Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Τα νέα της εβδομάδας

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Τα μαθες τα νέα καλέ μου;

Πνίγηκε το σύμπαν εψές στο άστυ το κλεινόν, της μουρλοκακομοίρας γίνηκε, πέσανε σπίτια, πνίγηκε ένας χριστιανός καταμεσίς στις Αχαρνές, πλημμυρίσανε υπόγεια, ισόγεια και που σαι ακόμα. Ανεμοστρόβιλος στα Τουρκοβούνια με κατάληξη στο Αμαρούσιον κι όξω πέρα. Αϊτή γενήκαμε. Ο Χειμών προβλέπεται βαρύς.

Αμ ο Χρήστος; Ποιος Χρήστος; Ο βάρδος εκ Θηβών (που εγώ τη Θήβα - λόγω καταγωγής την έχω σε υπόληψη, επτάλοφη και λαμπερή υπήρξε στην αρχαιότητα, τώρα στη νεότητα δε γνωρίζω, δεν έχω πάει ποτέ, μόνο στο στρατόπεδο που χα αδερφό φαντάρο που πήγαμε με τη μαμά να τον εδούμε - και τι να δούμε, αδυνατισμένος και θλιμμένος ήταν το πουλάκι μας, αλλά έχουν περάσει 16 χρόνια), που δεν λέει να το βουλώσει γενικώς κι ανυπερθέτως, και βγαίνει στα πρωινάδικα και ισχυρίζεται ότι μια 5μελής οικογένεια βγαίνει με παξιμάδι, 3 ελιές και μια ντομάτα.

Βέβαια μου μένει αδιευκρίνιστο αν εννοεί τη μέρα, την ώρα ή την εβδομάδα. Παρακαλώ κε Θηβαίε μου, όταν κάμετε διατροφικές δηλώσεις να είσθε πιότερο συγκεκριμένος γιατί μπερδευόμεθα οι καταναλωταί - τροφοσυλλέκται και δεν πετυχαίνει η δίαιτα. Ναι, η δίαιτα του παξιμαδιού με την ελιά, και ολίγη από ντομάτα. Α, επίσης, αν δεν σας κάμει κόπο, μη μιλάτε. Μιλάτε στους οικείους μόνον κι εκεί μόνον σε αυτούς που ωφελούνται από σας και ενδέχεται να σας αντέξουν.

Και μιας και είπα πρωινάδικα, είδες τι έγινε στης Ντορέτας επροχθές; Ποιας Ντορέτας; Μιας καλέ, που είχε βγει πρώτη σε κάποιο τηλετέτοιο που εχόρευε και επήρε εκπομπή. Κι εγώ που χτυπιέμαι στα γυμναστήρια κάθε Τρίτη - μόνο ραδιόφωνο. Άσε με.

Ωραιότατη, δε λέω, γλυκύτατη και τα τοιαύτα. Κι εκάλεσε που λες η εν λόγω την κα Καστάνη για να μιλήσει για τη δουλειά της (τι να κάνει κι αυτή η έρμη, αναγκάζεται να τρέχει στα πρωινάδικα μπας και πατήσει άνθρωπος στο θέατρο) και την έκανε σκουπίδι. Έβαλαν βλέπεις οι φωστήρες σε βίντεο για το θάνατο της αδερφής της. Την έκανε τη γυναίκα να κλαίει και να μην μπορεί να συνέλθει. Αστοχία; Κατά λάθος; Δεν ξέρω, διατηρώ μιαν μικράν αμφιβολία, να, σαν την πατημασιά ελέφαντος μικρά...

Παρόλα αυτά, έχουμε κι ευχάριστα, ήρθε χθες γαλλική φινέτσα στην Ψωροκώσταινα, χαρές και πανηγύρια, κλείσανε οι δρόμοι, έγινε της μουρλής, αποκλείστηκε και η δασκάλα της γιόγκας στην εθνική οδό με αποτέλεσμα να κάμω κάτι άλλο και νά χω πιαστεί σήμερα, αλλά επιβεβαιώσαμε για ακόμα μια φορά ότι Ελλάς-Γαλλία συμμαχία και τα σχετικά.

Εν τω μεταξύ, από έγκυρες πηγές μαθαίνω ότι τον Γάλλο τον επήγανε στο Γκαζάρτε δια μάσα μετά μουσικής - υποθέτω. Και κλείσανε τσι δρόμοι και στο Γκαζοχώρι το οποίο είχε να δει τόση αστυνομία από τότε που παίζανε στο θέατρο κάτι άθεο και είχανε μαζευτεί οι Χρυσαυγίτες και οι παπάδες και κάμανε φασαρία. Βέβαια, μην τα ισοπεδώνουμε όλα, άλλο το παπαδαριό και άλλο ο Γάλλος φινετσάτος Πρόεδρος. Είναι λίγο πιο ευχάριστη παρουσία στο χώρο.

Οπότε αντιλαμβάνεσαι - και δεν θέλω διαφωνίες - ότι το νέο είναι ευχάριστο.

Αν δεν είναι αυτό ευχάριστο, τι είναι; Τα παξιμάδια του εκ Θηβών ορμώμενου καλλιτέχνη;

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Περί Γιόγκα(ς) και έτερων δεινών

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Σου έλεγα, ή μάλλον σου έγραφα λοιπόν, ότι βρίσκομαι αυτήν την περίοδο σε πλαίσια εξεύρεσης ηρεμίας, ευεξίας και τα τοιαύτα - πράγμα που όπως έχουμε αναλύσει στο πρόσφατο παρελθόν δεν εξαρτάται μόνον από μένα, αλλά και από το περιβάλλον μου - άμεσο και έμμεσο.

Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της ευεξίας και της πνευματικής και σωματικής βελτίωσης (ΠΝΕ.ΣΩ.ΒΕ), αποφάσισα ο δύσμοιρος να ξεκινήσω διάφορα και πολυποίκιλα προγράμματα εκγύμνασης, μπας και αφενός ξυπνήσω τον κοιμισμένο-κουρασμένο-γηρασμένο μεταβολισμό μου, κι αφετέρου να κοιμίσω τους διάφορους πόνους σε αυχένα, πλάτη κπ.

Τα διάφορα, πολυποίκιλα προγράμματα είναι τα εξής δύο (2), την Τρίτη TUMBAO - το οποίο μη φανταστείς, είναι κάτι σε χορό, κάτι που προσομοιάζει σε ζούμπα, μούμπα, ρούμπα - όπου στην αίθουσα είμαι εγώ, ο δάσκαλος, 50 γριές και νιες, ένας χοντρός και η μουσική που τα πάθη εξημερώνει και χορεύουμε ως ζουρλοί αλλά με τέμπο και ρυθμό και μιας κι εγώ παιδιόθεν είμαι συνηθισμένος σε αίθουσες χορού ανακτόρων το λιγότερο, αλλού βαρούν τα τύμπανα κι αλλού χορεύει η νύφη, αλλά δουλίτσα γίνεται, ο ιδρώτας ρέει άφθονος και οι θερμίδες καίγονται ως πέλετ σε σόμπες νέας τεχνολογίας.

Την Πέμπτη λοιπόν και σε αναζήτηση του εσώτερου εγώ μου, της συμπαντικής μου σύνδεσης με το Α Κενταύρου και τα σχετικά, ξεκίνησα γιόγκα.

Πριν σου πω τα τι και τα πως και σε ενημερώσω για την αρχαία αυτή μέθοδο πνευματικής και σωματικής σύνδεσης και ολοκλήρωσης, θα σου πω ότι όσον αφορά εμένα, δεν είχα ποτέ - ούτε καν ως παιδί - καμία μα καμία σωματική ευελιξία. Αυτό δηλαδή που παίρνεις το πόδι και το τυλίγεις 3 στροφές γύρω απ το χέρι και όλα αυτά τα εξωτικά ήταν, είναι και θα είναι ένα άπιαστο όνειρο, βλέπεις το γονίδιο του μπαμπά κοιμότανε την ώρα της σύλληψης και πήρα της μαμάς, εξόν του υπέροχου χαμόγελου είμεθα αμφότεροι μονοκόμματοι, οπότε από μπαλέτα και συναφή, ούτε λόγος.

Και πάω που λες πριν κάνα μήνα ή και λίγο παραπάνω να κάμω γιόγκες, να γενώ κι εγώ ένας γιόγκι διαλεχτός - απ τους λίγους.

Στο πρώτο μάθημα αντιλαμβάνομαι ότι η αναπνοή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, πρέπει κανείς να αναπνέει σωστά, βαθιά και από τη μύτη - και με τους ρυθμούς που κάπνιζα εγώ (τώρα με το ηλεκτρονικό ευτυχώς μειώθηκε κατά πολύ) οπότε είχαμε εξ αρχής θεματάκι. Ποια βαθιά ανάσα μαντάμ, που να τη βρω ο έρμος, το ένα ρουθούνι κλειστό, το άλλο μισάνοιχτο ίσα που να μπαίνει ολίγη από οξυγόνο να διατηρούμαι ζωντανός - αντιλαμβάνεσαι.

Και μετά, αρχίζουν τα δύσκολα, δηλαδή ασκήσεις σε αλλοπρόσαλλες στάσεις σώματος (γάτα, σκύλος, κόμπρα, είσαι μια κόμπρα) με ηρεμία, γαλήνη και ο ιδρώτας να ρέει τόσο άφθονος μέχρι που αφυδατώθηκα πλήρως και ήρθε η έρμη η δασκάλα να με ρωτήσει αν είμαι καλά γιατί με το χρώμα το μπορδοροδοκόκκινο που είχα πάρει, σου λέει η γιόγκερ - θα μου μείνει αυτός και θα με κλείσουν μέσα.

Παρόλα αυτά, επέζησα και όχι μόνον αυτό, επεδίωξα να εμβαθύνω περισσότερο στα μυστήριά της.

Στο δεύτερο μάθημα, αφού κάναμε όλα τα σχετικά ζώα και φυτά και το ποσοστό του νερού στο σώμα μου από 70% είχε πέσει στο 17%, κάναμε χαλάρωση κι εκεί που ταξιδεύαμε στο άπειρο και ένα λευκό φως είχε εισέλθει από το μέτωπο και καθάριζε το σώμα μας κι έβγαινε απ τα δάχτυλα και αλλού - με πήρε ο ύπνος. Όταν λέμε με πήρε ο ύπνος, εννοούμε ακριβώς αυτό που λέμε. Ύπνος βαθύς, με όνειρα. Ύπνος χαλαρωτικός και υπέροχος. Ύπνος καθαρτικός και φρέσκος. Και μερικά λεπτά μετά, ακούω μια φωνή σαν απ το υπερπέραν, να με καλεί στην πραγματικότητα λέγοντάς μου να γυρίσω στο πλάι στην εμβρυϊκή στάση. Κατατρόμαξα. Τινάχτηκα με λίγο σάλιο στην άκρη του στόματος και για αρκετή ώρα δεν ήξερα ούτε που βρισκόμουν, ούτε ποιος είμαι, ούτε τίποτα. Μετά που αντιλήφθηκα, καταντράπηκα - αλλά δεν πρέπει να είχα ροχαλίσει γιατί δεν διέκρινα γελάκια γύρω μου.

Χτες λοιπόν - πιο προχωρημένος πια, κι εκεί που είμαστε όρθιοι με το ένα πόδι ψηλά, υποτίθεται τεντωμένο (η χοντρή κυρία μπροστά μου μια χαρά το τέντωνε, εγώ πάλι μην το ψάχνεις), λέει η υπέροχη δασκάλα να κατεβάσουμε τη λεκάνη, να ισιώσουμε τη φυσική λόρδωση του σώματος και να χαλαρώσουμε ουρήθρα και σφιγκτήρα ώστε να φύγουν οι εντάσεις.

Τι λέτε μαντάμ. Ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, χειμωνιάζει και μένα χτες μου έφερε κι έφαγα ρεβύθια εξαιρετικά το Σοφάκι, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, απ το καλοκαίρι και μετά οι χαλαρώσεις που θα αρχίσουμε τα λαδερά. Τώρα έχουμε όσπρια. Αυτά να τα πείτε αλλού που τρώνε ρύζια, άκου εκεί...

Επιμύθιον. Πλάκα πλάκα, η γιόγκα είναι μια εξαιρετική εκπαίδευση. Μπορεί να γελάω με αυτά που μου συμβαίνουν αλλά το αποτέλεσμα μετά από κάθε συνεδρία είναι εξαιρετικό. Στην επροτείνω ανεπιφύλακτα - ακόμα και μετά από γίγαντες.

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

One of Those Things

Ξέρεις, είναι φορές που η ζωή σου όλη αλλάζει χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι, χωρίς καν να αντιληφθείς τα τι και τα πως, αλλάζει ήσυχα, ήρεμα και όμορφα, από μια σύμπτωση, η διαφορά μεταξύ ενός ναι κι ενός όχι γεφυρώνει χάσματα και ανοίγει λεωφόρους που στην αρχή σου φαίνονται μονοπάτια.

Τον Ιούνιο του 2012, μια δύσκολη περίοδος για μένα, όποιος με γνωρίζει καλά ξέρει το γιατί, είχα - ως νεόκοπος και αστείος blogger, πρόσκληση για συνέντευξη από τον Λουστράκο. Δεν γνωριζόμασταν προσωπικώς, είχε διαβάσει τα κείμενά μου και μάλλον θεώρησε ότι μια ραδιοφωνική συνέντευξη μαζί μου θα είχε ενδιαφέρον. Έτσι γεννήθηκε η πρώτη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο και πραγματικά θα μου μείνει αξέχαστη.

Είχα ετοιμάσει τις μουσικές μου, τι Μίνες, τι Βαρβάρες, τι Έλλες και τα συναφή και πήγα - τρέμοντας σχεδόν να συνεντευξιασθώ. Έτσι, γεννήθηκε μια μεγάλη φιλία και μια αρχή που ούτε καν μπορούσα να τη φανταστώ. Με τον Παύλο κάναμε άλλες 2 εκπομπές μαζί το 2012 (ιδιαίτερα εκείνη την Τελευταία Νύχτα Του Χρόνου Σύμφωνα Με Το Ημερολόγιο Των Μάγια όπου ήμουν τύφλα απ τα ρακόμελα και τραγούδησα το Κόμπρα live πρέπει να τη βρω) και μετά είχαμε διακοπή, κάτι θέματα εγώ, κάτι εκείνος, το παλέψαμε για να συνεργαστούμε σε ένα θεατρικό που έμεινε μισογραμμένο - αλλά ποτέ δεν ξέρεις, διάφορα πλάνα και σχέδια μέχρι που μια ωραία πρωία πέρσι τέτοια εποχή περίπου ήρθε και η πρόταση για το boemradio που θα άνοιγε τα φτερά του τις αρχές του 2015.

Το σκέφτηκα μερικά δευτερόλεπτα και είπα ναι. Είπα ναι, με πλήρη γνώση ότι δεν είχα ιδέα τι θα κάνω, πως θα κυλήσει, αν θα τα καταφέρω και όλα τα συναφή.

Και καθόμουν 2 ολόκληρους μήνες με συμβουλές και παροτρύνσεις και προτάσεις, να φτιάξω εκείνη την πρώτη λίστα.

Τι να βάλω; Θα αρέσει; Εμένα μου αρέσει; Ποιος θα με ακούσει; Και το κυριότερο, πως θα τη βγάλω την εκπομπή; Πολλά ονόματα, όπως «Μουσικές Του Τόπου Μας» πέρασαν απ το μυαλό μου, αλλά δεν μπορούσα να καταλήξω. Τελικά, με τη βοήθεια της αγαπημένης μου Ella κατέληξα - μάλλον βιαστικά αλλά κατέληξα - οπότε αυτό είναι. One of Those Things το όνομα και πολλές οι χάρες.

Πολλές, γιατί εκεί που περίμενα να με ακούει μόνο το σόι μου και κάποιοι φίλοι υπό την απειλή αποκληρώσεως, τα πήγαμε καλά. Πολύ καλύτερα απ ότι φανταζόμουν. Και γεμίσανε τ' αυτιά μας jazz, swing, waltzes και τα χίλια καλά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Κι έθνικ, και -πως το λεν το άλλο- ίντη και ό,τι φανταστείς. Και ήταν ωραία. Και ήρθε και ο Χάρης να κάνουμε 2 εκπομπές μαζί κι έσκισε, και ήρθε η Μαριάννα να κάνουμε εκπομπή παρέα κι έγραψε και τι να σου λέω - περάσαμε υπέροχα και φυσικά «αυτό βγήκε στον κόσμο».

Κι επιτέλους, ήρθε ώρα και η στιγμή που ξεκινάμε ξανά, σήμερα, στις 21.00 το πρώτο One of Those Things της σεζόν, γεμάτο μουσικές και τραγούδια του τόπου μας (όπου τόπος, βάλε καρδιά και είσαι μέσα), με κέφι και νέα υπέροχα ξεκινήματα.

Σε περιμένω, εδώ, στο boemradio.com

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Γιατί;

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Ξέρεις τι γίνεται.

Έχεις αποφασίσει, και μάλλον το καταφέρνεις, να ζήσεις μια όμορφη ζωή, να την έχεις τυλιγμένη με προστατευτικό χιούμορ, αγάπη, επικοινωνία, τέχνη, άθληση και όλα τέλος πάντων τα συμπαρομαρτούντα που θεωρείς απαραίτητα για να τιμήσεις το δώρο της ζωής που σου εδόθη 44 σχεδόν χρόνια πριν, να το τιμήσεις και να το διαφυλάξεις όσο καλύτερα γίνεται.

Αλλά, δυστυχώς δεν γίνεται να είσαι υπεύθυνος για όσα συμβαίνουν γύρω σου - κάποια πράγματα, καταστάσεις, γεγονότα, γίνονται ερήμην σου, και πολλές φορές σε ανησυχούν, σε στενοχωρούν, ή, ακόμα καλύτερα, σε κάνουν έξω φρενών, σε κάνουν αν θες - για λίγα δευτερόλεπτα - εν δυνάμει εγκληματία, τι εγκληματία, δολοφόνο - γιατί μη νομίζεις, ένα τσακ χρειάζεται για να γυρίσει το μάτι 1500 στροφές το δευτερόλεπτο και από άγγελος χαρμόσυνης νιότης (καλά, μεσηλικίας) να μεταμορφώνεσαι σε δολοφονικό κτήνος.

Σήμερα λοιπόν, ξύπνησα μετά από ένα πολύ όμορφο - πραγματικά - βράδυ, μέσα στα κέφια. Ήπια τον καφέ μου, πήρα τα φιλιά μου κι ετοιμάστηκα - νωρίτερα απ ότι συνήθως να έρθω στης δουλειάς μου την εργασία. Επειδή λοιπόν ετοιμάστηκα νωρίς πήγα και στην τράπεζα να πληρώσω τη ΔΕΗ (134 € άστο αυτό, μην το συζητάς, ψησταριά να απασχολούσα στο δυαράκι λιγότερο θα μου ερχόταν το ρεύμα) και πάω να μπω από αυτές τις φρουρούμενες ηλεκτρονικά πόρτες που φυλάσσουν το Ναό του Χρήματος.

Πριν από εμένα όμως είναι ένας μπάρμπας ο οποίος θέλει και αυτός να μπει. Αυτός λοιπόν - λες και δεν έχει ξαναπάει σε τράπεζα, τραβολογάει την πόρτα η οποία έχει φωτάκι κόκκινο - δεν θέλω συνειρμούς - και φυσικά δεν ανοίγει. Ο μπάρμπας βρίζει, η πόρτα αντιστέκεται κι εγώ αρχίζω να αναρωτιέμαι σοβαρά για την ψυχική και νοητική υγεία του μπάρμπα, μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι κρατά σφιχτά στο αριστερό χέρι κλειδιά με μπρελόκ τη φωτογραφία του Τέως, στα νιάτα του ο Τέως, με τη βασιλική στολή, ένα κουκλί διαλεχτό, τότε που τον ήθελε η Βουγιουκλάκη αλλά δεν την ήθελε η Φρειδερίκη τη θεατρίνα και το χάλασε το ειδύλλιο (πάντως πιστεύω ότι με το Αλικάκι βασίλισσα θα είχαμε περάσει ζάχαρη), τι έλεγα; Α ναι.

Τραβολογάει που λες ο φιλοβασιλικός μπάρμπας την πόρτα σα να μην υπάρχει αύριο κι εγώ από πίσω του του λέω ότι πρέπει να περιμένει να γίνει πράσινο για να ανοίξει κι εκείνος με αγριοκοιτάζει και μετά έγινε πράσινο αλλά αντί να τραβήξει έσπρωχνε και την τράβηξα εγώ και τον έμπασα μέσα για να εγκλωβιστεί ανάμεσα στην έξω και τη μέσα πόρτα γιατί δεν πάταγε το κουμπί που το πατάς και κάνει 9 (μετρημένα) μπιπ μπιπ και σε βάζει μέσα.

Του φωνάζω απ έξω ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ, το πατάει κι επιτέλους τελειώσαμε. Μετά από αυτό κατάφερα να μπω κι εγώ μέσα, πλήρωσα, τον απόλαυσα να τσακώνεται με την ταμεία την έρμη - που μαύρη η μοίρα της που έγινε τραπεζικός πρωί πρωί - κι έφυγα.

Και μη φανταστείς, το κέφι έχει παραμείνει, μπαίνω στο αυτοκίνητο, τραγουδάω τα ιταλιάνικα - σκέφτομαι και το πρόγραμμα του One of Those Things, φτάνω στη δουλειά, παρκάρω και όλα πρίμα.

Και περπατάω στο πεζοδρόμιο, δίπλα σε μια πρασιά φαρδουλή και άνετη, σιγοσφυρίζοντας, με την τσάντα στον ώμο γεμάτη καλούδια, με τη ζωή να μου χαμογελά, τη ΔΕΗ πληρωμένη και τον ήλιο να λάμπει και όλα είναι τόσο όμορφα - και όπως είμαι χαμογελαστός και φρέσκος κι αγαπώ όλον τον κόσμο, έρχεται μια σκατόγρια από πίσω, ψελλίζει ένα «να περάσω να προλάβω το λεωφορείο» και πριν προλάβω να κάνω στην άκρη μου χώνει μια αγκωνιά - σπρωξιά τόσο δυνατή που παραλίγο να με πετάξει κάτω, με προσπερνά - αφήνοντάς με μαλάκα για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, μπαίνει στο λεωφορείο κι εγώ τη βρίζω χυδαία.

Αλλά δεν ήθελα να τη βρίσω. Ήθελα να τη χτυπήσω. Να την κάνω να πονέσει. Να την κλείσω σε νοσοκομείο. Κι έτσι, από κει που όλα θα μπορούσαν να είναι ρόδινα, η βελόνα του θερμοστάτη χτύπησε κόκκινο και κατεβαίνει αργά μέχρι το επόμενο συμβάν. Γιατί όλες σε μένα; Μα γιατί;

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Της κακομοίρας

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Ζούμε σ ένα κόσμο μαγικό, μια γαλάζια σφαίρα που περιστρέφεται αιώνια, αέναα, ενδελεχώς, ευθαρσώς κι ανυπερθέτως γύρω από άστρο λαμπερό, ζωοφόρο, θαυμάσιο.

Είχαμε την τύχη, ανάμεσα σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη αυτού, να αναπτύξουμε εγκέφαλο,  αντίχειρα και δεξιότητες άρτιες, δεξιότητες που μας ανέβασαν ένα σκαλοπάτι ψηλότερα στην εξέλιξη με αποτέλεσμα τα τεχνολογικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά μας επιτεύγματα να μπορούν να μας προσφέρουν πολύ καλύτερο ζειν απ ότι θα είχαμε αν καθόμασταν γυμνοί στις λάσπες κυνηγώντας μυρμήγκια.

Ή έτσι νομίζουμε.

Γκρεμίσανε που λες οι του ισλαμικού κράτους και την αψίδα του θριάμβου στην Παλμύρα, ενώ Ρώσοι βομβαρδίζουν τη Συρία και οι Αμερικάνοι που βομβάρδισαν νοσοκομείο επροχθές τους βάζουν χέρι. Επειδή λοιπόν στη Συρία γίνεται της κακομοίρας εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες συρρέουν σε άθλια κατάσταση στα ελληνικά ύδατα, νησιά κλπ., στην Ευρώπη άλλοι τους καλοσωρίζουν, άλλοι όχι κι εδώ στην Ψωροκώσταινα οι μισοί βοηθούν και οι άλλοι μισοί είτε εκμεταλλεύονται την κατάσταση ή βρίζουν, ή, ακόμα καλύτερα και τα 2.

Ορκίστηκε η νέα μας η Βουλή επροχθές και τα ρεπορτάζ με τις καυτές παρουσίες δίνουν και παίρνουν, μια εξ αυτών και η Ουρανία, η γνωστή Ναζιάρα, για την οποία, γνωστή φρι πρες έγραψε διθυραμβικό άρθρο - με φωτογραφίες - για το πόσο αδυνάτισε και τι φόραγε και πόσο κομψή ήτανε και τέτοια. Άντε και στη Βογκ το κορίτσι μας.

Από την άλλη, σήμερα το πρωί ερχόμενος - αφού είχα τσακωθεί με υπάλληλο του δήμου Αθηναίων, ο οποίος δήμος Αθηναίων έχει να στρώσει οδόστρωμα από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο - μη φανταστείς, με χαλίκι - ο οποίος είχε κλείσει το δρόμο για να φορτώσει μπάζα, αλλά έκανε τσιγάρο και μόλις του είπα ότι πρέπει να τραβήξει το φορτηγάκι να πάω στη δουλειά μου με κοίταξε σα μυγόχεσμα και μου είπε, και που να πάω, και όταν του είπα που να πάει δεν του άρεσε αλλά τελικά πήγε κι έτσι βγήκα στο δρόμο.

Και διάβαζα χτες, με μεγάλο ενδιαφέρον, την ανάρτηση μιας κυρίας της οποίας δεν γνωρίζω το επάγγελμα, η οποία ασχολούνταν με το στήθος της Περιστέρας, όχι της συζύγου του δημάρχου Αμαρουσίου και νήσων αλλά της κανονικής, μόνο που δεν το έγραφε τόσο comme il faut όσο εγώ, αλλά έλεγε για τα πεσμένα βυζιά της Περιστέρας και ντράπηκα που ανήκω στο ανθρώπινο είδος, μέχρι που σήμερα πετάχτηκε μια γριά - με καρότσι λαϊκής - στο δρόμο με πεζοφάναρο κόκκινο και ξεχάστηκα γιατί την έβρισα όσο δεν την έχουν βρίσει ποτέ στην πολυετή καριέρα της και αναρωτήθηκα γιατί θα πρέπει να συνυπάρχω με αυτούς τους ανθρώπους, εγώ, που το πρωί άκουγα Τσανακλίδου στο σπίτι και ήταν τόσο ήρεμα και όμορφα και μετά έπρεπε να αντιμετωπίσω τον παλαβό Έλληνα οδηγό που πάει ανάποδα, δεν βγάζει φλας, δεν σταματάει στο κόκκινο, προσπερνάει όποτε του καπνίσει και παρκάρει όπου του καπνίσει και τον Έλληνα πεζό που κάνει ακριβώς τα ίδια χωρίς ρόδες.

Και μέσα σε όλα μας μαστίζει η κρίση η οικονομική εδώ, θα έρθει και ο ΕΝΦΙΑς - τον οποίο θα καταργούσε η κυβέρνηση αλλά δεν τον κατήργησε για να μην μας λείψει, θα αυξηθούν γενικώς οι φόροι - στους ίδιους Παντελάκη μου, στους ίδιους Παντελή μου, μας μαστίζει η ανθρωπιστική, ηθική κλπ κρίση παγκοσμίως κι έχουμε πήξει στις γερμανολαμογιές των αυτοκινητοβιομηχανιών, στους εμφυλίους πολέμους και το τζαχαντιστικό μίσος, στην προσφυγιά, τη φτώχεια, την απανθρωπιά και τη μιζέρια...

...κι έρχομαι και αναρωτιέμαι, εγώ ο απλός γραφιστάκος, μήπως να είχαμε καθίσει γυμνοί στις λάσπες να κυνηγάμε μυρμήγκια;

ΥΓ. Ο τίτλος από τη γνωστή ελληνική ταινία με το Ζήκο. Πόσο νορμάλ μου φαίνονται εκείνες οι καταστάσεις μπροστά σε αυτά που ζούμε τώρα...

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Τι να λησμονήσω, τι να θυμηθώ...

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com



...ήταν μια φορά κι έναν καιρό.

Έτσι μου φαίνεται η Σαββατιάτικη απόδραση στο υπέροχο Μπέργκαμο, μια πόλη ιταλιάνικη, λίγο πιο έξω απ τα σικ Μιλάνα, μια πόλη μικρή σε έκταση, μεγάλη σε ομορφιά και ιστορία.

Πας που λες εκεί για μια μέρα, 2 ώρες φτηνής πτήσης και από το αεροδρόμιο 10 λεπτά με λεωφορείο, απλό, εύκολο, γρήγορο. Έχεις κλείσει και ξενοδοχείο, παρατάς το σακβουαγιάζη (μπακπάκη είναι, ένα με brand απάνω που όταν μου το δώρισε η εταιρεία δεν μπορούσα ούτε εγώ, ούτε εκείνο να φανταστούμε πόσα ταξίδια θα κάναμε παρέα επί 9 συναπτά έτη - αλλά είναι ευρύχωρο, ανθεκτικό και βολικό το άτιμο, αναντικατάστατο σχεδόν) και ξεκινάς το περπάτημα να φτάσεις μετά από κάνα τεταρτάκι, μέσα από μια θαυμάσια λεωφόρο με υπέροχα κτίρια με καταπράσινους κήπους, στο τελεφερίκ που σε ανεβάζει στην Άνω Πόλη.

Η Άνω Πόλη είναι μια εξαιρετικά καλοδιατηρημένη καστροπολιτεία, με υπέροχα κτίρια και πλατείες και εκκλησίες και πύργους και κάστρα, και πας γύρω γύρω, φιδογυριστά και θαυμάζεις, και φωτογραφίζεσαι και σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να ζήσεις εδώ, σ' ένα palazzo κι ας έχει υγρασία το χειμώνα, (αν έχεις λεφτά για το palazzo έχεις και για τη ΔΕΗ - μη μου ανησυχείς) και κάθεσαι να τσιμπήσεις ένα κατιτί και να πιεις κι έναν cappuccino αυθεντικό, βέρο ιταλιάνικο, θεσπέσιο θαυμάζοντας τα γύρω γύρω.

Αχ αυτά τα ιταλιάνικα γύρω γύρω!

Και μόλις κουραστείς, ξαναπαίρνεις το τελεφερίκ και κατεβαίνεις στη νέα πόλη, η οποία λίγα έχει να ζηλέψει απ την παλιά, τι λεωφόροι στολισμένοι με σπίτια κοσμήματα, τι πεζόδρομοι πνιγμένοι σε βιτρίνες ακριβές και μη, όμορφα καφέ κι εστιατόρια και μια καθαριότητα να πλανάται παντού και πανταχόθεν, και ο κόσμος να ρέει παντού, νέοι, γέροι και παιδιά, τουρίστες και μη, σε μια ζωντάνια υπέροχη!

Και το βράδυ να κάθεσαι στην pizzeria και να μην ξέρεις τι να πρωτοπαραγγείλεις, και ξέρεις πως εμένα τα ζυμάρια αν και μ αρέσουν πολύ τη θέλω την pizza λεπτή και ιταλιάνικη, φινετσάτη σαν εκείνους και τις πόλεις τους, σαν το ντύσιμό τους και τα σπίτια τους.

Και την επομένη φεύγεις για τα πάτρια να αντιμετωπίσεις τη ρουτίνα και αισθάνεσαι ότι έλειψες κάνα μήνα, μιας και δροσίστηκες και ξεκουράστηκες και πέρασες ωραία - και πολύ σημαντικό - οικονομικά.

Για αυτό λατρεύω την Μπότα της Μεσογείου, όπου κι αν έχω πάει, θέλω να μείνω εκεί, να ζήσω μέσα στην ομορφιά και τη φινέτσα τους - ε, κι όταν καλοκαιριάσει και θέλω μπάνια, το Πήλιο θα ναι εκεί να με περιμένει!