Triste

Χτες λοιπόν πήγα στο σύνταγμα να παραστώ μαζί με χιλιάδες άλλους συμπολίτες μου σε διαμαρτυρία για την κατάντια μας. Χτες πήγα στο σύνταγμα για να είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό της απελπισίας που μας πνίγει σιγά σιγά και που αφορά όλους μας. Χτες πήγα σύνταγμα για να δω με τα ίδια μου τα μάτια όλον αυτόν τον κόσμο, τον ετερόκλητο κόσμο, τις δεκάδες διαβαθμίσεις σε ηλικία, χρώμα, κοινωνικό status, βαθμό αλλοφροσύνης να φωνάζει γιατί μας πνίγει το άδικο. Μας πνίγει όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας και πάνω μας, λες και είμαστε ένα ξεχαρβαλωμένο παιχνιδάκι στα χέρια κακομαθημένων παιδιών, λες και οι ζωές μας είναι δοκιμαστικός σωλήνας στις πειραματικές ορέξεις τρελλών επιστημόνων.

Άκου να σου πω φιλενάδα. Δεν έκλεψα ποτέ (εκτός από κείνο το χιλιάρικο της μαμάς όταν ήμουν 10 χρόνων), δεν εξαπάτησα ποτέ, δεν έκρυψα ποτέ εισοδήματά μου - ακόμα κι όταν είχα για λίγο δική μου επιχείρηση. Δεν χρωστάω τίποτα και σε κανέναν. Δεν είμαι συμμέτοχος στα εγκλήματα που συντελέστηκαν σ αυτή τη χώρα, μάρτυρας ήμουν και είμαι, μάρτυρας όσων συνέβησαν και όσων συμβαίνουν και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διαμαρτυρηθώ.

Αλλά οι προύχοντες είχαν άλλη ιδέα, άλλη εικόνα για τη διαμαρτυρία μου, οι προύχοντες δεν μου το επέτρεψαν, πέταξαν δακρυγόνα μέσω των οργάνων τους προτού να ξεκινήσει οποιοδήποτε επεισόδειο, πέταξαν χημικά στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί ειρηνικά έξω απ τη Βουλή για να διαδηλώσει. Έπνιξαν τη φωνή μου κι έκαναν τα μάτια μου να κλαίνε. Στην αρχή προσπάθησα να το ξεπεράσω και να σταθώ εκεί. Μετά τρομοκρατήθηκα, ένα αρχέγονο αίσθημα φόβου με πλάκωσε, ο πόνος στα μάτια και στις αναπνευστικές οδούς με ώθησαν να φύγω, να φύγω σα δαρμένο σκυλί, να φύγω πανικόβλητος με σκυφτούς ώμους, να φύγω για να αντιμετωπίσω αργότερα όχι το θυμό - αυτός έρχεται σήμερα - αλλά τη θλίψη, μια απύθμενη θλίψη που δε λέει με τίποτα να φύγει από μέσα μου, μια θλίψη άνευ προηγουμένου γι αυτό που είδα, που ένιωσα, που έζησα εγώ και χιλιάδες ανθρώπων.

Θλίψη φιλενάδα. Τίποτα άλλο. Μόνο θλίψη.

Υ.Γ.
Όλα πήγαν όπως ήθελαν οι προύχοντες, η Αθήνα κάηκε, τα δακρυγόνα έπνιξαν τους αθώους και η κα Πιπιλή έβγαινε στα κανάλια με μια έπαρση βλακώδη να δηλώσει ότι θα σώσει τη χώρα ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα επανεκλεγεί. Αγαπημένη μου Φωτεινούλα, σε είδα που τη σώζεις τόσον καιρό, σε είδα, εσένα και τους ομοίους σου, καλοχτενισμένη και φρέσκια να λάμπεις από έπαρση και λυπήθηκα και ξέρεις γιατί; Γιατί ίσως το πιστεύεις αυτό που λες και είναι τόσο τραγικό. Αχ γλυκιά μου Φωτεινή, να τρωγες κι εσύ ένα δακρυγόνο στα μούτρα να σ έβλεπα μετά. Κακομοίρα Φωτεινή. Κακομοίρα. Σε λυπάμαι πραγματικά.