. Άτιμο κροκάν, κάνεις γρέζι στη φωνητική τη χορδή...

Την Αγγελική τη φιλενάδα μου δεν θα τη σχολιάσω. Κούκλα μεν, αλλά. Πολύ αλλά όμως. Τόσο αλλά που αν έβγαινε αυτή δεν θα παρακολουθούσα το διαγωνισμό. Μου τό χα τάξει!

Όμως δεν θα ήθελα να σταθούμε σε αυτό το θέμα, ούτε στη Μαρίγια τη λατρεμένη μου που ήτο πιο θηλυκή από ποτέ, ούτε στο μαλλί της Ρουσλάνας και την ανάγκη της Φουρέιρα να ισιώσει το δικό της, ούτε στο σαγόνι της Ντέμυ και τη σωβρακοφανέλα του Ντίμα, ούτε καν στην υπερβλητική αφωνία-παραφωνία του Μαρτάκη. Όχι.

Θα ήθελα να συζητήσουμε το ενδυματολογικό της υποθέσεως. Ναι φιλενάδα. Σε αυτό. Διότι χρόνια το χω απορία, αυτοί οι ενδυματολόγοι τι σκατά σπουδάζουνε και τα ντύνουνε έτσι τα καημένα, και περιμένεις το κορτσόπον να βγει να τραγουδήσει το Αφροντίζιακ και σκιάζεσαι και τρέχεις προς νερού σου; Τι στο καλό; Όλοι μύωπες είναι με χαλασμένα ματογυάλια και προχωρημένη αχρωματοψία;

Βγαίνει εκείνη η δυστυχισμένη που στείλαμε πέρσι και πήγε άπατη, να μας θυμίσει το Βατερλό που 1 χρόνο προσπαθούμε ως κρισώδες έθνος να ξεχάσουμε, και είναι ντυμένη καναρίνι μαδημένο με ποδαράκια ροζ στραφταλιζέ. Είναι και κοντή η δόλια, της κάνανε και το μαλλί Μπρους Σπρίνγκστιν και την πετάξανε στη σκηνή να κάμει μότες. Που το βγάζεις έτσι το δύστυχο το απολειφάδι; Όποια ομορφιά κι αν έχει, που έχει το καημένο, γλυκό κοριτσάκι είναι, της την κατέστρεψες και θυμίζει σφαγή στο Pet Shop. Α την καημένη.

Και βγαίνει η ετέρα αδικημένη Κύπρια περυσινή - κοπελάρα εκείνη, 2 μέτρα κορίτσαρος - και την έχουνε ντύσει με φακιόλι και τσίτι λες και πάει να καθαρίσει σκάλες σε πολυκατοικία στα Άνω Πατήσια, όλα, σκάλες - κεφαλόσκαλο και ασανσέρ. Γιατί μωρή κομπλεξικιά τόκανες έτσι το δύστυχο το κοριτσάκι που ναι σαν τα κρύα τα νερά; Γιατί αντί να αναδείξεις την ομορφιά της με έβαλες στη διαδικασία να ψάχνω τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα και να βράζω νερά νυχτιάτικο να της κάμω παράδιση εργαλείων; Τι σού φταιξε το δόλιο το κορτσούδι;

Αχ άσε με να κάμω παρέμβαση με το Δεσποινιώ το Ολύμπιον που τραγούδησε εκείνο το παναδιάφορο πράμα και χαιρόταν. Μα ίδια με τη Δανδουλάκη, ωσάν η νύφη του βρικόλακα κι αυτή, το τραγούδι δε αίσχιστο. Εξαιρετική επιλογή για ασανσέρ και Σκλαβενίτη, εκεί που συγκρίνεις τις τιμές στις σερβιέτες να το ακούς και να αγλαϊζεσαι. Η αναρώτηση ήταν αν το χε γράψει ο Χατζηγιάννης αλλά μάλλον όχι γιατί χωρίσανε. Να δούμε που θα δώσουμε 12ρι φέτο γιατί δεν το βλέπω το Δεσποινιώ-Κάτια-βαμπίρ να περνά στον τελικό. Α τη δόλια...

Αμ η άλλη; Αχ η άλλη, ναι, η Έλενα η χιλιοαγαπημένη, η Έλενα που μας έφερε πρωτιά προ οκταετίας, αχ, ναι αδυνάτισε, αλλά αδυνάτισε όσο έπρεπε; Όχι; Τότε τι της το βαλες το κολλητό το μίνι το λαμέ και πεταγόταν η κοιλιά και τα βυζά είχαν κρεμάσει λες και ήταν 100 χρονώ σκατόγρια; Τι στα κομμάτια, καθρέφτες δεν έχουσιν; Ένα πρίτι μπρα χάθηκε να της βάνεις να της το σηκώσεις; Εδώ κοτζαμάν Τζωρτζ Μάικλ είχε συναυλιασθεί με κορσέ να μην φαίνεται το μπακόνι, η Έλενα χτες βρήκε να κάψει τα σουτιέν; Άτιμε φεμινισμέ.

Αμ της Βαρώνης Φον Τραπ (πρώην) ποιος της το ζωγράφισε το φρύδι τόσο ψηλά; Μα στο κούτελο το φρύδι βαρώνη μου και σου χω και αδυναμία; Αχ πόσα ν αντέξω φιλενάδα, κι έχω και μπρόκολο να φάω το βράδυ...

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Του Έρωτα Μέγα Καλό



Ακούγοντας αυτό το τραγούδι σε σκέφτομαι, ακούγοντας αυτό το τραγούδι σε περιμένω. Εγώ κι εσύ. Τρία χρόνια σχεδόν. Εγώ κι εσύ.

Εσύ.
Όταν με πήρες τηλέφωνο πριν καν σε δω πρώτη φορά, να μου κρατήσεις νοερά το χέρι όταν ήμουν σε δύσκολη στιγμή πριν 3 χρόνια. Που νοιάστηκες έναν άγνωστο.

Εσύ.
Όταν σε είδα πρώτη φορά, εκεί που είχαμε δώσει ραντεβού, στο καλλιμάρμαρο, σε είδα να περπατάς προς το μέρος μου κι έχασα το φως μου. Τέτοια ομορφιά, βγαλμένη λες από παραμύθι, η καρδιά μου βούλιαξε, δεν θα με θέλει είπα μέσα μου, είναι τόσο όμορφος.

Εγώ.
Που κατάλαβα μόλις σε είδα ότι αυτό που ζούσα μέχρι τότε ήταν ένα ψέμα, μια κακοστημένη φάρσα και άνοιξα τα φτερά μου προς εσένα.

Εσύ.
Που μου έδειξες με ένα χαμόγελο - ω, τι χαμόγελο, με ένα βάδισμα, ω, αυτό το περπάτημά σου, με εκείνα τα μάτια σου - τι υπέροχα μάτια και με κάθε εκατοστό του κορμιού σου τι θα πει έρωτας.

Εσύ.
Που πάλεψες πολύ με όλους τους εξωγενείς παράγοντες για να είσαι μαζί μου, και με τον ίδιο σου τον εαυτό για να με πιστέψεις και να καθήσεις πλάι μου.

Εγώ.
Που έκανα την υπομονή τέχνη μέχρι να σου δείξω αυτό που δεν πίστευες. Ποιος στ' αλήθεια είμαι για σένα.

Εσύ.
Που άνοιξες το σπίτι σου, γεμίζοντάς το μπαλόνια και σοκολάτες για να με δεχτείς πρώτη φορά σ αυτήν την υπέροχη πόλη, σ αυτό το υπέροχο σπίτι, σ αυτήν την υπέροχη αγκαλιά.

Εμείς.
Που ταξιδέψαμε χιλιάδες χιλιόμετρα αυτά τα τρία χρόνια για να βρεθούμε, για να ζήσουμε ο ένας με την ανάσα του άλλου, για να ανακαλύψουμε ξανά τι είναι έρωτας.

Εσύ.
Που με έμαθες ξανά τι σημαίνει αγκαλιά, τι σημαίνει χάδι, τι σημαίνει χαμόγελο, τι σημαίνει εμείς. Ναι, εμένα, το τρομοκρατημένο πλάσμα που για 3 χρόνια παρέπαιε στο χάος.

Εγώ.
Που σεβάστηκα εσένα, που πίστεψα εσένα απ την πρώτη στιγμή, που ένιωσα περήφανος όταν περπατάμε μαζί στο δρόμο και σε κοιτάζουν όλοι, ποτέ ζήλια, μόνο περήφανος.

Εσύ.
Που για μένα έκανες θυσίες, που τσακώθηκες με λατρεμένους σου ανθρώπους για να μη με ταράξεις - κι ας σε έβαλα μετά να τα ξαναβρείτε για να μην είμαι εγώ η αιτία.

Εσύ.
Που όταν πέθανε ο πατέρας μου, που τον αγάπησες τόσο πολύ, ταξίδεψες με ένα ΚΤΕΛ 700 χιλιόμετρα για να φτάσεις ξημερώματα και να μη μ' αφήσεις μόνο παρόλο που σε παρακάλεσα να μην το κάνεις.

Εσύ.
Που μ ερωτεύτηκες.

Εγώ
Που σ' ερωτεύτηκα.

Εσύ.
Που μ' αγάπησες.

Εγώ.
Που σ' αγάπησα.

Εμείς.
Για όσο. 1 μέρα. 1 ζωή, δεν ξέρω, αρκεί που τώρα είμαστε εμείς.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Post σε 2 πράξεις, για έγχορδα και πνευστά

Αυτό το post έχει 2 μέρη, ξεκινάμε με το προσωπικό και αφήνουμε το κυρίως πιάτο για το τέλος!

Πράξη 1η - Προσωπικό δράμα

Φιλενάδα, what a day!

Ξύπνησα το πρωί 6.30 γιατί 9 το αργότερο έπρεπε να ήμουν στα δικαστήρια για την υπόθεση της δουλειάς. Ξύπνησα λοιπόν με ελαφρύ πονοκέφαλο από τις χτεσινές καταχρήσεις (ήπια πολύ νερό χτες η αλήθεια είναι κι έφαγα και μπόλικη σαλάτα) και άρχισα να μουρμουράω στο πρώτο δίλεπτο.

Ευτυχώς, κατάφερα να σχολιάσω πρώτος με το που ανέβασε το post του ο λατρεμένος μου Πιγκουίνος και άφησα τη Νάσια δεύτερη και καταϊδρωμένη και πολύ το φχαριστήθηκα. Εκεί λοιπόν σκέφτηκα ότι η μέρα δεν θα είναι και τόσο κακή τελικά!

Πάω στα δικαστήρια για να ανακαλύψω ότι είχαμε το νούμερο 19 κι εκείνη την ώρα είναι μόλις στο 2. Ωραία σκέφτομαι, εδώ θα τη φάμε τη μέρα μας, τι ήθελε κι αυτή η αδικιορισμένη η δικηγορέσσα και μας κουβάλησε πουρνό πουρνό; Τελικά ευτυχώς κατά τις 12 ξεμπερδέψαμε...

Φεύγω από κει εν μέσω καταιγίδας επαινώντας τον εαυτό μου που δεν είχα πάει με το ποδήλατο αλλά με τον ηλεκτρικό και ομπρέλα, η οποία όμως τι να πρωτοσυγκρατήσει όταν άρχισε να πέφτει και χαλάζι χονδρό ωσάν στραγάλι, και να κοπανάει παντού τη στιγμή που προσπαθούσα να ισορροπήσω τα μουσκεμένα μου παπούτσια (πάνινα αθλητικά, αντιλαμβάνεσαι) στο δρόμο γιατί ήταν λες και πατούσες όντως σε στραγάλια. Αφού δεν έφαγα τούμπα επέτρεψα στο εαυτό μου να σκεφτεί τα ρούχα που είχα αφήσει στο μπαλκόνι να στεγνώσουν και θρήνησα προκαταβολικώς...

Με τούτα και με κείνα, επέστρεψα στο σπίτι σε αθλία κατάσταση, μούσκεμα από τη μέση και κάτω, μέχρι και το ακριβό βρακί μου ήθελε στίψιμο, να κρυώνω υπερβολικά και να μην ξέρω τι να πρωτοκάνω. Τελικά συμμαζεύτηκα, με στέγνωσα, έβαλα φαϊ να γίνεται και σε πάω στο δεύτερο μέρος, το πιο ενδιαφέρον.

Πράξη 2η - Δικαστικό δράμα

Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να παρακολουθήσω φιλενάδα δικαστική διαμάχη παρά μόνον στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Είτε κωμωδία ή αστυνομικό θρίλερ, η δικαστική διαμάχη έχει ένα αμείωτο ενδιαφέρον για μένα, με τις αλλεπάληλες ερωτοαπαντήσεις, με τους μαρτύρους που τα χάνουν, με τους φόνους που λύνονται, με τις θανατικές τους ποινές.

Δε γνώριζα όμως ότι σήμερα θα είχα την ευκαιρία, στο μονομελές που παρεβρισκόμουν, να παρακολουθήσω μια ιδιαίτερη αντιδικία. Επίτρεψέ μου να γίνω σαφής. Αφού τελείωσε μια αντιδικία μεταξύ 2 διαζευγμένων επειδή ο μπαμπάς δεν πληρώνει διατροφή λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας (βλ. έλκος στομάχου μας ενημέρωσε η νέα Αρμένισσα σύζυγος), έρχεται το show!

Αυτόν τον θυμάσαι;


Στον έχω κι εδώ σε τραγουδάκι!


δεν είναι υπέροχος; Νομίζω ότι κι εσύ θα γραφτείς στο fun club που θα δημιουργήσω εντός των ημερών.

Αυτός λοιπόν ο υπέρτατος καλλιτέχνης -μανεκέν παρέστη σήμερα στο δικαστήριο μαζί με την τρελοπαρέα του στηρίζοντας μια φίλη του. Δυστυχώς η δίκη δεν αφορούσε εκείνον αλλά τη φίλη του. Αν αφορούσε εκείνον θα είχα πάθει έμφραγμα απ τα γέλια. Αλλά, ακόμα κι έτσι πέρασα όμορφα.

Η φίλη του παιδιού, ας την ονομάσουμε Ελένη, δουλεύει σε ένα νυχτερινό bar-club (όχι snack bar φιλενάδα, μη μου μπερδεύεσαι) αμφιβόλου ηθικής, το γνωστό σε όλους μας(;) Elysee. Ο ιδιοκτήτης του bar κος Τάκης ας πούμε, ένας κομψός κύριος σαν φυλακισμένος του Σιγκ Σιγκ, ένας κύριος που αν τον έβλεπες ξαφνικά μπροστά σου θα σου κόβονταν τα ύπατα και θα έβγαζες αυτόματα το pepper spray απ' τη Dior, κατέθεσε ότι στις 14 Οκτωβρίου, ένας άλλος ευγενέστατος και υπέροχος κύριος, ας τον πούμε κο Σπύρο, εξύβρισε την ενάγουσα και από τότε την απειλεί συνεχώς με αποτέλεσμα η κοπέλα να καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα φοβούμενη για τη ζωή της.
Ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι ουδέποτε έβρισε την κοπέλα, απλά εξανέστη όταν του ζητήθηκε να πληρώσει το λογαριασμό χωρίς απόδειξη (ο λογαριασμός για να έχεις το πλήρε ρεπορτάζ ήτο 50 ευρώ). Βέβαια όταν μετά από ώρα άρχισε να ουρλιάζει και να μας βρίζει όλους τότε καταλάβαμε...

Και καταθέτει ο κος Τάκης, τον ρωτά η δικηγόρος της κοπέλας η οποία ήτο λες και είχε βγει από εφιάλτη του Almodovar, μαλλί κορακί-κράνος, γόβα 15 πόντοι, λουστρίνι και ένα ασύλληπτο μπουφάν, το οποίο ήταν μακρύ μέχρι τα γόνατα περίπου και ήταν από τη μέση και πάνω λεοπά ψεύτικη γούνα και από τη μέση και κάτω μεταμορφωνόταν αίφνης σε μια δερμάτινη καφέ φούστα, ντραπέ και εβαζέ με χρυσό φερμουάρ στη μέση. Προσπάθησα να στη φωτογραφίσω αλλά δεν τα κατάφερα. Η μικρή λεπτομέρεια που κέρδιζε τις εντυπώσεις, πέρα απ τα φλωριά τα κωνσταντινάτα που είχε κρεμασμένα πάνω της σαν την εικόνα της Παναγιάς στην Τήνο, ήταν το βεραμάν κομμένο γάντι.

Τον ρωτά λοιπόν η κυρία Μαίρη η δικηγόρος κι επιβεβαιώνει ο άνθρωπος τον καυγά και τις απειλές. Μετά από την κυρία Μαίρη έρχεται ο αντίδικος, ένας αγενάστατος μπάρμπας ο οποίος απαιτούσε κάθε 2 δευτερόλεπτα να προσκομιστεί η απόδειξη, κι εκεί έγινε ένας καυγάς με την δικαστή την οποία πολύ εθαύμασα για το κουράγιο και την ανωτερότητά της, να προσπαθεί να βάλει τους δύο αντιδίκους σε τάξη.

Μετά ήρθε μια άλλη μάρτυς, υπερασπίσεως εκείνη, η Πολυξένη, η οποία εργαζόταν με την Ελένη και ήταν εκεί εκείνη τη βραδυά, αλλά δεν την δασκάλεψαν καλά γιατί τα μπέρδευε τόσο πολύ και ακόμα και η εικόνα του Ιησού πάνω απ τη δικαστή κατενόησε ότι έλεγε ψέμματα. Εκεί ακούστηκε και η ατάκα απ το φίλο μας Μπα, τα βαψε μαύρα τα μαλλιά η Αλβανίδα; Θα της έπεσε φαίνεται η τρέσσα.

Μετά, τα πνεύματα οξύνθηκαν, ο κατηγορούμενος επετέθη φραστικώς στον ιδιοκτήτη, οι υποδέλοιποι της παρέας της Ελένης (άλλο να σου λέω και άλλο να τους βλέπεις, εκτός απ τον φίλο μας ήταν μια καμμένη και στο μυαλό και στην περμανάντ, με 3 διαφορετικά χρώματα στο μαλλί κατά μήκος με φούξια πουλόβερ και κολάν μιλιτέρ σε αποχρώσεις εκρού-καφέ-σκατί, ένας γέρος με τραχειοστομία σε αθλία κατάσταση και μια βουβάλω ντυμένη στα μαύρα) σηκώθηκαν απ τα καθίσματα και άρχισαν να ουρλιάζουν - ακόμα και ο γέρος με την τραχειοστομία, η κα Μαίρη επίσης, και κάπου εκεί η δικαστής τους πέταξε όλους μέσα απ την αίθουσα και προχώρησε στην επόμενη υπόθεση που αφορούσε απάτη σε πωλήσεις οικοπέδων.

Χρυσές ατάκες της ημέρας

Η αλήθεια πρέπει να λάμψει, συγνώμη κα Πρόεδρος (κος Τάκης)

Ψέμματα λέει, αν ανοίξω εγώ το στόμα μου, αααααχ (ο φίλος μας γαγκώνοντας το δείκτη του)

Και που το ξέρετε εσείς μαντάμ; Ήσασταν συνάδελφος της κοπέλας; (αγενής δικηγορίσκος) - Όχι, δεν ήμουν συνάδελφος, δε συνηθίζω να πίνω ποτά (κα Μαίρη)

Δεν ήπιε ποτό, ήπιε μόνο ένα νεράκι (Πολυξένη)

Το κανε μπουρδέλο το μαγαζί (καμμένη)

Και τελευταία αλλά η καλύτερη

Αχ κυρία Μαίρη μου, ήσασταν καταπληκτική, με ξέρετε εμένα, ο Γιώργος απ το Black Out!

Εκεί φιλενάδα απλά παρέδωσα πνεύμα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα πηγαίνω κάθε μέρα στα δικαστήρια και όπου πετυχαίνω τέτοιο cast θα εισέρχομαι για παρακολούθηση!

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Της Άννας τα γενέθλια

Σαν τα σήμερα, 43 χρόνια πριν, η ομορφιά αποφάσισε να προσθέσει άλλο ένα μέλος στη μεγάλη της οικογένεια.
Ήρθες στον κόσμο όμορφη και διαλεχτή, ήσουν η πρώτη που άνοιξε τα μάτια της σ αυτήν την οικογένεια, η πρώτη που χάρισε το χαμόγελό της και η πρώτη που δέχτηκε τα χάδια των γονιών μας!

Σαν πρώτη ήσουν και ξεχωριστή, ιδιαίτερα για τον πατέρα, πάντα ήθελε ένα κορίτσι και τον ξετρέλανες από την πρώτη στιγμή! Κορίτσι κι όμορφο, μοναδικά όμορφο, όχι όπως λένε στα περισσότερα μωρά α, τι όμορφο που είναι, έτσι από συνήθεια, πραγματικά όμορφη σα νεραϊδούλα. Βλέπεις τα σόγια φρόντισαν να σου δώσουν τα καλύτερα γονίδιά τους, το ένα τα πράσινα μάτια και το άλλο τα σκούρα μαλλιά, το ένα τα ψηλά ζυγωματικά και το άλλο τα υπέροχα πόδια, α ναι, όμορφη σαν ηθοποιός σε ταινία αισθηματική!

Κι αυτά τα μάτια σου, αχ αυτά τα μάτια σου. Πόσο υπέροχα είναι.

Εγώ ήρθα για να σου κάνω παρέα σχεδόν 2 χρόνια μετά, επέλεξα να γεννηθώ τη μέρα της γιορτής σου, έτσι, για νά ναι το δέσιμό μας ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο βαθύ, πιο πολύ από αδερφικό και περισσότερο από φιλικό. Για νά ναι το δέσιμό μας αιώνιο.

Μαζί μεγαλώσαμε, μαζί παίξαμε κι εξερευνήσαμε τον κόσμο, χωρίς να μας ξεχωρίσουν - ήξεραν την ισορροπία, εκείνος εσένα κι εκείνη εμένα, μέχρι που ήρθε χρόνια μετά ο μικρός μας κι έκλεψε την παράσταση. Αλλά εσύ ήσουν για μένα η μεγάλη αδερφή, εκείνη που από τη μία θαύμαζα, από την άλλη λάτρευα και λίγο φοβόμουν λόγω του εκρηκτικού σου χαρακτήρα. Κι εκείνη που λάτρευα να παιδεύω γιατί πάντα τσιμπούσε!

7x7;

Χριστέ μου, τι καυγάδες, σου βαζα εγώ φυτιλιές στα μουλωχτά κι εσύ με κυνηγούσες να με τιμωρήσεις και την πάταγες, βλέπεις εγώ πάντα υποχθόνιος μικρός, ήταν έυκολο να σε βάζω μπροστά να δέχεσαι την τιμωρία. Και με κυνηγούσες να με δείρεις, να με πνίξεις, να με τιμωρήσεις και δίκιο είχες! Πόσο ξύλο παίξαμε μικρά. Και θυμάμαι την τελευταία φορά, θυμάσαι; Θυμάσαι τι γέλιο είχαμε κάνει εκείνη τη μέρα όταν ανακαλύψαμε ότι τέρμα το ξύλο; Σαν χτες το νιώθω!

Αυτό το θυμάσαι;


Μαζί ξεκινήσαμε τα παιχνίδια μας, μαζί βγήκαμε στον κόσμο, μαζί, αφόρητα αγαπημένοι κι ας τσακωνόμασταν κάθε μέρα. Τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες που όμως συμπλήρωναν όμορφα ο ένας τον άλλον. Δεν είχαμε μυστικά - είχαμε τα πρώτα χρόνια γιατί εγώ ήμουν τόσο μαρτυριάρης, η κουκούλα μού λειπε μόνο που δεν σε άφηνα σε χλωρό κλαρί, αλλά κάποια στιγμή έμαθα και να σωπαίνω - δεν είχαμε, όλα τα μοιραζόμαστε ακόμα και τώρα. Με συμβούλευες κι εγώ το ίδιο. Θα μπορούσαμε να είμαστε δυο εντελώς διαφορετικοί δίδυμοι, τόσο αλλιώς και τόσο ίδιοι.


εγώ κι εσύ, στη γιορτή σου και γενέθλιά μου, πολλάαααααα χρόνια πριν


Κι όσο μεγαλώναμε μάθαμε να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον, μάθαμε να τα λέμε έξω απ τα δόντια, από τα πιο όμορφα μέχρι εκείνα που πονούν. Α, και ήσουν πάντα πλάι μου, χαιρόσουν με τις χαρές μου και λυπόσουν με τις λύπες μου και πάντα ήσουν έτοιμη να βοηθήσεις. Ήσουν η πρώτη απ την οικογένεια που ρώτησες να μάθεις για μένα και αυτό είναι τόσο υπέροχο. Θυμάμαι το γέλιο που κάναμε μέσα στο αυτοκίνητο όταν αμήχανα με ρώτησες τι δουλειά έκανε ο τότε γκόμενός μου μιας και δεν ήξερες τι ακριβώς να ρωτήσεις;

Ήσουν και είσαι πάντα πλάι μου, κι εγώ προσπαθώ το ίδιο. Ήσουν και είσαι η υπέροχα όμορφη αδερφή μου, η αδερφή μου που βγήκε από τις σελίδες περιοδικού για να κάνει τον κόσμο μου πιο λαμπερό, πιο αγαπησιάρικο, πιο όμορφο. Κι ας παίρνεις εκείνο το άγριο βλέμμα αιλουροειδούς συχνά, εγώ ξέρω. Ξέρω πόση αγάπη έχεις να δώσεις και πόση ανάγκη έχεις να λάβεις. Και ξέρεις κάτι αδερφή; Την αξίζεις όσο κανείς.

Αντράκι. Ποτέ δεν κουτσομπόλεψες, γι αυτό και δεν ήσουν ποτέ σε γυναικοπαρέες, σε κούραζε αυτό και μάλλον δεν μπόρεσες ποτέ να το κατανοήσεις σαν ανάγκη, εσύ είσαι σαν τον πατέρα σου, σταράτες κουβέντες και ντόμπρες, δεν έχει γαλιφιές, αυτό είναι αυτό και όχι κάτι άλλο. Άξιον θαυμασμού. Δύσκολος δρόμος αλλά άξιος.

Δεν συμφωνούμε στα πάντα, μας έχει φέρει η ζωή αναποδιές και στους δυο μας αλλά ακόμα κι έτσι ξέρουμε πολύ καλά ότι μαζί θα πορευτούμε μέχρι να φύγει ο ένας απ τους δυο. Το γιατί είναι απλό. Μαζί μεγαλώσαμε, μαζί παίξαμε, μαζί νιώσαμε τον κόσμο μας να αλλάζει - ακόμα κι αν οι συχνότητες ήταν διαφορετικές, εγώ ο πειθήνιος κι εσύ η επαναστάτρια (κι αυτό ακόμα στο επαινώ, μου στρωσες το δρόμο για να μου ρθουν εμένα πιο εύκολα στο σπίτι), μαζί αν θες αντρωθήκαμε κι ας είσαι εσύ γυναίκα, σου πα, είσαι πιο άντρας κι απ τον πιο σκληρό άντρα, μαζί πορευόμαστε ακόμα και μαζί θά μαστε. Γιατί ο Θεός μετά τους 2 υπέροχους γονείς μού δωσε και αυτήν την θαυμάσια αδερφή να χω μαζί στο διάβα μου ναι ναι λιγότερο κακοτράχαλο και πιότερο ανθισμένο.

Άννα, δεν θα σου πω άλλα, δεν θα μακρυγορήσω. Μόνο χρόνια πολλά. Χρόνια υπέροχα. Χρόνια ευτυχισμένα. Και μην ανησυχεις, θα τα κάνουμε μαζί ευτυχισμένα.

Σ αγαπώ πολύ!

Και κάτι ακόμα

Κρήτη
Εύβοια
Δωδεκάνησα
Επτάνησα
Κυκλάδες

και

Βόρειες Σποράδες!

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Περί ταξιδιού και φαντασίας

Σου εύχομαι φιλενάδα,καλή βδομάδα νά χουμε, ηλιόλουστη είναι η μέρα, ηλιόλουστη σαν τη διάθεσή μου μετά από ένα υπέροχο break στης συμπρωτεύουσας τις όμορφες γωνιές. Απ όλα είχε ο μπαξές, βόλτες, αγάπες, αγκαλιές, μέχρι και γυμναστήριο πήγα χτες, ξέρεις, μη σκουριάζουν οι μύες, ένας αθλητικός νέος όπως εγώ οφείλει να φροντίζει τη γραμμή του ακατάπαυστα, ανηλεώς και συνεχόμενα διότι η αγορά είναι σκληρή και δε συγχωρεί τεμπελιές!

Ολα λοιπόν εκτός φαγητού διότι έχουμε αμφότεροι μπει στο τριπάκι της κορμάρας, πράγμα που φυσικά το κάνει πιο εύκολο εκτός της περίπτωσης που δίπλα σου στο τρένο κάθεται μια κουκλίτσα σαν τα κρύα τα νερά και πριχού καν ξεκινήσουμε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής τσακίζει με μένος ένα τσουρέκι ολάκερο και σε παίρνει η μυρωδιά απ το μαχλέπι το άτιμο και γουργουρίζει ο δόλιος ο στομάχης, διότι πόσα δημητριακά ν αντέξει ο έρμος κι αυτός; Σάρκα είναι, δεν είναι πέτρα.

Από την άλλη, ανακάλυψα φιλενάδα ότι ο σολωμός είναι απίστευτα διουρητικός, το ανακάλυψα προχτές και το επιβεβαίωσα χτες... Μα ρε φιλενάδα, τι ήταν κι αυτό, με το που έτρωγα το σολωμό, διότι όπως γνωρίζεις η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η πουτανιά φτιασίδι, έτρεχα προς νερού μου συνέχεια μετά, πρέπει να το γκουγκλάρομε να το επιβεβαιώσουμε!

Και μπροστά μου κάθονται δύο από κείνα τα όμορφα τεκνά με τα κοστούμια που ανήκουν σε κάποια εκκλησία, ευαγγελικοί ορ σάμθινγκ, που επίσης μασουλάνε ακατάπαυστα διότι ανάγκη δεν έχουν- ένεκα βλέπεις του νεαρού της ηλικίας, και ο εις εξ αυτών είχε γείρει τόσο πολύ την καρέκλα που δεν χωρούσα να κάτσω. Θεώρησε ο θρησκόληπτος ότι ο συρμός διαθέτει σεζ λονγκ δια τους αναμάρτητους και είπε να το εκμεταλλευτεί. Τον μάλωσα λοιπόν με ευγένεια περισσή και συμαζεύτηκε.

Απ έξω δε απ το συρμό εξελίχθηκε διάλογος σουρεάλ μεταξύ του γραφόντος κι έτερου τεκνού, διότι εκεί που κάπνιζα αμέριμνος (καλέ, τι κόσμος ανεβαίνει απ το Πλατύ, χάβρα Ιουδαίων), έρχεται ο μικρός να μου κάψει τα λιγοστά εναπομείναντα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Με ρωτά ποιο τρένο είναι για Λάρισα, το δείχνω το υποφαινόμενο, μου λέει ότι αυτό είναι για Αθήνα, το επιβεβαιώνω ξεκαθαρίζοντας ότι σταματά στη Λάρισα και μου λέει με μια υποψία επιφοίτησης στο βλέμμα, α, δηλαδή ξεκινά και σπάει στα δύο και πάει το μισό Αθήνα και το άλλο Λάρισα;
Εκεί πραγματικά δεν είχα να απαντήσω κάτι, με έπιασε αδιάβαστο φιλενάδα, όση επιστημονική φαντασία κι αν έχω διαβάσει, που έχω διαβάσει μπόλικη, αυτό δεν θα μπορούσα να το φανταστώ. Ψέλισα λοιπόν ένα ε, ναι, ενώ από μέσα μου ένα μεγάλο WTF πλανίοταν σα φωτεινή ταμπέλα, και τον άφησα στην τύχη του να βρει βαγόνι και θέση μεταλαμπαδεύοντας ίσως την ισχυρή του φαντασία σε άλλους έρμους επιβάτες...

Κι έχουμε ξεκινήσει και σου ρχομαι φιλενάδα, τ απόγευμα θα είμαι κοντά σου και αν εξαιρέσεις μια μικρά σε κοντινή απόσταση που με εκνευριστική φωνή μιλά στο κινητό ακατάπαυστα απ την ώρα που μπήκαμε και αν δεν της πέσει η μπαταρία θα την στραγγαλίσω, όλα δείχνουν καλά. Αντε βρε, τα λέμε από κοντά!

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Πρωινός εκσυγχρονισμός

Αχ φιλενάδα σου γράφω απ το τραίνο, ναι, τώρα ξεκινώ να πάω στη Φτωχομάνα τη γλυκιά μετά από 10 μέρες ο δύστυχος, αν δεις κανά ορθογραφικό μη με κράξεις, ξέρεις, εγώ τα προσέχω αυτά αλλά απ το κινητό που σου κάνω ανάρτηση όλα μπορούν να συμβούν, κάτι σαν το Impulse φαντάσου αλλά σε πιο ηλεκτρονική μορφή.  Θα μου πεις και με το δίκιο σου, αμάν βρε Tremens, τόσες μέρες τεμπελιάζεις, τώρα το θυμήθηκες να γράψεις; Ε, τώρα μου ρθε, με ξέρεις δα, είμαι όν παράξενο, εκθαμβωτικό και νηπενθές...

Ηθελα βρε φιλενάδα να μοιραστώ μαζί σου, να σου καταθέσω αν θες τον εκσυγχρονισμό που βίωσα στο σταθμό Λαρίσης πρωί πρωί κι ενθουσιάστηκα! Ξυπνάω που λες στις 5 τα ξημερώματα, φρέσκος φρέσκος σαν μπακαλιάρος παστός, πίνω τον καφέ μου, ετοιμάζονται, βγαίνω απ το σπίτι κατά τις 6.30, μαύρα σκοτάδια όξω, τι ωραία που ήταν φιλενάδα, τι ωραία νά ξέρεσ μόνο! Παίρνω το μετρό όπου ανάμεσα στους λοιπούς ταλαίπωρους ήταν και μια κυριούλα η οποία ήτο πολύ σικ πρωί πρωί, το μαλλί μες την μεζ, κάγκελο με την Ταφτ την Ωλ Γουέδερ, ένα κοκαλάκι με ζαφείρια, ασορτί σκουλαρίκι, ασορτί σκιά στο μάτι και ροδακινί κραγιόν - μια μαγεία - η οποία φορούσε κι ένα μπουφάν μακρύ σκούρο και φουσκωτό το οποίο στο γιακά είχε ανάγλυφα κεντητά δαντελένια τριαντάφυλλα και πολύ μου άρεζε φιλενάδα, θα σου πάρω ένα μόλις βρω δουλειά κι ας έχουν τελειώσει οι εκπτώσεις. Ενα ανάγκη θα το ψάξουμε στο Ίντερνετ γιατί ήταν συλλεκτικό τεμάχιο και δεν είμαι βέβαιος ότι θα βρούμε εύκολα. Νομίζω δε, ότι πιο εύκολα θα βρω δουλειά...

Φτάνω που λες στο σταθμό, κι εκεί στην αποβάθρα, βλέπω άλλο ένα τσούρμο ταλαίπωρους που βρήκαν μάλλον επίσης φτηνό εισιτήριο για να ταξιδεύουν τέτοια ώρα... Λίγο πιο πέρα, ανακαλύπτω ότι ο ΟΣΕ προσφέρει ανέσεις στους επιβάτες πρώτης θέσης. Α, σκέφτομαι με ζήλια περισσή, τι κρίμα που είμαι φτωχός και άνεργος (να σε ενημερώσω ότι μόλις τώρα ενημερωθήκαμε ότι το κυλικείο που λειτουργεί υπό την επίβλεψη της εταιρείας Splendit και σερβίρει καφέδες, ροφήματα, αναψυκτικά και διάφορα άλλα σνακ, μόλις έβγαλε ζεστές τυρόπιτες αλλά εγώ είμαι υπέρβαρος και δεν θα φάω) να μην αδράξω την ευκαιρία να ξαποστάσω στο σαλόνι της πρώτης θέσης! Κοιτάζω με φθόνο μέσα τον μοναδικό επιβάτη, φαίνεται, της πρώτης θέσης ο οποίος έχει ντυθεί καπετάνιος και πολύ τουπέ έχει και κοιτάζω το υποδέλοιπο - κενό - σαλόνι, φτώχεια καταραμένη φιλενάδα και μην τα συζητάς, και βλέπω μινιμάλ πολυθρονίτσες, με σκισμένη μαύρη δερματίνη και πολύ ενθουσιάζομαι, θα είναι άποψη του ντεκορατέρ! Εύγε!

Και μετά, όπως φουμάρω να μου φύγει η πίκρα, κοιτάζω προς τα πάνω και τι να δω! Πίνακας αφίξεων- αναχωρήσεων! Ναι φιλενάδα, τύφλα να χει το Ελ Βενιζέλος σου λέω! Ποιο θα ρθει, ποιο θα φύγει, τι ώρα, και δε συμμαζεύεται! Ω, τεχνολογίας, ω, εκσυγχρονισμός! Συγκινήθηκα πρωί πρωί δεν σου κρύβω και αφού ήταν εκεί καθησα να τον διαβάσω! Οχι φιλενάδα δεν ήταν μαυροπίνακας με κιμωλία, ήταν οθόνη μεγάλη, φλατ κι εντυπωσιακιά! Κι εκεί που τον διαβάζω με πάθος, βλέπω ότι στις καθυστερήσεις έχουν προβλέψει και το συρμό που ΘΑ φύγει από Θεσσαλονίκη στις 10! Μαντέια, σκέφτομαι, ο πίνακας είναι σε απευθείας σύνδεση με Δελφους και η Πυθία ενημερώνει για τις καθυστερήσεις των συρμών που δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα! Εύγε!

Πολύ εντυπωσιάστηκα φιλενάδα και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου! Α. Μην ξεχάσω, στο σταθμό του μετρό, οι καρέκλες του Γαίτη (δεν ξέρω που είναι τα διαλυτική, μη με ψέγεις) θέλουν βάψιμο. Πάρε ένα κοκκινάκι και ξεκίνα, τι θα πει ο τουρισμός, ναι;