Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Περαστικά μας

Ωραία δεν περάσαμε χτες ρε φιλενάδα (Φούλη, Μαρίνα, Δανάη, Αστέρω - που έκλεψες τηνπαράσταση χτες - Μάλερ, Σερενάτα, Κώστα, Παναγιώτη, Λίλα, Μαρία, Κυριάκο, Λέφτι, Λιακάδα, El bario, marimar, denis, κουμπάρα, balanced, και όποιον ξέχασα να με ραπίσει πάραυτα!); Γελάσαμε, ακούσαμε μουσικούλες που ελπίζω να σου άρεσαν, είπαμε και καμιά μαλακιούλα, για μένα τέλεια ήταν για άλλη μια φορά και θέλω να σε ευχαριστήσω που ήσουν εκεί και μου έστελνες μηνύματα, που μου έκανες παρέα και έδιωξες το άγχος μου. Έχω βλέπεις αυτόν τον φόβο του μικροφώνου!

Φυσικά θέλω να ευχαριστήσω τον Λουστράκο και τον Blue που με φιλοξένησαν εκτός από την εκπομπή στο ζεστό σπιτικό τους και με τάισαν εκείνο το θεϊκό παστίτσιο - από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά - και με ξεπροβόδισαν με αγάπη και ταπεράκια! No more ρεβύθια, παστίτσιο for ever!

Φυσικά ήταν και η θεότρελη υπέροχη Ρία και κάναμε κεφάλι απ τα γέλια πριν την εκπομπή αλλά και η θαυμάσια Ζουζούνα, ζεστή και γελαστή σαν άνοιξη! Κορίτσια δεν φαντάζεστε πόσο χάρηκα που σας είδα!

Και μετά από όλο αυτό το θαύμα γυρίζω σπίτι πτώμα, κάνω κανά δυο τσιγάρα και πέφτω υποτίθεται ξερός. 12.30 ξάπλωσα, πριν τις 2.30 δεν κοιμήθηκα. Μα είναι φοβερό, να είσαι πτώμα, να μην μπορείς να δεις μπροστά σου απ τη νύστα και να μη σε παίρνει ο ύπνος. Φριχτό. Χωρίς λόγο, ησυχία είχε, δεν ζεσταινόταν κανείς, δεν κρύωνε κανείς, το στρώμα διπλό και φιλόξενο, τα μαξιλάρια ανατομικά και υπέροχα, το μάτι όμως γαρίδα. Μου θύμισε κάτι παλιές εποχές που ζούσα ερωτική απογοήτευση και πριν τις 5 το πρωί δεν ξάπλωνα γιατί δεν μπορούσα να κοιμηθώω, το τι Μερέντα και τι τελεμάρκετινγκ έπεφτε τότε, άλλο πράγμα.

Και φυσικά το πρωί δεν μπορούσα να ξυπνήσω και είχα που είχα εκ των πραγμάτων πολλή όρεξη να πάω στη δουλειά, σήμερα είχα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Και παίρνω το όχημα και πάω στο τρένο, χωρίς πολλά ευτράπελα, μόνο με ένα ζώο παραλίγο να πλακωθώ πρωί πρωί αλλά έδωσα τόπο στην οργή. Όλα καλά.

Κι εκεί που με πρήζανε με ένα σωρό πράγματα και δεν μιλούσα, απλά φόρτωνα, με πήρε απ την εισπραχτική ο Μεγαλύτερος Πρήχτης Έβερ. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Με είχε ένα τέταρτο στο τηλέφωνο να μου λέει τα ίδια και τα ίδια και να του απαντάω τα ίδια και τα ίδια χωρίς απολύτως κανένα αποτέλεσμα. Στο τέλος αναγκάστηκα να του το κλείσω γιατί άλλη μια φορά να τον άκουγα να τονίζει το επίθετό μου λανθασμένα, θα τον έβρισκα και θα τον έσφαζα επιτόπου. Το κλείνω λοιπόν, τα νεύρα τσίτα, είχα κοκκινίσει ολάκερος κι ένα τικ κουνούσε το αριστερό μου φρύδι (νομίζω ότι σήμερα απέκτησα το πρώτο μου τικ, ακόμα κουνιέται το φρύδι μόνο του), με παίρνει κάποιο στέλεχος της εταιρείας να με ρωτήσει μια μαλακία για μια δουλειά.

Μέγα λάθος.

Το τι άκουσε, το τι βρίσιμο, σιχτίρι, ουρλιαχτό έβγαλα, δεν περιγράφεται. Σοκαρισμένη μου ψελίζει να προσέχω τον τόνο μου κι εκεί έγινε το σώσε. Το σώσε σου λέω.

Μετά από λίγες ώρες και αρκετά πριν σχολάσω, σηκώθηκα και ήρθα σπιτάκι μου να ξαπλώσω να μου φύγει το νεύρο και ο πονοκέφαλος. Που τέτοια τύχη. Οι διπλανοί αποφάσισαν να τα κάνουν  όλα εκείνη την ώρα και να κοπανάνε ποιος ξέρει τι και φυσικά κανείς δεν κοιμήθηκε στο διαμέρισμά μου.

Και σκέφτομαι, μα είναι δυνατόν, η μία μέρα να είναι υπέροχη και η αμέσως επόμενη φριχτή; Θα μου πεις και η Απόβλητη το ξερε ότι στην πρεμιέρα της θα σαβουριαζόταν; Αμ δεν το ξερε η φτωχή, δεν το ξερα κι εγώ και πονάμε αμφότεροι.

Περαστικά μας!

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Απλήρωτος κι Ωραίος


Αχ φιλενάδα, ήρθα από τη βροχερή (μέχρι σήμερα το πρωί - δηλαδή όσο κάθησα εγώ) Φτωχομάνα, ξεκούραστος, φρέσκος, και πιο ανοιξιάτικος από ποτέ! Τι κι αν είμαι απλήρωτος; Παραμένω ωραίος!

Γι αυτό λοιπόν, αποτινάσσοντας τη γρουσουζιά και τη μιζέρια, την κρίση και τη λίστα Λαγκάρτ, τη γκρίνια και την Κυρία Δημουλίδου, την κακία και τον Κύριο Γαϊτάνο, σε προσκαλώ αύριο, 9-11 το βραδάκι, επισήμως στο Αμαρτωλό Ραδιόφωνο (aka Sin Radio), στην εκπομπή του υπέροχου Λουστράκου, να ακούσουμε μουσικές (δεν θα είναι όλα αισθαντικά σαν την προηγούμενη φορά, θα έχουμε και πιο χορευτικές μουσικές),  να μιλήσουμε, να γελάσουμε και αν μας κάτσει, να τραγουδήσουμε κιόλας! Έτσι, να τον κλείσουμε με γέλιο και αγάπες το μήνα! Ε; Τι λες; Θα είσαι εκεί;

Κι επειδή θέλω να σε δώ, να σε ακούσω, να ξέρω ότι είσαι εκεί, αν δεν μπορείς να αφήσεις σχόλια γιατί δεν έτρεξες να γίνεις μέλος, άφησε εδώ και θα βρω λύση! Σε θέλω εκεί αύριο, έτσι για το γαμώτο, έτσι για το κέφι, έτσι ρε φιλενάδα γιατί όλα θα τα παλέψουμε και θα νικήσουμε και θα περνάμε ζάχαρη. Έτσι σε θέλω! Θα έρθεις;

(Περιττό να σου πω ότι αν απολυθώ τελικά έχω βρει που θα την φάω την αποζημίωση!)

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Του Αη Δημήτρη

Μα είναι δυνατόν μια τέτοια μέρα φιλενάδα να μην έχει κανείς κέφι; Είναι δυνατόν σήμερα, του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη να μην αισθάνεσαι μια ευεξία πνευματική και σωματική και κοσμική θα τολμούσα να πω; Α, δεν έχεις δίκιο, ο ήλιος λάμπει σα να ναι καλοκαίρι και τα λουλούδια στο μπαλκόνι σε εκπλήσσουν ευχάριστα!


Του Αγίου Δημητρίου λοιπόν σήμερα κι εμείς οι φτωχοί Αθηναίοι εργαζόμαστε σκληρά ενώ οι φίλοι Θεσσαλονικείς κάααααθονται. Αναρωτιέμαι, εμείς πολιούχο δεν έχουμε; Ψυχή δεν έχουμε; Μανούλα δεν μας έκανε κι εμάς; Αναρωτιέμαι έντονα αλλά σκέφτομαι ότι ερωτικώς 3 Δημήτρηδες είχα και ήταν και οι τρεις... άστα να πάνε και να μην ξανάρθουν. Οπότε τι χαϊρι να περίμενα;

Ο πρώτος φιλενάδα μετά από ένα πάθος άσβεστο που διήρκησε 2 ολόκληρες εβδομάδες με έφτυσε καταμούτρως για έναν παππού γύρω στα 60 (εγώ ήμουν μόλις 28) ο οποίος παππούς έμοιαζε με εισπράκτορα λεωφορείου λίγο πριν την σύνταξη και στη φάτσα και στο σώμα και στο ντύσιμο. Ελπίζω να ευτύχησαν τα παιδιά, μέσα απ την καρδιά μου (βέβαια, μετά από λίγο καιρό είχε το θράσος όταν με είδε σε ένα πάρτι - ήταν και φίλος φίλων βλέπεις, ότι ομόρφυνα κι άλλο και ότι έχει σεξουαλικά προβλήματα με τον εισπράκτορα, μη φανταστείς σοβαρά προβλήματα, απλά ο εισπράκτορας ήταν μεγάλος άνθρωπος και δεν ήθελε σεξ, και αφού τον άκουσα προσεκτικά του είπα με κατανόηση ένα ας πρόσεχες και αποχώρησα!

Ο δεύτερος ήταν ο επαγγελματίας, 10 μήνες κράτησε εκείνη η ιστορία και με άφησε διαλυμένο και στενοχωρημένο συνάμα ενόσω οι φίλοι του μου την έπεφταν ασύστολα όπου με πετύχαιναν.

Ο τρίτος ο καλύτερος ήταν αυτός εδώ. Δεν έχω άλλα σχόλια.

Αλλά φιλενάδα επειδή είμαστε άνθρωποι ανώτεροι και δεν κρατούμε μίση, ευχόμαστε ολόψυχα σε όλους τους Δημήτρηδες (εκτός από αυτούς τους 3) τα καλύτερα και στις Δημητρούλες ακόμα καλύτερα. Ιδιάιτερη μνεία στο στεφάνι της Αθηνάς, τον υπέροχο Μήτσο και σε άλλον ένα μπλογκόφιλο όπου δεν σου λέω ποιος είναι γιατί μπορεί να μη θέλει ο άνθρωπος να αποκαλυφθεί το όνομά του. Αν το δει θα καταλάβει.

Εν τω μεταξύ, το πρωί όταν βγήκα απ το σπίτι περιχαρής και αεράτος (ρεβύθια χτες σου θυμίζω) βλέπω ντουμάνι καπνού να τυλίγει νωχελικά τη γειτονιά. Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να πάρω τηλέφωνο τον Καρνέισον να ρθει να επιληφθεί του θέματος, βλέπω έναν τύπο σε ημιαθλία κατάσταση, πάνω στη μηχανή του η οποία δεν ήταν και καινούρια, να μαρσάρει. Και απ τη δύστυχη τη μηχανή να βγαίνει ντουμάνι ο καπνός ο οποίος έμπαινε όλος μέσα στον παρακείμενο φούρνο. Πάω παίρνω την τυρόπιτά μου και βγαίνω να τη φάω χαζολογώντας τον καυγά του φούρναρη με τον μηχανόβιο.

-Ρε συ τι κάνεις εδώ, δε βλέπεις ότι μας έχεις ντουμανιάσει; Ρώτησε ο φούρναρης
-Ζεσταίνω τη μηχανή, απήντησε ο στον κόσμο του μηχανόβιος με ύφος σας έχω όλους γραμμένους στα δεν σας λέω ποια - ξέρετε εσείς.

Μετά έγινε το σώσε γιατί έχουμε και σχολείο απέναντι και μπλέχτηκαν μάνες και παιδιά και μόνο που δεν τον λυντσάρησαν τον μηχανόβιο και αποχώρησε βρίζοντας με το πρα πρα που έκειγε μαζούτ, ακριβώς τη στιγμή που σκούπιζα τα υπολείμματα της τυρόπιτας απ τα διψασμένα και πάντα αισθαντικά μου χείλη. Υπερθέαμα.

Και ανεβαίνω για το σταθμό και έξω από ένα άλλο σχολείο βλέπω μια γριά γύρω στα 80 με ένα αλλοκοσμικό χαμόγελο στα χείλη ντυμένη με φανέλλα λευκή, πορτοκαλί ζακέτα, φούστα κρετόν Χυτήρογλου μεσ στο άνθος της λεμονιάς και άλλα εδώδιμα και πέρλα πλαστικιά σε μέγεθος μπάλας του πινγκ πονγκ να με κοιτά επίμονα και να ετοιμάζεται να μου μιλήσει. Όπου φύγει φύγει.

Λίγο πιο πάνω σε ένα στενάκι είχαν ξεχυθεί τα πιτσιρίκια με τις μανάδες κι ένας καημένος wannabe οδηγός προσπαθούσε κάθιδρος να περάσει με το δάσκαλο στο πλάι να τον ηρεμεί. Δεν τον βλέπω να κάνει άλλο μάθημα αυτόν!

Χτυπάω το εισητήριο και με ικανοποίηση διέκρινα ότι δεν είχε μελάνι το μηχάνημα οπότε θα το χρησιμοποιήσω και στο φευγιό. Μετά το κωλόχαρτο έκλεψα και το κράτος και γουστάρω!

Περπατώντας για τη δουλειά πήρε το μάτι μου αυτήν την αφίσα


και αμέσως το μυαλό μου πήγε στο αγαπημένο πτηνό (ξέρει το πτηνό γιατί) και στο πόσο θα εκτιμήσει αυτήν μου την κίνηση. Πτηνό μου, τώρα ξέρεις τι θα κάνεις την Πέμπτη 1η Νοεμβρίου! Ε;


Έφτασα λοιπόν κι εδώ και επειδή ξύνω τα ξέρεις ποια σήμερα ετοίμασα και τις μουσικές μου για την Τρίτη. Ένα σου λέω, θα το κάψουμε φιλενάδα. Ίμβριο δεν έβαλα, θα πάμε την Πέμπτη!

Κι έτσι, η μέρα θα τλειώσει και θα πάω στο σταθμό να πάρω Εκείνο Το Εξπρές Που Πάντα Αργεί να ταξιδέψω στο όνειρο. Πάρε μια μικρή γεύση από τους αγαπημένους συνεπιβάτες μου



Απλά μια θεότητα στην αποβάθρα, την είδα την προηγούμενη Παρασκευή και δεν άντεξα... Ήθελα απλά να τη μοιραστώ μαζί σου!

Άντε φιλενάδα, καλό Σαββατοκύριακο και μην ξεχάσεις, η ζωή είναι πολύ ωραία. Πολύ σου λέω! Λίγος ήλιος αρκεί για να μας το θυμίσει! Α κι ένα τριήμερο αγάπης βοηθά και με το παραπάνω!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Το κουκί και το ρεβύθι

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την ερχόμενη Τρίτη 30 του μηνού, ο γραφών θα φιλοξενηθεί από τον υπέροχο Λουστράκο στην αμαρτωλή συχνότητα του Sin Radio
Φιλενάδα σε θέλω ενεργά εκεί, με σχόλια, ερωτήσεις και τα σχετικά να γίνει της μουρλής το πανηγύρι. 
Μπες στο site του σταθμού (στο χω κάνει link να μην μου ταλαιπωρείσαι), γίνε μέλος και άκου με, παίξε μαζί μου, ζήτα μου ό,τι θες. 

Τέλος ανακοίνωσης.

Χτες η μέρα ήταν απίστευτη, απίστευτη και όχι με την καλή έννοια. Ό,τι μπορούσε να στραβώσει στράβωσε και κάτι παραπάνω. Tragic που λεγε και η φιλενάδα μου η Τασούλα της οποίας αυτήν την απίστευτη φάτσα λατρεύω.

Εκτός του ότι βράχηκα, ήρθα εδώ μέσα και να γίνεται της τρελής. Η ασυνενοησία στο αποκορύφωμά της. Δεν πρόλαβα να πιω μια τζούρα καφέ και αρχίσαμε τους καυγάδες (στην κατάσταση που είμαστε όλοι, που έχουμε αποκτήσει ορμονικά απ την πείνα δεν θέλουμε και πολύ) (και παρένθεση στην παρένθεση έτσι πάει να γίνει και σήμερα), τις υστερίες, τους εκφοβισμούς. 

Μετά χάλασε ένα μηχάνημα που διαχειρίζομαι εγώ και ήρθε ο τεχνικός και το φτιαξε λέει και από χτες χτυπιέμαι και δεν. Δεν σου λέω. Ή που θα πυροβολήσω τον τεχνικό ή που θα το πετάξω απ το παράθυρο σε καμιά αθώα περαστική γριά να χουν τ ανήψια να λαμβάνουν κληρονομιά. 

Κι εκεί που είμαι και βρίζομαι με όλους κι έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, με πιάνει (φυσικά) ένας πονοκέφαλος απίστευτος. Χαπακώνομαι και προσπαθώ να ηρεμήσω. Τίποτα. Ο καιρός να μη βοηθά, ούτε σε θερμοκρασία, ούτε σε διάθεση. Βρόχα right through εδώ στο καταραμένο το Βόρειο Προάστειο που εργάζομαι (I hate ΒΠ). Τέλος πάντων να μην στα πολυλογώ, φεύγω κάποια στιγμή με το κεφάλι καζάνι και τον πόνο να δυναμώνει και πηγαίνω - με το ζόρι - στο θείο μου τον πολυαγαπημένο, άρτι αφιχθέντα απ το εξωτερικό - να τον δω γιατί είναι αφενός ο πιο αγαπημένος μου και αφετέρου του το είχα πει του ανθρώπου και είχε μαγειρέψει οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να το ακυρώσω.

Παίρνω το τρένο και κατηφορίζω προς Πειραιά, ευτυχώς μέχρι Αττική είχα παρέα έναν αγαπημένο συνάδελφο και πιάσαμε το κοτσομπολιά και κύλησε ευχάριστα η διαδρομή. 

Φτάνω Πειραιά και ανηφορίζω με το όχημα Καστέλλα. Τις έχεις δει φιλενάδα τις ανηφόρες στη Καστέλλα; Άλλο να στο λέω και άλλο να το ζεις. Αφού δεν έφτυσα το πλεμόνι μου στο τέλος πάλι καλά. Και ανεβαίνω στο σπίτι και ασπάζομαι το θείο και πάω να βγάλω τον καπνό απ την τσέπη και ανακαλύπτω ότι έχω ξεχάσει την τσέπη ανοιχτή κι έχει πέσει. Αφού δεν έπεσαν τα κλειδιά, πάλι καλά. Και ξαναβγαίνω και ψάχνω στα χαμένα για περίπτερο και βρίσκω ένα και δεν είχε τη μάρκα μου αλλά το επόμενο ήταν σε άλλο νομό και πήρα άλλη μάρκα. 

Και ξαναμπαίνω στο σπίτι και ξαναασπάζομαι το θείο και μου λέει.

-Ζεσταίνω το φαγητό, σου έκανα ρεβύθια που σ αρέσουν!

Αντιλαμβάνεσαι φιλενάδα. Σοκ και δέος. Να σε ενημερώσω δε, ότι στη μαμά προχτές είχα φάει φασολάδα. 

-Σου έχω βάλει και σε τάπερ να πάρεις μαζί, μου λέει ο γλυκός μου και τι να του πω εγώ, ότι θα εκραγώ στο τέλος απ την πανδαισία οσπρίων που έχω φάει αυτή τη βδομάδα; Δεν είπα τίποτα, τα έφαγα (ήταν υπέροχα) και το πήρα και το τάπερ. Έτσι κι αλλιώς το ψυγείο άδειο είναι, ρεβύθια έχουμε, ρεβύθια θα τρώμε. Μέχρις τελικής εκρήξεως!

Αμ πως!

(Δεν θα σου μιλήσω για το σταθμό Φαλήρου που όποιος τον σχεδίασε τόσο εχθρικό για τον επιβαίνοντα οφείλει να εκτελεστεί στην Πλατεία Συντάγματος άμεσα, γιατί είμαι καλός άνθρωπος)

ΥΓ. Οφείλω μια ανάρτηση για τον αγαπημένο μου Π. Αλλά με τα νεύρα που έχω αυτε΄ς τις μέρες δεν θα τα καταφέρω. Επιφυλάσσομαι στο εγγύς μέλλον!

ΥΓ2. Χτες έκλεψα ένα κωλόχαρτο απ τη δουλειά. Αντιλαμβάνεσαι!

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Kαλημέρα (;)

Λοιπόν, έχω μέρες να σου γράψω, δεν είμαι στις καλές μου αλλά δεν πειράζει, αυτό που πειράζει είναι ότι έχω σηκωθεί απ τις 6, έχω ετοιμαστεί να πάω στο καλό, έχω ντυθεί, έχω ποδεθεί, και περιμένω τον κωλόκαιρο ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ γιατί ειδικά σήμερα το χρειάζομαι το ποδήλατο. 

Τρόμαξα να κοιμηθώ, ήμουν πτώμα αλλά δεν μπορούσα, σκεφτόμουνα και σκεφτόμουνα και με είχε πιάσει φαγούρα σε όλο μου το κορμί απ τα άγχη και κάποια στιγμή που επιτέλους με πήρε ο ύπνος ακούω ένα ΜΠΑΜ και λέω Παναγιά μου, εμένα βρήκαν να μπουκάρουν για να κλέψουν; Τι να κλέψουν, τα γεμιστά που μου δωσε η μαμά να χω να φάω 2 μέρες; (μεσημέρι μόνο μη φανταστείς, το βράδυ έχει ο Θεός, έτσι κι αλλιώς είπαμε, πρέπει να χάσω και κανά κιλό), αλλά τελικά δεν ήταν πεινασμένοι κλέφτες, ήταν το πλυντήριο που είχα βάλει το χαλάκι της κουζίνας και του μπάνιου να πλυθούν γιατί έρχεται η αγάπη μου και θέλω να λάμπουν όλα και ήταν στο στίψιμο και κάνανε φασαρία. Μετά άντε να κοιμηθείς πάλι.

Κι ενώ είχα βάλει ξυπνητήρι στις 6.40, 5.55 άνοιξε το μάτι το ηλίθιο και σηκώθηκα μουρμουρίζοντας. Και τώρα νυστάζω.

Εν τω μεταξύ χτες με πήρε ο αγαπημένος μου φίλος και διαιτολόγος να με ρωτήσει αν μας πληρώσανε και μ έπιασε υστερικό γέλιο, να κάπως σαν αυτή την ανάρτηση που στην κάνω για να δεις ότι είμαι ακόμα ζωντανός. Και θέλω κούρεμα. Όχι Κούλα, δεν θα ρθω στον δικό σου κομμωτή αν και είναι πρωινός τύπος σαν κι εμένα. Δεν θα κυκλοφορώ εγώ με το καπέλο.

Απ την άλλη, προχτές είχα βάλει να κάνω ρεβύθια σιφναίικα λέει, που τα βράζεις και μετά τα φουρνίζεις και δεν βράζανε τα άτιμα παρόλο που ήταν φρεσκοαγορασμένα και ήρθε ο κύρης μου πτώμα απ τη δουλειά και τρώγαμε χαλίκια. Νόστιμα ήταν αλλά πολύ αλ ντέντε βρε παιδί μου. Αφού δεν με πέταξε απ το σπίτι με τη γάστρα στο κεφάλι κι εμένα να φωνάζω "Μη με διώχνεις αγάπη μου, δεν ήταν βραστερά", πάλι καλά. Αποτυχία πλήρης. Μόνο απ το χωριό τούδε κι εφεξής το ροβύθι. Δεν θα δεχθώ τίποτε λιγότερο.

Ακόμα βρέχει. Λούτσα θα γίνω. 

Καλημέρα

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Κούκου, τσα!


Έλα φιλενάδα, άκου το.

Το έκλεψα απ τον Πιγκουίνο γιατί μου έφτιαξε τη διάθεση πρωί πρωί και είπα να στο δώσω κι εσένα μπας και χορέψουμε μαζί! Όχι δεν είναι Σεφέρης, δεν είναι Ελύτης, Ρίτσος ή Καβάφης, δεν κλαίει για τους χαμένους έρωτες ούτε μοιράζεται μαζί σου βαθιά μηνύματα, είναι ένα kookoobadi ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, ένα kookoobadi  που δεν χρειάζεται να το αναλύσεις, απλά "καλείσαι" να το χορέψεις, καλείσαι να χαμογελάσεις και να πεις ότι παρά τα όσα μύρια συμβαίνουν η ζωή εξακολουθεί να είναι ωραία, ο ήλιος εξακολουθεί να λάμπει, το χαμόγελο εξακολουθεί να είναι φωτεινό και όσα θέλεις, ναι, μπορεί και να γίνουν πραγματικότητα.

Θα μου πεις όλα αυτά τα έβγαλες από ένα χαρούμενο τραγούδι, όσο γλυκιά κι αν είναι η φωνή, όσο ξεσηκωτική κι είναι η μελωδία; Και ναι και όχι. Θέλω να πω ότι όλα αυτά είναι μέσα μου, μέσα σου, μέσα μας και μερικές φορές επειδή τραβάμε το σταυρό μας κι επειδή μας κάνουν να ασχολούμαστε με τα σκουπίδια (βλ. προηγούμενη ανάρτηση), το ξεχνάμε. Ναι, το ξεχνάμε γιατί η πραγματικότητα είναι σκληρή. Αλλά είναι και στο χέρι μας φιλενάδα να τη στολίσουμε ομορφιά και χαρά, να της δώσουμε κέφι και δροσιά, στο δικό μας, απλά ίσως κάποιες φορές χρειάζεται ένα μικρό κίνητρο. Ένας λόγος, ένα χάδι, ένα τραγούδι κι εμένα προσωπικά αυτό που το άκουσα μόλις είχα βγει απ το μπάνιο με την πετσέτα δεμένη στη λυγερή μου μέση με έκανε να χορέψω και να γελάσω!

Όπως επίσης με έκανε να γελάσω η μικρανηψιά μου, η αυταρού μου, το καθαρματάκι μου η οποία με το που με βλέπει αρχίζει ένα κλάμα δεν στο συζητώ. Βρε τι να της κάνω γλύκες, τι να της κάνω κούκου τσα, τι να της τάζω διαμάντια και γούνες, τίποτα αυτή. Με βλέπει και τρομάζει! Τι θα τηνε κάνω φιλενάδα, μέχρι και τηλέφωνο όταν παίρνω - αλήθεια λέω - βάζει τις φωνές. Θα την απειλήσω με αποκλήρωση (ήδη της ξεκαθάρισα ότι οι σχέσεις μας τούδε κι εφεξής είναι καθαρά επαγγελματικές) μπας και με δεχτεί. Θα δούμε.

Εν τω μεταξύ Παρασκευή σήμερα, και τι Παρασκευή, υπέροχη, ηλιόλουστη, μαγική! Κι ένα ταξίδι το απόγευμα στην αγαπημένη Σαλονίκη. Και μετά δεν με πιστεύεις ότι la vita e bella, αφού είναι σου λέω, είναι. Ακόμα και ο ερχομός μου στο γραφείο δεν θα με χαλάσει σήμερα!

Είχε και οφθαλμόλουτρο η διαδρομή σήμερα, ο σεκιουριτάς στα Άνω Πατήσια διότι οι υποδέλοιποι ήταν για κλάμματα, εκείνος ο σεκιουριτάς ήταν βγαλμένος από φαντασίωση με σεκιουριτάδες. Ναι, καιρό είχα να δω σεκιουριτά κούκλο, συνήθως ή είναι πασίχοντροι ή είναι καχεκτικοί, τι δράμα κι αυτό ρε φιλενάδα, όλοι αυτοί μας καταστρέφουν τις φαντασιώσεις. Ας είναι όμως, αφού υπάρχει έστω και ένας, υπάρχει ελπίδα! Επίσης κι ένας οδηγός φαρμακαποθήκης που συνάντησα μετά - όλως τυχαίως - και μου χαμογέλασε κιόλας, αχ ανεβαίνουν οι μετοχές μου τώρα που χαμογελάω, να το θυμάμαι αυτό! Βοηθά βέβαια και το βοριαδάκι που έδιωξη την υγρασία και δεν καταστρέφεται το χτένισμα, τι να κάνεις, είπαμε, όμορφη μέρα σήμερα!

Καλό Σαββατοκύριακο φιλενάδα με μια ανάρτηση άλλα αντ' άλλων κι ένα υπέροχο τραγουδάκι!


ΥΓ. Μόλις έβρισα φωναχτά μια συνάδελφο, είπαμε, κρατιέμαι κρατιέμαι αλλά πόσο ακόμα;

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Η μουρλοκακομοίρα



Ξέρεις φιλενάδα, μαζί με σένα κι εγώ και πολλοί φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, συμπολίτες βιώνουμε τα τελευταία χρόνια αυτήν την εγκατάλειψη απ την πολιτεία, την ανέχεια, την φτώχεια, αληθινή ή επερχόμενη και όλα αυτά που κατά καιρούς γκρινιάζουμε, αγχωνόμαστε, φωνάζουμε και ούτω καθ εξής. Κι έχουμε τα δίκια μας κι έχουμε τις σκοτούρες μας κι έχουμε ό,τι έχουμε.

Μέσα από αυτό το blog και από πολλά άλλα είχαμε ανησυχήσει και συζητήσει την άνοδο του Πλατινέ Μουχρώματος επειδή κατά το μέσο Έλληνα για όλα φταίνε οι μετανάστες, και βλέπουμε τους τελευταίους μήνες τι κάνει αυτό το εκλεγμένο κόμμα και οι εκπρόσωποί του σε λαϊκές και πανηγύρια. Είδαμε και πολύ πρόσφατα σύσσωμο το Μούχρωμα μαζί με δεκάδες Λουκάδες να ωρύονται και να βρίζουν χυδαιότατα, να τρομοκρατούν και να απειλούν συντελεστές και επίδοξους θεατές μιας "χυδαίας" και "αντιχριστιανικής" παράστασης. Πριν δούμε αυτό, είδαμε Μουσουλμάνους να κάνουν το ίδιο για μια αμφίβολη ταινία και είπαμε μέσα μας κι έξω μας, μα είναι δυνατόν; Τι σκοταδισμός. Τς τς τς.

Είδαμε παππούδες, γιαγιάδες, κυριούληδες και κυράτσες να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μη γνωρίζοντας έννοιες όπως ελευθερία της έκφρασης της τέχνης και του λόγου. Είδαμε τον Παστίτσιο να συλλαμβάνεται και τον Πάγκαλο να κάνει ραδιοφωνική εκπομπή, τον Κάσι σε νεανικό δροσερό δελτίο του Star με κολλητό μαυρό μπλουζάκι να σκάει χαμόγελο, τον Άρη να χαίρεται που οι Έλληνες προσαρμόζονται και πουλάνε σπίτια και αυτοκίνητα (αυτοκτονούν επίσης αλλά αυτό ξέχασε να το πει), το Βαγγέλη να ξεθάβει με το φτυαράκι της παραλίας λίστες, τον Φώτη να θεωρεί τα μέτρα απαραίτητα, τη γριά να μην έχει να φάει, τον αδερφό μου να μην έχει δουλειά, τον γκόμενό μου επίσης και τη Μέρκελ να ματώνει η καρδιά της για μας και να βολτάρει με τον Αντωνάκη στους Εθνικούς κήπους γιατί η Πέγγυ Ζήνα δεν έχει αρχίσει ακόμα πρόγραμμα. Είδαμε την Αννούλα και τη Δημητρούλα να δηλώνουν εισοδήματα πενίας και τη θειά στο χωριό να δηλώνει τα τετραπλάσια έχοντας 3 γίδες και ένα μποστάνι πεπόνια.

Και ζούμε ακόμα, και ζούμε χωρίς να μας έχει στρίψει η βίδα, χωρίς να βγάζουμε αφρούς απ το στόμα, πιστεύοντας ότι θα υπάρχει αύριο να υπάρξουμε.

Και μέσα σε όλο αυτό το πολύχρωμο ψηφιδωτό, μέσα στη βρώμα και την κραυγή, αίφνης, βγαίνει ωσάν πλάσμα αιθέριο ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ξανθός Άγγελος να μας ενημερώσει με αυτή τη μελιστάλαχτη φωνή του ότι γουστάρει τον τσαμπουκά του Πλατινέ Μουχρώματος, γουστάρει, δεν θέλει άλλο χαζοευγένειες, γουστάρει, θέλει να σπάσει τα cd στα κεφάλια των μαύρων, γουστάρει, στο εξωτερικό αναπνέει, δεν γουστάρει τους Έλληνες, τους Νεοέλληνες και γουστάρει να κάνει ζημιές. Ναι φιλενάδα, είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις. Ο Ξανθός Άγγελος γουστάρει να τα σπάσει όλα με τα αγόρια με τις μαύρες μπλούζες, γουστάρει σου λέω.

Ο εν λόγω κύριος ξεχνά ότι ο λόγος του μέσω της τέχνης του είναι κυρίως θρησκευτικός κι ερωτικός. Και άστο το ερωτικός, γιατί όπως κάθε άνδρας ο οποίος σεβόμενος τον εαυτό του θέλει να τα δοκιμάσει όλα, και τα μπατσάκια του τα χρειάζεται (τρελό S/M μωρό μου κάμει, με πέτσινα και τον καταρράχτη λυτό να κομποζάρει), ξεχνά όμως ο κύριος αυτός ότι αυτό που τον καθιέρωσε είναι οι υπέροχοι βυζαντινοί ύμνοι αγάπης που ερμήνευσε με την -κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα - μετριότατης χροιάς φωνή του.

Ξεχνά ο κύριος αυτός ότι η αγάπη τον καθιέρωσε. Η αγάπη που πριν 2000 χρόνια ένας άνθρωπος θες, θεάνθρωπος θες, ό,τι γουστάρεις δεν θα τα χαλάσουμε, είχε τον τσαμπουκά να κυρήξει σε καιρούς τόσο σκοτεινούς όσο και οι σημερινοί. Η αγάπη Ξανθέ μου Άγγελε σε καθιέρωσε και σε έκανε αγαπητό σε κάποιους και ίσως ευκατάστατο. Δεν με νοιάζει πως ξεκίνησες να την τραγουδάς αυτήν την αγάπη, η αγάπη σου δίνει τον άρτο τον επιούσιο και την ξανθιά σαντρέ μπογιά σου.

Για το αν είναι ομοφυλόφυλος αυτός ο άνδρας δεν το γνωρίζω, δεν έχω πάει μαζί του ούτε τον έχω πετύχει σε ύποπτα μέρη. Μπορεί να είναι, μπορεί να μην είναι, μπορεί να είναι και να χει πάρει όλο το ανώμαλο παπαδαριό, μπορεί να μην έχει πάρει τίποτα και γι αυτό έχει αυτό το ανικανοποίητο στο μάτι, μπορεί το καθετί. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ή όχι. Αυτό που του διαφεύγει, σε περίπτωση που είναι, είναι οι θέσεις του Πλατινέ Μουχρώματος για τους πούστηδες. Ναι, φιλενάδα, αυτή είναι η λέξη και δεν ντρέπομαι να την πω, ούτε να σου παραδεχθώ τι είμαι. Θάνατος, κούρεμα και Μακρόνησος. Ο φίλος Κάσι αυτό ονειρεύεται και δεν είναι κρυφό, το είδαμε στην παράσταση.

Οπότε ξανθέ μου Άγγελε, πως αντιδράς και σε αυτό; Θεωρείς καλό μετά τους μετανάστες να πάρουμε σειρά κι εμείς; Γιατί όταν θα γίνει αυτό θα σε ψάξω. Θα σε μάθω. Και θα σε καρφώσω, εγώ προσωπικώς, θα χω κάνει λίστα με τις πομπές σου και θα σε παραδώσω εγώ προσωπικώς, εσένα και το άθλιο παπαδαριό στους "τσαμπουκάδες" σωτήρες μας. Ναι, και μετά ας με πετροβολήσουν. Πρώτα όμως θα βάλω να πετροβολήσουν εσένα.

Κατάλαβες Ξανθέ μου Άγγελε; Κατάλαβες καρδιά μου που θες και τσαμπουκάδες; Αι μαρή μουρλοκακομοίρα, ε μουρλοκακομοίρα....

ΥΓ Νάσια μου άλλα είχα στο νου αλλά τα γεγονότα με προλάβανε!

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Παραμένω εδώ



Εδώ είμαι βρε φιλενάδα, μη μου ανησυχείς, υγιής αλλά όχι φρέσκος (αν και μόλις βγήκα απ το ντους και μοσχομυρίζω κανέλα - ένα σαπούνι από ελαιόλαδο λέει με κανέλα μέσα - αν αύριο έχω παντού φλουμπέτες θα ξέρουμε από τι είναι.

Εδώ είμαι, παραμένω εδώ, παρόλο που τα νεύρα μου δεν είναι σε καλή κατάσταση. Και γιατί να είναι; Ακούω και τίποτα ευχάριστο τις τελευταίες μέρες, για μένα, για σένα, για όλους μας; Το πιο ευχάριστο πράγμα που άκουσα σήμερα είναι η περουκοφόρος γραία που μένει από πάνω η οποία όταν ξάπλωσα το μεσημέρι να ξεκουραστώ λίγο αποφάσισε να τραβήξει ό,τι είχε και δεν είχε μέσα στο διαμέρισμά της και να μη μ' αφήσει να κοιμηθώ. Αντιλαμβάνεσαι. Αφού δεν ανεβηκα πάνω με κανά τσεκούρι να το παίξουμε Λάμψη πάλι καλά να λες (δεν εννοώ το Γιάγκο Δράκο και την εισαγγελεύ, το άλλο εννοώ).

Αδιάφορες μέρες, με πολύ άγχος και αβεβαιότητα, τρελή αβεβαιότητα για το τι θα μας ξημερώσει το αύριο, και κούραση, όταν καταβάλλεται ο νους, το σώμα απλά ακολουθεί. Ακόμα και η μικρανηψιά μου, η μπουμπού μου που την είδα σήμερα (και μόλις με είδε το νήπιο άρχισε να ουρλιάζει και τρομάξαμε να τη συνεφέρουμε - αλήθεια σου λέω δεν της έχω κάνει κάτι, τίποτα κου κου τσα και τέτοια, μη φανταστείς) δεν κατάφερε να με κάνει να χαμογελάσω πραγματικά.

Γκρίνια, γκρίνια και μίρλα και ουφ και πουφ και απαπα. Πάλι καλά που οι φακές της μητρός ήταν θεσπέσιες (και τις είχα αποθυμήσει) και δεν πήγε όλη η μέρα χαμένη. Είναι και αυτή η παλιουγρασία, ένα σκούπισμα έκανα το πρωί και έλιωσα στον ιδρώτα, ούτε μαραθώνιο να χα τρέξει... νισάφι φιλενάδα, νισάφι.

Οπότε μην ανησυχείς, εδώ είμαι, απλά δεν έχω κάτι αστείο να σου γράψω, το πιο αστείο της μέρας είναι η φάτσα μου, κακόμοιρη και πεσμένη, αλλά θα τη σηκώσουμε αύριο, αύριο μέρα είναι. Εδώ είμαι. Παραμένω εδώ.

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Τουλουμπάκια



Α ρε φιλενάδα. Τι υγρασία είναι αυτή απόψε, νοτιαδάκι λέει, νοτιαδάκι με υγρασίες και βροχούλες. Δεν μ' αρέσει ο νοτιάς, δεν μ' αρέσει η υγρασία, νιώθω τα πάντα να κολλάνε πάνω μου και τον αέρα πιο πηχτό απ' ότι θέλω, ας φυσήξει λίγο βοριαδάκι να καθαρίσουμε, ε; Τι λες;

Σήμερα, επιστρέφοντας απ τα Βόρεια όπου κι εκεί νοτιαδάκι είχε, μη φανταστείς, έκανα μια στάση στον παρακείμενο και άρτι ανακαινισμένο φούρνο να πάρω κάτι να φάω. Ένα σάντουιτς, κάτι γιατί μετά από 6.30 ώρες ταξίδι ούτε μια κονσέρβα δεν είχα κουράγιο να ανοίξω (εν τω μεταξύ 3 κονσέρβες βρίσκονται στο σπίτι , μία με κόκκινα μεξικάνικα φασόλια που την είχα πάρει προ τετραετίας όταν είχα πρωτομετακομίσει στο προηγούμενο σπίτι μου και ήθελα να φτιάξω μεξικάνικη σαλάτα, αλλά με τα μεξικάνικα γεγονότα που ακολούθησαν αρνήθηκα να το κάνω, και 2 με καλαμπόκι, το οποίο σα ζαρζαβατικό μου είναι παγερά αδιάφορο αλλά εκείνο το ίδιο καλοκαίρι φιλοξενούσα έναν φίλο εξ Αμερικής (λατινοαμερικάνικης καταγωγής, Βενεζουέλα) ο οποίος όταν τον πήγα Σκλαβενίτη ενθουσιάστηκε και πήρε 2 μη δε μας έφτανε η μία και μείναν να στοιχειώνουν το ντουλάπι... Πρέπει να κοιτάξω μεσ στη χρονιά αν έχουν λήξει, αν ναι θα τις πουλήσω σε χαμηλότερη τιμή όπως προτείνει ο υφυπουργός Ανάπτυξης.

Όλως περιέργως, αυτό το μέτρο δεν το θεωρώ κακό, καθόλου κακό, αρκεί κανείς να σκεφτεί το αυτονόητο. Ποιο είναι αυτό; Θα σου πω ευθύς αμέσως. Τι υποτίθεται ότι τα κάνουν τα ληγμένα οι εταιρίες μόλις τους επιστραφούν; Τα καταστρέφουν, λέω εγώ τώρα. Δε νομίζω - γιατί είμαι κι ένα αθώο ελαφάκι ως γνωστόν - να τα μεταποιούν και να τα ξαναβάζουν στο ράφι, όχι δεν το νομίζω ή δεν θα ήθελα να το νομίζω. Οπότε, τι πιο λογικό, τα ληγμένα που προτίθεται η πολιτεία να αρχίσουν να διατίθενται στα S/M (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις) να τα δωρίζουν σε εξαθλιωμένες οικογένειες ή καταναλωτές; Δηλαδή δεν είναι πιο λογικό αυτό από το να τα πωλούν σε χαμηλότερες τιμές; Δεν είναι ρε φιλενάδα; Απ τη στιγμή που κόπτεσαι να βοηθήσεις τους φτωχούς και από τη στιγμή που αν μη τι άλλο γλιτώνεις τις εταιρίες από το κόστος συγκομιδής και καταστροφής όλοι κερδισμένοι δεν είναι; Μήπως όμως κόπτεσαι περισσότερο για το ζβαν και τη μαμά του παρά για τον φτωχό που έτσι κι αλλιώς θα φάει απ τα σκουπίδια; Οπότε; Τι μέτρο αλληλεγγύης υποτίθεται είναι αυτό; Να βγάλεις κέρδος και από τα ληγμένα;

Όχι καρδιά μου, άστο, θα το πληρώσουμε κανονικά, μας υποχρέωσες...

Ως συνήθως όμως άλλα ήθελα να σου πω κι άλλα σου λέω. Πήγα που λες στο φούρνο και εκεί που κοίταζα γύρω γύρω πήρε το μάτι μου ένα δίσκο με τουλουμπάκια... Συγκινήθηκα φιλενάδα, συγκινήθηκα ο καψερός γιατί τα τουλουμπάκια τα έχω στη μνήμη μου σαν ένα παλιό γλυκό, σαν ένα γλυκό που λάτρευα όταν ήμουν πιτσιρικάς, τα θυμάμαι να δαγκώνω και να λιώνουν στο στόμα μου, να πλημμυρίζει ο ουρανίσκος με παχύ σιρόπι την ώρα που η τραγανή ζύμη, με ένα ανεπαίσθητο κρατς το απελευθέρωνε!

Ω, τι γλύκα Θεέ μου. Τι υπέρτατη γλύκα. Και ξέρεις, επειδή εκείνα τα χρόνια ήταν φτωχικά (σαν και το αδικιορισμένο το 12) δεν είχαμε ευκαιρία να φάμε συχνά. Μετά από παρακάλια η μαμά μας έπαιρνε γλυκό απ έξω, ήταν και νοικοκυρά καλή κι έσκιζε το γαλακτομπούρεκό της, και όταν μας έπαιρνε εγώ πάντα διάλεγα τουλούμπα ή τουλουμπάκια. Αν τύχαινε και δεν είχαν μαραγγιάσει ήταν η απόλυτη ηδονή...

Κι έτσι, δεν κρατήθηκα, άνοιξα το πορτοφόλι με τα δανεικά και πήρα 6 κομμάτια. 6 μόνο φιλενάδα, ήθελα απλά να ξαναγυρίσω 30 χρόνια πίσω και να ξανααισθανθώ έτσι. Και ήρθα σπίτι, και δαγκώνω το πρώτο. Ολόφρεσκο και τραγανό. Μπόλικο σιρόπι πλημμύρισε το στόμα μου και τα δάχτυλά μου να κολλάνε παντού... Αλλά συνειδητοποίησα κάτι. Η εικόνα τους μου έφερε πιο όμορφες μνήμες από τη δοκιμή τους. Γέρασα και άλλαξε η γεύση μου μάλλον, τόση πολύ γλύκα μου ήταν λίγο ενοχλητική, ξέπλυνα το στόμα με νερό κι άναψα τσιγάρο. Κανονικά θα τα χα φάει όλα ρε συ αλλά δεν κόπτομαι. Δεν θα τα πετάξω, θα τα φάω κάποια στιγμή αλλά δεν βιάζομαι. Δεν τα λιγουρεύομαι.

Δεν είμαι το παιδί που ήμουν τότε...

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Το ραντεβού μας

... ο γιατρός μας...

άντε μπράβο

Δεν απεχθάνεσαι πλέον τις διαφημίσεις του ΕΟΠΥΥ που πέφτουν η μία μετά την άλλη με αποτέλεσμα αν κούφια ώρα χρειαστεί να πάρεις τηλέφωνο για το ραντεβού μας, το γιατρό μας, να μη θυμάσαι ποιο διάολο στην τελική είναι το τηλέφωνο και να πρέπει να πάρεις στις πληροφορίες καταλόγου για να στο πουν και να χρεωθείς έξτρα; Μα επίτηδες το κάνουν; Ο Βενιζέλος τους βάζει τύπου χαράτσι; Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω αλλιώς...

Σήμερα που λες κανένα τραγικό συμβάν στον ηλεκτρικό, μέχρι και θέση βρήκα να κάτσω και οι συνεπιβαίνοντες, όλοι σε νορμάλ πλαίσια. Βέβαια το πήρα πολύ αργότερα απ τις άλλες μέρες οπότε ίσως έχει να κάνει και αυτό. Μόνο παρατράγουδο στη μέχρι τώρα πορεία της μέρας είναι ότι μας τέλειωσε ο νεσκαφές επροχθές (στη δουλειά) και φυσικά δεν έχει αγοραστεί άλλος, οπότε λέω ας κάνω έναν ελληνικό.

Και βάζω το μπρίκι και καφέ και ζάχαρη (είναι ο μόνος καφές που τον πίνω και σκέτο και γλυκό) και περιμένω να βράσει. Και περιμένω, περιμένω, περιμένω και δε λέει να βράσει. Και κοιτάζω το Ελ Γκρέκο και διαπιστώνω ότι η φλόγα έχει σβήσει.
Α, τέλειωσε το γκαζάκι λέω. Και ψάχνω να βρω άλλο να το αλλάξω. Αλλά δεν υπάρχει πουθενά. Και ρωτάω που έχουμε γκαζάκι και μου λένε δεν έχουμε γκαζάκι και δεν θα αγοράσουμε ούτε γκαζάκι, ούτε νεσκαφέ μέχρι νεωτέρας, δηλαδή μέχρι να περάσει η κρίση και να γίνουμε όλοι πλούσιοι. Και αναγκάζομαι να πιω τον καφέ σενιάν, σενιάν και αλ ντέντε γιατί δεν είχε λιώσει καλά το χαρμάνι και στεκόταν στο δόντι... Τι να σου λέω, μια μαγεία...

Εν τω μεταξύ ακούστηκε ότι τη Δευτέρα θα ενημερωθούμε επισήμως για το αν και πότε θα πληρωθούμε. Έχει να πέσει τρελό γέλιο, ευτυχώς που θα λείπω και θα το μάθω τηλεφωνικώς, εδώ μέσα δεν μπορώ να ακούω πολλά πολλά πλέον. Δεν μπορώ. Να φανταστείς με πιάνει τέτοιο ψυχοπλάκωμα μόλις μπαίνω μέσα που χρειάζομαι ψυχανάλυση και Βάλιουμ. Άστα να πάνε.

Παρόλα αυτά, θέλω να γνωρίζεις ότι έχω αμείωτη εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή μας, στους εταίρους μας και στο ΔΝΤ. Είμαι βέβαιος ότι κάνουν ότι μπορούν, με ματωμένη καρδιά αν όχι όλοι οι περισσότεροι για να μας βγάλουν απ το τούνελ. Το πως και πόσους θα βγάλουν δεν έχει καμία σημασία.

Εν τω μεταξύ, το πρωί πήρε το μάτι μου ότι σε μια θεατρική παράσταση, μάλλον ανορθόδοξη, μαζευτήκαν τα γερόντια και τα καλά παιδιά τα Χρυσαύγουλα και τα κάνανε γης Μαδιάμ και η αστυνομία αγρόν ηγόραζε λίγο πιο πέρα. Μάλιστα, οι διαμαρτυρόμενοι έβριζαν τους παρεβρισκόμενους ως πούστηδες, θα σας σκίσουμε και τα συναφή. Θέλω να ευχηθώ στους υπέροχους αυτούς ανθρώπους:

α. Να σας τα φάνε οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ
β. (ιδιαίτερα αυτήν την ευχή στον Χρυσαύγουλο βουλευτή που στόλιζε τις αδερφές με απειλές και κατάρες) Τα παιδιά σου, τα παιδιά των παιδιών σου, τα δικά σου και του γκόμενού σου, να σου βγουν τόσο κραγμένες αδερφές που να χρειάζονται χειρουργείο. Επίσης, τη βουλευτική σου αμοιβή να τη φας στους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ. Στο χειρότερο νοσοκομείο που έχουμε. Πάρε από τώρα στο 14884 να κλείσεις ραντεβού γιατί οι ευχές μου πιάνουν.

Αλήτες.

Άντε φιλενάδα, τα λέμε από βδομάδα!

ΥΓ Να σε ενημερώσω ότι μείνανε μόλις 2,5 μήνες μέχρι το τέλος του κόσμου. 2,5 μήνες κι εγώ αγχώνομαι για τη Γιούρομπανκ. Αι σιχτίρ!

Φαινότυπος, the sequel

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Φαινότυπος

Λοιπόν φιλενάδα κι επειδής είμαι σε πολύ επιστημονικό μουντ τον τελευταίο καιρό, αποφάσισα να κάμω δουλειά σοβαρή εδώ μέσα κι όχι παίξε γέλασε. Σήμερα το πρωί, ακριβώς επειδή είδαν πολλά τα ματάκια μου και ακριβώς επειδή σε σκεφτόμουν (το τι θα σου γράψω βρε κουτό) αποφάσισα να μιλήσουμε για φαινότυπους. Όταν πήγαινα στη 2η δέσμη -το 1821, με τεράστια επιτυχία- είχα μάθει για το φαινότυπο και το γονότυπο. Ο γονότυπος είναι η χαρτογράφηση του γονιδιώματος ενός ζώντος οργανισμού, ο φαινότυπος δε, είναι το αποτέλεσμα. Το τι φαίνεται. Η διαφορά μεταξύ των δύο έιναι ότι ο πρώτος προστάζει μέσω του γονιδιώματος για κάποια πράγματα, ο δεύτερος εκτελεί, αλλά όχι πάντοτε με τα ίδια αποτελέσματα, παίζει βλέπεις ρόλο και το περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε ο οργανισμός. Έτσι το θυμάμαι, έτσι στο λέω.

Έλα όμως που το περιβάλλον δεν επηρεάζει μόνον το φαίνεσθαι αλλά και το σκέφτεσθαι, το οποίον με τη σειρά του επηρεάζει το φαίνεσθαι και τανάπαλιν σε έναν αέναο κύκλο που χαρακτηρίζει το σύμπαν στην τελική.

Τι θέλω να σου πω επειδή μάλλον σε μπέρδεψα. Ο φαινότυπος με τον οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα δεν έχει άμεση αν θες σχέση με το γονότυπο (έμμεση ναι), αλλά με το τι βλακεία κουβαλάει κανείς στην κούτρα του. Κάποια tips στο τέλος ίσως βοηθήσουν τους φαινότυπους που θα σχολιάσουμε να αλλάξουν ελαφρά. Ίσως πάλι - και το πιο πιθανό είναι αυτό- όχι...

Πάμε για να καταλάβεις:

Φαινότυπος 1
Και ο παππούς με το φανελάκι;

Πάω που λες Σκλαβενίτη επροχθές να πάρω φέτα και ντομάτες (τελικά επειδή ένιωσα πλούσιος πήρα και 3 μπανάνες αφήνοντας απλήρωτη την ΕΥΔΑΠ που έληγε την επόμενη) και πλησιάζοντας το ταμείο αντικρύζω (α, πήρα και ψωμί ο σπάταλος) έναν υπερήλικα, έναν σεβάσμιο γέροντα, έναν παππού. Ο σεβάσμιος τούτος γέροντας, ηλικίας γύρω στα 75-80 πρέπει να ζύγιζε γύρω στα 23 κιλά, με τα παπούτσια, κι επειδή ένιωθε εξαιρετικά fit (αυτό του το αναγνωρίζω) φορούσε λευκό τιραντέ φανελάκι (classic) και σορτσάκι τζιν (όχι βερμούδα, σορτσάκι) το οποίο επειδή μάλλον το θεωρούσε πολύ συντηρητικό είχε γυρίσει τα ρεβεράκια για να φτάνει το ύψος ελάχιστα πιο κάτω από τα μαραγκιασμένα του τέτοια (ξέρεις εσύ ποια). Φαντάσου δηλαδή ότι τόσο προκλητικό σορτσάκι δεν φορούσε ούτε η Samantha Fox στα καλά της, τότες που ερμήνευε το Touch me...

Το θέαμα ασύλληπτο, ο γέροντας δε κορδωτός και υπερήφανος, περιέφερε τα λαχταριστά του μπούτια σα να τανε μανεκέν. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω για να τον συγχωρήσω είναι ότι έκαμε coming out πρόσφατα (όπως στην ταινία που αδίκως πήρε Oscar o Plummer) και ήθελε να το χαρεί. Μόνον έτσι.

Tip. Παππού μου αγαπημένε. Σεβάσου τα χρόνια σου και το μπριάμ που έχω φάει και την επόμενη φορά που θα σε δω φόρα κάτι πιο μακρύ από κάτω και με μανίκι από πάνω. Θα με υποχρεώσεις...

Φαινότυπος 2
Βάλε το φλούο φουξ φουστάνι.

Σε έναν πεζόδρομο προς το σταθμό του Αγ. Νικολάου, που είναι ένα σχολείο, ανεβαίνοντας με το ποδήλατο προς τα κει και με αρκετή ψύχρα γιατί η ώρα είναι μόλις 7.50, αντικρύζω την κοπέλα αυτή.

Βαμμένη σαν εκδιδόμενη πρωί πρωί, το μαλλί μακρύ και κάγκελο πρωί πρωί, όμορφη φάτσα και ωραίο τσουπωτό κορμάκι και φοράει μόνο ένα σχεδόν see-through φουστανάκι, στράπλες, μίνι και αεράτο χρώματος φούξια αλλά το φούξια το φλούο με μαύρη γόβα 12 πόντων το λιγότερο. Μιλά στο κινητό και είναι ολοφάνερο ότι:

α. το δωδεκάποντο στο πλακόστρωτο δεν τη βοηθά ιδιαίτερα
β. έχει ξεπαγιάσει
γ. δεν έχει αντιληφθεί ότι η ώρα είναι μόλις 7.50 το πρωί

Που πας καρδούλα μου ντυμένη για το Βέρτη πρωινίατικο; Σε πιο bar δουλεύεις πρωινή βάρδια; Ένα ζακετάκι δεν είχες να ρίξεις στους ώμους που χεις ξεπαγιάσει;

Tip. Βάλε ματάκια μου κάτι πιο ντυμένο γιατί φθινοπώριασε και μπάζει. Και πασούμι, άμα δεν μπορείς να τον περπατάς τον ουρανοξύστη δείχνεις αστεία.

Φαινότυπος 3
Η wannabe Ούρσουλα Άντρες αλλά φέρνω προς το Βέτα Μπετίνι

Μέσα στο βαγόνι μπαίνει η αιθέρια αυτή οπτασία. Νεαρά, ετών περί τα 25, απελπιστικά βαρυκόκκαλη και με μεγάλο εκτόπισμα. Η στυλίστριά της μάλλον η προαναφερθείσα "Χοντρή ηλίθια με το φούξια κολάν".

Ενδεδυμένη με κολάν και αυτή, ευτυχώς σχετικά σκούρου πράσινου, γοβίτσα από κάτω και από πάνω λευκό φανελάκι κι ένα μπολερό (ο Θεός να το κάνει) καφέ με γαρνιτούρα και κουμπιά. Το χει κουμπώσει κιόλας και θέλει το μπολερό να σηκωθεί να πάει σ άλλη γη σ' άλλα μέρη να ησυχάσει κι εμείς με το άγχος μη μας έρθει αίφνης κανά κουμπί στο μάτι. Αγκομαχά γιατί πιέζεται και προσπαθεί να μην το δείξει, ενώ κατά τακτά χρονικά διαστήματα χαμογελάει άνευ λόγου να τονίσει το χτυπητό ροζ ροδακινί κραγιόν της.

Μικρή λεπτομέρεια 1. Ενώ το δέρμα της είναι μεσογειακό (το γνωστό συμπαθές γυφτολέ ολέ ολέ), έχει βάψει την ομολογουμένως πλούσια κόμη κατάξανθη. Το κομποζάρισμα απίστευτο, γροθιά στον αμφιβληστροείδη.
Μικρή λεπτομέρεια 2. Το φρύδι παραμένει κατίμαυρο να τονίζει αντιθέσεις.

Tip. Όχι ροζ ροδακινί κραγιόν αγάπη μου χρυσή με καφέ μπολερό. Βάλε κάτι πιο αισθησιακό να τονίσεις το ρούχο, τσάμπα το ταλαιπωρείς;

Φαινότυπος 4
Η Πολυάνα στο κατηχητικό

Αγαπημένος φαινότυπος και σπάνιος πια. Είχα καιρό να πετύχω τέτοιον.
Ηλικία απροσδιόριστη, από 30-50. Μαλλί μαύρο που δεν έχει βαφτεί ποτέ (και καλά κάνει) και που δεν έχει γνωρίσει ποτέ την φροντίδα χτένας. Σαν κεραίες σε ταράτσα. Κομμένο με τάπερ παλαιότερα, έχει μακρύνει μέχρι τους ώμους. Το συγκρατεί σχεδόν νωχελικά μια στέκα μαύρο ψευτοβελούδο με μαργαριταράκια (είναι αυτή η άτιμη η τσαχπινιά που θέλει να βάζει η γυναίκα, αυτή η λεπτομέρεια που κάνει το ανσάμπλ να δείξει) και το συμμαζεύει όσο μπορεί για να μη βγάλει κανά μάτι αν πέσει ο συρμός σε λακούβα.

Φούστα τζιν, φαρδιά, μακριά και ταλαιπωρημένη, φτάνει στη μέση της γάμπας περίπου, μιας γάμπας ελαφρώς αξούριστης και στιβαρής ωσάν κίονας δωρικού ρυθμού. T-shirt διαφημιστικό, σκοτωμένο πορτοκαλί και 5-6 νούμερα μεγαλύτερο από αυτό που θα έπρεπε να φοράει. Το μανίκι κάτω απ τον αγκώνα. Χλιδάτη λεπτομέρεια η καζακοζακέτα χρώματος καφέ σκούρου, της δρυός, με χοντρή πλέξη και κουμπί πιο μεγάλο από δίευρω. Σανδάλι - σαγιονάρα που ανασύρει μνήμες από το στρατό και γυαλί ταρταρούγα με τόσο χοντρό φακό που αν το βάλεις κάτω απ τον ήλιο καίει τον Αμαζόνιο σε 35 δευτερόλεπτα.

Στο ένα χέρι κρατά σακούλα απροσδιορίστου super market και στο άλλο διάφορες συσκευασίες πυζάμες - τζάμπερς χρώματος βυσσινί. Ύφος ανυπολόγιστης ομορφιάς. Μια μικρή θεά στο βαγόνι σας.

Tip. Δεν έχω tip για σένα αστέρι μου, είσαι υπέροχη, το μόνο που ίσως θα προσέθετα στο look θα ήταν μια πολυκαιρισμένη βίβλος αντί τις σακούλας. Τις πυζάμες - τζάμπερς τις θέλω οπωσδήποτε.


Εδώ τελειώνει ένα μικρό δείγμα φαινοτύπων - γροθιά στην κακογουστιά και στο ό,τι να ναι. Είχα κι άλλα που είδα σήμερα αλλά πιάστηκαν τα δάχτυλά μου, κι αύριο να μαστε καλά, μέρα είναι!

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Τραινότυποι


Λοιπόν φιλενάδα, επειδή η σημερινή μέρα είναι πιο βαριά απ' ότι θα ήθελα, ας ευθυμήσουμε λίγο περιγράφοντας - με αγάπη πάντα - κάμποσους τύπους συνεπιβατών που συνάντησα στο πιο πρόσφατο ταξίδι μου πάνω. Είναι όλοι αληθινοί, πραγματικοί και δυστυχώς τους συνάντησα. Κάθεσαι αναπαυτικά; Το παραμύθι μας αρχίζει!

Η αγενής ηλίθια χοντρή με το φούξια κολάν

Κάπου λοιπόν στη Λάρισα, ανεβαίνει η εν λόγω κυρία. Είναι χοντρή (και καλά κάνει, κι εγώ χοντρός είμαι), είναι άσχημη και στραβομουτσουνιασμένη (καλά κάνει, δεν φταίει για το άχρηστο γονίδο που της κληροδότησε αυτήν την τραγική φάτσα), φοράει λευκό κολλητό μπλουζάκι (και λευκό και κολλητό να γράφει ο κοιλιακός) και φούξια κολάν. Είναι προσβολή στην αισθητική μου απ' την κορφή μέχρι τα νύχια. Δε δίνω σημασία αρχικά γιατί διάβαζα ένα εξαιρετικό βιβλίο που το πήρα για τρόμου και τελικά ήταν κοριτσίστικο-εφηβικό (δε θες να ξέρεις, ακόμα κλαίω τα 5 ευρώ -στις προσφορές του Σκλαβενίτη- και τις 3 ώρες που μου φαγε να το διαβάσω, γιατί είμαι και μαζοχιστής και όποιο βιβλίο ανοίγω το τελειώνω, εδώ είχα τελειώσει αυτό με τη μελαχροινή που σου λεγα, που είχε τα χίλια μύρια όσα προβλήματα και μόλις έκαμε τη ντεκαπάζ όλα λύθηκαν και ζει έκτοτε ευτυχισμένη) - τι έλεγα; Α, ναι! 

Που λες δεν θα της έδινα ιδιαίτερη σημασία αν δεν με κοίταζε έντονα την ώρα που μπήκε αλαφιασμένη και με ρωτά με ευγένεια περισσή.
"Δε μου λες, ποιο βαγόνι είναι αυτό;" (με ύφος λες και μιλούσε στο δουλικό)
"Το 3" της απαντώ συνοπτικά "σε ποιο βαγόνι είσθε;" (με ύφος αρκούντως ειρωνικό)
"Και που θες να ξέρω;" Μου απαντά και με αποστομώνει

Φεύγει και την κοιτάζω έκπληκτος να πηγαίνει να ρωτά τον κόσμο που είναι η θέση της και τέτοια. Μικρή, τρυφερή λεπτομέρεια. Δεν είχε το εισητήριο στο χέρι, οπότε δεν ήξερε ούτε το βαγόνι, ούτε τη θέση. Για μια θέση στον ήλιο έψαχνε μάλλον.

Μετά από λίγο την ξέχασα γιατί είχα απορροφηθεί από την πλοκή του μυθιστορήματος, κάτι τρώγανε στην τραπεζαρία του σχολείου και επειδή πεινούσα είχα απορροφηθεί, αλλά εκείνη φρόντισε να κάνει αισθητή την παρουσία της, γιατί ενώ είχε - ευτυχώς - αλλάξει βαγόνι, κάθε τρεις και λίγο  ανεβοκατέβαινε τους διαδρόμους, πάντα έτοιμη να σαβουριαστεί απ' τα τραντάγματα, ψάχνοντας κάτι. Για ώρες. Τη θέση της ίσως; Τη χαμένη της αθωότητα; Το θησαυρό του Ελντοράντο;

Το κλου συνέβη κανά τέταρτο πριν φτάσουμε, όπου ο μπροστινός μου έχει σηκωθεί ο δύστυχος και κάτι προσπαθούσε να βάλει στην τσάντα του, ο φούξια τυφώνας όμως ήθελε να περάσει (για χιλιοστή φορά), οπότε του ρίχνει μια σπρωξιά με τη χερούκλα της, σχεδόν τον πετάει στο κάθισμα και του λέει κι ένα "Αμάν πια, κάνε στην άκρη", ρουθουνίζοντας έντονα. Αλάλου ο άνθρωπος, με πιάνουν τα γέλια εμένα (δεν άντεξα) με αγριοκοιτάζει εκείνη, της ρίχνω κι εγώ βλέμμα διαβολικό και έφυγε. Μετά είχαμε κάτσει όλοι οι κοντινοί, συμπεριλαμβανομένου και του βιασθέντος και γελούσαμε κάνοντας τς τς τς στα μεσοδιαστήματα. 


Το σιδερένιο κομπολόι

Εδώ δεν έχω πολλά να σου πω, ο εν λόγω κύριος ανέβηκε στο Λιανοκλάδι, κάθησε μια θέση μπροστά μου απ' την άλλη μεριά του διαδρόμου, άνοιξε την τσάντα του κι έβγαλε ένα από τα πιο διεστραμμένα όργανα βασανισμού που έχω αντικρύσει. Το σιδερένιο κομπολόι.

Έχεις αντιληφθεί ότι σε χώρους που οφείλουν να είναι ήσυχοι - διότι δεν συνιστούν τον προσωπικό μας χώρο, αλλά τον μοιραζόμαστε με άλλους, αγνώστους, έχω την πεποίθηση ότι ο καθένας μας οφείλει να σέβεται το χώρο και την πνευματική ηρεμία των συν-κάτι, στην προκειμένη συνταξιδιωτών. Ο ήχος ενός κομπολογιού όπου με επιμονή ο κάτοχος μετρά τις χάντρες μία μία είναι ενοχλητικός. Ο ήχος του σιδερένιου κομπολογιού (που δεν μου είχε ξανατύχει) είναι ιεροσυλία. Είναι σα να πετάς σιδερένιες μπίλιες σε σιδερένιο σωλήνα και στο τελείωμα να κάνουν ένα μεταλλικό τακ. Τακ. Τακ. Και φυσικά εσύ που προσπαθείς να ηρεμήσεις, διαβάσεις, κοιμηθείς, απλά δεν μπορείς να το κάνεις, γιατί ο εν λόγω κύριος οφείλει κατά τη νοοτροπία του να επιδοθεί στο αγαπημένο του σπορ και να σου σπάσει τα νεύρα.

Έτσι γουστάρει...

Η γριά πουτάνα και ο καμένος

Και κάπου εκεί στη Λειβαδιά φιλενάδα ανεβαίνει η κυρία με τον κύριο. Αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη στιγμή που τους βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά τύπου "έχω πάρει τρελά ναρκωτικά και δεν γνωρίζω που βρίσκομαι" και κάνεις ματάκια πάνω απ το βιβλίο σου το οποίο σου εξηγεί τον εφηβικό έρωτα της μικρής βρικολακέσσας για τον νεαρό βρικόλακα και θέλεις να ξεράσεις (ήθελα να ξερα, αυτή η μανία να κάνουμε τους βρικόλακες από τρομαχτικά γοητευτικά αιμοδιψή όντα σε εφήβους που πάνε στο σχολείο κι έχουν και τσιρλίντερς, από που ξεκίνησε, να τηνε πιάσω τη συγγραφεύ να τηνε ξεμαλλιάσω και να την πετάξω στους βρικόλακες τους κανονικούς να τηνε φάνε - ουφ), για να δεις τι θα παιχτεί. Διότι είναι εμπεριστατωμένο ότι κάτι θα παιχτεί.

Πρώτον έχουν ανέβει δίχως εισητήριο, οπότε στον έλεγχο (ναι, έχουμε και τέτοιο) αναγκάζονται - βρίζοντας σχεδόν - να πληρώσουν με πρόστιμο. Δεύτερον, δεν έχουν που να κάτσουν γιατί δεν έχουν εισητήριο. Οπότε στέκονται - κάθονται εκεί μετά τα καθίσματα που είναι οι θύρες εξόδου και η τουαλέτα και ανάβουν τσιγάρο - που απαγορεύεται κι εσύ έχεις χαρμανιάσει τόσες ώρες - και βγάζουν μπύρες και αρχίζει η κουβέντα.

Η οποία κουβέντα είναι ένα θαύμα επικοινωνίας, βλέπεις η γριά πουτάνα (η οποία είχε μια φάτσα αριστούργημα) θέλει να πείσει τον βλαμμένο (ο οποίος επίσης έχει φάτσα αριστούργημα) ότι είναι ριγμένη απ τη ζωή και τα τοιαύτα. Και κάτι λέει για φυλακή, κάτι λέει για γαμίσια αλλά τα περισσότερα χάνονται στη μετάφραση (γαμώτο). Έλα όμως που την πνίγει το δίκιο και αρχίζει να φωνάζει και να λέει τον πόνο της με ένταση ξεκουφαίνοντας -είμαι βέβαιος- τον καμένο κι εσένα που είσαι κατάτι πιο μακριά. Και την ακούς να βρίζει τη μάνα της, τον πατέρα της, τ' αδέρφια της και όλο της το σόι, τους γκόμενους που κατά καιρούς είχε στη ζωή της και το κλεφτρόνι που της σούφρωσε τα καινούρια της παπούτσια. Κατόπιν αυτού η μπάλα παίρνει τη Μενεγάκη, τη Λαμπίρη και άλλες που δεν συγκράτησα γιατί αυτές - λέει - δεν είναι πουτάνες απλές σαν εκείνη αλλά πουτάνες περιωπής που καλοπαντρεύτηκαν και περνάνε ζάχαρη.

Και όλο αυτό κρατάει περίπου 1.30 ώρα μέχρι να φτάσεις στην Αθήνα συγκλονισμένος από το διάλογο και το επίπεδο.

Highlight ατάκα

Πουτάνα - "Αυτή η Λαμπίρη, η πουτάνα, αυτή είναι πουτάνα περιωπής, αυτή βρήκε το χοντρό και την παντρεύτηκε και μένα μου κλεψαν τα παπούτσια"
Καμένος - "Κι εγώ τι φταίω;"

Αντιλαμβάνεσαι...

Η γηραιά χλέπα

Νάσια μου, αυτό μη  το διαβάσεις, είναι σιχαμένο.

Θα είμαι σύντομος.
Μπαίνει μέσα γριά 100 Μαϊων και τη βοηθάς γιατί είσαι καλόψυχος, να ανεβάσει τις 567 τσάντες, τσαντάκια, τσαντικά, της βρίσκεις τη θέση η οποία τυγχάνει να είναι δίπλα στη δική σου (όχι η ακριβώς διπλανή, σας χωρίζει ο διάδρομος), κάθεσαι και προσπαθείς να χαλαρώσεις γιατί έχεις 6 ώρες ταξίδι μπροστά σου. Πεινάς και λιγάκι και αναρωτιέσαι αν θα φας εκείνη τη μπανάνα που έχεις στην τσάντα, δίπλα στην κολώνια και πάνω απ την κρέμα ματιών, ή να κάνεις την υπέρβαση και να αγοράσεις Caprice από το κυλικείο τα οποία παχαίνουν αλλά γλυκαίνουν και αποτελούν ονείρωξη.

Το δίλλημα στο απαντά η γριά από δίπλα η οποία αφού βγάζει ένα λευκό μεγάλο κεντητό μαντήλι από την τσάντα, αποφασίζει να καθαρίσει τα εσώτερά της.

Χρ χρ χρ φτου. Κοιτάζεις αηδιασμένος κι έντρομος αλλά σκέφτεσαι "χλέπα ήταν και πέρασε".

Πλανάσαι πλάνην οικτράν.

Για τις επόμενες 6 ώρες, σε τακτά χρονικά διαστήματα το θαύμα αυτό επαναλαμβάνεται κι εσύ δεν τολμάς καν να σκεφτείς τα Caprice ή εναλλακτικά τη μπανάνα ή οποιοδήποτε άλλο έδεσμα χωρίς να αναγουλιάσεις. Εκείνη δε, το κάνει όλο αυτό ανερυθρίαστα λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, δεν ξέρω για εκείνη ίσως και να είναι...

Tip: Αν κάνεις δίαιτα να την προτιμήσεις, πάρτην και στο σπίτι και στο γραφείο για άμεσα αποτελέσματα!

Άντε βρε, καλό ταξίδι!


Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ήρθες;



Ήρθες Αγγέλα μου; Ήρθες μάτια μου πανέμορφα, φως των ματιών μου, ψυχή της ψυχής μου, τζιέρι μου, τσαντσαμίνι μου, μπουγαρίνι μου, οξυγόνο στα πνευμόνια μου; Ήρθες;

Έφτασες στην ανεμοδαρμένη Αθήνα που συννεφιασμένη σε υποδέχτηκε για να μην σου φανεί περίεργος ο καιρός; Πάτησες με το γοβάκι σου τα ιερά χώματα της πατρίδος μας; Αναπνέεις τον ίδιο αέρα που αναπνέω εγώ ο απλήρωτος, ο Γιώργος ο άνεργος, η Μαρία με τα τρία παιδιά τα πεινασμένα; Λούζεσαι με το ίδιο φως; Τι καλά χαρά μου, τι καλά!

Ήρθες κι έφερες δώρα και μαντάτα; Θα μας στηρίξεις Αγγέλα μου, χάδι μου, δροσιά μου; Θα γίνεις εσύ το δεκανίκι που θα στηρίξει την ανάπηρη γριά στο Άνω Κατσικοχώρι που της κόβουν τον ΟΓΑ; Που της κόβουν το επίδομα; Ή την άλλη την καημένη που μπαίνει αξιοπρεπέστατη στο τρένο κάθε μέρα και ζητιανεύει γιατί της τα κόψανε όλα και δεν έχει να φάει, που ακόμα κι εγώ ο δύσπιστος την πιστεύω;

Ήρθες ζωούλα μου; Μάτωσε η καρδούλα σου η μεταξένια με το δράμα του καθένα μας; Ήρθες να μας φέρεις ανάσα δροσιάς και ξεγνοιασιάς στο δύσκολο χειμώνα που' ρχεται, στο χειμώνα που δεν θα βάλουμε πετρέλαιο γιατί πιο φτηνά θα μας ερχόταν να καίγαμε ζαφείρια, διαμαντένια μου;

Ήρθες κούκλα μου πανέμορφη και κλείσαν οι δρόμοι, κλείσαν τα μάτια, κλείσαν τα στόματά (τους) γιατί αν ανοίγουν λεν βλακείες; Καμιά σοκολάτα έφερες ή μόνο μηνύματα; Τι μου φερες βρε Αγγέλα μου, αγγελούδι μου ζωγραφιστό απ τα ξένα; Μού φερες σουβενίρ μαγνητάκι απ το τείχος του Βερολίνου; Μού φερες κούπα με το Μόναχο ζωγραφισμένο πάνω; Μού φερες βότσαλο απ την Άνω Βεστφαλία-Ρηνανία; Μόνο μήνυμα μου φερες; Τι να το κάμω βρε Αγγέλα μου, τι να το κάμω βρε χρυσάφι μου; Δεν μου τό στελνες στο κινητό που μπήκαμε στα έξοδα να σε υποδεχτούμε; Και να τα μπατσικά, να οι βατραχανθρώποι, να τα αερόστατα, να τα κικλειδώματα. Αμ οι βενζίνες; Ένα σκασμό λεφτά βρε κούκλα μου, έχεις δει που έχει πάει η αμόλυβδη; Όχι; Εμ, γιατί να δεις, εσύ την πλερώνεις; Κι εσύ, με το ίδιο ταγιέρ έμαθα πως ήρθες, δεν έραψες καινούριο... Κλέφτρα να γίνει η Dior;

Ήρθες βρε αστέρι μου, ήρθες να δεις αυτόν τον ψηλολέλεκα να τα πείτε; Τι να πείτε; Ότι ναι μεν, αλλά; Ότι πρέπει να πειθαρχήσει; Πόσο ακόμα να πειθαρχήσει; Το μόνο που δεν έχει κάνει είναι να βάλει να μας σφάζουν έναν έναν ή τον ένα πίσω απ' τον άλλον με την ίδια σφαίρα για οικονομία. Οικονομία βρε ζωγραφιά μου, ναι σαν τη Φιλιππίδου στη διαφήμιση, οικονομία, κι από bonus άσε να παραφράζουμε το άσμα της Αννούλας της φτωχιάς ερμηνεύτριας και να το κάνουμε "Το Bonus περιμένω, το bonus περιμένω, το bonus περιμένω, αυτό, αυτό". Πόσο βρε μάνα μου;

Και θα πας και στον άλλον που τόλμησε τότε και αντιστάθηκε; Και τώρα; Αντιστέκεται; Τώρα βροχή Αγγέλα μου, τώρα βροχή... όπως στο Βερολίνο σου...

Αχ Αγγέλα μου, σχώρα με που δεν ήρθα με ένα μάτσο κατιφέδες να σε υποδεχθώ, αλλά έπρεπε να ήμουν εδώ, ναι, εδώ που δεν με πληρώνουν γιατί εσύ και η παρέα σου αποφάσισε ότι τα έχω φάει τα χρεωστούμενα, σχώρα με τζόγια μου που δεν ήρθα να σε εκτελωνίσω μην ταλαιπωρείσαι κι εσύ κορίτσι πράμα. Ήρθες λοιπόν;

Αρκετά. Δεν την κάνεις σιγά σιγά; Αρκετά.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

You ve got a friend


κουράγιο δεν είναι η γιγάντια βελανιδιά που βλέπει τις καταιγίδες να πάνε και έρχονται....
είναι το ευαίσθητο μπουμπούκι που ανθίζει στο χιόνι!

Αυτό μου έγραψε η λατρεμένη μου Νάσια και την χιλιοευχαριστώ! Είναι εξαιρετικά σημαντικό να βλέπεις ανθρώπους υπέροχους όπως εκείνη να σε σκέφτονται και να σου χαρίζουν χαμόγελο. Η ευαισθησία βλέπεις φιλενάδα, είναι προσόν απ τα λίγα, σπάνιο, υπέροχο και ό,τι πιο φυσικό υπάρχει στη γη. Ό,τι πιο φυσικό για μένα και μακάρι να ήταν για όλους μας. 

Σου ετοίμαζα άλλη ανάρτηση, μια απ τις γνωστές μου, αλλά αυτό που διάβασα πριν 3 λεπτά με έκανε να δακρύσω και να νιώσω ευγνώμων για ότι απλόχερα μου έχει προσφέρει η ζωή, φίλους και αγάπη. Και ανάμεσα στους "φυσικούς" μου φίλους είναι κι εκείνοι, οι ωραίοι, σπάνιοι άνθρωποι που ξεκινήσαμε να μιλάμε μέσα από το μπλογκόσπιτό μου και το δικό τους, να γελάμε παρέα, να προβληματιζόμαστε, να πειραζόμαστε, να γνωριζόμαστε και, γιατί όχι, να αγαπιόμαστε. Ναι, καλά άκουσες, να αγαπιόμαστε όπως αγαπιούνται φίλοι που μένουν μακριά και μιλάνε με γράμματα, με τηλέφωνα, με mail, δεν έχει σημασία πως, πάντα ξέρουν να επικοινωνούν οι άνθρωποι που έχουν πολλά να πουν και ακόμα περισσότερα να μοιραστούν. Πάντα.

Οπότε κι ακριβώς επειδή η ζωή τα σημαντικά τα κρύβει στην αγάπη, θέλω να ξέρεις ότι είμαι καλά, είμαι πιο πολύ από καλά, είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο. όσο για τα προβλήματα, ε, εδώ είμαστε για να γκρινιάζουμε αφενός και να τ' αντιμετωπίζουμε αφετέρου...

Νάσια, γλυκιά μου Νάσια

σ' ευχαριστώ





Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

7 τραγούδια θα σου πω

Χειμώνιασε ρε φιλενάδα, καλά θα μου πεις ότι δεν χειμώνιασε ακριβώς, σκοτείνιασε, το πάει για βροχή, το πάει για μπόρα, ας κάνει ό,τι θέλει μέχρι τις 5 και μετά να ηρεμήσει να πάω σπιτάκι μου με την ησυχία μου! Και στο λέω αυτό γιατί όπως αντιλαμβάνεσαι δεν μπορώ να μπω στο mood αφήνω το ποδήλατο σπίτι γιατί μπορεί να βρέξει, εδώ δεν το κάνω το χειμώνα, τώρα θα το κάνω που είμαι με τα κοντοβράκια και τα κοντομάνικα; Εξάλλου αν δεν ποδηλατήσεις τώρα που είναι η θερμοκρασία κατάλληλη πότε θα ποδηλατήσεις, στον καύσωνα ή στο χιονιά;

Δεν πάμε καλά πάντως και πρέπει να στο υπογραμμίσω. Δεν πάμε καθόλου καλά, η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη, θα ξεχάσω χτες που μιλάγαμε στο τηλέφωνο και ζήτησες συγνώμη και σε ρώτησα γιατί μου ζητάς συγνώμη και μου εξήγησες ότι δεν το είπες σε μένα αλλά στη σκούπα που έπεσες πάνω της; Στη σκούπα; Συγνώμη; Αφού δε γύρισε η σκούπα να σου πει πως από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, πάλι καλά. Ήταν ηλεκτρική τουλάχιστον ή ζήταγες στη χόρτινη, ξέρεις, εκείνη την παλιά που είχαν οι γριές στα χωριά και σάρωναν τις αυλές; Ανησυχώ φιλενάδα, ανησυχώ.

(Εδώ με πήραν τηλέφωνο και με σύγχισαν και αλλάζει το κλίμα)

Εν τω μεταξύ έχω εκκρεμότητες, 1 μπλογκοπαίχνιδο κι ένα βραβείο που πρέπει να αναφέρω και να φέρω εις πέρας. Ξέρω ότι θα μου βάλεις τις φωνές που όλο με τέτοια ασχολούμαι τελευταία, αλλά πρώτον είναι αγένεια να μην αποδεχτώ τις προσκλήσεις και δεύτερον, ε, έχει πλάκα να παίζεις! (Μη φωνάζεις).

Λοιπόν το παίγνιον έχει να κάνει με 7 πράγματα που δεν μου αρέσουν. Με προσκάλεσαν οι αγαπητές Αθηνά και Γεωργία και δεν θα μπορούσα παρά να ανταποκρίθώ. Μάλιστα, ένεκα ολόφρεσκων γεγονότων, μόλις προστέθηκε πρώτο πρώτο στη λίστα μου ένα ΔΕΝ τεράστιο! Μην περιμένεις σοβαρότητες, έχω τα νεύρα μου.

1. ΔΕΝ μου αρέσει καθόλου μα καθόλου η Eurobank. Θα ήθελα πολύ να κλείσει. Αυτό.

2. ΔΕΝ ανέχομαι με τίποτα τον Κότσιρα, απορώ γιατί τραγουδάει κι έχει θαυμαστές. Ένα φορτηγό οφείλει να τον εξαφανίσει από προσώπου γης. Με πατάτες.

3. ΔΕΝ αντέχω τις μπάμιες. Τις έχω φάει πολλάκις αλλά με το ζόρι. Κάνουν πολύ ωραίο λουλούδι και είναι κρίμα να μην κόβουμε αυτό το λουλούδι και να του επιτρέπουμε να γίνει καρπός.

4. ΔΕΝ τρώγω επίσης θαλασσινά εκτός από γαρίδες, αστακούς και χταπόδια. Απεχθάνομαι τα καλαμαράκια και τα μυδοστρειδοτέτοια. Απορώ πως τα τρως φιλενάδα.

5. ΔΕΝ μπορώ να ακούω υστερία. Την έχω ακριβώς απέναντί μου και φρίττω καθημερινά.

6. ΔΕΝ αντέχω τη βλακεία και την έλλειψη του χιούμορ. Αισθάνομαι ότι μου κόβεται ο αέρας.

7. ΔΕΝ μου αρέσει καθόλου που δεν έχω πληρωθεί 2 μήνες και ενώ δουλεύω 20 χρόνια είμαι άφραγκος. Με ρίχνει στα πατώματα.

ΔΕΝ θα προσκαλέσω, θα με συγχωρέσεις αλλά ΔΕΝ μπορώ σήμερα! (Άσε που όλοι το έχετε παίξει).

Και τώρα να μοιραστώ μαζί σου το βραβείο που μου παρέδωσε η νέα μου φίλη, η Κυρά Δασκάλα! Είναι αυτό και χαίρομαι πολύ που με επέλεξε αν και γνωριζόμαστε ελάχιστα. Τώρα εγώ θα πρέπει να σου πω 7 πράγματα για μένα, αλλά δεν θα σου πω γιατί όλα στα χω πει μέσα στο Σεπτέμβρη. Και θα πρέπει να το παραδώσω σε 7 φίλους επίσης. Μάλλον θα το κάνω επίσης άλλη στιγμή (δύσκολη η μέρα σήμερα). Θαύμασέ το όμως, δεν είναι υπέροχο;



Και με τούτα και με κείνα, πάω να φάω τίποτα γιατί άλλοι όταν στενοχωριούνται τους κόβεται η όρεξη, εμένα όμως μου ανοίγει και στις χαρές και στις λύπες και σε γάμους και σε βαπτίσεις. Δεν υπάρχει σωτηρία φιλενάδα! Καμία και από πουθενά!

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Ο Ταχυδρόμος χτυπάει 2 φορές

Αχ φιλενάδα, αχ, ήρθε ο καιρός κι ανθίσαν τα χυσόδεντρα. Τι, δεν τα ξέρεις τα χυσόδεντρα; Είναι παντού φυτεμένα στο κλείνον άστυ και ανθίζουν δις ετησίως. Δις φιλενάδα, δεν τους φτάνει μια φορά, λυσσάνε τα άτιμα να γεμίσουν τον αέρα με τη μυρωδιά τους, τη μυρωδιά που λένε ότι θυμίζει σπέρμα, αλλά εμένα προσωπικά δεν μου το θυμίζει, είναι τόσο έντονη δε, σχεδόν αναγουλιαστική. Σαν χαρουπιά έμαθα ότι είναι, όμορφο δέντρο τολμώ να πω, φύεται σε δρόμους και πλατείες, σε σχολεία κι εκκλησίες και ανθίζει βρωμοκοπώντας κάθε Οκτώβρη και Μάρτη. Και ξέρεις τι είναι εκεί που πας αμέριμνος πάνω στο όχημα με το πρωινό breeze να σε χτυπάει καταμούτρως να σου ρχεται αυτό το άρωμα; Σου περνά η διάθεση για τυρόπιτα ευθύς αμέσως!

Θυμάμαι δε, πριν χρόνια, που είχαμε πάει ζευγάρια κάπου στη Νότια Πελοπόννησο (στο Μαυροβούνι συγκεκριμένα), είχαμε κάνει μια μονοήμερη στη Μονεμβασιά, στο κάστρο. Ήταν προς τα τέλη Οκτώβρη θυμάμαι, ο καιρός ήταν υπέροχος, ο ήλιος έλαμπε και το τοπίο και η παλιά πόλη ήταν μαγική, κι εκεί που περιδιαβαίναμε τα σοκάκια μου ρχεται η μυρωδιά. Χυσόδεντρα. Σε πλήρη άνθιση. Σε πλήρη μπόχα. Όπου φύγει φύγει, δεν παλευόταν φιλενάδα με την καμία, μα με την καμία σου λέω. Τρέχοντας φύγαμε για άλλες τοποθεσίες όμορφες από τα μέρη εκείνα! Κάτι κυκλάμινα θυμάμαι ανθισμένα σε ένα απέραντο λιβάδι!

Αλλά αρκετά με τα χυσόδεντρα, θα περάσει και αυτό και μέχρι το Μάρτη θα το χουμε ξεπεράσει!

Πήγα που λες γυμναστήριο το πρωί, και πετυχαίνω μια κοπέλα που ενώ την ξέρω όσα χρόνια πηγαίνω, είχα αρκετό καιρό να τη δω και είχα υποθέσει ότι είχε αλλάξει ή είχε σταματήσει. Χαιρετηθήκαμε κι εκεί που την κοιτούσα προσπαθούσα να καταλάβω τι έχει αλλάξει. Γύρω στα 40 αυτή, ασχημούλα στο πρόσωπο και πολύ γυμνασμένη, κάτι όμως είχε αλλάξει. Κι εκεί που κάναμε εγώ κοιλιακούς κι εκείνη δικεφάλους την παρατηρώ ότι όταν κάνει διάλειμμα, ποζάρει μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάζεται με θαυμασμό. Προφίλ και 3/4 κυρίως. Την βλέπω μία, τη βλέπω δύο και αντιλαμβάνομαι. Έχει βάλει βυζιά. Έχει βάλει βυζιά, διότι ήταν πλάκα και τώρα είναι τσουπωτά τσουπωτά και καμαρωτά. Και κοιτάζεται και γουστάρει. Κοιτάζει τα νεοαποκρηθέντα στήθη - δύο τον αριθμό φυσικά - και γουστάρει πολύ! Τη χάρηκα. Λίγο έλλειψε να της πω - με γεια τα βυζιά, τέλεια είναι, αλλά συγκρατήθηκα. Έχει βαρύ χέρι...

Εν τω μεταξύ, το τρένο το πρωί το πρόλαβα στο τσακ και μπήκα άρον άρον και ήταν και λειψό - ως συνήθως - και είχα μέσα δύο μαλάκες. Τη χοντρή που προσπάθησε να με σπρώξει την ώρα που μπαίναμε και να μου πάρει τη θέση, ενώ δεν χωράγαμε και οι δύο (για να μη με κακοχαρακτηρίσεις να σου πω ότι εγώ είχα ήδη μπει ο μισός την ώρα που το άσπλαχνο κήτος προσπάθησε να με ποδοπατήσει και να μου φάει τη θέση) και που εισέπραξε άγριο βλέμμα και παρατήρηση τύπου "Που πας; Θα μας σκοτώσεις για να μπεις; Έλα τέλειωνε πρωί πρωί" και μαζεύτηκε στην άλλη και χαχάνιζε με μια φίλη της ίδιων κυβικών και τον πιτσιρικά που αφενός του ήταν δύσκολο να κάνει μισό βήμα πιο κει να είμαστε άνετα και αφετέρου έπαιζε το μπεγλέρι μέσ στ αυτιά μας. Τακ τακ τακ και το νεύρο κορδόνι πρωί πρωί. Ας όψεται...

Και ανεβαίνοντας προς το τρένο (γιατί η σημερινή ανάρτηση είναι σαν το Μη αναστρέψιμος, πάει ανάποδα), εκεί που χαιρόμουν που τα σχολεία είναι κλειστά και δεν έχω να κάνω σλάλομ ανάμεσα σε μανάδες αλλόφρονες μετά των τέκνων τους που βγαίνουν όλες μαζί στους δρόμους σαν τα πράιτα και δεν υπολογίζουν τίποτα, στο χωράφι τους όλες βρε παιδί μου, δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο (πρόσεχε, σου λέω δρόμο, όχι πεζόδρομο), μου πέφτει η τσάντα του γυμναστηρίου που δεν είχα φαίνεται καλοδέσει στη σχάρα και ακούω την πίσω ρόδα να κάνει χρ χρ χρ. Σταματάω, στηρίζω το ποδήλατο κι εκεί που προσπαθώ να ξεμπλέξω τους ιμάντες και να την ξαναδέσω και βρίζω χαμηλοφώνως, με σκουντάει μαντάμ χαμένη σε έναν κόσμο ονειρικό και μου λέει:

"Ο Ταχυδρόμος είσαι;"
"Ορίστε;" απαντώ με ειλικρινή απορία
"Ο Ταχυδρόμος είσαι;" με ξαναρωτά με μια προσμονή στα μάτια
"Όχι βέβαια" της ανταπαντώ...

Πρόσεξέ με. Είμαι ντυμένος με μια πορτοκαλί μπλούζα με τον Superman, μια γκρι βερμούδα τύπου φόρμα και αθλητικό παπούτσι, έχω πάνω στο ποδήλατο φαί, τσάντα γυμναστηρίου η οποία ουδεμία σχέση δεν έχει φυσιογνωμικά με την τσάντα του ταχυδρόμου, τσαντάκι περασμένο σα ζουρλομανδύα πάνω μου κι εκείνη με πέρασε για τον ταχυδρόμο. Δεν ξέρω τι είχε πιει η μαντάμ πρωί πρωί, αλλά ό,τι και νάτανε δούλεψε! Τη συνταγή καλέ μαντάμ, τη συνταγή και γρήγορα γιατί κι εγώ στον κόσμο σου θέλω να μπω...

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Lifestyle



Είμαι σοκαρισμένος φιλενάδα, εξαιρετικά σοκαρισμένος και θα σου εξηγήσω το λόγο.
Μέσα σ αυτή τη ζέστη τη σημερινή, κατεβαίνοντας στην εταιρική τραπεζαρία (ναι, τέτοιο έχουμε, μισθό δεν έχουμε) να απολαύσω τα γεμιστά με τα οποία με προίκισε η μαμά να χω να τρώω γιατί θα αρχίσω να μαγειρεύω το κωλόχαρτο σε λίγο (πανέ, ψητό, μπλουμ και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς), παίρνει το μάτι μου το εξώφυλλο ενός περιοδικού ποικίλης ύλης (μάλλον), ξέρεις από αυτά που ασχολούνται με τους αστέρες και τους γαλαζοαίματους, μεταξύ άλλων, ότι η αξιέραστος κα Πατίτσα έιναι στην κεντρική φωτογραφία.
Υπέροχη, λαμπερή, εξαίσια με ένα λευκό φουστάνι αέρινο να κρατά την κοιλιά της (είναι εγγυμονούσα αν δεν το γνώριζες, καρπερός μας προέκυψε ο γαμβρός) να χαμογελά στο φακό σα να μην υπάρχει αύριο.

Και καλά κάνει. Και με το καλό μέσα απ την καρδιά μου. Αν εξαιρέσεις τη συγγένειά της με τη Μαριγώ τι άλλα προβλήματα έχει η άδολος καρασίς; Και κάπου εκεί παίρνει το μάτι μου τον τίτλο του άρθρου.

"Η κα Πατίτσα (εγώ το έβαλα έτσι, εκείνη χρησιμοποιεί το πατρικό της αλλά το Πατίτσα έχει πιο πολύ πλάκα, άσε που μου φέρνει στο μυαλό κι εκείνη τη διαφήμιση Πατίστας και αγάλλεται η ψυχή μου) μιλά στην κόρη της λίγες εβδομάδες πριν τη φέρει στον κόσμο"

Μού κατσε το γεμιστό φιλενάδα, δε μου φτάνει η φτώχεια μου, δεν μπορώ και να φάω. Αναρωτήθηκα ο δυστυχής τι της λέει της αγέννητης κόρης της, τι μοιράζεται μαζί της, πως φαντάζεται το μωρό να ακούει και να αντιλαμβάνεται και αν πραγματικά πιστεύει ότι κάνει συζήτηση.

Βέβαια, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, μπορώ να φανταστώ τη λαχτάρα της μέλλουσας μαμάς να φέρει στον κόσμο το πρώτο αγγελούδι της, να αγγίξει, μυρίσει, χαϊδέψει εκείνο το πλασματάκι που κουβαλά 9 μήνες μέσα της, να το φροντίσει, να το ταχταρίσει, να το χαρεί παντοιοτρόπως. Και να του μιλήσει κιόλας. Να του μιλήσει, να του τραγουδήσει,  να το κανακέψει. Όλα αυτά τα αντιλαμβάνομαι!

Αυτό που ΔΕΝ αντιλαμβάνομαι είναι το εξής.

ΠΟΙΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ;

Εδώ ο κόσμος καίγεται, εδώ δεν θά χουμε να φάμε σε λίγο, εδώ μας λένε ψέμματα και μας δουλεύουν ψιλό γαζί όλοι, πιον ενδιαφέρει αν η λαμπερή κα Πατίτσα μιλάει στο αγέννητο; Ποιον ενδιαφέρει αν ο πρίγκηπας Χάρι (άλλο τσόκαρο αυτός) έβγαλε τον κώλο του σε δημόσια θέα και αν η φριχτή Τατιάνα είναι μέσα στη μόδα; Ποιον ενδιαφέρει αν η Πέγκυ Ζήνα αγαπιέται τρελά με τον άντρα της και αν ο Σάκης δεν κάνει χωρίς τα παιδιά του; Ποιον νοιάζει αν σφάζεται η Έλενα με τον Τόνι ή αν η Ναταλία κατάφερε κι έκανε photoshop ακόμα και στο τρέιλερ της εκπομπής της; (Αυτ΄πο το τελευταίο αναρωτιέμαι πως στα κομμάτια γίνεται, έχω έλλειψη τεχνογνωσίας ο γραφίστας).

Ποιον ρε γαμώ το κέρατό μου; Εμένα πάντως όχι. Ούτε εσένα, το ξέρω. Ούτε την κυρά Μαριγώ πια (όχι την Πατίτσα, την άλλη, τη γειτόνισσα) γιατί της κόψανε τα πάντα και βράζει το κωλόχαρτο να το κάνει φαγητό και δεν της πετυχαίνει κι έχει έννοιες.

Α ρε φιλενάδα, α γαμώτο, μετά αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε που πάμε και τα σχετικά. Απ' τη στιγμή που βγαίνουν τέτοια περιοδικά τα οποία κάποιοι τα αγοράζουν, απ' τη στιγμή που φωτογραφίζονται με παπιόχειλο τα κορτσούδια στο facebook, απ τη στιγμή που ενώ ο κόσμος καίγεται εγώ κάνω ποδήλατο και ζούμπες, κάποιον θα ενδιαφέρει. Κάποιον.

Α ρε φιλενάδα, μπορεί να μας τα κόψουνε όλα τελικά, το Lifestyle παραμένει στις επάλξεις... μη μου θλίβεσαι, πάντα θα υπάρχει κάποια κυρία Πατίτσα να ζηλεύεις...

ΥΓ ναι, το άσμα έχει βγει και σε ρεμίξ... Τα ύστερα του κόσμου!

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Ζούμπαααααααα



(Μανούλα μου μ αυτή τη βράκα που φορείς που να τα δω τα βήματα ο έρμος;)

Άντε ρε φιλενάδα και καλό μας μήνα, με ζέστες τρομερές μας μπήκε ο Οκτώβρης, ζέστες τρομερές και αφραγκιές απίστευτες, αν και 1η του μηνού υπάρχει έλλειψις ρευστού. Αυτό εξήγησα με ευγένεια περισσή για 28η φορά στην κοπελίτσα απ την εισπραχτική που βάνει η Τράπεζα να με παίρνουν, η Τράπεζα η οποία δεν έχει απαντήσει ακόμα για το αίτημα, αλλά χαλάλι βρε, κοτζαμάν τράπεζα και μου κάνει τη χάρη να μου μιλάει, ποιος είμαι εγώ να παραπονεθώ; Ένα ταπεινό σπουργιτάκι, εκεί να, να, στην άκρη του δρόμου που περιμένει το ψίχουλο, το σησαμάκι από τον περαστικό διαβάτη για να γεμίσει την κοιλίτσα του. Πριν κλείσουμε της ευχήθηκα καλό μήνα. Κόλλησε η δύστυχη. Δεν πρέπει να της έχει ξανασυμβεί αυτό!

Και μετά τα εικονικά μας ταξίδια σε ονειρικούς τόπους (βλ. Πήλιο), η ψυχή και το κορμί θέλει να ταξιδέψει, οπουδήποτε εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης, θέλει να ταξιδέψει για να ξεδιψάσει το μάτι και να γεμίσει το μυαλό, αλλά που... Εδώ θα μείνω να ακούω την εκπομπή του αξιέραστου κου Παγκάλου στο ραδιόφωνο - ξέρεις τι αδυναμία του χω.

Κι επειδής παρέμεινα εδώ το σαββατοκύριακο, δεν είχε συνάντηση στην αγαπημένη συμπρωτεύουσα, είπαμε να ξεκουραστούμε λίγο απ τα πάνω κάτω, αλλά μαλακία ρε φιλενάδα γιατί δεν είχα πως να γεμίσω τις μέρες και μου λειπε πολύ εκείνη η αγκαλιά η θαυμάσια, επειδή λοιπόν παρέμεινα εδώ, το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να ξεχαστώ με το να γίνομαι πτώμα. Πως; Πολύ ποδήλατο (πολύ όμως, χιλιόμετρα ολάκερα κάτω απ τον ήλιο τον καυτό, το μέτωπο κοκκίνησε ξανά και ο ιδρώτας ποτάμι) και γυμναστήριο. Α, το τίμησα το γυμναστήριο δε λέω, και να τα βάρη, να τα όργανα, αλλά ένα πράμα θα σου πω!

Ζούμπα.

Όχι ζουμπά φιλενάδα, δεν παίζουμε σε ταινία του αείμνηστου Ρίζου, ζούμπα φερμένη ολόφρεσκη από χώρες λατινικές...
Ζούμπα εστί λοιπόν απ ότι έμαθα το Σάββατο το πρωί, χορός σε ρυθμούς λατινικούς, χορός γρήγορος και στοχευμένος σε μυικές ομάδες, χορός δύσκολος κι εξαντλητικός. Είχα δει ότι το γυμναστήριό μου έχει τα Σάββατα τη ζούμπα κι επειδή είχα ακούσει διάφορα αποφάσισα να κάμω κι εγώ ο κωλόγερος για να έχω ιδίαν άποψις. Κι έτσι κι έκανα.

Μπαίνω που λες στην αίθουσα και βλέπω γυναίκες. Μόνο. Δεκάδες. Ούτε μια αδερφή να μου κάνει παρέα (καλά, για str8 δεν το συζητούμε, δεν υπήρχε περίπτωση να το παρακολουθήσει). Μπαίνω λοιπόν και πάω και κρύβομαι σε μια γωνιά πίσω πίσω. Οι κυρίες και δεσποινίδες με κοιτάζανε συνεχώς κάνοντας ότι δεν με κοιτάζουν αλλά στην πουτάνα πουτανιές δεν έχει κυρίες μου, τις πήρα γραμμή αμέσως. Είχαν αρχίσει τα μου μου μου και τα ψου ψου ψου και μένα η διάθεσή μου όσο πήγαινε και χαλούσε μέχρι που σκέφτηκα ότι δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε καμία κλώσσα, θα κάνω αυτό για το οποίο είχα έρθει.

Και μπαίνει που λες η δασκάλα, και βάνει τις μουσικές και μας εξηγεί ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε, ειδικά οι καινούριοι, διότι είναι δύσκολο πράμα η ζούμπα, κάτι σαν την καλογερική φαντάζομαι, και να πιάσουμε όσα βήματα μπορούμε και να μην ντρεπόμαστε γιατί ο υπόλοιποι δεν θα χουν χρόνο να μας δουν και να μας κριτικάρουν, δεν θα χουν χρόνο καν να αναπνεύσουν. Διασκεδάστε το απλά, μας είπε, κοιτάζοντας εμένα και μού σκασε κι ένα χαμόγελο! Αμέσως αναθάρρησα και προσπάθησα να μπω στο ρυθμό!

Έλα όμως που, ειδικά στην αρχή μέχρι να πάρω χαμπάρι τι γινόταν, κοίταζα τα πόδια της να δω πως πάνε και όσο πιο πολύ τα κοίταζα, τόσο πιο πολύ μπερδευόμουν, όπου στο τέλος σκέφτομαι ένα "δε γαμιέται" και ξεκινάω.

Τι τι πλάκα είχε, το τι ωραία ήταν, το τι μού φυγαν 37 κιλά ιδρώτα περιττό να στο πω. Το καταφχαριστήθηκα φιλενάδα, ήταν απίθανο, και αν και ήμουν ήδη κουρασμένος γιατί είχα ξυπνήσει - άνευ λόγου - απ τις 5.30 το πρωί, δεν σταμάτησα δευτερόλεπτο παρά μόνο κάποια στιγμή που μπουρδουκλώθηκα απ τα βήματα γιατί πηγαίναν μπρος πίσω, πάνω κάτω και στροφή σε συνδυασμό με τα χέρια δώθε κείθε και ολούθε και μου ήταν απίστευτα δύσκολο να τα συντονίσω και τα 4 μέλη ταυτόχρονα, δε γινόταν με τίποτα. Επίσης όταν μας έβαζε να σπάμε τη μέση (θυμήθηκα εκεί ατάκα από θεϊκό Οβελίξ που του έλεγε μια Σπανιόλα - λύγισε τη μέση σου ομορφάντρα και της απαντούσε - μα λυγισμένη είναι), είχα θέμα. Διότι τη σπάγαμε με αναπηδητό προς τα μπρος και μου τραντάζονταν τα μην πω πια και ντρεπόμουν τις κυρίες... Την επόμενη φορά σπασουάρ...

Επίσης η διπλανή μου εκ δεξιών, μια πιτσιρίκα εκπάγλου καλλονής και θαυμασίου σωματότυπου, ήταν τόσο ασυντόνιστη που αφενός με αποσυντόνιζε, αφετέρου με κοπάναγε... Η εξ αριστερών - όχι και τόσο εκπάγλου - επίσης. Δράμα. Νιουρέγιεφ ήμανα μπροστά τους. Μα σε μένα τύχανε και οι 2 να με βάλουνε στη μέση να με χτυπούν;

Αλλά ήταν ωραίο φιλενάδα, σα να σουνα σε πάρτι και να καμες κέφι τρελό! Ζούμπα σου λέω, ζούμπα και μετά ποδήλατο καμια 20σαριά χιλιόμετρα και μετά απ την κούραση δε θυμάσαι ούτε πως σε λένε οπότε ξεχνάς και τα καθημερινά. Βρε ζούμπα και καλή καρδια!