Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Μα τι γράμμα να σου στείλω

(Το παρόν πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio, εκεί που σήμερα στις 21.00 θα έχουμε παρέα εκπομπή με τραγούδια κινηματογραφικά και ουχί γραφικά)

Αγαπητέ Αλέξη

σου στέλνω αυτό το γράμμα αρχικά για να σε συγχαρώ για το εκλογικό αποτέλεσμα και το γεγονός ότι είσαι πλέον ο πρωθυπουργός της πολύπαθης Ψωροκώσταινας, της υπέροχα όμορφης αυτής χώρας με τους τόσο, μα τόσο περίεργους ανθρώπους.

Αγαπητέ Αλέξη, 5 χρόνια πέρασαν από τη μέρα που ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε - για οποιουσδήποτε λόγους, δεν είμαι εγώ σε θέση να γνωρίζω - να ζητήσει τη βοήθεια των εταίρων μας και του ΔΝΤ και να γίνουν όσα έγιναν σε βάρος της πτωχής και της μεσαίας τάξης. Διότι, αγαπητέ Αλέξη, η ανελέητη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών από το 1ο ευρουλάκι, η καταβαράθρωση των μισθών των υπαλλήλων του Δημοσίου, η έξτρα φορολόγηση των Ιδιωτικών υπαλλήλων, οι περικοπές των συντάξεων, των επιδομάτων και των δώρων, η υπερφορολόγηση του πετρελαίου θέρμανσης, της βενζίνης και της κατοικίας, έφεραν ένα λαό στο χείλος της καταστροφής - ή ακόμα καλύτερα στην καταστροφή την ίδια.

Πείνα, απελπισία, άγχος, μιζέρια και όλα αυτά τα υπέροχα είναι πλέον φανερά στις μούρες μας, με την ανεργία να καλπάζει, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν η μία πίσω απ την άλλη, με τους εργαζόμενους απλήρωτους - ναι, έχω περάσει από κει - και τελικά πεταμένους στους δρόμους ωσάν λεμονόκουπες - ναι, έχω περάσει και από κει. Βλέπεις, αγαπητέ Αλέξη, το πολιτικό σκηνικό μας θεωρεί λεμονόκουπες, η πολιτική ελίτ μας στίβει στο σπανακόρυζό της και μετά στον κάλαθο των αχρήστων, και θεωρώ ότι αυτό πρέπει λιγάκι να αλλάξει. Τι λες;

Αγαπητέ Αλέξη, εγώ να σου πω ότι προσωπικώς μια χαρά είμαι, και την υγεία μου την έχω και την υπέροχη οικογένειά μου την έχω και την καριέρα μου - ναι, πόσο σπάνιο - την έχω. Βλέπω όμως γύρω μου, οφείλω να βλέπω, φίλους, γνωστούς, αγαπημένους και μη, να μην έχουν πια τίποτα, να μην έχουν ούτε καν αυτή τη σπίθα θέλησης ώστε να συνεχίσουν άλλη μια μέρα, άλλη μια ώρα, άλλο ένα λεπτό. Βλέπεις, αγαπητέ Αλέξη και συγχώρησέ μου τον ενικό, είμαι 3 χρόνια μεγαλύτερός σου, οι κυβερνώντες μέχρι προχτές - και δεν εννοώ μόνο την παρέα του Σαμαρά αλλά πάω πολύ πίσω από εκείνον, εκείνος για μένα είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα - νοιάστηκαν για τα νούμερα, τις κοιλιές και τα ψέμματά τους, ουχί για τον κόσμο, ουχί για τα εκατομμύρια ανθρώπων που, καλώς ή κακώς, τους έβαλαν σε εκείνες τις καρέκλες. Νοιάστηκαν για τους ημέτερους, νοιάστηκαν για την εικόνα τους, νοιάστηκαν τέλος πάντων για τη μέθη της εξουσίας και όχι για την ευθύνη της, γιατί Αλέξη μου, η εξουσία είναι γλυκιά αλλά φέρει ευθύνες - έχω κάνει επιλοχίας στο στρατό και ξέρω. Ξέρω ότι με κοίταζαν με σεβασμό και φόβο και ξέρω ότι έπρεπε να τους φροντίσω και να τους κάνω να με εμπιστευθούν και να με αγαπήσουν.

Κατανοώ τις δυσκολίες, η παραλαβή ενός κράτους-φαντάσματος, από μια απαράδεκτη συγκυβέρνηση, δεν είναι απλό πράγμα, όμως σε εκλιπαρώ αγαπητέ Αλέξη. Βάλε προτεραιότητες. και αυτές ας είναι ο κόσμος που έχει καταρρεύσει, ο κόσμος που πεινά, που δεν έχει δουλειά, που φυτοζωεί, που χάνει το σπίτι του, που χάνει την αξιοπρέπειά του, που χάνει τη ζωή του.

Ξέρεις Αλέξη, συνήθως είμαι χιουμορίστας, αλλά χιουμοριστικά θα απευθυνθώ στη Σπυράκη και τη Βούλτεψη, σε σένα θα απευθυνθώ με σοβαρότητα. Μην τα κάνεις θάλασσα. Σε παρακαλώ πολύ. Μην τα κάνεις θάλασσα γιατί οι αντοχές και οι ανοχές έχουν τελειώσει προ πολλού, γιατί η ζωή δεν περιμένει και διότι τα πειράματα εις βάρος μας κράτησαν αρκετά. Ας ανοίξουμε άλλη σελίδα αγαπητέ Αλέξη, και ας είναι λίγο πιο όμορφη από τις προηγούμενες.

Υ.Γ. Δεν ελπίζω σε πολλά, δεν είμαι τόσο αιθεροβάμων όσο θα ήλπιζα να είμαι, αλλά, έτσι, ένα ψήγμα το έχω.

Με εκτίμηση.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Ξύπνα.

Είχα που λες, δει, πριν χρόνια πολλά στον ύπνο μου, πως ξύπνησα.
Δεν είχα καταλάβει γιατί είχα ξυπνήσει, κανένας θόρυβος δεν ακούστηκε, καμία λάμψη δεν φάνηκε, τίποτα. Απλά ξύπνησα.

Μαύρο σκοτάδι παντού, in the wee small hours of the morning η ιστορία, και μόλις άνοιξα τα μάτια άπλωσα το χέρι στο κομοδίνο να βρω το διακόπτη να ρίξω φως στην υπόθεση. Τίποτα. Η λάμπα δεν άναψε ποτέ. "Μπα, θα κάηκε" σκέφτηκα. Απλώνω πιο ψηλά το χέρι στον τοίχο να βρω τον διακόπτη του φωτιστικού - τίποτα κι αυτός. Μαύρο σκοτάδι παντού.

Θορυβήθηκα - σκέφτηκα ότι θα είχαμε είτε διακοπή ρεύματος, ή θα είχε πέσει ο κεντρικός διακόπτης στον πίνακα για κάποιον λόγο. Σηκώθηκα ψιλοτουρτουρίζοντας, ήτανε χειμώνας όπως τώρα, βρήκα στα τυφλά το πόμολο της πόρτας και την άνοιξα. Με τα χέρια απλωμένα ψηλάφισα στο σκοτάδι τον τοίχο να βρω τον πίνακα, τον βρήκα, άνοιξα το πορτάκι και τότε ένα χέρι, ένα χέρι αγνώστου προελεύσεως, ένα χέρι που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί, με άρπαξε απ τον ώμο.

Εκεί ξύπνησα στ αλήθεια. Όχι ήρεμα, αλλά τρέμοντας από φόβο και προσπαθώντας να καταλάβω αν το χέρι είναι αληθινό ή όχι.

Άπλωσα το χέρι στο πορτατίφ - νεκρό.
Το άπλωσα, τρέμοντας πια, στο διακόπτη - νεκρό κι αυτό.

Δεν τόλμησα να σηκωθώ. Σκεπάστηκα με το πάπλωμα μέχρι τα μάτια περιμένοντας με φρίκη εκείνο το χέρι να με αρπάξει και να με σύρει στα απύθμενα βάθη της Κολάσεως. Περίμενα μέχρι που ξημέρωσε. Δεν ήρθε ποτέ. Ο φόβος μου ήταν ανυπόστατος. Η ζωή συνεχίστηκε ομαλά παρά το άγριο παιχνίδι που ο εγκέφαλός μου επέλεξε να μου παίξει.

Μη φοβάσαι.
Όσα παιχνίδια κι αν θελήσουν να παίξουν πάνω στις πλάτες σου, όσο κι αν σε πρόδωσαν, όσο κι αν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα θέλουν να είσαι για πάντα υποζύγιό τους, μη φοβάσαι. Η ζωή θα συνεχιστεί και καλό θα είναι να μην περιμένεις τη λιακάδα. Καλό θα είναι να τη φέρεις εσύ ο ίδιος. Καλό θα είναι να βρεις το φως και να τ' ανάψεις, όσο κι αν ακούς φωνές να σου λένε πως δεν υπάρχει φως. Υπάρχει - κι έχεις τη δύναμη να το ανάψεις. Ξύπνα.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

One of those things

Κάτι από αυτά που ίσως λιγάκι μας φτιάξουν το κέφι.
Κάτι από αυτά που ίσως λιγάκι μας κάνουν να χαμογελάσουμε.
Κάτι από αυτά που ίσως λιγάκι να ξεχαστούμε.
Κάτι από αυτά που ίσως λιγάκι μας κάνουν να περάσουμε καλά.

Με μουσικές διαλεγμένες από μένα - καλές λέω εγώ, ίσως όχι και τόσο για κάποιους άλλους.
Με κέφι και χιούμορ.

Πρώτη μετάδοση απόψε, στις 22.00, παρέα, στο boemradio. Όποιος θέλει, όποιος έχει περιέργεια, όποιος βαριέται τη ζωή του, όποιος θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό από τις επερχόμενες εκλογές, όποιος γουστάρει βρε φιλενάδα, έρχεται!

One of those things, έτσι, για να περάσουμε παρέα 2 ωρίτσες!


Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Je ne suis pas Charlie

Φιλενάδα, φιλενάδα, τι βλέπουν οι οφθαλμοί μου οι υπέροχοι, ξέρεις, αυτοί η οφθαλμοί οι καστανοί με πράσινες κηλίδες τόσο μικρές, τόσο ραφινάτες που δεν φαίνονται στο ανθρώπινο μάτι, αυτοί που ενώ τους θεωρούσα προδοσία γιατί μια ζωή ήθελα να βάλω γυαλιά και δεν μου έδωκαν την παραμικρή αφορμή, αλλά που θα πάει, τώρα που το ξεπέρασα θα πάθω πρεσβυιωπία οσονούπω και ασκαρδαμυκτί και θα γκρινιάζω, αλλά τι να κάνεις φιλενάδα, ου γαρ έρχεται μόνον και όλα τα συναφή - τι έλεγα; Α, ναι!

Είδαν που λες τα μάτια μου, αμέσως μετά το ειδεχθές και αποτρόπαιο έγκλημα στη Γαλλία, όπου 10 αν δεν κάνω λάθος άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τα βόλια 2 φανατικών ηλιθίων (αυτό ίσως σου κάνει σε πλεονασμό, άστο όμως αν δεν σε πειράζει, και φανατικών και ηλιθίων), είδα τις αντιδράσεις του πολιτισμένου κόσμου οι οποίες είναι πολυποίκιλες.

Κατ αρχάς να σου ξεκαθαρίσω ότι το περιοδικό αυτό δεν το γνώριζα και ότι μετά τον ορυμαγδό που επακολούθησε είδα αρκετές δημοσιεύσεις του - τις οποίες δεν θα τις πεις ούτε εύκολες ούτε εύπτεπτες. Καθόλου. Απεναντίας, οι δημοσιεύσεις του περιοδικού είναι ένα Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Ο χαστούκι στα κατεστημένα, θρησκευτικά, θεολογικά, πολιτικά κ.ο.κ. Είναι μια σάτυρα τόσο βίαιη και βαθιά που δεν αφήνει περιθώρια για λάθος. Οι σκιτσογράφοι και οι δημοσιογράφοι του Charlie δεν παίζουν. Βομβαρδίζουν ότι θεωρούν πως χρειάζεται βομβαρδισμό με ένα δυνατό μέσο. Τη σάτυρα. το χιούμορ, αλλά όχι το χιουμοράκι που κάνω εγώ που πάντα εμπεριέχει μεγάλες δόσεις ευγένειας, αλλά το χιούμορ που ξεγυμνωνει και χτυπά ακριβώς εκεί που πονά. Στην πληγή. Στην αδυναμία. Και για να σου ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής τη θέση μου, ναι, εγώ δεν μπορώ να το κάνω γιατί απλά δεν δύναμαι να το διαχειριστώ, θαυμάζω όμως αυτόν που έχει τα αρχίδια να το κάνει, έτσι, βάναυσα, έτσι, βίαια, έτσι απλά και με κανένα φόβο για αντίποινα.

Σαφώς και κάποιες εικόνες με σόκαραν, αλλά με σόκαραν ευχάριστα, τύπου, δεν τολμώ να το δημοσιεύσω, δεν τολμώ να το αναπαραγάγω, τολμώ όμως να το θαυμάσω. Οπότε φιλενάδα, εγώ δεν είμαι Charlie. Ούτε εσύ και λυπάμαι. Οι Charlie, οι πραγματικοί Charlie είναι Charlie. Δεν θα τολμούσα ποτέ να είμαι Charlie, το μόνο που θα τολμήσω να είμαι, είναι θαυμαστής του Charlie, ακόμα κι αν υπάρξουν δημοσιεύσεις που ενοχλούν κάποιο από τα πιστεύω μου, ίσως κάποιο υπόλειμμα, κάτι που νόμιζα ότι πέταξα στην πορεία την ωρίμανσής μου, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα.

Και ξαφνικά φιλενάδα, όλοι γινήκανε Charlie χωρίς να έχουν ιδέα για ποιο πράγμα μιλούν. Ξαφνικά όλοι γινήκανε Charlie γιατί αφ ενός σοκαρίστηκαν από την άνανδρη επίθεση και αφ ετέρου - μην το συζητάς - είναι του συρμού. Τι πολιτικοί, τι καλλιτέχναι, τι δημοσιογράφοι, τι λαμόγια, όλοι σου λέω. Μόνο εγώ δεν έγινα, δεν ένοιωσα Charlie. Συμπόνεσα, δάκρυσα, σιχτίρισα αλλά Charlie δεν έγινα. Και δεν έγινα γιατί δεν τό χω βρε συ.

Και βγαίνουν που λες διάφοροι, από τον πρωθυπουργό μας μέχρι την κυρά Σίτσα που έχει την ΕΒΓΑ της γειτονιάς κι αίφνης είναι Charlie. Τα ύστερα του κόσμου. Κι έρχεται και η μεγάλη δημοσιογραφάρα της Άθενς Βόις, η κα Παναγοπούλου, μια έκτακτη κοπελίτσα, νοστιμότατη και φιλοκυβερνητικιά μέχρι τα μπούνια (ΠΑΣΟΚτζού είναι αυτή, να μου το θυμηθείς) να κουνήσει το δάχτυλο σε "άρθρο" της για το ποιοι δικαιούνται να είναι Charlie. Και αν το διαβάσεις θα καταλάβεις. Δικαιούται εκείνη και η παλιοπαρέα της, εσύ φιλενάδα δεν δικαιούσαι, ο κος Σαμαράς, ο κος Βενιζέλος και άλλοι ωσαύτως δικαιούνται να είναι Charlie αλλά όχι εγώ. Εγώ δεν ήθελα έτσι κι αλλιώς. Ο Ολάντ ήθελε. Η Μέρκελ επίσης, ακόμα και ο Νεντανιάχου, άχου τό μου άχου. Αλλά όχι εσύ. Εσύ δεν δικαιούσαι. Το είπε η κοπέλα ξεκάθαρα. Τσιμουδιά και δεν είσαι εδώ δια να ομιλείς. Δεν είσαι Charlie. Άκου εκεί!

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Αυτοκολλητάκι μου

Ξέρω ότι ο κόσμος καίγεται κι εγώ χτενίζομαι (και να χα και μαλλιά), αλλά θα σκάσω αν δεν στο πω.

Πήγα σε γνωστό S/M (όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις) γιατί η υπέροχη συνάδελφος Βάσω με ενημέρωσε ότι από σήμερα έχει σε προσφορά την ηλεκτρική κουβέρτα - κι επειδή μας έφαγε το κρύο είπα να πάρω μία γιατί στο τέλος θα μπω στο φούρνο να γκρατιναριστώ να ησυχάσω.

Και πάω πάνω, πάω κάτω, πάω από δω, πάω από κει - πουθενά η κουβέρτα. Κοιτάζω το φυλλάδιο, 8 Γενάρη έλεγε. Κοιτάζω γύρω μου, ούτε ηλεκτρική, ούτε τίποτα. Ρωτώ μια κυρία, α, θα πάτε κάτω, μου λέει. Μα πήγα, της απαντώ. Με κοιτάζει με ύφος τύπου έχεις στραβωμάρα, τι κρίμα νέο παιδί και μου επαναλαμβάνει πιο αργά για να το καταλάβω "Θα πάτε κάτω κύριε, κάτω είναι οι κουβέρτες".

Ξανακατέβαινε ο δύσμοιρος, κοιτάζω παντού, ακόμα και στα κρασιά κοίταξα, τίποτα. Ρωτάω έτερη κυρία. "Μισό λεπτό να ρωτήσω, μου λέει, μη φύγετε". Που να πάω ο δύστυχος, περιμένω. Έρχεται ο προϊστάμενος - το καταλαβαίνεις απ το ανσάμπλ. Είναι πιο σοβαρό, πιο κομ ιλ φο θα τολμούσα να πω - και είναι και μιας κάποιας ηλικίας. Με κοιτάζει με παραίτηση, τον κοιτώ με προσμονή και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

Θ. Γεια σας, την κουβερτούλα που έχετε σε προσφορά θα ήθελα - δεν τη βρίσκω.
Π. Ναι, ξέρετε, μία είχαμε κι έφυγε το πρωί - δεν μας έχουν φέρει άλλες.
Θ. Μα την έχετε σε προσφορά κι έχετε μόλις μία;
Π. Ναι, ξέρετε, μας είχε μείνει, περιμένουμε πότε θα μας φέρουν.
Θ. Α, γιατί εδώ λέει ότι από σήμερα ισχύει η προσφορά - είπα κραδαίνοντας το φυλλάδιο που Κύριος οίδε ποιος έρμος γραφίστας συνέθεσε.
Π. Ναι, αλλά λόγω του καιρού έχουμε θέμα, να φανταστείτε τα φρέσκα κρεμμυδάκια που έχουμε είναι εισαγόμενα...
Θ. Αντιλαμβάνομαι ότι τα κρεμμυδάκια τά κάψε ο χιονιάς, τις κουβέρτες ποιος τις έκαψε;
Π. .........................

άλαλα τα χείλη των ευσεβών...

ΥΓ. Τώρα που η Γκερέκου έγινε ΝΔούλα, που να στηριχθώ;


Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Ζέστη - και νιώθω σέξι

Φιλενάδα καλή χρονιά, είθε το 2015 να ναι ο χρόνος που όλα θα σου πάνε καλά και όλα τα σχετικά. Απολογισμό του 2014 θα κάνουμε άλλη στιγμή - για το ταξίδι το εορταστικό, το οποίο ήτο υπέροχο, θα μιλήσουμε άλλη φορά, είτε από δω είτε από το ραδιόφωνο - σε λίγες μέρες ξεκινάμε άλλωστε και επισήμως, άλλο ήθελα να σου πω εγώ σήμερα, Κυριακή 4 του μηνού του καινούριου, σωτήριου έτους 2015, άλλο θέμα θα πιάσουμε.

Θέλω να σου θυμίσω ότι όταν η θεόσταλτη κυβέρνησή μας - μάλλον όχι τούτη, ο ΓΑΠ κακό ψόφο να χει που θέλει και κίνημα καινούριο, φρέσκο, που θέλει να τον εμπιστευτείς εσύ, προσωπικά, ναι, εσύ, δεν κοιτώ τον από πίσω σου, εσύ που μου σαι ένα κουκλάκι απ τα λίγα,  για να ξανασώσει τη χώρα, όταν ο ΓΑΠ λοιπόν έθεσε την υψηλή φορολογία στο πετρέλαιο θέρμανσης, ο Θεός μας λυπήθηκε κι έκανε ελαφρύ χειμώνα. Την επόμενη χρονιά που η αγαστή κυβέρνησή μας κράτησε τη φορολογία υψηλή γιατί είπε ο Άδωνις ότι το μέτρο είχε επιτυχία ακόμα κι αν οι πωλήσεις έπεσαν κατακόρυφα, επίσης κάποιος μας λυπήθηκε και βαρομετρικό χαμηλό δεν είχαμε. Κανά μέτριο και πολλές βροχές να ανθίσουν τα μαρούλια και να πλένεις βρακιά στον Ποδονύφτη.

Όλα αυτά μέχρι πέρσι. Γιατί φέτος, όποιος μας είχε λυπηθεί τις προηγούμενες χρονιές, άλλαξε γνώμη και είπε να στείλει κρύο. Και χιόνια. Ακόμα και στο λεκανοπέδιο. Οπότε αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις. Οπότε φιλενάδα, με δεδομένο ότι πολλά σπιτικά δεν έβαλαν πετρέλαιο, ο κόσμος παγώνει.

Ας σου καταθέσω για άλλη μια φορά τα δικά μου. Εγώ λοιπόν, ζω σε ένα διαμερισματάκι μικρό, ένα δυαράκι ταπεινό σε μια πολυκατοικία με 69 (ω Θεέ μου, πόσο σέξι πολυκατοικία) διαμερίσματα όπου πετρέλαιο έχει να μπει 3 χρόνια. Το μόνο σε πετρέλαιο που έχει μπει είναι σε μπουκάλι που παίρνει η γραία από πάνω για εντριβές γιατί μου πιάνεται η γλυκιά μου τραβώντας τα έπιπλα δώθε κείθε και κάτι πρέπει να κάνει.

Κι έτσι προσπάθησα να λύσω το πρόβλημα αγοράζοντας πέρσι μια σόμπα χαλαζία κι ένα θερμαντικό φέτο, που κάτι κάνουν - δε λέω, αλλά καλοριφέρ δεν είναι (για την άλλη επιτυχία, ένα θερμαντικό που πήρα πρόπερσι και είχε τόσο καλή απόδοση που το βγάλαμε χαϊδευτικά "χνώτο" δεν σου λέω, άστο να πάει, άστο). Κι εφόσον λοιπόν οι περισσότεροι ένοικοι σ' αυτήν την ταπεινή περιοχή που διαμένω, δεν έχουν (διότι πραματικά δεν έχουν) να δώσουν για να βάλουμε πετρέλαιο να ζεσταθούν αμφότερα και το κοκκαλάκι αλλά και το κωλαράκι μας, προσπαθώ ο έρμος να ζεσταθώ έτσι...

Αλλά όπως προείπαμε, ό,τι και να κάνεις, καλοριφέρ, κεντρική δηλαδή θέρμανση, δεν είναι τίποτα εξόν της κεντρικής θέρμανσης. Ένα αγαθό απαραίτητο για όλον τον κόσμο, νέους γέρους και παιδιά, ένα αγαθό που θα έπρεπε οι κυβερνώντες μας να σεβαστούν και να μην το στερήσουν από τον κόσμο. Ένα αγαθό σημαντικό, ίσως όχι τόσο όσο το νερό και ο αέρας αλλά παρόλα αυτά ένα αγαθό το οποίο θα έπρεπε να είναι δεδομένο τον 21ο αιώνα. Όπως και πολλά άλλα που χάσαμε, αλλά σήμερα μιλάμε γι αυτό. Μιλάμε για το ότι γύρισα σπίτι μετά από μια βδομάδα διακοπών κι έχουν παγώσει τα πάντα και δε λέει να συνέλθει η κατάσταση με τίποτα ακόμα κι αν βάλω το σεσουάρ σε μπαλαντέζα και γυρίζω ως τρελός ψεκάζοντας ζεστό αέρα όλο το σπίτι.

Στο Λονδίνο λοιπόν, που δειπνούσα σε σικ εστιατόριο με υπέροχη παρέα, φορώντας πολύ σικ ανσάμπλ, είχα συζήτηση με έναν τύπο συμπαθέστατο πραγματικά, ο οποίος είναι μεγαλοστέλεχος σε τράπεζα και βγάζει ένα σκασμό λεφτά και πολύ καλά κάνει - κι εγώ να μου τα δίνανε θα τα έπαιρνα - με σπουδές παντού, με μια όμορφη και υπέροχη γυναίκα κι ένα θαυμάσιο γιο, με 3 αυτοκίνητα πανάκριβα και ταξίδια σε όλον τον κόσμο - και μου είπε ο άνθρωπος ότι με το μάτι του τραπεζίτη που έχει, ότι μάλλον στη Ελλάδα τα πράγματα είναι καλύτερα. Και ήθελα να του πω ότι εγώ δεν έχω θέρμανση στο σπίτι, ότι δεν είχα ούτε πέρσι, ούτε πρόπερσι, και μόνο αυτό ήθελα να του πω, αλλά κρατήθηκα, γιατί δεν θα με καταλάβαινε ο τραπεζίτης με τα 3 αυτοκίνητα, δεν θα καταλάβαινε τι του έλεγα, πίστεψέ με. Γιατί εκείνος κι εγώ ζούμε σε 2 τελείως διαφορετικούς κόσμους, σε 2 διαφορετικά σύννεφα, το ένα με 3 αυτοκίνητα και το άλλο με το "χνώτο". Οπότε τι να του πω, απλά χαμογέλασα, και όταν τον ξαναείδα μετά από μέρες απέφυγα την πολιτική κουβέντα για την πατρίδα, μιας και είμαι και κάποιας ηλικίας και δεν έχω αντοχές.

Οπότε φιλενάδα, τόσο απλά, άσε με να καταλήξω, εδώ που είμαι τυλιγμένος με τις Χουντάλα, ότι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που συνετελέσθησαν, είναι η αύξηση στη φορολογία του πετρελαίου. Έγκλημα βαθύ, κίνηση που χτυπά τους πάντες και ιδιαίτερα τους μη έχοντες. Έγκλημα ολκής - και προσωπικώς αυτό δεν μπορώ να το συγχωρέσω. Ούτε τώρα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Μεταξύ άλλων βεβαίως.