και σου τα αφήνω ακριβώς όπως τα είδαν τα έκπληκτα αλλά πόσο υπέροχα μάτια μου πρωί πρωί, κι έχω βάλει και πλυντήριο και πρέπει - όχι απλώς πρέπει αλλά οφείλω - να πλύνω και το μπαλκόνι γιατί αυτοί οι νοτιάδες άφησαν μια εσάνς Σαχάρας στο έρμο το πλακάκι, το οποίο έχει δει χίλια και μύρια αλλά τόση Σαχάρα δεν την έχει ξαναματαδεί...
Μα ξόρκι να την κάνω να με θέλει οδηγεί σε μένα; Μα είναι δυνατόν; Πότε έδωσα εγώ τέτοια δικαιώματα; Με είδε ποτέ κανείς με νυχτικιά μεσ στη μαύρη νύχτα, κάτω απ την πανσέληνο να σφώζω κοκόρια για να την κάνω να με θέλει; Με είδε ποτέ κανείς να περιδιαβαίνω τα 40 κύματα για να την κάνω να με θέλει; Είπα εγώ ποτέ ότι ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΝΑ ΜΕ ΘΕΛΕΙ; Μα δεν την θέλω εγώ βρε φιλενάδα, μια αχαϊρευτη είναι - όποια και να ναι, μια ανοικοκύρευτη, ανορεξικιά, κομπλεξικιά γουρούνα. ΔΕΝ ΤΗ ΘΕΛΩ ΣΟΥ ΛΕΩ!!! Μα είναι δυνατόν;
Βρε λες να την θέλω και να μην το ξέρω; Λες ο αναζητητής να προσπαθεί να μου περάσει μήνυμα; Μα δεν την θέλω!
Ή μήπως τη θέλω;
Μπερδεύτηκα....
(κια όλα αυτά για να μην σου εξηγήσω ότι είμαι σοκ με τα αγόρια στο ντουζ και τα σπασουάρια σ αυτό το αμόλυντο μπλογκ... o tempora o mores)