Ήρθες;

Ήρθες Αγγέλα μου; Ήρθες μάτια μου πανέμορφα, φως των ματιών μου, ψυχή της ψυχής μου, τζιέρι μου, τσαντσαμίνι μου, μπουγαρίνι μου, οξυγόνο στα πνευμόνια μου; Ήρθες;

Έφτασες στην ανεμοδαρμένη Αθήνα που συννεφιασμένη σε υποδέχτηκε για να μην σου φανεί περίεργος ο καιρός; Πάτησες με το γοβάκι σου τα ιερά χώματα της πατρίδος μας; Αναπνέεις τον ίδιο αέρα που αναπνέω εγώ ο απλήρωτος, ο Γιώργος ο άνεργος, η Μαρία με τα τρία παιδιά τα πεινασμένα; Λούζεσαι με το ίδιο φως; Τι καλά χαρά μου, τι καλά!

Ήρθες κι έφερες δώρα και μαντάτα; Θα μας στηρίξεις Αγγέλα μου, χάδι μου, δροσιά μου; Θα γίνεις εσύ το δεκανίκι που θα στηρίξει την ανάπηρη γριά στο Άνω Κατσικοχώρι που της κόβουν τον ΟΓΑ; Που της κόβουν το επίδομα; Ή την άλλη την καημένη που μπαίνει αξιοπρεπέστατη στο τρένο κάθε μέρα και ζητιανεύει γιατί της τα κόψανε όλα και δεν έχει να φάει, που ακόμα κι εγώ ο δύσπιστος την πιστεύω;

Ήρθες ζωούλα μου; Μάτωσε η καρδούλα σου η μεταξένια με το δράμα του καθένα μας; Ήρθες να μας φέρεις ανάσα δροσιάς και ξεγνοιασιάς στο δύσκολο χειμώνα που' ρχεται, στο χειμώνα που δεν θα βάλουμε πετρέλαιο γιατί πιο φτηνά θα μας ερχόταν να καίγαμε ζαφείρια, διαμαντένια μου;

Ήρθες κούκλα μου πανέμορφη και κλείσαν οι δρόμοι, κλείσαν τα μάτια, κλείσαν τα στόματά (τους) γιατί αν ανοίγουν λεν βλακείες; Καμιά σοκολάτα έφερες ή μόνο μηνύματα; Τι μου φερες βρε Αγγέλα μου, αγγελούδι μου ζωγραφιστό απ τα ξένα; Μού φερες σουβενίρ μαγνητάκι απ το τείχος του Βερολίνου; Μού φερες κούπα με το Μόναχο ζωγραφισμένο πάνω; Μού φερες βότσαλο απ την Άνω Βεστφαλία-Ρηνανία; Μόνο μήνυμα μου φερες; Τι να το κάμω βρε Αγγέλα μου, τι να το κάμω βρε χρυσάφι μου; Δεν μου τό στελνες στο κινητό που μπήκαμε στα έξοδα να σε υποδεχτούμε; Και να τα μπατσικά, να οι βατραχανθρώποι, να τα αερόστατα, να τα κικλειδώματα. Αμ οι βενζίνες; Ένα σκασμό λεφτά βρε κούκλα μου, έχεις δει που έχει πάει η αμόλυβδη; Όχι; Εμ, γιατί να δεις, εσύ την πλερώνεις; Κι εσύ, με το ίδιο ταγιέρ έμαθα πως ήρθες, δεν έραψες καινούριο... Κλέφτρα να γίνει η Dior;

Ήρθες βρε αστέρι μου, ήρθες να δεις αυτόν τον ψηλολέλεκα να τα πείτε; Τι να πείτε; Ότι ναι μεν, αλλά; Ότι πρέπει να πειθαρχήσει; Πόσο ακόμα να πειθαρχήσει; Το μόνο που δεν έχει κάνει είναι να βάλει να μας σφάζουν έναν έναν ή τον ένα πίσω απ' τον άλλον με την ίδια σφαίρα για οικονομία. Οικονομία βρε ζωγραφιά μου, ναι σαν τη Φιλιππίδου στη διαφήμιση, οικονομία, κι από bonus άσε να παραφράζουμε το άσμα της Αννούλας της φτωχιάς ερμηνεύτριας και να το κάνουμε "Το Bonus περιμένω, το bonus περιμένω, το bonus περιμένω, αυτό, αυτό". Πόσο βρε μάνα μου;

Και θα πας και στον άλλον που τόλμησε τότε και αντιστάθηκε; Και τώρα; Αντιστέκεται; Τώρα βροχή Αγγέλα μου, τώρα βροχή... όπως στο Βερολίνο σου...

Αχ Αγγέλα μου, σχώρα με που δεν ήρθα με ένα μάτσο κατιφέδες να σε υποδεχθώ, αλλά έπρεπε να ήμουν εδώ, ναι, εδώ που δεν με πληρώνουν γιατί εσύ και η παρέα σου αποφάσισε ότι τα έχω φάει τα χρεωστούμενα, σχώρα με τζόγια μου που δεν ήρθα να σε εκτελωνίσω μην ταλαιπωρείσαι κι εσύ κορίτσι πράμα. Ήρθες λοιπόν;

Αρκετά. Δεν την κάνεις σιγά σιγά; Αρκετά.