Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Διάλογοι και δράματα

Γύρισα που λες ρε φιλενάδα απ το νοσοκομείο όπου είχα για ώρες σουρεαλιστικούς διαλόγους με τον μπαμπά τύπου:

Μ. Δως μου ένα τσιγαράκι
Τ. Τό κοψα
Μ. Πότε;
Τ. Ουυυυυυυ χρόνια τώρα
Μ. Δεν πας να μου πάρεις ένα πακέτο;
Τ. Δεν έχω λεφτά μαζί μου
Μ. Πως δεν έχεις;
Τ. Ξέμεινα
Μ. Έχω εγώ στο παντελόνι
Τ. Το πήρε η μαμά σπίτι να το πλύνει
Μ. ................

Μετά από λίγο
Μ. Η Αλέκα που είναι;
Τ. Ποια Αλέκα (σ.σ. πέραν της Παπαρήγα δεν γνωρίζουμε άλλην Αλέκα)
Μ. Αυτή η φίλη σου
Τ. Ααααα αυτή, έξω είναι
Μ. Δεν έχει κανα τσιγαράκι;
Τ. Δεν καπνίζει
Μ. Θέλω τσιγάρο...
Τ. Αύριο που θα ρθει η μαμά (και θα σου κόψει τα πόδια αν της ζητήσεις τσιγάρο)
Μ. Τώρα θέλω
Τ. Τώρα δεν έχει, μη βγάζεις τη μάσκα οξυγόνου, τι μανία είναι αυτή με τη μάσκα
Μ. Μα δε βγάζει αέρα
Τ. Για να δω (την φοράω και αερίζομαι) μια χαρά βγάζει, φόρα την γιατί δεν έχει τσιγάρο αύριο
Μ. Ναι, σώθηκα

Μετά από λίγο
Μ. Πεινάω
Τ. Το ξέρω αλλά δεν κάνει να φας γιατί θα σου κάνουν μια εξέταση αύριο, κάνε υπομονή
Μ. Τίποτα;
Τ. Τίποτα
Μ. Ούτε φρυγανιά;
Τ. Τίποτα, κοιμήσου τώρα και αύριο το πρωί θα σηκωθείς, θα φας και θα καπνίσουμε
Μ. Μα το έκοψες
Τ. (που να με κόψει) θα καπνίσεις
Μ. θέλω πεπόνι
Τ. Δεν είναι η εποχή τους
Μ. Γιατί;
Τ. Γιατί είναι Απρίλης, φράουλες έχει τώρα
Μ. Δεν θέλω φράουλες, πεπόνι θέλω
Τ. Και να θελες...
Μ. Τι είπες;
Τ. Τίποτα, κοιμήσου

Μετά από λίγο
Τ. Γιατί βγάζεις τη μάσκα σου συνέχεια; Πάλι τα ίδια; Δεν σου είπα ότι πρέπει οπωσδήποτε να τη φοράς αν θες να γίνει καλά; Γιατί κάνεις σα μωρό παιδί; Θα κοιμηθείς επιτέλους;
Μ. Με τρώει η μύτη μου
Τ. ...καλά, κάτσε να στη βγάλω...

και γυρίζω σπίτι και έχω χάσει τον αναπτήρα και δεν βρίσκω τον δεύτερο που έχω για ώρα ανάγκης και θ αρχίσω να χτυπάω τα κουδούνια... α ρε μπαμπά, μούτζα μου ριξες και ούτε εγώ θα καπνίσω!

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Meanwhile

Εχτές είχε πολύ όμορφη βραδιά, σχεδόν καλοκαιρινή, έβγαινα για τσιγάρο έξω απ το νοσοκομείο, εκεί απέναντι απ τη λεμονιά με το κοντομάνικο και δεν κρύωνα καθόλου.

Meanwhile όλο το βράδυ "κυνηγούσα" τον μπαμπά να φορέσει τη μάσκα οξυγόνου που την έβγαζε κάθε 10 λεπτά. Μετά ήθελε τσιγάρο. Μετά ήθελε να φάει. Όταν ξημέρωσε ήθελε βόλτα στο καφέ. Μετά πήγα στη δουλειά και κόντεψα να κοιμηθώ με τα γυαλιά ηλίου για να μην φαίνομαι. Ελπίζω να μην βγάζει τη μάσκα και σήμερα γιατί θα τον δαγκώσω (απαλά βρε συ άρρωστο άνθρωπο).

Meanwhile in Paris δεν τον βλέπω καλά τον κοντό. Αχ, έρμη Κάρλα, απ τις δόξες στην αφάνεια. Σε συμπονώ.

Meanwhile, τι ζέστη ήταν αυτή ρε φιλενάδα; Αν ιδρώνω έτσι από τώρα πάνω στο ποδήλατο τι θα γίνει σε λίγο καιρό;

Meanwhile τα λουλούδια μου τα καινούρια στο μπαλκόνι είναι όλα τα λεφτά. Τελικά η ομορφιά που δίνει ένα ζωντανό πλάσμα είναι ανεκτίμητη.

Meanwhile η Ντόρα κάπου δήλωσε ότι θα πολεμήσει το πελατειακό καθεστώς. Excuse me madam, ο μπαμπάκας πόσα βαφτιστήρια έχει; Ρε φιλενάδα, λες να τηνε ψηφίσουμε μιας και είναι "φρέσκο" πρόσωπο;

Meanwhile στη δουλειά δεν κουνιέται φύλλο. Ανησυχώ για καλοκαιρινές διακοπές για πάντα.

Meanwhile τα ρούχα μια χαρά στεγνώσαν έξω. Μια χαρά σου λέω.

Meanwhile άκου και αυτό και σκέψου. Το΄ να ψέμα φέρνει τ' άλλο και τα δυο τον όλεθρο. Πρόσεχε φιλενάδα, πρόσεχε.

Meanwhile η γυμναστική με τούτα και με κείνα πάει κατά διαόλου. Η δίαιτα επίσης. Άστα βράστα.

Meanwhile πρωί πρωί ο ένας συνάδελφος είχε βάλει Πλούταρχο και ο άλλος Elvis. Πόσα ν' αντέξω πριν ουρλιάξω εκεί μέσα; Μετά κάτι έβλεπε στη διαπασών και έκανα αναπνοές για να μην τον πάρει ο διάολος μέρες που ναι.

Meanwhile 4ήμερο στη Θεσσαλονίκη μιας και ο μπαμπούλης πάει πολύ καλύτερα. Δεν βλέπω την ώρα.

Meanwhile πάω να φάω και βουρ για ξενύχτι στο νοσοκομείο. Πέρνα να μου πεις μια καλησπέρα!

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Ο Πρώην

Χτες έμαθα ότι έκανα ένα λάθος. Έγραψα κολλητός αντί για πρώην. Και αυτό ήταν λάθος. Και ήταν λάθος γιατί δεν είναι  μόνο κολλητός , είναι Πρώην. Άσε με λίγο να σου μιλήσω γι αυτό, αρκετά ασχοληθήκαμε με αρρωστημένες ιστορίες, για ανούσιο πόνο και μαλάκες, τέτοιοι υπάρχουν εκατομμύρια. Πρώην είναι μόνο ένας.

Πρίν 10 χρόνια, 5 μήνες και 20 μέρες, γνωριστήκαμε. Πεζό το μέσον γνωριμίας, καινούριο για μας τότε όμως - ναι καλά το κατάλαβες, το ίντερνετ έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο του και τότε, μια πολύ κρύα βραδιά του Νοέμβρη (φαντάσου ότι η προηγούμενη μέρα ήταν σχεδόν καλοκαιρινή και εκείνη βαθιά χειμωνιάτικη) συναντηθήκαμε έξω από ένα μπαράκι που δεν υπάρχει πια, κάπου στο κέντρο. Εγώ λίγο πολύ συνηθισμένος σε τέτοια ραντεβού, εκείνος στο πρώτο του. Θυμάμαι να τον περιμένω για κάποια λεπτά μιας και εκείνος τρακαρισμένος από το γεγονός του blind date έκοβε βόλτες μέχρι να αποφασίσει να έρθει.

Και ήρθε. Έπαιξε και η Ζωζώ το ρόλο της αλλά ήρθε. Και ήρθαν τα πιο όμορφα μάτια που έχω αντικρύσει στη ζωή μου. Φωτεινό γαλάζιο, φωτεινό σαν ουρανός και αθώο σαν παιδιού. Και χάρηκα.

Περιττό να σου πω ότι το ραντεβού κύλησε θαυμάσια, με γέλιο, κουβέντα και μια χαλαρότητα που δεν είχα ξανανιώσει σε κάτι παρόμοιο. Before the Parade passes by έπαιξε και ας το έχει συνδυάσει αλλιώς. Το ποτό έγινε φαγητό και το φαγητό έγινε φιλί στο τέλος μιας όμορφης και ελαφρά περιπετειώδους νύχτας. Ένας Έρωτας γεννήθηκε ακαριαία.

Μερικές μέρες μετά αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί. 2 ήταν; 3 ήταν; 1 ήταν; 1 ήταν, μπορεί να ειπώθηκε λίγο αργότερα αλλά ξέραμε και οι 2 ότι αυτό ήταν μονόδρομος. Δεν υπήρχε μέση λύση, ο έρωτας αυτός ήταν ή όλα ή τίποτα. Και το ταξίδι ξεκίνησε. Σε ένα όμορφο διαμέρισμα, με μια υπέροχα τεράστια βεράντα με την πιο υπέροχη θέα που μπορεί κανείς να φανταστεί το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μου ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και τον πιο ούριο άνεμο. Και αυτό το διαμέρισμα έγινε αμέσως σπίτι μας και ίσως να ναι ακόμα παρόλο που δεν είμαι εκεί.

Θυμάμαι τον πρώτο εκείνο καιρό πολύ έντονα τις απίστευτες εκδηλώσεις αγάπης από μέρους του, θυμάμαι την τρυφερότητά του, τα λόγια που μου έλεγε, που μου έγραφε, τις στιγμές που μοιραζόταν μαζί μου. Τα έχω κλεισμένα στο μυαλό μου ιδανικά, αγγελικά και υπέροχα πλασμένα, όχι γιατί ωραιοποιώ τίποτα, αλλά γιατί έτσι είναι. Θυμάμαι το πρώτο μας ταξίδι στο Μέτσοβο 2 μήνες σχεδόν μετά τη γνωριμία μας και δακρύζω από χαρά. Η ωραιότερη πρωτοχρονιά του κόσμου, στολισμένη με μπαλόνια και σοκολάτες ενώ ο τελικός του πρώτου Big Brother παιζόταν χυδαία στις οθόνες του ξενοδοχείου... Θυμάμαι το χιόνι και τα γέλια και το τζάκι και το ζεστό καφέ και την ανηφοριά μέχρι το εκκλησάκι του Αη Νικόλα και την τρομάρα που πήρα όταν το αυτοκίνητο κόντεψε να κολλήσει στο χιόνι και τις αγκαλιές και την τρυφερότητα και το σεξ. Θυμάμαι τα πάντα.

Η ζωή μαζί του ήταν υπέροχη, δεν θα σου πω ότι δεν υπήρχαν προβλήματα, θα ήταν ψέμα, αν και συμφωνούσαμε σε πάρα πολλά πράγματα υπήρξαν και διαφωνίες που έφεραν μικρές ή και κανά δυο φορές μεγαλύτερες ρήξεις. Βλακώδεις αλλά μεγαλύτερες. Δεν το κοψα τελικά το τσιγάρο κι ας μου έκανε γυμνάσια!

Άνθρωπος χαρούμενος και γελαστός, καλλιεργημένος βαθιά και ενδιαφέρων, φιλικός, όμορφος και απίστευτα σέξι, αλλά από την άλλη αυστηρός - πολύ με τον εαυτό του και αρκετά με μένα - ισχυρογνώμων και τιμωρός, να,ι δέχτηκα κανά δυο φορές τιμωρία από κείνον, λίγα μούτρα, λίγη ή και περισσότερη σιωπή αλλά ξέρεις κάτι; Εκείνο που δέχτηκα απλόχερα ήταν ο απόλυτος σεβασμός και η τεράστια αγάπη.

Με τον Πρώην ταξιδέψαμε πολύ, στην Ελλάδα και έξω, γυρίσαμε ένα σωρό νησιά και βουνά και και και. Οριοθετήσαμε λατρεμένους τόπους, ιερούς για την αγάπη και τη σχέση μας με αποκορύφωμα το Πήλιο, το μαγικό βουνό. Εκεί, τα καλοκαίρια και οι χειμώνες και τα Πάσχα πήραν άλλο άρωμα, πήραν μια μαγεία αιθέρια, νιώθαμε ότι είμαστε στο σπίτι μας, στο μέρος που ανθίζουμε μαζί και μοιραζόμαστε τι ζωές και τις ανάσες μας. Πάντα σε κείνο το μαγικό βουνό η αγάπη έπαιρνε πνοή, πάντα εκτός της τελευταίας - σχεδόν καταστροφικής - φοράς.

Ήταν η πρώτη φορά που μοιράστηκα την καθημερινότητα μου με άλλον άνθρωπο, ήταν η πρώτη και η πιο επιτυχημένη, βλέπεις, όταν υπάρχει ο αμφίδρομος σεβασμός σε μία σχέση τα πάντα κυλούν όμορφα, ομαλά σα νεράκι. Κι έτσι η σχέση μας από καθαρά ερωτική άρχισε να ξεδιπλώνει κι άλλες όμορφες πτυχές στην πορεία της. Μια δυνατή φιλία ξεκίνησε να φυτρώνει ανάμεσά μας, και όταν ρίζωσε, ρίζωσε γερά και χωρίς ζιζάνια. Μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας και τα θέλω μας όπως μόνο 2 άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά μπορεί να το κάνουν.

Όμως μια ερωτική σχέση, δυστυχώς, έχει ημερομηνία λήξεως. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ο πόθος θα ξεφτίσει και θα φύγει και όση αγάπη κι αν υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Έτσι μετά από κάποιον καιρό - και το λέω αυτό με απόλυτη επίγνωση και τεράστια θλίψη - ο πόθος του για μένα έσβησε σιγά σιγά. Η αγάπη υπήρχε. Ο σεβασμός υπήρχε. Ο πόθος δεν υπήρχε. Δεν θα σου κρύψω ότι αυτό με πλήγωσε. Δεν θα σου κρύψω ότι προσπάθησα να το καταπολεμήσω και να το ξαναφέρω εκεί που ήταν, αλλά επειδή η φύση μου δεν μου επιτρέπει να πιέζω καταστάσεις ίσως να μην προσπάθησα όπως και όσο έπρεπε. Και αφέθηκα. Αφέθηκα στην καταστροφή του έρωτα αρχικά και του εαυτού μου. Αφέθηκα σαν τεμπέλης στο να καταστρέψω την ομορφιά μου. Την εξωτερική, από θλίψη και μια μελαγχολία που δεν κατάλαβα εκείνες τις στιγμές ότι περνούσα. Και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια πέρασαν χωρίς έρωτα, με αγάπη, ναι, με σεβασμό, ναι, με ταξίδια, ναι, με τα χίλια καλά του Αβραάμ και του Ισαάκ αλλά χωρίς έρωτα.

Κάποια στιγμή αυτό έπρεπε όμως να πάρει τέλος. Δυστυχώς δεν υπήρχε τρόπος να διορθωθούν τα πράγματα οπότε έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου, έπρεπε αμφότεροι να ξεκινήσουμε καινούρια ζωή. Και το κάναμε. Περιττό να σου πω ότι ο πόνος ήταν σχεδόν αβάσταχτος. Περιττό να σου πω ότι η ζωή όπως τη γνώριζα άλλαξε άρδην και όχι πάντα προς το καλύτερο. Περιττό να σου πω ότι φτάσαμε δυστυχώς ακόμα και στο σημείο να τσακωθούμε άγρια γιατί πονούσαμε απίστευτα. Όμως έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Μετά από 6 χρόνια και 3 μήνες.

Κι έτσι ο Σύντροφος έγινε Πρώην. Με Π κεφαλαίο. Γιατί είναι εκεί. Γιατί για μένα είναι πια ο κολλητός μου. Είναι μετά από 4 χρόνια ο άνθρωπος που ξέρει για μένα τα πάντα. Απ την καλή κι απ την ανάποδη. Ο άνθρωπος που δεν θα του κρύψω τίποτα, ο άνθρωπος για τον οποίο θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις να τον έχω δίπλα μου σε κάθε φάση της ζωής μου. Κι ας είναι κάποιες φορές δύσκολο. Κι ας μου έβαλε τις φωνές χτες για το ατόπημά μου. ναι ρε μάτια μου πανέμορφα, δεν είσαι κολλητός, είσαι Πρώην.



και αυτό είναι δικό σου...

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Μιά παλιά ιστορία


Ανάρτηση αφιερωμένη στη serenata, ξέρει αυτή...

Τον γνώρισα πριν από κάποια χρόνια μέσω facebook, εγώ είχα πριν λίγο καιρό βγει από μια μεγάλη σχέση (δεν εννοώ μηνών, εννοώ ετών), είχα μετακομίσει πριν λίγο καιρό σε καινούριο σπίτι, είχα ήδη καταφέρει να φάω ένα καλό στραπάτσο με έναν τυπάκο και προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα της νέας μου ζωής και να δω τι θα κάνω. Δεν ψαχνόμουν ερωτικά, όχι για σχέση τουλάχιστον, ήμουν σε μια φάση του τύπου αν κάτσει κάτι όμορφο το βλέπουμε...

Είχαμε το ίδιο επάγγελμα και κάπως έτσι άρχισε η συνομιλία μας. Σύντομα κανονίσαμε να βρεθούμε και από κοντά για να γνωριστούμε και να τα πούμε... έτσι λοιπόν πήγαμε για μια μπυρίτσα.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν μια ωραία βραδυά από κάθε άποψη, η συζήτηση κυλούσε όμορφα - ήταν και το κοινό επάγγελμα που έδινε τροφή αρκετή, εκείνος δεν ήταν καθόλου άσχημος και ανακάλυπτα σιγά σιγά ότι έχουμε κοινά βιώματα και ενδιαφέροντα. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν τα μάτια του, όμορφα και ζεστά - ίσως και λίγο ντροπαλά, δεν ξέρω, με έκανε να νιώσω πραγματικά πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ. Κάποια στιγμή η κουβέντα ήρθε στη σχέση μου που είχε λήξει 3 μήνες πριν, με ρωτούσε πώς πήρα την απόφαση μετά από τόσα χρόνια σχέσης και συγκατοίκησης να φύγω και του εξήγησα ότι όταν κάτι τελειώνει είναι καλό να το παίρνει κανείς απόφαση από το να το τραβάει από τα μαλλιά. Εκεί λοιπόν μου λέει ότι είναι και αυτός σε μια μακροχρόνια σχέση, ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα και αν μπορώ να τον συμβουλεύσω για το τι μπορεί να κάνει... Του εξήγησα ότι εγώ δεν ξέρω τις καταστάσεις, δεν τις βιώνω και ότι η μόνη συμβουλή που μπορώ να του δώσω είναι να τα βάλει κάτω με τον δικό του και είτε να βρεθεί μια λύση, ή να το λήξουν... κάπου εκεί τελείωσε η συνάντησή μας, χαιρετηθήκαμε σαν 2 νέοι φίλοι και υποσχεθήκαμε να το επαναλάβουμε σύντομα.

Την επόμενη μέρα μου στέλνει μήνυμα-ερωτική εξομολόγηση... ότι δεν μπορεί να σταματήσει να με σκέφτεται, ότι όλο το βράδυ σκεφτόταν τα μάτια μου, το χαμόγελό μου κ.λπ. κ.λπ. Αφενός ξαφνιάστηκα γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή υπόνοια το προηγούμενο βράδυ και αφετέρου μου άρεσαν αυτά που διάβαζα γιατί ήμουν αρκετα ευάλωτος εκείνη την περίοδο και το να νιώσω επιθυμητός ήταν μεγάλο πράγμα... άσε που μου άρεσε κι εμένα!

Λοιπόν, έλεγα ότι μου άρεσε και μάλιστα πολύ, ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από τους ανθρώπους που είχα σχετιστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, αν και όχι ιδιαίτερα όμορφος, είχε αυτά τα υπέροχα μάτια κι ένα ήσυχο στιλ που πραγματικά με μάγεψε.

Τον πήρα τηλέφωνο και κανονίσαμε να συναντηθούμε την επόμενη μέρα -Παρασκευή- θα ήταν μόνος στο σπίτι. Ήθελα να του εκφράσω τα συναισθήματα που μου είχε δημιουργήσει αλλά και να του ξεκαθαρίσω ότι εφόσον ήταν ακόμα σε σχέση πως θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση πριν ξεκινήσουμε το ο,τιδήποτε μαζί.

Πράγματι, το επόμενο βράδυ βρέθηκα σπίτι του. Ήμουν κάπως αμήχανος γιατί δεν ήθελα μπλεξίματα κι έσπευσα να του το πω σχεδόν αμέσως. Με διαβεβαίωσε ότι θα χώριζε πολύ σύντομα, μου ζήτησε λίγο χρόνο, 1-2 εβδομάδων. Δέχτηκα. Το υπόλοιπο βράδυ το περάσαμε αγκαλιά, φιληθήκαμε αρκετές φορές και κοιμηθήκαμε μαζί χωρίς σεξ.

Ξυπνήσαμε και βολτάραμε σε όλη την Αθήνα, με έκανε να γελάω και να περνάω όμορφα, είχα καιρό να το νιώσω, μου έλεγε συνέχεια ότι είμαι ο πιο ωραίος άντρας που έχει γνωρίσει ποτέ, μου αγόρασε δώρο ένα μπλουζάκι, φάγαμε μαζί, περάσαμε υπέροχα. Του ξαναείπα ότι δεν πρέπει να έχουμε σεξουαλική επαφή μέχρι να χωρίσει και συμφώνησε.

Για να μη μακρυγορώ τις επόμενες 2 βδομαδες βρεθήκαμε αρκετές φορές, στο σπίτι μου, έξω, μέχρι που πήγαμε παρέα στο σπίτι φίλων του να με γνωρίσουν, ένα καταπληκτικό str8 ζευγάρι που αλληλοσυμπαθηθήκαμε με την πρώτη ματιά. Μάλιστα η φίλη του τον τράβηξε σε μια μεριά και του είπε και καλά κρυφά αλλά αρκετά δυνατά ώστε να το ακούσω

-Που το πέτυχες τέτοιο κελεπούρι; Επιτέλους, προχώρα μαζί του, είναι τέλειος...

Χαμογέλασα από μέσα μου γιατί έκανα ότι δεν το άκουσα, μου άρεσε η αντιμετώπισή τους, αλλά και η δική του, ήταν τόσο τρυφερός... είχα αρχίσει να δαγκώνω τη λαμαρίνα άσχημα.

Μετά από λίγο καιρό βρεθήκαμε πάλι έξω και μου είπε ότι το ίδιο βράδυ θα χώριζε, ότι ήταν τρελός μαζί μου, ότι δεν είχε γνωρίσει ποτέ κάποιον σαν εμένα, ότι ότι ότι...

Του ζήτησα να με πάρει τηλέφωνο να μου πει τι έγινε... να πάω από κει να του κάνω παρέα αν δεν ένιωθε καλά. Μου είπε θα με πάρει.

Τίποτα. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.

Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ, ήμουν βέβαιος ότι δεν το είχε κάνει.

Την επόμενη μέρα άφησα να περάσει η ωρα και κατά τις 11 αφού είχα εκνευριστεί αρκετά τον πήρα εγώ...

-Εγω: Καλημέρα
-Αυτός: Καλημέρα, ότι θα σε έπαιρνα τηλέφωνο, είχα ένα πρόβλημα στη δουλειά και τρέχω απ το πρωί
-Ε: Κοφ τις μαλακίες και πες μου αυτό που πρέπει να μου πεις
-Α: Τι εννοείς, πραγματικά είχα θέμα, δεν το έκανα επίτηδες...
-Ε: πες μου
-Α: Τι να σου πω...
-Ε: Τι έγινε χτες
-Α: Ε, δεν ξέρεις;
-Ε: Ξέρω αλλά θέλω να το ακούσω
-Α: Δεν χώρισα
-Ε: οκ
-Α: Εσύ είπες θα στηρίξεις την απόφασή μου
-Ε: Τη στηρίζω
-Α: Μα δεν μιλάς
-Ε: οκ είπα, έκανες αυτό που ήθελες, ούτε έβαλα τις φωνές ούτε σε έβρισα,άρα σε στηρίζω
-Α: Μη με μισήσεις
-Ε: Όχι, το ήξερα ότι αυτό θα γίνει, κάποια στιγμή έλα απ το σπίτι να πάρεις τα πράγματα που άφησες
-Α: Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, είσαι τέλειος, είσαι...
-Ε: Ναι, ναι, το ξέρω, όταν με διώχνουν όλοι τα ίδια μου λένε

Έτσι λοιπόν, μετά από λίγες μέρες ήρθε σπίτι μου για να πάρει κάτι πράγματά του που είχα εκεί. Η συνάντηση ήταν το λιγότερο αμήχανη, εκείνος σαν βρεγμένη γάτα κι εγώ πολύ θυμωμένος που προσπαθούσα να το κρύψω. Μου ζήτησε συγνώμη, μου ξαναείπε ότι έιμαι ο ομορφότερος άντρας που έχει γνωρίσει, ο καλύτερος, ότι είναι τρελά ερωτευμένος μαζί μου, αλλά ότι είναι κότα και δεν είχε τα κότσια να χωρίσει... Προσπάθησα να δείξω και καλά ανωτερότητα και του είπα ότι δεν πειράζει, δεν ήταν γραφτό και διάφορες τέτοιες μαλακίες, ενώ στην πραγματικότητα ήθελα να τον βρίσω, να του πω ότι ήξερε σε τι κατάσταση βρισκόμουν κι εγώ και παρόλα αυτά έπαιξε μαζί μου...

Οι βδομάδες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες. Το κέφι μου είχε πιάσει πάτο, είχα κλειστεί μέσα στο σπίτι και τα βράδια ήταν αδύνατο να κοιμηθώ... Σιγά σιγά όμως άρχισα να συνέρχομαι και μπορώ να πω ότι οι 2 μήνες του καλοκαιριού που ακολούθησαν ήταν αρκετά καλοί.

Έλα όμως που ο διάολος δεν σε αφήνει σε ησυχία. Ένα Σάββατο πρωί, εκεί κάπου στα μέσα Σεπτέμβρη μου στέλνει μήνυμα στο φατσοβιβλίο.

-Η καινούρια σου φωτό είναι όλα τα λεφτά, έχεις ομορφύνει κι άλλο...
-Ευχαριστώ
-Χώρισα τελικά πριν λίγο καιρό...
-Είσαι καλά με αυτό;
-Ναι, έπρεπε να γίνει τότε, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ
-Ωραία
-Θες να πάμε για καφέ να στα πω από κοντά;
-Πάμε

Πράγματι, την ίδια μέρα συναντηθήκαμε... Πηγαίνοντας ένιωθα λίγο φοβισμένος, λίγο ανυπόμονος και πολύ μα πολύ θυμωμένος... Μόλις τον είδα όμως να μου χαμογελάει, ένιωσα πάλι σαν ερωτευμένος (και ηλίθιος).

Αφού ανταλλάξαμε τα τυπικά, πως πέρασες στις διακοπές κ.λπ. άρχισε να μου εξιστορεί τα του χωρισμού του, τα οποία δε χρειάζεται να παραθέσω εδώ αλλά όσο τα θυμάμαι έχω στο μυαλό μου μια απίστευτη σουρεάλ κατάσταση, μια κατινιά άνευ προηγουμένου, ένα δράμα. Έκπληκτος με αυτά που άκουγα τον ρωτούσα πώς τα άντεξε όλα αυτά και μου είπε ότι ακόμα δεν έχει συνέλθει ψυχολογικά απ όλη αυτή την κατάσταση και ότι ψάχνει για νέο σπίτι και για μια εκ βάθρων αλλαγή της ζωής του. Του είπα -φυσικά το βούρλο- ότι θα τον στηρίξω σε ό,τι χρειαστεί και με ευχαρίστησε. Με πέθανε πάλι στα κοπλιμέντα...

Πριν αποχωριστούμε του είπα
-είναι κρίμα πάντως που δεν τα καταφέραμε τότε
-δεν θέλω να σκέφτεσαι έτσι, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να κάνουμε αυτό που θέλουμε, δώσε μου μόνο λίγο χρόνο να ξεμπλέξω τελείως και όλα θα γίνουν...

Έτσι με τούτα και με κείνα πέρασαν 2 μήνες σχεδόν, είχαμε μια επαφή, βγήκαμε μόνοι και με παρέα, κάναμε (μάλλον έκανε γιατί ήμουν πολύ επιφυλακτικός) κοινά σχέδια για το μέλλον και έφτασε η στιγμή που βρήκε το νέο του διαμέρισμα. Το είδαμε μαζί, τον συμβούλευσα για τα μαστορέματα που έπρεπε να γίνουν πριν μετακομίσει, τον βοήθησα σε αυτά και όλα ήταν ωραία, όλα ήταν καλά, εκτός του γεγονότος ότι για την ταμπακιέρα ούτε κουβέντα... ούτε ένα φιλί, ούτε τίποτα, λες και ήμασταν 2 καλοί φίλοι. Είχα μπερδευτεί. Δεν ήξερα τι σκατά θέλει αλλά από την άλλη σεβάστηκα την επιθυμία του να μην τον πιέσω πριν τη μετακόμιση. Του έστειλα μόνο ένα μήνυμα ότι χαίρομαι που τον βοηθώ στο νέο του ξεκίνημα και μου απάντησε ότι πλησιάζει η στιγμή που όσα θέλουμε θα γίνουν πραγματικότητα... και χάρηκα το βόδι.

Μετακόμισε λοιπόν το πουλάκι μου μετά από λίγες μέρες, μιλήσαμε, όλα πήγαν καλά, μου είπε ότι τρέχει και δε φτάνει με τις δουλέιές και ότι θα με πάρει το συντομότερο να πάω από κει...
Περίμενα, περίμενα, περίμενα, τίποτα.
Μετά από κανα δυο βδομάδες πήγα στο ΙΚΕΑ με τον κολλητό μου να πάρω φωτιστικά. Στη γύρα πάνω, εκεί στο σημείο που είναι το καφέ, τον βλέπω με έναν άλλο. Δεν θα σχολιάσω την εμφάνιση του άλλου, δεν έχει σημασία αν ήταν ωραίος ή όχι. Μόλις με βλέπει τον βουτάει πανικόβλητος και τον τραβάει μέσα στο καφέ. Έπαθα σοκ. Αυτό πραγματικά δεν το περίμενα. Ο κολλητός μου τον είδε.
-Αυτός δεν ειναι ο Δημήτρης;
-ναι
-δεν σε είδε;
-με είδε
-και γιατί μπηκε σαν τρελλός στο καφέ;
-μάλλον επειδη με είδε

Εξοργίστηκα, πήρα τον φίλο μου και φύγαμε άρον άρον, ο καημένος είχε στενοχωρηθεί βλέποντάς με έτσι και προσπαθούσε να τον δικαιολογήσει, αλλά δεν υπήρχε τίποτε ουσιαστικό να μου πει. Το πράγμα ήταν ολοφάνερο, κάπου μέσα στο όλο σκηνικό του "άσε με να συνέλθω και θα γίνει αυτό που θέλουμε" είχε γνωρίσει τον άλλον... δεν με πείραζε αυτό, με πείραζε το ανόητο κρυφτό και το ψέμμα, για άλλη μια φορά μου είχε αποδείξει πόσο κότα είναι.

Μετά από λίγες μέρες του έστειλα ένα κοφτό αλλά ευγενικό μήνυμα, να μου στείλει τα ρούχα που είχα σπίτι του και του ευχήθηκα να είναι καλά και διάφορες τέτοιες παπαριές. Μου απάντησε ότι με ευχαριστεί, ότι μπορώ αν θέλω να πάω σπίτι του να το δω τελειωμένο και να πιούμε κι έναν καφέ βρε αδερφέ, ότι διακρίνει έναν μικρό θυμό στο μήνυμά μου και μήπως έχω κάτι μαζί του; Γιατί αν είχα καλό θα ήταν να του το πω και όχι να κρύβομαι διότι αγαπημένοι μου φίλοι, το κρυφτό δεν είναι ωραίο πράγμα και με συμπαθεί απεριόριστα και είμαι- πλέον και μόνο- ένας εξαιρετικός άνθρωπος που τον στήριξα και δεν θέλει να με χάσει απ τη ζωή του ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΚΤΙΜΑ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ (το γράφω έτσι γιατί έτσι το έλαβα - ήθελε να δώσει έμφαση) και να είμαι ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΩ.

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω νομίζω ότι μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Αφού λοιπόν τον σκυλόβρισα ηλεκτρονικά του είπα να με ξαναενοχλήσει μόνο όταν θα μου στείλει τα πράγματά μου. Εκείνος εμφανώς "σοκαρισμένος" έκανε ότι δεν καταλάβαινε το λόγο που έχω θυμώσει, ότι δεν μου είπε ψέμματα, ότι είμαι τρελός μάλλον, ότι δεν μου είχε υποσχεθεί κάτι και δεν τήρησε το λόγο του κ.λπ. Του έστειλα αυτά που μου είχε γράψει στο πρόσφατο παρελθόν, γιατί εγώ τρελός δεν είμαι αφενός και αφετέρου δεν έχω παρακαλέσει ποτέ κανένα τσογλάνι να μου κάτσει, δόξα τω Θεώ, δεν χρειάζεται και τον ρούμπωσα τον μαλάκα. Εκεί κάπου τελείωσε και η επικοινωνία μας αλλά τα ρούχα δεν τα είδα να ρχονται. Βέβαια δεν ξανασχολήθηκα με το θέμα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σχεδόν ένα χρόνο μετά με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε αν θέλω να συναντηθούμε για να μου δώσει ρούχα κι εξηγήσεις. Αυτό το διάστημα που είχε περάσει είχαν συμβεί στη ζωή μου εκατοντάδες πράγματα - τα περισσότερα από αυτά ευχάριστα. Είχα διασκεδάσει πολύ, είχα γνωρίσει πολύ κόσμο, κάποιοι από αυτούς ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι κι εχουμε δεθεί έκτοτε, είχα κάνει πολυ σεξ, αλλά... είχα τρομάξει πολύ και δεν αφηνόμουν με καμία κυβέρνηση πουθενά.
Συναντηθήκαμε το επόμενο βράδυ.
Πήγα γεμάτος θυμό, απίστευτο θυμό αλλά και φόβο μαζί. Το θυμάμαι σαν να ταν χτες.
Ήταν κάπως πιο γερασμένος, πιο μίζερος, πιο κάτι... με φοβόταν και το δειχνε απ τα 100 μέτρα. Το έπαιξα άνετος, του είπα ότι δεν χρειάζομαι εξηγήσεις. Επέμεινε. Τον άκουσα να μου λέει τα κουλά του πάλι του στιλ δεν ήμουν έτοιμος, αν δεν ήμουν σε εκείνη τη φάση τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Τον άφησα χαμογελώντας να τελειώσει.
Με ρώτησε -έχεις σχέση;
-Όχι
-Μα είναι δυνατόν; Εσύ δεν έχεις σχέση; Γιατί;
-Δεν έχω νιώσει αυτήν την ανάγκη, έχω χάσει μάλλον την εμπιστοσύνη μου στους άλλους και θέλω χρόνο
-Μα γιατί; Είσαι ένας υπέροχος άντρας
-..............
-Φταίω εγώ;
- Σε μεγάλο βαθμό.
-Δεν ήθελα να σε πληγώσω
-Δεν έχει πλεόν σημασία. Εσύ έχεις σχέση;
_Ναι, έχω
-Πολύ ωραία, πόσον καιρό;
-********* μήνες
-Άρα ήταν πριν μετακομίσεις
-.........................
-Γιατι δεν μιλάς;
-Δεν ξέρω τι να πω, συγνώμη
-Πήγες να με βγάλεις τρελό τότε θυμάσαι;
_Ναι... δεν ήξερα πως να σου το πω
-Ναι, το ξέρω, δεν έχει σημασία πια, περασμένα ξεχασμένα, κοίτα να είσαι καλά με το παιδί αυτό και μην του λες ψέμματα, θα τα βρεις μπροστά σου
-Άκου, είσαι ο πιο αξιόλογος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, δεν θέλω να σε χάσω, έχεις μια τρομερή υπομονή και μια χρυσή καρδιά, θέλω να μείνουμε φίλοι, είναι κρίμα να σε χάσω, ξέρω ότι είναι δύσκολο αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε, τι λές;
-(χαμογελώντας) Δεν αμφισβητώ ότι έχεις καλά χαρακτηριστικά, ωραία ενδιαφέροντα, καλούς φίλους κ.λπ.κ.λπ.κ.λπ. και είμαι βέβαιος ότι οι ανθρωποι που σε αγαπούν δεν έχουν να πουν παρά τα καλύτερα για σένα
-Σ' ευχαριστώ
-Άσε με να τελειώσω. Για μένα όμως δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι είσαι ο μεγαλύτερος ΜΑΛΑΚΑΣ που έχω γνωρίσει, πως μπορείς και μου ζητάς φιλίες;
Κάπου εκεί σηκωθήκαμε, εγώ κατακόκκινος από θυμό κι εκείνος ακόμα πιο σκυφτός.

Δεν τον ξαναείδα, ούτε ξανάκουσα για εκείνον. Καλύτερα έτσι. 

Πω πω πω χαρές!

Α ρε φιλενάδα, Παρασκευή σήμερα, και τι Παρασκευή ε; Λαμπερή σαν καλοκαίρι! Ξέρεις κάτι αποφάσισα απ το πρωί που σηκώθηκα απ το σούπερ ανατομικό μου στρώμα που το χω χρυσοπληρώσει αλλά τα μεσημέρια δεν το χαίρομαι, παρά τιμώ τον καναπέ για ξάπλες, επειδή τα γειτόνια μου τα αγαπημένα που πολύ θα θελα να τους δω να βασανίζονται στα υπόγεια της Ιεράς εξέτασης, κάθε μεσημέρι λυσσάνε και λυσσάνε και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ και τσάμπα τόσα λεφτά για το στρώμα αλλά τι να σου λέω, τα ξέρεις... Τι έλεγα;

Α, ναι. Αποφάσισα που λες με το που σηκώθηκα ότι η μέρα σήμερα θα είναι χαμογελαστή κι αισιόδοξη. Επίτρεψέ μου να σου εκθέσω κάποιους από τους λόγους

• Ο ήλιος λάμπει, ειδικά μετά την καταστροφή την προχτεσινή με τον αέρα και τη βροχή όπου μέσα σε όλα γέμισαν και τα παπούτσια μου νερά και ήμουν πόσες ώρες με μουσκεμένα πόδια και όταν τα έβγαλα το βράδυ τα υπέροχα ποδοδάχτυλά μου ήταν παπαριασμένα σαν το μούσλι που έφαγα χτες το πρωί και μου θύμισε λάσπη - ιαματική δε αλλά λάσπη (δεν είχα ξαναφάει ρε φιλενάδα, αλλά κάπου διάβασα πόσο καλό κάνει στον οργανισμό και είπα να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να το δοκιμάσω). Εφόσον λοιπόν λάμπει και η μέρα είναι σχεδόν καλοκαιρινή εγώ θα χαμογελάσω!

• Το μπρέκφαστ σήμερα αποτελούνταν από 3 κομμάτια πίτσα - διαφορετικών γεύσεων, απομεινάρια από την πιτσαρία που πήγαμε χτες μετά από δική μου παρότρυνση, εγώ, η κουμπάρα, η μαμά, η αδερφή και η θείτσα η γλυκιά, για να φάμε και να πούμε και καμιά μαλακία να γελάσουμε λίγο μετά τη δύσκολη μέρα που περάσαμε στο νοσοκομείο.
Περιττό να σου πω ότι λατρεύω την κρύα πίτσα το πρωί, καμία σχέση με το μούσλι που έφαγα προχτές. Είμαι βέβαιος ότι δεν κάνει τόσο καλό στον οργανισμό όσο το μούσλι αλλά κάνει καλό στην ψυχολογία μου και τους γευστικούς μου κάλυκες.

• Ο μπαμπάς μπήκε στην εντατική. Θα μου πεις τώρα καλό είναι αυτό; Ναι, είναι γιατί αν έχει ελπίδες να σωθεί εκεί θα έχει περισσότερες.

• Έκανα ποδήλατο μετά από αρκετές μέρες και η κίνηση με βοήθησε, τρέξανε λέει ενδορφίνες στον οργανισμό και κάτι άλλο επιστημονικό που δεν το θυμάμαι και μου δημιούργησε επιπρόσθετη ευεξία μετά τα 3 κομμάτια πίτσα. Επίσης, δεν λαχάνιασα και δεν τα παιξα μετά από ποδηλασία στην ανηφόρα. Επίσης, δεν μου πετάχτηκε ξαφνικά καμιά γριά να τσακιστούμε πρωινιάτικο να μας τρέχουν κι εμάς στα νοσοκομεία.

• Οι αγαπημένοι μου συνάδελφοι μου φέρονται σήμερα με το γάντι. Όχι του μποξ, το άλλο, το δαντελένιο, μου δείχνουν την αγάπη τους και την συμπαράστασή τους και το εκτιμώ αφάνταστα.

• Επίσης αν ο καιρός συνεχίσει να είναι έτσι και το σαββατοκύριακο θα αποσύρω το επίσης πανάκριβο χαλί μου από τα μαρμαρένια αλώνια και θα το πάω στην ταράτσα της μαμάς και θα του κάνω ένα πλύσιμο ωραιότατο και μετά στο πατάρι. επίσης να σε ενημερώσω με όλα τα πανάκριβα που αγόρασα στο παρελθόν -στρώμα, χαλιά, έπιπλα κλπ - οι κάρτες είναι φουσκωμένες σαν το τσουνάμι της Φουκοσίμα, αλλά δε γαμιέται φιλενάδα, να ζήσουμε να τις πληρώνουμε! (ήθελα μαλλί και μετάξι ο ξεβράκωτος να πατάνε τα πόδια μου).

• Μου πέρασε και ο βήχας που με ταλαιπωρούσε καιρό χωρίς να ελαττώσω το κάπνισμα! How cool is that φιλενάδα;

• Πλησιάζει ο καιρός που θα κάνουμε μπανάκια στη θάλασσα. Αυτό από μόνο του είναι θαύμα!

Δεν μου ρχεται κάτι άλλο ρε συ, για βόηθα λίγο!

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Χωρίς τίτλο

Φιλενάδα μου χρόνια πολλά, χρόνια καλά, χρόνια ευτυχισμένα!

Ελπίζω να πέρασες όμορφα, τι όμορφα βρε, υπέροχα, εγώ άστα, αν δεν στα χω πει τηλεφωνικώς τι να σου λέω από δω μέσα, η κατάσταση δύσκολη...

Βλέπεις καρδιά μου, Κυριακή του Πάσχα μπήκε ο μπαμπούλης μου στο νοσοκομείο εσπευσμένα και σώθηκε η ζωή του στο παρατσάκ... Εκείνη την ημέρα έτρεχε ένας tremens από τις εξοχές να βρει τρόπο να έρθει στην Αθήνα γρήγορα, εκείνη τη μέρα είδα μέσα από τα ποτάμια δακρύων και κάτι σημαντικό.

Είδα τον άνθρωπό μου να με στηρίζει όσο περισσότερο μπορούσε κανείς να με στηρίξει, είδα την οικογένειά μου ενωμένη και αγαπημένη μέσα στον πόνο και στην κούραση, είδα ανθρώπους αγνώστους - γιατρούς και νοσοκόμες - να κάνουν το καλύτερο που μπορούν, με μια ευγένεια απίστευτη - δεν του το χα του δημόσιου νοσοκομείου να έχει τέτοιους εξαιρετικούς επαγγελματίες, είδα την αγάπη να κυριαρχεί. Και ο μπαμπούλης σώθηκε, είναι σε επικίνδυνη φάση αλλά το παλεύει κι εκείνος μαζί με μας...

Δεν θα σου πω πολλά γιατί πρέπει να πάω κοντά του.
Μόνο αυτό.

Φύλα σαν κόρη οφθαλμού τους ανθρώπους που αγαπάς, πες τους ό,τι έχεις να τους πεις, μπορεί ανά πάσα στιγμή να χάσεις κάποιον και να νιώσεις κενό, όπως ένιωθα εγώ την κυριακή που ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα τον προλάβω ζωντανό.
Ζήσε μαζί τους μέχρι τα άκρα και κράτα την αγάπη θησαυρό στην καρδιά σου.
Ζήσε, μην το ξεχνάς, ζήσε.

Υ.Γ. Μπαμπούλη μου, σε παρακαλώ, πάλεψέ το, άντεξε, εγώ είμαι δίπλα σου μαζί με τη μαμά και τα υπέροχα αδέρφια μου. Μη μας φύγεις σε παρακαλώ. Είναι νωρίς και σ' αγαπώ τόσο πολύ.

Υ.Γ. Φιλενάδα, καλή Ανάσταση στη ζωή και την ψυχή σου.

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Αποκαλύψεις

Λοιπόν φιλενάδα πάμε να κάνουμε κάτι που δεν το χουμε ξανακάνει, πάμε να κάνουμε κουτσομπολιό, βαθύ κουτσομπολιό, βλέπεις, άγιες μέρες είναι ας κυλιστούμε λίγο στο βούρκο...

Δεν θα σου πω πως τα ξέρω αυτά που ξέρω, όπως επίσης δεν θα σου πω ποιος είναι αυτός στον οποίο αναφέρομαι, εξάλλου δεν είναι διάσημος, δεν τον έχουν γράψει οι εφημερίδες - όχι ακόμα τουλάχιστον. Άφησέ με όμως πρώτα να σου κάνω ένα πορτρέτο αυτού του ανθρώπου.

Όμορφος, πολύ όμορφος και στο πρόσωπο και στο σώμα, όμορφος και σέξι συνάμα. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση. Επίσης υπέροχο χαμόγελο που σε προδιαθέτει αν είσαι και λίγο μπούφος σαν κι εμένα για την αγνότητα της ψυχής του. Ελάχιστη μόρφωση, δύσκολα παιδικά χρόνια, και μια τάση να "πουλάει" την φερεγγυότητά του απλόχερα. Πάμε παρακάτω.

Ο άνθρωπος αυτός είναι σε σχέση για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα - όχι με μένα για να μην παρεξηγηθώ, όχι πια τουλάχιστον, ήμασταν μαζί πριν αρκετό καιρό, με είχε μαγέψει βλέπεις εκείνο το χαμόγελο κι εκείνοι οι κοιλιακοί και άλλα που δεν θα στα αναφέρω γιατί θα το κάνουμε πορνό και δεν το θέλουμε. Επειδή λοιπόν έχει μια τρομερή ανασφάλεια ότι θα μείνει μόνος ο απώτερος σκοπός του είναι να είναι μονίμως σε σχέση. Μονίμως. Αν δεν είναι σε σχέση ψάχνει σαν σκυλί που έχασε το αφεντικό του, δεν χαίρεται τη μοναξιά του και την ελευθερία του, αλλά όποιον γνωρίσει πάνω από 2 ώρες θεωρεί ότι έχει σχέση - α να θυμηθώ να σου πω ότι δεν είναι 12 ετών, είναι μεταξύ 30 και 40.

Μόλις λοιπόν ο άνθρωπος αυτός κάνει πραγματικά τη σχέση, για ένα αρχικό και σχετικά μικρό χρονικό διάστημα είναι απόλυτα ευτυχισμένος, έχει το γάιδαρό του και τον δένει πισθάγκωνα ποικιλοτρόπως. Ένας τρόπος είναι το σεξ που προσφέρει απλόχερα, είναι και καλός ο άτιμος οπότε το ανόητο θύμα που γεύεται το μέλι θέλει κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Μετά πιάνει δουλειά ο οίκτος. Σου τρυπάει τον εγκέφαλο με όλα όσα έχει τραβήξει και τραβάει στη ζωή του - που τα μισά να ήταν αληθινά θα χε κάνει τριλογία ο Ξανθόπουλος άνετα, έχει και μια ροπή στην γκαντεμιά, έ θα τον λυπηθείς άμα έχεις πατρικά ένστικτα. Α, επίσης μην ξεχάσω να σου πω ότι συνήθως "χτυπάει" ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας με ενισχυμένα αυτά τα ένστικτα. Κι έρχεται και το δένει μια χαρά το θύμα.

Μόλις σταθεροποιήσει την κατάσταση και είναι βέβαιος ότι ο σύζυγος - όπως ο ίδιος το αποκαλεί - είναι ερωτευμένος ή τον λυπάται πολύ για να του ρίξει κλωτσιά ή έχει γίνει sex addicted από τα πολλά ταλέντα που του παρέχει ο φίλος μας, βαριέται. Και όταν βαριέται, αρχίζει κρυφά να καυλαντίζει. Τι σημαίνει καυλαντίζω; Σημαίνει φλερτάρω - όχι αθώα - συνομιλώ, ερωτοτροπώ  κλπ κλπ. Και το κάνει αυτό στη σιγουριά του δικού του σπιτιού, αναίσχυντα και χωρίς να θέλει να μπει στον κίνδυνο να αποκαλυφθεί. Οπότε μέσω συνήθως κάποιων social media (που του τα δίδαξα εγώ πριν κάποια χρόνια γιατί πριν γνωριστούμε δεν ήξερε πως ανάβει ο υπολογιστής) αρχίζει το παιχνίδι.

Ξεκινά αθώα, με μια φιλική γνωριμία με διάφορα άλλα θύματα, πουλάει χαμόγελο, καλοσύνη και αμπελοφιλοσοφία, σου δίνει την εντύπωση ότι μπορείς να βασιστείς πάνω του και το προχωράει σιγά σιγά. Σου ξεκαθαρίζει ότι είναι σε σχέση αρχικά αλλά μετά αφού σου πουλάει φιλία αρχίζει να το χοντραίνει. Κι εσύ βλέποντας αυτό το χαμόγελο στις φωτογραφίες και γενικώς το πακέτο το όμορφο, τσιμπάς. Οπότε αρχίζει το παιχνίδι -αν δεν είχα σχέση θα το ένα και θα το άλλο και θα το παράλλο. Και όταν ψηθεί αρκετά το πράμα σου δίνει και το λεγόμενο πουτανοτηλέφωνο το οποίο δεν είναι το κινητό που χρησιμοποιεί μπροστά στο γκόμενο και στους φίλους, είναι ένα άλλο, καρτοκινητό που το ξέρει μόνο αυτός. Και αρχίζουν οι συνομιλίες στο τηλέφωνο και τι σου κάνω μάνα μου και τέτοια. Και να τα msn, και να οι κάμερες για πιο live εμφανίσεις όλο πάθος...

Αν τώρα εσύ θεωρήσεις ότι εκτός από καυλάντισμα αυτός ο άνθρωπος θα σου παρέχει και φιλία, και στήριξη και βαθιά κουβέντα, μακριά είσαι νυχτωμένος, Αν λοιπόν τύχει και τον ενοχλήσεις για να του πεις ίσως τα προβλήματά σου ή τις μύχιες σκέψεις σου για το ο,τιδήποτε θα φας Χ. Στεγνά και με τη μία. Με απότομο τρόπο τύπου δεν μπορώ να ασχοληθώ, έχω και τα δικά μου και είναι λεπτή η θέση μου και χέστηκε η Φατμέ στο γενί Τζαμί. Κι εσύ που δεν έχεις καταλάβει ότι πίσω από αυτήν την ομορφιά κρύβεται ένα κενό, μένεις μαλάκας. Μα εντελώς μαλάκας. Και ο δύστυχος ο γκόμενός του νομίζει ότι είναι ολόκληρος ο κόσμος για κείνον. Ότι δεν έχει μάτια για άλλον. Ότι έχει βρει την ευτυχία. Έτσι νόμιζα κι εγώ μέχρι που - ευτυχώς σχετικά γρήγορα - πήρα χαμπάρι ότι επρόκειτο για βδέλλα, για βαμπίρ που κοιτούσε να πάρει όσα περισσότερα μπορούσε δίνοντας μόνο το κορμί του, και ότι στο τέλος δεν το εκτιμούσε κιόλας. Τον έδιωξα κλωτσηδόν. Έφυγε θιγμένος και βρήκε άλλον κακομοίρη να παιδεύει και μένα μου σέρνει τα μύρια όσα.... Αλλά εγώ ξέρω. Και ξέρω και περισσότερα απ όσα θα ήθελα να ξέρω.Τώρα ξέρεις κι εσύ γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να στα πω. Ξέρεις τι θα θελα; Να μπορούσα να τον ξεσκεπάσω, να τον ρεζιλέψω να μην έχει μούτρα να κυκλοφορεί. Δεν μπορώ όμως. Και δεν είναι από οίκτο γιατί αυτό το συναίσθημα έχει λήξει καιρό πριν.

Γι αυτό σου λέω φιλενάδα, όσο ωραίο κι αν είναι το περιτύλιγμα, αν η ψυχή είναι κενή δεν υπάρχει γιατρειά. Μόνο φυγή. Κι εκεί θα δεις ότι η φυγή είναι Ανάσταση.

Άντε ρε συ, καλή Ανάσταση!!!

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Πάσχα

Είμαι σήμερα απ το πρωί και τρέχω και δεν προλαβαίνω να κάνω πολλά, έχω έρθει στο σπίτι κάποια στιγμή το απόγευμα και διαβάζω, σε - σας διαβάζω προσπαθώντας να κερδίσω τις μέρες που άφησα χωρίς να διαβάσω τα αγαπημένα μου, προσπαθώ να μπω στο παιχνίδι μετά την απουσία μου, προσπαθώ να καταλάβω, να σχολιάσω και νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν και τα χέρια μου μουδιασμένα απ την κούραση

αλλά

συνειδητοποίησα ότι είναι Πάσχα. Ναι ρε φιλενάδα, είναι Μεγάλη βδομάδα και παρόλο που ο καιρός χειμώνιασε σήμερα κάμποσο (και χτες, το ξέρω, αλλά χτες ήμουν σε ζεστή αγκαλιά και δεν μ ένοιαζε και πολύ), δεν παύει να σημαίνει ότι η μεγάλη γιορτή της Άνοιξης και της Αναγέννησης έρχεται σε λίγες μέρες.

Αν με ρωτούσες όταν ήμουν μικρότερος αν μου αρέσει το Πάσχα μάλλον θα σου απαντούσα ότι δεν με τρελαίνει, μάλλον προτιμούσα τα Χριστούγεννα με τα γλυκά τα λατρεμένα, το δέντρο, τα στολίδια και τα δώρα. Αυτό κάποτε. Γιατί βλέπεις μεγαλώνοντας άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι οι αναμνήσεις που έχω από τα 40 Πάσχα της ζωής μου είναι πολύ πιο έντονες, και είναι λογικό γιατί το Πάσχα είναι μεταξύ άλλων και ταξίδι συνήθως, ταξίδι σε μια φύση που λουλουδίζει, που αναγεννάται, που μοσχοβολά, που μαγεύει. Βλέπεις φιλενάδα για μένα είναι σπάνια τα Πάσχα που περάσανε χωρίς μια βόλτα στην εξοχή, στο χωριό το δικό μου ή κάποιο άλλο, σε ένα ταξίδι με μυρωδιές και χρώματα, το Πάσχα το ελληνικό.

Θυμάμαι μικρός στο χωριό που τρελαινόμουν να πηγαίνουμε το Πάσχα, ήταν και τα αγαπημένα μου ξαδέρφια εκεί, ήμουν ο μικρότερος και παρόλα αυτά τα παιχνίδια και οι σκανταλιές ήταν στην ημερήσια διάταξη, μου άρεσε τόσο πολύ να είμαστε όλοι μαζί και να παίζουμε όλοι μαζί, μικροί - μεγάλοι τα χιλιάδες παιχνίδια, το μόνο που δεν ήθελα ήταν να με βάζουν να γυρίζω το αρνί, αφενός βαριόμουν φριχτά, αφετέρου δεν με αφορούσε ιδιαίτερα γιατί δεν το έτρωγα. Ένα άλλο Πάσχα στην Αμφιλοχία, σε σπίτι θείων, είδα αυτήν την όμορφη κωμόπολη με τον υπέροχο κόλπο της από ψηλά, στον επιτάφιο συναντιότουσαν 3 εκκλησίες και γινόταν χαμός για το ποιου ο επιτάφιος είναι ο καλύτερος. Την άλλη μέρα, Μ. Σάββατο πρωί εκεί που αμέριμνος προσπαθούσα να φτιάξω με τα εφηβικά μου χέρια ένα γλυκό είδα με φρίκη να σφάζουν αρνί μπροστά μου και ακόμα δεν το χω ξεπεράσει.

Κάποιο άλλο Πάσχα θυμάμαι στο στρατό, σε ένα φυλάκιο με 5 άλλα άτομα να φτιάχνουμε μαγειρίτσα, να πηγαίνουμε σε ένα μικρό εκκλησάκι κάπου εκεί στη Σάμο και στο Χριστός Ανέστη να κλαίμε όλοι αγκαλιασμένοι σαν παιδιά. Μετά από λίγα χρόνια θυμάμαι σαν να ταν χτες - Μεγάλη Δευτέρα ήταν - να περνάω όλη τη μέρα με τον πατέρα μου καθαρίζοντας το σημείο που θα ψήναμε, τις σούβλες και το νοικοκυριό, να γελάμε και να κάνουμε σχέδια και μετά από λίγες ώρες να τον κουβαλώ στα χέρια να τον πάω στα επείγοντα. Μόνος μου. Είχε πάθει έμφραγμα, εκείνος ο άντρακλας, το θεριό, εκείνος ο άνθρωπος που έστιβε την πέτρα, μέσα σε 1 λεπτό είχε μαραθεί στα χέρια του γιου του. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά στο τέλος. Ευτυχώς ρε μπαμπά.

Κάποια χρόνια πριν, Μεγάλο Σάββατο πέθανε και η αγαπημένη μου θεία, η Μότα, μια αρχοντογυναίκα που δεν παντρεύτηκε ποτέ της, δεν ήθελε αφέντη στο κεφάλι της, μια γυναίκα 60 χρόνια μεγαλύτερή μου και ο πιο νέος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Εκείνο βράδυ νόμισα πως την είδα μπροστά μου ντυμένη στ άσπρα. Την άλλη μέρα μου είπαν ότι είχε πεθάνει.

Θυμάμαι τη φάρσα των φίλων που με έβαλαν να φάω μια πιατέλα καλαμαράκια για να μην προσβάλλω τη γυναίκα που μας φιλοξενούσε, τη μάνα του ενός, τα σιχαίνομαι τα καλαμαράκια αλλά τα φαγα από ντροπή και μετά έφαγα και μια σουπιά να δω πως είναι... αηδιαστική! Τους συγχώρεσα γιατί η φύση γύρω απ την Τρίπολη ήταν υπέροχη και γιατί τον έναν τον αγαπούσα σαν τη ζωή μου...

Πάσχα στο Πήλιο, μέσα στα χρώματα και τα αρώματα, με τη φύση να οργιάζει στο μαγικό βουνό και με τον άνθρωπό μου στο πλάι μου, κάποιες φορές και καλοί φίλοι, άλλοτε οι 2 μας, δεν χρειαζόταν άλλος τότε μαζί μας, ήμασταν ο ένας για τον άλλον. Συνήθως έκανα και την πρώτη βουτιά στη θάλασσα, στα νερά τα παγωμένα με εκείνον να μου φωνάζει μην πάθω τίποτα... και βόλτες στο άγιο δάσος, και φαί τρελό στην ταβέρνα και τι να σου λέω φιλενάδα, Πάσχα όνειρο! Τέλειωσε όμως εκείνο, έσβησε σα φλόγα,  αλλά είναι ακόμα χαραγμένο στην ψυχή μου!

4 χρόνια πριν, Πάσχα πληγωμένο, άχαρο, φριχτό με μια εικόνα σε μια εκκλησιά κάπου στου Ψυρρή που μ έκανε να κλαίω, και μετά από ένα χρόνο χαρούμενο και πάλι, με αγάπη και κέφι και μετά πάλι κάτι έγινε αλλά έφτιαξε σε λίγες μέρες και μετά τι να σου λέω, τα ξέρεις. Όνειρο. Ανοιξιάτικο. Μυρωδάτο. Και το φετινό θα είναι ονειρεμένο, με εκείνον δίπλα σε μια άλλη θάλασσα, δίπλα σε μια άλλη αγάπη. Άνοιξη, αναγέννηση, ομορφιά.

Ξέρεις κάτι ρε συ; Τελικά το Πάσχα δεν σημαίνει τυχαία πέρασμα. Όχι. Είναι πέρασμα. Πέρασμα μέσα στη ζωή, γεμάτο λουλούδια και αναμνήσεις ακόμα κι αν αυτές δεν είναι πάντα καλές. Το Πάσχα είναι άνοιξη και η άνοιξη είναι ζωή.

Καλό Πάσχα ρε φιλενάδα, όμορφη ζωή ρε καρδιά μου!

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Μια σκέψη μόνο

Λοιπόν φιλενάδα, είναι να μη βάλω κάτι στο πρόγραμμα, να μη το σκεφτώ, το φανταστώ ακόμα και την ώρα που κάνω ντουζ και τρίβω το υπέροχο κορμί μου, είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα στραβώσει. Τι εννοώ; Βρε παιδί μου έχω ένα κακό συνήθειο. Επειδή αυτόν εδώ το χώρο τον έχω αγαπήσει για τα πολλά πράγματα που μου προσφέρει, την ψυχανάλυση, την επαφή μαζί σου, το διάλογο με ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά αλλά κατά κάποιον τρόπο τους θεωρώ δικούς μου και άλλα πολλά, μπαίνω σχεδόν καθημερινά στη διαδικασία να σκέφτομαι ώρες ατέλειωτες πριν κάτσω στο πληκτρολόγιο για το ποιο θα είναι το επόμενο θέμα που θέλω να γράψω, για το αν θα είναι αστείο ή σοβαρό ή εσωτερικό ή εξωτερικό ή μπλε ή κόκκινο. Και όταν το αποφασίζω, μπαίνω αμέσως στη διαδικασία να δω πως θα το αναπτύξω, πως θα στο φέρω για να ναι όμορφο και μαζεμένο, αν χαμογελάσω την ώρα που το σκέφτομαι πάει να πει κατά πάσα πιθανότητα θα το γράψω κιόλας.

Αμ δε! Έτσι είχα σχεδιάσει χτες τι θα σου πω σήμερα, έλεγα να μοιραστώ μαζί σου ενδόμυχες σκέψεις για την προσωπική μου ζωή και να το επεκτείνω κοινωνικά με μια μικρή δόση χιούμορ αλλά ρε συ με προλάβανε τα γεγονότα. Ποια γεγονότα;

Χτες λοιπόν, το πρωί, άσε που εγώ το έμαθα πολύ κατόπιν εορτής, το απόγευμα δηλαδή, ένας άνθρωπος αποφάσισε να προβεί σε μια ακραία πράξη. Αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του σε μια κραυγή - πιστεύω εγώ πάντα - για τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Θέλησε κατά τη γνώμη μου, με αυτόν τον τρόπο να ταρακουνήσει τους πάντες, πολιτικούς, πολίτες, πλούσιους, φτωχούς και ούτω καθ εξής. Πιστεύω ότι κατάφερε να σοκάρει τους πάντες εκτός από τα παχύδερμα που υπάρχουν παντού και σε όλες τις θέσεις και τάξεις. Πιστεύω ότι κατάφερε να μας χαστουκίσει σθεναρά και να μας βάλει να σκεφτούμε. Ναι, το έκανε.

Αλλά αυτός ο άνθρωπος τον οποίο σέβομαι απόλυτα, έκανε κατά τη γνώμη μου ένα υπολογιστικό λάθος. Δεν σκέφτηκε ότι αυτή η κίνηση θα σοκάρει σε βάθος τους ευαίσθητους ανθρώπους. Αυτούς θα κάνει να σκεφτούν. Αυτούς θα προβληματίσει. Τα ζώα τα όρθια είτε εντός ή εκτός Βουλής δε νομίζω ότι πέραν μια ελαφράς ταραχής μπήκαν σε καμιά διαδικασία αλλαγής σκέψης. Δε νομίζω - και μακάρι να κάνω λάθος - ότι ο οποιοσδήποτε θέλει να γίνει πρωθυπουργός ή βουλευτής (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων πάντα) ή ο οποιοσδήποτε θέλει να βολευτεί μέσω ενός πολιτικού που θα ψηφίσει ή ο οποιοσδήποτε έχει βαμμένο μέσα στο μέγεθος φυστικιού εγκέφαλό του κάποιο συγκεκριμένο χρώμα θα κάτσει να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Η πράξη αυτή η χτεσινή, η σοκαριστική αυτή πράξη που δεν είναι στο χέρι μου να κρίνω αν ήταν ηρωική, εγωιστική, προβληματική ή όχι, δεν είμαι βέβαιος ότι θα καταφέρει και πολλά πράγματα. Και αν είναι έτσι είναι κρίμα για τη ζωή που στέρησε αυτός ο άνθρωπος στον εαυτό του και στους αγαπημένους του.

Την κατάντια μας την ξέρουμε, τη ζούμε καθημερινά, με τις ζωές μας πετσοκομμένες μέρα με τη μέρα, με τις ελπίδες μας άπτερες και φρούδες, την ξέρουμε και δεν κάνουμε τίποτα. Τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν γνωρίζω, δεν είμαι ούτε ιστορικός ούτε πολιτικός αναλυτής. Τι να κάνουμε; Μπορούμε να ξεκινήσουμε από το να καταψηφίσουμε όλους αυτούς που μας έφεραν εδώ - το ερώτημα είναι, θα το κάνουμε; Θα το κάνουμε φιλενάδα; Ποιοι ήταν αυτοί που πήγαν να ψηφίσουν αρχηγό στο ΠΑΣΟΚ; Εξωγήινοι; Τους φέρανε από άλλη χώρα και τώρα τους πάνε μια Αμυγδαλέζα να πάρουν τον αέρα τους; Ποιοι ήταν λοιπόν; Εγώ κι εσύ φιλενάδα, μεταφορικά μιλώντας. Άνθρωποι σαν κι εμάς, μεροκαματιάρηδες, συνταξιούχοι, φοιτητές, νέοι, γέροι (αν και στην πλειοψηφία ήταν μάλλον μεγάλης ηλικίας). Οπότε; Έχουμε ελπίδα να δούμε το πολιτικό σκηνικό ν αλλάζει; Και δεν εννοώ αυτοδυναμία Σαμαρά. Όχι, αυτό είναι μια απ τα ίδια με πιο μεγάλα αυτιά.

Και δε μου λες ρε φιλενάδα, όλα αυτά τα χρόνια δεν ξέραμε; Ακόμα κι εγώ ο πορνόγερος που το μυαλό μου είναι συνέχεια εκεί που ξέρεις τα ξερα. Όργιο λέει σπαταλών στη ΔΕΗ. Σώπα καλέ, αλήθεια; Μη μου το λες και με πληγώνεις... Μη μου ταράζεις τον αγαπημένο κο Φωτόπουλο που χυδαία απειλεί ότι θ αυτοκτονήσει. Μη, σε παρακαλώ.

Αυτή τη χυδαιότητα ήθελε ο άνθρωπος αυτός να καταγγείλει. Αυτή η χυδαιότητα τον χρησιμοποιεί σήμερα δήθεν συγκλονισμένη. Αυτή η χυδαιότητα ντύθηκε χτες με μαύρα και κάνει δηλώσεις στα χυδαία κανάλια. Δυστυχώς.

Οπότε τι λες να γίνει φιλενάδα; Θ' αλλάξει κάτι σε 15-20 μέρες που θα έχουμε εκλογές; Άκου ένα μυστικό... αν αλλάξει κάτι εγώ θα πάω να ζήσω στην Αμυγδαλέζα. Εκεί, με τον Τσακ Νόρρις τον υπουργό...

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Σώσον Κύριε

Απαπαπαπαπα ρε φιλενάδα, τι έπαθα πρωί πρωί (καλά δεν είναι και πρωί, μεσημεριάζει, αλλά σχήμα λόγου βρε συ) ο καημένος εκεί που ήρεμα ήρεμα ρουφούσα το τσάι μου (το τρίτο σήμερα, μιλάμε η συχνοουρία βρίσκεται προ των πυλών) και σκεφτόμουν πως θα βγει μια μέρα που ξεκίνησε δύσκολα αλλά όσο περνάει και καλυτερεύει (ευτυχώς γιατί το τριημεράκι δεν μπορείς να πεις ότι ξεκουράστηκα, καλά πέρασα αλλά ταυτοχόνως έπλυνα και ΟΛΟ το σπίτι πάνω κάτω και πλαγίως, μέχρι και το ψυγείο είπα να πλύνω με αποτέλεσμα να αποφασίσω και να το ξεπαγώσω και να μη φεύγουν οι πάγοι με καμία κυβέρνηση -ούτε με αυτοδυναμία Σαμαρά - με φαντάζεσαι με το πιστολάκι των μαλλιών να είμαι σκυμμένος στον καταψύκτη να λιώσουν οι πάγοι και μετά σφυρί - καλέμι να ξεκολλήσουν; Ε, αυτό το πέρασα το Σάββατο, ούτε να κρεπάριζα όλες τις γριές της γειτονιάς τόσην ώρα με το πιστολάκι).

Τι σου έλεγα; Ναι! Κι έρχομαι που λες στη δουλειά κι εκεί που περίμενα να γίνεται ένας χαμός και του Κουτρούλη το πανηγύρι, τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα με αποτέλεσμα να μπορέσω να ψιλοχαζέψω στα αγαπημένα μου blogs που έχω καιρό να διαβάσω. Και βλέπω μέσα στο blog του αγαπημένου apos ένα κουίζ πασχαλινό και υπέροχο αλλά και μία αποκάλυψη που πραγματικά με συγκλόνισε! Ο μικρός Σαντικάι -  τον θυμάσαι ρε φιλενάδα από τις παλιές καλές και ανθοφόρες μέρες του αγαπημένου Alter, τον πιτσιρικά με τα τεράστια φρύδια που τραγουδούσε το Άγια νύχτα τα Χριστούγεννα και κάτι τροπάρια το Πάσχα; Εκείνον το μικρό Ευαγγελάτο που σε κοψοχόλιαζε ενόσω παρακολουθούσες Νικολούλη και πεταγόταν ξαφνικά με το Τη Υπερμάχω Στρατηγώ και τα σχετικά; Ε, σου χω νέα. Ο μικρός Χρήστος μεγάλωσε, έκλεισε τα 18 και ποστάρει ημίγυμνες φωτογραφίες με τους κοιλιακούς όξω... Το μάγουλο εξαφανίστηκε και τα παιδικά παχάκια και ο όχι και τόσο μικρός πλέον Χρήστος έγινε σέξι. Βέβαια το φρύδι φρύδι, 10 στρέμματα πάνω στο νεανικό πρόσωπό του, και ίσως το μόνο κοινό σημείο με αυτό που θυμόσουν.

Και θυμήθηκα κάτι φωτογραφίες της πάλαι ποτέ Πίπης της Φακιδομύτης ως 20χρονης καλλονής σε γυμνή φωτογράφιση που είχε υποπέσει στην αντίληψή μου πριν χρόνια. Και αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά (και αυτό στο λέω γιατί βλέποντας τα μούτρα μου σήμερα το πρωί στον καθρέφτη, πρησμένα και γερασμένα) που μας οδηγεί ο πανδαμάτωρ χρόνος; Πως μας αλλάζει έτσι; Πως η Πίπη έγινε καλλονή και ο Χρήστος τεκνάκι κι εμένα η μούρη μου κρεμάει σαν σεντόνι στη μπουγάδα; Ποιος θα λέει Χρήστο μου τώρα την Άγια Νύχτα; Τι μένει σταθερό;

Τίποτα φιλενάδα. Τίποτα δε μένει σταθερό, ούτε η νύχτα η άγια ούτε τίποτα. Τα πάντα αλλάζουν, αλλάζουν δραματικά. Το μόνο που παραμένει βράχος είναι ο Ξανθός Άγγελος που κάθε Πάσχα μας συντροφεύει με τροπάρια κι εγκώμια με το γνωστό αγγελικό του στιλ. Ευτυχώς υπάρχει και αυτός ο βράχος (ηθικής κι αισθητικής) και πετάμε το παλαμάρι από τη βάρκα της ζωής μας που βολοδέρνει στο βοριά της καθημερινότητας... Ευτυχώς (;)