Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Επιστροφές - Καταστροφές

Επέστρεψα φιλενάδα, επέστρεψα, μια μέρα αργότερα γιατί έκαναν τα ΟΣΕδια απεργίες συμπαράστασης λέει, μού μεινε το εισητήριο αμανάτι μιας και μου περισσεύουν τα φράγκα να βγάζω καινούρια, αλλά θα τη βρω την άκρη και θα το πάρω πίσω.

Επέστρεψα που τι τό θελα, είμαι πτώμα, άργησε να ρθει ο τραίνος ο χρυσός, το γιατί δεν το γνωρίζω, ποτέ δεν το γνωρίζουμε, σουρνόταν νωχελικά στις γραμμές - ωσάν το σαλίγκαρο πήγαινε σήμερα και να πεις πως έβρεχε, δεν έβρεχε ο παλιόκαιρος, μόνο εδώ στο Άστυ βρέχει συνέχεια, τι στο καλό, το λεκανοπέδιο φημιζόταν για το κλίμα του, υποψιάζομαι ότι τό φαγε ο γάιδαρος...

Επέστρεψα λοιπόν επέστρεψα, από το χουχούλιασμα και τις αγκαλιές στο κρύο μου σπίτι, πάγωσε το είναι μου με το που μπήκα μέσα, απαπαπαπαπαπα πως θα τη βγάλουμε ρε φιλενάδα, καλά ήταν οι αλκυονίδες, τώρα βροχή.

Επέστρεψα σου λέω, επέστρεψα, ένας σωρός πράγματα να γενούν, δουλειές, εργασίες, επαφές, γυμναστήρια, ζητιανιές, ξέρω κι εγώ ένα σωρό και τι να πρωτοκάνω. Πως να μπω σε τάξη δε γνωρίζω...

Επέστρεψα ρε συ, επέστρεψα και είμαι ζαλισμένος, λες και ήμουν σε καράβι, πάει πέρα δώθε το κεφάλι, απαπαπαπαπαπαπα, τι είναι τούτο σήμερα, δεν παίζεται, πρέπει και να σε διαβάσω και δεν δύναμαι απόψε, σχώρα με, αύριο θα το παλέψω.

Επέστρεψα λοιπόν, επέστρεψα, και δεν ήθελα με τίποτα, ωραία ήταν, τώρα, ουφ, ουφ, ουφ, αλλά αύριο θα μαι μάλλον καλύτερα, είναι το κρύο και η κούραση που μου φέρνουν γκρίνια. Και το ότι πρέπει να μαγειρέψω κάτι και βαριέμαι να κουνηθώ, εδώ στην τουαλέτα θέλω να πάω και το σκέφτομαι... (πήγα, όλα οκ)

Επέστρεψα και ξέρεις τι έγινε την ώρα που επέστρεφα; Είχε κάτσει ένα ζευγαράκι στη θέση μου, είχαν απλώσει και τα τσουμπλέκια τους ωραία ωραία και ακολούθησε ο εξής διάλογος

-Συγνώμη εδώ κάθεστε;
-Εννοείτε οι κανονικές μας θέσεις;
-(Όχι εννοώ τις gay θέσεις σας, τις ακανόνιστες, τις αφύσικες). Μάλιστα.
-Γιατί ρωτάτε;
-Γιατί αυτή (η γαμημένη) είναι η δική μου θέση
-Α, σας πειράζει να κάτσετε αλλού;
-Ναι (βρε παλιομαλάκα με τη βρωμόμουτζα που σούρνεις), με πειράζει, μπορείτε να μετακινηθείτε παρακαλώ;

Ε μα πια, να μη συγχιστώ μια φορά σ αυτό το κωλότραινο, δύσκολο είναι άνθρωπέ να παλουκωθείς στη θέση σου; Γι αυτό έχει αριθμό το εισητήριο.

Αχ, επέστρεψα, πάω να μαγειρέψω γιατί έχω ρέψει και να απλώσω το πλυντήριο... Πάω, τα λέμε μετά!

Σμάτς!

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Διαμάντια!

Μη με ψέγεις, μη με μαλώνεις φιλενάδα, πριν μισή ώρα μαζεύτηκα ο δύστυχος, τρέξιμο σήμερα τρομερό, μη φανταστείς, όταν λέω τρέξιμο δεν εννοώ δουλειές, εννοώ τρέξιμο. Βλέπεις από τότε που έμεινα άνεργος το χω ρίξει στις γυμναστικές και στις ποδηλασίες σαν παλαβός, τι να κάνω, να κάθομαι μέσα; Είχε και ωραίο καιρό, 40 χιλιόμετρα έκανα σήμερα συνολικά. Ναι, και πολύ το φχαριστήθηκα. Ειδικά τώρα, το βράδυ, που γυρνούσα από Πειραιά με το ποδήλατο, στην εθνική απ τον παράδρομο, μη μου ανησυχείς, ήταν ένα αριστούργημα. Ωραία νύχτα, ζεστή, κανένα αυτοκίνητο να μην με εμποδίζει, έκτακτα!

Μόνο ένα σκυλί μου όρμησε κάπου σε κάτι σκοτάδια μαύρα, εκεί, κάπου στου Ρέντη κι ένα τραβεστί που έκανε πιάτσα παραπάνω, λίγο μετά τα ΚΤΕΛ, μου έκλεισε το δρόμο και αναγκάστηκα να σταματήσω μη τη χτυπήσω και μου είπε ότι είμαι κουκλί και μου φτιαξε το βράδυ. Που φτιαγμένο ήταν έτσι κι αλλιώς γιατί είδα ανθρώπους λατρευτούς απόψε, λατρευτούς κι αγαπημένους. Τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι οι δεύτεροι γονείς μου, που όταν στα 18 μου εστάλην στη Στοκχόλμη για σπουδές με πήραν σπίτι τους και με είχαν σαν παιδί τους. Ο αδερφός του μπαμπά και η γυναίκα του, η γλυκιά μου θείτσα.

Α, η σχέση μου με τη θείτσα δεν μπορεί να περιγραφεί, όχι, δεν περιγράφεται, είναι μια σχέση βαθύτατης αγάπης και απίστευτου σεβασμού και θαυμασμού εκατέρωθεν. Αυτή τη γυναίκα τη λατρεύω και τη θεωρώ όχι αδερφή μου, όχι φίλη μου, αλλά έναν άνθρωπο τόσο δικό μου που δεν περιγράφεται. Είναι δε φοβερό, ότι κάθε φορά που θα συναντηθούμε θα έχουμε να πούμε χιλιάδες πράγματα. Λατρεμένη μου θείτσα.

Την είχα γνωρίσει πιτσιρικάς 7-8 χρονών, όταν παντρεύτηκε το θείο μου και είχαν έρθει απ' τη Σουηδία να τη γνωρίσουμε. Θυμάμαι ότι μου είχε φέρει ένα παιχνίδι, το πρώτο μου Playmobil και ότι την κοίταζα αμίλητος για όλην την ώρα. Για κάποιο λόγο με είχε εντυπωσιάσει. Κι εκείνη το θυμάται αυτό. Ένα παιδί να την κοιτά έντονα - συνέχεια.

Μετά συναντηθήκαμε ελάχιστα στα χρόνια που πέρασαν, Στοκχόλμη εκείνοι, Αθήνα εμείς, όταν έρχονταν οι άνθρωποι και μπορούσε να προγραμματιστεί, αλλά ήταν πραγματικά λίγες οι φορές. Και φτάνει το τιμημένο 90 και ανεβαίνω πάνω να σπουδάσω. Έντρομος. Πρώτη φορά έφευγα απ το σπίτι και πήγαινα σε μια ξένη χώρα. Μόνος. Αλλά όχι, δεν ήμουν μόνος, είχα τη δεύτερη οικογένειά μου να με περιμένει, απλά δεν το γνώριζα.

Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε ξανά, θαρρώ σα να ερωτευτήκαμε, θαρρώ σα να έγινε αποκάλυψη ότι αυτοί οι 2 άνθρωποι, εγώ κι εκείνη, θα αγαπηθούν τόσο βαθιά, τόσο σπάνια. Βλέπεις, εγώ τότε ήμουν ένα πολύ ντροπαλό πλάσμα - μη με βλέπεις τώρα που ξετσουτσούρδεψα - και πολύ δύσκολος στις επαφές μου. Είχα όμως από τότε το χαρακτηριστικό που μου κληροδότησε ο πατέρας μου, την ευγένεια. Η θείτσα μου το είχε αντιληφθεί πριν ανέβω, το είχε αντιληφθεί και με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Και αυτές οι ανοιχτές αγκάλες παρέμειναν ανοιχτές κι έγιναν φωλιά στους μήνες που έμεινα εκεί. Συζητήσεις με τις ώρες, εξομολογήσεις εκ βαθέων, γέλια, χαρτοπαίγνια και τάβλια, μαγειρικές (της έφτιαχνα γλυκά που τα λατρεύει), βόλτες οι δυο μας, τι να σου λέω. Ένα δέσιμο απίστευτο. Ένα δέσιμο που παρέμεινε δυνατό ακόμα και όταν έφυγα, που ξανατροφοδοτήθηκε όταν ξανανέβηκα το 94 για να δουλέψουμε μαζί για κάποιους μήνες και που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο δυνατό.

Με τη θείτσα μου έχω χιλιάδες υπέροχες αναμνήσεις και ούτε μία άσχημη. Ούτε μία. Βλέπεις, ένας τόσο θαυμάσιος άνθρωπος δεν θα σε στενοχωρήσει, επ ουδενί. Είναι η δεύτερη από την οικογένεια που της αποκάλυψα την ομοφυλοφιλία μου - μετά την αδερφή μου - και που όχι μόνο δεν σοκαρίστηκε, αλλά με στήριξε απόλυτα πάνω σε αυτό.

Δεν θέλω να σε κουράσω, είμαι κι εγώ λίγο πτώμα. ήθελα μόνο να μοιραστώ μαζί σου το γεγονός ότι υπάρχουν ρε γαμώτο στη ζωή μας άνθρωποι - διαμάντια. Και ξέρεις ε; Τα διαμάντια είναι παντοτινά!

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Μαθήματα Οικιακής Οικονομιάς Νο 1

Έχεις κάνει φιλενάδα μπιφτέκια και κατάφερες για κάποιον λόγο και κόλλησαν στο τηγάνι το αντικολλητικό, το οποίο δεν πρέπει να τρίψεις και πολύ να μη φύγει η επίστρωση και το πλένεις μία, δεν φεύγουν, το πλένεις δύο, μένουν εκεί τα αποκαϊδια, το πλένεις τρεις, τζίφος, το βάζεις στο πλυντήριο στους 70°C με εκείνο το απορρυπαντικό που λέει ότι διαλύει και τα καμμένα, εκεί τα καμμένα, περήφανα και γεμάτα μπρίο να σου βγάζουν θες τη γλώσσα τους αυθάδικα.

Μία λύση που έχεις είναι να πετάξεις το τηγάνι και να πάρεις άλλο, αν δε, το πετάξεις και απ' το μπαλκόνι πάνω σε κανέναν που δεν γουστάρεις, έχει καλώς, ντουζ πουά (αν βλέπεις Γιουροβίζιον). Μειονέκτημα αυτής της λύσης είναι που σκατά θα βρεις λεφτά να πάρεις άλλο. Άστο.

Μια άλλη λύση είναι να το αφήσεις όπως είναι και να μαγειρεύεις έτσι, οπότε με κάθε φαγητό θα βγαίνει και λίγο αποκαϊδι να κάνει γαρνιτούρα. Πες μου αλήθεια, μπορείς να φας έτσι; Θα μου πεις γιατί, αν τρώμε έξω λάμπουν τα τεντζερέδια; Μπα... Παρόλα αυτά δεν μπορώ να το κάνω ούτε αυτό. Σιχαίνομαι. Και ναι, έχω πάει φαντάρος. Το '91. Αντιλαμβάνεσαι!

Μια τρίτη λύση είναι αυτό που έκανα. Να βάλεις στο τηγάνι νερό με απορρυπαντικό (ναι δικιά μου σκέψη ήταν αυτή, κλαπ κλαπ, χειροκρότημα περικαλώ) και να το βάλεις στο μάτι και να αφήσεις το θεσπέσιο αυτό μείγμα να κάνει τη δουλειά του. Ναι, δουλεύει.

ΠΡΟΣΟΧΗ

Αν επιλέξεις αυτή τη λύση, μην ξαπλώσεις στον καναπέ βλέποντας το 12ο επεισόδιο του American Horror Story 2, γιατί θα ξεχαστείς. Και αυτό θα βράζει μόνο του. Και κάποια στιγμή θα σου έρθει έντονα ευχάριστη οσμή καθαριότητας από το απορρυπαντικό κι εσύ χαμογελώντας θα κοιτάξεις τρυφερά την απλωμένη μπουγάδα που την έβαλες μέσα γιατί έξω μπορεί να έχει ζέστη αλλά έχει και υγρασία και δεν θα στεγνώσουν ούτε μεθαύριο τα ρούχα. Και κάποια στιγμή θα βήξεις, όχι γιατί κάπνισες πολύ - που κάπνισες πολύ, αλλά γιατί πυκνοί καπνοί τυλίγουν το ταπεινό σου δυαράκι.

Τότε, θα αναρωτηθείς από που στο καλό έρχονται και πηγαίνοντας στην κουζίνα για νερό θα δεις έντρομος το τηγάνι να μην έχει νερό και να βγάζει καπνούς. Επειδή εσύ καλοπέρναγες στον καναπέ σου. Σαν το Δεσποινιώ τότενες παλιά...

Όμως, επειδή εδώ είναι Hollywood κι έχουμε Happy End, δεν πήρες φωτιά, έσβησες το μάτι, έβρεξες το τηγάνι με κρύο νερό και μόλις το ξανάπλυνες βγήκε λαμπερό και φρέσκο. Εύγε. Άνοιξε τώρα όλες τις μπαλκονόπορτες να ξεβρωμίσει ο τόπος γιατί οι αναθυμιάσεις από το Fairy δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο... Άντε να σε χαρώ...


Τσα!

(Και ξεκινά μια ανάρτηση χωρίς θέμα, όπως τόσες και τόσες στον παρελθόν)

Τι μου κάνεις φιλενάδα; Μου έλειψες, αρχίσαν τα τετραήμερα βλέπεις ένεκα της ανεργίας της αδικιορισμένης, να πεις δεν τα χα πει στην Κριστίν της τά πα, αλλά και που της τά πα εγώ τά πα, εγώ τά κουσα. Ναι, όπως στα λέω, αντί να δει τι θα γενεί με μένα έτρεχε στα σολάριουμ, αγόραζε φουλάρια (μα πόσα πια; Εγώ ένα κασκόλ έχω πλύνε-βάλε, πολύ ωραίο, μου το χε κάνει δώρο φίλος ακριβός σε κάτι γενέθλια, αθάνατο κομμάτι φιλενάδα, α, ακριβό πρέπει νά τανε γι' αυτό και φτούρησε τόσα χρόνια). Τι έλεγα; Α για την Κριστίν τη φιλενάδα μου που αντί να δει τι θα με κάνει, πως θα με συντρέξει, έστελνε λίστες στους αχρήστους και δεν έχουμε σύσσωμο το Πανελλήνιο με τι να ασχοληθούμε ολημερίς κι οληνυχτίς, ποιος την έχασε και που την έβαλε. Κυρία, κυρία, να σας πω κι εγώ που την έβαλε αυτός που την πήρε να πάρω άριστα στο διαγώνισμα; Που κάλλιο να την είχε βάλει εκεί, κάποια στιγμή νωρίτερα θα χε βγει, ε μα πια. Άντε ας τον κλείσουν μέσα και αυτόν να ησυχάσουμε. Neeeext!

Αμ ο Ανδρέας; Τι άνδρας Θεέ μου, εκτός της νέας μασέλας η οποία είναι απόλυτα σκιαχτική, θαρρείς θα σε δαγκάσει έτσι και τον δεις να χαμογελά πλησίον, εκτός αυτής άδειασε και το δόλιο Τζέφρι, ο Τζέφρι λέει φταίει για όλα. Εκείνος και ο Ραγκούσης λέει και η Αννούλα δεν θέλανε, μόνο ο Τζέφρι ήθελε ο δόλιος και τώρα πού συγχωροχάρτι. Πού. Μιαν αναρώτησις μόνον έχω, γιατί βρε πουλί μου, ως υπουργός υγείας τρομάρα σου της τότε κυβερνήσεως δεν παραιτήθηκες; Γιατί δεν βγήκες τότε να βροντοφωνάξεις την άρνησή σου; Δεν τό θελες το ΔΝΤ; Γιατί το λες 4 χρόνια μετά; Παραπροπέρσυνα ξυνά σταφύλια Αντρίκο μου, άστα αυτά, αλλού να τα πεις, σε άλλο γαλαξία βρε καρδιά μου, σε άλλο σύμπαν μη σου πω γιατί είναι φως φανάρι ότι πας για κόμμα. Μωρέ, μήπως να πήγαινες για τελεία να τελειώνουμε; Ε βρε παλικάρι μου.

Εν τω μεταξύ ο Μπερλουσκόνης την επέτυχε τη βαφή στη ρίζα τη φυτεμένη, ε, είναι και φρέσκος μετά τον αρρεβώνα (τον ερωτεύτηκε σφόδρα η μικρά, δεν θέλω κακές γλώσσες) και υποσχέθηκε να μην πρωθυπουργήσει σε ενδεχόμενη νίκη. Σίλβιο μάτια μου, δεν θέλω υποσχέσεις, θέλω όρκο. Αλλιώς δεν σε πιστεύω ό,τι και να πεις, δεν σε πιστεύω σου λέω. Κι εσύ για ψηφαλάκι πας καημένε, μήπως να συννενοηθείτε με τον Αντρίκο, να ανταλλάξετε απόψεις; Λέω εγώ τώρα, αν θεωρείς μόνο ότι μπορεί να σε βοηθήσει. Και η Αγκέλα; Που καταβαραθρώθηκε; Που να βρω ψυχή να φάω; Που νά βρω μαξιλάρι να κοιμηθώ; Που να κλείσω τα εύμορφά μου μάτια με τέτοια στενοχώρια;

(Άσχετο, τελικά η Κάρλα τον έδιωξε τον κοντό; Να το γκουγλάρω; Μπα, βαριέμαι.)

Αμ πήγε και ο Αλέξης στον Σόιμπλε, φιλενάδα λέγε ό,τι θες, αυτό δεν το περίμενα. Και είπε ο Σόιμπλε ότι μας συμπονά ρε φιλενάδα. Πόσα ν αντέξω ο έρμος; Πόσα; Μα να με συμπονά ακόμα και ο Σόιμπλε; Που καλό, χρυσό βρε να τον πεις, ό,τι θες να τονε πεις, σκιαχτικός είναι βρε μάνα μου, σου χαμογελά και νομίζεις ότι θα σου ρίξει οξύ στα μούτρα. Αχ βρε φιλενάδα, μα ακόμα και ο Σόιμπλε; Ντροπής πράματα. Γι αυτό σου λέω, θα μαζεύουμε τούδε κι εφεξής φαγητό απ τα σκουπίδια όταν νυχτώσει, να μη μας παίρνουν οι κάμερες και τα βλέπει ο Σόιμπλε και μας συμπονά. Ντρέπομαι για λογαριασμό μας.

Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι τό χω ρίξει στο Μάστερ Σεφ κι έχω και συμπάθειες κι έχω και αντιπάθειες, αφού να φανταστείς έναν που τον αντιπαθούσα τον συμπαθώ κι έναν άλλον που τον αντιπαθούσα συνεχίζω να τον αντιπαθώ, ναι, εκείνον τον βρωμόφατσα με την κοτσίδα. Ναι, ναι. Δεν θέλω να φύγει βέβαια, να χω κάποιον να βρίζω όσο το βλέπω. Αν βαρεθώ θα σε ενημερώσω να τον διώξεις. Έχει κι ένα καλό μέσα, α, πολύ καλό κι άμα το βρεις γράψε μου. Έχει κι έναν άλλον, λες και είναι ο λακές της βασιλίσσης. Το κεφάλι από το καταφατικό κούνημα έχει πάθει συσπασιόν σαν τα σκυλάκια εκείνα στα αυτοκίνητα που είχαν ξαναγίνει μόδα προ ετών. Μα τέτοια δουλοπρέπεια ούτε ο Αντωνάκης στην Αγκέλα. Τς τς τς και μετά σου λέει δεν έχουμε κράτος. Εμ δεν έχουμε κύριοι, δεν έχουμε.

Λοιπόν πάρτο απόφαση ότι τις Δευτέρες έτσι θά ναι οι αναρτήσεις, ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή, άντε πάω νάνι για να ξυπνήσω νωρίς να τρέχω στα γυμναστήρια. Δεν ξέρεις, μπορεί να ζητιανέψω και δοκιμαστικά στον ηλεκτρικό, έτσι, να συνηθίζω. Τι λες; Ε;

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Στο ψητό

Τη Δευτέρα διάβασα την ανάρτηση του λατρεμένου μου Ben, μια ανάρτηση που αφενός με ανατρίχιασε, αφ ετέρου με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Ο Ben στην ανάρτησή του μιλά πολύ ξεκάθαρα, στακάτα και χωρίς φιοριτούρες για την πραγματικότητα του να είσαι gay σε μια κοινωνία όπως η δική μας, μια κοινωνία η οποία νομικά και ηθικά δεν αποδέχεται την ομοφυλοφιλία.

Στην Ελλάδα βλέπεις, το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι μη αποδεκτό - σε λογικά πιστεύω πλαίσια. Δεν σε καίνε, ούτε σε κρεμάνε, μάλιστα υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που αποδέχονται ευχάριστα πλέον ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες. Παρόλα αυτά, αυτοί δεν είναι η πλειοψηφία. Πιστεύω, με όσα χρόνια έχω στην καμπούρα μου, ότι υπάρχουν 3 κατηγορίες.

Εκείνοι που αποδέχονται την ομοφυλοφιλία και μπορούν να συνάψουν σχέσεις φιλικές, επαγγελματικές, οικογενειακές με gay άτομα, εκείνοι που δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα αλλά δεν ξετρελαίνονται κιόλας, έχοντας μια συμπεριφορά μάλλον αδιάφορη και αν θες και λίγο αποστασιοποιημένη, και τέλος εκείνοι που κουβαλούν μέσα τους μεγάλες ποσότητες ρατσισμού και ομοφοβίας για ποικίλους λόγους.

Θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι φίλοι μου εδώ, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, όπως ανήκουν και οι φίλοι μου εκεί έξω και η οικογένειά μου.

Όμως όλοι εσείς που δεν το βιώνετε στο πετσί σας, όσο φιλικά προσκείμενοι κι αν είστε απέναντι σε μιαν αδερφή όπως εγώ, δεν μπορείτε να κατανοήσετε το βάρος της απόρριψης, το βάρος του χλευασμού, το βάρος της περιθωριοποίησης και όλα αυτά τα βάρη που μπορεί να προκύψουν από μια απλή σεξουαλική διαφορά. Βλέπετε το να είσαι ομοφυλόφυλος δεν είναι επιλογή, κι αν είναι, είναι σε ελάχιστες και μόνον περιπτώσεις καθαρά αμφισεξουαλικών ατόμων οι οποίοι επιλέγουν για κάποια φάση της ζωής τους το ίδιο φύλο. Δεκτό.

Παρόλα αυτά, όταν ένα παιδί, αγόρι ή κορίτσι, μεγαλώνοντας ανακαλύπτει ότι η σεξουαλικότητά του στρέφεται στο ίδιο φύλο, δεν υπάρχει κανένας μοχλός για να αναστρέψει αυτή τη διαδικασία. Γιατί, πίστεψέ με, δεν είναι επιλογή να φοβάσαι, να ντρέπεσαι, να δέχεσαι ύβρεις, άσχημα σχόλια, συγκατάβαση, εμπόδια προσωπικά κι επαγγελματικά, δεν είναι επιλογή όλα αυτά απλά και μόνο επειδή γουστάρεις ερωτικά το ίδιο φύλο με το δικό σου, είναι ανάγκη. Είναι μια ανάγκη που έχει το σώμα σου και το πνεύμα σου, μια ανάγκη που κατά την ταπεινή μου άποψη κάποιος συνδυασμός γονιδίου και περιβάλλοντος την κατέστησε ενεργή.

Τα στερεότυπα στα οποία μεγαλώσαμε όλοι μας ήταν πολύ συγκεκριμένα. Αγόρι γαλάζιο, κορίτσι ροζ, αγόρι αυτοκινητάκια, κορίτσι κούκλα. Αγόρι γαμιάς, κορίτσι παρθένα. Αγόρι γάμος μετά τα 30 αφού έχει πηδήξει ό,τι κινείται, κορίτσι γάμο αυστηρά μέχρι τα 30 αφού έχει τυλίξει τον καλό της για χρόνια και δεν του χει κάτσει. Ή αν του χει κάτσει, να του χει κάτσει λιγάκι, όχι πολύ. Ε;

Έτσι είναι; Αμ δεν είναι έτσι αγαπημένοι μου, αγόρι κυνηγά, κορίτσι κυνηγά, αγόρι κυνηγιέται, κορίτσι τρέχει και δεν φτάνει, απλά γιατί με την επιστήμη ήρθε η γνώση, και με τη γνώση τα φαιδρά θρησκευτικά, ηθικοπλαστικά, κοινωνιολογικά πέπλα σκίστηκαν και στη μέση φάνηκε ο άνθρωπος. Με όλες του τις δυνάμεις και τις αδυναμίες. κι ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του ανθρώπου - καθώς και κάθε ζώντος οργανισμού, έιναι η σεξουαλικότητά του. Η οποία είναι ορμητική σα χείμαρρος και διαφορετική τα μάλα από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Οπότε ρε συ, μπορούμε να κάνουμε στο κρεβάτι μας ό,τι θέλουμε - αρκεί πάντα να συναινούν όλοι οι ενδιαφερόμενοι - χωρίς να χρειάζεται να υποστούμε καμία κριτική.

Από την άλλη, για μένα προσωπικά, η σεξουαλικότητα δεν είναι κάτι που καθορίζει ολόκληρη την πορεία ενός ατόμου, εκτός αν είναι τόσο καταπιεσμένη που στην τελική καταντά βρόγχος στο λαιμό του. Η σεξουαλικότητα είναι κάτι το Φ Υ Σ Ι Ο Λ Ο Γ Ι Κ Ο μέσα σε λογικά πλαίσια, οπότε και αυτή θα πρέπει να ικανοποιείται για να προσδώσει μιαν ευτυχισμένη ζωή. Και σε ρωτάω. Σε ενοχλεί που εγώ κάνω σεξ με άντρες; Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου αν είσαι άντρας και κάνεις σεξ με γυναίκες - εκτός αν είσαι ο γκόμενός μου. Νομίζω ότι δεν πρέπει να σε ενοχλεί. Ούτε αν είσαι φίλος, ούτε αν είσαι γονιός, ούτε αν είσαι συνεργάτης, ούτε αν είσαι αδερφός. Δεν υπάρχει λόγος να σε ενοχλεί. Είναι ανόητο και οπισθοδρομικό όσο δεν παίρνει.

Δες τις ομάδες που πολεμούν τα δικαιώματά μου και κρίνε από μόνος σου. Δες τις ομάδες που πολεμούν την ελευθερία και την ισορροπία της ζωής μου και κατανόησε. Ομάδες ανθρώπων οπισθοδρομικών, ακροδεξιών, φανατισμένων, όχι μόνο εδώ αλλά σε όλη την υφήλιο. Και ποιο είναι το κακό που κάνω; Ότι κοιμάμαι και ξυπνάω με άντρα; Ότι επιλέγω ομόφυλο σύντροφο; Ναι; Και; Έγινε κάτι; Χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί φίλε μου, χέστηκε πραγματικά.

Άκουσε να σου πω. Θα έπρεπε κι εγώ να έχω τα ίδια δικαιώματα με σένα. Ακριβώς τα ίδια. Θα έπρεπε κι εγώ να μπορέσω να συμβιώσω με τον άνθρωπο που θα επιλέξω και να απολαύσω τα προνόμια που απολαμβάνεις κι εσύ. Γιατί; Γιατί δε διαφέρουμε σε κάτι. Όχι, δεν έχω μαράζι ούτε να παντρευτώ, ούτε να κάνω παιδιά. Έχω μαράζι όμως να μπορέσω να διασφαλίσω τα κεκτημένα μου απέναντι στο σύντροφό μου κι εκείνος τα δικά του. Έχω μαράζι να είναι εκείνος ότι είναι για σένα ο δικός σου σύντροφος. Τα τι και τα πως τα περιγράφει εξαιρετικά ο Ben στο post του. Στην ασθένεια, στη φορολογία, στον (χτύπα ξύλο) θάνατο. Ναι, το έχω μαράζι, όπως κι έχω μαράζι το απλό, να του κρατήσω το χέρι στο δρόμο χωρίς να με κράξουν και χωρίς να με πειράξουν, ακριβώς όπως εσύ.

Κι έτσι έρχομαι στο ψητό. Όταν θα βγω να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου, θα είσαι μαζί μου; Θα με στηρίξεις; Θα είσαι δίπλα μου; Θα βγάλεις από πάνω σου όποια αμφοβολία έχεις για την φυσιολογικότητα της ομοφυλοφιλίας και θα με δεχτείς ως ίσο;

Θα θελήσεις να με γνωρίσεις; Αυτό περιμένω από σένα και σ ευχαριστώ.

Ben, σ ευχαριστώ.

Ομορφιάς αποκαλύψεις

Αν και εξ αγχιστείας, η αγαπημένη Dear e-diary, με προσκάλεσε μαζί με άλλα αγόρια να συζητήσουμε περί ομορφιάς. η αλήθεια είναι ότι ήμουν αρκετά διστακτικός, αλλά αφού διάβασα τις αντίστοιχες αναρτήσεις τωνΓάτου σε Οίστρο, Tommy Stark και Partalia, αποφάσισα να ρίξω κι εγώ άπλετο φως σε ένα χώρο που παραδοσιακά θεωρείται γυναικείος, αυτόν της ομορφιάς.

Τι λες, πάμε;

1. Τι θεωρείτε πραγματική ομορφιά;

Εμένα. Είναι απλό.

2. Ποια είναι η αγαπημένη σας εταιρία όσο αναφορά τα κραγιόν;

Λοιπόν κοιτάξτε να δείτε, προ τετραετίας που ντύθηκα Τσιτσιολίνα για το αποκριάτικο πάρτι που έδιδα και είχε τεράστια επιτυχία - και το πάρτι αλλά ιδιαίτερα η αμφίεση - επέτρεψα να με ξουρίσουν και να με μπογιατίσουν ως την πιο αγαπημένη βουλευτή ever. Τώρα τι κραγιόν μου βάλανε δεν γνωρίζω, κόκκινο ήταν, μη φανταστείτε κάτι σε σάπιο μήλο, όχι όχι, τα μήλα δεν τα πολυσυμπαθώ αλλά μπορεί να φάω και κανένα - δεν είναι όπως φερ ειπείν τα καλαμαράκια και τις σουπιές τα οποία απεχθάνομαι.

Παρόλα αυτά, αν φλέγεσθε, θα πάρω τηλέφωνο τη Ζωζώκα που με μακιγιάρισε και θα την αρωτήξω. Κι αν θυμάται έχει καλώς. Πάντως ήταν δυνατό εργαλείο, όλο το βράδυ δεν κουνήθηκε απ τη θέση του...

3. Ποια είναι η αγαπημένη σας εταιρία καλλυντικών όσο αναφορά τα foundation και τις πούδρες;

θα απαντήσω σε 2 σκέλη.
α. Τι είναι το foundation? Ίδρυμα δεν σημαίνει; Βάση; Δεν γνωρίζω. Να πω τον ΟΕΔΒ;
β. Αχ, πόσο μ αρέσουν εκείνες οι παλιές πούδρες που τις βάζεις στη μούρη με φτερό στρουθοκαμήλου, αντιοικολογικό, το ξέρω, αλλά κάνει εφέ! Dior θα πω λοιπόν, γιατί μου βγάζει αυτό το παλιακόν!

4. Ποιον τρόπο προτιμάτε για ντεμακιγιάζ;

Λοιπόν, κοίταξε να δεις, εκεί που χα ντυθεί Τσιτσιολίνα που λέγαμε και πιο πριν, επειδή είχε 3-4 γκομενάκια στο πάρτι που έπρεπε να ρίξω, είπα να ξεβαφτώ να παρουσιαστώ με το κανονικό μου πρόσωπο - χωρίς μούσι δυστυχώς - μπας και κάνουμε δουλειά. Πήγα στο μπάνιο, άφησα ζεστό νερό να τρέχει και τριβόμουν με σαπούνι κανά τέταρτο και δεν έφευγαν. Στο τέλος απηύδησα και την έπεσα στα γκομενάκια μισοβαμμένος, αλλά είχα βγάλει το μπέιμπι ντολ και τις ζαρτιέρες και φορούσα φόρμα.

Τα 3 έπεσαν, οπότε ακόμα κι έτσι είχαμε σειρά ραντεβού για τη βδομάδα που ερχόταν.

Ηθικό δίδαγμα. Και να τρέξει η μασκάρα φιλενάδα, αν έχεις αυτοπεποίθηση το ρίχνεις το γκομενάκι.
Tip. Να το χεις μυθύσει πρώτα...

5. Τι υπάρχει στην τσάντα σας από καλλυντικά προϊόντα. Υπάρχει κάτι που δεν αποχωρίζεστε;

Τσάντα, μόνο αυτή του γυμναστηρίου που δεν θες να ξέρεις τι έχει μέσα. Ας πούμε το μασχαλέξ να μη βρωμάμε ψοφίμι αν ιδρώσουμε, ναι;

6. Είναι μεσάνυχτα, είστε ξενυχτισμένες και νυσταγμένες, θα αφιερώσετε χρόνο στο ντεμακιγιάζ σας;

Αν είμαι ξενυχτισμένος και νυσταγμένος ούτε τα δόντια μου δεν πλένω καλά καλά. (καλά ρε Νάσια, τα πλένω, μη βαράς).

7. Αγαπημένο βερνίκι νυχιών γι αυτή τη σεζόν;

Μου βαζε μια θεια μου ένα όταν ήμουν πιτσιρικάς που πίκριζε για να μην τρώω τα νύχια μου. Εμένα όμως μου άρεσε και τα τρωγα περισσότερο. Άβυσσος η ψυχή του ονυχοφάγου... έκτακτο ήταν, το ψηφίζω.

8. Τι σας αρέσει να τονίζετε πάνω σας; Ποιο είναι το δυνατό σας σημείο;

Οι γάμπες μου, γι αυτό από Απρίλη μέχρι Νοέμβρη είμαι με τις βερμούδες.

9. Μακιγιάζ για σας σημαίνει

Απίστευτα αποκριάτικα πάρτι και κέφι τρελό και γκομενάκια κατά συρροήν

10. Ψεύτικα μαλλιά, νύχια, μάτια. Ομορφιά ή ανασφάλεια;

Το μη χείρον βέλτιστον και παν μέτρον άριστον. Όχι στις υπρβολές, καλό είναι να τονίσει κανείς κάποια όμορφα στοιχεία αλλά να μη γίνεται αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου πριν πέσει στο κρεβάτι, ε κορίτσια; Μόδες είναι και περνούν. Α, σιχαίνομαι εκείνα τα γαλλικά στα νύχια...

Και μετά από όλο αυτό, ελπίζω να σας διαφώτισα και να σας συμπονέσω, εσάς τα κορίτσια για το τι τραβάτε...

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Δευτεριάτικες ανθρώπινες αξίες (θά θελες)

Α φιλενάδα, Δευτέρα σήμερα, τσαγκαροδευτέρα, ακόμα και για μένα τον άνεργο, τη νιώθω ακόμα στο πετσί μου - συνήθεια βλέπεις, ξεχνιούνται έτσι οι συνήθειες; Μπα, είναι δύσκολο να βγει απ το πετσί σου η Δευτέρα ακόμα κι αν δεν δουλεύεις. Μη φανταστείς, χαράματα σηκώθηκα μετά από έναν μεγάλο ύπνο (10.30 είχα ξαπλώσει χτες γιατί δεν ήμουν καλά), ομολογουμένως, χαράματα γιατί ακόμα κι εγώ έχω ένα σκασμό δουλειές να κάνω.

Εν τω μεταξύ, χτες στον ύπνο μου, μέσα σε ένα τρελό όνειρο που έβλεπα που εκτυλίσσονταν λέει στο Σκλαβενίτη και συνέβαιναν διάφορα κουλά είπα στον εαυτό μου, α τι ωραία, μόλις γυρίσω σπίτι να τα κάνω ανάρτηση, φαντάσου φιλενάδα, ακόμα και στον ύπνο μου τι θα κάνω ανάρτηση με ενδιαφέρει. Βέβαια δεν θυμάμαι τίποτα από το όνειρο εκτός από αυτή τη λεπτομέρεια... Άβυσσος...

Το πρωί που λες είχα πάει στην τράπεζα να τελειώσουμε τα του δανείου, σου χω πει, η κοπέλα που με εξυπηρετεί είναι μια κουκλίτσα κι ευγενέστατη κοπέλα, μιλάμε στον ενικό και πολλές φορές λέμε και τα δικά μας. Έτσι και σήμερα, πήγα, φιληθήκαμε, ανταλλάξαμε ευχές, είπαμε πως τα περάσαμε στας διακοπάς και τα σχετικά και να μην στα πολυλογώ εκεί που ετοιμάζουμε τα χαρτιά μου ρχεται μια μπόχα. Κάποιος φιλενάδα από τη διπλανή ουρά είχε κλάσει και μας πήραν τα φασόλια.

Δεν λέω τίποτα, σουφρώνω τη μύτη και βλέπω την κοπέλα να σηκώνει το κεφάλι απορημένη και μου λέει - σου μυρίζει κάτι;

Χαμογελάω και της γνέφω καταφατικά κι εκείνη τη στιγμή η διπλανή της συνάδελφος λέει - δεν αντέχω άλλο, πνίγηκα απ τη βρώμα, πάω λίγο έξω.

Με πιάνουν τα γέλια και της λέω - κάποιος έφαγε στιφάδο για πρωινό και είπε να το μοιραστεί μαζί μας.

Πιάνουν και τη δικιά μου τα γέλια, και με τούτα και με κείνα πέρασε η ώρα.

Κι έρχομαι και αναρωτιέμαι. Είσαι σε δημόσιο χώρο, περιμένεις μια ουρά κι έχεις κι ένα σωρό κόσμο γύρω σου, είναι ακόμα πρωί και χειμώνας, όπερ πόρτες παραθύρια κλειστά. Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι αν την αμολύσεις ή θα ακουστεί ή θα βρωμίσεις τον τόπο; Δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Δεν σκέφτεσαι λιγάκι; Κάνε υπομονή λίγα λεπτά, βγες έξω και κάνε ό,τι θες, μα είναι δυνατόν;

Μετά απ την τράπεζα πάω στο S/M (όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις) να πάρω ψωμί και γάλα και πάω στο ταμείο και μπροστά από μένα (φυσικά) είναι μια γριά σε αθλία κατάσταση η οποία δεν μπορεί να κουνηθεί. Είναι πολύ μεγάλη κι έχει πρόβλημα. Η ταμίας δε, νεότατη και φρέσκια φρέσκια. Και προσπαθεί η γριά να βάλει τα πράγματα στις σακούλες και η ταμίας κάθεται και την κοιτάζει. Και αναρωτιέμαι. Τόσο δύσκολο είναι να πάρεις μια γαμωσακούλα να το βοηθήσεις το σάψαλο; Δουλειά σου είναι. Τόσο πολύ βαριέσαι που ζεις; Άμα σου στείλω αυτόν/ην που έκλασε στην τράπεζα θα σου αρέσει; Μα να βλέπεις τη γριά να πολεμάει να ανοίξει τη σακούλα και να μην συγκινείσαι; Τι γαϊδούρι Θεέ μου.

Ρε σεις, λίγη κοινή λογική γαμώτο. Να μην αερίζεστε σε κλειστούς δημόσιους χώρους και να βοηθάτε έστω και στο ελάχιστο το συνάνθρωπο. Τόσο δύσκολο είναι; Και μετά μου λες η κρίση θα φέρει παλιές αξίες. Σκατά θα φέρει. Με τα όσπρια που τρώμε γιατί είναι φτηνά, μόνο σκατά θα φέρει. Να βγούμε πάραυτα παρακαλώ!

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

Ερωμένη

Κοίταξε έξω απ τη μεγάλη τζαμαρία στο σαλόνι, λιακάδα υπέροχη παρόλο που ήταν μέσα στο Γενάρη, φως αιθέριο κι αισθησιακό, σχεδόν Αυγουστιάτικο, σχεδόν καλοκαιρινό. Μέσα στο σπίτι όμορφη ζέστη, θερμοκρασία ιδανική, ταίριαζε με την εικόνα του ουρανού, με τα χρώματα που απλόχερα χάριζε η πλάση στα μάτια του.

Ήπιε μια γουλιά καφέ, τέλειωσε το τσιγάρο του και ξεκίνησε να ανακατεύει τα χρώματα στην παλέττα του. ο καμβάς λευκός, στημένος στο καβαλλέτο, περίμενε να γεμίσει μαγεία και ομορφιά. Δεν ήξερε τι να ζωγραφίσει, ποτέ δεν ήξερε, πάντα ξεκινούσε έτσι και άφηνε το μυαλό να οδηγήσει το χέρι του και τα πινέλα του σε ανέλπιστα αποτελέσματα, σε φαντασίες που γίναν πράξη. Δάγκωσε την άκρη του πινέλου και χαμογέλασε γιατί ένα φως δημιουργήθηκε στο κεφάλι του και άπλωσε την πρώτη πινελιά.

Εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο χτύπησε, επίμονα, σχεδόν εκνευριστικά. Άφησε την παλέττα και το πινέλο κάτω, άναψε άλλο ένα τσιγάρο και απάντησε. Ήταν μια άγνωστη γυναικεία φωνή, μια ευγενική, όμορφη, νεανική φωνή που τον προσκαλούσε να λάβει μέρος σε μια δημοσκόπηση. Ευγενικά δέχτηκε και για τα επόμενα 15 λεπτά απαντούσε στις τυποποιημένες ερωτήσεις που του έκανε εκείνη η όμορφη φωνή με περισσή ευγένεια, με στοχευμένο χιούμορ, με ευχάριστη διάθεση. Όταν αυτό έλαβε τέλος εκείνη τον ευχαρίστησε με μια υποψία χαμόγελου στην ανάσα της, με μια σχεδόν ερωτική χροιά στη φωνή της. Την ευχαρίστησε κι εκείνος και η γραμμή νεκρώθηκε.

Τι όμορφη φωνή. Τι υπέροχη άρθρωση. Τι φρεσκάδα και χαμόγελο έβγαζε αυτή η άγνωστη φωνή. Στοίχειωσε τη σκέψη του στο λεπτό, στοίχειωσε το μυαλό του ολοκληρωτικά. Γδύθηκε κι έμεινε ολόγυμνος, όρθιος μπροστά στο λευκό καμβά. Τι όμορφη φωνή, πόσο θα ήθελε να την ξανακούσει, πόσο θα ήθελε να την ακούσει ψιθυριστά στο αυτί του, να τραγουδά για κείνον, να απαγγέλλει λόγια ερωτικά μόνο για κείνον. Τι όμορφη φωνή.

Πως θα ήθελε να της κάνει έρωτα αυτής της φωνής, πως θα ήθελε να γίνει ο εραστής της, ο άντρας που για κείνον θα έλιωνε, που για κείνον θα χρησιμοποιούσε όλες της τις δυνατότητες, όλη της τη φαντασία. Έπρεπε να τη ζωγραφίσει. Αυτή τη φωνή έπρεπε να ζωγραφίσει, σαν ερωμένη  στο τέλος της γλυκιάς μάχης. Ναι, εκείνη και μόνο εκείνη. Ικανοποιημένη, ξέπνοη, αμέσως μετά την ερωτική πράξη. Έπρεπε να την ζωγραφίσει σε μια στάση η οποία θα φαινόταν επιτιδευμένη στον αδαή αλλά που κάποιο στοιχείο της θα έδειχνε την πραγματικότητα. Την ικανοποίηση. Την ευτυχία. Τη φώνη της.

Ώρες μετά είχε τελειώσει τον πίνακα. Δούλεψε με φρενίτιδα, σαν εραστής λάγνος και δημιουργικός, με αστείρευτη φαντασία και μια δόση τρέλας. Την είχε ολοζώντανη μπροστά του να αναπνέει, ολοζώντανη να του δείχνει το δρόμο για την εικόνα της, επιτηδευμένη, ναι, αλλά κάτι, κάτι θα έπρεπε να το σπάει αυτό. Κι εκεί, στις τελευταίες πινελιές, τα μάτια της άνοιξαν λίγο. Το βλέμμα από τρυφερά αποκαμωμένο έγινε αισθησιακά χορτασμένο. Και το στόμα μισάνοιχτο, έτοιμο να ελευθερώσει τη θαυμάσια φωνή της. Εκεί από ερωμένη έγινε Ερωμένη. Κι εκείνος δέσμιος του έρωτά της.

Έκανε ένα βήμα πίσω και χαμογέλασε ικανοποιημένος. Γυμνός, γεμάτος χρώματα στο κορμί του. Κοντά σε έναν οργασμό που όμοιός του δεν υπάρχει. Κι εκείνη τη στιγμή ο ήχος του τηλεφώνου διακόπτει το όνειρο.

Ή μήπως του δίνει άλλη διάσταση;

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Ζητείται - Προσφέρεται

(Εισαγωγή: Κοίτα να δεις φιλενάδα που έγινα ξαφνικά νυχτερινός τύπος, μη νομίζεις, απ τις 6.30 το πρωί είμαι στο πόδι αλλά εκεί που έπλενα τα δόντια μου για να πέσω στο κρεβάτι αποφάσισα να φτιάξω τη βρύση του μπάνιου η οποία άμα τη επιστροφή μου δεν έτρεχε νερό και πήρα τον κάβουρα και ξεβίδωσα το ακροφύσιο και με φρίκη μου είδα ότι μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο μάζεψε ολάκερο νταμάρι και το καθάρισα και τρέχει και αποφάσισα να προσφερθώ νυχτιάτικα διότι άνεργος είμαι, ας προσφερθώ)

Γραφίστας, νεανίζων, μεσήλικος, (κοινώς τζόβενον) μόλις 41 Δεκεμβρίων, με εξαιρετική προϋπηρεσία στας Γραφικάς Τέχνας και στας Γραφικάς Καταστάσεις αναζητεί εργασίαν. Προθυμία πλουσία, αντοχαί μεγάλαι και τραναί και ό,τι προαιρείσθε παρακαλώ δεν κάνει τίποτις, μην το συζητάτε.

Προσόντα
Γοητεία απαράμμιλος, χιούμορ ακατέργαστο ωσάν αδάμας, εμφάνιση εξαιρετική, ομορφιά απερίγραπτη, χαμόγελο 7 αστέρων και 2 μάτια ζεστά σα 2 λίμνες λιωμένης σοκολάτας - γάλακτος γιατί η υγείας μου πικρίζει και σας παρακαλώ δεν θα θελα. Τελώ υπό αυστηράν διατροφήν ώστε μέχρι τέλους του μηνός να καούν οι κουραμπιέδες ωσάν τα κάρβουνα του Πάσχατος (το ξέρω πως δεν κλίνεται αλλά μ αρέσει - είμαι ικανός να σου πω του Αιγαλέου εγώ αν έχω κέφια) και να αναδειχτούν οι άρτια γυμνασμένοι μύες που χουν φάει ατσάλι τόσα χρόνια. Μούσι 3 ημερών που έχει γίνει 3 εβδομάδων γιατί βαρέθηκα να το ξουρίσω.

Παράστημα ευθυτενές κι ευγενικό, 2 πόδια σαν κολώνες αρχαιοεληνικού ναού, μπράτσα γερά και δυνατά, να, σα μπετόν αρμέ τα δύστυχα και τρικέφαλοι τορνευτοί καθώς και αστραγάλοι ομοίως και ανυπερθέτως. Κλίση στη μαγειρική, στο σφουγγάρισμα, στην τάξη και την ακαταστασία. Όλα τα χει ο μπαξές, ελάτε, ελάτε, ξεπούλημα.

Φωνή παραμυθένια, ωδικό πτηνό καθώς και για εκφώνιση ραδιοφωνικών διαφημίσεων τύπου "Γαλακτομπούρεκο Γαλυφιανάκης" ή "Μαρία που την πας τη σκούπα - Άστα μου χάλασε και δεν ξέβρω τι να την εκάμω - Electrolux Μαρία μου, Electrolux" (προτιμώ να μην κάνω τη Μαρία στο διαφημιστικό αυτό, μην εκτεθούμε, αντιλαμβάνεσθε).

Καλλιτεχνική φύσις παιδιόθεν, με σπουδές στη μουσική, τη ζωγραφική, τη σταυροβελονιά, το κομπλάν και το καθάρισμα φρέσκων φασολακίων. Επίσης στα τρυφερά μου χρόνια υπήρξα μεγάλο καρφί και τις έτρωγε η αδερφή μου συνέχεια και μένα μου χαϊδεύαν το κεφαλάκι το ξανθωπό, να, να, έτσι, πατ πατ πατ. Προσόν εξαιρετικά χρήσιμο στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε.

Εξαιρετικά ερωτικός και σεξουαλικός, κάμνω τα πάντα και αν σιχαίνομαι δεν το δείχνω.

Προϋπηρεσία
1989
• 6μηνος απασχόλησις ως χαμάλης σε αποθήκη με ζαχαρώδη. Εξαιρετική εμπειρία, διδάχθηκα πως στοιβάζουνε ένα σωρό κούτες καθ' ύψος χωρίς να πέφτουν σε κεφάλια αθώων και μη κορασίδων.

1990 - 1993
• Περιπέτειες με Πανελλήνιες και σπουδές ανώφελες στα εξωτερικά και στρατός.

1993 - 1996
• Χαμαλόπαις στις οικοδομές. Βοηθητικός παράγων σε ξυλουργικές, ηλεκτρολογικές, υδραυλικές, βαφτικές, πλακαδικές και ό,τι μπορείς να φανταστείς υπηρεσίες. PHD στο μάζεμα των μπάζων. Highlight, όταν με αποκάλεσε η Αλίκη που της ανακαινίζαμε το διαμέρισμα "τεκνάκι".
• Ζωγράφος εγχάρακτων παραστάσεων και μη σε αγγεία αρχαιοελληνικού κάλλους και τεχνοτροπίας. Κάποιος αν έχει πάρει τέτοιες αηδίες απ το Μοναστηράκι μπορεί να έχει έργο μου στα χέρια του.

1996 - 1997
• Δημιουργικό γραφείο του καθηγητού μου στη σχολή. 2 υπάλληλοι, 2 αφεντικά. Εμείς κι εκείνοι. Χωρίς Οικογένεια, Με Οικογένεια. Και μιά φακή που μούχλιαζε στο ψυγείο για μήνες. Εκεί είχα ΤΕΒΕ.

1997-1998
• Designer σε wannabe εκδοτικό οίκο που δεν πρόλαβε να βγάλει το πρώτο τεύχος και φαλίρησε. Εξαιρετική επιτυχία. Κι εκεί με ΤΕΒΕ ήμουνα.

1998 για λίγο
• Designer σε εκδοτικό οίκο της κακιάς συμφοράς που έβγαζε περιοδικά για Playstation και το διμηνιαίο περιοδικό - χαστούκι στο κατεστημένο - "Κρήτη". Με διώξανε γιατί ήμουν πολύ γρήγορος και τελείωνα πολύ πριν τα deadlines και δημιουργούσα αναστάτωση (αλήθεια λέω). Πριν πάω εγώ εξέδιδαν και τσόντες. Είδα τα αρχεία και κολάστηκα!

1998 - 1999
• Δημιουργία με κολλητό και συνάδελφο του επαναστατικού δημιουργικού γραφείου μας. Το κλείσαμε γιατί με έκλεβε.

1999 - για ένα εξάμηνο
• Στήσιμο στις εξωπραγματικά υπέροχες εφημερίδες Αυριανή και Φίλαθλος. Μεγάλες στιγμές χαρά γεμάτες. Εκεί ήμουν ανασφάλιστος. Highlight, όταν μπερδέυτηκαν οι φωτογραφίες στο ηλεκτρονικό μοντάζ και είχε φωτό του Πάγκαλου και από κάτω λεζάντα "Η Ούμα Θέρμαν"!

1999- 2000
• Πρώτη εργασία σε διαφημιστική. Μικρή, όχι πολύ μεγάλη. Χαμαλοδουλειά απ τους παλιούς, το παιδί για όλες τις δουλειές. Προσχέδια, μακέτες, κείμενα ενίοτε, illustrations (επειδή είμαι ηλίθιος και καυχήθηκα φωναχτά ότι ζωγραφίζω). Μισθός εξαίρετος, 3,60, αλλά τουλάχιστον τον έπαιρνα. (Το μισθό βρε μάνα μου)

2000 - 2002
• Μεταφορά σε άλλη διαφημιστική, μεγάλη αυτή, προ διετίας φαλήρισε. Πήγα ως βοηθητικός και κατέληξα προϊστμάνος σε μικρό χρονικό διάστημα διότι η προϊσταμένη δε γνώριζε ούτε να ανάβει το Mac (νόμιζε η δόλια πως ήταν κραγιόν). Μεγαλύτερος μισθός, αναγνώριση, ατέλειωτα ωράρια, νεύρα.

2002 - 2012
• Μεταφορά σε άλλη διαφημιστική ως προϊσταμένος τμήματος. Έβγαζα πάντα την περισσότερη δουλειά, έδιωχνα τα παιδιά (4 είχα) στην ώρα τους και τέλειωνα εγώ τις δουλειές, πολύ καλός μισθός, bonus, spa, εκδρομές, χαρές κι ένα κλίμα υπέροχο. Όλα αυτά άλλαξαν προ τριετίας με αποτέλεσμα να διώξουν τα παιδιά και να κάνω τα πάντα, και όποιον έδιωχναν έκανα κι αυτουνού, και τζάμια και καθρέφτες και σοβατεπιά γιατί η υπέυθυνη παραγωγής είχε τη μέση της κι έκανε ταβάνια.

Εφαλίρισε κι αυτή και πάει καλλιά της. Α, αν ξέβρεις από διαφημιστικές, είναι η μοναδική με βραβεία σημαντικά του εξωτερικού, αυτή που κάποτε αποκαλούσαν όλοι σχολείο και όλοι ήθελα να εργασθούν εκεί. Αμισθί κιόλας. Τώρα βροχή.

2013
• ;;;;;;;;;;;;;;;;

Λοιπόν φιλενάδα σε ενημέρωσα πλήρως κι ανυπερθέτως, οποιαδήποτε απορία ή συμπληρωματική δήλωσις κι αναφορά μου λες και σου στέλνω - α, κάνω κι ένα προφιτερόλ, όνειρο!


Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Επάνοδος

Αχ βρε φιλενάδα, χρόνια πολλά, χρόνια καλά κι ευτυχισμένα, ήρθα κι εγώ ο καημένος απ τον όμορφο βορρά στον υπέροχο νότο, βλέπεις ρε συ το Βόρειοι Νότιοι ποτέ δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα στη ζωή μου, ίσως η σειρά, ξέρεις, 2 κανάλια είχαμε τότε όλα κι όλα, το ένα έβαζε Βουλή, το άλλο κανά Κότζακ, κανά πουλί τεθνεόν λαλούμενο, τέτοια πράγματα. Τώρα που τά χουμε μπόλικα να οι επιλογές, χιλιάδες, να και το μάστερ σεφ το οποίο πολύ το γουστάρω γιατί σε κάνουν να νιώθεις ότι το πιάτο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, και να τα ρίγη και να οι συγκινήσεις.

Κι ένα σωρό επαναλήψεις ε; Τα πάντα κρύο πιάτο, τίποτα φρέσκο. Τι καφέ της Χαράς, τι Κωνσταντίνου κι Ελένης (δεν έχει λιώσει αυτό ήθελα να ξερα παίξε παίξε τόσα χρόνια; Αλλά την καλύτερη δουλειά την κάνει το Mega στις επαναλήψεις, το ονόμασε λέει Mega Classics. Α, ναι. Όλα κλασσικά σ αυτή τη χώρα, το γιαούρτι, η μουστάρδα και τα σίριαλ. Μη γκρινιάζεις φιλενάδα, μη μου γκρινιάζεις καθόλου, ακόμα και οι ειδήσεις σαν σε επανάληψη είναι. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Λίστα Λαγκάρτ εδώ και 2 χρόνια, non stop. Ποιος την πήρε, τι την έκανε, ποιος την αλλοίωσε (γαλακτοκομικό εκτός ψυγείου μου κάνει αυτό - αν και με το ψόφο που έχει και χωρίς πετρέλαιο, εκτός ψυγείου καλύτερα διατηρείται το parmigiano reggiano που είχες πάρει προ κρίσης και το φυλάς εκεί να να μαζί με τα οικογενειακά κοσμήματα και τον βαφτιστικό σταυρό.

Τι έλεγα; Ό,τι μου κατέβει φιλενάδα διότι είμαι και ολίγον πτώμα απ το ταξίδι με Εκείνο Το Γρήγορο Τρένο Που Δεν Φτάνει Ποτέ Στην Ώρα Του Για Να Μη Μας Το Ματιάσουν, που σουρνόταν σαν χελώνα καρέτα καρέτα οπότε και μόνον εκ συμπαθείας το υπομένεις - είδος προς εξαφάνισιν το τροχοφόρο. Αλλά εγώ βρε συ περίμενα να δω χιόνια στην διαδρομή και τίποτα - ούτε μια νιφάς. Στο Δομοκό δε, ναι, εκεί που πήζει η κατίκη και κάνουμε στάση για τσιγάρο, μια λιακάδα απίθανη, σχεδόν Αυγουστιάτικη, να σε βαρά ο ήλιος κατακούτελα να κάνεις και μαστούρα με το στριφτό. Μια χαρά.

Τι έλεγα; Σάμπως και ξέρω τι έλεγα; Σάμπως και ξέρω τι μου γίνεται; Ιδέα δεν έχω φιλενάδα, μια αισιοδοξία την έχω η αλήθεια είναι αλλά μην μου κόπτεσαι, του βλαμμένου του ζωδίου μου θα ναι, δεν θα ναι; (Πω πω αυτό μου θυμίζει εκείνη τη διαφήμιση της πολυκαφετιέρας με εκείνον τον άθλιο τύπο που λέει θα ρθει, δεν θα ρθει; και θέλω να τον φονεύσω βάναυσα βάζοντάς του τη καφετιέρα και όλα τα συμπαραμαρτούντα (κι άμα το γραψα σωστά φέξε μου) εκεί που δεν μπαίνει το φως του ήλιου.

Α, και μιας και μιλήσαμε για μάστερ σεφ, φιλενάδα σου εφιστώ την προσοχή. Μην μου ερωτεύεσαι τον Σκαρμούτσο, ξέρω εγώ. Δεν θα σου κάτσει. Το πολύ πολύ να σε βάλει να του κόβεις το κρεμμυδάκι.

Τι έλεγα; Δεν βγάζεις άκρη ε; Ούτε εγώ. Ζαλισμένος είμαι απ την αλλαγή χρονικής ζώνης, απ τη ζώνη της αγάπης στη ζώνη της ανεργίας, ναι, ζαλισμένος είμαι κι αυτό το τζετ λαγκ δεν ξεπερνιέται εύκολα. Όχι. Έχουμε και τα δικαστήρια μεθαύριο. Ναι, ναι, γίναμε και δικομανείς στα γεράματα...

Τι είπες; Πως τα πέρασα; Μην τα ρωτάς. Το τέλειο το γνωρίζεις; Βάλε και κάτι παραπάνω και είσαι μέσα. Τι βόλτες στην πόλη, τι αγάπες κι αγκαλιές, τι ξεκούραση, τι χαλλλλλάρωση, τι να σου λέω. Ε, πήρα και κανά κιλό και άρχισα και δίαιτα σήμερα, ένεκα της φτώχειας ας το δούμε διατροφολογικώς. Δε λές που έχω συνδρομή στο γυμναστήριο πληρωμένη να μου περνά κι η ώρα; Ναι, ναι, για πλάκα το έλεγα πριν κανά μήνα, ορίστε, αληθινό βγήκε φιλενάδα.

Α, σε παρακαλώ, εσύ που έχεις τα κονέ, ξέρεις, εσύ που τρέχεις στα κατηχητικά και στα τσάγια με τη Μούμια Καλής Θελήσεως, κάνε κάτι να μη βρέχει αύριο γιατί μού λειψε το ποδηλατάκι μου και θέλω να το βγάλω τσάρκα. Άντε βρε μάτια μου, να μη σου γκρινιάζω κι αύριο ε; Δεν κάνει. Νέα χρονιά μπήκε βρε, δεν κάνει.

Άντε βρε φιλενάδα, ξανάρθα! Καλώς σε βρήκα μάτια μου, καλό σου βράδυ!