Beautiful

Και ξυπνάς το πρωί φιλενάδα κι έχεις τη μικρή σου Α Π Α Ρ Α Ι Τ Η Τ Η ιεροτελεστία για να είσαι σίγουρος ότι η μέρα θα πάει καλά, ότι δεν θα ξεκινήσεις με νεύρα και χαμούς, με υστερίες και φωνές, με στενοχώρια και θλίψη. Και ξεπερνάς το γεγονός ότι έχει ακόμα συννεφιά κι εσύ ήθελες σαν τρελός να δεις ήλιο κι έχεις προγραμματίσει το πρωινό, τη δουλειά, το απόγευμα, το βράδυ σου. Όλα καλά ε;

Μπαααα έχεις πονοκέφαλο, και μάλιστα από αυτούς τους εκνευριστικούς που σου μαγκώνουν τη βάση του αυχένα και σου τρυπούν τα μάτια κι έτσι ο καφές δεν είναι απολαυστικός, δεν εκτιμάς σήμερα το άρωμά του και την πλούσια γεύση του, το στομάχι σου είναι ήδη ανακατεμένο απ τον πόνο (αυτό το πράγμα που ανακατεύεται και το στομάχι ακόμα μετά από τόσα χρόνια δεν το χω καταλάβει) και προσπαθείς απελπισμένος να καταλάβεις τι φταίει - μια χαρά κοιμήθηκες στο ανατομικό σου στρώμα με τα ανατομικά σου μαξιλάρια, μια χαρά, και όνειρα είδες, πολύ ζωντανά κι ας μη θυμάσαι αυτή τη στιγμή που έχει περάσει καμιά ώρα τι ακριβώς είδες, και δεν ξύπνησες κατά τη διάρκεια για να πας τουαλέτα με πόδια ξυπόλητα στα πλακάκια τρέμοντας απ το κρύο και τίποτα, μια χαρά κοιμήθηκες.

Κι έτσι τίθεται το ερώτημα, τι κάνεις ρε φιλενάδα όταν το σώμα σου δεν σου επιτρέπει να χαρείς; Αρχίζεις τα αχ και τα βαχ και τα δεν μπορώ ή προσπαθείς να το προσπεράσεις, ακόμα και να το γιατρέψεις ακολουθώντας επακριβώς την μικρή πρωινή σου ιεροτελεστία που σου φτιάχνει τη μέρα;

Σήμερα αποφάσισα το δεύτερο, οπότε πίνω τον καφέ μου με όμορφη μουσική ακόμα κι αν δεν το απολαμβάνω και σχεδιάζω τη μέρα μου ακριβώς όπως θέλω και όχι όπως θέλει εκείνο. Σηκώνομαι και κοιτάζω τα πρησμένα μου μάτια, τα ξεχτενισμένα μου μαλλιά και το θλιμμένο μου στόμα και χαμογελάω. Ναι, ακόμα κι έτσι είμαι όμορφος και είμαι όμορφος γιατί από τη μία είμαι και από την άλλη το θέλω. Θα ήμουν ακόμα κι αν είχα φάει ξύλο και ήμουν γεμάτος μελανιές, μα θα με νικήσει εμένα ένας πονοκέφαλος; Εγώ θα τον νικήσω.

Θα κάνω το καυτό μου μπανάκι, θα φυτέψω τα λουλούδια μου, θα συμμαζέψω το σπίτι για να γυρίσω και να είναι όμορφο, θα μιλήσω με την αγάπη μου και τους φίλους μου στο τηλέφωνο, θα δουλέψω κανονικότατα, θα φάω το φαγάκι μου (μπορεί και να με επιβραβεύσω με μια σοκολατίτσα, ξέρεις αυτή με το κέικ που είναι ο νέος μου γαστριμαγικός έρωτας), και θα ξορκίσω τη γκρίνια. Ξέρεις γιατί; Γιατί παραείναι γκρινιάρικη αυτή η βδομάδα, παραείναι η άτιμη και δεν θέλω άλλο, θέλω χαμόγελο κι αισιοδοξία. Βαρέθηκα να βρίσκομαι μέσα σε γκρίνια και καβγάδες - ακόμα κι αν δεν είμαι εγώ αυτός που γκρινιάζει ή καβγαδίζει.

Οπότε θέλω κάφε, θέλω καυτό νερό, θέλω όμορφη μουσική για να βλέπω τον εαυτό μου πιο όμορφο απ ότι στ αλήθεια είναι, έτσι γουστάρω ρε φιλενάδα πρωί πρωί, να είμαι όμορφος μπας και κάνω και τους άλλους λίγο πιο όμορφους γύρω μου. Άντε ρε καρδούλα, καλή μας και όμορφή μας μέρα!