Κούκου, τσα!

Έλα φιλενάδα, άκου το.

Το έκλεψα απ τον Πιγκουίνο γιατί μου έφτιαξε τη διάθεση πρωί πρωί και είπα να στο δώσω κι εσένα μπας και χορέψουμε μαζί! Όχι δεν είναι Σεφέρης, δεν είναι Ελύτης, Ρίτσος ή Καβάφης, δεν κλαίει για τους χαμένους έρωτες ούτε μοιράζεται μαζί σου βαθιά μηνύματα, είναι ένα kookoobadi ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ένα kookoobadi  που δεν χρειάζεται να το αναλύσεις, απλά "καλείσαι" να το χορέψεις, καλείσαι να χαμογελάσεις και να πεις ότι παρά τα όσα μύρια συμβαίνουν η ζωή εξακολουθεί να είναι ωραία, ο ήλιος εξακολουθεί να λάμπει, το χαμόγελο εξακολουθεί να είναι φωτεινό και όσα θέλεις, ναι, μπορεί και να γίνουν πραγματικότητα.

Θα μου πεις όλα αυτά τα έβγαλες από ένα χαρούμενο τραγούδι, όσο γλυκιά κι αν είναι η φωνή, όσο ξεσηκωτική κι είναι η μελωδία; Και ναι και όχι. Θέλω να πω ότι όλα αυτά είναι μέσα μου, μέσα σου, μέσα μας και μερικές φορές επειδή τραβάμε το σταυρό μας κι επειδή μας κάνουν να ασχολούμαστε με τα σκουπίδια (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), το ξεχνάμε. Ναι, το ξεχνάμε γιατί η πραγματικότητα είναι σκληρή. Αλλά είναι και στο χέρι μας φιλενάδα να τη στολίσουμε ομορφιά και χαρά, να της δώσουμε κέφι και δροσιά, στο δικό μας, απλά ίσως κάποιες φορές χρειάζεται ένα μικρό κίνητρο. Ένας λόγος, ένα χάδι, ένα τραγούδι κι εμένα προσωπικά αυτό που το άκουσα μόλις είχα βγει απ το μπάνιο με την πετσέτα δεμένη στη λυγερή μου μέση με έκανε να χορέψω και να γελάσω!

Όπως επίσης με έκανε να γελάσω η μικρανηψιά μου, η αυταρού μου, το καθαρματάκι μου η οποία με το που με βλέπει αρχίζει ένα κλάμα δεν στο συζητώ. Βρε τι να της κάνω γλύκες, τι να της κάνω κούκου τσα, τι να της τάζω διαμάντια και γούνες, τίποτα αυτή. Με βλέπει και τρομάζει! Τι θα τηνε κάνω φιλενάδα, μέχρι και τηλέφωνο όταν παίρνω - αλήθεια λέω - βάζει τις φωνές. Θα την απειλήσω με αποκλήρωση (ήδη της ξεκαθάρισα ότι οι σχέσεις μας τούδε κι εφεξής είναι καθαρά επαγγελματικές) μπας και με δεχτεί. Θα δούμε.

Εν τω μεταξύ Παρασκευή σήμερα, και τι Παρασκευή, υπέροχη, ηλιόλουστη, μαγική! Κι ένα ταξίδι το απόγευμα στην αγαπημένη Σαλονίκη. Και μετά δεν με πιστεύεις ότι la vita e bella, αφού είναι σου λέω, είναι. Ακόμα και ο ερχομός μου στο γραφείο δεν θα με χαλάσει σήμερα!

Είχε και οφθαλμόλουτρο η διαδρομή σήμερα, ο σεκιουριτάς στα Άνω Πατήσια διότι οι υποδέλοιποι ήταν για κλάμματα, εκείνος ο σεκιουριτάς ήταν βγαλμένος από φαντασίωση με σεκιουριτάδες. Ναι, καιρό είχα να δω σεκιουριτά κούκλο, συνήθως ή είναι πασίχοντροι ή είναι καχεκτικοί, τι δράμα κι αυτό ρε φιλενάδα, όλοι αυτοί μας καταστρέφουν τις φαντασιώσεις. Ας είναι όμως, αφού υπάρχει έστω και ένας, υπάρχει ελπίδα! Επίσης κι ένας οδηγός φαρμακαποθήκης που συνάντησα μετά - όλως τυχαίως - και μου χαμογέλασε κιόλας, αχ ανεβαίνουν οι μετοχές μου τώρα που χαμογελάω, να το θυμάμαι αυτό! Βοηθά βέβαια και το βοριαδάκι που έδιωξη την υγρασία και δεν καταστρέφεται το χτένισμα, τι να κάνεις, είπαμε, όμορφη μέρα σήμερα!

Καλό Σαββατοκύριακο φιλενάδα με μια ανάρτηση άλλα αντ' άλλων κι ένα υπέροχο τραγουδάκι!

ΥΓ. Μόλις έβρισα φωναχτά μια συνάδελφο, είπαμε, κρατιέμαι κρατιέμαι αλλά πόσο ακόμα;