Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Πτήση, με πιάνει πτήση



Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Παλιά που λες, όταν οι μέρες ήτο ανθηρές και ξέπλεκες, ήθελες να πας ταξίδι κι έπαιρνες το αερόπλανο και ήσουν μες στις χλιδές. Τι βαλίτσα 20 kg κουβαλούσες ανερυθρίαστα κι έφευγες τριήμερο και είχες πάρει ακόμα και την αποκριάτικη στολή καλού-κακού, μη σε καλέσουν εκεί στα ξένα σε μπολ μασκέ και δεν έχεις μαζί την Κολομπίνα και σε κακοχαρακτηρίσουν, και να τα αρώματα και τα διάφορα φιαλίδια μεσ στις βαλίτσες, και τα κασκόλ και τα παλτό και το κάθε τι.

Άλλαξαν όμως βρε παιδί μου οι καιροί, βγήκε η Ράιαν η Ερ και σου είπε θες μανδάμ να πας Ρώμη με 40 € πήγαιν έλα; Θα σε πάω αλλά βαλίτσα δεν έχει. Ό,τι χωρέσεις στο τσαντί το 8κιλο και πολύ σου είναι. Τα υπόλοιπα φόρεστα πάνω σου και γδύνεσαι στην άτρακτο. Έλα όμως που αυτή το λέει, είμαι low cost mουσιού, οπότε μη μιλάς που σου ζυγίζω και σου μετρώ το τσαντικό και αν είναι 2 χιλιοστά μεγαλύτερο θα το πέσεις το σαραντάρι – εκεί το ξέρεις και αν δεν θες δεν πας βρε παιδί μου.

Ζηλέψανε και οι άλλες, οι κανονικές ντε, και βγάλανε λέει το πρόγραμμα το λάιτ, να, σαν αναψυκτικό ή γάλα. Το επικοινώνησαν κιόλας ότι σου δίδουν ευελιξία, αλλά εκεί στα ψιλά γράμματα αντιλαμβάνεσαι ότι σε δουλεύουν ψιλό γαζί μιας και δεν φτήνυναν την οικονομική να την κάνουν οικονομικότερη, αλλά ακρίβυναν το δικαίωμα της βαλίτσας με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια λιγότερο οικονομική με τη δυνατότητα μεταφοράς Κολομπίνας και λοιπών τιμαλφών.

Στην αρχή μου κακοφάνηκε, σιγά σιγά το προσάρμοσα. Πήρα ειδικό βαλιτσάκι σωστού μεγέθους και ό,τι χωρέσει χώρεσε και τα υπόλοιπα δεν πειράζει, μιαν άλλη φορά. Βέβαια, έτσι που υποχρεώνεσαι να έχεις μόνο χειραποσκευή, είναι και το θέμα με τα υγρά – που κακό ψόφο να έχουν εκείνοι που έκαμαν τρομοκρατίες και δεν μπορώ να πάρω τη μους για τα μαλλιά – όχι ότι έχω μαλλιά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Και μπαίνεις στη διαδικασία να κουβαλάς μέχρι 10 μίνι μπουκαλάκια σε ειδικό σακουλάκι – και την οδοντόκρεμα μαζί και το μασχαλέξ, με φόβο και τρόμο μην κρατήσουν την κολώνια τη Ντιόρ την ακριβή, που σου τέλειωσαν τα δείγματα κι εκείνη περνά δεν περνά.

‘Εστω ότι και αυτό το συνηθίζεις και πράττεις αναλόγως.

Ερχόμαστε μετά στα του φαγητού – κι εδώ πρόκειται περί πίκρας μεγάλης.

Παλιά που λες, στην τότε Ολυμπιακή, είχαν σερβίρει πλήρες γεύμα με γαρίδες και κάτι άλλο, τι ψωμιά, τι τυριά, τι κρασιά και επιδόρπιο. Τώρα η Ολυμπιακή σερβίρει ένα Κυκλαδίτικο έδεσμα, 1χ1 cm το οποίο λίγη πρεσβυωπία να έχεις δεν είναι ορατό δίχως γυαλιά. Είχαμε επίσης γράψει πέρσι για το μαγικό κουτάκι της Swiss  που χώραγε ένα πλήρες γεύμα για την Τίνκερ Μπελ – αλλά ήταν πλήρες τουλάχιστον.

Πρίν λίγες μέρες πήγαμε στην όμορφη Βιέννη και πετάξαμε με τη Austrian Airlines, η οποία είναι και Star Alliance και Star του σινεμά και είχαμε την ευκαιρία να γευτούμε θαυμάσιες γαστριμαγικές εκπλήξεις που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο.

Έρχεται που λες η έρμη η αεροσυνοδός – που ήτο όλες μιας κάποιας ηλικίας για κάποιο λόγο, και σου έχει επιλογή μενού. Είτε αλμυρό, ή γλυκό. Όχι και τα 2 μαζί για να μην αναστατωθεί το πεπτικό σύστημα και βρισκόμεθα σε αεροπλάνο και δεν είμαστε για τέτοια. Οπότε, ο χαρούμενος και πεινασμένος επιβάτης είχε την ευκαιρία να απολαύσει είτε μια γκοφρέτα της Milka με φουντούκι, γύρω στα 60 γραμμάρια, ή ένα πολύ μικρό σακουλάκι με αλμυρα κρακεράκια, τύπου εκείνα με τα ζώδια αλλά κατάτι μικρότερα και σαφώς λιγότερα κι εντελώς άγευστα.

Η χαρά μας και η ικανοπόιησή μας όπως αντιλαμβάνεσαι, ήταν πολύ μεγάλη και η πτήση πέρασε με τις κοιλιές χορτασμένες και τον ουρανίσκο μουδιασμένο απ την ηδονή.

Στο γύρνα μας περίμενε μεγαλύτερη έκπληξη μιας και οι 2 επιλογές συμπεριέλαβαν τη γνωστή μας γκοφρέτα και ένα μήλο. Ένα μήλο που λες, μη φανταστείς μεγάλο, μεσαίο προς φιρίκι ήταν το οποίο και απόλαυσε η συνεπιβάτης μου εξ αριστερών η φαρμακομύτα που διάβαζε την κρυφή γοητεία του εντέρου, έπινε τομάτο τζους και προσπαθούσε να πείσει τα παιδιά της ότι το εν λόγω μήλο ήταν ωραίο.


Μπορεί και να ήταν, δεν ξέρω. Εγώ γκοφρέτα έφαγα!

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Φθινοπωρινές θύμησες


Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Μπήκε το χινόπωρο, η θερμοκρασία έπεσε λιγάκι, τα φύλλα πέφτουν επίσης, ο Οκτώβρης ο πρώτος ουσιαστικά επίσημος της εποχής είναι εδώ, με υποσχέσεις για δροσιά, για πρωτοβρόχια για αρώματα και αναμνήσεις.

Ένας μήνας γιομάτος θύμησες, θύμησες από λίγο πριν μέχρι ακόμα πιο πέρα, θύμησες απ τα μικράτα μας, που ζωσμένα τη σάκα τη σχολική, με ύψος λίγο πιο πάνω απ το ένα μέτρο, περπατάγαμε ζωσμένοι με καπαρτινάκι σένιο τα 25 λεπτά για το σχολείο, το σχολείο που ήταν και μακριά και σε αθλία κατάσταση.

Τα πράγματα ευτυχώς άλλαξαν, γίνανε περισσότερα σχολεία από τη δεκαετία του 70 που πρωτοπήγα εγώ, και τα παιδιά χαρούμενα παίζουν και γελούν ανέμελα στον ήλιο το φθινοπωρινό.

Οι μνήμες είναι απρόβλεπτες, μια μυρωδιά, ένας ήχος, ένα τραγούδι είναι αρκετά για να σε ταξιδέψουν πίσω.

Έτσι λοιπόν, εκεί που ετοιμαζόμουν προχτές, για τη βραδυνή έξοδο με φίλους διαλεχτούς, άκουσα φωνές παιδιών στο γηπεδάκι του σχολείου δίπλα στο σπίτι και μεταφέρθηκα ξανά στα σχολικά χρόνια.

Βγάζοντας τα φθινοπωρινά γιατί ψύχρανε, θυμήθηκα ότι παρόλο που ήμουν ένας απ τους καλύτερους μαθητές, απ την αρχή του σχολείου μέχρι το τέλος, Πανεπιστήμιο δεν πήγα, λάθος επιλογές και ανατροπές στην πορεία αυτή.

Παρόλα αυτά, κατάφερα να έχω μια συμπαθητική καριέρα και όμορφες εξωσχολικές δραστηριότητες. Και κάπου εκεί αντιλήφθηκα ότι πρέπει να χάσω το συντομότερο κιλά γιατί δεν μου κάνουν τα φθινοπωρινά τα ρούχα...

Τις προάλλες δε, εξιστορούσα σε αγαπημένες συναδέλφους τη μαγεία που είχε η ψαρόσουπα στην Πάχη, όταν πήγαινα με τους γονείς μου, πριν 30-35 χρόνια όπως συνειδητοποίησα μετά.

Μετά θυμόμαστε με την αγαπημένη φίλη Σοφία, την ώρα που με κέρναγε μαγευτικά ροβύθια, ένα Πάσχα στη Τζιά - πριν 13 χρόνια, όπως επίσης συνειδητοποιήσαμε μετά.
Και μετά αναρωτιέμαι γιατί τρίζει το γόνατο τώρα που άλλαξε ο καιρός.

Καλό μας μήνα!

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Τέλος εποχής

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Και ξεκίνημα μιας νέας, το χινόπωρο το διαλεχτό έρχεται, η ζέστη (δεν) οπισθοχωρεί, τα πρωτοβρόχια (δεν) προβλέπονται σύντομα, έρχονται νέα ξεκινήματα, αποφάσεις, παθήματα.

Γύρισα που λες απ του Πηλίου τις ακτές ξεκούραστος και νηπενθής. Γυρίσανε και όλοι οι υποδέλοιποι από όποιες ακτές ή ραχούλες επέλεξαν για την ικανοποίησή τους, για τη ραστώνη τους βρε αδερφέ, και οι δρόμοι γιόμισαν μαυρισμένους και εκνευρισμένους Αθηναίους να ξαναπερνούν τα κόκκινα και να γιομίζουν τα φανάρια.

Χτες το βράδυ, κατά τις 21.00, μη φανταστείς, οδηγώντας για προορισμό θαυμάσιο, έπεσα πίσω από έναν κύριο με διπολική διαταραχή – το λιγότερο. Εκεί που σε άδειο δρόμο σουρνόταν με 18 χλμ/ώρα, αίφνης γκάζωνε για λίγα δευτερόλεπτα, ξεθάρρευα κι εγώ και γκάζωνα, μόνο και μόνο για να κοκκαλώνει το αυτοκίνητο σχεδόν δίχως λόγο κι αφορμή (η καρδιά σου άλλη θέλει) και να πλακώνω κι εγώ τα ταλαίπωρα τα φρένα για να συνεχίσουμε να σουρνόμαστε. Το μαρτύριο αυτό διήρκησε κανά τεταρτάκι που μου φάνηκε αιώνας, αλλά αντιλήφθηκα ότι ο Κύριος δοκίμαζε την υπομονή μου με γνωστούς τρόπους και μέσα. Βλέπεις, τα 3 γράμματα της πινακίδας το προπορευόμενου ήτο ΙΟΒ (μια μικρή ανορθογραφία τη συγχώρεσα στον Κύριο μιας και είχε άμεσα εμπλακεί το ελληνικό δημόσιο.)

Κι εκεί αντιλήφθηκα ότι τα πάντα ρει, ακόμα και η ιστορία, χρησιμοποιήθηκε ένας σύγχρονος Ιώβ για να με κάνει να συλλογιστώ το βάθος και το αέναο και να καταλήξω πως όλα συνδέονται και πως αν μια πεταλούδα πετάξει στις Μαλδίβες, μια λαίλαπα θα χτυπήσει κάπου αλλού, που δεν μου ρχεται τώρα.

Έτσι, κατάλαβα επιτέλους, ότι αν δεν είχα μαγειρέψει το καπάκι της κατσαρόλας αντί για τα χόρτα την προηγούμενη εβδομάδα, με αποτέλεσμα να πάρει φωτιά το πλαστικό χερούλι του (το καπάκι είναι γυαλί πυρίμαχο – δεν καίγεται, δεν σπάει) και να μείνει το καπάκι με μια τρύπα η οποία φέρνει συνειρμικά στο Πάνθεον της Ρώμης, δεν θα είχα κάψει ειδεχθώς το χέρι μου προχτές. Βλέπεις, είχα τη φαεινή ιδέα εκεί που ξαναέβραζα χόρτα – μιας και τα βλίτα είναι στην εποχή τους και πλένονται εύκολα – να σκεπάσω την κατσαρόλα με το τρύπιο καπάκι και μετά όταν πήγα να δω αν έβρασαν ή αν ήτο ακόμα al dente, έχωσα το δείκτη του δεξιού χεριού στην τρύπα ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ, με αποτέλεσμα να το τσουρουφλίσω – στον ατμό πάντα για έξτρα υγεία.

Το δάχτυλο απολλωτριώθηκε κι ένας τεράστιος πόνος ξεκίνησε. Του έβαλα πάγο, του έβαλα νερό, έβρισα ότι γνωστό και άγνωστο είχα κατά νου και πήγα στο μπάνιο. Κι εκεί, ανάμεσα σε χρήσιμα αντικείμενα καλλωπισμού και χάπια μυοχαλαρωτικά, ανάμεσα σε ξυραφάκια και αφρούς ξυρίσματος αχρησιμοποίητους έτη πολλά, ανάμεσα σε δείγματα αρωμάτων, μπατονέτες και μικρές συσκευασίες αφρόλουτρου από ξενοδοχεία, ανακάλυψα μια Bepanthol για σύγκαμα μωρού, ληγμένη και υπέροχη, η οποία δεν θα έπρεπε να είναι εκεί μιας και δεν την αγόρασα ποτέ. Δίχως να προβληματιστώ λεπτό, τη χρησιμοποίησα για σχετικά άμεση ανακούφιση και δροσιά.

Μετά όμως και λίγο πριν πιάσω το μέσο του ίδιου χεριού στην μπαλκονόπορτα και βρίσω πάλι απ την αρχή ό,τι είχα βρίσει πρωτύτερα, προβληματίστηκα έντονα για το πως βρέθηκε η κρέμα η διαλεχτή η ληγμένη στο ντουλαπάκι μου και την επόμενη μέρα ανακάλυψα ότι μια αγαπημένη ψυχή που είχε φιλοξενηθεί σπίτι μου για λίγο την είχε αφήσει εκεί, στοργικά γιατί μάλλον γνώριζε ότι θα έκαιγα το χέρι μου και ότι δεν θα είχα προβλέψει να έχω τίποτα να βάλω πέρα από κατάρες και βρισιές.

Έτσι, επιβεβαίωσα πρώτα απ’ όλα ότι συνεχίζω να είμαι απίστευτος γκαντέμης (μετά το πιάσιμο στην πόρτα είχα και κράμπα στη γάμπα στον ύπνο μου, ενώ πριν μερικές μέρες με τσίμπησε τσούχτρα, λίγο αφού με είχε πάρει ο αέρας με την ομπρέλα θαλάσσης και λίγο πριν σπάσω μια καρέκλα εκεί που τεντωνόμουν – τουλάχιστον κέρδισα στη μπιρίμπα και στην αγάπη ταυτοχρόνως) και δεύτερον ότι η οικονομία του σύμπαντος φέρνει μπροστά μας γεγονότα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους μόνο και μόνο για το καλό μας.


Καλό μήνα λοιπόν, καλή αρχή και αισιοδοξείτε. Το σύμπαν λειτουργεί υπέρ μας! (ελπίζω σε καμιά ώρα που θα πάω για φαγητό να μην εκραγεί ο φούρνος μικροκυμάτων στα μούτρα μου).