Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Τελευταία νέα!

Λύσσαξε να βγει ο Αλέξης και θα μας ξαναπνίξουν οι μπόρες και οι καταιγίδες. 
Έπρεπε να χε βγει το 89 που χαμε ξηρασία και πλέναμε τ αμάξια με τους κουβάδες και ακρίβηνε η ΕΥΔΑΠ (πολύ) και κατασκοπεύανε οι γειτόνισσες ποια ρίχνει ανερυθρίαστα νερά στα μπαλκόνια με το λάστιχο και δως του οι καταγγελίες για το ύδωρ και κάμαμε ντουζ το πού δις εβδομαδιαίως και αυτό χωρίς νερά να τρέχουν και πρωτοβάλαμε τούβλα στα καζανάκια και μετά βγήκαν κι εκείνα τα καζανάκια με το κουμπί το έξτρα που ρίχνει το μισό και συνήθως δεν δουλεύει - αλλά τότες κυβερνούσε ο Δράκουλας αν θυμάμαι καλά, όχι νερό, αφού δεν έριχνε λάβες και φωτιές, πάλι καλά.

Από την άλλη, πέφτοντας απ τα σύννεφα για άλλη μια φορά, διαβάζω τα δημοσιεύματα για το μέγα σκάνδαλο με τους ρύπους πασίγνωστης εταιρείας αυτοκινήτων, αγαπημένης και ορμώμενης από τη φίλη - τι φίλη αδερφή - τι αδερφή, σταυροκουνιάδα, Γερμανία.
Ναι, τελικά ακόμα και το τίμιο αυτό Προτεσταντικό έθνος, που κουνά το δάχτυλο σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, κάνει μικρές λαμογιές. Να, να, τόσες δα μωρέ. 
Έχω δε την αίσθηση (υπάρχουν στοιχεία τα οποία δεν μένει παρά να αποδειχθούν ή να αποσιωπηθούν - ανάλογα τη θέση του Κρόνου σε συνδυασμό με το Δία και το Χείρωνα - Θε μου φύλαγε) ότι γνώστης της μικρής - pettite θα τολμούσα να πω - λαμογιάς είναι και η αξιαγάπητη, αξιέπαινη, αξιοκρατική, αβάδιστα, ΑΑΤΟ, ΑΑΒΟΡΑ, Γερμανική κυβέρνηση.
Ένα μέγα σκάνδαλο - που όλως περιέργως δεν αφορά την Ψωροκώσταινα - γεννιέται στη Γηραιά Ήπειρο και κάτι βρωμά ουχί στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, αλλά της Γερμανίας. Περιμένω εναγωνίως να δω τι άλλο θα ξεσκεπαστεί - γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου. Και περιμένω μετά το σύστριγκλο που λογικά θα ακολουθήσει. 
Και μέσα σε όλα αυτά βλέπω την παραίτηση του κου Καμμένου Δημήτριου, ο οποίος υποργοποιήθηκε σήμερις και παραιτήθηκε σφόδρα ένεκα αντισημιτικής, ομοφοβικής και ρατσιστικής συμπεριφοράς. 
Και καλά, αυτόν τον καταλάβαμε πριν ορκιστεί υπουργός κι έγινε το σώσε - scripta manent βλέπεις - αυτοί που συμβουλεύουν τον Αλέξη και τοποθετεί τον κάθε γραφικό και γίνεται ρεζίλι στο Πανελλήνιο, δεν ξέρουν αν σερφάρουν στα ιντερνέτια και να αποφεύγουν τέτοιες αστειότητες; Όχι ε; Καλά. Κρασά. Όβερ.

ΥΓ Βρε Αλέξη μου, βρε παιδί μου γλυκό και όμορφο (παρόλο που οφείλεις να περιορίσεις τις μπουγάτσες γιατί τσίμπησες καμιά δεκαριά κιλάκια) την Κα Τζάκρη, αυτό το ανέμελο τσόκαρο, τι την ήθελες για υπουργό; Μα καμία αίσθηση λογικής κι ευαισθησίας; Ούτε καν του χιούμορ;

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

S/M (όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις)

Που λες, πριν μάθω ότι τα τριγλυκερίδια, οι χοληστερίνες, (καλή, κακή και άσχημη, αμφότερες) και τα ουρικά οξέα έφτασαν σε ύψη δυσθεώρητα, είδα το μπακόνι που έχει ελαφρά δημιουργηθεί στο θεσπέσιο κορμί μου, και μετά από παραίνεση του υπέροχου συντρόφου μου (ευγενής παραίνεση η αλήθεια είναι, μου είπε «μήπως να χάσεις μερικά κιλάκια;» και δεν μου είπε «τι σκατά τρως κι έχεις γίνει έτσι - θα σε στείλω στη μάνα σου», είπα κι εγώ να το ράψω επιτέλους αφενός και αφετέρου να πάω μετά από 1,5 χρόνο τεμπελιάς , στο γυμναστήριο. Και γράφτηκα και πάω τα πρωινά και περνάω ζάχαρη.

Και απέναντι από το γυμναστήριο έχει έναν φούρνο από αυτούς που πουλάς το οικοπεδάκι στο Σχοίνο για να πάρεις τυρόπιτα κι έναν Σκλαβενίτη μικρό, fresh market λέγεται θαρρώ, ο οποίος πολύ με βολεύει γιατί πηγαίνω ζαλωμένος σαν το γαϊδούρι και άρτι γυμνασμένος να πάρω συνήθως γάλα, δημητριακά, ζαρζαβατικά και φρούτα εποχής για να μασουλάω υγιεινά και ανυπερθέτως στο χώρο εργασίας μου.

Έτσι λοιπόν, αισθανόμενος το λιγότερο ωσάν το Χουλκ, πήγα και σήμερα το πρωί μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω ότι ο τόπος δεν έχει ελπίδα ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να πεις.

Πάω λοιπόν να μπω και είναι πριν από μένα μια γιαγιά Κολωνακίου, ξέρεις, το μαλλί λάχανο, το φουστάνι - ρόμπα φούξια και το κινητό κρεμασμένο στο αυτί με ένα εξαιρετικά ευέλικτο τρόπο για την ηλικία της, η οποία προσπαθεί να πάρει το καλάθι από τη σειρά με τα καλάθια, αλλά με το ένα χέρι γιατί το άλλο προσπαθεί να κρατήσει το κινητό, και μιας και πέφτει κοτσομπολιό άγριο με τη συνομιλήτρια την Τασία (το άκουσα και βρίζανε τη νύφη της), ρίχνει κάτω τη στοίβα με τα καλάθια, τα κλωτσάει να κάνει χώρο και περνάει να ψωνίσει χωρίς να διακόψει ούτε για κλάσματα του δευτερολέπτου τη συνομιλία. 

Μαζεύω εγώ τα καλάθια γιατί και ντούκης είμαι μετά το γυμναστήρια και άνθρωπος με Παιδεία, και την ακολουθώ για να πάω να πάρω γάλα. 

Εκείνη όμως αερίζει το καλάθι και μπλοκάρει το διάδρομο και δεν με αφήνει να περάσω, κι εγώ στην αρχή ξεροβήχω αλλά δεν με ακούει οπότε με ένα στριφογυριστό μπλονζόν, ένα διπλό τόλουπ κι ένα α τουτ αλέρ καταφέρνω να την προσπεράσω να πάρω το λάιτ το γάλα να φάω αυτά τα έρμα τα δημητριακά που δεν τρώγονται σκέτα κι έχουσι και κότζι μπέρι. Κι άμα δεν το μουσκέψεις το κότζι μπέρι δεν κατεβαίνει με τίποτα!

Μετά πάω στη μαναβική να πάρω ροδάκινα για δροσιά και βιταμίνη και βλέπω έτερη γραία, σε χειρότερη κατάσταση αυτή, που θέλει να πάρει ντομάτες και τραβάει τη σακούλα και ρίχνει όλες τις σακούλες κάτω και λέει «πω πω» και τις αφήνει κάτω και φεύγει και πάει αλλού και κάνει την αδιάφορη - ότι τις έριξε άλλος και καλά, και η σημερινή νεολαία και όλα τα συναφή.

Και μετά ανακαλύπτω ότι μέχρι να βάλω 3 αγγουράκια απ τα μικρά, η πρώτη γριά έχει πάει στη ζυγίστρια και τη βάζει να της κόψει ένα καρπούζι, κι εγώ έχω αργήσει και πηγαίνω από πίσω να ζυγίσω τα ροδάκινα και τα αγγουράκια, αλλά εκείνες έχουν πιάσει κουτσομπολιό για τη γριά που έριξε τις σακούλες και η μία λύνει, η άλλη δένει και μετά τη χαιρετούν αμφότερες κι εγώ σιγοβρίζω και ανυπομονώ και σκάει το κλου της ημέρας.

Κυρία γύρω στην ηλικία μου εμφανίζεται από το πουθενά με καρπούζι παραμάσχαλα και βλέμμα χαμένο στα βάθη της Ανατολής. Μετά είδε ότι εγώ είχα πάρει ροδάκινα και άλλαξε το καρπούζι με πεπόνι κι ένα τσαμπί σταφύλια το οποίο και περιέφερε χωρίς σακούλα, με αποτέλεσμα να πέφτουν οι ρώγες κάτω, να μαζεύει αυτή τη μία, να πέφτει έτερη, ξεχαρβάλωσε το τσαμπί, σύχρηστο το πλακάκι, μέχρι που της λέει η υπάλληλος που ζύγιζε «βάλτε τα καλέ σε μια σακούλα, χάλια το κάματε το μαγαζί» και τά βαλε, και μετά ήθελε κομμένο καρπούζι - και μετά ήθελε να μου φάει τη σειρά αλλά φυσικά δεν τα κατάφερε. 

Μην ψηφίσεις, δεν έχει νόημα, ψηφίζει αυτή για σένα...

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Όμορφη Χώρα


Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Καιρό είχαμε να τα πούμε, κάτι το καλοκαίρι που κλέβει τα μυαλά, κάτι η θάλασσα, οι παραλίες, οι διακοπές, τα μπάνια...

τα μπάνια
στις πανέμορφες παραλίες μας
στα υπέροχα νερά του Αιγαίου

εκεί που το γαλάζιο συναντά τον ουράνιο θόλο
εκεί που το μπλε μαγεύει και γαληνεύει τις ψυχές μας
εκεί που ο φλοίσβος ακούγεται σα μαγεμένη μουσική
εκεί που ο ήλιος χαϊδεύει το κορμί μας

εκεί

που ξεβράζονται νεκρά μικρά παιδιά.
Παιδιά που ζούσαν μέχρι πριν λίγο επίσης μια καλή ζωή. Και όχι μόνο παιδιά. Γυναίκες, άντρες, νέοι, ηλικιωμένοι.

Ξέρεις, αυτά που οι Σύριοι περνούν αυτές τις μέρες τα πέρασαν και πρόγονοί σου – τότε, στη Μικρασιατική καταστροφή, τα πέρασαν. Τους έδιωξαν από κει, αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν για να πέσουν στις αγκάλες μιας πατρίδας που δεν τους ήθελε.

Πόλεμος, εξαθλίωση, φτώχεια, φτώχεια χειρότερη από αυτή που περνάμε οι περισσότεροι από μας, πρόσφυγες, αναγκάζονται να φύγουν όπως έφυγαν οι παππούδες μας για Αμερικές και Γερμανίες.

Όπως εμείς τότε (και τώρα – πόσοι έφυγαν τα τελευταία χρόνια), άνθρωποι κάθε γένους και είδους φεύγουν κατατρεγμένοι. Λίγοι τα καταφέρνουν, πολλοί πεθαίνουν και οι περισσότεροι εγκλωβίζονται. Εγκλωβιζονται σε άθλιες συνθήκες σε χώρες που ούτε οι πολιτικοί αλλά ούτε οι ίδιοι οι πολίτες δεν θέλουν να βοηθήσουν.

Γιατί;

Φοβάμαι πως έχουμε γίνει εδώ και γενιές κυνικοί. Φοβάμαι πως οι 70 ψυχές που σάπισαν σε ένα φορτηγό στα σύνορα της Αυστρίας δεν μας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση από τα θεόρατα οπίσθια της Κιμ της Καρντάσιαν στα βραβεία. Πολύ φοβάμαι πως έτσι είναι. Κλεισμένοι στο μικρόκοσμό μας δεν βλέπουμε. Δεν ακούμε. Δεν νιώθουμε.

Κι όμως, μπορούμε να βοηθήσουμε. Υπάρχουν τρόποι. Μπορούμε να πιέσουμε πολιτικούς και εταιρείες για κοινωνικό έργο, μπορούμε από το υστέρημά μας να προσφέρουμε. Ένα πιάτο φαϊ, λίγη συμπόνια. Δεν είναι κακό.

Ας κανουμε ό,τι μπορούμε. Για να λέμε και να νιώθουμε πως ζούμε σε μια όμορφη χώρα. Σε μια χώρα με όμορφους ανθρώπους. Για να έχουμε γαλήνια ψυχή από το χαμόγελο που τυχόν μας προσφέρει μια πονεμένη ψυχή.