Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Stop


Ποδηλατείς προσεκτικά - κράνος, εξάρτηση, φώτα πορείας. Πας δεξιά πάντα, δεν ελίσσεσαι σα μουρλός ανάμεσα στα ΙΧ και τα λεωφορεία, σταματάς σε όλα τα φανάρια και δεν πηγαίνεις ανάποδα σε μονόδρομους. Ποδηλατείς με ευθύνη για ένα και μόνο λόγο. Θέλεις να ποδηλατήσεις και αύριο αν θα χει λιακάδα, και μεθαύριο και γενικώς. Θέλεις να γυμναστείς, θέλεις να νιώσεις την ελευθερία που σου προσφέρει το υπέροχο αυτό μέσο, θέλεις να σβήσεις τη γεμάτη μέρα απ το κεφάλι σου.
Κι έρχεται η στιγμή του μαλάκα που θα ανοίξει την πόρτα χωρίς να κοιτάξει ή που θα κόψει απότομα δεξιά, μόλις 1 μέτρο από σένα και θα κοκαλώσει το αυτοκίνητο γιατί απλά μιλούσε στο γαμημένο το κινητό και δεν σε έχει δεί.
Και κοκαλώνει τα φρένα και πέφτεις. Και χτυπάς, όχι πολύ, πιο μεγάλη είναι η τρομάρα, αλλά χτυπάς. Κι εκείνος χαμπάρι. Όσο σε μαζεύουν οι έκπληκτοι περαστικοί κι εσύ προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε, αν χτύπησες, αν χάλασε το ποδήλατο, αν σκίστηκαν τα ρούχα σου, από που τρέχουν τα αίματα - εκείνος συνεχίζει ατάραχος να μιλά στο κινητό.
Και σας βλέπω συνέχεια - μα συνέχεια - που οδηγείτε με το κινητό στ αυτί. Συνέχεια. Ή που τσακώνεστε μέσα στο αμάξι. Ή που βάφεστε εν κινήσει. Η άλλη έγβαζε τα φρύδια της εν κινήσει. Ή που περνάτε Stop χωρίς καν να κοιτάξετε. Και κάποια μέρα θα σκοτώσετε κάποιον γιατί απλά δεν θα τον πάρετε χαμπάρι. Και μέσα στην ένταση που αισθάνομαι τώρα - σας εκλιπαρώ. Μη μιλάτε με τα κινητά στο αυτοκίνητο. Μην αποσπάτε την προσοχή σας. Βάλετε ένα γαμημένο hands free, δωρεάν τα δίνουν με τα κινητά εδώ και χρόνια. Συνέλθετε γαμώ το κέρατό σας.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Βροχή και σήμερα...

Βρέχει φιλενάδα, μια γλυκιά βροχή, μπλεγμένη με σκόνη απ τη Σαχάρα δημιουργώντας έναν πηλό κόκκινο, αρκετή ποσότητα του οποίου σε κάθε αυτοκίνητο είναι ικανή να δημιουργήσει ένα όμορφο τασάκι - ένα μικρό κομψοτέχνημα θα τολμούσα να πω, μια χειροτεχνία κατάλληλη για καπνιστές και μη - ένας ξένος να σου ρθει, ένα τσιγάρο να θέλει ν' ανάψει να πάνε κάτω τα φαρμάκια, στη γλάστρα με το βασιλικό να το σβήσει; Άσε που με τόση βροχή το μόνο φυτό που ευδοκιμεί στα Αθηναϊκά μπαλκόνια είναι τα νούφαρα και τα φύκια... μην το συζητάς.

Βρέχει που λες εδώ και μέρες, τι μέρες, βδομάδες, τι βδομάδες, μήνες, με μικρά μόνο διαλείμματα απλής συννεφιάς ή - Θέ μου φύλαγε - ηλιοφάνειας. Να, σαν τα πέρσι που κάναμε ένα μπάνιο το Μάη - όπου είχαμε ανοίξει και το παράθυρο να μπει δροσιά αλλά μπήκαν νερά - και μετά μέσα Ιούνη πια, μέσα Ιούνη για να δούμε τον ήλιο τον ξανθό, κι αυτό όχι απαραιτήτως, μη φαντασθείς, έτσι λίγο βγήκε ο ήλιος και μετά ξανάβρεχε, και πέρασε το εύθυμο καλοκαιράκι και ήρθε το χινόπωρο πιο υγρό από ποτέ κι έχει παπαριάσει η πλάση σαν τα χέρια μετά από μπουγάδα στο χέρι - με Persil Express μόνον, διότι εσύ σα νοικοκυρά διαλεχτή, ξέρεις.

Και τώρα ήρθε η άνοιξη και τα λουλούδια θα άνθιζαν αν έβγαινε και λίγο ο ήλιος ο ηλιάτορας να τους προσφέρει χάδι, να τους δώκει ενέργεια ν' ανθίσουν, όχι, κατά Αύγουστο μεριά τις βλέπω τις παπαρούνες να προβάλλουν τα κόκκινα κεφαλάκια τους - αν δεν έχουν σαπίσει μέχρι τότενες.

Βρέχει και γεμίζω νοσταλγικές μνήμες, μνήμες αλλοτινών καιρών τότες που η Αθήνα λέγανε οι παλιοί, ότι είχε ξηρό κλίμα και έρχονταν οι φυματικιές της όπερας να ανασάνουν.

Ενθυμούμαι - με μια δόση νοσταλγίας - εκείνα τα Πέτρινα Χρόνια που είχε να βρέξει καιρό αρκετό, μήνες ολόκληρους ξηρασίας και ατάσθαλης σκόνης, τόσον καιρό δε, που στέρεψεν ο Μαραθώνας και όλα τα συμπαραμαρτούντα, ενώ ο έρμος Μόρνος είχε λιγάκι νεράκι, να να τόσο δα στον πάτο, που η ΕΥΔΑΠ αύξησε τα τιμολόγια για να μην καταναλώνουμε νερό χωρίς λόγο (και που φυσικά παρέμειναν φουσκωμένα), που τοποθετούσαμε με θέρμη ένα τούβλο στο καζανάκι, δίπλα στο αεροστεγές με τα χρυσαφικά,

Περισσότερα εδώ!

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Τι λες βρε Μπούλη

Λίγες μέρες μόνο φιλενάδα, μετά την ανακάλυψη του άτυχου Βαγγέλη, του παιδιού που μας έκανε και δακρύσαμε, όσων έχουμε καρδιά τουλάχιστον, λίγες μέρες μετά την επιβεβαίωση των χειρότερων εφιαλτών μας - θα μου πεις , δεν τα ξερες βρε καημένε κι εσύ, μωρέ τα ξερα αλλά επειδή είμαι Τοξότης πάντα περιμένω μέχρι το τέλος με αισιοδοξία, τις ίδιες μέρες όπου όλοι ) ακόμα και η Χρυσή Αυγή - Θεέ μου φύλαγε) καταφέρονται κατά του εκφοβισμού, τραμπουκισμού και όπως θέλεις πες το, έρχεται ο γνωστός και αγαπημένος σε όλους μας ιεράρχης, ο κος Άνθιμος εκ Θεσσαλονίκης να συνεντευξιαστεί με τον κο Αρναούτογλου, τον αξιοσέβαστο παρουσιαστή τρασαδούρων - ναι, εκείνων που έβαζε την Κλάρα να χέζει και έριχνε απρόσμενα τούρτες στα μούτρα ανυποψίαστων πλην τίμιων κορασίδων, και να δηλώσει πως η ομοφυλοφιλία είναι θανάσιμο αμάρτημα και πως θα καούμε στην κόλαση και πως δεν θέλει το gay pride, αλλά δεν τα βάζει με τους ομοφυλόφιλους, τους επιτρέπει να μετανοήσουν όπως μετανόησε ο Μέγας Κωνσταντίνος του οποίου τα ειδεχθή εγκλήματα και οι δολοφονίες συγχωρέθηκαν και ανακυρήχθηκε άγιος της εκκλησίας μας, ναι, αυτής της εξουσίας που στάζει φαρμάκι και μίσος μέσα από ειδεχθείς εκπροσώπους όπως ο κος Άνθιμος.

Και μετά αναρωτιέσαι φιλενάδα πως γίνονται όσα γίνονται, μετά αναρωτιέσαι πως σπρώχνουν στην αυτοκτονία παιδιά αθώα, παιδιά που θα μπορούσαν να έχουν ένα υπέροχο μέλλον μπροστά τους - και δεν αναφέρομαι μόνο στην ομοφυλοφιλία, αναφέρομαι στην διαφορετικότητα γενικώς, πως μας αγελοποιούν και μας κάνουν σκατά, που σκατά στα μούτρα τους φιλενάδα γιατί πραγματικά, αυτοί οι άνθρωποι αντί να φυλακιστούν για ρατσιστικά κηρύγματα, δίνουν συνεντεύξεις.

Και τους ακούνε διάφοροι αμόρφωτοι, θρησκόληπτοι και Χρυσαυγίτες και δέρνουν, σκοτώνουν, βασανίζουν συμμαθητές, γνωστούς, θεατές, μετανάστες, ανθρώπους, ναι ρε φιλενάδα, συνανθρώπους σου.

Και μετά σε χαλάει που σπάνε τα αγάλματα στο Ιράκ.
Σε χαλάει που σκοτώνουν οι Τζιχαντιστές αβέρτα.
Σε χαλάει που ο Βαγγέλης βασανίστηκε και χάθηκε.

Ο κος Άνθιμος όμως - και ο Άρειος Πάγος επίσης - και όλοι αυτοί που ρατσιστικά και βίαια βιάζουν φίλους σου, συγγενείς σου, παιδιά σου, συνανθρώπους σου, δεν σε χαλάει. Εκεί μόκο.

Ντροπή σου. Ντροπή μου. Ντροπή μας.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Συγγραφικό μπλοκ

Κι εκεί που οδηγείς αμέριμνος με το hands free στ' αυτιά και συνομιλείς γλυκά με το αμόρε, πετάς το τσιγάρο απ' το ανοιχτό παράθυρο, λιακάδα όμορφη γαρ, το οποίο στο επιστρέφει χαιρέκακα το θαλασσινό τ' αγέρι του Χαλανδρίου, προσγειώνεται ανάμεσα στο μπούτι και την καρέκλα, καίει το μπούτι και την καρέκλα, ουρλιάζεις απ το κάψιμο - για το μπούτι, όχι για την καρέκλα, πας να το πιάσεις και καις και το χέρι σου και σου πέφτει στο χαλάκι του δαπέδου ενώ με το άλλο χέρι και χωρίς αν καλοβλέπεις προσπαθείς να μη στουκάρεις πουθενά, βλέπεις και τη συνάδελφο Βάσω, τη χαιρετάς, φυσάς το καμμένο χέρι και προσπαθείς να βρεις και να παρκάρεις.

Αυτό συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα και είναι το μόνο που έχω γράψει, ενώ έχω προσπαθήσει αρκετά. Τι σκατά φταίει και δεν μπορώ να γράψω;