Ο Ταχυδρόμος χτυπάει 2 φορές

Αχ φιλενάδα, αχ, ήρθε ο καιρός κι ανθίσαν τα χυσόδεντρα. Τι, δεν τα ξέρεις τα χυσόδεντρα; Είναι παντού φυτεμένα στο κλείνον άστυ και ανθίζουν δις ετησίως. Δις φιλενάδα, δεν τους φτάνει μια φορά, λυσσάνε τα άτιμα να γεμίσουν τον αέρα με τη μυρωδιά τους, τη μυρωδιά που λένε ότι θυμίζει σπέρμα, αλλά εμένα προσωπικά δεν μου το θυμίζει, είναι τόσο έντονη δε, σχεδόν αναγουλιαστική. Σαν χαρουπιά έμαθα ότι είναι, όμορφο δέντρο τολμώ να πω, φύεται σε δρόμους και πλατείες, σε σχολεία κι εκκλησίες και ανθίζει βρωμοκοπώντας κάθε Οκτώβρη και Μάρτη. Και ξέρεις τι είναι εκεί που πας αμέριμνος πάνω στο όχημα με το πρωινό breeze να σε χτυπάει καταμούτρως να σου ρχεται αυτό το άρωμα; Σου περνά η διάθεση για τυρόπιτα ευθύς αμέσως!

Θυμάμαι δε, πριν χρόνια, που είχαμε πάει ζευγάρια κάπου στη Νότια Πελοπόννησο (στο Μαυροβούνι συγκεκριμένα), είχαμε κάνει μια μονοήμερη στη Μονεμβασιά, στο κάστρο. Ήταν προς τα τέλη Οκτώβρη θυμάμαι, ο καιρός ήταν υπέροχος, ο ήλιος έλαμπε και το τοπίο και η παλιά πόλη ήταν μαγική, κι εκεί που περιδιαβαίναμε τα σοκάκια μου ρχεται η μυρωδιά. Χυσόδεντρα. Σε πλήρη άνθιση. Σε πλήρη μπόχα. Όπου φύγει φύγει, δεν παλευόταν φιλενάδα με την καμία, μα με την καμία σου λέω. Τρέχοντας φύγαμε για άλλες τοποθεσίες όμορφες από τα μέρη εκείνα! Κάτι κυκλάμινα θυμάμαι ανθισμένα σε ένα απέραντο λιβάδι!

Αλλά αρκετά με τα χυσόδεντρα, θα περάσει και αυτό και μέχρι το Μάρτη θα το χουμε ξεπεράσει!

Πήγα που λες γυμναστήριο το πρωί, και πετυχαίνω μια κοπέλα που ενώ την ξέρω όσα χρόνια πηγαίνω, είχα αρκετό καιρό να τη δω και είχα υποθέσει ότι είχε αλλάξει ή είχε σταματήσει. Χαιρετηθήκαμε κι εκεί που την κοιτούσα προσπαθούσα να καταλάβω τι έχει αλλάξει. Γύρω στα 40 αυτή, ασχημούλα στο πρόσωπο και πολύ γυμνασμένη, κάτι όμως είχε αλλάξει. Κι εκεί που κάναμε εγώ κοιλιακούς κι εκείνη δικεφάλους την παρατηρώ ότι όταν κάνει διάλειμμα, ποζάρει μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάζεται με θαυμασμό. Προφίλ και 3/4 κυρίως. Την βλέπω μία, τη βλέπω δύο και αντιλαμβάνομαι. Έχει βάλει βυζιά. Έχει βάλει βυζιά, διότι ήταν πλάκα και τώρα είναι τσουπωτά τσουπωτά και καμαρωτά. Και κοιτάζεται και γουστάρει. Κοιτάζει τα νεοαποκρηθέντα στήθη - δύο τον αριθμό φυσικά - και γουστάρει πολύ! Τη χάρηκα. Λίγο έλλειψε να της πω - με γεια τα βυζιά, τέλεια είναι, αλλά συγκρατήθηκα. Έχει βαρύ χέρι...

Εν τω μεταξύ, το τρένο το πρωί το πρόλαβα στο τσακ και μπήκα άρον άρον και ήταν και λειψό - ως συνήθως - και είχα μέσα δύο μαλάκες. Τη χοντρή που προσπάθησε να με σπρώξει την ώρα που μπαίναμε και να μου πάρει τη θέση, ενώ δεν χωράγαμε και οι δύο (για να μη με κακοχαρακτηρίσεις να σου πω ότι εγώ είχα ήδη μπει ο μισός την ώρα που το άσπλαχνο κήτος προσπάθησε να με ποδοπατήσει και να μου φάει τη θέση) και που εισέπραξε άγριο βλέμμα και παρατήρηση τύπου "Που πας; Θα μας σκοτώσεις για να μπεις; Έλα τέλειωνε πρωί πρωί" και μαζεύτηκε στην άλλη και χαχάνιζε με μια φίλη της ίδιων κυβικών και τον πιτσιρικά που αφενός του ήταν δύσκολο να κάνει μισό βήμα πιο κει να είμαστε άνετα και αφετέρου έπαιζε το μπεγλέρι μέσ στ αυτιά μας. Τακ τακ τακ και το νεύρο κορδόνι πρωί πρωί. Ας όψεται...

Και ανεβαίνοντας προς το τρένο (γιατί η σημερινή ανάρτηση είναι σαν το Μη αναστρέψιμος, πάει ανάποδα), εκεί που χαιρόμουν που τα σχολεία είναι κλειστά και δεν έχω να κάνω σλάλομ ανάμεσα σε μανάδες αλλόφρονες μετά των τέκνων τους που βγαίνουν όλες μαζί στους δρόμους σαν τα πράιτα και δεν υπολογίζουν τίποτα, στο χωράφι τους όλες βρε παιδί μου, δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο (πρόσεχε, σου λέω δρόμο, όχι πεζόδρομο), μου πέφτει η τσάντα του γυμναστηρίου που δεν είχα φαίνεται καλοδέσει στη σχάρα και ακούω την πίσω ρόδα να κάνει χρ χρ χρ. Σταματάω, στηρίζω το ποδήλατο κι εκεί που προσπαθώ να ξεμπλέξω τους ιμάντες και να την ξαναδέσω και βρίζω χαμηλοφώνως, με σκουντάει μαντάμ χαμένη σε έναν κόσμο ονειρικό και μου λέει:

"Ο Ταχυδρόμος είσαι;"
"Ορίστε;" απαντώ με ειλικρινή απορία
"Ο Ταχυδρόμος είσαι;" με ξαναρωτά με μια προσμονή στα μάτια
"Όχι βέβαια" της ανταπαντώ...

Πρόσεξέ με. Είμαι ντυμένος με μια πορτοκαλί μπλούζα με τον Superman, μια γκρι βερμούδα τύπου φόρμα και αθλητικό παπούτσι, έχω πάνω στο ποδήλατο φαί, τσάντα γυμναστηρίου η οποία ουδεμία σχέση δεν έχει φυσιογνωμικά με την τσάντα του ταχυδρόμου, τσαντάκι περασμένο σα ζουρλομανδύα πάνω μου κι εκείνη με πέρασε για τον ταχυδρόμο. Δεν ξέρω τι είχε πιει η μαντάμ πρωί πρωί, αλλά ό,τι και νάτανε δούλεψε! Τη συνταγή καλέ μαντάμ, τη συνταγή και γρήγορα γιατί κι εγώ στον κόσμο σου θέλω να μπω...