Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα



Μέρες γεμάτες αναμνήσεις, γεμάτες αγάπη, γεμάτες οικογένεια. Μέρες πάντα γιορτινές - χωρίς να έχει σημασία τι συμβαίνει γύρω, γι αυτές τις μέρες έστω τα προβλήματα πάνε περίπατο και το γέλιο ξεχειλίζει.

Χριστούγεννα.

Έκπληξη σε φίλους εκλεκτούς, εγώ κι ο Π., φίλους αγαπημένους, έτσι για το καλό, για λίγο, να, για ένα ρακόμελο κι ένα φιλί, κι ένα ραδιοφωνικό φιλί. Α ρε παιδιά, από δω σας γνώρισα και σας αγαπώ αμφότερους απίστευτα. Ρε Παύλο, αυτή η αδερφή σου τι κούκλα, τι υπέροχη γυναίκα, τι πρόσχαρος άνθρωπος!

Έξοδος με φίλους, να, στη Μαριέττα χτες, για φαγητό προχτές μαζί, και σήμερα το ίδιο, με φίλους αγαπημένους, με φίλους που γιορτάζουν, με καρδιές γελαστές και όμορφες! Α και χτες τι ωραία που ήταν ρε φιλενάδα, τι ωραία που χορέψαμε, ε; Είχαμε καιρό να το κάνουμε. Χαλάλι ο πονοκέφαλος σήμερα όλη μέρα, χαλάλι φιλενάδα, στη γιορτή σου όλα χαλάλι! Μας στενοχώρησε λίγο η Μαριέττα αλλά η Μαρίζα και οι Klein Mein ήταν εξαιρετικοί. Χαλάλι της, αφού μας είπε το kookoobandi δις, τη συγχωρώ, στους δίσκους (cd πια το λένε ρε φιλενάδα, μην τους λες δίσκους, θα μας περάσουν για γέρους) υπέροχη είναι!

Φαγητό με τη φαμίλια, με το κεφάλι καζάνι αλλά τη διάθεση υπέροχη, με την απουσία του έντονη, γιόρταζε σαν και σήμερα, γιόρταζε ο άγγελός μου, αλλά η εγγόνα του πήρε τη θέση στο τιμώμενο πρόσωπο της μέρας. Ναι η αγάπη μου η παραμυθένια, πανέμορφη με αυτά τα μάτια της τα υπέροχα, μ' αυτό το χαμογελάκι της το δροσερό, ενός χρονών πλασματάκι μικρό και υπέροχο, ενός χρονών σκατούλι και μας κάνει όλους λιώμα - ιδιαίτερα τη μαμά, αχ αυτή η μαμά, πόσο το αγαπάει το πλασματάκι, τι χαρά της δίνει, πως την προσέχει και την ταχταρίζει! Ο αδερφός μου και η νύφη μου δε, χεσμένοι πάνω τους απ τη χαρά τους που έχουν τέτοια κούκλα εορτάζουσα, που έχουν τέτοια κοπελάρα που χωρά στην παλάμη! Α, για πότε θα μεγαλώσει κι αυτή, για πότε θα μεγαλώσει να μας τρελάνει με τα καπρίτσια της!

Και η αδερφή μου η κούκλα με τα δικά της τα βλαστάρια, τη μεγάλη, μια κοπελάρα που είναι 13 και μοιάζει με 17, μια κουκλάρα 2 μέτρα γυναίκα. Γαμώτο, χτες τη θυμάμαι να της τραγουδάω το χοντρό μπιζέλι, να την έχω μια σκατούλα στην αγκαλιά μου και να της παίζω παιχνίδια, πως έγινε τόσο μεγάλη... και ο βαφτισιμιός, κούκλος κι αυτός - ομορφόσογο γαμώτο, εγώ είμαι ο πιο κακομούτσουνος μου φαίνεται - παιχνιδιάρης, κεφάτος, υπέροχος στα 9 του χρόνια!

Και τώρα σε άλλους φίλους εορτάζοντες, για φαγητό και γλέντι, για χαρές και γέλια. Λεπτό δεν μένω μόνος - και ξέρεις κάτι; Πολύ μ' αρέσει!

Και αύριο, αχ αύριο, αύριο σού ρχομαι ρε συ, σου ρχομαι και θα σου μπαστακωθώ για βδομάδες δυό, α, ναι, τώρα που δεν έχει δουλειά έχει αγάπη, έχει αγκαλιές και να σου πω και κάτι; Κλεισμένοι μέσα να μείνουμε όλες τις μέρες δε με νοιάζει καθόλου, καθόλου σου λέω, τα μάτια σου να βλέπω και τίποτε άλλο, τα υπέροχα μάτια σου και όλα είναι μια χαρά. Σου ρχομαι με το τρένο, αυτό το τρένο που σχεδόν 3 χρόνια πια, κάθε βδομάδα με φέρνει σε σένα ή σε φέρνει σε μένα.

Α ρε βόλτες στη Σαλονίκη, περπάτημα που θα ρίξουμε, νά παιρνα και το ποδήλατο ή κάνει κρύο; Κάνει, κάτσε ν ανοίξει λίγο ο καιρός και θα σου πω εγώ! Τώρα ποδαράτο, αγκαλιές και χουχούλιασμα. Κι ας θες να μου κόψεις το κάπνισμα. Άντε, χαλάλι σου, κόφτο μου να σε δω, άντε μπας και τα καταφέρω. Και ο νέος χρόνος θα μας βρει αγκαλιά, θα μας βρει αγαπημένους κι ευτυχισμένους ο ένας στα χέρια του άλλου. Αγάπη μου εσύ...

Και σένα ρε φιλενάδα, και σένα ρε φιλαράκο, θα μου λείψεις αλλά θα γυρίσω, 2 βδομαδούλες είναι, νεράκι θα περάσουν, κοίτα να περάσεις όμορφα, με αγάπη κι ευτυχία, όχι με πολύ φαγητό, με πάρα πολύ φαγητό, γλέντι, χορό, τραγούδι, αγκαλιά - αγάπη και πάνω απ όλα υγεία.

Καλά Χριστούγεννα ρε συ και ψιτ, σε λίγο έρχεται το 13, μην σε τρομάζει, αριθμός είναι, θα έρθει και θα ναι υπέροχος αυτός ο χρόνος... που το ξέρω; Το ξέρω. Το χω το κληρονομικό χάρισμα!

Χρόνια πολλά ε;

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Άνθρωπος

Καθόταν ώρες μόνος μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο. Κρύο και σκοτάδι. Τιμωρούσε όλο του το είναι - αυτό μόνο μπορούσε να καταλάβει. Τιμωρούσε τον εαυτό του για τα λάθη του. Πολλά κι εκείνα, πολλά και βαριά, βάραιναν το κορμί του σαν ρούχο βρεγμένο, βαρύ και αποπνικτικό. Δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί, γιατί έπεφτε σε σφάλματα, γιατί χαλούσε ό,τι τού δινε χαρά.

Δεν μπορούσε να καταλάβει πως μπόρεσε, λίγες ώρες πριν να διώξει τον άνθρωπο που λατρεύει, τον άνθρωπο που αγαπά τόσο. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μια παρεξήγηση έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε εκείνος να φύγει, όχι θυμωμένος, όχι έξαλλος, αλλά απογοητευμένος, με τους ώμους γυρτούς, Να ανοίξει την πόρτα χωρίς καν να ψελλίσει ένα γεια, να ανοίξει την πόρτα και να βγει έξω απ το σπίτι τους, για πάντα.

Έφταιγε εκείνος. Κανένας άλλος. Για άλλη μια φορά δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το θυμό του, ενώ ήξερε πόσο καταστροφικός είναι ο θυμός του, για άλλη μια φορά τα βίαια λόγια του πλήγωσαν σα μαχαίρι τον άνθρωπο που θα έδινε τη ζωή του για κείνον, τον πλήγωσαν για άλλη μια φορά και αυτή τη φορά τελειωτικά. Δε ζητούσε συγχώρεση, δεν την έδινε καν στον εαυτό του τώρα που ο θυμός είχε καταλαγιάσει, τώρα που η πρασινομάτα ζήλια είχε κερδίσει, τώρα που ο κουρνιαχτός της μάχης είχε εξαφανιστεί. Όχι. Δεν την έδινε ούτε ο ίδιος στον εαυτό του, οπότε δεν τολμούσε να τη ζητήσει από κείνον που έφυγε. Τον είχε συγχωρέσει τόσες φορές, άπειρες φορές συγχώρεσε τη ζήλεια του και το θυμό του μέσα σ' αυτά τα χρόνια, αλλά τις τελευταίες φορές το ποτήρι γέμιζε πιο γοργά και τελικά ξεχείλισε. Κι εκείνος έφυγε.

Ένιωθε τα μηνίγγια του να χτυπούν και την καρδιά του να θέλει να σπάσει. Τα πόδια του δεν τον βαστούσαν και η ανάσα του γρήγορη και βασανισμένη. Δεν μπορούσε να καταπιεί τον πόνο του, όλη του η ύπαρξη ήταν ένα βάσανο, μια στενοχώρια με όλη τη σημασία της λέξης, πνιγόταν μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, πνιγόταν μέσα στον σκοτεινό πλανήτη και αέρας πουθενά. Τα φτερά κομμένα και το κορμί βαρύ σα μολύβι. Πνιγόταν.

Άνοιξε το στόμα και ούρλιαξε. Μια κραυγή αγωνίας που έσκισε το σκοτάδι και άνοιξε τους ποταμούς στα μάτια του, άνοιξε τους καταρράχτες του πόνου και άρχισε να κλαίει ασταμάτητα. Με λυγμούς και ουρλιαχτά, με παράπονο και πόνο. Οξύ πόνο. Βαθύ πόνο. Ατέλειωτο πόνο. Και το σώμα εξαντλήθηκε και ο διακόπτης έκλεισε. Εκεί, μέσα στο σκοτεινό κρύο της μοναξιάς.

Εκεί, μετά από ώρες, όταν άνοιξε τα μάτια του, είδε στο πρώτο φως της μέρας εκείνος να τον κρατά αγκαλιά για να τον ζεστάνει, εκείνον, να τον κοιτάζει με τόση αγάπη. Εκείνον, να τον έχει συγχωρέσει για μια ακόμα φορά.

"Συγνώμη" ψέλλισε
"Σςςςςς, ξεκουράσου αγάπη μου, όλα καλά"

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

2012 λίγο μετά το τέλος!

Ρε συ φιλενάδα, ήρθε τέλος πάντων αυτό το τέλος; Ποιο τέλος ρε φιλενάδα; Πάλι εδώ είμαστε, ζωντανοί, δυνατοί κι έτοιμοι για όλα... Τελικά μούφα η βιβλική καταστροφή, μια ψιχάλα έχει σήμερα και δεν μπορώ να βολτάρω με το ποδήλατο, μέχρις εκεί. Δεν το λες και καταστροφή, το λες; Καλά, έχει και λίγο κρύο και δεν έχουμε πετρέλαιο να ζεσταθούμε, αλλά ένα ξεσκόνισμα να κάνεις, μια ηλεκτρική (σκούπα, όχι καρέκλα) να βάλεις, θα δεις πως θα ζεσταθεί το κωλαράκι σου που είπε και η κα Λεονάρδου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega κι έκτοτε την κλείσανε στο 8ο υπόγειο του καναλιού και την ταΐζουν ψωμί και νερό τρις εβδομαδιαίως!

Χτες λοιπόν θέλω να σου πω ότι είχα μια εκπληκτική βραδιά στου Λουστράκου, μια εκπομπή την οποία εγώ προσωπικώς την καταδιασκέδασα, είχα πιει και τα ρακόμελά μου, ήτανε και όλοι οι φίλοι μέσα κι έγινε πανικός. Γέλιο μέχρις τελικής πτώσεως... Βρε λες τελικά να αρχίσω κι εγώ ραδιόφωνο; Μμμμμ δεν το αποκλείω, βλέπουμε!

Έχουμε όμως φιλενάδα αφήσει σε εκκρεμότητα τον απολογισμό του 2ου εξάμηνου και ξέρεις πολύ καλά ότι οι εκκρεμότητες πάσης φύσεως δεν μου αρέσουν καθόλου!

Πάμε λοιπόν;

Ιούλιος 2012
Ο μήνας μπαίνει με μια μικρή κατάθλιψη, με προβλήματα και νεύρα, κάνω μια ανάρτηση του θανάτου, αλλά την ίδια μέρα συναντώ στο τρένο Εκείνον και μου περνάνε όλα. Τον αναρτώ και η Νάσια μου βάζει τις φωνές και στενοχωριέμαι. Αχ Νάσια που σ έκανα να σιχαθείς. Μετά από αυτό έβαζα προειδοποιητικά αλλά και πάλι τα διάβαζε γιατί η περιέργειά της νικούσε τη σιχασιά! Αυτό θα πει θεία τιμωρία.

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, οι τσέπες άδειες και σε μια συνάντηση του Sin Radio γνωρίζω και την υπέροχη Ρία μεταξύ άλλων...

Τα νεύρα γενικά δεν είναι σε καλή κατάσταση όλον τον μήνα αλλά η συναυλία των Pink Martini στο Λυκαβηττό μου φτιάχνει τη μέρα, βέβαια θα θυμάσαι ότι πέτυχα κι εκεί μαντάμ που μου έκανε παρατήρηση αλλά κρατήθηκα και δεν την έπνιξα. Όχι για να δεις πόσο εγκρατής είμαι!!! Η φορολογική δήλωση λαμβάνει χώρα και το ποσό είναι ικανό να προκαλέσει εγκεφαλικά στον απλήρωτο... Παρόλη όμως τη γκρίνια, τη ζέστη και την πλήξη ξανανακαλύπτω ότι ο έρωτας είναι το υπέρτατο φάρμακο και συνέρχομαι. Η εξεύρεσις της ιδανικής τυρόπιτας έχει αίσιο τέλος, ενώ η δημοπρασία του βρακιού μου παίρνει μυθικές διαστάσεις.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι για γούστο. Ο Σαμαράς περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Η γνωριμία μου με την κυρία Ισμήνη είναι καταλύτης. Ακόμα κι εγώ μπορώ να γίνω δολοφόνος!

Αύγουστος 2012
Έρχεται λοιπόν ο υπέροχος αυτός μήνας, μήνας διακοπών, μήνας χαλάρωσης, ξεκούρασης, ραστώνης. τα μπάνια του λαού ξεκινούν ενώ η τσέπη παραμένει άδεια... Παρόλα αυτά οι μέρες που θα περάσω με το μωρό θα είναι μπόλικες ενώ η ζέστη με αναγκάζει να σου μιλήσω για καλοκαιρινές προφυλάξεις και πάνω απ όλα τη χρησιμότητα της Νάνας ως συναγερμό.

Τα μπάνια γίνονται με την υπέροχη φιλοξενία σε παραθαλάσσιο θέρετρο, ένα σοκ περιμένει και τους 2 μας το οποίο όμως τελικά καλώς έγινε, και στα τέλη του μήνα επιστρέφω στο καυτό Άστυ ξεκινώντας τη δουλειά καθώς και τις παρεξηγήσεις... Μια σακούλα εκρύγνηται και κάνει την κουζίνα χιονισμένο τοπίο, ενώ ο Τζέφρυ νοικιάζεται για διαλέξεις τη στιγμή που η καρδιά της Μέρκελ ματώνει για τις θυσίες μας και οι κυράδες απ την εισπρακτική αρχίζουν και παίζουν με τα τεντωμένα μου νεύρα...


Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι για γούστο. Ο Σαμαράς περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Η κόρη του επαίτη στον Ηλεκτρικό, η Σταυρούλα και το θαυμάσιο φούξια συνολάκι της. Εξαιρετική επιλογή!

Σεπτέμβριος 2012
Ήρεμος και απλήρωτος ο Σεπτέμβρης, η συνέντευξη που δίνω με ξεγυμνώνει σε όλους τους φίλους αναγνώστες, ενώ καπάκι 2 μπλογκοπαίχνιδα αποκαλύψεων προσθέτουν κι άλλο φως στην τρεμοειδή μου προσωπικότητα. η καθημερινότητα ομαλή, ο Γέροντας Παστίτσιος συλλαμβάνεται μιας κι εκεί έγκειται όλη η εγκληματικότητα στην Ψωροκώσταινα, ενώ ένα αφιέρωμά μου στο Μαγικό Βουνό, στο Πήλιο με φέρνει υπόλογο ως αντιγραφέα.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι για γούστο. Ο Σαμαράς περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. το αφιέρωμα τεσσάρων post στις διάφορες κατηγορίες gay ανδρών - σχεδόν όλες βασισμένες σε δικές μου εμπειρίες - χαλάει κόσμο και σκέφτομαι να αρθρογραφήσω στην Papyros Larousse Brittanica.

Οκτώβριος 2012
Τα οικονομικά σφίγγουν ακόμα περισσότερο, εγώ όμως αντίθετα με το πνεύμα των καιρών πηγαίνω και κάνω ζούμπα και ξετρελαίνομαι, αποφασίζω να ξεσκονίσω τις γνώσεις μου στη βιολογία και σου εξηγώ για τους Γονότυπους και τους Φαινότυπους, ενώ μια ημίτρελη κυρία στο δρόμο με περνά για τον ταχυδρόμο και με αναγκάζει σχεδόν να της τραγουδήσω
"Ο ταχυδρόμος πέθανε, ο ταχυδρόμος πάει".
Τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστα, έχω μια μελαγχολία και μια γκρίνια μιας και μέσα σε όλα το άρωμα απ τα χυσόδεντρα πλημμυρίζει την πρωτεύουσα ενώ η αγωνία για τη δόση μας διακατέχει διαρκώς! Η Αγγέλα έρχεται στη χώρα και βολτάρει στου Εθνικούς Κήπους ενώ η Μουρλοκακομοίρα συντάσσεται ανοιχτά με το Πλατινέ Μούχρωμα!

Παρόλα αυτά, του Αγίου Δημητρίου μοιράζομαι μαζί σου αυτή τη θεά

και η ζωή επιτέλους παίρνει χρώμα και μαγεία...

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι για γούστο. Ο Σαμαράς περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Η δεύτερη εκπομπή μου με τη φιλοξενία του Λουστράκου με τίτλο "Απλήρωτος κι Ωραίος" είναι γεγονός!!!


Νοέμβριος 2012
Έρχεται ο τελευταίος μήνας του Φθινοπώρου αλλά τα κρύα ευτυχώς όχι. Το λάστιχο του ποδηλάτου σκάει αρκετές φορές αυτό το μήνα, ενώ μια ξεχωριστή νότα στη ζωή μου δίνει η μετακόμιση των διπλανών σε άλλη γη άλλα μέρη και μια ησυχία πλημμυρίζει την κρεββατοκάμαρά μου. Το κέφι έχει σκαμπανεβάσματα, η Θεσσαλονίκη πιο έντονη μιας και αποφασίζω για όλο το μήνα να ανεβαίνω μόνο εγώ να ξεχνιέμαι, και στις 8 του μηνός, τη γιορτή των αγγέλων, κλείνω ένα ολόκληρο χρόνο στο blogging και είμαι βαθύτατα συγκινημένος.

Μέσα σε όλα ο Τατσόπουλος και ο επιβήτωρ Κάσι βγάζουν χρονοδιάγραμμα πηδήματος - εορταστικό πρόγραμμα θα τολμούσα να πω - απ την άλλη ο Π. κάνει μια εξαιρετική εκπομπή με τη φιλοξενία του Λουστράκου, κάνοντάς με απ τη μια περήφανο κι απ την άλλη ζηλιάρη, ενώ η εξάμηνη απουσία του μπαμπά είναι πολύ έντονη...

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι για γούστο. Ο Σαμαράς περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Αποφασίζω, για να ενισχύσω τον τουρισμό της χώρας να αποδώσω στα εγγλέζικα τη Γερακίνα - με τεράστια επιτυχία. Μια νέα καριέρα ανθίζει!

Δεκέμβριος 2012
Α, μπαίνει επιτέλους ο μήνας των γενεθλίων μου, και μια αναδρομή ξεκινά, κυρίως με αρχαίες και αστείες αναμνήσεις. Από την άλλη μια δημιουργική φάση με διακατέχει και πειραματίζομαι σε άλλου είδους κείμενα, με το πρώτο και καλύτερο αναγκάζω φίλους να με παίρνουν τηλέφωνα νομίζοντας ότι έχω αυτοκτονήσει μιας και την προηγούμενη αποκαλύπτεται ότι χάνω τη δουλειά μου χωρίς να πάρω ούτε ένα ευρώ, ενώ ένας δικαστικός αγώνας ξεκινά... Βέβαια η χώρα έλαβε τη δόση οπότε σωθήκαμε φιλενάδα, με χρυσά κουτάλια θα τρώμε όλοι! Και που να βρεθεί και πετρέλαιο να δεις τι έχει να γίνει...

Απ την άλλη, όλοι περιμένουμε το τέλος του κόσμου εναγωνίως το οποίο τελικά δεν έρχεται, και το γλεντώ με το Λουστράκο και τον Blue σε μια εκπομπή κόλαφο χτες το βράδυ. Σήμερα έχει ψοφόκρυο, έφαγα μπιφτέκια με πατάτες κι ένα μελομακάρονο ενώ αύριο θα επισκεφτώ τον μπαμπά. Τα Χριστούγεννα θα τα περάσω με τη φαμίλια μου την αγαπημένη εδώ, ενώ την επομένη ανηφορίζω για πολλές μέρες στην αγαπημένη Φτωχομάνα.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι για γούστο. Ο Σαμαράς περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Η κυρία με το ζιπ κυλότ στον Ηλεκτρικό μου δημιουργεί συναισθήματα φρίκης τα οποία πραγματικά δεν έχω ξαναβιώσει!

Άντε φιλενάδα, αυτός ήταν ο mini απολογισμός, δεν σου εύχομαι ακόμα, έχουμε μέρες!!!!








Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Δεν ήρθε το τέλος

Οπότε προλαβαίνω αύριο να σου κάνω το δεύτερο μέρος του απολογισμού, συγχώρεσέ με αλλά σήμερα δεν προλαβαίνω μιας και το βράδυ στις 21.00 θα είμαι μαζί με τον υπέροχο Λουστράκο σε μια εκπομπή έκπληξη! Που; Μα στο Sin Radio φυσικά. Έλα, σε περιμένω, θα σου τραγουδήσω και την Άγια Νύχτα και το Last Christmas στη version των One!!!!!


Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

2012 λίγο πριν το τέλος

Λοιπόν φιλενάδα, αρκετά με τη βαθιά φιλολογία (μπουχαχαχαχαχαχαχαχα) από μέρους μου, αν κρίνω απ τα σχόλια μάλλον σε έχω απογοητεύσει. Ίσως λίγο αργότερα να ξαναπροσπαθήσω, επί του παρόντος θα ασχοληθώ με έναν μικρό απολογισμό του έτους που (επιτέλους) πνέει τα λοίσθια, του πρώτου εξαμήνου του σωτηρίου έτους 2012 και το κάνω αυτό σήμερα γιατί αύριο, κατά το μεσημεράκι το κόβω, λίγο πριν φάω τα γεμιστά της μαμάς, θα αναστραφούν οι πόλοι του πλανήτη και θα κοπεί το internet οπότε δεν θα μπορώ να σου γράψω. Αν όχι, θα έχουμε και τον απολογισμό του δευτέρου εξαμήνου. Άλλος ένας λόγος λοιπόν να βγουν οι Μάγιας ψεύτες!!!

Πάμε μαζί;

Ιανουάριος 2012
Μετά από ένα υπέροχο ταξίδι στη Λόντρα, ανακαλύπτω καθυστέρηση στις καταβολές του μισθού. Το δράμα της απληρωσιάς ξεκινά με το ξεκίνημα του έτους, οι λογαριασμοί τρέχουν σαν της Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό και εγώ που εργάζομαι αδιαλείπτως από τα 17, πρώτη φορά στη ζωή μου ξεμένω από λεφτά και αναγκάζομαι να ζητήσω βοήθεια.

Εν τω μεταξύ, μέσα Γενάρη γίνεται μια ανόητη παρεξήγηση με τον έρωτα και παρολίγο να τα βροντήξουμε. Ευτυχώς, η Φτωχομάνα με ξαναυποδέχεται στις αγκάλες της θερμά.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι, για γούστο. Ο Παπαδήμος περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Ανακαλύπτω τα στριφτά για να μειώσω τα έξοδα καπνίσματος στο ελάχιστο.

Φεβρουάριος 2012
Πεθαίνει η λατρεμένη Whitney, πάω στην πορεία ενάντια των μέτρων, τρώγω το δακρυγόνο στη μούρη και φεύγω συγκινημένος. Στη δουλειά τα πράγματα χειροτερεύουν, ενώ στο σπίτι δεν ανάβουν το καλοριφέρ κι επειδή έχει χιονίσει και είναι όμορφα, είναι επίσης πολύ παγωμένα. Σκέφτομαι να αλλάξω καριέρα σε phone sex boy, ενώ γίνεται κατολίσθηση μεταξύ Λιανοκλαδίου - Τιθορέας και ανεβαίνουμε το μαγευτικό Μπράλο μέσα σε χιονοθύελλα σε κάτι πούλμαν της κακιάς συμφοράς αγκαλιά με λαχανοντολμάδες. Η από πίσω μου είναι μια δασκάλα με βραχνή φωνή που επιμένει να ενημερώσει τηλεφωνικά όλα τα σχολεία της Περιφέρειας. Η επίσκεψη στο Μουσείο Άρτου παρακείμενου χωριού κρίνεται περιττή και μένω για πάντα με ένα πολιτιστικό κενό, βαθιά χαραγμένο στην ψυχή.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι, για γούστο. Ο Παπαδήμος περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Στη Λαμία ανακαλύπτω το ζαχαροπλαστείο "Πιγκάλ" και αναρωτιέμαι βαθύτατα αν η καλύτερη πάστα του είναι η Afroso ή η Harpic.

Μάρτιος 2012
Η εκ περιτροπής εργασία αρχίζει, μαζί της φυσικά το τετραήμερο, μαζί με τη μετακόμιση στο μισητό Μαρούσι (δεν ξέρω γιατί, αυτήν την περιοχή ποτέ δεν τη συμπάθησα). Τα πράγματα γενικώς είναι ήρεμα, πολλή κούραση αλλά επιτέλους το κρύο αρχίζει να σπάει και οι βόλτες με το ποδήλατο να γίνονται πιο ανέμελα. Το κέφι είναι γλυκό, εξ' ου και το προφιτερόλ που ξανάφτιαξα μετά από χρόνια. Στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ ο Μπένι βγαίνει παμψηφεί, πράγμα που εντυπωσιάζει πλήθος κόσμου γιατί ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός και τα παππούδια πλέρωσαν 2 ευρώ για  να ψηφίσουν τον μοναδικό υποψήφιο. Τότε το ΠΑΣΟΚ πίστευε ακόμα ότι είναι κόμμα και όχι μια χαρούμενη παλιοπαρέα. Παρόλο που η καινούρια μασέλα του Λοβέρδου κάνει τις καρδιές μας να σκιρτά, δεν βάζει υποψήφιος πρόεδρος της κατασκήνωσης.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι, για γούστο. Ο Παπαδήμος περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Τα λατρεμένα Partalia μου απονείμουν σε μια λαμπρή τελετή το Oscar του μεγαλύτερου γκαντέμη στη μπλογκόσφαιρα. Το παρέλαβα συγκινημένος και ο λόγος που έβγαλα στο pontium ήταν αφενός ευχαριστήριος και αφετέρου αλληγορικός...

Απρίλιος 2012
Ο μήνας αυτός ξεκινά σχετικά χαρούμενος, χωρίς προβλήματα, η ζέστη γίνεται πυκνότερη και οι λιακάδες στοργικές, το Πάσχα έρχεται και μαλακιζόμαστε εδώ μέσα συζητώντας για τα παλιά γκομενικά, τα υπέροχα και τα τραγικά.

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ανήμερα του Πάσχα ο πατέρας μου θα έμπαινε στο νοσοκομείο σε αθλία κατάσταση. Γυρισμός αστραπή από Θεσσαλονίκη κι ένας Γολγοθάς για όλη την οικογένεια με δύσκολο τέρμα.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι, για γούστο. Ο Παπαδήμος περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Το κλάμα στο τρένο, το απίστευτο κλάμα που έριχνα πιστεύοντας ότι δεν θα τον προλάβω ζωντανό να του μιλήσω κι εκείνο το τηλεφώνημα στο Δομοκό

-Έρχομαι, κρατήσου, θα τα καταφέρεις, σ αγαπώ πολύ
- Κι εγώ, έλα, σε περιμένω

Μάιος 2012
 Ένας μήνας με απρόοπτα. Μια κοπέλα στο σταθμό του τρένου μου δίνει ενημερωτικό φυλλάδιο για την ακράτεια, σοκαρισμένος ανακαλύπτω το τζάμι του αυτοκινήτου μου σπασμένο χωρίς να έχει κλαπεί τίποτα, ούτε καν τα βατραχοπέδιλα, εκλογές έρχονται αλλά κυβέρνηση δεν σχηματίζεται, το Πλατινέ Μούχρωμα κάνει την παρθενική του εμφάνιση στα άγια έδρανα ενώ το έθνος επιτέλους αγαλιά ακούγοντας τον πολιτικό λόγο του Υπέροχου Κάσι και της παρέας του.

Στις 19 του μηνός ο πατέρας μου φεύγει για το μακρύ του ταξίδι κι εγώ ανακαλύπτω τι σημαίνει να χάνεις έναν τόσο πολύτιμο άνθρωπο.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι, για γούστο. Ο Πικραμμένος περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip 1. Γνωρίζω επιτέλους από κοντά την υπέροχη Αθηνά και το στεφάνι της, το Μήτσο!
Tip 2. H Βίκυ Σταμάτη δηλώνει: Βρίσκομαι στη φυλακή γιατί αγάπησα έναν πολιτικό και αναριγούν τα κρόσσια...

Ιούνιος 2012
Ο μήνας ξεκινά με νεύρα, κάποια έκλειψη στον Τοξότη έφερε γκαντεμιές και μικροατυχήματα. Στη δουλειά αρχίζει πάλι η καθυστέρηση στις πληρωμές, με το μωρό περνάμε υπέροχα, κάποια στιγμή βρίζει την περουκοφόρο γραία από πάνω γιατί αποφασίζει να μας κάνει το μπαλκόνι λίμνη των Ιωαννίνων στις 7 το πρωί, ενώ ο λατρεμένος μου επιβήτορας Κάσι πλακώνει την Καννέλη στις γρήγορες σε πρωινή εκπομπή. Ξαναρχίζω γυμναστήριο που το είχα σταματήσει το Μάρτιο κι αισθάνομαι υπέροχα, εκλογές ξανάρχονται και οι φωτιές έχουν κατακάψει τους πάντες. Ανακαλύπτω θαυμάσια ξόρκια για τις μυρμηγκιές και πουντιάζω γυμνός κάτω απ το φεγγάρι ψέλνοντάς τα.

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά είναι ικανοποιημένη με την πορεία της χώρας και συνεχίζει να μας χαρατσώνει, έτσι, για γούστο. Ο Σαμαράς περνά στιγμές που θα γράψουν ιστορία και το φουλάρι της Κριστίν με συγκινεί βαθύτατα.

Tip. Η πρώτη μου ραδιοφωνική εκπομπή - με τη φιλοξενία του υπέροχου Λουστράκου - είναι γεγονός. Μια φιλία δημιουργείται και το γέλιο είναι άφθονο!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Θεός

Κοίταξε τη γλάστρα στο μπαλκόνι πίσω απ' το θολό τζάμι. Την είχε φυτέψει πριν από λίγο καιρό και το φυτό έξω στο κρύο, έχοντας αφεθεί στην τύχη του παρέπαιε μεταξύ ζωής και θανάτου. Έδωσε ζωή σ εκείνο το χώμα και το άφησε στη μοίρα του να προσπαθήσει να ζήσει.

Σκεφτόταν ότι ίσως θα έπρεπε να το κανακέψει, να του δώσει λίγο νερό, λίγη τροφή αλλά είχε αποφασίσει να του προσφέρει ζωή και να το αφήσει στη μοίρα του, να παλέψει μονάχο και αν τα κατάφερνε, τότε εκείνο θα δόξαζε το όνομά του για όλη την υπόλοιπη πράσινη ζωή του. Αν τα κατάφερνε, θα άνθιζε και θα γέμιζε το μικρό μπαλκόνι αρώματα και ομορφιά.

Θα έριχνε το σπόρο του εκεί αλλά και μακριά, θα έκανε απογόνους και για πάντα το γονιδίωμά του θα θύμιζε εκείνο, το μικρό φυτό που το χέρι αυτό φύτεψε στη γλάστρα. Και όλοι εκείνοι οι απόγονοι θα το θυμόνταν εκείνο το χέρι, θα το θυμόνταν και θα το δοξολογούσαν. Και κάποια από αυτά θα άνθιζαν και θα ζούσαν για να κάνουν απογόνους κι εκείνος θα ευφραινόταν γνωρίζοντας ότι το δικό του χέρι τα είχε δημιουργήσει.

Εκείνο έπρεπε να παλέψει, μόνο, έρμαιο στις διαθέσεις της φύσης και αν ήταν ικανό να ζήσει, θα ζούσε, αν όχι, κάποιο άλλο θα έπαιρνε τη θέση του στη γλάστρα, εκεί, στο μικρό μπαλκόνι κι εκείνος απλά θα το παρατηρούσε κι εκείνο αδιάφορα - πίσω απ το θολό τζάμι...

Έτσι κι αλλιώς, ένα πείραμα είναι η ζωή.

Δαίμονας

Βουλωμένη μύτη, καταρροή. Μέσα στον ύπνο του προσπαθούσε να αναπνεύσει αλλά ήταν αδύνατο. Άνοιξε τα μάτια και τα νιωσε πρησμένα, πιο πρησμένα απ ό,τι συνήθως, το κεφάλι βαρύ κι ένα γδάρσιμο στο λαιμό που του φερνε στο μυαλό γυαλόχαρτο μέσα στο λαρύγγι του.

Κοίταξε την ώρα, 4 το πρωί, όχι ρε πούστη μου σκέφτηκε, όχι σήμερα, δεν με παίρνει να μαι άρρωστος σήμερα. Σηκώθηκε, σκέφτηκε ν' ανάψει τσιγάρο αλλά το ξανασκέφτηκε. Έψαξε το ντουλαπάκι στο μπάνιο και βρήκε χάπια για το κρύωμα.

Ξαναξύπνησε μετά από 1 ώρα πιο χάλια από πριν. Πρέπει να έχω ανεβάσει πυρετό σκέφτηκε. Τα πόδια του πονούσαν, εκείνα τα υπέροχα ψηλά του πόδια δεν μπορούσαν καλά καλά να τον κρατήσουν. Ξανασηκώθηκε με κόπο κι ένα φριχτό ρίγος διαπέρασε το κορμί του μόλις βγήκε απ τα σκεπάσματα. Το κεφάλι καζάνι. Πρέπει να το νικήσω, σκέφτηκε, δεν με παίρνει να είμαι άρρωστος σήμερα...

Την προηγούμενη μέρα είχε χρησιμοποιήσει όλη του τη γοητεία για να κάνει αυτό που ήθελε. Πάντα έκανε αυτό που ήθελε, με το έναν ή τον άλλον τρόπο. Όχι πάντα με τον καλύτερο... Η ομορφιά του, η γοητεία του, το λέγειν του κι εκείνο το υπέροχο χαμόγελό του τον βοηθούσαν να πετυχαίνει πάντα. Το πρόσωπο που έκανε ακόμα και τις πιο παγωμένες καρδιές να λιώνουν. Εκείνο το υπέροχο πρόσωπο, ένα πρόσωπο γεμάτο ευαισθησία, ομορφιά και λάμψη. Όμως κανείς δεν ήξερε ότι πίσω από κείνο το πρόσωπο κρυβόταν ένα μυαλό ψυχρό και υπολογιστικό.

Είχε μάθει από μικρός να νικά στα πάντα, να νικά τους πάντες, και όποιους δεν μπορούσε να κερδίσει έβρισκε δόλιους τρόπους να τους κατατροπώσει. Στην πραγματικότητα ήταν μια ασήμαντη μετριότητα, μια μετριότητα ευλογημένη με μια ομορφιά μοναδική.

" Αχ αυτή μου η δύναμη, εγώ"

Την προηγούμενη μέρα είχε κατορθώσει να παραμερίσει όλους τους συναδέλφους που δούλεψαν σκληρά για τη σημαντική παρουσίαση του σήμερα και θα παρουσίαζε εκείνος στον πελάτη. Και αν όλα θα πήγαιναν κατ ευχήν, που θα πήγαιναν κατ ευχήν, θα έπαιρνε εκείνο που ήθελε. Αναγνώριση και παχυλό bonus. Τώρα όμως, που περιφερόταν σαν ετοιμοθάνατος μέσα στο διαμέρισμά του, εκείνο το υπέροχο διαμέρισμα με τα ακριβά αντικείμενα που αγόρασε από το ταλέντο άλλων, ήξερε πως είχε χάσει. Αλλά δεν φοβόταν τι θα έχανε από την απουσία του. Φοβόταν ότι θα γινόταν φανερό πως η δουλειά ήταν άλλων. Πάντα ήταν άλλων. Πως εκείνος δεν ήταν πάντα παρά μια ψεύτικη βιτρίνα, ένας ψεύτης που έκλεβε και εκμεταλλευόταν ανθρώπους που γοήτευε.

Ακόμα και στις ερωτικές του σχέσεις έκανε το ίδιο. Δεν είχε κρατήσει ποτέ εραστή πάνω από μερικές μέρες. Φοβόταν ότι αν κάποιος έξυνε το λούστρο θα ανακάλυπτε την αλήθεια, το κενό. Έταξε πολλά για να ρίξει κάποιους στο κρεββάτι και τους ξεφορτώθηκε ψυχρά - χωρίς καμία τύψη. Δεν κράτησε ποτέ κανέναν γιατί απλά δεν μπορούσε να το κάνει. Το ψέμα και η ίντριγκα ήταν η Κοινωνία του πάντα, το Άγιο του Δισκοπότηρο. Ακόμα και τους γονείς και τ αδέρφια του έδιωξε μέσα στην παραφροσύνη της απληστίας του. Όσο για φίλους, δεν είχε ποτέ. Μόνο γνωστούς, για χαβαλέ, για διασκέδαση, για το φαίνεσθαι.

Δεν υπήρχε κανείς να τον βοηθήσει τώρα που αξημέρωτα υπέφερε άρρωστος. Εγκαταλελειμένος από τον ίδιο του τον εαυτό ακόμα, σωριάστηκε στο πάτωμα, ανίκανος να κάνει ένα βήμα. Άρχισε να κλαίει, να κλαίει με ένα παράπονο βαθύ, ένα παράπονο για τη μοναξιά του. Καταλάβαινε ότι όλα γύρω του ήταν ψεύτικα γιατί δεν υπήρχε ένα όνομα να επικαλεστεί για βοήθεια. Δεν κατανοούσε όμως το γιατί. Δεν κατανοούσε ότι ο ίδιος είχε ρίξει τον εαυτό του σε μια Κόλαση μοναξιάς και ότι αυτή ήταν μια μικρή γεύση της τιμωρίας του. Ο εαυτός του τον τιμωρεί, κανείς άλλος, ο εαυτός του στον οποίο στέρησε τα αυτονόητα. Στέρησε την αγάπη. Στέρησε τη ζωή.

Με ψεύτικα φτερά δεν μπορείς να πετάξεις - σκέφτηκε λίγο πριν λιποθυμήσει σχεδόν παγωμένος στο χαλί. Λίγο πριν λιποθυμήσει σχεδόν παγωμένος στην κόλαση που ο ίδιος έκλεισε τον εαυτό του.

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Επαγγελματικοί Στόχοι, Βλέψεις Στο Μέλλον!

Δεν ξέρω αν θυμάσαι ρε φιλενάδα, πέρσι το Νοέμβρη δίχως να ξέρω τι θα μου συμβεί, σου είχα παραθέσει ένα κείμενο περί επαιτίας. Δεν γνώριζα τότε ο ανόητος ότι αυτό μπορεί να είναι ένα απ' τα επαγγέλματα του μέλλοντός μου. Μπορείς αν θες να το φρεσκάρεις εδώ.

Σκέφτομαι λοιπόν τώρα που είμαι σχεδόν άνεργος και απλήρωτος (για να σου δώσω να καταλάβεις, ακόμα είμαι υποχρεωμένος να πηγαίνω στη δουλειά γιατί δεν έχει βάλει λουκέτο, αυτό θα γίνει μια απ τις επόμενες μέρες, είμαι λοιπόν υποχρεωμένος - με εξαιρετικό κέφι - να εργάζομαι σχεδόν κανονικά. Αντιλαμβάνεσαι). Λοιπόν που λες, όπως δείχνουν τα πράγματα, τους 4 μισθούς, το δώρο και την αποζημίωση (μπουχαχαχαχαχαχαχαχαχα) δεν έχουμε ιδέα αν και πότε θα τα πάρουμε, έχουν πέσει οι δικηγόροι και προσπαθούν να βγάλουν άκρη, αλλά η ζωή προχωρά, τα έξοδα τρέχουν και πρέπει αυτό το αγόρι να σκεφτεί το μέλλον του. Οπότε, επειδή η διαφήμιση δεν έχει πια ψωμί κι επειδή με βλέπω από καριερίστας της δημιουργικότητος να φτιάχνω μπροσούρες για σουβλατζίδικα, λέω να πάμε μαζί να δούμε λύσεις για εναλλακτικές καριέρες. Θα σου παραθέσω μερικές και θα ήθελα κι εσύ, με κέφι και φαντασία να μου προτείνεις. Επείγει φιλενάδα, έχω τη ΔΕΗ και την εφορία απλέρωτη:

1. Επαίτης
Μια δουλειά η οποία δεν χρειάζεται πολλά προσόντα. Μια ιστορία τραγική που να πείθει όμως, δηλαδή αν πεις ότι έχεις καρκίνο στον εγκέφαλο εσύ ή η τρίχρονη κορούλα σου (αυτό πιάνει πιο πολύ, αγγίζει τις μανάδες και τις wannabe μανάδες), μην συμπληρώσεις ότι πρέπει να μπει στο νοσοκομείο το συντομότερο για μεταμόσχευση γιατί το ακροατήριο ευλόγως θα αναρωτηθεί τι στο καλό θα μεταμοσχεύσει κανείς. Τον εγκέφαλο; Το κεφάλι; Θα βάλει καινούρια μαλλιά; Κορδέλες ίσως;  Είναι πρόβλημα. Όσο πιο απλή και κατανοητή ιστορία, τόσο το καλύτερο. Επίσης το να περιφέρεις δυσανάγνωστες φωτοτυπίες δεν βοηθά γιατί μπορεί να πέσεις σε κανά παράξενο και να θέλει να τις διαβάσει και να καταλήξει να διαβάζει τις συνταγές της Αργυρούς για σου κι εκλέρ και να εκτεθείς.

Αν δεν θες τραγική ιστορία, μπορείς να πεις την αλήθεια. Δηλαδή ότι δεν έχεις να φας. Αλλά τόσοι δεν έχουν να φάνε, σε ποιον να πρωτοδώσει ο χαμηλόμισθος;

Μπορείς επίσης να πάρεις ένα μεταχειρισμένο ακορντεόν (μην μου στραβώνεις για το έξοδο, είναι επένδυση) και να μάθεις τα Κύματα του Δουνάβεως και το Καράβι Το Φεγγάρι να τα παίζεις προς τέρψιν των φιλόμουσων ώτων. Πρόσεξε μόνο να τα μάθεις καλά γιατί το φάλτσο ουδείς αγάπησε. Τι πολύ πολύ να σου πετούν ζαρζαβατικά.

Δύσκολο ρε φιλενάδα, δύσκολο και γιατί θέλει προετοιμασία αλλά και γιατί το επάγγελμα τείνει προς άμεσο κορεσμό.

2. Escort
Escort φιλενάδα που μου είσαι μια αθώα παιδίσκη και δεν γνωρίζεις, σημαίνει συνοδός. Στη δική μου περίπτωση σημαίνει Συνοδός Γενναιόδωρων Κυρίων.
Για σκέψου λοιπόν, προσφέρεις τη συντροφιά σου και το κορμί σου σε μοναχικά πλάσματα, δίνοντάς τους αγάπη, τρυφερότητα και ηδονή (και κανά μπατσάκι ίσως βοηθά, ανάλογα τον πελάτη) και αμοίβεσαι αδρά για τις υπηρεσίες σου και ταυτόχρονα ικανοποιείς τις γενετήσιες ορμές σου (ε;).

Σκέψου όμως ρε φιλενάδα πρώτον ότι τα πάτησα τα 40 και ποιος θα με νοικιάσει, δεύτερον πες ότι με νοικιάζει, αν είναι σαν τη χοντρή του Θησαυρού ή σαν το Σπύρο το Μπιμπίλα (καλέ γιόρταζε προχτές - χρόνια του πολλά) πως θα μπορέσω να αποδώσω; Δεν θα μπορέσω φιλενάδα, έχω και μια αισθητική. Και πίστεψέ με, τα καλλίγραμα τεκνά δεν πληρώνουν τη συντροφιά, τη βρίσκουν μόνα τους. Τρίτον δε και σημαντικότερον, είμαι δεσμευμένο παιδί, να το μάθει ο έρως να με καρατομήσει. Να το μάθει η μητέρα δε, να με αποκληρώσει. Άστο, δεν μου πάει...

3. Αοιδός
Επειδή αυτή η εκπληκτική φωνή έχει μείνει ανεκμετάλλευτη αν εξαιρέσεις τη χορωδία τη Χριστουγεννιάτικη στο στρατό και την άλλη τη λαϊκή επίσης στο στρατό με ανυπέρβλητα επιτυχημένες παραστάσεις στο Χάνι-Δερβενάκι Ιωαννίνων (μέχρι και αυτόγραφα μοίρασα, τι βραδιά κι εκείνη), σκεφτόμουν μήπως την εκμεταλλευτώ. Βέβαια, στο δρόμο ή σε πεζόδρομο δεν το βλέπω γιατί πρέπει να έχω συνοδεία κιθάρας κι επειδή κιθάρα δεν ξέρω να παίζω θα πρέπει να συνεταιριστώ με κιθαρωδό αλλά αυτό σημαίνει ότι τα έσοδα θα μοιραστούν στα 2 και θα με βάλει να κρατάω και ντέφι να βαράω στα καπούλια και να συγκεντρώνω τα κέρματα και δεν θα θελα. Δεν συνάδει με την άποψή μου ως καλλιτέχνης. Είμαι του ποιοτικού εγώ.  Άσε που θα πρέπει να λέω και κανά Χατζηγιάννη κι εκεί είναι που δεν θά θελα με την καμία.

Κι επειδή το Ηρώδειο έχει κλείσει για σεζόν, με βλέπω σε κανά μαγαζί στην Εθνική Θήβας-Λειβαδιάς, όγδοο όνομα αμέσως μετά τη Λίλα Λέλα να γλιστράω απ τα γαρίφαλλα στη πίστα, να τσακίζομαι και ξέρεις ο γέρος ε; Ξέρεις, μη στα λέω! Άσε που και τα μαγαζιά κρίση έχουν, Παρασκευή Σάββατο μόνο. Δεν βγαίνω σου λέω. Εδώ η Από(β)λητη 3.000 ευρώ δήλωσε η δύστυχη. Άστο.

Γι αυτό σου λέ, βόηθα φιλενάδα και ρίξε ιδέες, σκέψου καλά και πες μου. Περιμένω ε;

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Άγγελος

Ξύπνησε από κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Τα μαξιλάρια ζεστά, το κορμί του ζεστό κάτω απ το πάπλωμα, μα το σπίτι κρύο. Ανακάθισε και συνειδητοποίησε, ένας μικρός μα οξύς πόνος στην πλάτη - στις ωμοπλάτες συγκεκριμένα. Ενοχλητικός μα όχι έντονος... Φοβήθηκε για μερικά δευτερόλεπτα, σηκώθηκε, έφτιαξε καφέ, άναψε το πρώτο τσιγάρο και το ξέχασε. Όμως ο πόνος δεν έφυγε, παρέμεινε εκεί, υπόκωφος και επίμονος σαν ψίθυρος ενοχλητικού συνομιλητή.

Ετοιμάστηκε με την ησυχία του, το σπίτι είχε ζεσταθεί καλά, η διάθεσή του όμως όχι. Ήπιε ανόρεχτα τον καφέ του, εκείνος ο πόνος δεν έλεγε να φύγει απ το κορμί του. Κοίταξε έξω απ τα παράθυρα, η μέρα λαμπερή αν και κρύα, ήταν Δεκέμβρης μα τα χρώματα ήταν σχεδόν καλοκαιρινά. Σχεδόν.

Εκείνη τη στιγμή, κοιτάζοντας στο άδειο κρεβάτι η απουσία τον χτύπησε σα γροθιά. Είχε καλομάθει, είχε ζεσταθεί τόσα χρόνια με την παρουσία του εδώ. Η παρουσία του. Εκείνος. Εκείνος που είχε αγαπήσει όσο κανέναν άλλον, εκείνος που έφερε στη ζωή του χρώματα και αρώματα ανείπωτα, υπέροχα, μαγικά. Και το γέλιο του, αχ εκείνο το γέλιο του, το πιο όμορφο τραγούδι που έχει γεννήσει η πλάση. Ένας χρόνος σχεδόν είχε περάσει από τη μέρα που έφυγε, έφυγε για μακρινό τόπο, για τόσο μακρινό και τόσο άπιαστο. Τώρα ήταν στον παράδεισο. Δεν υπάρχει αν, ο παράδεισος υπάρχει - τουλάχιστον για αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχει.

Ήταν ξαφνικό το τέλος, δεν υπήρξαν ούτε λίγα λεπτά για να το συνειδητοποιήσει κανείς, για να κάνει τον πόνο πιο ήπιο. Άραγε γίνεται πιο ήπιος ο πόνος με μια προειδοποίηση; Άραγε αν αντί για το ξαφνικό τέλος ερχόταν ένα πιο χρονοβόρο, θα ήταν πιο μικρός ο πόνος; Δεν το ήξερε, δεν το ήξερε και δεν τον ενδιέφερε να μάθει, σημασία έχει πάντα το αποτέλεσμα και όχι η διαδρομή. Σημασία έχει ότι έφυγε.

Ο πόνος στις ωμοπλάτες τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Μπήκε στο μπάνιο για ένα καυτό ντουζ - το καυτό νερό ενέτεινε τον πόνο αντί να τον μαλακώσει "κάποια φλεγμονή θα είναι" σκέφτηκε "πρέπει να κανονίσω να πάω στο γιατρό αν συνεχιστεί".

Ετοιμάστηκε κι έφυγε απ το σπίτι χαλαρός, είχε ετοιμαστεί πολύ νωρίτερα απ ό,τι συνήθως και προτίμησε να περπατήσει στους δρόμους της πόλης από το να οδηγήσει, ήθελε να απολαύσει το φως στους δρόμους της, κάποιοι από αυτούς βρώμικοι και άθλιοι - εκείνοι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν αριστουργήματα. Σκουπίδια παντού - απεργία των δημοτικών υπαλλήλων, πρόσωπα χλωμά και κατσουφιασμένα παρόλο που ήταν μέρες γιορτινές, κανένα λαμπιόνι, κανένα χάρτινο αστέρι δεν μπορούσε να λάμψει τόσο δυνατά ώστε να φωτίσει τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα.

Κοίταζε γύρω του, από τη μια ξαφνιασμένος με τη συνειδητοποίηση της απώλειας, όχι του αγαπημένου του αλλά της πόλης που αγαπούσε, από την άλλη σχεδόν απελπισμένος. Ένας όμορφος νεαρός έπεσε πάνω του και τον χτύπησε. "Δεν πειράζει" προέτρεξε, "Άντε γαμήσου γκαβομαλάκα" του επιτέθηκε ο άλλος, με τα δόντια και τις γροθιές σφιγμένες. Τρόμαξε. Απογοητεύτηκε αλλά συνέχισε να περπατά με το κεφάλι σκυφτό αυτή τη φορά. Ο πόνος δυνάμωσε και άλλαξε. Θύμιζε πια γδάρσιμο, από μέσα όμως.

Η μέρα πέρασε αδιάφορα. Στη δουλειά όλοι σκυφτοί. Περίμεναν να πληρωθούν μια απ αυτές τις μέρες και το αφεντικό με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα τους εξήγησε ότι δεν υπήρχε φράγκο στο ταμείο. Τους εξήγησε ότι αν συνεχιστεί αυτό θα αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρηση. Τρόμαξε. Που θα πήγαινε; Ήταν αρκετά μεγάλος πια για να ξεκινήσει απ την αρχή. Ο πόνος έγινε πιο δυνατός, ένιωθε κάτι σαν ανάδευση μέσα απ το δέρμα αλλά δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Ήπιε ένα παυσίπονο για να ηρεμήσει. Δεν βοήθησε.

Το βράδυ που γύρισε σπίτι ένιωθε σχεδόν ήρεμος παρά τη μέρα που είχε περάσει. Μέρα με γκρίνια, με πίκρα, με προβλήματα. Μίλησε με φίλους για να ξεχαστεί αλλά κι εκείνοι ήταν αγχωμένοι, ήταν σχεδόν απελπισμένοι, κανείς δεν είχε να του προσφέρει λίγο χαμόγελο, κανείς. Κι εκείνος που θα μπορούσε να το κάνει είχε φύγει. Κοίταξε τη φωτογραφία τους, γελούσαν και οι δύο, κοντινό πλάνο το γέλιο τους με φόντο μια όμορφη πόλη κάπου αλλού. Μια αγαπημένη πόλη που ήταν ο ιδιαίτερος τόπος τους. Το μέρος που ταξίδευαν με αγωνία όσα χρόνια ήταν μαζί. Ποιος να το λεγε... Το δάκρυ του αυλάκωσε το πρόσωπο.

Ξάπλωσε νωρίς, ήταν αποκαμωμένος και ο πόνος στην πλάτη δεν βοηθούσε. Ήπιε άλλο ένα παυσίπονο και έπεσε σε όνειρα ομιχλώδη και ταραγμένα.

Ξύπνησε ξαφνικά στις 3.00 το πρωί. Ο πόνος είχε γίνει ανυπόφορος, δεν μπορούσε να τον ανεχτεί άλλο. "Τελειώνω" σκέφτηκε, μα εκείνη την ώρα, σε ένα απίστευτο κρεσέντο η πλάτη του άνοιξε, το δέρμα σκίστηκε με έναν σχεδόν λυτρωτικό ήχο και δυο τεράστιες, λευκές φτερούγες άνοιξαν. Τα φτερά του. Τα φτερά που ενώ ήξερε ότι είχε δεν τα είχε δει ποτέ. Κοίταξε αποσβολωμένος το είδωλό του στον καθρέφτη. Ήταν ο ίδιος αλλά όχι. Ήταν λίγο πιο όμορφος, λίγο πιο νέος, λίγο πιο φωτεινός κι εκείνες οι φτερούγες ξεφύτρωναν πίσω του, πανέμορφες, κατάλευκες σα χιόνι.

Τις ξεδίπλωσε και τις δίπλωσε. Έπαιξε μαζί τους, με την κίνησή τους, δεν ήταν βαριές όπως έδειχναν, ήταν δυνατές κι ανάλαφρες. Ο αέρας που έβγαζαν στις κινήσεις που έκανε αναστάτωσε όλη την κρεβατοκάμαρα. Έριξε κάτω διάφορα που έσπασαν με κρότο, αλλά ούτε που το πρόσεξε. Σηκώθηκε όπως ήταν, γυμνός, με τις υπέροχες φτερούγες του διπλωμένες και βγήκε στο μπαλκόνι.

Το κρύο τσουχτερό, το ήξερε αλλά δεν το ένιωθε παρόλη τη γύμνια του. Άνοιξε τα φτερά του και θρόισαν στον άνεμο, τα έκλεισε και διστακτικά τα άνοιξε ξανά - ήξερε όμως τι έπρεπε να κάνει. Κοίταξε την πόλη κάτω απ τα πόδια του σα να την έβλεπε τελευταία φορά, κοίταξε τον καθαρό σκοτεινό ουρανό με τα μυριάδες αστέρια του. Τον περίμεναν.

Ανέβηκε στο κάγκελο, δεν φοβόταν καθόλου, τα φτερά του δυνατά και υπέροχα άνοιξαν κι εκείνος πήδηξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν υπήρξε πτώση, τα φτερά ενώθηκαν με τα ρεύματα του ανέμου και τον σήκωσαν ψηλά. Τον σήκωσαν σαν άγγελο μέσα στην κρύα νύχτα. Ήξερε που πήγαινε και ήταν ευτυχισμένος. Εκεί.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

The end of an era

Φιλενάδα, δεν έχω πολλά να σου πω, δεν μπορώ βλέπεις, είμαι ακόμα σοκαρισμένος...
Από αύριο θα είμαι επίσημα άνεργος, σε μια αγορά εργασίας που είναι στραγγαλισμένη. Από αύριο, τα δεδουλευμένα μου θα τα κυνηγάω, την αποζημίωσή μου θα την κοιτώ με το κυάλι, το δώρο των Χριστουγέννων θα το πάρει το ποτάμι. Ποιο ποτάμι... Έμεινε και κανένα;

Σήμερα φάνηκε ότι όλον τον τελευταίο καιρό που όσοι μείναμε εδώ μέσα ήμασταν απλώς εύπιστα θύματα, σήμερα που λες φάνηκε ότι η αισιοδοξία που αισθανόμουν καιρό δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι της ανόητης φύσης μου. Σήμερα έπεσε ταφόπλακα.

Κάθομαι για τελευταία φορά στο γραφείο μου, στον υπολογιστή αυτό, στη θέση που τόσα χρόνια πάλεψα να εδραιώσω μόνο και μόνο για να μην πάρω τίποτα και να μπω σε δικαστικούς κυκεώνες, από αύριο.

Αυτούς δεν τους λυπάμαι, αυτοί μια χαρά τα είχαν προγραμματίσει και μας δούλευαν ψιλό γαζί, όμως πραγματικά εύχομαι να πάθουν κακό, ένας προς έναν. Εύχομαι να πάθουν κακό γιατί μας κάνουν κακό, γιατί έπαιξαν με τις ελπίδες μας στο δικό τους τζόγο κι έχασαν. Γιατί εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη μας για τη δουλειά και για την εταιρία που τη στηρίξαμε στα ωραία και στα δύσκολα και μας κορόιδεψαν. Έτσι αισθάνομαι. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά έτσι αισθάνομαι.

Συγχώρεσέ με γι αυτό το κείμενο, συγχώρεσέ με για τη στενοχώρια που ενδεχομένως σου προκαλώ. Αύριο όμως θα είμαι άνεργος. Δεν είναι μακριά, είναι αύριο. Σε φιλώ.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Ημέρα 0, 41 πια!

Άλλος ένας χρόνος προσετέθη στο βαρυφορτωμένο κασέ μου, βέβαια, ονομαστικά τον έχω ήδη προσθέσει εδώ και μήνες αλλά το αστείο είναι ότι κάποιες φορές μπερδεύομαι και λέω άλλα ντ άλλα.

Ξέρεις, αν και θα σου φανεί περίεργο, δεν αισθάνθηκα ποτέ να έχω πρόβλημα με την ηλικία μου, κάποιες φορές με μεγάλωνα κιόλας γιατί πάντα μικρόδειχνα, είναι αυτή η γλυκόφατσα που έχω που δεν βοηθά στο μεγάλωμα, άσπρες τρίχες δεν έχουν βγει ακόμα και γενικά πάντα θεωρούσα ότι αν με μεγάλωνα θα έδειχνα πιο ενδιαφέρον, πιο άντρας, πιο δεν ξέρω κι εγώ τι. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς βιαζόμουν απίστευτα να μεγαλώσω, να ανεξαρτητοποιηθώ, να είμαι μόνος μου χωρίς επιτήρηση, να ζήσω την ελευθερία μου.

Θυμάμαι ότι όταν ήμουν 12 πρωτοξεκίνησαν τα ουφάδικα να παίρνουν διαστάσεις μάστιγας στην Αθήνα, κι ενώ στο γειτονικό καφενείο που είχε βάλει 2 τεράστιες κονσόλες με arcade παιχνίδια μπορούσαμε να πάμε κρυφά, στα άλλα, τύπου μπιλιαρδάδικα που είχε ποικιλία και γινόταν πανικός δεν μας άφηναν. Είχε και μια ταμπέλα απ έξω που έλεγε "Απαγορεύεται η είσοδος κάτω των 17 ετών". Εκνευριζόμουν απίστευτα και το θεωρούσα άδικο, κι ενώ τρώγαμε όλο το χαρτζιλίκι στα ίδια παιχνίδια στο καφενείο, παρακαλούσα θεούς και Δαίμονες να μεγαλώσω για να πηγαίνω στα άλλα, τα εξειδικευμένα... Ποιος να μου το λεγε τότε ότι δεν θα πατούσα πόδι ποτέ μέσα σε κάτι τέτοιο, παρά μόνο στο στρατό όπου με μάθαιναν μπιλιάρδο. Ηλεκτρονικό παιχνίδι έχω να παίξω από κείνο το καφενείο, ούτε καν στον υπολογιστή μου πια, πολύ σπάνια και με μια αδιαφορία. Προτίμησα όταν μεγάλωσα να κάνω άλλα πράγματα.

Είχα πιτσιρικάς περιέργεια για όλα τα ακατάλληλα, άκουγα ιστορίες από μεγαλύτερα παιδιά που πήγαιναν σε οίκους ανοχής ή σε πονηρούς κινηματογράφους, ω, τι απόλυτη φαντασίωση, τι όμορφο και περίεργο και διαστροφικό φαινόταν στο μικρό μου μυαλό... Ήθελα να μεγαλώσω κι εγώ να πάω, να δω πως είναι, να γνωρίσω την ηδονή που υποψιαζόμουν ότι θα μου προσέφεραν... Στα 18 με πήγε ο ξάδερφός μου με το ζόρι σε οίκο ανοχής, δεν σου περιγράφω τι ακριβώς έγινε, ευτυχώς που έπεσα σε μια κοπέλα καλή και υπομονετική... παρόλα αυτά δεν ξαναπάτησα φυσικά και δεν είχα καμία διάθεση αν ξαναπατήσω. Σε πονηρό κινηματογράφο δε, δεν πήγα ποτέ...

Σκεφτόμουν εκεί, σε κείνη την ηλικία πως θα είναι το 2000, πόσο χρονών θα είμαι, σε κατάσταση θα βρίσκομαι, τι καριέρα θα έχω ακολουθήσει, έκανα όνειρα, άσε που το 29 μου φαινόταν πολύ μεγάλο νούμερο - δεν ήξερα βλέπεις ότι στα 29 θα ήμουν ακόμα ένα παιδί γεμάτο χαρά και κέφι, πίστευα ότι θα ήμουν παντρεμένος, με οικογένεια, με παιδιά κι ευθύνες, δεν είχα ιδέα ότι για μένα η ζωή είναι μεγάλο ερωτικό ταξίδι, ότι δεν έχει παιδιά και οικογένεια και ότι ποσώς με ενδιαφέρει. Έτσι είναι. Η οικογένειά μου είναι ο άνθρωπος που αγαπώ και οι φίλοι μου, αλλά το κατεστημένο της τότε εποχής δεν με είχε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο...

Οπότε ρε φιλενάδα, τι σημασία έχουν όλα αυτά, δεν θα χω ιδέα τι θα γίνει σε 1, σε 2, σε 10 χρόνια. Πραγματικά. Κατάλαβα μεγαλώνοντας ότι η ζωή έχει χιλιάδες μονοπάτια, και μια στροφή να πάρεις κάνεις διαφορά μεγάλη. Είπαμε, η ευτυχία έχει σημασία. Η ευτυχία που φέρνει η αγάπη...

Εξάλλου, αν εξαιρέσεις το τώρα που έμεινα μόνος μέχρι την επόμενη Παρασκευή και με έχει πιάσει μια μελαγχολία μικρή, πέρασα τόσο όμορφα όσο σχεδόν δεν το περίμενα... γεμάτος αγάπη κι ευτυχία!

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Αντίστροφη μέτρηση, 2...

Αθλητική βραδιά σήμερα, έτσι να γουστάρουμε, εξάλλου Ολυμπιακούς είχαμε το καλοκαίρι και ναι, αναγκάστηκα και τους είδα όλους, άστα, ένα δράμα έζησα με τον άντρα που μπλεξα, ευτυχώς βλέπει ποδόσφαιρα στα κρυφά και όταν δεν είμαι εκεί, γιατί αυτό είναι υπεράνω των δυνάμεών μου (είχε προσπαθήσει ο έρμος στο Μουντιάλ να με μυήσει αλλά εισέπραξε παγωμένο βλέμμα κι ένα "δες το αγάπη μου εσύ, εμένα δεν με πειράζει, να εδώ θα είμαι να διαβάζω, μην ενοχλείσαι" και είδαμε ταινία).
Οπότε πάμε σε 2 αθλητικά περιστατικά που με έχουν σημαδέψει...

2. Στων Ψαρρών την ολόμαυρη Ράχη
Πολύ παλαιότερα το 2000, με είχε πιάσει πάλι κρίση με τα γυμναστήρια και είχα γραφτεί σε ένα από αυτά που για σένα νοιαζόσουνα και γυμναζόσουνα και μετά τα άρπαξε τα λεφτά η χοντρή και πήγε Λατινική Αμερική με το γκόμενο και μείνανε μαλάκες όλοι εδώ.

Ενθουσιασμός τις πρώτες μέρες φυσικά, ευεξία και μια νοοτροπία πρωταθλητισμού. Βλέπεις, όταν ξεκινάς κάτι τέτοιο πιστεύεις ότι με 2-3 πάνω-κάτω έχεις κάνει ήδη κορμάρα κι έχεις σε μισή ώρα αποκτήσει αντοχές καρχαρία στα βαθιά νερά. Η αλήθεια παρόλα αυτά απέχει μακράν. πολύ μακράν...

Την πρώτη βδομάδα λοιπόν κι εκεί που μου δίδουν το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα, παρόλο που είχα πιαστεί άσχημα, έβαζα όσα κιλά μπορούσα να σηκώσω και πίεζα τον εαυτό μου πολύ περισσότερο απ ότι θα έπρεπε ζηλεύοντας τις διάφορες κορμάρες που κυκλοφορούσαν ελεύθερες κι επιθυμώντας διακαώς να γίνω κι εγώ έτσι...

Μια απ τις ασκήσεις είναι και αυτή των ραχιαίων φιλενάδα, σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις είναι εκείνοι οι μύες που στηρίζουν τη μέση. Σημαντικοί κι ας μη δίνουν ομορφιά όπως τα μπράτσα ή το εξαπάκετο. Μου δείχνει λοιπόν ο γυμναστής σε ένα πράμα σαν stand φαντάσου, που στέκεσαι υπό γωνιά και σκύβεις και σηκώνεσαι ώστε να γυμναστούν οι έρμοι οι ραχιαίοι. Βλέπω κι εγώ, κάνω δυο τρεις να καθησυχαστεί ότι το κατέχω και μόλις φεύγει πάω ο καλός σου και παίρνω ένα βάρος 10 κιλών να κρατάω για να την κάνω πιο δύσκολη - τρομάρα μου - και ξεκινώ. Οι ασκήσεις έχουν ως προϋπόθεση να γίνονται αργά με την ευχέρεια του χρόνου να γυμνάζει σωστά και να προλαβαίνεις και να αναπνέεις. Ε, νέο παιδί ήμουν, οι ραχιαίοι δεν είναι εξαπάκετο, είπα να τους τρέξω... και αρχίζω να ανεβαίνω και να κατεβαίνω σε ταχύτητες εξωφρενικές, πάνω-κάτω σαν το μουρλό που έχει πάθει σπασμούς και όταν τελείωσα, πάω να κατέβω και χάνω το φως μου. Μου ρχεται μια ζαλάδα λες κι είχα πιει και τον Βόσπορο και τους Ευβοϊκούς αμφότερους και πάρτον κάτω...

Τρέχει κόσμος, μου φέρνει νερά, μου κάνουν αέρα, ρεζιλίκι εγώ. Όταν συνήλθα μετά από κανά τέταρτο μου ριξε κι ένα ξέχεσμα ο γυμναστής -Γαβρίλος παρακαλώ- και δεν το ξανάκανα...

*Ο Γαβρίλος είχε πει την απίστευτη ατάκα σε άλλη φάση
"Καλησπέρα Γαβρίλο, τι κάνεις;"
"Πόδια"

1. Ο Αγορίνας που έπεσε απ το διάδρομο
4 χρόνια πριν φιλενάδα, πάω να γραφτώ στο γυμναστήριο με τον κολλητό τον Κ. μου ο οποίος με έπεισε χωρίς να ξέρει ότι μετά από τόσα χρόνια εγώ συνεχίζω ενώ εκείνος, αχ, αγρόν ηγόραζε...

Πρώτη μέρα λοιπόν, απόγευμα, ενθουσιασμός, θα κάνω κορμάρα και τα σχετικά, και τι ενέργεια και τι ωραία που είναι η ζωή και τι αθληταράς είμαι εγώ και τέτοια. Όλα αυτά πριν ξεκινήσω τις ασκήσεις. Έρχεται λοιπόν ο γυμναστής - ένα κουκλί σκέτο, άλλο να στα λέω άλλα να τα βλέπεις - να τρέχουν τα σαλάκια μας και στους 2 και μας δείχνει ο δύστυχος τα τι και τα πως. Και κάνουμε αυτό, κάνουμε κι εκείνο, κυκλικό πρόγραμμα το λένε , για να μπεις απαλά γυμνάζοντας τους μύες σου όλους και να μην πιαστείς, άσε που πιάνεσαι οπωσδήποτε και συνήθως δεν ξαναπατάς και μένει η ετήσια συνδρομή να αραχνιάζει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και τελεύω το κυκλικό κι αισθάνομαι Άτλας το λιγότερο (όχι η Νατάσα Άτλας καλέ, ο άλλος με τη γη στους ώμους, μη μου μπερδεύεσαι) και ανεβαίνω στο διάδρομο να κάμω λέει αποθεραπεία. Εντάξει ρε συ, είχα ξανανέβει σε διάδρομο, είχα ξαναγραφτεί σε γυμναστήριο για να πάω μια-δυο φορές και να μην ξαναπατήσω γιατί το ψητό γουρουνόπουλο μου φαινόταν πιο ευχάριστο, οπότε με κέφι και μπρίο ανεβαίνω, εξηγώ στο γυμναστή ότι το κατέχω, εκείνος δεν με πιστεύει και προσπαθεί να μου δείξει κι εγώ θίγομαι ο αθληταράς και τέλος πάντων ξεκινάω βάδισμα. Και πάω και πάω και μετά βαρέθηκα και λέω βρε, δεν του ανεβάζεις λίγο ταχύτητα; και ανεβάζω και αρχίζω να τρέχω.

Και τρέξε τρέξε μικρούλη, γίνε άντρας μικρούλη, άντρας ωραίος γερός, κανά δυο λεπτά μετά τά χω παίξει, μου χει βγει όλη η πίσσα και η νικοτίνη και το γουρουνόπουλο απ τη μύτη, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι και ψάχνω ο δύστυχος να τακτοποιήσω την ταχύτητα, δηλαδή να την κάνω από τρέξιμο σούρσιμο να μην πάθω καρδιά. Κι εκεί που παλεύω με το μοχλό, παίρνει το μάτι μου απ έξω να γίνεται τρακάρισμα. Α, σκέφτομαι, τους μαλάκες, πως τα κατάφεραν; Τς τς τς και πατάω το κορδόνι μου και πέφτω με τα μούτρα στο διάδρομο ο οποίος ακόμα έτρεχε με ταχύτητα...

Δεν σου περιγράφω φιλενάδα, μιλάμε για πτώση ολκής. Χτύπησα το γόνατο το οποίο κάηκε απ την τριβή, το χέρι και το πρόσωπο. Τρέχει ο γυμναστής έντρομος να κλείσει το διαολομηχάνημα, σηκώνομαι εγώ καταντροπιασμένος και παρατηρώ με περιέργεια ότι δεν γελάει κανείς. Είχε τόσο κόσμο και κανείς δεν γελούσε, μόνο εγώ απ τη ντροπή και την τρομάρα μου. Το αίμα να τρέχει ποτάμι από χέρι και πόδι, η μύτη είχε ήδη μελανιάσει κι εγώ προσπαθούσα χαμογελαστός να πείσω το γυμναστή που είχε τρομάξει πιο πολύ από μένα ότι είμαι μια χαρά.

Απολογισμός1 . επί 1 μήνα δεν μπορούσα να βάλω παντελόνι και μακρύ μανίκι, δεν μπορούσα καν να ανεχτώ το σεντόνι πάνω στο πόδι μου.
Απολογισμός 2. Έφαγα τρομερό δούλεμα από τον άλλον κολλητό ο οποίος με βάφτισε "Ο Αγορίνας Που Έπεσε απ το Διάδρομο" και μου πρότεινε να ξαναπάω με μεγάλα γυαλιά και περούκα την επόμενη φορά για να μη με αναγνωρίσουν.
Απολογισμός 3. Έκοψα μαχαίρι το διάδρομο και έμαθα το ελλειπτικό!!!

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Αντίστροφη μέτρηση, 3...

Λοιπόν φιλενάδα, 3 μέρες μείνανε, όπως καταλαβαίνεις συνεχίζουμε ακάθεκτοι και όπου μας βγάλει!

Του Αγίου Νικολάου σήμερα και Παγκόσμια μέρα δεν έχει να εμπνευστούμε οπότε πάμε να ασχοληθούμε με 3 σημαντικά γενέθλια της ζωής μου. Να σου εξηγήσω μόνο ότι για μένα ανέκαθεν τα γενέθλιά μου είναι η πιο σημαντική γιορτή στον κόσμο. Ούτε Χριστούγεννα ούτε Πάσχατα, ούτε τίποτα. Η μούρη μου μπροστά και τίποτε άλλο!

Πριν ξεκινήσω όμως θα ήθελα να ευχηθώ χρόνια πολλά μέσα απ την καρδιά μου στο Νίκο, τη Νίκη, τη Νικολέττα και όποιον γιορτάζει σήμερα! Παιδιά μου να στε καλά, να στε γεροί και δυνατοί, να στε ευτυχισμένοι!

Φύγαμε;

3. 1988, πρωίαν σε είδον, μαλλιά ξεπλεγμένα
Το 1988 ήταν η χρονιά που πήγαινα τρίτη Λυκείου. Η κατεύθυνσή μου ήταν για ιατρική μεριά, οπότε όπως αντιλαμβάνεσαι δεν είχα χρόνο ούτε εγώ ούτε οι φίλοι μου για πολλά πολλά. Σχολεία, φροντιστήρια, διαβάσματα, διαγωνίσματα, άγχη και τα σχετικά.

Αποφασίζω λοιπόν να προβώ σε ριζοσπαστική ενέργεια και να μην τα γιορτάσω βράδυ που δεν προλαβαίναμε γιατί τελειώναμε το φροντιστήριο αργά, αλλά πρωί μιας και ήμασταν απογευματινοί στο σχολείο. Έτσι λοιπόν, τη μέρα των γενεθλίων μου, έχω φτιάξει ένα κουβά προφιτερόλ και μαζεύονται οι κολλητοί και οι κολλητές μου, καμιά δεκαριά άτομα, μη φανταστείς, για καφέ και κουβέντα.

Κατά τις 11, και αφού είχαμε πιει ό,τι είχε μέσα η κάβα των γονιών μου χορεύουμε τσιφτετέλια με μούρες κόκκινες και λερωμένες απ τις σοκολάτες. λίγο αργότερα ανακαλύπτουμε με φρίκη ότι δεν έχει μείνει άλλο μπουκάλι εκτός από ένα που ήταν κλειστό και έγραφε πάνω Cinar. Ήταν λικέρ αγγινάρας. Θεόπικρο και φρικτό. Το ήπιαμε και αυτό. Κατά τη 1 κινήσαμε για το σχολείο, λιώμα όλοι, σε όλη τη διαδρομή χορεύαμε και τραγουδούσαμε, είχε ψοφόκρυο αλλά δεν παίρναμε χαμπάρι. Την πρώτη ώρα είχαμε θρησκευτικά. Μπαίνει ο καθηγητής και ρωτά αν θέλει κανείς να πει κάτι, να ανοίξει ένα θέμα, αν όχι να κάνουμε κανονικό μάθημα.

Σηκώνομαι τύφλα και τον ρωτάω με στόμφο λες κι έφταιγε αυτός για όλα. "Τι έχετε να πείτε για τα επεισόδια στα σινεμά με τον Τελευταίο Πειρασμό; Ντροπή σας!" Και ναι, ήμουν ο απουσιολόγος...

Ίσως το θυμάται ακόμα...

2. 2008, Quantum of Solace
Ερχόμαστε στο σωτήριο έτος 2008. Είναι η πρώτη χρονιά που είμαι μόνος μετά την επταετή σχέση μου με τον Π., εκείνος το ίδιο αφού έχουμε φάει αμφότεροι κατραπακιές με λάθος ανθρώπους, μένω σε ένα μεγάλο και πολύ ωραίο διαμέρισμα στο Ν. Ηράκλειο και αποφασίζουμε να κάνουμε ένα πάρτι που θα γράψει ιστορία. Στο παιχνίδι μπαίνει και η αδερφή μου που γιορτάζει ίδια μέρα με τα γενέθλιά μου, κι έτσι, οι 3 εορτάζοντες στηνόμαστε για ημιεπαγγελματική φωτογράφιση με θέμα τον ολόφρεσκο τότε James Bond, η οποία στα επαγγελματικά μου χέρια έγινε αφίσα και πρόσκληση και ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Το πάρτι δεν είχε απλώς επιτυχία, ήταν ό,τι καλύτερο έχω ζήσει σε πάρτι. Κόσμος, γύρω στα 100 άτομα, ποτό, μουσική, χορός και κέφι απίστευτο. Έχω καλέσει μέχρι και τους γειτόνους για να μη φέρουν αστυνομία, και φυσικά δεν έφεραν. Και φυσικά και ήρθαν!

Αυτά που θυμάμαι ήταν ότι δεν βάλαμε κώλο κάτω μέχρι τις 5 το πρωί και ότι κοιμηθήκαμε οι κολλητοί, και την άλλη μέρα καθαρίζαμε παρέα και στολίζαμε το Χριστουγεννιάτικο έλατο, το οποίο ήταν αληθινό σε γλάστρα αλλά δεν έζησε να βγάλει καλοκαίρι.

Αυτό που θυμάμαι επίσης είναι ότι μου κατσικώθηκε ένας παλαβός που δεν τον ήθελα ούτε να τον φτύσω κι έπρηξε την κολλητή Ζωζώ όλο το βράδυ να ψήσει την κατάσταση και την επομένη τρόμαξα να τον διώξω απ το σπίτι.

Αυτό που μου έχει μείνει είναι η πιο τρελή, όμορφη, απίθανη και γκλαμουράτη βραδυά της ζωής μου. μετά μας χτύπησε η κρίση και η Κριστίν κακό χρόνο να χει... (ψέμματα, κάναμε και αποκριάτικο μετά, εκεί να δεις το σώσε)!

3. 2012, Εδώ είμαστε
Ναι, το ξέρω πολύ καλά ότι έχουμε 3 μέρες ακόμα. Ναι το ξέρω ότι σε 15 μέρες ο κόσμος τελειώνει. Ναι, αλλά...
Φέτος δεν έχει γιορτές και φιέστες. Φέτος δεν έχει χορούς και τραγούδια. Από τη μία είναι νωπή η απώλεια του πατέρα, από την άλλη γιατί είναι άδεια η τσέπη. Όμως, εδώ στέκομαι να σκεφτώ το εξής.
Είμαι τόσο τυχερός άνθρωπος, σα να χω έναν άγγελο να με καθοδηγεί και να μου δίνει πνοή, είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος γιατί έχω τόσους θαυμάσιους ανθρώπους να με αγαπούν και να είναι πλάι μου.
Ο έρωτάς μου θα ρθει αύριο από πάνω για να είμαστε μαζί, θα ρθει αύριο για να μου ζεστάνει την ψυχή με το χαμόγελό του και το Σάββατο, μια μέρα πριν, θα ρθουν στο σπίτι ο Π. και η κουμπάρα, οι δυο πιο αγαπημένοι μου φίλοι, να φάμε ένα φαγάκι και να γλυκαθούμε με προφιτερόλ που μόλις έψησα. Την Κυριακή θα μαζευτούμε όλη η οικογένεια, γιορτάζουμε 4 σχεδόν μαζί, να γιορτάσουμε όλοι παρέα, αγαπημένοι, ευτυχισμένοι - με όσα προβλήματα κι αν έχουμε - και ξέρω ότι κι εκείνος θα είναι κοντά μας.

Έχω υγεία, έχω αγάπη, έχω ακόμα νιάτα. Έχω τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή και ναι, δεν πειράζει που δεν θα το κάψουμε φέτος, δε με νοιάζει, με νοιάζει που δεν είμαι μόνος. Και που ποτέ δεν θα μαι μόνος. Και αυτά θα είναι ευτυχισμένα γενέθλια, για άλλη μια χρονιά!


Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Αντίστροφη Μέτρηση, 4...

Και που λες ρε φιλενάδα, σήμερα του Σάββα του Ηγιασμένου (μεγάλη η χάρη του και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, τις εορτάζουσες και τις Σαββατογεννημένες) και της Ημέρας Εθελοντισμού, η οποία δεν με αφορά καθόλου γιατί όταν πήγαινα φαντάρος μου είχαν πει σοφοί παλαιότεροι να μην εθελοντίσω για τίποτα, αν και δεν το έκανα πράξη απ την αρχή, οπότε θα σου πω 4 ιστορίες εθελοντισμού απ το στρατό. Αναδρομή κάνουμε, ό,τι θέλω θα σου λέω! Σημειωτέον, στρατό πήγα το τιμημένο 1991 για να μην έχεις τυχόν απορίες και νομίζεις ότι καλοπέρασα με τίποτις 9μηνα...

4. Parlez vouz francais?
Είμαστε που λες όλα τα νεούδια, ψαρωμένα και σε αθλία κατάσταση στο κέντρο στην Κόρινθο, 2-3 μέρες αφού έχουμε παρουσιαστεί. Τώρα εσύ που είσαι κοπέλα δεν ξέρεις τι θα πουν όλα αυτά, αν έχεις πάει κατασκήνωση θα καταλάβεις λιγάκι though.
Φαντάσου λοιπόν 18χρονα, 19χρονα ως επί το πλείστον που αίφνης αφήνουν την οικογενειακή θαλπωρή και την καλοκαιρινή ραστώνη και κλείνονται όλα μαζί, ομοιόμορφα ντυμένα να ακούνε διαφόρους παλαβούς να φωνάζουν διάφορα ακατανόητα, να προσπαθούν να κοιμηθούν σε κοινούς θαλάμους με εκατοντάδες άλλους, να προσπαθούν να φάνε τις αηδίες που τους σερβίρουν, να ξυπνάνε βιαίως από τις 6.15 για πρώτη ίσως φορά στη ζωή τους (άσε που τώρα το κάνω από επιλογή)... Φαντάσου ψυχολογία.

Και στην πρωινή αναφορά του λόχου, όπερ σημαίνει ότι όλα τα βατραχάκια είναι στοιχισμένα λες και υπακούν την αοιδό Χριστίνα Γαλάνη (είσαι ωραίος και τυπάς, μα που το πας, αν μ αγαπάς, πήγαινε στοιχίσου), αφού ακούσουν παπαρολογίες και αφού κάνουν Ανάπαυση - Προσοχή (προφέρεται προυσχίιιιιε) - Μεταβολή - Μεταβολή - Μεταβολή μέχρι να ζαλιστούν κανά δυο και να πέσουν κάτω σαν τα κοτόπουλα, αρχίζει το δούλεμα των "παλιών".

"Ποιος ξέρει αγγλικά;" Ρωτάει ο τσόγλανος ο βαθμοφόρος. Σηκώνονται κάποια χέρια. Σκεφτόμαστε τα δύστυχα ότι επιτέλους, δεν πήγε χαμένος ο Στρατηγάκης τόσα χρόνια, να λοιπόν που δεν το πήραμε τσάμπα το αδικιορισμένο το Lower, τι καλά θα μας βάλουν σε γραφείο και τα σχετικά.

"Ωραία, εσείς που σηκώσατε τα χέρια θα πάτε στο χώρο υποδοχής να κάνετε γόπινγκ*" λέει χαιρέκακα το βλαχαδερό και συννεφιάζουν αίφνης τόσα πρόσωπα νεανικά.
*γόπινγκ, συλλογή αποτσίγαρων με γυμνά χέρια από το έδαφος κοινοχρήστων χώρων. Τα αποτσίγαρα τείνουν να είναι χιλιάδες, ειδικά μετά από επισκεπτήριο.

Σηκώνω το χέρι και λέω "Εγώ ξέρω και λίγα γαλλικά" μπας και τη γλιτώσω.

"Ωραία" μου απαντά, "εσύ θα πας τουαλέτες. Σε μία ώρα που θα περάσω να μπορώ να φάω απ τη χέστρα"

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να συνεχίσω. Δεν θες να σου πω σε τι κατάσταση ήταν οι τουαλέτες...

3. Γνωρίζετε τις Γραφές;
Και πηγαίνω μόλις μερικές μέρες πιο πίσω, την αποφράδα μέρα που παρουσιάστηκα. Στην Τρίπολη ήταν - αν και κοντά στα χωριά μου απ τη μεριά της μητρός δεν είχα πάει ποτέ, αλλά είναι σα να μην πήγα γιατί δεν χωρούσαμε και μας έστειλαν τους μισούς στην πλανεύτρα Κόρινθο την επομένη.

Ως βαθύτατα προγραμματισμένος άνθρωπος με το που κατέβηκα απ το τρένο (πρέπει να ήταν η πρώτη μου φορά, που να ξερα τι θα επακολουθούσε) πήγα κατ' ευθείαν στο στρατόπεδο να παρουσιαστώ να τελειώνω. Τι να τελειώνω φιλενάδα που γινόταν εκεί μέσα γης Μαδιάμ. Κόσμος μιλιούνια, να μην ξέρουμε που να πρωτοπάμε, τι να πρωτοκάνουμε, έχεις δει χιλιάδες νεαρών να γυρνάνε από εδώ κι από κει σαν αποβλακωμένα, σαν μαστουρωμένα, σαν νά τανε στην ξενιτιά και να μην έχουν που την κεφαλή κλίναι; Ένα τέτοιο πράγμα...

Μετά από κάμποσες ώρες που περίμενα σε διάφορες ουρές να δηλώσω το ένα, το άλλο και το παράλλο, φτάνω σε ένα μίζερο γραφείο (έπιπλο) όπου καθόταν ένας ταλαίπωρος φαντάρος (άνθρωπος), καταμεσίς ενός διαδρόμου (κτίριο), του δίνω τι χαρτιά μου ζητά, με κοιτά στα μάτια και με ρωτά με ύφος λάγνο
"Έχεις βγάλει σχολείο;"
"Φυσικά" απαντώ εγώ θιγμένος
"Ωραία, κάτσε εδώ και γράφε αυτά που σου ζήτησα κι εγώ και θα έρθουν να σ' αλλάξουν σε λίγο, πρέπει να πεταχτώ κάπου".

Κάθομαι ο δύστυχος και αρχίζω να κάνω ό,τι μου ζήτησε. Η ώρα ήταν περίπου 12 το μεσημέρι. Κατά τις 9 το βράδυ, απηυδισμένος και αφού φυσικά κανείς δεν ήρθε ποτέ να με αλλάξει, λέω σε ένα νερντάκι ακριβώς τα ίδια και κάθησε εκείνο το δύστυχο κι εγώ πήγα να συνεχίσω τον κυκεώνα της πρώτης μέρας. (Τρυφερό στιγμιότυπο, το ίδιο βράδυ, στο γιατρό ο οποίος παρέπαιε απ την κούραση, είμαστε καμιά 20σαριά ατομα μαζί στο θάλαμο και μας ζητά να κατεβάσουμε τα βρακιά για να ελέγξει ότι έχουμε 2 όρχεις... τι ντροπή Θεέ μου - ήμουν ένα αθώο παιδί βλέπεις).

2. Άγια Νύχτα Σε Προσμένουν!
Εδώ ίσως είναι η μοναδική φορά που δεν σιχτίρισα τη μαύρη μου ζωή για τον εθελοντισμό.
Κάποιους μήνες μετά, στην πανέμορφη Σάμο, πλησιάζουν οι γιορτές κι εμείς ως σχετικά νέοι εκεί πέρα τα χουμε δει όλα κωλυόμενα απ την πρώτη μέρα. Ό,τι είχαμε ζήσει στα κέντρα και μας είχε φανεί βουνό, τώρα στην υπέροχη Σάμο φάνταζαν παιδικό παιχνίδι. Βλέπεις, μας έλαχε ο πιο παρανοϊκός διοικητής ever, ένας μουρλοκούκου στρατόκαβλος που θεωρούσε ότι σε κανά δυο μέρες θα μας την έπεφταν οι Τούρκοι και ακριβώς γι αυτό το λόγο έπρεπε να είμαστε ετοιμοπόλεμοι. Κάθε μέρα λοιπόν, με ήλιο, με βροχή, με χιόνι (δεν είναι υπερβολή, εκείνο το χειμώνα είχε χιονίσει ακόμα και στη Μύκονο), αφού φορτωνόμασταν σαν τα γαϊδούρια με κράνος και πλήρη εξάρτηση κάναμε 7 χιλιόμετρα πορεία για την εκπαίδευση και το μεσημέρι γυρνούσαμε άλλα 7 και ήταν και ανηφόρα).
Στην εκπαίδευση μην φανταστείς ότι καθόμασταν με τα μπλοκ ιχνογραφίας και σκιτσάραμε φουτουριστικά ντεκόρ, τρέχαμε, πυροβολούσαμε, τσουλάγαμε, ξανατρέχαμε και τα συναφή.

Οπότε όπως καταλαβαίνεις όταν ρώτησαν στην αναφορά ποιος έχει καλή φωνή για να μπει στη χορωδία του στρατοπέδου για τις γιορτές, ούρλιαξα σχεδόν ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ μπας και γλιτώσω για λίγες μέρες.

Περάσαμε από οντισιόν και με πήραν γιατί ήμουν ο μοναδικός μη παράφωνος, όλοι οι άλλοι άλλα ντ άλλα τα μεγάλα. Παρόλα αυτά κρατήσαμε καμιά δεκαριά να μου κάνουν background. Οι 15 μέρες της πρόβας ήταν σχεδόν ονειρικές. Επίσης για εκείνες και μόνο τις μέρες είχαμε απαλλαγεί από όλες τις αγγαρείες. Εκεί εξάλλου γνώρισα και τον πρώτο μου έρωτα κι ας το κατάλαβα καμιά πενταετία μετά. Κολακεύτηκα αναδρομικώς και ανυπερθέτως...

1. Το Πλοίο της Αγάπης
Δεύτερη βδομάδα στην Κόρινθο (δεν μου φταίει η πόλη αλλά όσα έζησα εγώ εκεί μέσα αρκούν για να μην ξαναπατήσω το ποδάρι μου εκεί) και κάτι μας ξαναρώτησαν στην αναφορά. Δεν θυμάμαι τι, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι με τη βλακεία που με δέρνει και απάντησα κατέστην επιλαχών για το περιβόητο Πλοίο Της Αγάπης.

Το Πλοίο της Αγάπης φιλενάδα δεν είναι αυτό που νομίζεις, δεν είναι εκείνο το υπέροχο κρουαζιερόπλοιο με τον επιβλητικό καπετάνιο και τους πάντα πρόθυμους να σε εξυπηρετήσουν καμαρώτους. Όχι. Εκεί, το Πλοίο της Αγάπης είναι το όχημα που μαζεύει τα σκουπίδια. Οπότε εμένα και 2 άλλους τους έλαχε να κάνουν αποκομιδή απορριμάτων, μια εργασία που αν κι έχω περάσει από πολλές, μέχρι και χαμάλης σε αποθήκη έχω δουλέψει, δεν είχα διανοηθεί ποτέ ότι θα την κάνω...

Σημείωση, αν έχεις ευαισθησίες μη συνεχίσεις, γίνεται εξαιρετικά σιχαμένο!

Το απορριματοφόρο στην Κόρινθο του 91 δεν ήταν όπως τα βλέπεις σήμερα, σινιέ, με τον κάδο που γυρίζει, όχι, ήταν ένα απλό φορτηγό με ανοιχτή καρότσα. Δεν είχε δαγκάνες να πιάνει και να σηκώνει τους κάδους, όχι, εσύ ήσουν η δαγκάνα που έπιανε με τα χέρια τον κάδο και τα έριχνες μέσα. Οι κάδοι δε, ήταν απλά μεταλλικά βαρέλια, πολυκαιρισμένα και άθλια, μέσα σε μια απίθανη βρώμα, δυσωδία και ό,τι χειρότερο μπορεί να βάλει ο νους σου.

Μικρή αλλά θεσπέσια λεπτομέρεια, είναι πως ήταν Δευτέρα, πράγμα σημαντικό γιατί τα σκουπίδια είχαν να μαζευτούν 3 μέρες και ότι ήταν τέλη Ιουλίου. Αντιλαμβάνεσαι.
Πάμε λοιπόν οι μελοσκουπιδάτοι στο άθλιο φορτηγό και με ανεβάζουν εμένα πάνω στην καρότσα γιατί ήμουν λέει ο πιο λεπτός να μη σηκώνω λέει πολύ βάρος (ναι, ήμουν τότε λιγότερο από 70 κιλά, παιδί ήμουν ρε φιλενάδα, αμούστακο σχεδόν) και αρχίζει το δράμα μας. Πάμε στα μέρη που έχει σκουπίδια, 2 δύστυχοι πιάνουν και σηκώνουν το βαρέλι κι εγώ από πάνω το τραβάω και το αδειάζω στην καρότσα. Αντιλαμβάνεσαι υποθέτω ότι τα περισσότερα πέφτουν πάνω μου. Όταν φτάνουμε στα μαγειρεία τα βαρέλια είναι καμιά 20σαριά γεμάτα φίσκα με πεταμένα φαγητά, κάποια 3 ημερών κάτω από ντάλα ήλιο. Δεν σου περιγράφω. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι στο τέλος ήμουν πάνω απ' το γόνατο σκεπασμένος με ό,τι πιο βρώμικο, σιχαμένο και δυσώδες έχει υπάρξει εκτός από τη μούρη του Κότσιρα τον οποίο αντιλαμβάνεσαι ότι τον λατρεύω, και προσεύχομαι να τελειώνουμε για να μη με σκεπάσει κι άλλο γιατί θα αυτοκτονούσα εκείνη τη στιγμή.

Κάποια στιγμή τελειώνει το πολύωρο δράμα μας και πάμε αποκαμωμένοι απ την κούραση και εξαιρετικά αηδιασμένοι να πλυθούμε. Η Κόρινθος λέει, τότε είχε πρόβλημα με το νερό και είχαμε διακοπή.

4 ώρες μετά ήρθε το νερό. Δεν έχω να σου πω κάτι παραπάνω... Α ναι, πήγα το βράδυ στο γιατρό γιατί με είχε πιάσει η μέση μου και αφού μου έκανε ένεση απαλά, λες και άνοιγε πηγάδι σε γρανίτη, μου έκανε κοπλιμάν για το κωλαράκι μου. Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που σου μένουν τελικά...

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Αντίστροφη Μέτρηση, 5...

Λοιπόν φιλενάδα, απομένουν μόλις 5 μέρες να κλείσω τα 41, όχι δεν με έχει πιάσει κατάθλιψη (ακόμα), ούτε μετράω τις ρυτίδες μου να δω πόσες είναι (λίγες είναι, βάζω κρέμες, ξέρεις, φαρίν λακτέ και τέτοια).

Είπα λοιπόν να κάνουμε ένα countdown με γεγονότα, κουλά κατά προτίμησιν που συμβαίνουν στις μέρες μας. Σήμερα λοιπόν, τιμής ένεκεν κι επειδής είναι και της Βαρβάρας της Μεγαλομάρτυρος και η παγκόσμια μέρα κατά των Ναρκών (WTF) ας ξεκινήσουμε με ανέμους ούριους και διαθέσεις άγριες. Δεν τηρείται χρονολογική σειρά, θα τα γράψω όπως μου κατέβει.

5. Ζιπ Κυλότ.
Πες μου ρε φιλενάδα, όχι πες μου ειλικρινά, εκείνες τις ζιπ κυλότ τις θυμάσαι; Τις θυμάμαι πριν πολλάαααααα πολλάαααααα χρόνια να κυκλοφορούν άνευ λόγου και αιτίας και λέω άνευ λόγου και αιτίας γιατί νομίζω ότι ήταν ένα από τα πιο άσχημα ενδύματα που έχουν κυκλοφορήσει μαζί με τη μπλούζα νυχτερίδα κι εκείνες τις άθλιες μπότες που δεν θυμάμαι πως τις λένε αλλά μου φαίνεται ότι είναι απ τα πέρσι στη μόδα. (UGG ή κάτι παρόμοια άθλιο).

Σαν άνθρωπος αισιόδοξος είχα υποθέσει ότι όλα ετούτα τα βδελύγματα αισθητικής είχαν θαφτεί για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με τις βάτες της Αλέξις Κόλμπι Κάρριγκτον, μέχρι που σήμερα σκάει στον ηλεκτρικό μανταμίτσα με ζιπ κυλότ. Και μένω άναυδος. Είμαι εξαιρετικά ζαλωμένος για να στη φωτογραφίσω αλλά δεν χρειάζεται. Βέβαια, η μαντάμ δεν είχε σταθεί μόνο στη ζιπ κυλότ, αλλά είχε φροντίσει την ενδυμασία της συνολικά με κάθε λεπτομέρεια. Καφέ δερμάτινο απ την Τουρκία, διπλοκουμπωμένο γιατί την είχε την ψύχρα του, μαύρη ζιπ κυλότ, μαύρο καλσόν και ΚΑΦΕ ΤΑΜΠΑ ΜΠΟΤΙΝΙ ΜΕΧΡΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠ ΤΟΝ ΑΣΤΡΑΓΑΛΟ. Στο έβαλα κεφαλαίο να το εμπεδώσεις. Επειδής τυφλώθηκα απ' το θέαμα δεν πρόκαμα να δω τι τσαντάκι κρατούσε - αν κρατούσε. Σε εκλιπαρώ να με συγχωρέσεις.

4. Ο Ψεύτης.
Είμαι που λες φιλενάδα την Κυριακή στο τρένο όπου κατεβαίνω απ την Φτωχομάνα, γεμάτος έρωτα, αγάπη και μια μικρή θλίψη γιατί δεν ήθελα - φυσικά - να φύγω. Και πάει το τρένο, τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ και τα σχετικά, και κάποια στιγμή, εκεί που είμαι απορροφημένος από τους βρικόλακες - φαντάσματα - λυκανθρώπους που παρακολουθώ (σου χω πει, δώσε μου ρομαντικές κομεντί και πάρε μου την ψυχή) ακούω ένα διάλογο που μου δημιουργεί ντεζαβού. Αυτόν τον διάλογο κάπου τον έχω ξανακούσει. Βγάζω το ακουστικό και παρακολουθώ.
Είναι ένας τύπος χωρίς εισιτήριο, ο οποίος ισχυρίζεται ότι του συνέβη κάτι υπερεπείγον και πρέπει το πρωί να βρίσκεται Σχηματάρι. Ο ελεγκτής (ο οποίος είναι ένας από τους ευγενέστερους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου) του εξηγεί ότι για να του κόψει αυτός πρέπει να πληρώσει πρόστιμο και ότι δεν μπορεί να τον αφήσει να ταξιδέψει χωρίς εισιτήριο γιατί ενδέχεται να βρει το μπελά του. Εκείνος επιμένει ότι στα εκδοτήρια του είπαν ότι μπορεί να βγάλει στο τρένο και επιμένει με αγένεια και φωνές. Γυρίζω να δω ποιος είναι. Είναι ο ίδιος που έλεγε το ίδιο παραμύθι την προηγούμενη Κυριακή. Ακριβώς το ίδιο όμως...

3. Το Καυτό Αγόρι
Κατέβηκα πριν λίγο να φάω το μεσημεριανό μου, μπιφτέκια και σαλάτα γιατί σε λίγο θα με τσουλάς αντί να με πηγαίνεις, σε λίγο όπως πάω ο Ντέμης Ρούσος θα έδειχνε εξαιρετικά αθλητικός μπροστά μου, η Βέτα Μπετίνι μια συλφίς και όλοι μαζί θα τραγουδούσαμε την Κόμπρα.
Τρώω που λες, πλένω τα ταπεράκια μου και λέω στον εαυτό μου
"Ρε Tremens δεν φτιάχνεις κι ένα τσαγάκι να πιεις να σε δει ο Θεός;"
Και παίρνω την κούπα και βάζω το φακελάκι και πάω στον ψύκτη ο οποίος εκτός από κρύο βγάζει και βραστό νεράκι! Ναι, τεχνολογία.
Κι εκεί που έχω βάλει την κούπα και πατάω το κουμπί, περνά μια λατρεμένη συνάδελφος με την οποία είχαμε γίνει μαλλιά κουβάρια προ πενταετίας και δεν μιλιόμαστε έκτοτε - μια ασουλούπωτη, αγάμητη καριόλα - και εκεί που φτύνω τον κόρφο μου και καταριέμαι από μέσα μου, γυρνάω κάπως την κούπα, κάνω κάτι τέλος πάντων και πετάγεται καυτό νερό στο πρόσωπό μου και συγκεκριμένα στο αριστερό μου μάτι.
Πολύ το διασκεδάσαμε (η γρουσούζα φταίει).

2. Η θεριακλού
Και συνεχίζω με το ταξίδι από Θεσσαλονίκη. Είναι που λες στο βαγόνι μια κοπελίτσα γύρω στα 30, γλυκιά, ξανθιά και σχεδόν όμορφη, ευχάριστη θα τολμούσες να πεις, με ένα κακό συνήθειο. Είναι θεριακλού.
Η θεριακλού λοιπόν δεν δύναται να μην καπνίσει μέσα στο τρένο οπότε πηγαίνει έξω απ τις τουαλέτες και φουμάρει ανερυθρίαστα. Δεν αντιλαμβάνεται όμως ότι σε χώρο που υποτίθεται ότι δεν καπνίζουν, ένα τσαφ να κάνεις βρωμάει το σύμπαν. Εδώ μου βρωμάει εμένα που έκανα διαγωνισμό με την τσιμινιέρα για το ποιος καπνίζει πιο πολύ κι εκείνη πάγωσε απ τη ντροπή. Φαντάζεσαι οι υπόλοιποι.
Η θεριακλού λοιπόν δεν θέλει να περιμένει μια 10λεπτη στάση στο Δομοκό να καπνίσει όσο θέλει, ούτε να μπει στην τουαλέτα, να κλείσει την πόρτα και ν ανοίξει το παράθυρο να τελειώνουμε. Όχι. Πνίγεται σε κλειστούς χώρους. Κι επειδή εκείνη πνίγεται, θεωρεί λογικό να φουμάρει σε κοινόχρηστο χώρο σε άμεση επαφή με το βαγόνι και να βρωμάει ο τόπος. Γιατί δεν κάνει 1-2 τσιγαράκια, όχι, κάνει τουλάχιστον ένα πακέτο μέχρι να φτάσουμε - το ταξίδι την αγχώνει.
Το κακό είναι ότι κανείς δεν της είπε τίποτε. Ακόμα...

1. Σεκούριτι
Ναι φιλενάδα, δεν το έγραψα λάθος. Δεν μου έφυγε το ι πριν το ου κατά λάθος. Μου φυγε επίτηδες.
Είμαι που λες το πρωί μετά το γυμναστήριο στον σταθμό και περιμένω το τρένο. Εκεί που περιμένω κι έχει και κρύο, ακούω μια φωνή να ωρύεται

ΣΕΚΟΥΡΙΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
ΣΕΚΟΥΡΙΤΙΙΙΙΙΙΙΙ
ΔΕΝ Μ ΑΚΟΥΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩΩΩΩΩΩ
ΣΕΚΟΥΡΙΤΙΙΙΙΙΙΙΙ

Αναρωτούμενος αν κάποιος κάνει πλάκα στρέφω το βλέμμα και την προσοχή μου. Αντικρύζω μια μαντάμ γύρω στα 50, σε ημιαθλία κατάσταση να ωρύεται στον ταλαίπωρο τον Σεκιούριτι επειδή δεν δουλεύει η κυλιόμενη λες κι εκείνος είναι ο μάστορας των πάντων και ο υπεύθυνος του σύμπαντος.
Εκείνος ο καψερός τρέχει να της εξηγήσει τι συμβαίνει κι εκείνη ωρύεται μέσα στον κόσμο.

ΒΓΑΛΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ.

Μετά ήρθε, ευτυχώς, το τρένο και μπήκα να αντικρύσω τη ζιπ κυλότ. Έτσι, γιατί η ζωή κύκλους κάνει!