Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Με θέα στη θάλασσα

Χτες που λες, μέσα στην υγρασία και στο χάλι, πήγα στο φυσικοθεραπευτή που έχει ο δύστυχος αναλάβει να φτιάξει την καημένη την πλάτη μου, που παρόλο που είναι υπέροχη, πονάει. Κι εκεί, κουβέντα στην κουβέντα μιλούσαμε καθώς είχε βάλει μετά από κάτι βεντούζες που κάνουν έτσι έτσι ότι σε τρίβουν, μια λάμπα που σε καίει, και καλά σου κάνει, αλλά δεν παίρνεις χρώμα, μόνο θερμότητα - what a waste - πιάσαμε τα ταξίδια και τις διακοπές. Κι επειδή εκείνος δεν έχει πολυταξιδέψει έξω του έλεγα ποιοι είναι οι πιο εύκολοι τρόποι να κλείσει κανείς εισιτήριο και ξενοδοχείο - και στάθηκα στο σημείο του ξενοδοχείου λέγοντας ότι πλέον βλέπεις περίπου τι παίρνεις, και κλείνεις δωμάτιο χωρίς πολλές έννοιες - κι αν κάτι δεν πάει καλά βρε αδερφέ το ακυρώνεις και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Και θυμήθηκα ότι στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν κλείναμε δωματία σε νησιά στα τυφλά, ούτε που ήταν ξέραμε, ούτε πως ήταν ξέραμε, ούτε τίποτα. Ρώσικη ρουλέτα πραγματικά. Από μια μικρή καταχώρηση στις πάλαι ποτέ «Διακοπές» ή από στόμα γνωστού που είχε πάει η σταυροκουνιάδα της μικρανηψιάς του μπατζανάκη της νονάς του κι έμεινε φυσικά κατενθουσιασμένη γιατί κάποιες ώρες τη μέρα έτρεχε το νερό - μη φανταστείς ποτάμια, να, λίγες σταγόνες για μπιντεδάκι - και πήγαινες εσύ στο θέρετρο και έμενες σε κάτι σαν φέρετρο.

Και αναπόλησα το 2002, όπου είχα κανονίσει εξαιρετικές διακοπές στη Μήλο, τις έκλεισα κι από νωρίς ως συνήθως για να μην έχω άγχητα, να το καράβι, να να το δωμάτιο, στον Αδάμαντα λέει, δίκλινο με μπαλκονάκι και θέα θάλασσα.

Και φτάνουμε στο υπέροχο νησί, και πάμε και βρίσκουμε την κυρία - χοντρή κυρία - που είχε τα δωμάτια, και φορτωμένοι μπαγκάζια ένα σκασμό πάμε μέσα στα στενάκια του λιμένος και από δω και από κει και τελικά φτάνουμε σε ένα δίπατο με εξωτερική σκάλα και ανεβαίνουμε στον 1ο όροφο και ανοίγει η πόρτα και αντικρύζω με δέος τον Τάφο του Ινδού.

Βέβαια, υποψιάζομαι ότι ο Τάφος του Ινδού, στην πραγματικότητα ήτο κατάτι μεγαλύτερος από το δωμάτιο το οποίο ήταν κυριολεκτικά μια τρύπα, σκοτεινό, με ένα παράθυρο που άνοιγε δεν άνοιγε το ίδιο ήταν, με ένα μεγάλο μονό κρεβάτι που έπιανε ουσιαστικά όλο το χώρο, μια ντουλάπα στενή και της κακιάς της συμφοράς και ένα μπάνιο σκέτο χάρμα, στο οποίο για να μπεις - επειδή το έκλεινε το κρεβάτι - έπρεπε να πηδάς ωσάν κρι - κρι πάνω απ το μονό.

Και βλέπω λοιπόν το διαφημισμένο ως λουξ δίκλινο της κυρά Πόπης (απ το σοκ θυμάμαι ακόμα το όνομα) η οποία απ ότι έμαθα είχε ταξιδιωτικό γραφείο και πολλά πολλά δωμάτια, αντιλαμβάνεσθε τι επιπέδου και έφαγε πολλά λεφτά και τό σκασε με το γκόμενο για Λατινική Αμερική μετά από κάποια χρόνια, και παθαίνω κατάθλιψη.

Εν τω μεταξύ, το νερό στο μπάνιο δεν υπήρχε παρά μόνο κάποια λεπτά το πρωί και όποιος πρόλαβε τον Κύριο οίδε, λίγο νίψημο στα μάτια και για φυσική ανάγκη ούτε λόγος, και βγαίνω στο μπαλκονάκι το στενό το οποίο ήτο ταυτοχρόνως διάδρομος για τους από πάνω, και τα βράδια σουλατσάριζαν ανέμελες οι κατσαρίδες, να απολαυσω τη θέα, αλλά θέα δεν είχε, μια ταράτσα μόνο κι εκείνη χωρίς μπουγάδα. Μια κεραία μονάχα ανέμιζε μοναχική σαν ανεμώνα.

Και αναρωτήθηκα ο έρμος, καλά όλα τ άλλα κυρία Πόπη μου, η θέα στη θάλασσα που είναι; Α, μου είπε, αν ανέβεις στην ταράτσα βλέπεις όλο το λιμάνι, και μετρώντας τα ευρά - που ήταν φρέσκα φρέσκα τότες και πολύ γκλάμορους - αποχώρησε ικανοποιημένη αφήνοντας πίσω της συντρίμια...

Πρώτη ανάρτηση του συγκεκριμένου πονήματος στο boemradio.com

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Φρεσκάδα Ωκεανού

Αυτό το αυτόματο αρωματικό στο μπάνιο με έχει βάλει στο μάτι. Κάτι δεν του αρέσει στη φάτσα μου ή στον τρόπο που πλένω τα χέρια μου (αν και προσπαθώ να κάνω εκείνες τις κινήσεις που είχα δει σε ένα βιντεάκι, με τα νύχια στις παλάμες, ανάμεσα στα δάχτυλα και πίσω απ τ' αυτιά) και όποτε τα πλένω αμέριμνος (τα χέρια μου Σαρδανάπαλε) με ψεκάζει με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η ακριβή κολώνια μου την οποία με κόπους ετών κατάφερα να αγοράσω - και να βρωμοκοπάω όλη μέρα «Φρεσκάδα Ωκεανού». 
Αν οι ωκεανοί μύριζαν έτσι η ζωή στον πλανήτη δεν θα είχε τη σημερινή της μορφή - δεν θα είχε ενδεχομένως καμία απολύτως μορφή...

Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας και μιας και μιλάμε για φρεσκάδα και ομορφιά να σε ενημερώσω ότι πηγαίνοντας να αγοράσω τον φρέντο τον καπουτσίνο μου (μη φωνάζεις, είπα να το ρίξω έξω - από αύριο πάλι τσαγάκι) βλέπω πρωί πρωί εκεί στην καφετέρια μια μαντάμ περίπου στην ηλικία μου (υπολόγισε 18+9+10+6)  - μη με ρωτήσεις ωροσκόπο, δεν έχω ιδέα - ξανθιά κι αισθησιακιά, ενδεδυμένη πρωί πρωί εκτός των άλλων με μαύρη δερμάτινη μίνι φούστα, να έχει ένα νύχι τόσο λαχανί, μα τόσο λαχανί που δεν υπάρχει λάχανο στην πλάση, ούτε υπήρξε ποτέ, που να μπόρεσε να επιτύχει τόσο εκτυφλωτικό χρώμα. Κάτι κάμπιες μόνο θυμάμαι στη φύση να έχουν τόσο εκτυφλωτικά πράσινο χρώμα, οπότε ας το πούμε καμπιί.

Και ήρθα ο έρμος ο ποδηλάτης και αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά, βρε κορίτσια, βρε κούκλες μου αγαπημένες, που τα βρίσκετε τέτοια χρώματα - το 
καμπιί εν προκειμένω - μη μιλήσω για άλλα που βλέπω κατά καιρούς - και σας αρέσουν κιόλας και τα φοράτε; Αμ το άλλο με τα σχεδιάκια στα νύχια; Μεγάλες γυναίκες με αστράκια και νεραϊδόσκονες και ουράνια τόξα στα νύχια; Κάλλιο να τα τρώτε παρά να τα βάφετε έτσι. Σας βλέπω κι αισθάνομαι να με κατακλύζει η προαναφερόμενη Φρεσκάδα Ωκεανού που λέγαμε. Που να βράσω τις μόδες σας και τη μαζοποίησή σας. 

Και ναι, για τη Βουδαπέστη έπρεπε να σου πω αλλά με κατέκλυσε η Φρεσκάδα Ωκεανού και ξεχάστηκα. Ωραία ήταν, πολύ Ωραία, να πας.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Ανάσταση

Ανάσταση έρχεται αύριο, συμβολικά και όμορφα, όπως κάθε χρόνο, οι κύκλοι του φεγγαριού καθορίζουν το πότε, άλλοτε για μας, άλλοτε για άλλους, αλλά δεν έχει σημασία, ανάσταση έρχεται για όλους είτε πιστεύουμε ή όχι, έτσι μάθαμε, έτσι μας δίδαξαν, έτσι πρέπει.

Κι αν αναρωτιέσαι γιατί έρχεται ανάσταση κάθε χρόνο την ίδια περίοδο, κοίτα γύρω σου, κοίτα τη φύση που ανασταίνεται, δες την Περσεφόνη που ανεβαίνει για 6 μήνες στη γη μετά το βαρύ χειμώνα και τον εγκλεισμό της στον Άδη κάνοντας τη μητέρα γη να πρασινίζει και να λουλουδίζει, ναι, είναι Ανάσταση.

Είναι βλέπεις τερτίπι της γης μας, έτσι όπως είναι φτιαγμένη να γυρνά λίγο στραβά γύρω απ το ζωοδότη ήλιο, των 2 αρχέγονων θεοτήτων, των 2 συμπαντικών σωμάτων των οποίων μέρος είμαστε, στα οποία την ύπαρξή μας την ίδια χρωστάμε, το παρελθόν μας, το παρόν και το μέλλον είναι συνυφασμένα με αυτά, τα πάντα, ό,τι καλό και άσχημο υπάρχει οφείλεται σε αυτήν την "τυχαία" απόσταση και τη λίγο στραβη περιστροφή, την αρχέγονη, την υπέροχη, την αιώνια.

Γιορτάζουμε την ανάσταση (την επανεκκίνηση αν θες) της φύσης, της μητέρας φύσης, της ζωοδότρας μάνας, κάθε χρόνο, απ τα χρόνια που δεν έχουν καταγεγραμένη ιστορία, από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να αναρωτιέται γιατί υπάρχει, τι συμβαίνει, από που προέρχεται και που πηγαίνει, και συνεχίζουμε να το γιορτάζουμε σε όλα τα δόγματα, σε όλες τις θρησκείς, ακόμα και ο πιο σκεπτικιστής γιορτάζει τον ήλιο που λάμπει, την παπαρούνα που ανθίζει και τα χελιδόνια που ξανάρχονται (βέβαια - και για να είμαστε ειλικρινείς- τα κουνούπια που θα ρθουν σε λίγες μέρες δε νομίζω να τα γιορτάζει κανείς, αλλά έτερον εκάτερον).

Είναι αν θες και μια ευκαιρία για μια τρυφερή ενδοσκόπηση μετά το τέλος του κρύου και της συννεφιάς (που μπορεί βέβαια, όπως εφέτος να είναι καθαρά συμβολικό μιας και ακόμα χιονίζει στα γύρω βουνά, αλλά είναι ένα τελευταίο ξέσπασμα και αυτό το γνωρίζουμε καλά όλοι) μια ενδοσκόπηση για το αν είμαστε άξιοι, ικανοί και έτοιμοι να αναστηθούμε επίσης μαζί με το μισό πλανήτη, η οποία γίνεται μάλλον αυτόματα, όσο το φως της μέρας μεγαλώνει. Μια ευκαιρία να μετρήσουμε τα βήματά μας, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και να επανεκκινήσουμε κι εμείς τα θέλω μας, μια ευκαιρία για πράξη, για αγάπη, για ελπίδα.

Κι αν πιστεύεις ότι - στις δύσκολες μέρες που ζούμε η ελπίδα έχει πεθάνει, θα σου θυμίσω ότι υπήρξαν στο παρελθόν δυσκολότερες και ίσως να ρθουν και χειρότερες. Όμως σου προτέινω να παλέψεις, σου προτείνω να δεχθείς τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από σένα, σου προτείνω να διεκδικήσεις τα θέλω σου και να αφήσεις λίγο στην άκρη τα πρέπει, να γίνεις ευτυχισμενος - όσο μπορείς - και ολόκληρος - όσο μπορείς. Σου προτείνω να κοιτάξεις τον ήλιο κατάματα και με αγάπη να ζήσεις. Γιατί είναι η ευκαιρία της δικής μας Ανάστασης, είναι η ευκαιρία της δικής μας ζωής - και ξέρεις τι σου χω πει. Μία έχεις μόνο. Αναστήσου και ζήσε την.

Καλή ανάσταση.