Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Αηδία


Η συμφωνία δεν επετεύχθη ακόμα απ ότι έχω καταλάβει. Περιμένουμε.
Σίγουρα δεν θα επιτευχθεί αυτό που θα θέλαμε όσοι κουράστηκαν να πληρώνουν χωρίς έλεος, όσοι έβλεπαν δικούς τους ανθρώπους αλλά και μη να εξαθλιώνονται, όσοι δεν μπορουσαν άλλο να βιώνουν είτε μέσα από τη δική τους καθημερινότητα, είτε απο την καθημερινότητα των άλλων τα σχεδόν καθημερινά χαστούκια επί 5 ολόκληρα χρόνια. από κυβερνήσεις μαριονέττες. Από Σαμαράδες, Παπαδήμους, Βούλτεψες και Αδώνιδες.
Σίγουρα η Γερμανία, για άλλη μια φορά, έχει κυρήξει έναν οικονομικό πόλεμο, αντικατέστησε τις βόμβες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με δανεικά, δείχνει να κερδίζει απέναντι σε κράτη που έχουν ανάγκη, όπου καθόλου αθώα δεν είναι, απεναντίας, έπεσαν στην παγίδα από βρώμικους πολιτικούς - εξαιρετικά ταϊσμένους με μίζες και συμφωνίες κρυφές - και από έναν λαό που ζούσε στον κόσμο της Barbie μέχρι να αντιληφθεί ότι η Barbie είναι πλαστική, ψέυτικη και χαλάει.

Την απογοήτευση την κατανοώ - κι εγώ είμαι απογοητευμένος. Την αναρώτηση επίσης - κι εγώ αναρωτιέμαι. Όλη αυτήν την χαιρεκακία που έχουν πολλοί από εσάς και τρίβουν τα χεράκια τους που κέρδισε ο Γερμανός - με συγχωρείτε, αλλά ούτε θα την συμμεριστώ, ούτε θα την κατανοήσω. Όλη αυτήν την χαιρεκακία που δεν θα γίνουν άμεσα αλλαγές προς το οικονομικά καλύτερο των ασθενών τάξεων, όλη αυτήν την χαιρεκακία που δεν θα πάρει ανάσα - απ ότι δείχνει τουλάχιστον - ο Έλληνας πολίτης, όλο αυτό το "σας τά λεγα εγώ" όχι απλά δεν το καταλαβαίνω αλλά το θεωρώ κατάπτυστο και εξωφρενικό. Προδοτικό και ύπουλο. Βαρείς χαρακτηρισμοί, ναι. Τους νιώθω όμως. Ούτε εγώ είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε groopie του Βαρουφάκη. Ποτέ όμως δεν θα χαιρόμουν για τη σφαλιάρα που τρώει η χώρα μου - όποιος κι αν κυβερνά. Αλλά αυτοί είστε. Κακεντρεχείς. Αδιάφοροι. Γκρινιάρηδες.
Πέσαν οι μάσκες αποκριάτικα και το πρόσωπο ορισμένων είναι φριχτό. Ανθελληνικό. Με καμία αγάπη, καμία ελπίδα. Λυπάμαι. Τώρα όλοι εσείς που χαρήκατε με τη "νίκη" Σόιμπλε σβήστε με απ τα κιτάπια σας άμεσα γιατί έχω να καθαρίσω το σπίτι και βαριέμαι να ασχοληθώ μαζί σας περαιτέρω.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Όταν γεννιέται Έρωτας

Όταν γεννιέται έρωτας, γεννά ομορφιά.

Όταν γεννιέται έρωτας, ανάσες σμίγουν, κορμιά μπλέκονται σε χορό μαγικό, ανάσες πλέκονται και ιδρώτας κυλά ασταμάτητα.

Όταν γεννιέται έρωτας λουλούδια ανθίζουν και αγγέλοι παίζουν τις ολόχρυσές τους άρπες.

Όταν γεννιέται έρωτας ηλιαχτίδες και χαμόγελα λάμπουν.

Όταν γεννιέται έρωτας - σύμπαντα γεννιούνται, αστερισμοί και γαλαξίες νέοι, ανεξερεύνητα νερά - πρόσφορα και υπέροχα, διαυγή και θαυμάσια.

Όταν η ανάσα σου μπλέκεται με τη δική μου, όταν το χαμόγελό σου καθρεφτίζει τη χαρά μου, όταν τα μάτια μου ζεσταίνονται στη θέα σου, όταν το άγγιγμά σου σκορπά μυριάδες ρίγη στο κορμί μου, όταν η αγκαλιά σου το βράδυ, κάτω απ τα σκεπάσματα με κάνει κι αισθάνομαι ασφαλής και πλήρης, όταν ο ήχος της φωνής σου μοιάζει μελωδία, όταν σε κοιτώ κι ευφραίνομαι, τότε έρωτας γεννιέται, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε ανάσα.

Όταν γεννιέται έρωτας, γεννιέται ζωή. Η δική μου ζωή. Η δική σου ζωή. Είμαι τυχερός που είμαι ζωντανός κι ερωτευμένος.

Γιατί έρωτας γεννιέται. Και αυτό είναι θαύμα.


Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Ένα Δάκρυ

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio


“Ο Περικλής πάντως δεν δάκρυζε. Ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος δάκρυζε. Ούτε ο Ηλίας Ηλίου δάκρυζε. Ούτε καν ο Άρης Βελουχιώτης.
Η Μάρθα Βούρτση δάκρυζε. Κι ο Νίκος Ξανθόπουλος. Κι ο Κώστας Πρέκας.
Και επειδή διαβάζω πλήθος σχολίων, να διευκρινίσω τα εξής: Έχω κλάψει πάρα πολύ στη ζωή μου για λόγους που δεν αφορούν παρά εμένα και τους κοντινούς μου ανθρώπους. Στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα γενικά το να εκβιάζεις το συναίσθημα του ακροατηρίου σου το θεωρώ τουλάχιστον αντιαισθητικό.”

Σου μεταφέρω το status του κου Χωμενίδη, του πνευματικού αυτού ανδρός. Κάποιοι απ τους φίλους μου, που τους εκτιμώ και που γνωρίζω ότι έχουν περάσει δύσκολα, και ίσως ακόμα περνούν δύσκολα, συμφωνούν μαζί του. Εγώ προσωπικώς όχι. Και θα σου εξηγήσω το γιατί. Δεν συμφωνώ μαζί του γιατί το θεωρώ ως την ύψιστη μορφή κακίας, αυτή, η ευγενής κακία, η κακία του διανοούνενου, ο οποίος ακριβώς επειδή υποστηρίζει κάτι άλλο, ή απλά γιατί δεν εμπιστεύεται το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται, χτυπά με φτερό σε ευαίσθητη χορδή. Δεν αναφέρεται στο - κατά τη γνώμη του, η οποία είναι ίσως σεβαστή - ψεύτικο των δηλώσεων ή στο ανέφικτό τους, αλλά αναφέρεται στη συγκίνηση του Τσίπρα την οποία θεωρεί κάλπικη.

Κε Χωμενίδη κι εσείς αγαπημένοι φίλοι που συμφωνείτε μαζί του, σήμερα το πρωί είδα πάλι τον άστεγο έξω απ το φούρνο, εκείνον τον άνδρα τον νεότερο από μένα, τον ξανθό με τα γαλάζια μάτια, που αν τον πλύνεις και τον καλοντύσεις θα είναι εμφανισιακά πιο στέλεχος από πολλά στελέχη που γνωρίζω, και τον ξαναφίλεψα - όχι τυρόπιτα, μιας και τον είχε φιλέψει μια άλλη κυρία πιο πριν, αλλά χρήματα για να έχει για μετά που θα ξαναπεινάσει. Και με κοίταξε με ευγνωμοσύνη - και μένα δάκρυσαν τα μάτια μου που δεν δακρύζουν εύκολα.


Ναι, σήμερα δάκρυσαν γιατί υπήρχε λόγος. Όπως θεωρώ ότι και χτες το βράδυ, σε κείνο το βήμα υπήρχε λόγος. Αν εσείς, την κριτική σας σε μια κυβέρνηση που μόλις ξεκίνησε την εστιάζετε εκεί, λυπάμαι. Αφόρητα όμως. Και ξέρετε ε; Θέλω ακόμα πιο πολύ να πετύχει σ αυτά που λέει, όχι μόνο για να έχω θέρμανση του χρόνου, αλλά για να στραβώσουν και να κλείσουν στόματα και μυαλά σαν τα δικά σας. Σαν τα δικά σας που τόσα χρόνια μιζέριας και δυστυχίας το μόνο που ήξεραν είναι να κουνήσουν το δάχτυλο στους δυστυχισμένους, και το μόνο που ξέρουν να κάνουν στην τελική είναι αυτό. Και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι για δάκρυα, για κλάμματα είναι.

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Ευγενείς Πόθοι

(Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio, εκεί όπου απόψε στις 21.00 θα έχουμε το One of Those Things)

Τα είδες που στα έλεγα;
Τώρα που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑς και αλλάξαμε κυβέρνηση, αλλάξαμε ως άνθρωποι, ως οντότητες, ως πλήθος, ως απ' όλα.

Πλέον τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια δεν σταματούν πάνω ή μετά τη διάβαση, πλέον περιμένουν όλοι το φανάρι να ανάψει πράσινο και στο πορτοκαλί δεν μαρσάρουν- επιβραδύνουν- πλέον δίνουν προτεραιότητα και στον κακομοίρη στο στενό που περίμενε παλιότερα 3 ώρες - με κίνδυνο της ζωής του - να βγει στον κεντρικό, τα μηχανάκια δεν πάνε ανάποδα στο μονόδρομο και τα κράνη είναι στο κεφάλι και ουχί στον αγκώνα.

Τώρα που ο Βαρουφάκης έγινε σούπερ σταρ και θα την εκάμει τη Μέρκελ ψητή με πατάτες στο φούρνο, άλλαξε η οπτική μας. Ποδηλατόδρομοι φυτρώσανε παντού και όπου δεν έχει - μη φανταστείς, σε 2-3 σημεια - οι ποδηλάτες δεν πετάγονται σα μουρλοί ανάμεσα στα αυτοκίνητα σα να μην υπάρχει αύριο, περιμένουν τη σειρά τους, δεν πάνε ανάποδα ή κάθετα ή διαγωνίως ή δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς, παρά ακολουθούν με σεβασμό, φοράνε το κρανάκι τους, δεν μιλούν στο κινητό, αλλά προσέχουν την κίνηση γύρω τους. Α, βάζουν και φώτα τη νύχτα, όχι όπως πριν 10 μέρες που έπρεπε να πέσει αστραπή εξ ουρανού μπας και τον δεις τον άτιμο τον ποδηλάτη να ακροβατεί μεσ στη μέση του δρόμου σα μοναχικό καβαλάρη του δικού του θανάτου.

Τώρα που ο Τσίπρας τους τρίζει τα δόντια εκεί πέρα και τα πράγματα παίρνουν άλλη ροή, οι γριές δεν πετάγονται στο οδόστρωμα φορτωμένες γογγύλια και κραμπολάχανα λες και υλοποιήθηκαν εκείνη τη στιγμή από εκείνο το παράλληλο σύμπαν που βρίσκονται οι χαμένες κάλτσες και τα μανταλάκια και η χρεωστική μου κάρτα που έφαγα τον κόσμο να τη βρω αλλά δεν τη βρήκα ποτέ, αλλά κοιτούν δεξιά-αριστερά πριν κατέβουν το πεζοδρόμιο, τα παιδάκια δεν ορμούν σα χείμαρρος πιο επικίνδυνος κι τον Άραξο, προχθές που γκρέμισε το γιοφύρι, με 2-3 έρμες δασκάλες να τα κυνηγούν με απειλές και προσευχές, παρά υπακούν στις συμβουλές και προτροπές τους και προσέχουν τα αυτοκίνητα, ο μπάρμπας που διπλοπαρκάρει και κλείνει το δρόμο για να πάρει τσιγάρα και το ΦΙΛΑΘΛΟ και τελικά κλείνει το δρόμο για κανά μισάωρο γιατί έχει πιάσει ψιλό κουβεντάκι με τον περιπτερά περί των πάντων, από τον καιρό και την πολιτική κατάσταση μέχρι τις γυναίκες που όλες είναι επί χρήμασι εκδιδόμενες - εξόν της μητρός - αλλά παρκάρει 10 μέτρα πιο κάτω για να μην ενοχλεί.

Τώρα πια το σκουπιδιάρικο δεν βγαίνει 9 το πρωί να κλείσει τα πάντα στο πέρασμα του σκορπώντας μεθυστικά αρώματα σαπισμένων πορτοκαλόφλουδων, τώρα πια η πωλήτρια στα Prada δεν θα σε κοιτάξει λες και είσαι σκόνη (μην πω τίποτε άλλο) στο παπούτσι της, τώρα πια ο θείος δεν θα εξοργιστεί στη Δημόσια Υπηρεσία βρίζοντας Θεούς, δαιμόνους και σόγια Δημοσίων Υπαλλήλων, ενώ η κυρία στο γκισέ δεν θα κάνει γαλλικό, ούτε θα κοιτάξει σα μυγόχεσμα λέγοντάς σου να πας να πάρεις σφραγίδες από 1234 διαφορετικά γραφεία, τώρα πια η γειτόνισσα δεν θα πετάξει τα απόνερά της στο μπαλκόνι σου, δεν θα σε κουτσομπολέψει που αντί να ντυθείς λες και πας στον Κιάμο βγήκες με την τρύπια τη φόρμα για να πετάξεις τα σκουπίδια και να πάρεις φιλτράκια, και προς Θεού, ποτέ ξανά δεν θα σούρει τη σερβάντα εν ώρα κοινής ησυχίας - εκεί, να, να, που έχεις γλαρώσει και ονειρεύεσαι καλύτερες μέρες ή γκομενάκια σε παραλίες τροπικές ή σκέτες παραλίες τροπικές γιατί το χεις πλάι σου το γκομενάκι.

Τώρα λοιπόν, ναι, τώρα λοιπόν, αλλάξαμε. Γίναμε ευγενείς, δεν ξεκατινιαζόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είμαστε όλοι με το σεις και με το σας, δεν κουβαλάμε τα του σπιτιού στη δουλειά και τα της δουλειάς στο σπίτι, δεν παχαίνουμε πια και είμεθα όλοι γυμνασμένοι - σαν αρχαίοι θεοί, ακριβώς όπως μας αρμόζει.

Για κάτσε μια στιγμή γιατί μου φάνηκε ότι άκουσα σούρσιμο σερβάντας, και είναι μόλις 7 το πρωί, κάτσε μισό λεπτό γιατί μια επίμονη κόρνα τρυπάει το αυτί μου, να δω στο μπαλκόνι, κάτσε γιατί βλέπω ένα σκουπιδιάρικο να χει κλεισει το στενό και πίσω μερικούς μαντραχαλαίους να βρίζουν, ενώ ένας ποδηλάτης έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο και κυνηγά μια γριά που μόλις βγήκε απ το φούρνο φορτωμένη μοσχομυριστό ψωμί, κάτσε, μπερδεύτηκα. Τι, δεν αλλάξαμε; Δεν γίναμε ευρωπαίοι; Δεν έγινε η Αθήνα ακόμα Ζυρίχη; Δεν ρεόυν τα χαμόγελα σαν δροσιά στα φύλλα;

Όχι ε; Κρίμα. Κρίμα βρε συ, μήπως να το βάλουμε μπροστά να γίνει αλήθεια; Ευκαιρία είναι.
Όχι;
Μπα, ευσεβείς πόθοι....