Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Έξυπνες θερινές λύσεις



Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

[Δεν θέλω να σε τρομάζουν όσα συμβαίνουν γύρω μας, ούτε ο Τραμπ, ούτε οι τρομοκρατικές ενέργειες, τίποτα. Εξάλλου, σε διαβεβαιώ, βλέποντας τον τελευταίο κύκλο του House of Cards έχω αντιληφθεί ότι όλα είναι πλαναρισμένα από άλλους για σένα και για μένα πολύ πριν τα υποψιαστούμε καν.]

Πάμε στα δικά μας, τα όμορφα, τα καθημερινά, τα θαυμάσια, εξάλλου καλοκαιράκι ήρθε, οι παραλίες μας περιμένουν - αν και βέβαια βρέχει πλέον μόνο τα σαββατοκύριακα, αλλά το μπάνιο στη βροχή είναι λέει μια εμεπιρία αλλιώτικη, σίγουρα είναι, δε φοβάσαι μη βραχείς βλέπεις και βουτάς με άλλη διάθεση.

Όσο για την ηλιοθεραπεία μην το συζητάς, θα βρίσκεις χρόνο τις καθημερινές που θα σκάει ο τζίτζικας, μια ωρίτσα από δω, μισή από κει, θα λες στο αφεντικό ότι έχεις μια αδιαθεσία δις εβδομαδιαίως και θα ξαπλάρεις στο μπαλκόνι σου, στον κήπο, στην ταράτσα ή εναλλακτικά στην αυλίτσα και θα απολαμβάνεις με συνοδεία σορμπέ βατόμουρου ή νερό δαμασκηνό τις ευεγερτικές αχτίδες του ήλιου που θα θεραπεύουν και θα μαυρίζουν το ατάσθαλο κορμί σου.

Κάπως έτσι το σκέφτηκε και μια πολύ αγαπημένη μου φίλη κι έσπευσε να πάει στην ιδιωτική της ταράτσα να κάνει ηλιοθεραπεία. Αυτό το κάνει συχνά, βλέπεις είναι μια υπέροχη ταράτσα με θέα πιάτο την Αθήνα και οι γειτόνοι, σχεδόν όλοι δεν μπορούν να τη δουν διότι είναι χαμηλότερα. Έλα όμως που τη συγκεκριμένη μέρα που ήθελε να λιαστεί όπως βαπτίστηκε, είχαν έρθει κάποιοι γειτόνοι οι οποίοι λείπουν συνήθως και δεν μπορούσε η αγαπημένη μου, οπότε, χρησιμοποιώντας το πολυμήχανο μυαλό της κατέβασε τη μια την τέντα και έβαλε σεντόνια να δημιουργήσει ένα χώρο ευεξίας πριβέ και να λιαστεί με την ησυχία της.

Δεν γνώριζε όμως πως, όντας λάτρις της τεχνολογίας, οι τέντες που είχε βάλει δεν έχουν απλά ηλεκτρικό κουμπί ανοίγματος/κλεισίματος, αλλά ήταν οι έξυπνες τέντες (για να είμαι ειλικρινής αυτό εγώ δεν το είχα ξανακούσει αλλά πάντα υπάρχει η πρώτη φορά). Ξαπλώνει λοιπόν η φίλη η ακριβή καλυμένη απ τους γειτόνους και απολαμβάνει την ηλιοθεραπεία της συντροφιά με δροσερό αφέψημα και ένα καλό βιβλίο. Η μέρα θαυμάσια, ο ήλιος λάμπει, τα πουλιά κελαηδούν και η ευργετική δράση των ακτίνων χαιδεύει απαλά το γυμνό κορμί της. Κάποια στιγμή βγαίνουν και οι γειτόνοι στη δική τους βεράντα και κάθονται αλλά δεν την ενδιαφέρει καθόλου μιας και δεν μπορούν να τη δούν. Δυστυχώς μετά από λίγη ώρα το αεράκι γίνεται κατάτι έως πολύ δυνατότερο και αρχίζει να σκοτεινιάζει. Απορροφημένη η φίλη απ το βιβλίο δεν δίνει σημασία και συνεχίζει να λιάζεται ηδυπαθής και υπέροχη μέχρι που η δόνηση της τέντας δίνει σήμα στον εγκέφαλο που τις προστατεύει και αρχίζουν να μαζεύονται γρήγορα-γρήγορα μιας και είναι έξυπνες όπως είπαμε κι έχουν σύστημα αυτοπροστασίας.

Μέχρι να πάρει χαμπάρι η φίλη τι γίνεται, η τέντα έχει μαζευτεί, το σεντόνι έχει πέσει, οι γειτόνοι τη χαιρετούν με χαρά κι εκείνη τρέχει και δε φτάνει να κρυφτεί αντιλαμβανόμενη επιτέλους γιατί όταν έβαζε μπουγάδα κάτω απ τις τέντες κι έπιανε βροχή έβρισκε τις τέντες μαζεμένες και τα ρούχα μούσκεμα.

Καλοκαίρι λοιπόν και το στιλ γίνεται πιότερο ανάλαφρο, πιότερο ανέμελο και αδίστακτα φλοράλ. Ρούχα, νύχια και μαλλιά στολίζονται αναλόγως και η διάθεσή μας ανεβαίνει με ζωηρά χρώματα και τα σχετικά. Έλα όμως που κάποιες φορές αυτό δεν είναι αρκετό αλλά χρειάζεται το λουλουδικό να είναι πιο ζωντανό πάνω μας, πιο ζωντανό κι απ τον ιβίσκο που η Αλίκη στόλιζε στα πλούσια ξανθά μαλλιά της. Τι εννοώ;

Διαβάζω λοιπόν, ότι καλλιτέχνις νυχού στην Αυστραλία πηγαίνει την ονυχοπλαστική - η οποία είναι η επιστήμη της εποχής μαζί με τη μοριακή κουζίνα - ένα βήμα παραπέρα. Αντί λοιπόν να συνθέτει ανθοσυνθέσεις διαλεχτές φτιαγμένες από χρώματα νυχιών, κοινώς μανό ή όζα αν είσθε πάνω απ τα Τέμπη, παίρνει φυτική κόλλα και κολλά πάνω στο νύχι το μακρύ, μικρά παχύφυτα φτιάχνοντας έτσι συνθέσεις μοναδικές, διαλεχτές και ολοζώντανες.

Έρχεται λοιπόν η Σοράγια η Ατάσθαλος στη νυχού την καλλιτέχνι - κηπουρό, της εξηγεί ότι έχει να πάει σε βάπτιση στο ξωκκλήσι του Αη - Γιώργη στ Άνω Λιόσα Αυστραλίας κι εκείνη της κοτσάρει στο νύχι και μια φυτοσύνθεση μοναδική. Βέβαια, όταν η Σοράγια θα πρέπει μετά να ξετυλίξει το γλυκό απ τη ζελατίνα που προσφέρουν μετά τη βάπτιση σε ένα πολύ σικ κέτερινγκ, θα έχει ένα θεματάκι γιατί θα μπουρδουκλωθεί το παχύφυτο με τον εργολάβο και Κύριος οίδε τι θα συμβεί.


Οπότε κορίτσια συγκρατηθείτε και μην βάλετε παχύφυτα στο νύχι, θα πρότεινα μίνι βουκαμβίλια να έρθει να τυλίξει στο μπράτσο θεσπέσια, ή εναλλακτικά, κακτάκια που δεν θέλουν και πολύ νερό και αν μια ξαφνική φαγούρα εμφανισθεί αίφνης, θα δώσουν τη λύση διακριτικά και ρηξικέλευθα!

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Του συρμού



Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Το Σάββατο το βραδάκι είπαμε να κάνουμε την κλασική dinner & movie έξοδο, οπότε πήγαμε στου Περιστεριού τα μέρη τα όμορφα να συνδυάσουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου, δηλαδή ωραιότατο μπεργκεράκι σε μπυραρία διαλεχτή και μετά ανηφορίζοντας τον πεζόδρομο, θερινό σινεμά μετά γρανίτας και δροσιάς!

Παρκάρω που λες το όχημα το αγαπημένο έξω από ένα δημοτικό σχολείο στις 21.30 και με έκπληξη ακούω μουσικές νησιώτικες και όπα όπα τα μπουζούκια – όπα και ο μπαγλαμάς. Αναρωτήθηκα τι ακριβώς συμβαίνει για να πληροφορηθώ άμεσα ότι είναι πολύ κομ ιλ φώ και του συρμού στις μέρες μας να κάνουν νυχτιάτικα τα δημοτικά εορτή κλεισίματος με γλέντια και χαρές λες και γυρίσανε τα παιδιά απ τον πόλεμο και είναι όλα τόσο όμορφα, που το γιορτάζουμε.

Επιστρέφοντας από το σινεμά για το αυτοκίνητο, κατά τη 1 προ μεσημβρίας, το γλέντι ήτο κραταιό και βεβαιωθήκαμε ότι τα παιδιά δεν θα ξανακάνουν φυλακή με τον Καπετανάκη – που χει μπούκλα το μουστάκι, που χει μπούκλα το μουστάκι και ηρεμήσαμε κάπως διότι ένα άγχος το είχαμε η αλήθεια είναι.

Ενώ το είχα λοιπόν ξεχάσει, επιστρέφοντας χτες το βράδυ κατά τις 23.30 σπίτι μετά την εκπομπή, ο δρόμος με έφερε έξω από έτερο δημοτικό το οποίο γιόρταζε ενδελεχώς το κλείσιμό του με Τσαλίκη και σε σε σε και τα τοιαύτα. Κούνησα θλιμμένος το κεφάλι γιατί  - πες με παράξενο – αλλά το όλο αυτό σε κάθε δημοτικό μου έβγαλε μια θλίψη, μια ντεκαντάνς  - παρόλο που είναι του συρμού.

Βέβαια για να λέμε τα σύκα σύκα και τα ροδάκινα νεκταρίνια, φοβούμαι ότι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, η ντεκαντάνς είναι γενικώς πολύ του συρμού – και του διασυρμού μη σου πω.

Ας πούμε οι ατυχείς και ανόητες δηλώσεις – τύπου «ο καφές μου είναι ανάλατος» που είπε η φίλη και συνάδελφος Μαρία προ ολίγου αλλά στο πιο σοβαρό τους. Φερ ειπείν η αγαπημένη σε όλους ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ (θύμισέ μου να σου πω ότι μου ήρθε λογαριασμός ρεύματος 119€ για το σπίτι στο οποίο εδώ κι 6 μήνες πηγαίνω μόνο τα Σάββατο, βάζω πλυντήρια και φεύγω -  και το πλυντήριο σε οικονομικό πρόγραμμα, στους 40° C μη φανταστείς ότι τα βράζω σαν προβατίνα σε κάθε πλύση, όχι, σέβομαι την ίνα και την υφή), δήλωσε προ μίας εβδομάδας ότι η λεγόμενη κλιματική αλλαγή είναι ένα μύθευμα και ότι εξυπηρετεί συμφέροντα οικονομικά – κυρίως κινέζικα.

Έτσι, η αγαπημένη σε όλους ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, στηρίζει την απόφαση του προέδρου του Τραμπ, σύζυγου Μελάνιας, καλλονής υπέροχης, να αποχωρήσουν οι ΗΠΑ από την συμφωνία των Παρισίων.

Χαιρετίζω με πυγμή και αδελφοσύνη την δήλωση της αγαπημένης σε όλους ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και πάω λίγο έξω να με ξαναψεκάσουν να ισιώσω. Είναι βλέπεις του συρμού.

Όπως του συρμού είναι επίσης και η δήλωση του μέγα κου Καζάκου ότι οι νέοι που φεύγουν στο εξωτερικό μπας και φάνε κανά πιάτο φαΐ χωρίς να ζητιανεύουν, είναι προδότες διότι αφήνουν την ΠΑΤΡΙΔΑ προς ιδίον όφελος. Μετά το κράξιμο που έφαγε βέβαια ο αγαπημένος σε όλους καλλιτέχνης επειχείρησε να το μαζέψει αλλά δεν μαζεύεται εύκολα η βλακεία, η οποία όπως γνωρίζουμε κι έχουμε πει πολλάκις είναι λίγο πιο μικρή απ το σύμπαν, γιατί πρέπει να χωράει κάπου.

Άσε που είναι εντελώς του συρμού η βλακεία στις μέρες μας, ne ce set pas?


Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

Ας μιλήσουμε για ανθρώπους



Κάνοντας ποδήλατο σήμερα, από το σπίτι στη δουλειά, κάτω από καιρικές συνθήκες που βοηθούν – βλέπεις η συννεφιά και το αεράκι είναι ό,τι πρέπει για το ποδήλατο – ένιωσα τα πόδια μου να ταλαιπωρούνται και να πονούν γιατί ήμουν σε ανηφόρα. Λίγα μέτρα πιο πέρα η ανηφόρα γινόταν κατηφόρα για να δώσει τη θέση της σε άλλη ανηφόρα και ούτω καθ εξής. Έτσι είναι το ανάγλυφο του λεκανοπεδίου, ευθείες δεν πολυέχει είναι σπάνιες, δυσεύρετες και ακριβές – κάτι σαν πολύτιμος λίθος, σαν όμορφο χάδι, σαν ανάσα και χαμόγελο, σπάνιες και δυσεύρετες στην πόλη που ζούμε, στη χώρα που ζούμε, στην κοινωνία που ζούμε.

Ήρθε λοιπόν, άθελά μου εντελώς, στο μυαλό μου η ατυχής δήλωσε που έκανε κάποια στιγμή στο παρελθόν – πέρσι ή πρόπερσι, θα σε γελάσω, ο γλυκύτατος κος Σιμαρδάνης, η οποία παίζει πολύ από χτες στα σόσιαλ τα μίντια επ αφορμής του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας που έγινε το Σάββατο, και αρέσει πολύ σε πολλούς φίλους μου και αναπαράγεται και χαρακτηρίζεται ως αξιοπρεπής και είναι η εξής:

«Την ημέρα του Gay Pride μου ζήτησαν από ραδιοφωνικό σταθμό να μιλήσω, αλλά τους είπα ότι δεν συμφωνώ. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν να λες «είμαι περήφανος που έχω αυτιά». Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά. Περήφανος μπορείς να είσαι για χίλια δύο άλλα πράγματα. Θα μου άρεσε να νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου για κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου. Δεν νιώθω περήφανος που είμαι gay, ούτε εσύ πρέπει να νιώθεις περήφανος που είσαι straight. Να είσαι περήφανος επειδή είσαι τίμιος, καλός άνθρωπος, ή καλός πατέρας».

Ωραία τα λέει λοιπόν ο γλυκύτατος κος Σιμαρδάνης, πολύ ωραία ακούγονται όλα αυτά σε μια κοινωνία χωρίς ανηφόρες και κατηφόρες, σε μια κοινωνία χτισμένη στην επιφάνεια της θάλασσας όπου κανείς μπορεί να πλέει αμέριμνος, χωρίς σκοτούρες μιας και όλα είναι λυμένα, μιας και ισότητα και ισοτιμία υπάρχει, ανάμεσα στα φύλα, στη διαφορετικότητα, στα πάντα.

Αναρωτιέμαι όμως (ψέμα είναι αυτό, δεν αναρωτιέμαι καθόλου – γνωρίζω) αν τα πράγματα είναι όντως έτσι. Και μιας και δεν αναρωτιέμαι ας υποκριθούμε ότι το κάνω μόνο και μόνο για την οικονομία της τοποθέτησης.

Είναι λοιπόν η κοινωνία μας - παγκοσμίως – αγγελικά πλασμένη μέσα στην ισοτιμία και σε συννεφάκια όπου παχουλά χερουβείμ χαμογελούν ανερυθρίαστα; Υπάρχει η όχι διάκριση στην έκφραση σεξουαλικής διαφορετικότητας; Υπάρχουν ακόμα και σήμερα, ουκ ολίγες περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι αυτοί δέχονται λεκτικές ή σωματικές επιθέσεις, διακρίσεις στο κοινωνικό κι εργασιακό περιβάλλον, διακρίσεις από την Πολιτεία και τους υπάρχοντες νόμους; Υπάρχουν έφηβοι που τρώνε ξύλο από συμμαθητές τους γι αυτό και μόνο το λόγο, που διώκονται από τα σπίτια τους, από τους ίδιους τους γονείς τους – που πετιούνται στο δρόμο στην κυριολεξία, που δέχονται το μίσος δικών τους ανθρώπων και μη. Που δεν έχει νομοθετηθεί ακόμα ορθά το δικαίωμά τους στη συντροφικότητα και φυσικά η παιδοθεσία – αλήθεια κύριε Σιμαρδάνη μου, λέτε ότι θα νιώσετε περήφανος αν είστε καλός πατέρας, πως θα γίνετε καν πατέρας εφόσον αυτό δεν σας επιτρέπεται;

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες – για μέρες ή χρόνια επί του θέματος αλλά δεν χρειάζεται, I rest my case και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Οπότε το ρεζουμέ μου αξιοπρεπή κύριε Σιμαρδάνη μου, υπέροχε κύριε Σιμαρδάνη μου όπως σας χαρακτηρίζουν στα σόσιαλ τα μίντια – δεν σας γνωρίζω προσωπικά και δεν έχω κανένα λόγο να ισχυρισθώ το αντίθετο, το ρεζουμέ φίλοι μου αγαπημένοι, παλιοί συμμαθητές και συγγενείς, είναι ότι η τοποθέτησή σας είναι εξαιρετικά ανεπαρκής και απευθύνεται στην ευθεία της ουτοπίας και όχι στο πραγματικό ανάγλυφο της ζωής και τη κοινωνίας. Μια ανεπαρκής και βολική τοποθέτηση από έναν άνθρωπο που ενώ θα μπορούσε να προσφέρει πολλά αρκείται στην «αξιοπρέπεια» της μη συμμετοχής. Γιατί αγαπητοί μου φίλοι, ακόμα και με το καρναβαλικό πρόσωπο που έχει ένα μικρό μέρος της παρέλασης Υπερηφάνειας, εκφράζονται προβλήματα που πρέπει κάποια στιγμή να λυθούν.

Για να μην αυτοκτονήσουν άλλα απεγνωσμένα παιδιά. Για να μην καταστραφούν άλλες ζωές. Για να έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες.

ΥΓ. Όχι ξάδερφε, ας μη μιλάμε για πουσταριά, ας μιλήσουμε για ανθρώπους.