Το κουκί και το ρεβύθι

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την ερχόμενη Τρίτη 30 του μηνού, ο γραφών θα φιλοξενηθεί από τον υπέροχο Λουστράκο στην αμαρτωλή συχνότητα του Sin Radio. 

Φιλενάδα σε θέλω ενεργά εκεί, με σχόλια, ερωτήσεις και τα σχετικά να γίνει της μουρλής το πανηγύρι. 

Μπες στο site του σταθμού (στο χω κάνει link να μην μου ταλαιπωρείσαι), γίνε μέλος και άκου με, παίξε μαζί μου, ζήτα μου ό,τι θες. 

Τέλος ανακοίνωσης.

Χτες η μέρα ήταν απίστευτη, απίστευτη και όχι με την καλή έννοια. Ό,τι μπορούσε να στραβώσει στράβωσε και κάτι παραπάνω. Tragic που λεγε και η φιλενάδα μου η Τασούλα της οποίας αυτήν την απίστευτη φάτσα λατρεύω.

Εκτός του ότι βράχηκα, ήρθα εδώ μέσα και να γίνεται της τρελής. Η ασυνενοησία στο αποκορύφωμά της. Δεν πρόλαβα να πιω μια τζούρα καφέ και αρχίσαμε τους καυγάδες (στην κατάσταση που είμαστε όλοι, που έχουμε αποκτήσει ορμονικά απ την πείνα δεν θέλουμε και πολύ) (και παρένθεση στην παρένθεση έτσι πάει να γίνει και σήμερα), τις υστερίες, τους εκφοβισμούς. 

Μετά χάλασε ένα μηχάνημα που διαχειρίζομαι εγώ και ήρθε ο τεχνικός και το φτιαξε λέει και από χτες χτυπιέμαι και δεν. Δεν σου λέω. Ή που θα πυροβολήσω τον τεχνικό ή που θα το πετάξω απ το παράθυρο σε καμιά αθώα περαστική γριά να χουν τ ανήψια να λαμβάνουν κληρονομιά. 

Κι εκεί που είμαι και βρίζομαι με όλους κι έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, με πιάνει (φυσικά) ένας πονοκέφαλος απίστευτος. Χαπακώνομαι και προσπαθώ να ηρεμήσω. Τίποτα. Ο καιρός να μη βοηθά, ούτε σε θερμοκρασία, ούτε σε διάθεση. Βρόχα right through εδώ στο καταραμένο το Βόρειο Προάστειο που εργάζομαι (I hate ΒΠ). Τέλος πάντων να μην στα πολυλογώ, φεύγω κάποια στιγμή με το κεφάλι καζάνι και τον πόνο να δυναμώνει και πηγαίνω - με το ζόρι - στο θείο μου τον πολυαγαπημένο, άρτι αφιχθέντα απ το εξωτερικό - να τον δω γιατί είναι αφενός ο πιο αγαπημένος μου και αφετέρου του το είχα πει του ανθρώπου και είχε μαγειρέψει οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να το ακυρώσω.

Παίρνω το τρένο και κατηφορίζω προς Πειραιά, ευτυχώς μέχρι Αττική είχα παρέα έναν αγαπημένο συνάδελφο και πιάσαμε το κοτσομπολιά και κύλησε ευχάριστα η διαδρομή. 

Φτάνω Πειραιά και ανηφορίζω με το όχημα Καστέλλα. Τις έχεις δει φιλενάδα τις ανηφόρες στη Καστέλλα; Άλλο να στο λέω και άλλο να το ζεις. Αφού δεν έφτυσα το πλεμόνι μου στο τέλος πάλι καλά. Και ανεβαίνω στο σπίτι και ασπάζομαι το θείο και πάω να βγάλω τον καπνό απ την τσέπη και ανακαλύπτω ότι έχω ξεχάσει την τσέπη ανοιχτή κι έχει πέσει. Αφού δεν έπεσαν τα κλειδιά, πάλι καλά. Και ξαναβγαίνω και ψάχνω στα χαμένα για περίπτερο και βρίσκω ένα και δεν είχε τη μάρκα μου αλλά το επόμενο ήταν σε άλλο νομό και πήρα άλλη μάρκα. 

Και ξαναμπαίνω στο σπίτι και ξαναασπάζομαι το θείο και μου λέει.

-Ζεσταίνω το φαγητό, σου έκανα ρεβύθια που σ αρέσουν!

Αντιλαμβάνεσαι φιλενάδα. Σοκ και δέος. Να σε ενημερώσω δε, ότι στη μαμά προχτές είχα φάει φασολάδα. 

-Σου έχω βάλει και σε τάπερ να πάρεις μαζί, μου λέει ο γλυκός μου και τι να του πω εγώ, ότι θα εκραγώ στο τέλος απ την πανδαισία οσπρίων που έχω φάει αυτή τη βδομάδα; Δεν είπα τίποτα, τα έφαγα (ήταν υπέροχα) και το πήρα και το τάπερ. Έτσι κι αλλιώς το ψυγείο άδειο είναι, ρεβύθια έχουμε, ρεβύθια θα τρώμε. Μέχρις τελικής εκρήξεως!

Αμ πως!

(Δεν θα σου μιλήσω για το σταθμό Φαλήρου που όποιος τον σχεδίασε τόσο εχθρικό για τον επιβαίνοντα οφείλει να εκτελεστεί στην Πλατεία Συντάγματος άμεσα, γιατί είμαι καλός άνθρωπος)

ΥΓ. Οφείλω μια ανάρτηση για τον αγαπημένο μου Π. Αλλά με τα νεύρα που έχω αυτε΄ς τις μέρες δεν θα τα καταφέρω. Επιφυλάσσομαι στο εγγύς μέλλον!

ΥΓ2. Χτες έκλεψα ένα κωλόχαρτο απ τη δουλειά. Αντιλαμβάνεσαι!