Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Τρομώδες Παραλήρημα - στου Λουστράκου!

                                                                                                                  *

Λοιπόν φιλενάδα, θα σου πω κάτι που δεν στο είχα πει...

Πριν ένα χρόνο περίπου, εκεί που ο γυμναστής μου με είχε και σήκωνα κάτι βάρη (συγκεκριμένα ήμουνα σε εκείνο το σατανικό μηχάνημα για το στήθος, peck deck το λέγανε θαρρώ) και κουτσομπολεύαμε την γκόμενά του που τον παράτησε και ξαναγύρισε και την παράτησε εκείνος και ξαναγύρισε και δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχε συμβει, (όλα αυτά μου τα έλεγε επειδή είμαι μεγάλος άνθρωπος και ήθελε συμβουλές WTF φιλενάδα, WTF) μου λέει:

-Ρε συ έχεις ιδέα πόσο ωραία φωνή έχεις; Γιατί δεν κάνεις ραδιόφωνο;

Το περίμενα ρε φιλενάδα, εγώ ο ταπεινός γιος ξυλουργού (ναι, ναι, σαν το Χριστούλη) μόνο που δεν έχω Εκείνη Τη Θεία Φώτιση - έχω μόνο τη θεία Τούλα που μου νοικιάζει το σπίτι και την υπεραγαπώ - ότι θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου και θα έβγαινα στα ραδιόφωνα; Αμ δε που το περίμενα, και να λοιπόν που έγινε...

Χτες λοιπόν φιλενάδα (το ξέρω ότι το ξέρεις, το ξέρω ότι με άκουσες, τα είπαμε, αλλά άσε με να στα πω κι από δω εμπιστευτικά), είχα την τιμή και την τύχη να προσκληθώ από τον υπέροχο Λουστράκο στην εκπομπή του να χαβαλεδιάσουμε ελαφρά και να γνωριστούμε καλύτερα.

Ξεκινώ από αυτό...
Αχ εκείνη η βεράντα, αχ εκείνη η βεράντα, γύρω γύρω απ το σπίτι και με θέα απίστευτη, μοναδική, υπέροχη. Και να σου πω κάτι; Αυτά τα υπέροχα παιδιά που με φιλοξένησαν χτες, ο Λουστράκος και ο Blueprints την αξίζουν και με το παραπάνω! Χωρίς ευγένειες άνευ λόγου, χωρίς δηθενιές γιατί πίστεψέ με δεν τα γουστάρω καθόλου αυτά, τα παιδιά τα λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Ξέρεις, μερικές φορές δε χρειάζεται να ξέρεις κάποιον καλά για να τον λατρέψεις, η πρώτη χειραψία, το πρώτο χαμόγελο, η πρώτη ματιά αρκεί για να καταλάβεις. Και φιλενάδα, χτες με το που μπήκα σπίτι κάθιδρος και σε αθλία κατάσταση και απίστευτα νευρικός και αγχωμένος, χαλάρωσα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Η κουβέντα ξεκίνησε αμέσως με γέλια, με χάδια στην Ταμάρα και με υπέροχη μακαρονάδα με κιμά - ακούς Π; Και είχα τόσο καιρό να φάω!!!!

Και ήρθε η ώρα της εκπομπής... έτρεμα φιλενάδα, έτρεμα! Δεν ήξερα αν η μουσική ήταν καλή, δεν ήξερα τι να πω, δεν ήξερα πως θα ακουστεί η φωνή μου, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, είχα κι αυτό το ακουστικό στο ένα αυτί (στο καλό, όχι στο άλλο που δεν ακούει καλά) και με αποπροσανατόλιζε... και ξεκινήσαμε! 

Και ξεκίνησε να μιλά ο Λουστράκος και ξεκινήσατε να σχολιάζετε. Και κοπάναγαν τα μηνίγγια μου από το άγχος και κάτι είπε ο Λουστράκος και γέλασα πρώτη φορά. Κι έφυγαν όλα, άγχη, ανησυχίες, όλα. Και ξεκίνησα να το απολαμβάνω. Α, και πόσο το απόλαυσα, δεν έχεις ιδέα. Όπως είπα και τον Π αργότερα ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου, ήταν μια εμπειρία σχεδόν ερωτική, μια εμπειρία σχεδόν εκστατική, σοβαρή και αστεία συνάμα, υπέροχη και μοναδική για μένα. 

Δεν ξέρω πραγματικά πως σου φάνηκε φιλενάδα, δεν μπορώ να ξέρω, ξέρω μόνο πως αισθάνθηκα εγώ. Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Α! Απίστευτα σου λέω παιδί μου, το τι γέλιο έριξα, το πόσο μου άρεσε η παρέα του Λουστράκου και η δική σου, δεν μπορώ να στο εξηγήσω.

Και δεν θα στο εξηγήσω, πάνω δεξιά, εκεί που λέει Η Εκπομπή μου, αν κάνεις κλικ θα με ακούσεις. Ξέρω, είναι 2 ωρίτσες αλλά νομίζω θα περάσουν νεράκι. Βάλε σιδερώστρα και άκου να ξεχαστείς και να γελάσουμε μαζί...

Και φυσικά επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια - γλυκάθηκα (καλόμαθε η γριά στα σύκα που λένε στο χωριό μου)

Καλόμαθα, ναι
πες μου αν την ακούσεις, ναι;

Υ.Γ.1
Παιδιά σας χιλιοευχαριστώ για χτες και ζητώ δημοσίως συγνώμη (σαν τη Μοιραράκη κι εγώ) που έφυγα σα μουρλός... Το ψέμμα είναι κακός σύμβουλος και πρέπει να βρω τρόπο να το διορθώσω, περιμένω συμβουλές! Επίσης θα τα πούμε σύντομα και off air, νομίζω ότι απέκτησα 2 νέους υπέροχους φίλους!

Υ.Γ.2
Ο τίτλος και η φωτό της μπύρας deririum tremens είναι ευγενική προσφορά της γλυκιάς Ginger! Φιλιά αγαπημένη!

Υ.Γ.3
Το βρακί θα μπει σήμερα πλυντήριο και από βδομάδα δημοπρασία!

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Που πας καημένε tremens;

Update
Σηκώθηκα το πρωί, νίφτηκα, πήγα να πλυθώ και μπερδεύτηκα με τη σαγιονάρα και παραλίγο να τσακιστώ, η τηλεόραση άνοιξε από μόνη της και άρχισε κάτι να φωνάζει στα αγγλικά (για κάποιο λόγο έπαιζε στο BBC) και προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί, ξουρίστηκα, έφαγα πρωινό, παρφουμαρίστικα κι ετοιμάστηκα για τη σημερινή βραδυά!

Αλλά ήρθα πρώτα στη δουλειά και όλη αυτή η φρεσκάδα έφυγε φιλενάδα, παρόλα αυτά όμως φρεσκάρομαι ψυχολογικώς - και αυτό έχει σημασία - για το αποψινό!

Ψιτ φιλενάδα, σου είπα θα στο θυμίσω και στο θύμισα, κανόνισε να είσαι εκεί, ναι; Θα φοράω και κολώνια!


Λοιπόν φιλενάδα, τι ζέστη κι αυτή σήμερα, απίστευτη πραγματικά, ο αέρας σα να κολλάει πάνω μου, λες κι κινούμαι μέσα σε ένα πηχτό υγρό, μελάσσα μου φέρνει στο μυαλό αυτό το πράγμα... απαπαπαπαπα μέχρι χτες είχε εκείνο το βοριαδάκι και κάπου τό σωζε το πράμα, σήμερα η απελπισία η μαύρη, αφού να φανταστείς είμαι ημίγυμνος (τι θέαμα), μόνο με το μποξεράκι (mon Dieux), με το ανεμιστήρα να με φυσοκοπά και πάλι ιδρώνω. Που να φόραγα και την περούκα της από πάνω, ποτάμι θα μουν!

Θα μου πεις, εσύ δεν γκρίνιαζες με τις βροχές και τις μπόρες; Ναι βρε φιλενάδα, γκρίνιαζα η αλήθεια είναι, αλλά ήθελα έτσι μια ζεστούλα με μια λιακάδα, όχι αυτό το ολοκαύτωμα. Έτσι μου ρχεται να πάρω σφυρί και καλέμι και να μου προκαλέσω αυτήν την αποκόλληση αμφιβληστροειδούς που είναι και πολύ σικ στις μέρες μας, να με κλείσεις σε σουϊτα στο Αττικόν μέχρι να φύγουν οι ζέστες οι πολλές.

Για το 4ήμερο που πέρασε δεν έχω και πολλά να σου πω, ήταν λόγω των καταστάσεων λυπημένο, ιδιαίτερα φορτισμένο συγκινησιακά και με πολλή πολλή θλίψη για την απώλεια που δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Θέλει χρόνο. Δεν έχει ευτράπελα, δεν έχει γέλιο... μη μου ανησυχείς επανέρχομαι σύντομα, δώσε μου λίγο χρόνο!

Κι επειδή σου είπα πως επανέρχομαι ήθελα να σε ενημερώσω ότι

αύριο το βράδυ
21.00 - 23.00
θα με ακούσεις live
γιατί με φιλοξενεί ο αγαπημένος λουστράκος απ την αμαρτωλή συχνότητα

θα έχουμε τραγούδια ερωτικά
επί τω πλείστον ιταλιάνικα που μου αρέσουν, αλλά όχι μόνο

θα έχουμε γέλιο
θα έχουμε ευτράπελα

και θα ήθελα να είσαι εκεί για να μου στείλεις ερωτήσεις
όσο πιο πικάντικες τόσο πιο καλά
να γνωριστούμε λίγο καλύτερα!

Έτσι φιλενάδα;
θα στο θυμήσω και αύριο - δε γλιτώνεις

καλό βράδυ
καλό κουράγιο
τα λέμε αύριο στο tremens - live!


πάρε τραγούδι για γεύση!




Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Ένα Τσακ!

Έψαχνα που λες ρε φιλενάδα να δω στο διαδίκτυο τι θεραπείες παιζουν για τις μυρμηγκιές που εδώ κι ένα χρόνο βγάζω στο θεληματικό μου πηγούνι (σε λίγο θα μοιάζω με τη μάγισσα Φούρκα και θα κάνω καριέρα στο Hollywood), έχω κάνει αρκετούς καυτηριασμούς και ξαναβγαίνουν οι αδικιορισμένες σε φρέσκα ψωμάκια, είχα ακούσει για ένα φάρμακο κρυοπηξίας κι επειδή δεν θέλω κι άλλο καυτηριασμό (είναι σιχαμένο και πονάει) είπα να το ψάξω...


Και πέφτω ανυποψίαστος σε ένα forum γονέων και ανάμεσα σε αρκετές ερωτοαπαντήσεις βλέπω αυτό:



Είχα δοκιμάσει και γω κάποια 'πρακτικά' πράγματα αλλά δεν έγινε τίποτα. Μέχρι που μια θεία μου είπε να κάνω το εξής: επί 3 μήνες για 3 βραδιές να λέω 3 φορές το εξής

καλώς το νέο φεγγάρι (και να κάνω το σταυρό μου)
τι μας φέρνεις; (να πιάνω κάτι χρυσό)
κάλλη κάλλη κι ομορφιές (με τους δείκτες των χεριών να ξεκινώ από το μέτωπο και να καταλήγω στο πηγούνι)
χάσει χάσει μυρμηγκιές (να τρίβω τα χέρια μου - εκεί τις είχα)

Αυτό το έκανα μετά την πανσέληνο που έχει το νέο φεγγάρι. Έπιασε από τον πρώτο μήνα και δεν ολοκλήρωσα τους 3 μήνες. Εδώ και 20 χρόνια δε τις ξαναείδα.

Και αναρωτήθηκα

Όλο αυτό το τελετουργικό το κάνεις έτσι απλά ή πρέπει να έχεις και κατάλληλο ντύσιμο; Καλοκαιράκι είναι, αύρα βραδυνής δροσιάς φυσά, μήπως θέλει κάτι αέρινο να ταιριάζει με το project? Κάτι σε τούλινο baby doll θεωρείται κατάλληλο; Το χρυσό που πρέπει να πιάνω που να το βρω; Σε επάργυρο παίζει που έχω μια κορνίζα δώρο γενεθλίων παλιά κι έχει μαυρίσει; Τα μαλλιά; πιασμένα ή ελεύθερα να ανεμίζουν; Υπάρχει αναλογη θεραπεία και για σοβαρότερες ασθένειες; 

Εν τω μεταξύ πέραν του ντυσίματος χρειάζεται και κατάλληλη τοποθεσία; Δηλαδή, πρέπει να είναι πανσέληνος, να είμαι κοντά σε ποτάμι, βουνό ή θάλασσα; Πρέπει να λουστώ με το φως του φεγγαριού ημίγυμνος στην άγρια φύση ή μπορώ να το κάνω και στην είσοδο της πολυκατοικίας (ημίγυμνος πάντα) και να μπαινοβγαίνει ο κόσμος να με θαυμάζει την ώρα που λέω το ποιηματάκι; Μήπως να πάω στη γριά από πάνω που έχει καλύτερη θέα να κάνουμε και περούκα party να περάσουμε υπέροχα; Αν ναι πες μου να πάω να πάρω μια σουμάδα, μην της πάω με άδεια χέρια. Ντροπή!

Ελπίζω μόνο να μην πρέπει να πάω σε νεκροταφείο νυχτιάτικα και ν' ανάβω τίποτις κεριά και ματζούνια και να ψέλνω γιατί είμαι ευαίσθητης ιδιοσυγκρασίας και αγριεύομαι... θα με βρείτε παγωμένο το πρωί και δεν θα ξανανησυχήσουμε για τις μυρμηγκιές μου ή για το χαράτσι της ΔΕΗ.

Εν τω μεταξύ είχα κανονίσει να πάω με τη μαμά σε δημόσια υπηρεσία το πρωί να τακτοποιήσουμε κάτι χαρτιά, είχαμε πει να συναντηθούμε 8.30, αλλά η τρελή πήγε απ τις 8 και μ έπαιρνε τηλέφωνα που είμαι και γιατί αργώ και τσακίστηκα να πάω και τελικά η δημόσια υπηρεσία άνοιγε στις 9 για το κοινό. Εκείνη κοκκίνησε κι εγώ απλά την αγριοκοίταξα. Λιγάκι. Την αγαπάω μωρέ τη γλυκιά μου, τι να την κάνω (να τη στείλω να λέει εκείνη το ποίημα τα βράδυα γιατί βαριέμαι; Έχει baby doll θαρρώ)

Κι έρχομαι εδώ κι έχω request απ τον υπέροχο πελάτη να μετακινήσω έναν τίτλο.
Απλό.

Πόσο;

Ένα τσακ.

Δηλαδή;

Αυτό μου είπε, ένα τσακ.

Κι εσύ πόσο το αποτιμάς το τσακ;

Δεν ξέρω.

Κι εγώ γιατί να ξέρω;

Έλα μωρέ απ την εμπειρία σου.

Απ την εμπειρία μου το τσακ μπορεί να είναι από 0,000001 χιλιστό μέχρι άπειρο, το 
συγκεκριμένο πόσο θέλουμε να είναι;

Ώχου μωρέ παράξενος είσαι...

Καλά, δίκο έχεις, θα στον μετακινήσω 10 εκατοστά και ελπίζω να είναι οκ.

10 εκατοστά θα βγει απ τη σελίδα.

Οπότε;

Καλά, θα ρωτήσω τον πελάτη πόσο ακριβώς θέλει.

Α να γεια σου!

Και ξέρεις ε; Ήταν διόρθωση βιαστική, θέλω να δω αν θα μου απαντήσουν μεσ στη βδομάδα πόσο είναι το τσακ!!!!

Τσακ μπαμ!


Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Macho Macho Man



Που είσαι ρε φιλενάδα; Χαθήκαμε, μαύρα μάτια έκανα να σε δω!

Η αλήθεια είναι ότι είχα μεγάλο άγχος για το αν θα κάνουμε τελικά κυβέρνηση ή όχι, δεν μπορώ βρε μάτια μου να χάσω κι άλλο μπάνιο, νυσάφι, πρέπει να μαυρίσω επιτέλους γιατί μού πανε ότι το μαύρο κόβει, και πήρα χτες λίγο φούμο και αλείφτηκα, αλί όμως ίδρωσα και πήγε όλο στη μπλούζα τη μαύρη και καμία διαφορά. Αντιλαμβάνεσαι το δράμα μου.

Εν τω μεταξύ, αυτό που ακούω σε διαφημίσεις "αίσθηση σα να βγήκες μόλις απ το ντουζ" πόσο ψέμα μπορεί να είναι; Θέλω να πω, έχω παρατηρήσει τις τελευταίες βδομάδες η αίσθηση σα να βγήκα απ το ντουζ περνά μόλις 1,33 λεπτά αφότου βγω απ το ντουζ, δεν προλαβαίνω να κάνω 2 κινήσεις, να βάλω μασχαλέξ και κολώνια κι έχω αρχίσει να ιδρώνω. Μέχρι να ολοκληρώσω το μποτέ και το ντύσιμο χρειάζομαι δεύτερο ντουζ να συνέλθω...

Παρόλα αυτά, αυτός ο συνδυασμός λιακάδας και βορριά (που τ' αρνάκια δεν παγώνει μιας και είναι Ιούνης) πολύ μου αρέσει, όχι γιατί ο εμπρηστής της γειτονιάς μπορεί να κάνει τη δουλειά του ανεμπόδιστα, όχι, αλλά γιατί όσο ποδηλατείς κι έρχεσαι και ιδρώνεις, έρχεται αυτό το όμορφο αγεράκι και σου δροσίζει το κορμί, απ' το κεφάλι και τις αμασχάλες μέχρι όπου μπορείς να φανταστείς! Ιδιαίτερα να είσαι και σε κανα σημείο με σκιούλα, τι να σου πω, το κάτι άλλο είναι, μια αίσθηση φρεσκάδας ανεπανάληπτη. Σα να βγήκες μόλις απ το ντουζ!

Έτσι λοιπόν το πρωί, πάνω στο ποδήλατο χαιρόμουν τη σκιούλα και την αύρα τη δροσερή μέχρι που μυρωδιές από παρακείμενο φούρνο τράβηξαν την προσοχή μου, φρεσκοψημένο ψωμί και πίτες και τσουρέκια. κόντεψα να λιποθυμήσω πρωί πρωί, άρχισα να πλαταγίζω τη γλώσσα μου και να γλείφω τα σαρκώδη μου χείλη (αυτό είναι τεράστιο ψέμα, για να δεις τα χείλη μου πρέπει να έχεις ηλεκτρονικό μικροσκόπιο), το ταλαιπωρημένο μου στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα και η μπανάνα που είχα φάει πριν φύγω ήταν απλά μια ανάμνηση παλιά. Αυτό το μαρτύριο δεν μπορώ να το ξαναζήσω, συνάντησα στη διαδρομή 3 φούρνους και 2 τυροπιτάδικα και ξέρεις τι αδυναμία έχω στις τυρόπιτες φιλενάδα. Και στο ψωμί (και στο κασέρι, άσχετο το ξέρω, αλλά έχεις φάει κασέρι με ζεστό ψωμί; αααααχχχχχ). Πρέπει ν' αλλάξω δρομολόγιο. Πάραυτα!

Το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί το τωρινό δεν έχει και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν εξαιρέσεις τη σκιά, τους μόνους που συνάντησα στο δρόμο εκτός απ την οδοκαθαρίστρια ήταν

α. Ένας παππούς γύρω στα 97,3 με μαγκούρα που πήγαινε μεσ στη μέση του δρόμου με ταχύτητα 10 μέτρων την χιλιετία.

β. Ένας νεότερος, γύρω στα 87,9 σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση ο οποίος πρέπει να ζύγιζε περί τα 27 κιλά και στεκόταν έξω απ το σπίτι του (μάλλον - έχω ωραίους γειτόνους) φορώντας ένα μπεζ αμάνικο φανελάκι κι ένα απίθανο σορτσάκι το οποίο ήταν τόσο πολύχρωμο που είμαι βέβαιος ότι η σύζυγος όταν πήρε ύφασμα για τον καναπέ - κουρτίνες - κάλυμμα κρεβατιού - πουφ - σκαμπό - τραπεζομάντηλο και ολοκλήρωσε τα ραφτικά, ανακάλυψε ότι της περίσσεψε απ το τόπι μπόλικο, έραψε ένα φουστανάκι για κείνη κλος, ντραπέ με πιέτα και το εν λόγω σορτσάκι. Απλά υπέροχο. Φαντάζομαι όλο το σπίτι και το ζευγάρι ντυμένο έτσι καθισμένο στον εν λόγω καναπέ να διαβάζει φυλλάδιο του LIDL της γειτονιάς προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα ψωνίσει γιαούρι γερμανικό με 5 λεπτά η τριάδα ή όχι. Αυτές είναι εικόνες.

Το καλύτερο όμως οφθαλμόλουτρο - για να μην είμαι άδικος, μου το επιφύλασσε η μοίρα μόλις κατέβηκα απ το τρένο για να πάω στη δουλειά. Τύπος, γύρω στα 40-45 με φανελάκι αμάνικο BLUE BIRD (αλήθεια λέω, το είδα) λευκό, παντελόνι με πιέτα μπλε σκούρο και μάυρη λεπτή ζωνίτσα όλο αυτό φορεμένο τόσο ψηλά που έκρυβε τον αφαλό. Γυαλί Ray Ban για ύφος μυστηριώδες και βαρύ, μαλλί με μπριγιαντίνη, 20 κιλά τουλάχιστον περισσότερα απ' ότι θα έπρεπε και σκαρπίνι επίσης μαύρο να δένει με τη ζώνη.
Λεπτομέρεια. Το κολλητό, λευκό φανελάκι BLUE BIRD μέσα απ το παντελόνι, για να τονίζεται ο κοιλιακός και το πεσμένο στήθος. Γαργάλα τα γαργάλα τα Παρασκευή τα γάλατα και μη χειρότερα.  Και όχι φιλενάδα, δε με νοιάζει το ότι ο τύπος αυτός που θεωρούσε τον εαυτό του πολύ macho man είχε κάποια κιλά παραπάνω και τρίχα κάγκελο ακόμα και στο σβέρκο, με νοιάζει ότι έκανε τα αδύνατα δυνατά να τα τονίσει, νομίζοντας μάλλον ότι το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν άψογο. Και πίστεψέ με, ήταν. Ήταν γιατί τέτοιο γέλιο έχω καιρό να ρίξω, ο παππούς με το κάλυμμα του καναπέ στα ισχνά του μπούτια ήταν απείρως πιο κομ ιλ φω απ τον γαμιά (συγνώμη κουμπάρα) του ηλεκτρικού και λοιπών νήσων!

Και μετά μου λες δεν έχουμε κυβέρνηση. Έχουμε βρε, με πρωθυπουργό Αυτόν Που Φοράει Τα Παντελόνια Κοντά - μάλλον από άποψη... Τι περίμενες;

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Από κα Φωτιά - Ανακοινωθέν*




Αγαπημένη φιλενάδα

Πραγματικά λυπάμαι βαθιά για την αναστάτωση που σου προκάλεσα ιδιαίτερα μια τέτοια μέρα που θα αποφασίσεις για το μέλλον της χώρας σου, εγώ δεν έχω πατρίδα, είμαι οικουμενική, είμαι συμπαντική, αλλά πραγματικά εδώ νιώθω σαν το σπίτι μου κι επίτρεψέ μου να σου εκθέσω τους λόγους:

Σ αυτό το κομμάτι γης είμαι πολύ αγαπητή, που αλλού στον κόσμο κάποιος θα με επικαλεστεί είτε κατά λάθος, είτε εσκεμμένα και θα με ξεκινήσει, θα με τροφοδοτήσει, θα με θαυμάσει στο καταστροφικό έργο μου;

Σε ποιο άλλο μέρος που έχει τις προδιαγραφές της ελληνικής βελονώδους φύσης, οι δυνάμεις καταστολής μου είναι τόσο πετσοκομμένες από ένα κράτος που λατρεύει την καταστροφή; Α, ξέχασα, ψηφίζεις σήμερα; Ωραία γιατί θα σε γυρίσω λίγα χρόνια πίσω όταν έγλυψα την Πάρνηθα, την Ηλεία, όταν κατέστρεψα τη Ζάκυνθο, τη Ρόδο, όταν κατασπάραξα τη Χαλκιδική, το Πήλιο, την Πάτρα, την Άρτα και τα Γιάννενα!

Σε ποιο άλλο μέρος ο ανόητος αγρότης θα διαλέξει να κάψει τα χωράφια του σε μια μέρα με τόσο αέρα, ο ηλίθιος περιπατητής θα ρίξει το αναμμένο του τσιγάρο στις ξερές πευκοβελόνες αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, η βλακόμουτρη μάνα με τον ανεγκέφαλο πατέρα θα κάνουν barbeque στα δάση χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις, ο εγκληματικός οικοπεδοφάγος θα λιγουρευτεί καμμένες πλαγιές και θα κοιτάξει γύρω γύρω πριν πετάξει το αναμμένο στουπί;

Πουθενά γλυκιά μου, ειδικά στη Γερμανία που το χώμα είναι υγρό και οι άνθρωποι έχουν συνείδηση του περιβάλλοντος παρόλο που δεν θέλουν να πληρώσουν τις αποζημιώσεις στα ελληνικά χωριά που έκαψαν κι έσβησαν με το αίμα των κατοίκων τους....

Εν κατακλείδι αγαπημένη μου μην με κατηγορείς, γιατί είμαι σαν το θηρίο, έχω γεννηθεί για να καίω, να καταστρέφω και αν αφεθούν τα πράγματα στη φυσική τους τάξη (αν λέμε καλή μου φιλενάδα), να δημιουργήσω νέα ζωή.

Το να κατηγορείς εμένα είναι σα να κατηγορείς τον υπέροχο καρχαρία που έσκισε με τα δόντια του τον πανηλίθιο σέρφερ που διάλεξε να κολυμπήσει στην τραπεζαρία του.

Εγώ δεν μπορώ να κρατηθώ, είμαι δύναμη καταστροφής και αναγέννησης, όλοι αυτοί οι ηλίθιοι δεν μπορούν να κρατηθούν μέχρι να πέσει ο αέρας;

Πραγματικά τόσα χρόνια σ' αυτή τη γωνιά της γης αναρωτιέμαι! Αλλά όσο με θέλετε θα είμαι εδώ να καταστρέφω. Γι αυτό σας αγαπώ!

Καλή σου μέρα φιλενάδα! Καλή σου μέρα Ελλάδα! Σ ευχαριστώ για την προτίμησή σου!

Υ.Γ. Ο αέρας έπεσε, ίσως τελικά σας αφήσω να ψηφίσετε!

*Το κείμενο αυτό αποτελεί μια λίγο πιο εμπλουτισμένη έκδοση του σχολίου μου στην αγαπημένη Rockmantic την οποία υπεραγαπώ γιατί ξέρει να χάνεται πίσω απ τον καπνό ενός τσιγάρου και της το αφιερώνω επειδή με ενέπνευσε με το ξύπνημά μου. Έστω και με εικόνα καταστροφής.

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Αφιερωμένο



Στο Μάνο που έφυγε σαν χτες

και στους Έλληνες που ακόμα είναι εδώ.

Θα τους δικαιώσουμε άραγε τους στίχους; Για να σε δω φιλενάδα! Καλό βόλι!

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Διεστραμμένο μικρό μου άστρο

aka Twisted little star



Που λες ρε φιλενάδα είναι απίστευτο, μερικές φορές το σύμπαν θες, ο Θεός θες, το κάρμα θες, κάνουν ό,τι περνά απ το χέρι τους να σε εκπλήξουν. Μα είναι πραγματικά απίστευτο.

Σήμερα απ το πρωί όλα όσα έγιναν έναυσμα για το χτεσινό μου post απλά δεν ισχύουν. Και στην ώρα μου σηκώθηκα και ο καφές ήταν έτοιμος και μυρωδάτος και το πι σι δούλευε και η γαλοπούλα βγήκε με την πρώτη και το τυράκι επίσης και το τρένο δεν άργησε και είχε 6 βαγόνια και χώρο είχε και μπήκα άνετα και 2-3 τεκνάκια είχε να χαζέψω και στο γυμναστήριο όλα καλά (αν εξαιρέσεις ότι η σωματική μου κατάσταση είναι άθλια σήμερα) και γενικά κανένα πρόβλημα...

Κι εσύ θα περιμένεις ότι είμαι ήρεμος και μεσ στην τρελή χαρά που η ζωή μου άλλαξε ρότα σε πιο απάνεμα λιμάνια με θέα σε πανέμορφα νησιά, αλλά φευ φιλενάδα, σήμερα ειδικά - άνευ, όπως καταλαβαίνεις, λόγου και αιτίας - είμαι αφενός πολύ κουρασμένος από την ώρα που ξύπνησα και με τρελά νεύρα.

Ναι, ναι, ξέρω τι θα πεις, δεν με πιάνεις πουθενά, η κατάστασή μου είναι τραγική και δεν υπάρχει σωτηρία. Προσπαθώ απ το πρωί να πιαστώ από κάπου για να κάνω καυγά και δεν μπορώ. Ακόμα και τα δεικτικά σχόλια που έκανα σε 2-3 συναδέλφους δεν έπιασαν τόπο, μου απάντησαν ευγενέστατα όλοι... μα είναι δυνατόν;

Από την άλλη σκέφτομαι ότι αν ήμουν κάποιος άλλος και είχα εμένα απέναντι μου μ αυτή τη μούρη, θα μου έριχνα ένα φούσκο ξεγυρισμένο να συνέλθω... α πα πα πα. τι διαστροφή είναι αυτή, να ψάχνω γκαντεμιές για να χω να ασχολούμαι... τι διαστροφή (εδώ θα μου πεις μέσω προηγούμενου post, στα σχόλια παραλίγο να τα φτιάξω με τον Κάσι το Θεό).

Από την άλλη ρε συ πες μου τη γνώμη σου, όταν όλα βαίνουν καλώς δεν είναι λίγο βαρετό; Δε χρειάζεται η ζωή αλατοπίπερο; Δεν θες ένα ευτράπελο στη μέρα σου να χεις με κάτι να ασχολείσαι; Όχι ε; Εγώ μάλλον θέλω, και θέλω για να χω να σου γράφω ρε φιλενάδα, να σε κάνω να γελάς, Καπίς;

Εν τω μεταξύ ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι στο καλό να ψηφίσω και σκέφτομαι ότι έχασα την εκδρομή στη Θεσσαλονίκη για να κάτσω να ψηφίσω και δεν έχω ιδέα τι... πραγματικά όμως, είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό. Άλλες φορές μπορεί να είχα μερικές αμφιβολίες αλλά μέσες άκρες είχα προσανατολιστεί. Τώρα βροχή... Τσάμπα θα μείνω μόνος το σκ στο σπίτι... Το μόνο καλό στην υπόθεση είναι ότι θα κάνω κανα καλό καθάρισμα, και όχι γυμναστήριο αύριο και μεθαύριο δεν έχει, γιατί τα παιξα και πονάω παντού. Από Δευτέρα πια, αν θα έχουμε νόμισμα, άμα δεν έχουμε θα γυμναστώ στο σπίτι... Εξάλλου αν καταστραφεί η χώρα τους κοιλιακούς μου θα τους αποκτήσω θέλοντας και μη γιατί θα τρέφομαι με τα γεράνια που χω στο μπαλκόνι... ¨εχω κι ένα μπρόκολο στην κατάψυξη, ταράτσα θα την κάνω ο κερατάς!

Κι έχει μια μέρα έξω χάρμα, όχι πολύ ζεστή, έχει κι  αυτό το αεράκι το δροσιστικό, θαύμα είναι, ότι πρέπει για σουλάτσο, ποδηλασία, θάλασσα... αλλά δυστυχώς στο γραφείο κλεισμένος με τη μπουγάδα απλωμένη να περιμένω να πάει 6 να την κάνω σιγά σιγά...

Κλείνοντας προς το παρόν θέλω να σε ρωτήσω κάτι.

Τι απέγινε η Μόργκαν Φαιρτσάιλντ; Πραγματικά ανησυχώ.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Dimmi Quando Tu Verrai



Για πες μου λοιπόν εσύ που έχεις μόρφωση και ο νους σου κατεβάζει, για πες μου ρε φιλενάδα, για πες μου που μου κάνεις την έξυπνη που να τις βάλω τις σαγιονάρες τις βρεγμένες και τις πετσέτες και όλα τα ρούχα που φοράω στο γυμναστήριο και είναι υγρά και ιδρωμένα; Να τα αφήσω μέσα στην τσάντα να μουχλιάσουν; Θα τα απλώσω εδώ μέσα, ε και σ' όποιον αρέσει. Σ' όποιον δεν αρέσει να πάει να μου βάλει σχοινιά στην ταράτσα να τ' απλώνω κάτω απ τον θερινό ήλιο με μόνο κίνδυνο να μου τα κάνουν σύσκατα τα περιστέρια που όσο και να πεις τα χουμε μπόλικα στην περιοχή.

Μα τέτοιος πόνος στο χέρι, τέτοιο πιάσιμο που δε μ' άφησε να κοιμηθώ σαν άνθρωπος χτες το βράδυ; Μα τι σου κανα χεράκι μου χρυσό και με ταλαιπωρείς έτσι; Δεν με λυπάσαι που ήμουν στο πόδι 5.45 με 24.00; Να μην κοιμηθώ ένα εξαωράκι σαν άνθρωπος κι εγώ να ηρεμήσω; Γι αυτό κι εγώ φιλενάδα το τιμώρησα σήμερα το χεράκι μου και το ξαναγύμνασα μανιωδώς να μάθει. (αυτή τη μέθοδο ομοιοπαθητικής την έχω πάρει απ τη μάνα μου που είχε κάνει χειρουργείο στο μηνίσκο και μετά από λίγες μέρες περπατούσε χιλιόμετρα και αναρωτιόταν γιατί πονάει το γόνατο). Αν θέλει ας πονάει και αύριο!

Εν τω μεταξύ, έχεις παρατηρήσει ότι όταν βιάζεσαι, ακόμα και τα πιο απλά πράγματα γίνονται πολύπλοκα; Θέλω το πρωί να φύγω απ το σπίτι κι ετοιμάζομαι. Και θέλω να φτιάξω το τοστάκι των 12. Και ανοίγω καινούριο πακέτο ψωμί. Ρε δεν άνοιγε σου λέω. Η ζελατίνα λες και ήταν φτιαγμένη από τιτάνιο. Δεν σκιζόταν με τίποτα. Μια δυο τρεις τα καταφέρνω και πάω να βγάλω μια φέτα γαλοπούλα. Και αρχίζει να κομματιάζεται. Και την αγριοκοιτάζω. Και χέστηκε η φέτα, συνεχίζει να κομματιάζεται. Αρχίζω να της μιλάω «έλα καλή μου βγες να τελειώνουμε, άντε θ' αργήσω γλυκιά μου». Τίποτα αυτή, εκεί, παζλ 2.500 τεμαχίων έγινε μέχρι να τη βγάλω. Και μετά για να μη σε κουράσω ακριβώς τα ίδια έγιναν με το τυρί. Που να θελα να βάλω και κανά ζαρζαβατικό μέσα, θα φευγε και θα το κυνηγούσα στους λόγγους και τ' άγρια βουνά!

Το φτιάχνω μην στα πολυλέω το τοστ, το βάζω στην τσάντα - έξαλλος - μαζί με τα άλλα 3.000 τσουμπλέκια που την κάνουν να ζυγίζει κανά τόνο, τη ζαλώνομαι στους ώμους και τότε θυμάμαι να πετάξω τα σκουπίδια.

Απλό.

Βγάζω τη σακούλα η οποία ήταν φίσκα, πέφτουν υπολείμματα καφέ κάτω στο πάτωμα, ξαναβάζω τη σακούλα μέσα και φέρνω - ζαλωμένος πάντα τη σκούπα να τα μαζέψω. Τα μαζεύω, τη βγάζω πιο προσεκτικά και ανακαλύπτω ότι:

α. είναι τρύπια
β. έχουν πέσει σκουπιδουγρά μέσα στον κάδο.

Βρίζοντας, ξεζαλώνομαι την τσάντα, βγάζω μια καινούρια, την ελέγχω για το αν έχει τρύπα (δεν είχε) τη βάζω πάνω απ την τρύπια, τη δένω, την ακουμπάω κάπου και βγάζω τον πλαστικό κάδο από το μεταλλικό κάδο και τον πλένω με χλωρίνη.

Ξαναζαλώνομαι την τσάντα, ελέγχω ότι το σπίτι είναι κλειστό, παίρνω το όχημα και φεύγω.

Στα 100 μέτρα θυμάμαι ότι έχω αφήσει τα σκουπίδια στην κουζίνα. Εκεί έπρεπε να με έβγαζες φωτογραφία. Υποθέτω ότι το ύφος μου ήταν τόσο τραγικό όσο εκείνου που έπαιζε τον Οιδίποδα (εν Αυλίδι;) στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου κάποια περασμένη χρονιά. Αφού κάτι παιδάκια που περνούσαν δίπλα μου για να πάνε σχολείο (αυτά τα σχολεία δεν έκλεισαν ακόμα; Αφήστε τα ήσυχα επιτέλους τα παιδάκια) με κοιτούσαν έντρομα.

Με τούτα και με κείνα φιλενάδα άργησα κανά τεταρτάκι, έτσι στο νερό. Ευτυχώς που δεν είχαμε ευτράπελα στο τρένο γιατί δεν ξέρω πραγματικά. Βέβαια, για μια ακόμα φορά, ούτε τεκνάκια είχαμε, οπότε μάλλον πρέπει να αναθεωρήσω την ώρα που φεύγω απ το σπίτι... Μα που πήγαν επιτέλους οι άντρες; (πάντα ήθελα να το πω αυτό).

Και να σε ενημερώσω ότι για να καλμάρω τον εαυτό μου που όπως βλέπεις περνάει δύσκολες στιγμές την τελευταία περίοδο (είναι εκείνες οι μέρες του μήνα;) χτύπησα μια τυρόπιττα κι ένα τσιγάρο μετά το γυμναστήριο! Αμ πως!

Υ.Γ. Credits στη συνάδελφο (ναι, εκείνη που τρώει τα γλυκά) που αναρωτήθηκε τι γυρεύουν οι σαγιονάρες στο γραφείο μου και μου έδωσε έμπνευση!

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

'Αει σιχτίρ

Το τούρκικο μόριο -tir- (που παίρνει κι άλλες μορφές ανάλογα με το ριζικό φωνήεν της λέξης στην οποία μπαίνει εμβόλιμο) έχει την έννοια του «κάνω κάποιον να κάνει κάτι». Gelmek = έρχομαι / getirmek = φέρνω.
konusmak =μιλάω / konusturmak = κάνω κάποιον να μιλήσει (ρήμα εξαιρετικά χρήσιμο σε ανακριτές - βασανιστές) κλπ. Επί του προκειμένου, sikmek =γαμάω /siktirmek =κάνω κάποιον να γαμήσει.
Αφαιρώντας την απαρεμφατική κατάληξη -mek προκύπτει η προστακτική. Οπότε siktir σημαίνει κατά κυριολεξία: κάνε (κάποιον) να γαμήσει (εσένα)= άντε γαμήσου. Το ακριβές αντίστοιχο του αγγλικού go get yourself fucked.



Πρωί. 5.45. 
Τα πουλάκια δεν κελαηδούν ακόμα, τα λουλούδια δεν έχουν ανοίξει τα όμορφα πρόσωπά τους προς τον ήλιο κι εγώ ξυπνάω μετά από 5.45' ύπνου. Προγραμματισμένη ώρα εγέρσεως 6.30. Πραγματική 5.45. Αει σιχτίρ.


Στράβωμα μούρης με την αποκάλυψη αυτή και τέντωμα των γυμνασμένων μπράτσων μου. Κρακ ο σβέρκος. Πόνος που θα γίνει πονοκέφαλος. Αει σιχτίρ.


Πρωινός καφές στις 6, εκεί κοντά στο τρίτο τσιγάρο προσπαθώ να διαβάσω τους φίλους μου και να σχολιάσω να γελάσουμε και ο υπολογιστής σούρνεται σαν το διάβολο στην πιο ερπετώδη μορφή του. Επανεκκίνηση. Τα ίδια. Αει σιχτίρ.


Πρώτη μέρα που θα πάω γυμναστήριο ξανά μετά από 3 σχεδόν μήνες, η συγκίνηση μεγάλη, όμως δεν μπορώ να βρω το λουκετάκι το οποίο κάπου φύλαξα πριν 2 βδομάδες με σκοπό να το βρω εύκολα όταν το ξαναχρειαστώ (δηλαδή σήμερα), και είναι σα να άνοιξε η γη και το κατάπιε. Νυσάφι, πρέπει να πάρω άλλο και που θα βρω πρωί πρωί; Αει σιχτίρ.


Ποδηλασία για το τρένο. Ο ήλιος παρόλο που είναι πρωί καίει απίστευτα, η τσάντα που έχει μέσα ρούχα, πετσέτες, σαμπουάν, σαγιονάρες, μπιφτέκια, ντομάτες, τοστ, κρέμα μούτρων, άρωμα, εσώρουχο, φέτα, κάλτσες, αφρόλουτρο, με βαραίνει αρκετά στην πλάτη και ο ιδρώτας κυλά από τα πρώτα μέτρα και το κεφάλι χτυπάει πιο δυνατά. Μια ομάδα από παιδιά που πάνε σχολείο περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου λες κι έχει πάρει LSD αναγκάζοντάς με να κάνω ένα σωρό μανούβρες για να τους περάσω χωρίς να τους πατήσω, ένα φορτηγό ξεφορτώνει κλείνοντας το δρόμο λίγο παρακάτω (όπου είναι ανηφόρα κι εκεί που έχω φορτσάρει για να τη βγάλω κι έχει κρεμαστεί η γλώσσα μέχρι τον αστράγαλο, αναγκάζομαι να σταματήσω, να κατέβω και να καβαλάω ένα στενότατο πεζοδρόμιο μέ έναν κάδο απορριμάτων που μυρίζει σαν τα ψάρια της γειτόνισσας) και γενικώς όλοι κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να με κλείσουν με αποκορύφωμα μια γριά με γεμάτο καρότσι λαϊκής (ήθελα να ξερα, στις 5 είχε πάει για ψώνια;) η οποία πηγαίνει ζικ ζακ στο δρόμο, κάνοντας με να στοιχηματίζω για το αν συγκρουστούμε ή όχι. Αει σιχτίρ.


Θαραλλέα είσοδος στο κουτσουρεμένο τρένο, κόσμος πολύς μέσα και ο μουρλός με το όχημα και την τσάντα κατασκήνωσης στους ώμους, στριμωγμένος ανάμεσα σε μια χοντρή κι εξαιρετικά άσχημη μαντάμ κι έναν τύπο που έχει να πλυθεί από τους κατακλυσμούς του Νώε που ήταν το νεράκι άφθονο και πλενόσουν ήθελες δεν ήθελες. Αει σιχτίρ.


Κυαλάρισμα στο βαγόνι για οφθαλμόλουτρο, όλο και κάποιο τεκνό θα πηγαίνει στο εργοστάσιο, γιαπί, μηχανοστάσιο, να ξαποστάσει ο ταλαιπωρημένος μου αμφιβληστροειδής. Τίποτα. Ο ομορφότερος εκεί μέσα είμαι εγώ και δεν έχω καθρεφτάκι μαζί να αυτοθαυμάζομαι. Αει σιχτίρ.


Άφιξη στο γυμναστήριο, μούσκεμα στον ιδρώτα, οι απαραίτητες χαιρετούρες και βουρ για το μηχάνημα που λατρεύω να μισώ. Εκείνο που είναι πιο ενισχυμένο απ το ελλειπτικό και σηκώνει κωλαράκι και σφίγγει ό,τι χρειάζεται σφίξιμο. Με φρίκη ανακαλύπτω πάνω σε αυτό μια κακάσχημη καμπούρα κα Κουασιμόδου η οποία δεν το αντέχει το ενισχυμένο κι έτσι κάνει ένα βήμα ανα μισή ώρα ενώ ταυτόχρονα στέλνει μηνύματα στο κινητό και όταν λαμβάνει απάντηση σταματάει την άσκηση για να χαμογελάσει και να απαντήσει. Θέλω απλά να την πιάσω απ το μαλλί και να την πετάξω κάτω και να την ποδοπατήσω μέχρι να γίνει χαλκομανία που τόλμησε να πιάσει Το Αγαπημένο Μου Μηχάνημα Χωρίς Λόγο. Αει σιχτίρ.


Κάνω την προπόνηση, ευτυχώς πολύ καλύτερα απ ό,τι υπολόγιζα (αύριο θα πονάω παντού εκτός απ το κεφάλι ελπίζω) και μπαίνω στο ντουζ. Βγαίνω δροσερός, φρέσκος και ασύλληπτα όμορφος και ανακαλύπτω ότι έχω ξεχάσει το μασχαλέξ. Και είναι βέβαιο πως θα ιδρώσω. Και θα μυρίζω τζατζικάκι ν ανοίγω την όρεξη των συμπολιτών μου. Και τις ψεκάζω με άρωμα ξέροντας ότι δεν κάνει γιατί θα με πιάσουν φαγούρες. Αει σιχτίρ.


Στο δρόμο για τη δουλειά με παίρνουν από τη δουλειά 2 τηλέφωνα να με ρωτήσουν ακριβώς το ίδιο πράγμα 2 διαφορετικοί άνθρωποι. Είμαι με το ποδήλατο κάπου με κίνηση και αναγκάζομαι να τρώω φάσκελα για να απαντήσω στην ίδια ερώτηση 2 φορές. Αυτοί οι άνθρωποι κάθονται δίπλα κι εγώ το πολύ σε 10 λεπτά θα ήμουν εκεί. Αει σιχτίρ.


Λίγο πριν φτάσω, προπορευόμενο αυτοκίνητο κοκκαλώνει ξαφνικά στο δρόμο, χωρίς αλάρμ, για να ανταλλάξει απόψεις με παρακείμενο περιπτερά. Παραλίγο να πέσω πάνω του. Αυτό που έπεσε πάνω του ήταν ένα φάσκελο ξεγυρισμένο. Θύμωσε. Αν κατέβαινε θα τον σκότωνα. Αει σιχτίρ.


Διαβάζω τα νέα και ανακαλύπτω πως ακόμα δεν με μήνυσε ο Κασιδιάρης στερώντας μου τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν και τα χω τόσο ανάγκη. Αει σιχτίρ.


Δεν έχω ιδέα τι να ψηφίσω. Δεν έχω σου λέω. Αει σιχτίρ.





Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

6868357 λα λα λα λα λα λα λα



Πάμε δυνατά φιλενάδα, βλέπεις για μένα εδώ και κάμποσο καιρό η Τρίτη είναι η πρώτη μέρα της εβδομάδας, οι Δευτέρες μου ξοδεύονται στη γλυκειά ραστώνη του καλοκαιριού, στην όμορφη χαλάρωση μιας πίνα κολάντα ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων δηλαδή καμιά μπυρίτσα γιατί πού λεφτά για αλκοόλ. Οπότε αυτό σημαίνει ότι είναι η πρώτη μέρα που ξυπνάω νωρίς (επειδή μάλλον κάτι δεν πάει καλά με τον εγκέφαλό μου ξυπνάω και κανά μισάωρο νωρίτερα απ ότι πρέπει, έτσι βρε αδερφέ για να μπαίνω καλά στο κλίμα) για να έρθω στην αγαπημένη μου εργασία και να καταπιαστώ με όσα ειδεχθή οφείλω να κάνω ως εργαζόμενος αλλά πάνω απ όλα άνθρωπος.

Παρόλα αυτά θέλω να σε ενημερώσω ότι η γριά από πάνω που έχει μια τεράστια συλλογή από περούκες (πραγματικά δεν θέλω να ξέρω τι κρύβει κάτω απ τις περούκες αλλά μ αρέσει να στοιχηματίζω με τον εαυτό μου για το ποια περούκα θα φορέσει σημερα, μήπως αυτή με τις μικρές μπούκλες, ή την άλλη την καρέ τύπου Ραφαέλα Καρρά στο πιο καστανό της - το ήξερες εσύ ότι η Ραφαέλα είχε επιλέξει αυτό το χτένισμα γιατί επανερχόνταν εύκολα στα ζωντανά προγράμματα μετά από χορό και τραγούδι, κάτι που μου θύμισε το Ρονάλντο στο προχτεσινό παιχνίδι του Εuro 2012 όπου έτρεχε έτρεχε, κλωτσούσε και βαρούσε και τρίχα δεν κουνήθηκε, που εγώ λίγο στο ποδήλατο και γίνομαι σαν την σκούπα που έχει η γριά από πάνω - και όπως καταλαβαίνεις όλα κάνουν κύκλο κι επανερχόμαστε), θεώρησε ό,τι πιο λογικό στις 7.00 το πρωί να πλύνει το μπαλκόνι της. Όλα καλά ως εδώ και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Έλα όμως που είπε να πλύνει και όλα τα μπαλκόνια - είναι λαρτζ η καλή μου - κι έριχνε τα νερά με τέτοιο μένος που μου το κανε το δικό μου τη λίμνη των Ιωαννίνων και τις γλάστρες μου - όπου φρεσκοφύτεψα τους βασιλικούς μου και τους κατιφέδες μου χτες - νούφαρα και ξύπνησε το μωρό μου απ τα νερά που έρρεαν άφθονα και ποιος τον είδε και δεν τον εφοβήθηκε. Της έβαλε λοιπόν μια φωνή και την έκλεισε τη μάνικα η σκατόγρια... Εγώ δεν είχα αντιδράσει γιατί με είχαν συνεπάρει οι καταρράχτες του Νιαγάρα λέγοντας από μέσα μου τς τς τς τς...

Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι θα θελα να μοιραστώ μαζί σου το γεγονός ότι είδα τόσο ποδόσφαιρο του ΠΣΚΔ (δεν σου θυμίζει ΠΓΔΜ;) όσο δεν έχω δει σε όλη τη ζωή μου... Θα στο αποκαλύψω, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ μου είναι τόσο αδιάφορα όσο σχεδόν όλα τα σίριαλ που έπειξαν φέτος στην ελληνική τηλεόραση. Παντελώς όμως. Έλα όμως που δεν ήμουν μόνος σπίτι και το μωρό γουστάρει ποδόσφαιρο! Έκαμα λοιπόν την καρδιά μου πέτρα και τους είδα και τους 8! Ναι ναι φιλενάδα, είμαι πλήρως ενημερωμένος για το παδοσφαιρικό γίγνεσθαι, πολύ περισσότερο απ ότι θα ήθελα. Όμως είπαμε, σε μια σχέση γίνονται θυσίες και να τον έχω μαζί μου τόσες μέρες άξιζε και με το παραπάνω να δω όλους τους αγώνες. Άλλους τόσους θα έβλεπα.

Αλλού όμως ήθελα να καταλήξω. Χτες έπιασα τον εαυτό μου να αρνείται τόσο πολύ να βλέπει μπάλα (παρόλο που σε άλλες φάσεις σχολίαζα κιόλας ο άσχετος), που μπήκε γκολ μπροστά στα μάτια μου και δεν το πήρα χαμπάρι γιατί είχα χαζέψει για κανά δεκάλεπτο κοιτώντας ένα κουνούπι, το οποίο μαστουρωμένο απ το κουνουπέξ το υγρό στεκόταν στον τοίχο δίπλα στην τηλεόραση και σκεφτόμουν που να βρω δύναμη να σηκωθώ να το φονεύσω. Τελικά δεν το εφόνευσα γιατί μπήκε το γκολ και μέσα στην αναμπουμπούλα και την κριτική (μα καλά δεν το είδες; Που το χες το μυαλό σου; - Κοίταζα το κουνούπι αγάπη μου), έφυγε το δύστυχο για άλλα, πιο απάνεμα λιμάνια.

Θά πρεπε παρόλα αυτά να ξέρεις όμως ότι το νυχτολούλουδο μύριζε υπέροχα απ το μπαλκονάκι μου... μέχρι που μια γειτόνισσα κατσίκα αποφάσισε να τηγανίσει ψάρια στις 11 το βράδυ και βρώμισε ο τόπος, τι να σου κάνει και το νυχτολούλουδο μεσ στην απανεμιά, προσπαθεί το δύστυχο αλλά την τηγανίλα δεν τη νικά. Εν τούτω Νίκα τα ψάρια, λιπόθυμος απ την αηδία εγώ... Μα ήθελα να ξερα, 11 το βράδυ θα τρώγανε τηγανητά ψάρια; Ελπίζω να τους έκατσαν πολύ βαριά για να μην επαναληφθεί φιλενάδα. Ένα γιαουρτάκι με 2 φρούτα και πολύ είναι. Άντε ντε... (φοβούμαι δε, ότι το λάδι που χρησιμοποιούσε η αξιέραστος γειτόνισσα είχε να αλλαχτεί προ κρίσης έτσι που βρώμισε το σύμπαν, τς τς τς τς βρωμιάρες...)

Και με τούτα και με κείνα εμφανίζεται σαν την τσουτσού μεσ στα λάχανα και ο φίλος Κασιδιάρης και μηνύει τους πάντες εκτός από μένα ευτυχώς γιατί έχω και σίδερο τ απόγευμα... και δαρμένη και μηνυσθείσα Λιάνα μου; Αυτό ούτε σε παράλληλο σύμπαν δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα μπορούσε να συμβεί...

Αν υποψιαστώ ότι η κωλόγρια από πάνω η περουκοφόρος ψήφισε Χρυσή Αυγή, ε, θα το κλείσω το κομμωτήριο καθώς και την παροχή νερού και μετά θα τη ρίξω στους Πακιστανούς της γειτονιάς να την κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν! Ε μα πια!

YΓ Δεν μπορώ δε παρά να αναρωτηθώ, ο δύστυχος που τότς είχε το νούμερο 6868357, τι είχε τραβήξει απ όλα τα παλαβά που του ζητούσαν τη Ραφαέλα;


Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Στου Κασίδη το κεφάλι

Που σαι ρε φιλενάδα και μου λειψες; Σταμάτησες να με διαβάζεις μου φαίνεται παρά τα ωραία λόγια που μου λεγες κάποτε, μάλλον δεν προλαβαίνεις ή δεν είμαι πια του γούστου σου, τι να πω, λυπάμαι μεν αλλά δεν πειράζει, να μου σαι καλά με ενδιαφέρει και ξέρω πως είσαι γιατί το βλέπω και χαίρομαι. (όχι που δεν θα σου γκρίνιαζα).

Παρόλα αυτά ρε συ δεν χάρηκα, ούτε γέλασα, ούτε καν χαμογέλασα μ αυτό που έγινε το πρωί στο χαζοκούτι. Καθόλου όμως. Να σου όμως και την πάσα αλήθεια ούτε σοκαρίστηκα. Καθόλου. Το περίμενα ότι κάποια στιγμή θα το έβλεπα και αυτό. Ναι, ναι, το περίμενα. Και μη χειρότερα φιλενάδα, και μη χειρότερα γιατί σε λίγο θα αρχίζουμε να βγάζουμε μαχαίρια και πιστόλια στις καθημερινές μας συζητήσεις. Με βρίσκεις υπερβολικό ρε συ; Γιατί;

Άκου να σου πω αγαπημένη μου, άκουσέ με. Αυτόν τον άνθρωπο, γιατί με όλα του τα κουσούρια, τη βία, την αγραμματοσύνη, την αναίδεια, την ασχήμια και ότι άλλο μπορείς να του προσάψεις, άνθρωπος είναι, δεν είναι ούτε ζώο, ούτε κτήνος. Άνθρωπος. Το λέει το DNA του δυστυχώς που είναι πολύ παρόμοιο με το δικό μου και το δικό σου και πολύ διαφορετικό από αυτό το υπέροχο του καρχαρία, του λιονταριού και όποιου άλλου υποτιθέμενα αδίστακτου ζώου υπάρχει. Αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν, καθώς και τους ομοίους του, τα χουμε πει και σε προηγούμενη ανάρτηση, κάποιοι συμπολίτες, φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοί μας, άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε και πολλές φορές εκτιμούμε και αγαπούμε, τον - τους ψήφισαν. Αυτόν λοιπόν τον εκπρόσωπο ενός κόμματος που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ασέβεια να υπάρχει (επειδή απλά πρεσβεύει το ναζισμό), κάποιοι τον εξέλεξαν βουλευτή. Και γνώριζαν φιλενάδα. Γνώριζαν ίσως βαθιά μέσα τους και εκείνοι και εμείς, ότι η βία είναι ο κύριος δρόμος που πρεσβεύουν.

Η βία λοιπόν φιλενάδα, αυτή και τα παράγωγά της είναι ο δρόμος που τελικά ακολουθεί το Πλατινένιο Μούχρωμα. Όχι η λεκτική, η σωματική. Οπότε, είναι λογικότατο ακόμα και ο λουστραρισμένος τους εκπρόσωπος να μη μπορέσει στο τέλος να συγκρατήσει εαυτόν και να βιαιοπραγήσει πάνω σε 2 γυναίκες. Ναι φιλενάδα. Με νερό στη μία, με χαστούκια στην άλλη.

Υποψιάζομαι ότι όταν αυτό το πράμα ήταν παιδί, έμαθε να βλέπει τον πατέρα του να βάζει τάξη στο σπίτι του με τη βία. Ναι, είναι καθημερινό φαινόμενο. Η βία και η κακοποίηση μαστίζει τις οικογένειες και δημιουργεί αρρωστημένα και βίαια μυαλά. Η βία λοιπόν κάποια στιγμή ξεπροβάλλει από το φθηνό λούστρο του πολιτισμού μας και μας σοκάρει. Πριν λίγες μέρες ένα ζευγάρι δικαστικών κακοποίησε και πέταξε στο δρόμο το 8χρονο παιδί του. Κι επειδή οι νόμοι μας (γαμώ τους νόμους μας γαμώ) είναι φτιαγμένοι για ανθρώπους αξιωμάτων όπως τους προαναφερθέντες, δεν τους αγγίζουν απ ότι ξέρω. Σήμερα ο κασίδης τόλμησε να δείρει μια γυναίκα μπροστά σε τηλεοπτικές κάμερες. Δεν με ενδιαφέρει αν αυτή η γυναίκα ήταν η κα Καννέλη, με ενδιαφέρει ότι ήταν μια γυναίκα έρμαιο στις βίαιες τάσεις αυτού του αποβράσματος. Κι απ ότι νομίζω έπεται συνέχεια. Ναι φιλενάδα.

Οπότε ρε συ, δε με νοιάζει τι είσαι, πραγματικά, τους φίλους μου δεν τους κοιτάω ούτε από ομάδα, ούτε από πολιτική άποψη, δε με νοιάζει αν είσαι αριστερός, δεξιός, κεντρώος ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο είσαι. Με ενδιαφέρει να μην επικροτείς τη βία. Και μη μου πεις ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό γιατί αν αυτό το απόβρασμα ξαναβγεί βουλευτής τα ίδια θα κάνει, και οι όμοιοί του έχοντας το σημερινό ως παράδειγμα τα ίδια θα κάνουν, μη μου πεις ότι το άξιζαν οι κυρίες σήμερα, γιατί κανείς δεν αξίζει αυτόν τον εξευτελισμό, μη μου πεις ότι χρειάζεται βία για να μάθουν, γιατί απλά η βία φέρνει βία και άμα είναι έτσι να το διαλύσουμε και ν αρχίσουμε να κοπανιόμαστε μεταξύ μας να ησυχάσουμε.

Μη μου πεις ότι γέλασες γιατί είσαι αναίσθητος, μη μου πεις το ο,τιδήποτε μπορεί να δικαιολογήσει αυτή τη στάση γιατί απλα δεν υπάρχει δικαιολογία. Καμία. Και αυτό για μένα είναι λήξαν. Οπότε κανόνισε την πορεία σου. Αν αυτό είναι που περίμενες και ήθελες πάντα απ την πολιτική σκηνή της χώρας, λυπάμαι. Ελπίζω να μην είναι έτσι.

Α και που σαι, μη νομίζεις ότι είδαμε πάτο σήμερα. Αν συνεχίσουν να υπάρχουν τέτοια αποβράσματα στη δημόσια ζωή, δεν έχεις δει τίποτα ακόμα.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Και λέγε λέγε!

Ρε φιλενάδα, τι φεγγαράδα ήταν αυτή η προχτεσινή, αν και δύσκολη όπως τα λεγαν οι αστρολόγες εντός εκτός κι επιταυτά, είχε λέει και αυτήν την αδικιορισμένη την έκλειψη την οποία και σχολιάσαμε στο προηγούμενο post και θα μας έκανε τη ζωή μαύρη αλλά η αλήθεια ήταν ότι εγώ σήμερα το πρωί γύρισα στην πρωτεύουσα ξεκούραστος παρόλο το νυχτερινό ταξίδι, ξεκούραστος κι ευτυχισμένος. Βλέπεις φιλενάδα, αν έχεις περάσει καλά φαίνεται στα μούτρα σου, στον τρόπο που μιλάς και κινείσαι, παντού.

Και όχι μόνο πέρασα καλά, πέρασα ένα εξαιρετικο τετραήμερο! Με μπάνια στη θάλασσα, με το μωρό μου μαζί, με φίλους, με καλό φαγητό και πολλή ξεκούραση, πέρασα ακριβώς όπως ευχόμουν. Τέλεια!

Κι έρχομαι σήμερα στη δουλειά και τα πράγματα είναι πολύ πιο ήρεμα απ ότι περίμενα, περίμενα να βρω ένα χάος, μια χάβρα Ιουδαίων και αντιθέτως βρήκα ησυχία, τάξη και ασφάλεια (φάινεται ότι οι πελάτες μας έκαμαν sex το τριήμερο γιατί δεν έχω να το αποδώσω αλλού). Και σκέφτομαι ελεύθερα τι φαί να μαγειρέψω το βράδυ και αν εξαιρέσεις μια σκατοδουλίτσα που έσκασε μόλις και σε 1 ωρίτσα θα βγει θα κάνω πολλά τσιγάρα στο μπαλκόνι απ την ανία... Να βαζα τα γυαλιά ηλίου να τον έπαιρνα ελαφρά; Γιατί όχι;

Και χάζευα εκεί που λέει ρε φιλενάδα που με βρήκες και με διάβασες. Κι εξεπλαγην ελαφρά γιατί αυτός ο αναζητητής μου έβγαλε διάφορα κουλά. Πάμε να ρίξουμε ένα βλέφαρο να περάσει η ώρα; Και δεν πάμε ρε συ; Το φαί θα κάψουμε;

asti martini small, martini asti κλπ.
Αρχικά προβληματίστηκα αλλά μετά θυμήθηκα την ανάρτηση με τα αγαπημένα μου πράγματα που το ανέφερε, ε, αν βρήκα αναγνώστες από κει, καλόγουστοι ήταν, καλώς μου ρθατε βρε!

διαιταμπιφτεκια
Βρε καρδιά μου γιατί όλοαυτόμαζίμιαλέξη. Με αγχώνει η δίαιτα να με αγχώσεις κι εσύ; Βάλε ένα κενάκι ανάμεσα στις 2 λέξεις βρε μανούλα μου να τη φχαριστηθούμε την άτιμη τη δίαιτα όσο μπορούμε!

πολιτική διαφήμηση νεας δημοκρατίας
Λοιπόν, όποιος το χε άγχος να το δει αυτό κι έπεσε στην κριτική μου, ε, καλά να πάθει, ε μα πια!

ποσο poytso τον εχουν οι αργεντινοι
Δε γνωρίζω πραγματικά, με Βολιβιανό έχω πάει και δεν είχε και τίποτα αξιοπρόσεκτο, μια χαρά παιδί ήταν, ομορφότατο αλλά στα εκεί χαρίσματα δεν, όταν θα πάρω προϊόν εξ Αργεντινής θα σε βρω να σε ενημερώσω. Αναρωτιέμαι δε, πόσους πρέπει να δοκιμάσω για να έχω μια πλήρη εικόνα; Άφησε μου τα στοιχεία σου στο control να σε ενημερώσω όταν θα χω νεότερα. Θες να σου πω για Έλληνες που χω πλήρη εικόνα; Όχι; Καλά.

πρωινο ant1 μαγειρικη μιλφειγ με σφολιάτα απο ζαχα
Με σφολιάτα από ζαχα; Νινή Ζαχά; Να ανησυχήσω; Έκανε και σφολιάτες η στιχουργός; Αλήθεια; Αυτό όντως δε το ξερα! (πού γράφω εγώ για μιλφέιγ δε, δεν έχω ιδέα, προφιτερόλ είναι σε ανάρτηση, μιλφέιγ δε θυμάμαι)

σαγιοναρα στρατου καφε
Τις θυμάσαι ε; Τις ψάχνεις κι εσύ ε; Αυτά αγάπη μου καλείται αξεπέραστο και all time classic αξεσουάρ!

σταθμοσ αττικησ σε κτελ λιοσιων λεω
Και λέγε λέγε, λέγε λέγε, ο χριστιανός μπερδεύτηκα που λέει και το άσμα. και καλά εσύ λες, ποιος νομίζεις ότι σε ακούει;

τι σημαινει ντελιριουμ
Έλα μου ντε, τόσους μήνες εδώ μέσα και δεν έχουμε βγάλει άκρη, λες να στο κράταγα κρυφό αν το ξερα; Τώρα βέβαια, αν εσύ με διάβασες και έβγαλες συμπέρασμα στείλε μου να το δω κι εγώ να κατανοήσω!

duomo flwrentia
Μπερδεύτηκες φιλενάδα και λυπάμαι. Den einai sti Flwrentia, sto Milano einai, gege?

asti martini synodeuetai me?
με φράουλες αγάπη μου, το παμε!

Άντε φιλενάδα, τελικά δεν έχει βαρέσει μόνο εμάς η συναστρία στο κεφάλι, έχουμε και παρέα!

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Καλό μας μήνα

Επειδή ενώ χτες πέρασα υπέροχα με την Αθηνά την αγαπημένη μου που γνώρισα από κοντά επιτέλους, μαζί με το Μήτσο το στεφάνι της ο οποίος εκτός από ήρωας είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, σήμερα ο μήνας μπήκε απλά ασάλιωτος φιλενάδα.

Μα στο χω πει, δεν είναι τρόπος αυτός να μπαίνει ο μήνας, αλλά σου λέει έχει έκλειψη από πάνω μου τη Δευτέρα κι εκτός λέει από έκλειψη είναι και πανσέληνος. Μα από πάνω μου; Δηλαδή να μην ηρεμήσω λιγάκι; Δηλαδή μετά τα σημερινά όπου εκτός του ότι παραλίγο να τρακάρω 3 φορές το πρωί, μία με γριά (δεν έφταιγα εγώ), μία με μηχανή (δεν έφταιγα εγώ) και μία με αυτοκίνητο (εγώ έφταιγα κι ευτυχώς πιάσανε τα φρένα γιατί θα με κλαίγατε), έρχομαι εδώ και γίνεται του κουτρούλη η εμποροπανήγυρις αλλά δεν είναι ότι έχει πολλή δουλειά, είναι ότι τα αλλάζουν όλα τελευταία στιγμή. Όλοι. Όλα. Ένα δράμα φιλενάδα, αφού σου λέω κάποια στιγμή σκεφτόμουν απλά να το κλείσω το ρημάδι και να φύγω χωρίς να πω αντίο. Έτσι απλά, να με ψάχνουνε.

(Περιττό να σου πω ότι μόλις με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι μια μεγάλη δουλειά που είχα ολοκληρώσει αρχικά το Νοέμβρη, ναι, καλά άκουσες, και ξαναολοκλήρωσα πριν 2 εβδομάδες ξαναλλάζει εκ βάθρων. Γιατί; Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί φιλενάδα, τι ρωτάς; Δεν ξέρεις;)

Εν τω μεταξύ δεν μπορώ πραγματικά να συνδυάσω τη χτεσινή βραδυά με το σημερινό δράμα. Δεν γίνεται η ζωή ενός (πολύ γκρινιάρη - θα το ομολογήσω) ανθρώπου να έχει τόσο αντίθετες όψεις. Όχι ρε συ φιλενάδα, θέλω να περνάω ωραία και εδώ μέσα θέλω να δουλεύω και όχι να τιμωρούμαι. Γιατί θαρρώ πως τιμωρούμαι - αν όχι κάθε μέρα πολύ συχνά, για αμαρτίες προηγούμενης ζωής. Αλλά λέει είναι η έκλειψη λέει. Αυτή φταίει για όλα.

Γι αυτό κι εγώ θα καλοσωρίσω τον Ιούνη με ένα υπέροχο τραγούδι το οποίο σου προτείνω ανεπιφύλακτα να ακούσεις απ την αρχή μέχρι το τέλος για να ξαλαγράρεις.


(και ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί, Πούτσα πόσο πόσο; Πούτσα πόσο πόσο;)

ΥΓ.1 Το τραγούδι είναι κλεμμένο από σχόλιο στο blog του υπέροχου Randy Marsh, Τίποτα στα σοβαρά

ΥΓ2. Αθηνά μου αγαπημένη σου χρωστάω ανάρτηση ολάκερη αλλά όχι σήμερα με τα νεύρα που έχω, θέλω να νιώθω καλά για να σου εξηγήσω γιατί πέρασα εξαιρετικά χτες μαζί σου!

ΥΓ3. Καλό σου τριήμερο φιλενάδα!