Του Αη Δημήτρη

Μα είναι δυνατόν μια τέτοια μέρα φιλενάδα να μην έχει κανείς κέφι; Είναι δυνατόν σήμερα, του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη να μην αισθάνεσαι μια ευεξία πνευματική και σωματική και κοσμική θα τολμούσα να πω; Α, δεν έχεις δίκιο, ο ήλιος λάμπει σα να ναι καλοκαίρι και τα λουλούδια στο μπαλκόνι σε εκπλήσσουν ευχάριστα!

Του Αγίου Δημητρίου λοιπόν σήμερα κι εμείς οι φτωχοί Αθηναίοι εργαζόμαστε σκληρά ενώ οι φίλοι Θεσσαλονικείς κάααααθονται. Αναρωτιέμαι, εμείς πολιούχο δεν έχουμε; Ψυχή δεν έχουμε; Μανούλα δεν μας έκανε κι εμάς; Αναρωτιέμαι έντονα αλλά σκέφτομαι ότι ερωτικώς 3 Δημήτρηδες είχα και ήταν και οι τρεις... άστα να πάνε και να μην ξανάρθουν. Οπότε τι χαϊρι να περίμενα;

Ο πρώτος φιλενάδα μετά από ένα πάθος άσβεστο που διήρκησε 2 ολόκληρες εβδομάδες με έφτυσε καταμούτρως για έναν παππού γύρω στα 60 (εγώ ήμουν μόλις 28) ο οποίος παππούς έμοιαζε με εισπράκτορα λεωφορείου λίγο πριν την σύνταξη και στη φάτσα και στο σώμα και στο ντύσιμο. Ελπίζω να ευτύχησαν τα παιδιά, μέσα απ την καρδιά μου (βέβαια, μετά από λίγο καιρό είχε το θράσος όταν με είδε σε ένα πάρτι - ήταν και φίλος φίλων βλέπεις, ότι ομόρφυνα κι άλλο και ότι έχει σεξουαλικά προβλήματα με τον εισπράκτορα, μη φανταστείς σοβαρά προβλήματα, απλά ο εισπράκτορας ήταν μεγάλος άνθρωπος και δεν ήθελε σεξ, και αφού τον άκουσα προσεκτικά του είπα με κατανόηση ένα ας πρόσεχες και αποχώρησα!

Ο δεύτερος ήταν ο επαγγελματίας, 10 μήνες κράτησε εκείνη η ιστορία και με άφησε διαλυμένο και στενοχωρημένο συνάμα ενόσω οι φίλοι του μου την έπεφταν ασύστολα όπου με πετύχαιναν.

Ο τρίτος ο καλύτερος ήταν αυτός εδώ. Δεν έχω άλλα σχόλια.

Αλλά φιλενάδα επειδή είμαστε άνθρωποι ανώτεροι και δεν κρατούμε μίση, ευχόμαστε ολόψυχα σε όλους τους Δημήτρηδες (εκτός από αυτούς τους 3) τα καλύτερα και στις Δημητρούλες ακόμα καλύτερα. Ιδιάιτερη μνεία στο στεφάνι της Αθηνάς, τον υπέροχο Μήτσο και σε άλλον ένα μπλογκόφιλο όπου δεν σου λέω ποιος είναι γιατί μπορεί να μη θέλει ο άνθρωπος να αποκαλυφθεί το όνομά του. Αν το δει θα καταλάβει.

Εν τω μεταξύ, το πρωί όταν βγήκα απ το σπίτι περιχαρής και αεράτος (ρεβύθια χτες σου θυμίζω) βλέπω ντουμάνι καπνού να τυλίγει νωχελικά τη γειτονιά. Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να πάρω τηλέφωνο τον Καρνέισον να ρθει να επιληφθεί του θέματος, βλέπω έναν τύπο σε ημιαθλία κατάσταση, πάνω στη μηχανή του η οποία δεν ήταν και καινούρια, να μαρσάρει. Και απ τη δύστυχη τη μηχανή να βγαίνει ντουμάνι ο καπνός ο οποίος έμπαινε όλος μέσα στον παρακείμενο φούρνο. Πάω παίρνω την τυρόπιτά μου και βγαίνω να τη φάω χαζολογώντας τον καυγά του φούρναρη με τον μηχανόβιο.

-Ρε συ τι κάνεις εδώ, δε βλέπεις ότι μας έχεις ντουμανιάσει; Ρώτησε ο φούρναρης
-Ζεσταίνω τη μηχανή, απήντησε ο στον κόσμο του μηχανόβιος με ύφος σας έχω όλους γραμμένους στα δεν σας λέω ποια - ξέρετε εσείς.

Μετά έγινε το σώσε γιατί έχουμε και σχολείο απέναντι και μπλέχτηκαν μάνες και παιδιά και μόνο που δεν τον λυντσάρησαν τον μηχανόβιο και αποχώρησε βρίζοντας με το πρα πρα που έκειγε μαζούτ, ακριβώς τη στιγμή που σκούπιζα τα υπολείμματα της τυρόπιτας απ τα διψασμένα και πάντα αισθαντικά μου χείλη. Υπερθέαμα.

Και ανεβαίνω για το σταθμό και έξω από ένα άλλο σχολείο βλέπω μια γριά γύρω στα 80 με ένα αλλοκοσμικό χαμόγελο στα χείλη ντυμένη με φανέλλα λευκή, πορτοκαλί ζακέτα, φούστα κρετόν Χυτήρογλου μεσ στο άνθος της λεμονιάς και άλλα εδώδιμα και πέρλα πλαστικιά σε μέγεθος μπάλας του πινγκ πονγκ να με κοιτά επίμονα και να ετοιμάζεται να μου μιλήσει. Όπου φύγει φύγει.

Λίγο πιο πάνω σε ένα στενάκι είχαν ξεχυθεί τα πιτσιρίκια με τις μανάδες κι ένας καημένος wannabe οδηγός προσπαθούσε κάθιδρος να περάσει με το δάσκαλο στο πλάι να τον ηρεμεί. Δεν τον βλέπω να κάνει άλλο μάθημα αυτόν!

Χτυπάω το εισητήριο και με ικανοποίηση διέκρινα ότι δεν είχε μελάνι το μηχάνημα οπότε θα το χρησιμοποιήσω και στο φευγιό. Μετά το κωλόχαρτο έκλεψα και το κράτος και γουστάρω!

Περπατώντας για τη δουλειά πήρε το μάτι μου αυτήν την αφίσα

και αμέσως το μυαλό μου πήγε στο αγαπημένο πτηνό (ξέρει το πτηνό γιατί) και στο πόσο θα εκτιμήσει αυτήν μου την κίνηση. Πτηνό μου, τώρα ξέρεις τι θα κάνεις την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου! Ε;

Έφτασα λοιπόν κι εδώ και επειδή ξύνω τα ξέρεις ποια σήμερα ετοίμασα και τις μουσικές μου για την Τρίτη. Ένα σου λέω, θα το κάψουμε φιλενάδα. Ίμβριο δεν έβαλα, θα πάμε την Πέμπτη!

Κι έτσι, η μέρα θα τλειώσει και θα πάω στο σταθμό να πάρω Εκείνο Το Εξπρές Που Πάντα Αργεί να ταξιδέψω στο όνειρο. Πάρε μια μικρή γεύση από τους αγαπημένους συνεπιβάτες μου

Απλά μια θεότητα στην αποβάθρα, την είδα την προηγούμενη Παρασκευή και δεν άντεξα... Ήθελα απλά να τη μοιραστώ μαζί σου!

Άντε φιλενάδα, καλό Σαββατοκύριακο και μην ξεχάσεις, η ζωή είναι πολύ ωραία. Πολύ σου λέω! Λίγος ήλιος αρκεί για να μας το θυμίσει! Α κι ένα τριήμερο αγάπης βοηθά και με το παραπάνω!