Παραμένω εδώ

Εδώ είμαι βρε φιλενάδα, μη μου ανησυχείς, υγιής αλλά όχι φρέσκος (αν και μόλις βγήκα απ το ντους και μοσχομυρίζω κανέλα - ένα σαπούνι από ελαιόλαδο λέει με κανέλα μέσα - αν αύριο έχω παντού φλουμπέτες θα ξέρουμε από τι είναι.

Εδώ είμαι, παραμένω εδώ, παρόλο που τα νεύρα μου δεν είναι σε καλή κατάσταση. Και γιατί να είναι; Ακούω και τίποτα ευχάριστο τις τελευταίες μέρες, για μένα, για σένα, για όλους μας; Το πιο ευχάριστο πράγμα που άκουσα σήμερα είναι η περουκοφόρος γραία που μένει από πάνω η οποία όταν ξάπλωσα το μεσημέρι να ξεκουραστώ λίγο αποφάσισε να τραβήξει ό,τι είχε και δεν είχε μέσα στο διαμέρισμά της και να μη μ' αφήσει να κοιμηθώ. Αντιλαμβάνεσαι. Αφού δεν ανεβηκα πάνω με κανά τσεκούρι να το παίξουμε Λάμψη πάλι καλά να λες (δεν εννοώ το Γιάγκο Δράκο και την εισαγγελεύ, το άλλο εννοώ).

Αδιάφορες μέρες, με πολύ άγχος και αβεβαιότητα, τρελή αβεβαιότητα για το τι θα μας ξημερώσει το αύριο, και κούραση, όταν καταβάλλεται ο νους, το σώμα απλά ακολουθεί. Ακόμα και η μικρανηψιά μου, η μπουμπού μου που την είδα σήμερα (και μόλις με είδε το νήπιο άρχισε να ουρλιάζει και τρομάξαμε να τη συνεφέρουμε - αλήθεια σου λέω δεν της έχω κάνει κάτι, τίποτα κου κου τσα και τέτοια, μη φανταστείς) δεν κατάφερε να με κάνει να χαμογελάσω πραγματικά.

Γκρίνια, γκρίνια και μίρλα και ουφ και πουφ και απαπα. Πάλι καλά που οι φακές της μητρός ήταν θεσπέσιες (και τις είχα αποθυμήσει) και δεν πήγε όλη η μέρα χαμένη. Είναι και αυτή η παλιουγρασία, ένα σκούπισμα έκανα το πρωί και έλιωσα στον ιδρώτα, ούτε μαραθώνιο να χα τρέξει... νισάφι φιλενάδα, νισάφι.

Οπότε μην ανησυχείς, εδώ είμαι, απλά δεν έχω κάτι αστείο να σου γράψω, το πιο αστείο της μέρας είναι η φάτσα μου, κακόμοιρη και πεσμένη, αλλά θα τη σηκώσουμε αύριο, αύριο μέρα είναι. Εδώ είμαι. Παραμένω εδώ.