Περαστικά μας

Ωραία δεν περάσαμε χτες ρε φιλενάδα (Φούλη, Μαρίνα, Δανάη, Αστέρω - που έκλεψες τηνπαράσταση χτες - Μάλερ, Σερενάτα, Κώστα, Παναγιώτη, Λίλα, Μαρία, Κυριάκο, Λέφτι, Λιακάδα, El bario, marimar, denis, κουμπάρα, balanced, και όποιον ξέχασα να με ραπίσει πάραυτα!); Γελάσαμε, ακούσαμε μουσικούλες που ελπίζω να σου άρεσαν, είπαμε και καμιά μαλακιούλα, για μένα τέλεια ήταν για άλλη μια φορά και θέλω να σε ευχαριστήσω που ήσουν εκεί και μου έστελνες μηνύματα, που μου έκανες παρέα και έδιωξες το άγχος μου. Έχω βλέπεις αυτόν τον φόβο του μικροφώνου!

Φυσικά θέλω να ευχαριστήσω τον Λουστράκο και τον Blue που με φιλοξένησαν εκτός από την εκπομπή στο ζεστό σπιτικό τους και με τάισαν εκείνο το θεϊκό παστίτσιο - από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά - και με ξεπροβόδισαν με αγάπη και ταπεράκια! No more ρεβύθια, παστίτσιο for ever!

Φυσικά ήταν και η θεότρελη υπέροχη Ρία και κάναμε κεφάλι απ τα γέλια πριν την εκπομπή αλλά και η θαυμάσια Ζουζούνα, ζεστή και γελαστή σαν άνοιξη! Κορίτσια δεν φαντάζεστε πόσο χάρηκα που σας είδα!

Και μετά από όλο αυτό το θαύμα γυρίζω σπίτι πτώμα, κάνω κανά δυο τσιγάρα και πέφτω υποτίθεται ξερός. 12.30 ξάπλωσα, πριν τις 2.30 δεν κοιμήθηκα. Μα είναι φοβερό, να είσαι πτώμα, να μην μπορείς να δεις μπροστά σου απ τη νύστα και να μη σε παίρνει ο ύπνος. Φριχτό. Χωρίς λόγο, ησυχία είχε, δεν ζεσταινόταν κανείς, δεν κρύωνε κανείς, το στρώμα διπλό και φιλόξενο, τα μαξιλάρια ανατομικά και υπέροχα, το μάτι όμως γαρίδα. Μου θύμισε κάτι παλιές εποχές που ζούσα ερωτική απογοήτευση και πριν τις 5 το πρωί δεν ξάπλωνα γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώω, το τι Μερέντα και τι τελεμάρκετινγκ έπεφτε τότε, άλλο πράγμα.

Και φυσικά το πρωί δεν μπορούσα να ξυπνήσω και είχα που είχα εκ των πραγμάτων πολλή όρεξη να πάω στη δουλειά, σήμερα είχα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Και παίρνω το όχημα και πάω στο τρένο, χωρίς πολλά ευτράπελα, μόνο με ένα ζώο παραλίγο να πλακωθώ πρωί πρωί αλλά έδωσα τόπο στην οργή. Όλα καλά.

Κι εκεί που με πρήζανε με ένα σωρό πράγματα και δεν μιλούσα, απλά φόρτωνα, με πήρε απ την εισπραχτική ο Μεγαλύτερος Πρήχτης Έβερ. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Με είχε ένα τέταρτο στο τηλέφωνο να μου λέει τα ίδια και τα ίδια και να του απαντάω τα ίδια και τα ίδια χωρίς απολύτως κανένα αποτέλεσμα. Στο τέλος αναγκάστηκα να του το κλείσω γιατί άλλη μια φορά να τον άκουγα να τονίζει το επίθετό μου λανθασμένα, θα τον έβρισκα και θα τον έσφαζα επιτόπου. Το κλείνω λοιπόν, τα νεύρα τσίτα, είχα κοκκινίσει ολάκερος κι ένα τικ κουνούσε το αριστερό μου φρύδι (νομίζω ότι σήμερα απέκτησα το πρώτο μου τικ, ακόμα κουνιέται το φρύδι μόνο του), με παίρνει κάποιο στέλεχος της εταιρείας να με ρωτήσει μια μαλακία για μια δουλειά.

Μέγα λάθος.

Το τι άκουσε, το τι βρίσιμο, σιχτίρι, ουρλιαχτό έβγαλα, δεν περιγράφεται. Σοκαρισμένη μου ψελίζει να προσέχω τον τόνο μου κι εκεί έγινε το σώσε. Το σώσε σου λέω.

Μετά από λίγες ώρες και αρκετά πριν σχολάσω, σηκώθηκα και ήρθα σπιτάκι μου να ξαπλώσω να μου φύγει το νεύρο και ο πονοκέφαλος. Που τέτοια τύχη. Οι διπλανοί αποφάσισαν να τα κάνουν  όλα εκείνη την ώρα και να κοπανάνε ποιος ξέρει τι και φυσικά κανείς δεν κοιμήθηκε στο διαμέρισμά μου.

Και σκέφτομαι, μα είναι δυνατόν, η μία μέρα να είναι υπέροχη και η αμέσως επόμενη φριχτή; Θα μου πεις και η Απόβλητη το ξερε ότι στην πρεμιέρα της θα σαβουριαζόταν; Αμ δεν το ξερε η φτωχή, δεν το ξερα κι εγώ και πονάμε αμφότεροι.

Περαστικά μας!