Μπουμ μπουμ τσάκα τσάκα

Ρε συ φιλενάδα πως περίμενες να κλείσει ο κουτσοφλέβαρος ο δίσεκτος; Ευχάριστα; Με γέλια και χαρές; Σήμερα που χει το γρουσούζικο γενέθλια; Πως θα με πήγαινε; Και πάλι καλά να λες, και πάλι καλά... κάτσε, άναψε τσιγάρο να στα πω να ξεθυμάνω γιατί αν με πιάσεις απ τη μύτη μπουμ θα κάνω, μπουμ μπουμ τσάκα τσάκα γιορ κις ις λάικ α λάκα που λεγε και η αδικιορισμένη η Ανατολικοευρωπαία στη Γιουροβίζιον πέρσι και πήγε άπατη... Δεν την εθυμάσαι; Μα που να τη θυμάσαι τη δύστυχη, ούτε η μάνα της δεν τη θυμάται. να, αυτή εδώ είναι

Τι σου έλεγα; Α, ναι. τι τράβηξα σήμερα, τι τράβηξα Παναγιά μου ο δύστυχος. Μετά από ένα θαυμάσιο τριήμερο με αγκαλιές, φιλιά και τρελή ξεκούραση (πως λέμε τρελό καρναβάλι; Το ακριβώς αντίθετο) ξύπνησα σήμερα το ξημέρωμα για να πάρω το τρένο των 5.14, ναι φιλενάδα, το πρωί, το χω συνηθίσει πια, προτιμώ να πάρω αυτό το δρομολόγιο από το βραδινό των 23.00 που έχει μέσα τη Σάρα, τη Μάρα και το μισό Πακιστάν (αυτοί οι Πακιστανοί που λυσσάνε κάθε σαββατοκύριακο και πάνε δώθε κείθε την επικράτεια δεν το καταλαβαίνω) καθώς και λαθρεπιβάτες εκ Μαρόκου, Αλγερίας και λοιπών νήσων...

Βγαίνω που λες έξω απ το σπίτι να πάω στο σταθμό, 4.45 το πρωί και φυσά ο βαρδάρης ο άτιμος, φυσά με μποφόρια τρελά. όχι, μη με παρεξηγήσεις, δεν με ενδιέφερε το μαλλί, τ αυτιά μου που παγώσανε σε μερικά δευτερόλεπτα με ενδιέφεραν, που σου χω πει τα χω και μπόλικα και πιάνουν κι ερτζιανά. Φτάνω παγωμένος στο σταθμό και περιμένω τη μαντάμ που "καθαρίζει" το βαγόνι να τελειώσει την "απολύμανση". Είναι που λες μια ταλαίπωρη με μια τεράστια σφουγγαρίστρα, χωρίς κουβά ή καθαριστικά, η οποία σφουγγαρίζει ό,τι βρει μπροστά της. τις καμπίνες (που είναι στρωμένες με μοκέτες οπότε θεωρώ ότι ένα σκούπισμα θα το προτιμούσαν), τους διαδρόμους και τις τουαλέτες, όλα με μια περασιά. Είπαμε οικονομία στο νερό. Είναι να μην μπεις μετά στο κουπέ της Α θέσης (διότι είμαστε και γκλάμορους) και ν αρχίζεις να ψεκάζεις με παρασιτοκτόνο ό,τι βρείς μπροστά σου; Ευτυχώς που χω κάνει τα εμβόλια.

Την ώρα εκείνη που λες γίνεται ένα σούσουρο στην αποβάθρα και παρακολουθώ εμβρόντητος τρεις μπάτσους-γουρούνια-δολοφόνους να κυνηγούν 2 πιτσιρικάδες γιατί έκαναν γκράφιτι. Μεσ στον ψόφο, πέντε παρά το πρωί αυτά έκαμαν γκράφιτι. Ήθελα να τα πιάσω με τα ξυλιασμένα μου χέρια και να τα ταρακουνήσω να συνέλθουν φωνάζοντας "ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ; ΠΑΠΛΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΧΩΘΕΙΤΕ;" Αν ήμουν εγώ μπάτσος, για τιμωρία θα τα έβαζα να βάψουν το σταθμό ολάκερο μεσ στον ψόφο να μάθουν τα σκασμένα.

Και έρχεται η ώρα που ξεκινάμε. Όλα καλά, το κουπέ ζεστό και αρκετά σκοτεινό ώστε να μας πάρει ο ύπνος, ένα ειδυλλιακό ταξίδι ξεκινά.

Ο κύριος δίπλα ο οποίος ζυγίζει πολύ περισσότερο απ ότι πρέπει (αλλά πολύ ε; όχι 5-6 κιλάκια) κοιμάται πρώτος. Και ροχαλίζει. Κατ ευθείαν, χωρίς μα μου, αμέσως σου λέω. Χρ χρ χρ χρ εκείνος, γαμώ το κέρατό μου το τράγιο από μέσα μου εγώ. Η κυρία απέναντι πρόλαβε να απλώσει τις χυτές της ποδάρες πριν από μένα κι έτσι έχω κουλουριαστεί (και είμαι και 2 μέτρα παλικάρι) με την πριονοκορδέλα στ αυτί μου τ αριστερό. Κάποια στιγμή, από την εξάντληση με παίρνει ο ύπνος.

Φτάνουμε στο μαγευτικό Δομοκό με καθυστέρηση (φυσικά) 40 λεπτών και κατεβαίνουμε τα χαρμάνια όλα μαζί χαρωπά για τσιγάρο. Κι εκεί αρχίζουν οι φήμες. "Αποκαταστάθηκε η βλάβη;" λέει μια μαντάμ. Με κόβει κρύος ιδρώτας. Εκεί που αναρωτιέμαι τι εννοεί η μαντάμ και προτιμώ να το θεωρήσω ράδιο αρβύλα χωρίς Κανάκη, μαθαίνω για την κατολίσθηση και τον εκτροχιασμό. Και πέφτω στα γόνατα να προσεύχομαι στη Αγία Ούρσουλα και τις 40.000 παρθένες της να έχει αποκατασταθεί η γραμμή. Ξέρω ότι δεν πρέπει να αργήσω στη δουλειά με τίποτα και θέλω να φτάσω το συντομότερο έτσι κι αλλιώς...

Στο μαγευτικό Λιανοκλάδι όμως μας κατεβάζουν απ το συρμό γιατί αφενός η βλάβη ΔΕΝ έχει αποκατασταθεί και αφετέρου οφείλουν να μας κάνουν με το στανιό να Ζήσουμε το μύθο μας στην Ελλάδα. Ποιον μύθο φιλενάδα; μα του Σισύφου καλή μου, του Σισύφου.

Μας φορτώνουν σε πούλμαν και μας οδηγούν προς την εξωτική Τιθορέα.

Τι να σου λέω. Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, διασχίζουμε τη θαυμάσια Λαμία στην οποία - μα την Παναγία και δεν σου κάμω πλάκα φιλενάδα - υπάρχει ζαχαροπλαστείον που ονομάζεται Πιγκάλ. Εγώ ο δόλιος το πιγκάλ το έχω στην τουαλέτα. Αν εσύ ξέρεις και άλλη χρησιμότητά του πες μου γιατί θα τρελαθώ...

Λοιπόν επειδής κουράστηκα θα στα πω τα υποδέλοιπα αύριο με το καλό, δεν έχω να πάρω τρένο, οπότε θα στα προλάβω!!!!

Υ.Γ. Βγήκα ν απλώσω ρούχα και είδα ότι χιονίζει. Μα έχουμε τρελαθεί εντελώς; Πάλι στο σαλόνι θ απλώσω;