Και που λες ρε φιλενάδα, σήμερα του Σάββα του Ηγιασμένου (μεγάλη η χάρη του και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες, τις εορτάζουσες και τις Σαββατογεννημένες) και της
Ημέρας Εθελοντισμού, η οποία δεν με αφορά καθόλου γιατί όταν πήγαινα φαντάρος μου είχαν πει σοφοί παλαιότεροι να μην εθελοντίσω για τίποτα, αν και δεν το έκανα πράξη απ την αρχή, οπότε θα σου πω 4 ιστορίες εθελοντισμού απ το στρατό. Αναδρομή κάνουμε, ό,τι θέλω θα σου λέω! Σημειωτέον, στρατό πήγα το τιμημένο 1991 για να μην έχεις τυχόν απορίες και νομίζεις ότι καλοπέρασα με τίποτις 9μηνα...
4. Parlez vouz francais?
Είμαστε που λες όλα τα νεούδια, ψαρωμένα και σε αθλία κατάσταση στο κέντρο στην Κόρινθο, 2-3 μέρες αφού έχουμε παρουσιαστεί. Τώρα εσύ που είσαι κοπέλα δεν ξέρεις τι θα πουν όλα αυτά, αν έχεις πάει κατασκήνωση θα καταλάβεις λιγάκι though.
Φαντάσου λοιπόν 18χρονα, 19χρονα ως επί το πλείστον που αίφνης αφήνουν την οικογενειακή θαλπωρή και την καλοκαιρινή ραστώνη και κλείνονται όλα μαζί, ομοιόμορφα ντυμένα να ακούνε διαφόρους παλαβούς να φωνάζουν διάφορα ακατανόητα, να προσπαθούν να κοιμηθούν σε κοινούς θαλάμους με εκατοντάδες άλλους, να προσπαθούν να φάνε τις αηδίες που τους σερβίρουν, να ξυπνάνε βιαίως από τις 6.15 για πρώτη ίσως φορά στη ζωή τους (άσε που τώρα το κάνω από επιλογή)... Φαντάσου ψυχολογία.
Και στην πρωινή αναφορά του λόχου, όπερ σημαίνει ότι όλα τα βατραχάκια είναι στοιχισμένα λες και υπακούν την αοιδό Χριστίνα Γαλάνη (είσαι ωραίος και τυπάς, μα που το πας, αν μ αγαπάς, πήγαινε στοιχίσου), αφού ακούσουν παπαρολογίες και αφού κάνουν Ανάπαυση - Προσοχή (προφέρεται προυσχίιιιιε) - Μεταβολή - Μεταβολή - Μεταβολή μέχρι να ζαλιστούν κανά δυο και να πέσουν κάτω σαν τα κοτόπουλα, αρχίζει το δούλεμα των "παλιών".
"Ποιος ξέρει αγγλικά;" Ρωτάει ο τσόγλανος ο βαθμοφόρος. Σηκώνονται κάποια χέρια. Σκεφτόμαστε τα δύστυχα ότι επιτέλους, δεν πήγε χαμένος ο Στρατηγάκης τόσα χρόνια, να λοιπόν που δεν το πήραμε τσάμπα το αδικιορισμένο το Lower, τι καλά θα μας βάλουν σε γραφείο και τα σχετικά.
"Ωραία, εσείς που σηκώσατε τα χέρια θα πάτε στο χώρο υποδοχής να κάνετε γόπινγκ*" λέει χαιρέκακα το βλαχαδερό και συννεφιάζουν αίφνης τόσα πρόσωπα νεανικά.
*γόπινγκ, συλλογή αποτσίγαρων με γυμνά χέρια από το έδαφος κοινοχρήστων χώρων. Τα αποτσίγαρα τείνουν να είναι χιλιάδες, ειδικά μετά από επισκεπτήριο.
Σηκώνω το χέρι και λέω "Εγώ ξέρω και λίγα γαλλικά" μπας και τη γλιτώσω.
"Ωραία" μου απαντά, "εσύ θα πας τουαλέτες. Σε μία ώρα που θα περάσω να μπορώ να φάω απ τη χέστρα"
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να συνεχίσω. Δεν θες να σου πω σε τι κατάσταση ήταν οι τουαλέτες...
3. Γνωρίζετε τις Γραφές;
Και πηγαίνω μόλις μερικές μέρες πιο πίσω, την αποφράδα μέρα που παρουσιάστηκα. Στην Τρίπολη ήταν - αν και κοντά στα χωριά μου απ τη μεριά της μητρός δεν είχα πάει ποτέ, αλλά είναι σα να μην πήγα γιατί δεν χωρούσαμε και μας έστειλαν τους μισούς στην πλανεύτρα Κόρινθο την επομένη.
Ως βαθύτατα προγραμματισμένος άνθρωπος με το που κατέβηκα απ το τρένο (πρέπει να ήταν η πρώτη μου φορά, που να ξερα τι θα επακολουθούσε) πήγα κατ' ευθείαν στο στρατόπεδο να παρουσιαστώ να τελειώνω. Τι να τελειώνω φιλενάδα που γινόταν εκεί μέσα γης Μαδιάμ. Κόσμος μιλιούνια, να μην ξέρουμε που να πρωτοπάμε, τι να πρωτοκάνουμε, έχεις δει χιλιάδες νεαρών να γυρνάνε από εδώ κι από κει σαν αποβλακωμένα, σαν μαστουρωμένα, σαν νά τανε στην ξενιτιά και να μην έχουν που την κεφαλή κλίναι; Ένα τέτοιο πράγμα...
Μετά από κάμποσες ώρες που περίμενα σε διάφορες ουρές να δηλώσω το ένα, το άλλο και το παράλλο, φτάνω σε ένα μίζερο γραφείο (έπιπλο) όπου καθόταν ένας ταλαίπωρος φαντάρος (άνθρωπος), καταμεσίς ενός διαδρόμου (κτίριο), του δίνω τι χαρτιά μου ζητά, με κοιτά στα μάτια και με ρωτά με ύφος λάγνο
"Έχεις βγάλει σχολείο;"
"Φυσικά" απαντώ εγώ θιγμένος
"Ωραία, κάτσε εδώ και γράφε αυτά που σου ζήτησα κι εγώ και θα έρθουν να σ' αλλάξουν σε λίγο, πρέπει να πεταχτώ κάπου".
Κάθομαι ο δύστυχος και αρχίζω να κάνω ό,τι μου ζήτησε. Η ώρα ήταν περίπου 12 το μεσημέρι. Κατά τις 9 το βράδυ, απηυδισμένος και αφού φυσικά κανείς δεν ήρθε ποτέ να με αλλάξει, λέω σε ένα νερντάκι ακριβώς τα ίδια και κάθησε εκείνο το δύστυχο κι εγώ πήγα να συνεχίσω τον κυκεώνα της πρώτης μέρας. (Τρυφερό στιγμιότυπο, το ίδιο βράδυ, στο γιατρό ο οποίος παρέπαιε απ την κούραση, είμαστε καμιά 20σαριά ατομα μαζί στο θάλαμο και μας ζητά να κατεβάσουμε τα βρακιά για να ελέγξει ότι έχουμε 2 όρχεις... τι ντροπή Θεέ μου - ήμουν ένα αθώο παιδί βλέπεις).
2. Άγια Νύχτα Σε Προσμένουν!
Εδώ ίσως είναι η μοναδική φορά που δεν σιχτίρισα τη μαύρη μου ζωή για τον εθελοντισμό.
Κάποιους μήνες μετά, στην πανέμορφη Σάμο, πλησιάζουν οι γιορτές κι εμείς ως σχετικά νέοι εκεί πέρα τα χουμε δει όλα κωλυόμενα απ την πρώτη μέρα. Ό,τι είχαμε ζήσει στα κέντρα και μας είχε φανεί βουνό, τώρα στην υπέροχη Σάμο φάνταζαν παιδικό παιχνίδι. Βλέπεις, μας έλαχε ο πιο παρανοϊκός διοικητής ever, ένας μουρλοκούκου στρατόκαβλος που θεωρούσε ότι σε κανά δυο μέρες θα μας την έπεφταν οι Τούρκοι και ακριβώς γι αυτό το λόγο έπρεπε να είμαστε ετοιμοπόλεμοι. Κάθε μέρα λοιπόν, με ήλιο, με βροχή, με χιόνι (δεν είναι υπερβολή, εκείνο το χειμώνα είχε χιονίσει ακόμα και στη Μύκονο), αφού φορτωνόμασταν σαν τα γαϊδούρια με κράνος και πλήρη εξάρτηση κάναμε 7 χιλιόμετρα πορεία για την εκπαίδευση και το μεσημέρι γυρνούσαμε άλλα 7 και ήταν και ανηφόρα).
Στην εκπαίδευση μην φανταστείς ότι καθόμασταν με τα μπλοκ ιχνογραφίας και σκιτσάραμε φουτουριστικά ντεκόρ, τρέχαμε, πυροβολούσαμε, τσουλάγαμε, ξανατρέχαμε και τα συναφή.
Οπότε όπως καταλαβαίνεις όταν ρώτησαν στην αναφορά ποιος έχει καλή φωνή για να μπει στη χορωδία του στρατοπέδου για τις γιορτές, ούρλιαξα σχεδόν ΕΓΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ μπας και γλιτώσω για λίγες μέρες.
Περάσαμε από οντισιόν και με πήραν γιατί ήμουν ο μοναδικός μη παράφωνος, όλοι οι άλλοι άλλα ντ άλλα τα μεγάλα. Παρόλα αυτά κρατήσαμε καμιά δεκαριά να μου κάνουν background. Οι 15 μέρες της πρόβας ήταν σχεδόν ονειρικές. Επίσης για εκείνες και μόνο τις μέρες είχαμε απαλλαγεί από όλες τις αγγαρείες. Εκεί εξάλλου γνώρισα και τον πρώτο μου έρωτα κι ας το κατάλαβα καμιά πενταετία μετά. Κολακεύτηκα αναδρομικώς και ανυπερθέτως...
1. Το Πλοίο της Αγάπης
Δεύτερη βδομάδα στην Κόρινθο (δεν μου φταίει η πόλη αλλά όσα έζησα εγώ εκεί μέσα αρκούν για να μην ξαναπατήσω το ποδάρι μου εκεί) και κάτι μας ξαναρώτησαν στην αναφορά. Δεν θυμάμαι τι, δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι με τη βλακεία που με δέρνει και απάντησα κατέστην επιλαχών για το περιβόητο Πλοίο Της Αγάπης.
Το Πλοίο της Αγάπης φιλενάδα δεν είναι αυτό που νομίζεις, δεν είναι εκείνο το υπέροχο κρουαζιερόπλοιο με τον επιβλητικό καπετάνιο και τους πάντα πρόθυμους να σε εξυπηρετήσουν καμαρώτους. Όχι. Εκεί, το Πλοίο της Αγάπης είναι το όχημα που μαζεύει τα σκουπίδια. Οπότε εμένα και 2 άλλους τους έλαχε να κάνουν αποκομιδή απορριμάτων, μια εργασία που αν κι έχω περάσει από πολλές, μέχρι και χαμάλης σε αποθήκη έχω δουλέψει, δεν είχα διανοηθεί ποτέ ότι θα την κάνω...
Σημείωση, αν έχεις ευαισθησίες μη συνεχίσεις, γίνεται εξαιρετικά σιχαμένο!
Το απορριματοφόρο στην Κόρινθο του 91 δεν ήταν όπως τα βλέπεις σήμερα, σινιέ, με τον κάδο που γυρίζει, όχι, ήταν ένα απλό φορτηγό με ανοιχτή καρότσα. Δεν είχε δαγκάνες να πιάνει και να σηκώνει τους κάδους, όχι, εσύ ήσουν η δαγκάνα που έπιανε με τα χέρια τον κάδο και τα έριχνες μέσα. Οι κάδοι δε, ήταν απλά μεταλλικά βαρέλια, πολυκαιρισμένα και άθλια, μέσα σε μια απίθανη βρώμα, δυσωδία και ό,τι χειρότερο μπορεί να βάλει ο νους σου.
Μικρή αλλά θεσπέσια λεπτομέρεια, είναι πως ήταν Δευτέρα, πράγμα σημαντικό γιατί τα σκουπίδια είχαν να μαζευτούν 3 μέρες και ότι ήταν τέλη Ιουλίου. Αντιλαμβάνεσαι.
Πάμε λοιπόν οι μελοσκουπιδάτοι στο άθλιο φορτηγό και με ανεβάζουν εμένα πάνω στην καρότσα γιατί ήμουν λέει ο πιο λεπτός να μη σηκώνω λέει πολύ βάρος (ναι, ήμουν τότε λιγότερο από 70 κιλά, παιδί ήμουν ρε φιλενάδα, αμούστακο σχεδόν) και αρχίζει το δράμα μας. Πάμε στα μέρη που έχει σκουπίδια, 2 δύστυχοι πιάνουν και σηκώνουν το βαρέλι κι εγώ από πάνω το τραβάω και το αδειάζω στην καρότσα. Αντιλαμβάνεσαι υποθέτω ότι τα περισσότερα πέφτουν πάνω μου. Όταν φτάνουμε στα μαγειρεία τα βαρέλια είναι καμιά 20σαριά γεμάτα φίσκα με πεταμένα φαγητά, κάποια 3 ημερών κάτω από ντάλα ήλιο. Δεν σου περιγράφω. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι στο τέλος ήμουν πάνω απ' το γόνατο σκεπασμένος με ό,τι πιο βρώμικο, σιχαμένο και δυσώδες έχει υπάρξει εκτός από τη μούρη του Κότσιρα τον οποίο αντιλαμβάνεσαι ότι τον λατρεύω, και προσεύχομαι να τελειώνουμε για να μη με σκεπάσει κι άλλο γιατί θα αυτοκτονούσα εκείνη τη στιγμή.
Κάποια στιγμή τελειώνει το πολύωρο δράμα μας και πάμε αποκαμωμένοι απ την κούραση και εξαιρετικά αηδιασμένοι να πλυθούμε. Η Κόρινθος λέει, τότε είχε πρόβλημα με το νερό και είχαμε διακοπή.
4 ώρες μετά ήρθε το νερό. Δεν έχω να σου πω κάτι παραπάνω... Α ναι, πήγα το βράδυ στο γιατρό γιατί με είχε πιάσει η μέση μου και αφού μου έκανε ένεση απαλά, λες και άνοιγε πηγάδι σε γρανίτη, μου έκανε κοπλιμάν για το κωλαράκι μου. Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που σου μένουν τελικά...