Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Καίγομαι και σιγολιώνω

Δεν δουλεύει καλά το ίντερνετ σήμερα φιλενάδα και μ έχει εκνευρίσει. Μια κολλάει το ένα, μια χάνω το άλλο, έβγαλα κι ένα εισητήριο και την ώρα που το έβγαζε έπεσε η γραμμή και ναι μεν χρεώθηκε δεν μου το εμφάνισε ποτέ και πρέπει να δω τι θα κάνω, δράμα σου λέω, δράμα.

Στενοχωρήθηκα αφάνταστα εν τω μεταξύ γιατί μετά από την πρόσφατη ανάρτηση του λατρεμένου Ρεϊμούνδου και μετά από λίγο ψάξιμο έμαθα ότι ο υπέροχα ανδροπρεπέστατος κος Καμμένος μάλλον κράχτηκε για το κράξιμο που έκανε στο Γερμανό ομοφυλόφιλο υπουργό, και πολύ στενοχωρέθηκα γιατί ο εν λόγω κύριος εμένα μου ήταν πάντα πρότυπο, ειδικά όταν καιγόμουν σιδερώνοντας υποκάμισα ή κάτι εξίσου δύσκολο (μια νταντέλα βρε αδερφέ, έχεις ιδέα τι δουλειά θέλει να σιδερώσεις σωστά μια νταντέλα; Ούτε εγώ), και πού συγχίστηκα που αναγκάστηκε να κατεβάσει το ανδροπρεπέστατό του σχόλιο. Κρίμας. Εκλίπουν τέτοιοι άνδρες απ τη ζωή της χώρας γι αυτό πάμε κατά διαόλου. Αδερφές και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια στην Ψωροκώσταινα κι εκτός.

Τώρα που είπα αδερφές και παλικάρια θυμήθηκα ότι ξέχασα να σου σχολιάσω την προηγούμενη βδομάδα την καταστροφή του εγχωρίου λάιφ στάιλ (πώς λέμε ματζικ λάιφ; κάπως έτσι), με την πτώχευση του Πέτρου και του Λύκου. Πραγματικά τα λόγια είναι περιττά. Ποιος το περίμενε ότι ο Δυναμικός αυτός Άνδρας της ελληνικής πραγματικότητος θα έπεφτε έξω στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, αυτός ο Κίονας Ηθικής, Μορφώσεως και Λεπτού Γούστου. Ο Άνδρας που απενεχοποίησε σεξουαλικά την καταπιεσμένη ελληνίδα, με άρθρα κόλαφους στα τότε ΚΛΙΚ και μετάπειτα ΝΙΤΡΟ, ο Άνδρας που ενημέρωνε και την κουτσή αλλά και την κουλή Μαρία για τα τρέχοντα κιλά της Παπαρίζου και την ποσότητα μπροκόλου που εψώνισε η γλυκειά Ελένη στη λαϊκή. Ο άνδρας που έκρινε μελλοντικούς σταρ στον Αλφα και μελανιασμένους παγοδρόμους στον ΑΝΤ1. Εκείνος που έδωσε άλλη διάσταση στα τοκ σόου, που μετά τον Γίγαντα Ν. Μαστοράκη επανέφερε την Απόλυτη Αμηχανία στην ελληνική τηλεόραση. Τι κρίμα βρε κούκλα μου, τι όνειδος...

Α και μια και είπαμε για αδερφές, παλικάρια και όνειδος αυτό το δόλιο το Γαβαλά μέσα έξω στη μπουζού τον έχουν; Τι είναι η φυλακή μαντάμ, αποχωρητήριο; Τώρα μ έπιασε και μπαίνω, αχ φρεσκαρίστηκα και βγαίνω, ΙΙΙΙΙΙ μ έπιασε ένα φριχτό τσιρλιό ξαναμπαίνω, εσκουπίσθην διακαώς και φτου και βγαίνω κ.ο.κ; Άστον καλέ ήσυχο τον άνθρωπο μέσα έξω μ αυτό το κρύο θ αρπάξει καμιά πούντα και μου είναι κι ευαίσθητο; Ντροπής πράματα πια.

Αλήθεια, και εντός θέματος, όλες αυτές τις κραγμένες που τις βρίσκουν και τις βάνουν στο Black Out; Καλά δεν περίμενα να δω τον κο Χριστιανόπουλο εκεί (αν και θα το έβρισκα εξαιρετικά ενδιαφέρον), αλλά όλες τις Λίγο - Πριν - Το - Χειρουργείο, που τις επέτυχαν; Κάστινγκ κάνουν; Τι πάθατε αδερφές μου και τρέχετε στα Μαύρα τα σκοτάδια; Τι θέλετε να αποδείξετε; Ειδικά η χτεσινή η μικρά ήτο Κ Υ Ρ Ι Α και δεν ακούω λέξη, το εδήλωσε άλλωστε και η ίδια.

Τι να πω πια βρε φιλενάδα και δε λέει να χιονίσει για τα καλά να κλειστώ σπίτι, να πέσει και το ρεύμα να μη βλέπω, μην ακούω, μη διαβάζω, να ησυχάσω κι εγώ κι εσύ και όλοι μας. Και μη χειρότερα...

Υ.Γ. Α κύριε Καμμένο, όταν βγάλετε να τη μετρήσετε (την ανδροπρέπειά σας) προσέξτε γιατί έχει κρύο και συρρικνώνεται, ναι; Αφήστε να σφίξουν λίγο οι ζέστες... Σας αφιερώνω αυτό άνδρα σκληρέ και αδυσώπητε...

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Βουρκωμένη Δευτέρα

Δύσκολη μέρα η Δευτέρα ρε φιλενάδα, πιο δύσκολη κι απ την Κυριακή που λέγαμε παλιότερα, πιο δύσκολη κι από κείνη την πρώτη μέρα στο στρατό, γιατί εκείνη είναι μία και περνάει, η Δευτέρα όμως καραδοκεί πάντα, μία στις εφτά, πριμένει τη σειρά της κρυμμένη καλά πίσω από το γελαστό Σάββατο και τη μελαγχολική Κυριακή κι έρχεται με ένα τσα και σε τρομάζει, σε αγριεύει, σε κάνει να μη θες να ζήσεις, να μη θες να ξυπνήσεις, να μη θες να κάνεις τίποτα. Άτιμο πράμα η Δευτέρα φιλενάδα και μη μου πεις διαφορετικά, δεν θα σε πιστέψω...

Είναι τυχαίο που στις διακοπές, εκεί που περνάς καλά και κάμεις τα μπάνια σου, τις βόλτες σου, τα γλέντια σου το καθετί σου, λες πως έχασες τις μέρες; Τη Δευτέρα έχεις χάσει ρε φιλενάδα, τη Δευτέρα την άτιμη έχεις ξεχάσει ότι υπάρχει και περνάς καλά, εκεί η Κυριακή δεν είναι μελαγχολική γιατί την ακολουθεί πάντα ένα Σάββατο, όχι μια φρικιαστική Δευτέρα σαν αλυσοδεμένο φάντασμα στου κάστρου τα υπόγεια τ αραχνιασμένα που θέλει να σε φυλακίσει εκεί για πάντα μαζί του. Όχι. Και ξέρεις κάτι; Δε νομίζω ότι φταίει η δουλειά που πρέπει να πας, ή το σχολείο, ή δεν ξέρω γω τέλος πάντων τι κάνεις τις καθημερινές σου, είναι ότι αυτό το πρέπει οφείλεις να το ξαναεντάξεις στη ζωή σου βίαια για άλλες 5 μέρες τουλάχιστον χωρίς κανένας να σε ρωτήσει αν πραγματικά θέλεις να το κάνεις.

Βλέπεις, την Τρίτη δεν έχεις και τόσο μεγάλο πρόβλημα, την Τρίτη το έχεις πάρει απόφαση, την Τετάρτη δεν καταλαβαίνεις καν γιατί γκρίνιαζες 2 μέρες πριν, την Πέμπτη έχεις κουραστεί αλλά ξέρεις πως η ανάπαυση πλησιάζει και καλά, την Παρασκευή δεν το συζητώ, είσαι στο μουντ του πάρτυ, ό,τι κι αν σημαίνει για σένα αυτό. Μπαρ και ποτά και γλέντια και ξενύχτια; Ατέλειωτες αγκαλιές κι έρωτας και σεξ αβυσσαλέο; Βόλτα στην Ερμού να τα σηκώσεις όλα και να φας όλο το Σ/Κ να δοκιμάζεις ρούχα; Τζάκι, βιβλίο και μια γλυκειά μελαγχολία να πλανάται κάπω εκεί δίπλα στο ρολόι με τον κούκο; Ατέλειωτες ώρες στο pc να φλερτάρεις 2-4-6-8-10 μάτια και να γουστάρεις; Ό,τι θες ρε φιλενάδα θα το κάνεις, όταν θες κι όπως το θες...

Αλλά αυτή η Δευτέρα, αυτή η αδικιορισμένη Δευτέρα δεν παίζεται. Δεν πολεμιέται. Δεν υπάρχει χειρότερη μέρα εκτός ίσως από κείνη που θα φύγεις απ το μάταιο τούτο κόσμο. Ίσως λέω, δεν είμαι σίγουρος γιατί δεν έφυγα ακόμα, άμα το κάνω θα σε ενημερώσω... Είναι λες τυχαίο που όλα τα πρέπει - όπως τη δίαιτα - τα ξεκινάμε από Δευτέρα;

Και που είσαι; Καλή βδομάδα, έφτασε στη μέση της η γρουσούζα, τελειώνουμε...

Υ.Γ. Σήμερα ήθελα να σου γράψω για μια ομορφιά, το χα πλάσει στο μυαλό μου αλλά το πνιξε η Δευτέρα, τα λέμε αυριο, ναι;

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Παρασκευή πρωί, λαλαλαλαλαλαλα

Ρε φιλενάδα δεν έχω να σου πω και πολλά σήμερα, ναι, στη δουλειά είμαι αλλά νυστάζω και βαριέμαι, θέλω να πάω σπίτι να ρίξω ένα δίωρο ύπνο ομορφιάς, να σηκωθώ, να τεντωθώ και να συνεχίσω ξεκούραστος το πλούσιο μουσικοχορευτικό μου πρόγραμμα. Ξέρω, ξέρω χτες σε πέθανα στη γκρίνια με τα μπερντέ αλλά να ρε φιλενάδα, μου λείπουν τα έρμα, τι να κάνω; Όχι άλλο όμως, είπαμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα τον ξεπεράσουμε τον σκόπελο. Ελπίζοντας πάντα ότι είναι παροδικό, αν όχι με βλέπω στα εξωτερικά να τρέχω γέρος άνθρωπος με ταμπέλα έξω απ το μετρό Στοκχόλμης ενδεχομένως να γράφω Jag ar hungrig ή κάτι παρόμοιο. Ή να μετακομίσω στη μαμά, μια γωνίτσα θα πιάσω, εκεί δίπλα στο τζάκι, είμαι και ήσυχο παιδί εγώ, μικροκαμωμένο, δε με πιάνει το μάτι σου (είδες για πότε μεταμορφώθηκα από γέρος σε παιδί σε κλάσματα δευτερολέπτων;)

Είναι κι αυτά τα χωράφια στο χωριό, λίγη πατάτα, λίγο μπαμπάκι, να, 2 κιλά φακή, θα το βγάλουμε το τσουκάλι φιλενάδα, μη μου στενοχωριέσαι μόνο.

Ξέρεις τι θα θελα; Θα θελα να χιονίσει, αλλά πολύ όμως ε; Όπως πριν από κάποια χρόνια που αποκλειστήκαμε μερικές μερούλες... Ωραία ήταν ρε φιλενάδα, θα σε ντύσω με τα χειμωνιάτικά σου, τα κασκόλια σου, τα γάντια σου, τα σκουφιά σου, το καθετί και θα σε βγάλω έξω να παίξουμε χιονοπόλεμο. Θα κάνουμε και χιονάνθρωπο ρε κούκλα μου, μη μου παραπονιέσαι. Θα σε καθήσω στη σιδερώστρα και θα σε τσουλάω, δεν έχω έλκηθρο καρδιά μου, σιδερώστρα και δόξα τω Θεώ! Ναι, ναι πολύ θα το θελα, νομίζω θα μου φρέσκαρε το μυαλό λίγο χιόνι, θα μου φερνε χαμόγελο. Ναι το ξέρω ότι το καλοριφέρ το ανάβουν στην πολυκατοικία με το σταγονόμετρο, κάτι λιγότερο από 3 ώρες, 1 φορά τη μέρα, τι να πρωτοζεστάνει; Δεν πειράζει ομορφιά μου, θα τυλιχτούμε στα ζεστά, θα σου φτιάξω και καυτό κακάο και θα ζεσταθουμε! Θα δούμε και καμιά ταινιούλα κι από δω παν κι οι άλλοι!

Ε; Τι λες; Δε συμφωνείς; Για κάνε βρε μάτια μου μια παραγγελιά να χιονίσει, θα περάσουμε ωραία σου λεώ!

Άντε αγάπη, πάμε για το σαββατοκύριακο, πάμε για αγκαλιές και ξεκούραση, τα λέμε Δευτέρα ε; Πρώτο πράγμα το πρωί! Φιλιά ματάρες μου!

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Χάλια

Μου χει κολλήσει ένα τραγούδι του Φοίβου σήμερα, όχι αυτουνού του τρισάθλιου που γράφει "τραγούδια" για το Δεσποινιώ, του άλλου, του Δεληβοριά, εκείνου του κουλ τυπάκου που γράφει και τραγουδά τόσο όμορφα τραγουδάκια. Αν και οι στίχοι δεν με εκφράζουν γενικά τα τελευταία χρόνια, αν και δεν ζω έρωτα χωρίς ανταπόκριση, περίεργες καταστάσεις αισθηματικής φύσεως, ο τίτλος είναι ακριβώς αυτό που νιώθω σήμερα. Τον γράφω στην επικεφαλίδα.

Γιατί θα μου πεις ρε φιλενάδα; Ε, ξέρεις, το να μετράς τα δεκάλεπτα και τα δίλεπτα και να πηγαίνεις στη μαμά με την ουρά στα σκέλια να σε βοηθήσει δεν είναι και το καλύτερό μου, ποτέ δεν ήταν. Βλέπεις, από πιτσιρίκι είχα μάθει να είμαι αυτόνομος, από πολύ μικρός έμαθα να έχω τα δικά μου χρήματα για να μην χρειάζομαι βοήθεια από πουθενά. Η μάνα μου μου το μαθε αυτό. Αν έχεις νύχια να ξυστείς είναι το γνωμικό της. Βέβαια εκείνη έχει μεγάλες φτερούγες και τρομερές αντοχές, μας βοηθά όλους στην ανάγκη, χωρίς γκρίνιες και μαλώματα του τύπου "μα καλά δεν αποταμιεύεις; Τόσα χρόνια δουλεύεις δεν έχεις μαζέψει τίποτα στην άκρη για ώρα ανάγκης;". Όχι, δεν το λέει, ούτε με λόγια ούτε με το βλέμμα. Αντίθετα, καταλαβαίνει. καταλαβαίνει ότι ο γιος της έχει τρύπια χέρια και τσέπες και θα τα φάει όλα, σε ό,τι βρει, κάποτε σε cd και dvd, εκατοντάδες από δαύτα στο σπίτι, κάποια έχουν δανειστεί κι έχουν χαθεί για πάντα γιατί ποτέ δεν θυμάμαι που τα δίνω - μετά σε ταξίδια, για ν ανοίξουν τα μάτια μου και το μυαλό μου, να δω ρε φιλενάδα πως ζει ο κόσμος, ακούς Αντωνάκη; Έμαθα πως ζει ο κόσμος!

Από τα 12 δούλευα τα καλοκαίρια ρε φιλενάδα, μαζί με το μπαμπά, ούτε εγώ ήθελα, ούτε εκείνος. Εγώ γιατί ήθελα να κοιμάμαι παραπάνω και να παίζω με τους φίλους κι εκείνος γιατί είναι τόσο τρυφερός που με λυπόταν, λυπόταν να βλέπει τη φάτσα μου μαλαγχολική και θλιμμένη τα πρωινά που με ξύπναγε πάντα με γέλιο ο γλυκός μου από νωρίς να πάμε οικοδομή. ναι ρε φιλενάδα, οικοδομή και ξυλουργείο αλλά μη φανταστείς ότι κουραζόμουν ιδιαίτερα, δεν μ' αφηνε να κάνω πολλά πολλά γιατί δεν ήθελε να με κουράσει και φοβόταν μη χτυπήσω. Αυτός ο υπέροχος πατέρας, αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος.

Η μαμά όμως ήξερε. Ήξερε ότι αν και τεμπέλης (πολύ μιλάμε) ήμουν πολύ φιλότιμος και υπομονετικός από τότε και με έβαλε με το ζόρι να μαθαίνω πως βγαίνει το μεροκάματο. Συνήθισα, στην αρχή γκρίνιαζα αλλά μετά συνήθισα και άρχισε να μου α΄ρεσει κάποιες φορές που με έβαζε ο μπαμπάς να κάνω κάτι πιο δημιουργικό από το να κουβαλάω τα εργαλεία και να του πασάρω τις βίδες. Κι έμαθα και 5 πράματα. Να χρησιμοποιώ τα εργαλεία και να ψιλομαστορεύω.

Η μαμά ήταν σοφή. Ήξερε πως αυτό το παιδί θα μάθει να δουλεύει και να κερδίζει το χαρτζηλίκι του, ήξερε ότι κάποια στιγμή αυτό θα το εκτιμούσα αν και τότε μου φαινόταν αγγαρεία απ τις λίγες. Κι έτσι κι εγώ τα απογεύματα ήμουν ο μοναδικός στη φτωχική μας γειτονιά που είχα λεφτα, αρκετά για να πάρω παιχνίδι, παγωτό, γαριδάκια και να κεράσω και τους κολλητούς!

Αυτή η νοοτροπία συνεχίστηκε και αργότερα, όταν έδινα 2η φορά πανελλήνιες δούλευα χαμάλης σε αποθήκη, όταν μπήκα στη σχολή μου δούλευα για να βγάλω τα έξοδά μου, και μάλιστα κάποια στιγμή σε 2 δουλειές για να κανονίσω το πρωτο μου ταξίδι στη Ρώμη, στη Φλωρεντία και στη μαγευτική Βενετία (απ τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μου). Ο μπαμπάς μου φώναζε γιατί δεν ήθελε να κουράζομαι, η μαμά όμως ήξερε. Είχε κάνει τον τεμπέλη δουλευταρά και το χαιρόταν... Δούλευα οικοδομή, μπετά, υδραυλικά, ηλεκτρολογικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς (το τι μπάζα έχουν κουβαλήσει τα χέρια μου δεν φαντάζεσαι), και δεν μ ενδιέφερε, μου άρεσε, δουλειά να ταν κι ότι να ταν.

Μετά, μόλις τέλειωσα τις σπουδές ευτυχώς βρήκα την άλλη μέρα δουλειά στον τομέα μου και από τότε αυτό κάνω. Ευτυχώς ήμουν τυχερός και δούλευα πάντα, στην αρχή πολύ άσχημα αμοιβόμενος και με το πέρασμα των χρόνων καλύτερα και καλύτερα. Όλα καλά. Ποτέ όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα στην περίοδο πριν τα 12 μου που με χαρτζηλίκωνε η μαμά. Ή η νονά. Ποτέ ρε φιλενάδα και το χω παράπονο.

Ξέρεις τι; Θα περάσει και αυτό, ήδη τώρα που στα πα αισθάνομαι καλύτερα. Άλλα είχα σκοπό να σου πω και άλλα σου πα. Σ ευχαριστώ ρε φιλενάδα που υπάρχεις και το βγάζω από μέσα μου. Κι εσύ ρε φίλε. Με βοηθάς πολύ. Σ ευχαριστώ, καλημέρα. Δεν είμαι πλέον τόσο

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Είσαι ένα περιστέρι, μου χεις κόψει τα φτερά

Λοιπόν φιλενάδα ανακάλυψα για άλλη μια φορά χτες ότι όταν δεν είσαι χαμένος στον κόσμο σου μπορεί ακόμα και μέσα σε χώρους καθημερινούς και τετριμένους να βρεις πράγματα όμορφα, θαυμαστά, περιέργα. (Επίσης έχω ανακαλύψει ότι δεν έχω γιατρειά, σήμερα αντί για δημητριακά που έπρεπε να φάω έφαγα μια τυρόπιτα και καπάκι ένα κουλούρι, με μια λύσσα πρωτόγνωρη - η κατάστασή μου είναι τραγική, τραγική σου λέω ρε κούκλα μου, δεν σώζομαι, αν δεις μια φάλαινα το καλοκαίρι να χει ξεβράσει στην ακρογυαλιά, εγώ θα είμαι - μη βιαστείς να με πετάξεις μέσα, άσε με να λιαστώ να μαυρίσω γιατί το μαύρο κόβει όσο και να πεις...)

Τι έλεγα; Α ναι, σκεφτόμουν που λες τα πράγματα που μπορεί να αντικρύσεις ξαφνικά μπροστά στα ανύποπτα μάτια σου και να σου αλλάξει όλη τη μέρα, να σε κάνει να χαμογελάσεις...

Που λες, χτες το πρωί φτάνω στο σταθμό του ηλεκτρικού και χάνω το τρένο στο παρατσάκ. Για κάποιο λόγο δεν εκνευρίστηκα, είχα και ωραία μουσικούλα στ αυτιά και είχα ήδη κέφια! Θα μου πεις και γιατί είχες κέφια κύριε, που έβρεχε και ήσουνα με την ομπρέλα και όλα τα συναφή; Και γιατί να μην έχω ρε φιλενάδα, είπαμε, η γκρίνια γκρίνια αλλά η ζωή είναι γλυκειά όπως και να χει. Πάμε στο προκείμενο. Έχω που λες αρκετό χρόνο για να ρθει το επόμενο τρένο και χαζεύω γύρω γύρω. και το μάτι μου πιάνει ακριβώς απέναντί μου σε μια μεταλλιή μπάρα κάτω απ το στέγαστρο, 2 περιστέρια στο ωραιότερο χορό που τους επιτάσσει η φύση να εκτελέσουν. Εκείνον τον ερωτικό.

Το θηλυκό, μικρόσωμο και γκρίζο κοίταζε ακίνητη τον αρσενικό. Τι υπερθέαμα, ο τύπος είχε φουσκώσει τα πούπουλα τόσο πολύ που έμοιαζε διπλάσιος, χόρευε με μετρημένα βήματα και συγκεκριμένο ρυθμό πάνω στη μπάρα ένα βαλς που μόνο εκείνος άκουγε, ίσως αυτό, ένα-δύο-τρία-τέσσερα, ράμφισμα στο σίδερο, κάτι σαν υπόκλιση και πάλι απ την αρχή. Με μια χάρη αντρική, λεβέντικη, σα να βλέπεις επαγγελματία χορευτή να δίνει παράσταση μόνο για σένα. η θηλυκιά δεν έδινε δικαιώματα, παρακολουθούσε σκεφτική να αποφασίσει αν ο τύπος τελικά της κάνει, αν έχει όλα τα προσόντα που ζητά για των πατέρα των πιτσουνιών της, τον παρατηρούσε ντροπαλά μεν (με το ράμφος σκυμμένο), αυστηρά δε, ούτε ένα χαμόγελο δεν του σκασε. Εκείνος απτόητος, συνεχίζει το βαλς, ένα-δύο-τρία-τέσσερα, μέχρι που ξαφνικά εκείνη (η σκροφίτσα) απλώνει τα φτερά κι εξαφανίζεται. Χωρίς εξηγήσεις, έτσι στην ψύχρα.

Πτοημένος ο δικός σου από την χυλόπιττα ξεφουσκώνει τα φτερά και σκύβει το ράμφος σε ένδειξη μεγάλης απογοήτευσης. Έλα όμως που το σκηνικό δεν είχε τελειώσει. Μια έτερη μικρά, που παρακολουθούσε το όλο σκηνικό πετά σχεδόν αμέσως δίπλα του και του ρίχνει ένα ράμφισμα στο ράμφος. Κάτι σα φιλί, τα σα φιλί δηλαδή, καλύτερο κι από φιλί. Αναστατώθηκε ρε φιλενάδα το παλικάρι, φουσκώνει σε χρόνο dt,  ανακτά άμεσα τα κέφια του και πάει να ξεκινήσει το χορό. Δεν χρειάζεται όμως, η μικρή τον έχει ήδη παρακολουθήσει όταν κόρταρε την προηγούμενη και ξέρει τι άντρα έχει βρει. Εκείνος προσπαθεί να κάνει γύρες κι εκείνη τον κόβει και τον φιλάει. Συνέχεια. Αλήθεια σου λέω ρε κούκλα μου, τον φιλούσε και ήταν απίστευτο και υπέροχο!

Φιλήθηκαν αρκετές φορές, ράμφος με ράμφος και η σεμνή μικρά λυγίζει τα πόδια και κάθεται με την κοιλιά στο σίδερο, ετοιμάζεται να του δωθεί εντελώς αδιάφορη για τα αδιάκριτά μου μάτια. Εκείνος απλώνει τα φτερά και κάθεται πάνω της, έχει βλέμμα θριαμβευτή και εραστή λατίνου, έχει ακριβώς αυτό που θέλει.

Ωραία ε; Μπααααα... με το που βολεύεται ο όμορφος και πάει να ξεκινήσει το έργο του εμφανίζεται σχεδόν απ το πουθενά ένας αλλος μάγκας πέφτει πάνω του και τον διώχνει απ τη μικρά. Προσπαθεί ο μάστορας να βολευτεί αλλά εκείνη σηκώνεται φανερά εκνευρισμένη και τον διώχνει από πάνω της. Πηγαίνει δίπλα στον άλλον τον καημένο που τον είχε λυπηθεί η ψυχή μου. Τον ξαναφιλάει αλλά εκείνος μάλλον έχει πτοηθεί τόσο πολύ απ όλα αυτά που είναι άτονος. Ήρθε το τρένο. Γαμώτο και ήθελα να δω τι θα γίνει. Γαμώτο....

Αυτό άκουγα την ώρα του θεάματος, ούτε παραγγελία να το χα!

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Αλλιώτικη μέρα

Ξύπνησα κεφάτος το πρωί, 5.15 χωρίς κανέναν απολύτως λόγο εκτός του ότι ξύπνησα κεφάτος το πρωί και ακόμα να φανταστείς είμαι σπίτι και πίνω καφέ (καλά για να μη με πεις άχρηστο ρε φιλενάδα να σε ενημερώσω ότι έχω ήδη μαγειρέψει, μαζέψει τα ρούχα, στρώσει το κρεββάτι, φυτέψει πατάτα, αγοράσει τσιγάρα, κρεμάσει κουρτίνα, καθαρίσει μπάνιο, αγοράσει τυρόπιτα, φάει τυρόπιτα, χωνέψει τυρόπιτα κ.λπ.).

Και θα έρθεις να με ρωτήσεις βρε κούκλα μου γλυκειά, γιατί βρε tremens μου, βρε χρυσό μου παλικάρι ξύπνησες τόσο νωρίς; Τάμα το χες; Είχες να μοιράσεις το γάλα στη γειτονιά και δεν πρόφταινες αργότερα; Μη με ρωτάς, δεν ξέρω, το μόνο που ξέρω είναι ότι ενώ είχα βάλει ξυπνητήρι στις 7.30 τα υπέροχα μάτια μου αποφάσισαν ν ανοίξουν στις 5.15. Ου γαρ έρχεται μόνον λέγαν οι παλιοί και κάτι ξέρανε.

Εν τω μεταξύ να σε ενημερώσω ότι για κάποιο λόγο τον οποίο δε γνωρίζω επίσης, είμαι φοβερά αγχωμένος. Μη με ρωτάς γιατί, εκτός από το, ότι δεν έχω φράγκο δεν έχω άλλο λόγο για άγχος. Κανένα, όλα καλά. Θα μου πεις που το ξέρεις; Το ξέρω, το ξέρω, με πονάει ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος μου όταν αγχώνομαι, όχι ακριβώς πονάει, με σφίγγει, σα να το χεις πιάσει στη γροθιά σου και το ζουλάς, αλλά είπαμε, ου γαρ...

Και που λες ρε φιλενάδα, εκέι που τα λέγαμε προχτές για την αφραγκιά μου τη μαύρη, αποφάσισα επειδή δεν πρόκειται να κόψω το κάπνισμα, όχι ακόμα τουλάχιστον, να πάρω καπνό. Να στρίβω τσιγάρα. Μου αρέσουν τα χειροποίητα τσιγάρα, οπότε είναι ένας τρόπος να έχω και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Λογάριασα όμως βρε κούκλα μου χωρίς τον ξενοδόχο... Πήρα και καπνό, πήρα και φιλτράκια, πήρα και χαρτάκια και εδώ και 3 μέρες προσπαθώ να στρίψω ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΩ. Δεν μπορώ. με τίποτα όμως. πάω να τυλίξω τον καπνό στο χαρτάκι και ή μου πέφτει κάτω, ή τσαλακώνω το χαρτάκι, ή τα κάνω μπάχαλο. Άμα τα καταφέρω, με τρομερή συγκίνηση προσπαθώ να το τυλίξω σωστά και να το κολλήσω. Εκεί να δεις γέλια. Εκεί να δεις γλέντια και τον tremens να τρέμει απ τα νεύρα του.

Είδα και επιμορφωτικά βιντεάκια για το πως το στρίβεις το τσιγάρο, βήμα βήμα αλλά δεν. Είναι σα να μπλοκάρουν οι αντίχειρές μου και να μην υπακούν. Κουλαμάρα πλήρης. Εν τω μεταξύ μου κάνει φοβερή εντύπωση γιατί είμαι απ αυτούς που λένε "πιάνουν τα χέρια τους". Φύση καλλιτεχνική, με ευαισθησίες εικαστικές, μαστοράκι απ τα λίγα, τι ηλεκτρολογικά, τι υδραυλικά, τι ξυλουργικά, τι ζωγραφική μεγάλων επιφανειών, ένα θαύμα σου λέω. Στη μαγειρική και στη ζαχαροπλαστική; Σοκ και Δέος, ένας Master Chef στο σπίτι σας. Στις δουλειές του σπιτιού; μην τα συζητάς. νοικοκύρης απ τους λίγους. Κολύμβηση; Δελφίνι (άσχετο αυτό αλλά να μην το παινευτώ;). Το τσιγάρο το άτιμο γιατί δεν μπορώ να το στρίψω; Κάθε κουλή το στρίβει με το ένα χέρι, εγώ τι στο καλό έχω και δεν μπορώ; Αχ, δεν θα τα καταφέρω να κάνω οικονομία από κει μου φαίνεται. Θα αρχίσω να μπαίνω στον ηλεκτρικό χωρίς εισιτήριο, 48 ευρώ το μήνα, δεν είναι λίγα και πες μου εσύ από πότε έχεις να δεις ελεγκτή. Εγώ ποτέ. παλιά μόνο, πολύ παλιά...

Τι ώρα είναι; Πω πω πέρασε η ώρα ε; Άντε να πάω στη δουλειά μιας και χτες δεν πήγα λόγω αδιαθεσίας. Άντε να δω τι με περιμένει κι εκεί πέρα... μάλλον αυτό με έχει αγχώσει. Αυτό και το τσιγάρο που δεν στρίβει.

Άντε ρε φιλενάδα, καλημέρα, πάρε κανα τηλέφωνο να τα πούμε ε;

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Κρυφτό λοιπόν ας παίξουμε

Μη με ρωτάς ρε φιλενάδα πώς μου ρθε σήμερα αυτή η ανάμνηση μετά από ξενύχτι που είχα μήνες, ίσως και κανα χρόνο να κάνω – ωραία περάσαμε χτες δίπλα στο τζάκι με ατέλειωτο μπούρου μπούρου, λιχουδιές, ποτά και προφιτερόλ, ε; Ωραία ήταν ρε κούκλα μου, άντε να το επαναλάβουμε και να προσπαθήσουμε κιόλας τον αγαπημένο μας να τον κάνουμε ευτυχισμένο, δεν μπορώ να ξέρω ότι είναι έτσι, δίκιο έχει αλλά η ζωή είναι μικρή και γλυκιά και δεν μας παίρνει για πολλή απογοήτευση. 1-2 βδομαδούλες περιθώριο του δίνω και μετά θα πέσει ξύλο να συνέλθει. Γιατί θα συνέλθει θέλει δεν θέλει. Δεν έχει άλλη επιλογή, θα φροντίσω εγώ προσωπικώς γι αυτό.

Τι έλεγα; Α, ναι. Είχα που λες μια ανάμνηση σήμερα, πολύ ζωντανή, σα να γινε χτες κι ας έχουν περάσει 20-23 χρονάκια. Μάλλον την είχα ανάγκη μια τόσο όμορφη ανάμνηση να με κάνει να χαμογελάσω γιατί οι τελευταίες μέρες δεν είναι και οι καλύτερες. Θέλεις να στην πω; Κάτσε αναπαυτικά και άκου.

Πρώτα απ όλα να σου ξεκαθαρίσω ότι στην πολύ μακρινή παιδική μου ηλικία τα πράγματα ήταν σαφώς διαφορετικά ακόμα και για τα παιδιά της Αθήνας. Θέλω να πω ότι οι γειτονιές τότε ήταν ακόμα γειτονιές, γνωριζόμασταν μεταξύ μας και σαν πιτσιρίκια, από τα πιο ζωηρά μέχρι τα πιο μαμούχαλα – εγώ κάπου στη μέση ήμουν – παίζαμε στους δρόμους επί ώρες, τόσες πολλές ώρες που έφτανε η στιγμή που οι μαμάδες έπαιρναν την αστυνομία τηλέφωνο για να μας βρουν. Άδικα. Αν δεν θέλαμε να μας βρουν δεν μας έβρισκαν με τίποτα, μετά βέβαια έπεφταν κάτι ψιλές, αλλά τι ειν ο πόνος μπρος στα κάλλη βρε μάτια μου;

Παίζαμε λοιπόν ένα σκασμό παιχνίδια, μήλα, ζορλί (aka σκατουλάκια), κυνηγητό, τους υπερήρωες (είχε βγει τότε πρώτη φορά τέτοιο κινούμενο σχέδιο, το G-Force κι εγώ ήμουν ο Mark γιατί είχα το καλύτερο ποδήλατο και ήμουνα και ο πιο όμορφος κι αν ήθελαν ας έκαναν κι αλλιώς, θα τα παιρνε και θα τα σήκωνε), τα μαγαζιά (το τι τρύπια χαρτοπετσέτα είχα μοσχοπουλήσει σαν μοναδικό χειροτέχνημα δεν έχεις ιδέα), κουκλοθέατρο (υπερπαραγωγές – κάναμε την Τενεκεδούπολη, είχαμε φτιάξει τις κούκλες μόνοι μας, γράφαμε το σενάριο, το προβάραμε, βάζαμε σε 2 καρέκλες ένα σκουπόξυλο και πάνω ριχτό ένα σεντόνι και έτοιμη η σκηνή) και το αγαπημένο μου όλων των εποχών...

το κρυφτό.

Λοιπόν αυτό το παιχνίδι το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το δοκίμασα, ήταν το αντίστοιχο της σοκολάτας, έιναι το παιχνίδι που έχει τα πάντα. Μυστήριο, ίντριγκα, αγωνία, αδρεναλίνη... τα πάντα. Το καρδιοχτύπημα να βρεις την καλύτερη κρυψώνα, να έισαι σε θέση να παρακολουθείς τον κακομοίρη που τα φυλούσε, να τον ξεγελάσεις και τελικά να τον νικήσεις στην τελική αναμέτρηση, δεν το άλλαζα με τίποτα. Αυτό το “φτου ξελεφτερία” ήταν παρόμοιο με την ολοκλήρωση ενός μακρού και υπέροχου σεξ, ο θρίαμβος, η νίκη και φτου και πάλι απ την αρχή. Αυτό ήταν το καλό, ξανάρχιζες αμέσως χωρίς διακοπές για τσιγάρο.

Ακόμα όμως κι όταν τα φυλούσες ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί έπρεπε να μελετήσεις τη στρατηγική σου, να ξετρυπώσεις τα υποδέλοιπα πιτσιρίκια, έπρεπε να σκεφτείς που βρίσκονται και να τα ξεγελάσεις ώστε να μην προλάβουν να σε νικήσουν. Mind challenging το αγαπημένο κρυφτό, παιχνίδι νοητικό και σωματικό, έπρεπε να σκεφτείς, να ξεγελάσεις, να τρέξεις σαν τον άνεμο αν ήθελες να νικήσεις. Και μιλάμε τώρα για έξω στο δρόμο όπου οι πιθανές κρυψώνες ήταν άπειρες... σου λέω ρε κούκλα μου για τρελή περιπέτεια.

Και θυμήθηκα που λες Πάσχα στο χωριό, γύρω στα 17-18 πια, είχα να παίξω κρυφτό χρόνια, εγώ με τους γονείς και τ αδέρφια και ο αδερφός του μπαμπά συν γυναιξοί και τέκνοις as well. Κυριακή του Πάσχα, έξω κρύο, όλοι γύρω απ το τζάκι, σκασμένοι απ το φαί, τυλιγμένοι σε μια ραστώνη ασσύληπτη, αυτή τη γλυκειά βαρεμάρα που την απολαμβάνεις στο έπακρο, μέχρι που κάποιος πρότεινε να παίξουμε κρυφτό στον κήπο. Όλοι. Παιδιά (τι παιδιά, εκτός απ τον αδερφό μου που ήταν τότε γύρω στα 10 όλοι οι υπόλοιποι ενήλικοι, ή σχεδόν τέλος πάντων.)

Βγήκαμε όλοι έξω στον κήπο (μεγάλος κήπος, γύρω στο 1 στρέμμα, με μάντρα, πεύκα, μια λεύκα, άγριες τριανταφυλλιές και η γωνιά με τα κουκιά που ήταν απαραιτήτως η πιο φροντισμένη γωνιά μιας και η γιαγιά τα λάτρευε και ακόμα ήταν εκεί να μας τη θυμίζει, η γιαγιά είχε κάνει το ταξίδι της 2-3 χρόνια πριν), βγάλαμε με κλήρο το θύμα που θα τα φυλούσε και ορμήσαμε σαν παιδάκια να κρυφτούμε. Δεν θυμάμαι πολλά, θυμάμαι όμως ότι η χαρά σε συνδυασμό με την αδρεναλίνη που κυλούσε σε όλους μας ήταν απερίγραπτη. Ήμασταν όλοι μικρά παιδιά, μπαμπάδες, μαμάδες, θείοι, θείες και τέκνα είχαν ενοποιηθεί στην παρέα του δρόμου, στην παρέα εκείνη την παλιά, την όμορφη, την αθώα. Παίξαμε ώρες νυχτιάτικα μεσ το κρύο. Ώρες ολόκληρες χωρίς να κουραστούμε, με γέλιο απίστευτο, με πειράγματα, ένα παιχνίδι χωρίς προηγούμενο και χωρίς – δυστυχώς – επόμενο. Μια απ τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου.

Το παιχνίδι έληξε με απίστευτο τρόπο όταν ο θείος που είχε σκαρφαλώσει σ ένα πεύκο για να μην τον βρούμε με τίποτα, έπεσε απ το πεύκο γιατί το καημένο το κλαρί δεν άντεξε το βάρος του κι έσκασε με τα μούτρα κάτω έχοντας ακόμα το τσιγάρο στο στόμα. Στην αρχή παγώσαμε όλοι και μετά από πολύ λίγο κάποιος γέλασε και τότε έγινε απλώς της τρελλής. Όλοι, μα όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του τραυματία αναλυθήκαμε σε τρελλά γέλια για ώρα πολλή. Στο τέλος σηκώσαμε τον τραυματία, του βγάλαμε το τσιγάρο απ το στόμα και μαζευτήκαμε στη σβησμένη πλέον φωτιά να ξεκουραστούμε.

Σημείωση:
Ο θείος και τραυματίας ήταν απ τους πιο αυστηρούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Δεν είχε ποτέ πολλά πολλά με τις γυναίκες και τα πιτσιρίκια (εντάξει, τώρα που γέρασε έχει μαλακώσει, πολύ). Σε αντίθεση με τον πατέρα μου που ήταν φοβερά χαρούμενος άνθρωπος και που το καλύτερό του ήταν πάντα να παίζει με τα παιδιά του, ο θείος μου δεν είχε δώσει ποτέ λαβή για κάτι τέτοιο. Ίσως και αυτό να ήταν το πιο ξεχωριστό στιγμιότυπο της μέρας, είχαμε την ευκαιρία όλοι να δούμε έναν “Σοβαρό Μεγάλο” να γίνεται παιδί. Και τι παιδί ε; Απίστευτα σκανταλιάρικο!!!

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Βρε άντε γραμμή σου

Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.

Φτιάχνω τη λίστα για το Σκλαβενίτη και προσπαθώ να βάλω μέσα μόνο τα απολύτως απαραίτητα.


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Κοιτάζω τα τσιγάρα και σκέφτομαι πόσα θα μπορέσω να κάνω ημερησίως για να τη βγάλω.


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Οι λογαριασμοί τρέχουν και λήγουν σε λίγο.


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Δεν θα βγω το βράδυ, θα μείνω μέσα στο σπίτι και θα βρω να κάνω κάτι να σκοτώσω την ώρα μου.


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Ήθελα να πάρω κάτι πράγματα για το σπίτι, τα είχα προγραμματίσει, αλλά


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Στα μαγαζιά έχει εκπτώσεις και θα ταν ωραία να βγαινα για ψώνια να πάρω κανένα ρούχο.


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Ήθελα σήμερα το μεσημέρι να φάω κεμπάπ στου Θανάση, έχω χρόνια να φάω.


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Το ταξίδι που προγραμμάτιζα δεν το βλέπω να γίνεται γιατί


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Οι φίλοι μου είναι πρόθυμοι να με βοηθήσουν αλλά δεν θέλω, πρέπει να καταφέρω να τη βγάλω όπως όπως.


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Όταν είμαι εκεί στην ώρα μου, όπως και όσο πρέπει, όταν τρέχω σα μουρλός για να μην απογοητεύσω κανέναν, για να μην κρεμάσω κανέναν, δεν το κάνω μόνο γιατί αγαπώ τη δουλειά μου - που την αγαπώ και πολύ μάλιστα - το κάνω για να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς και όχι να μετράω τα ψιλά όπως όταν ήμουν πιτσιρικάς...


Δεν πληρωθήκαμε ακόμα.


Αει σιχτίρ.

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

The way we were

Έλα βρε κουκλίτσα μου, έλα, κάθησε δίπλα μου να σε δω λιγάκι να τα πούμε. Έλα, μη μουτρώνεις, ναι, θα σε μαλώσω λίγο αλλά θα σε μαλώσω γιατί ξέρεις πόσο σ αγάπησα εγώ, δεν το ξέρεις;

Όλα άρχισαν με σένα σε τρυφερή ηλικία, εκεί γύρω στα 15 όταν σε πρωτοείδα ντυμένη στ άσπρα με τα ξανθα σου τα μαλάκια σκάλες σκάλες εκεί στην αυλή του σπιτιού σου, ήσουν σε μια πολύ φάση, ήσουν στο σπίτι σου και είχες καλέσει κόσμο και τραγουδούσες, ω, και τι όμορφα που τραγουδούσες, μ αυτή τη μαγευτική σου τη φωνή, μ αυτή τη φωνή που έχει ειπωθεί ότι όμοιά της δεν υπάρχει στον κόσμο, ήσουν υπέροχη, αστραφτερή σαν αστέρι, με ένα χαμόγελο ήλιο μεγατόνων και 2 μάτια γαλανά, φωτεινά, όμορφα. Ήσουν και είσαι πάντα η ομορφότερη άσχημη που έγινε θρύλος στον πλανήτη.

Σ' ερωτεύτηκα τότε, παιδί ήμουν ακόμα αλλά σ ερωτεύτηκα. Και θέλησα να σε γνωρίσω. Σε είδα - πάλι τυχαία - μετά από λίγες μέρες στην πρώτη σου ταινία, τόσο νέα, τόσο φρέσκια, τόσο κωμική και μ αυτή τη φωνή που κάνει ακόμα την καρδιά μου να σκιρτά στο άκουσμά της, πόσο τη χάρηκα εκείνη την ταινία, πόσο σε απόλαυσα τότε και για πολλές φορές ακόμα, την είχα δει τόσες φορές και ποτέ δεν την χόρταινα, είδα και τις άλλες σου, αλλά αυτή η πρώτη φώλιασε στη μνήμη μου, εγκαταστάθηκε και με κάθε ευκαιρία σε έβλεπα ξανά και ξανά και ξανά.

Άρχισα να σε ψάχνω και να σε βρίσκω, αρχικά σε δίσκους και βιντεοκασσέτες, μετά σε cd και dvd. Όλα τα αγόραζα, όλα, μπορεί να μην είχα να πάρω τσιγάρα αλλά εσένα σ αγόραζα και σε απολάμβανα συνήθως τις μοναχικές μου στιγμές, βλέπεις οι στιγμές μαζί σου έπρεπε να είναι μοναχικές, ρομαντικές, μελαγχολικές... Παντού, σε όλες τις φάσεις, στο σχολείο τότε, στην ξενιτιά μετά, στο στρατό, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο, παντού σε είχα δίπλα μου να μου τραγουδάς και να χάνομαι...

Και τα χρόνια περνούσαν και είμασταν μαζί, παρέα, εγώ ωρίμαζα κι εσύ το ίδιο, άλλαζες τραγούδια, ταινίες, στιλ, ό,τι μπορούσες ν αλλάξεις. Και καλά έκανες, προχωρούσες, πειραματιζόσουν, έψαχνες και δυστυχώς ρε μάτια μου γλυκά καταστάλαξες.

Το ξέρω βρε κούκλα μου ότι μεγάλωσες, κοντεύεις τα 70 πια, το ξέρω ότι σε βάρεσε και ο γεροντοέρωτας στο κεφάλι πριν καμιά δεκαριά χρόνια, το ξέρω ότι η υπέροχη φωνή σου άρχισε να χάνει το βάθος, το ύψος, τη διάρκεια και την έντασή της, όλα αυτά τα ξέρω, δεν μπορείς τώρα να τραγουδάς όπως πριν 10-20-30-40-50 χρόνια, άνθρωπος είσαι κι εσύ ρε ματάκια μου και γερνάς όπως όλοι μας, αλλά

αλλά

αλλά

γιατί τα 10 τελευταία χρόνια βρε ζουζούνα μου τραγουδάς σχεδόν μόνο εμμηνόπαυση; Γιατί βρε καρδιά μου; Αν εξαιρέσεις ελάχιστα τραγούδια, όλα τα άλλα είναι του τύπου "Μάτια μπλε, στα μεγάλα ταξίδια σου, θα μαι εγώ, θα μαι πάντα μαζί σου" άκουσμα κατάλληλο για ασανσέρ και Σκλαβενίτη. Δεν σου λέω βρε πουλί μου μεγάλη γυναίκα να ντυθείς μάνα ρέιβερ και ν αρχίσεις τα γιο γιο γιο, σου λέω να κάτσεις ν ακούσεις τι τραγουδάς, τη μελωδία, τους στίχους και ιδιαίτερα την ενορχήστρωση. Χίλιες φορές εσύ κι ένα πιάνο παρά αυτό το γλυκανάλατο πράγμα που κάνει τα σωθικά μου να λιώνουν από πλήξη.

Το περσινό σου πόνημα το χάρηκα, ήταν μετά από χρόνια το πρώτο άλμπουμ που είχε 5-6 κομμάτια που αγάπησα και τουλάχιστον 1 που λάτρεψα, που μου φέρνει μνήμες και αγάπες και μελαγχολίες. Άκου με, άλλο μελαγχολία, άλλο ανία. Άλλο ανάμνηση και άλλο εμμηνόπαυση. Και στα λέω όλα αυτά γιατί άκουσα σήμερα το καινούριο σου. Βρε μάτια μου, συγχώρεσέ με αλλά πρέπει να είναι ό,τι πιο βαρετό έχω ακούσει στη ζωή μου με εξαίρεση το So many Stars που ήταν εξοργιστικό. Και μουσικά και στιχουργικά. Ένα ανουσιούργημα που ξεφεύγει από την κατηγορία του κακού τραγουδιού και φτάνει σε εκείνη του βασανιστηρίου. Πίστεψέ με, όταν πρωτάκουσα το Πάρτα με την Πολυξένη πολύ καλύτερα πέρασα.

Σε μαλώνω γιατί σ αγαπώ. Σε μαλώνω γιατί θα ήθελα όσες ηχογραφήσεις κάνεις ακόμα να απευθύνεσαι και σε μένα. Όχι μόνο στις γριές με προχωρημένο αλτσχάιμερ, κρίμα δεν είναι βρε κούκλα μου, βρε ψυχή μου;

Ο Θαυμαστής σου

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Έχετε γεια βρυσούλες

Ξέρεις βρε φιλενάδα τι είναι ακόμα πιο ενοχλητικό από γκόμενα με κινητό μεσ στη μέση του δρόμου ή μέσα σε αυτοκίνητο να μιλάει ακατάπαυστα, ασταμάτητα και με μια τσιρίδα στις φίλες ή το αμόρε της αδιαφορώντας για το ότι ίσως βρίσκεται σε δημόσιο χώρο, οπότε σίγουρα ενοχλεί τον οποιονδήποτε μπει στην εμβέλεια της τσιρίδας της, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οδηγεί οπότε καλύτερα να κοιτάζει τι της γίνεται ή στην τελική να βάλει αυτό το ρημάδι το hands free στα μαργαριταρένια της τ αυτάκια που της το δώσανε ΔΩΡΕΑΝ μέσα στο κουτί με την ηλίθια ροζ συσκευή που χρησιμοποιεί;

Ξέρεις; όχι; Θα σου πω εγώ.

Πακιστανός με κινητό. Ναι φιλενάδα, είναι το νέο τρεντ, όπου βρεθείς και όπου σταθείς θα δεις τον αγαπημένο Πακιστανό της γειτονιάς σου να τσιρίζει με αυτήν τη συνήθως λεπτή φωνή του σε μια γλώσσα ακατάληπτη γεμάτη γλου γλου και φωνήεντα αδιαφορώντας πλήρως για το ο,τιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Και μη μου πεις ότι δεν έχεις Πακιστανό στη γειτονιά σου γιατί θα γελάσω. Εκτός αν μένεις στο Καστρί, οπότε πάω πάσο.

Πάω που λες βρε κούκλα μου με το ποδηλατάκι μου, γάντια, κασκόλ, σκούφο και τσάντα στους ώμους στον ηλεκτρικό, που μαύρη ώρα που πήγα και φούντωσα πρωί πρωί να πάρω το συρμό να κατέβω σε απόσταση μισής περίπου ώρας απ το γυμναστήριο να κάμω ποδήλατο. Ξέρεις ε; Το ποδήλατο επιτρέπεται ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΑΓΟΝΙ και πάλι καλά γιατί κάποτε ούτε εκεί δεν επιτρεπόταν. Οπότε και εγώ και οι άλλοι ποδηλάτες που ενδεχομένως περιμένουν, ξέρουμε ακριβώς που θα σταθούμε για να μπούμε χωρίς να ενοχλήσουμε. (Βέβαια υπάρχει πάντα η ενοχλητικότατη χονδρή συνήθως μαντάμ που το όλο αυτό θέαμα το γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι - δεν σου λέω που, δεν βωμολοχώ εδώ μέσα ή τουλάχιστον προσπαθώ να μην το κάνω- και μπαίνει με τα ποδήλατα παρέα έτσι απλά για να μας κάνει τη ζωή μας δύσκολη, αντί να βάλει κάρβουνο στο κενό που έχει πίσω απ τη μασκάρα και να πάει στην άλλη πόρτα). Έλα όμως που τον τελευταίο μήνα περίπου από κάποιους συρμούς έχουν αφαιρέσει για εντελώς αδιευκρίνιστο λόγο ένα βαγόνι,οπότε εκεί που περιμένεις αμέριμνος ξαφνικά τρέχεις σαν ηλίθιος μπας και προλάβεις και χωθείς μέσα. Το πιασες φιλενάδα;

Έτσι και σήμερα, ήρθε ο κουτσουρεμένος συρμός κι έτρεχα εγώ με τα μπαγκάζια και το ποδήλατο και από πίσω Ο Πακιστανός Που Μιλούσε Στο Κινητό Και Μου Είχε Ηδη Σπάσει Τα Νεύρα για να προλάβουμε να μπούμε. Ανοίγει η πόρτα και κοντοστέκομαι να δω αν χωράω. Και χωρούσα, τσίμα τσίμα αλλά χωρούσα. Και πάω που λες βρε κούκλα μου να μπω και μου χώνει το ζώο το δίποδο μια σπρωξιά για να μπει πρώτος. Και μπαίνει. Και μπαστακώνεται στην πόρτα και δεν μου αφήνει χώρο να περάσω. Και μιλάει χαρούμενα στο κινητό. Και το αγριοκοιτάζω για να μην τον διαολοστείλω πρωί πρωί, είναι και κακό φενγκ σούι, και δεν ιδρώνει το αυτί του το βρωμιάρικο. Και γελάει στο κινητό. Και κάνω ένα σωρό μανούβρες για να μπω. Και διαολίζομαι.

Τέλος πάντων, να μη στα πολυλέω, καταφέρνω να βολευτώ εκεί μέσα (ήταν κι ένα 17ρικο βλαμμένο τελείως που για να κουνηθεί να μου κάνει χώρο του πήρε ίσαμε 3 ώρες) και παίρνω ανάσες. Και σκέφτομαι "αχ ας κατέβει πριν από μένα να μην έχω τα ίδια". Σιγά που θα κατέβαινε. Σε όλη τη διαδρομή γλουγλούριζε και χαχάνιζε στο κινητό, με μια τσιριχτή φωνή, βρε δε σταμάτησε δευτερόλεπτο σου λέω, μέχρι που έρχεται η στιγμή να κατέβω. Του κάνω ευγενικό νόημα χαμογελαστός να καταλάβει. Τίποτα. Του δείχνω με το ένα χέρι ότι θέλω να κατέβω. Βρε τίποτα σου λέω, χαμπάρι. Ανοίγει η πόρτα, εγώ καταλαβαίνεις ότι πρέπει να βγω, αυτός χαχανίζει και δεν κουνιέται, και προσπαθώ χωρίς να χτυπήσω κανέναν να βγω. Του χτυπάω ελαφρά το κανί του με τη ρόδα, με αγριοκοιτάζει, μαζεύεται και βγαίνω. Έξαλλος.

Τι να πω ρε φιλενάδα. Τι να πω άλλο που αλί και τρισαλί στον επόμενο που θα μου το κάνει αυτό. Θα μας γράψουν οι εφημερίδες σου λέω!

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Και λέω πήγαν όλα καλά, η σκόνη σ' έφερε, σε πήρε η σκόνη, δεν άξιζες και πιο πολλά, δεν άξιζες

Έτσι που λες ρε φιλενάδα, έτσι έχουν τα πράγματα και μη χειρότερα να λες σήμερα μέρα που ναι, του Αντωνίου του Μεγάλου μεγάλη η χάρη του, να μας φώτιζε κιόλας ρε κούκλα μου να κανα το φωτιστικό στο λίβινγκ ρουμ να ηρεμούσα κι εγώ κι εσύ και η τρελλή σου αδερφή.

Θα μου πεις αναμασάς τα παλιά; Ναι, όταν υπάρχουν εκκρεμότητες τα αναμασώ και προσπαθώ να τα τακτοποιήσω, με ξέρεις, δεν ρίχνω τη σκόνη κάτω απ το χαλί, θέλω να λάμπει το σπίτι και κατ' επέκτασιν η καρδούλα μου, δε θέλω βρωμιές και εκκρεμότητες, δεν θέλω ασιδέρωτα και ερωτηματικά. Θέλω διαφάνεια. (Βρε μήπως να βάλω για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να φτιάξει το κόμμα επιτέλους;)

Που λες, κάθεσαι και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και τελικά καταλήγεις ότι όταν δεν έχει δωθεί ένα τέλος, καλό είναι να το κυνηγήσεις να το τελειώνεις - περσινά ξυνά σταφύλια θα μου πεις, το ξέρω αλλά τα νιώθω να ξυνίζουν όλο και περισσότερο όσο τ' αφήνω. Θα μου πεις - και με το δίκιο σου, τι τα θες και τα σκαλίζεις, όποιος σκαλίζει πίτουρα τον τρων οι κότες. Το ξέρω, είναι μια αδυναμία που έχω όμως να μη αφήνω τίποτα αναπάντητο, αργά ή γρήγορα πρέπει απλά να ξέρω.

Θα μου πεις και πάλι, βρε κάτσε στ αυγά σου, την υγεία σου την έχεις, την αγάπη σου την έχεις, την οικογένεια σου την έχεις, τους φίλους σου τους έχεις, όλα τα χεις (κάτι λεφτουδάκια μου λείπουν αλλά νυσάφι, θα τα βρούμε κι αυτά), θα μου πεις ότι μου τα λεγες και όταν μου τα λεγες σου λεγα το ξέρω, το ξέρω το ζώον αλλά αν δεν την πατήσω πως θα το επιβεβαιώσω; Απίστος αγάπη μου, σαν το Θωμά το φίλο μου.

Κι έτσι χτες αποφάσισα να μάθω. Και σήκωσα το τηλέφωνο να μάθω. Κι έμαθα.

Μέσα από φωνές, χυδαιότητες, αστοχίες και κατηγορίες πάσης φύσεως έμαθα. Έμαθα ότι τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Έμαθα ότι αν ο άνθρακας δεν κρύβει διαμάντι μέσα του, άνθρακας θα μείνει. Έμαθα ότι σε μερικούς ανθρώπους όσο κι αν δώσεις την ψυχή σου, την αγάπη σου, την καλοσύνη σου, το χρόνο σου, τον έρωτά σου, την άνεσή σου, τα χρήματά σου, το φαί σου, το κρεββάτι σου (και τον καναπέ σου, και τη σαλοτραπεζαρία σου και ό,τι έχεις μεσ στο σπίτι και μέσα στην ψυχή σου) δεν τους είναι αρκετό.

Έμαθα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν ν αγαπούν, δεν ξέρουν να δίνουν τίποτε άλλο εκτός της γρουσουζιάς που τους κυνηγάει από την αδικιορισμένη στιγμή της γέννησής τους, ξέρω ότι μπορεί να φορούν το προσωπείο του καλού παιδιού, του κατατρεγμένου, με ευαίσθητη ψυχή, με χαμογελαστό πρόσωπο αλλά κρύβουν μέσα τους μια ψυχή μαύρη, μια ψυχή ανίκανη να αγαπήσει και να εκτιμήσει το ο,τιδήποτε ξεπερνά τα όρια της ελάχιστης αντίληψης που διαθέτουν.

Θα μου πεις, εσύ είσαι άμοιρος ευθυνών; Σε ξεγέλασε κανείς; Σου είπε κανείς ψέμματα; Όλοι σου έλεγαν τι κάνεις εκεί, γιατί αυτοκαταστρέφεσαι, γιατί βάζεις τον εαυτό σου στο βόθρο, δες τα μάτια σου στον καθρέφτη για να καταλάβεις πόσο πονάς ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις. Και τα είδα τότε, ξέρεις ε; Είδα τις φωτογραφίες από τις διακοπές στην αγαπημένη πόλη, χαμογελούσα αλλά τα μάτια μου έκλαιγαν. Σε όλες. Μα σε όλες σου λέω.

Δεν το καταλάβαινα το ζώον το όρθιο, δεν το καταλάβαινα γιατί με είχαν πιάσει τα ψυχοπονιάρικά μου για το καημένο τ' ορφανό (και καλά - ούτε το χωρίς οικογένεια του Έκτορος Μαλό να δραματοποιούσαμε), για το καημένο το παιδί που του χε φερθεί η ζωή και οι ανθρώποι τόσο σκάρτα. Και κάποια στιγμή κατάλαβα. Όλα τα καμπανάκια που είχαν λυσσάξει να χτυπούν επιτέλους τα άκουσα. Και είδα και τα μάτια μου. Κουρασμένα. Και είδα και το γέλιο μου. Το χα ξεχάσει μεσ στη μιζέρια που είχα μπει. Και το τίναξα με μια κίνηση από πάνω μου, με μια κίνηση, σαν πανοφώρι που σε βαραίνει μέσα στη ζέστη... αλλά άφησα υπολείμματα, δεν είχα τη δύναμη να είμαι τόσο σκληρός όσο θα έπρεπε, άφησα μικρά παραθυράκια ανοιχτά και με καταδίωκε να με ξανασκεπάσει (γιατί τέτοια μητέρα Τερέζα δύσκολα βρίσκεις η αλήθεια είναι).

Κατάφερα και το διωξα όμως κι έμεινε μια εκκρεμότητα. Μικρή. Αλλά ρε μάτια μου έπρεπε να λυθεί. Δεν ήθελα να χαριστώ.

Και τώρα ξέρω 10000000000% τι σκάρτο πράγμα έβαλα κάτω απ τις μικρές ενδεχομένως φτερούγες μου. Ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος πέρα από άσβεστο μίσος δεν μπορεί να αισθανθεί τίποτε άλλο για μένα. Άσβεστο που τον κατατρώει σα σκουριά. Τρόμαξα. Δεν το περίμενα τόσο πολύ. Αλλά ευχαρίστησα το Θεό που γλίτωσα.

Ουφ φιλενάδα, σκόνη ήταν, σκόνη έγινε κι εγώ μ αρέσει που το ξεκαθάρισα οριστικά...

Υ.Γ. Ο τίτλος από τραγούδι της αγαπημένης Δήμητρας Γαλάνη, αν δεν το χεις ακούσει ψαξτο ρε φιλενάδα, λεει τρελλά

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Βλέφαρό μου, σκαλιστό, αχ τυχερό μου

Ήρθα βρε φιλενάδα, ήρθα σήμερα το πρωί ξανά στης πρωτευούσης τις μαγείες, στης Αττικής το Άστυ το κλεινόν (ελπίζω να γράφεται έτσι, αν όχι διόρθωσέ με, τιμώρησέ με, μαστίγωσέ με, πέτα με στα βράχια και κάνε μου εν κατακλείδι ό,τι θες), ήρθα βρε μάτια μου γλυκά, μπορώ να επιστρέψω άμεσα στης συμπρωτευούσης και συμβασιλευούσης τα στενά; Μπορώ; Δεν μπορώ, πρέπει να εργαστώ το δύστυχο μυρμήγγι, πρέπει βρε κούκλα μου γιατί οι λογαριασμοί τρέχουν πιο γρήγορα κι από εκείνη τη μύτη, ξέρεις ποια, τη συναχωμένη στη διαφήμιση, θυμάσαι ε; Όχι; Τιμωρία.

Ωραία ήταν μάτια μου εκεί, έριξα κάτι ύπνους ασύλληπτους, πρέπει να είναι το κλίμα, δεν εξηγείται, εδώ πάνω από 6 ώρες δεν κοιμάμαι, εκεί μετά τις 10 με ξυπνούν με το ζόρι και νυστάζω ακόμα (άσε που το μεσημέρι ρίχνω κι έναν τρίωρο beauty sleep να στρώσει ο δέρμας - λέμε τώρα γιατί δεν στρώνει ούτε με οδοστρωτήρα στην ηλικία μου...

Τι λέγαμε; α, ναι. Που λες δεν έφαγα ούτε Τερκενλή, ούτε Κωνσταντινίδη, ούτε τίποτα τέτοιο παχυντικό, ο αγώνας δεν ξέβρω αν δικαιώνεται αλλά τουλάχιστον συνεχίζεται (αν και τα προκοίλια είναι ήδη εμφανώς μικρότερα, άντε να τα εξαφανίσω πάλι όπως το καλοκαίρι και μετά θα σου πω εγώ τι θα του κάμω του Κωνσταντινίδη), κάτι μπιφτέκια και στήθια κοτοπούλου με κουνουπίδια και μαρούλια, και κανα μανταρίνι να φύγει η κουνουπιδίλα απ το στόμα που δεν φεύγει εύκολα η άτιμη, δεν φεύγει...

Και κάθε απόγευμα που ξυπνούσα, που λες, με το στόμα παπούτσι απ τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο, την ήθελα την πάστα μου, άρχιζα τη γκρίνια και με μπουκώναν μανταρίνι να το βουλώσω. Αν μη τι άλλο δεν θα πάθω σκορβούτο αυτήν την περίοδο, that's for sure φιλενάδα, that' s for sure...

Αλλού όμως ήθελα να επικεντρωθώ βρε μάτια μου, μη με μπερδεύεις βρε συ, ήθελα να σου πω για την κούραση που έχω σήμερα μιας και πήρα το τρένο των 5.10 το πρωινό. Ξέρεις ε; ξύπνα στις 4.20, ντύσου γρήγορα γρήγορα γιατί ειδικά σήμερα πνέει κι αυτός ο βοριάς που τ αρνάκια παγώνει (και τις προβατίνες και ό,τι τέλος πάντων κυκλοφορεί ελεύθερο έξω εκεί), τρέχα (όχι περπάτημα, δεν παίζει) στο σταθμό, μπες στο βαγόνι, περίμενε μέχρι να βάλουν μπρος τη μηχανή να πάρει μπρος και η θέρμανση (κάθε φορά αναμμένη είναι, σήμερα τι ακριβώς περίμεναν και την άναψαν τελευταία στιγμή δεν γνωρίζω-δεν απαντώ, υποψιάζομαι ότι ήθελαν να μας (με) σκληραγωγήσουν, να αποφασίσεις να γύρεις το παγωμένο σου κεφάλι μπας και κοιμηθείς αυτές τις ώρες του χαράματος. (In the wee small hours of the morning που έλεγε και ο Φράνκης με τεράστια επιτυχία).

Και τσούφου τσούφου, και τσούκου τσούκου και η φωνή στα μεγάφωνα κάθε φορά που καταφέρνεις να αλλοιθωρήσεις λίγο και ν αρχίσει να τρέχει το σαλάκι γλυκά γλυκά στο πηγουνάκι να σε ενημερώνει:

Πλατύ (μα ποιος θέλει να κατέβει στο Πλατύ και γιατί; Είναι το Πλατύ τόσο πλατύ όσο λέγεται ή είναι ένας ακόμα αστικός μύθος;)

Κατερίνη (Κατερινάκι, είσαι της ζωής τ' αεράκι)

Λάρισα (Κυρίες - Κύριοι η ΛΑΡΙΣΑ - το χω ζήσει και αυτό, αυτήν την εκφώνηση που ψαρώσαμε όλοι και περιμέναμε να ανοίξει η αυλαία να βγει η Λάρισα με κομπινεζόν το λιγότερο ν αρχισει τα λικνίσματα)

Παλαιοφάρσαλος (ο Νεοφάρσαλος γιατί δεν αναφέρεται; Ο παλιός είναι αλλιώς και στις τοποθεσίες;)

Δομοκός (κατίκι και αλλαγή μηχανής. Έχουμε μάθει τον υπέροχο Δομοκό πολύ καλά γιατί κατεβαίνουν τα χαρμάνια -εμού περιλαμβανομένου- για το σιγαρρέτο τους)

Λιανοκλάδι (τι φύεται στο Λιανοκλάδι; Γιατί μια τοποθεσία να λάβει το όνομά της από το κλαδί το λιανό; Ο Γιώργος ο Λιανός τι έχει να πει επί του θέματος;)

Τιθωρέα (ανάμνηση, πέρσι κάποια στιγμή σταμάτησε το τρένο για αδιευκρίνιστους λόγους για 45 λεπτά και ξυλιάσαμε)

Λειβαδιά (Λειβαδιά Λειβαδιά εσένα έχω στην καρδιά, Λειβαδιά Λειβαδιά θα σε κλέψω μια βραδυά)

Θήβα (η επτάπυλος κι επτάλοφος, η γη του Οιδοίποδος, η γη του κρεμμυδιού πια)

Οινόη (rave party και η μάνα ρέιβερ να καταγγέλει)

ΣΚΑ (σκα σκα σκα σκα σκα σκα σκα σου σου)

Σταθμός Λαρίσης (επιτέλους τέλος)

Οπότε, όπως αντιλαμβάνεσαι φιλενάδα δεν σε αφήνει και πολύ να κοιμηθείς ο μηχανοδηγός, δεν σ αφήνει γιατί τι να κάνει κι αυτός, δεν έχει μόνο εσένα μέσα να το κάνει Θεσ/νίκη-Αθήνα χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, έχει και κόσμο που ανεβαίνει απ τον Παλιοφάρσαλο και κατεβαίνει στην Οινόη. Τι να κάνει ο έρμος. Αν ήθελες να κοιμηθείς ας έπαιρνες το απογευματινό να κοιμόσουν σπίτι σου. Τώρα λιποθύμα!

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Γλύκα γλύκα γλυκειά μου

Ρε φιλενάδα μου γλυκειά, δεν αντέχω άλλο, στο λέω να το ξέβρεις, να το καταλάβεις, να το νιώσεις.

Τι θα μου πεις πάλι, τι δεν αντέχεις βρε γκρινιάρη που το ένα σου μυρίζει, το άλλο σου βρωμάει συνέχεια; Βρέχει; Θες ήλιο. Έχει ήλιο, θες συννεφιά γιατι ιδρώνεις. Κάνει ζέστη; Πνίγεσαι. Κάνει κρύο; Το δαγκώνεις. Πας ταξίδι; (εκεί δεν γκρινιάζεις, εκεί σ αρέσει ε; Άτιμο παιδί).

Βρε δεν αντέχω σου λέω, θέλω να φάω γλυκό. Θέλω να φάω μια σοκολάτα 200 γραμμαρίων, ξέρεις εκείνο το τούβλο που μπορείς με μερικά τέτοια να χτίσεις ολόκληρο οροφοδιαμέρισμα και να σου περισσέψει και για εξοχικό, με τα ολάκερα φουντούκια, να λιγωθώ, να πνιγώ απ τη γλύκα, να μην μπορώ να μιλήσω απ την ηδονή.

Θέλω μια μους σοκολάτας, όχι ένα μπολάκι, μια γαβάθα ολόκληρη, με τριμμένα μπισκότα για να γλυκάνει κι άλλο, με σως (σοκολάτας) για να γλιστράει και κανα φουντουκάκι ή εναλλακτικά μυγδαλάκι, για να σπάει η σοκολατίλα. (Στάσου, μύγδαλα).

Βρε συ σου λέω, θέλω ένα ταψί μιλφέιγ, εκείνο εκεί που φτιάνει αυτός ο άτιμος ο Κωνσταντινίδης, ή ακόμα καλύτερα από αυτό το ζαχαροπλαστείο το Δεν Θυμάμαι Πως Το Λένε στην Πλάκα της Μήλου. Πω ρε φιλενάδα, το θυμάσαι αυτό το άτιμο; Το φτιαχνε μπροστά μας, στα μούτρα μας μπρος χτιζότανε το 8ο θάυμα του κόσμου και μετα το καταβρόχθιζα με μανία σαν τράπεζα που δεν έχεις να της πληρώσεις το δάνειο. Πω πω, τίγκα στην κρέμα την αρωματικιά και στην ζάχαρη την άχνη... και η σφολιάτα τραγανή τραγανή σαν μικρο πιπίνι που το ροκανίζεις σιγά σιγά και βασανιστικά.

Θέλω φράουλες με σαντιγί, θέλω τσουρέκι Τερκενλή, θέλω θέλω θέλω...

Θέλω σου λέω ρε κούκλα μου αλλά δεν μπορώ. Κάνω αυτή τη διατροφή, ξέρεις αυτή που τρως ψητό και κουνουπίδια και μπρόκολα και φρούτα... Ατιμε μεταβολισμέ, που άλλους τους ανεβάζεις στα ουράνια και άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα, πάλι με μανταρίνι θα τη βγάλω...

(Ένα ζελεδάκι ανανά κάνει να φάω γιατρέ μου; Λυγμ, κλαψ)

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Είχα τ' όνειρό μου, το ποδήλατό μου

Βρε κούκλα μου, βρε ομορφιά μου, βρε μάτια μου πανέμορφα τι με ήβρε πάλι το δύστυχο σήμερα.

Σηκώθηκα που λες το πρωί (6.15 μην ξεχνιόμαστε) και κοιτάζω έξω απ το παράθυρο. Υγρά τα πάντα και κρύο κρύο κρύο. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση κι επειδή όπως οφείλω να ομολογήσω δεν είχα και καθαρό μυαλό μετά απ τα γεγονότα τα χτεσινά που μου μαύρισαν την καρδιά (τέλειωσε αυτό το δράμα, όλα καλά το θέμα ας θεωρηθεί λήξασα) μάλλον δεν πήρα τη σωστή.

Το δίλλημα είχε ως εξής, αμάξι ή ποδήλατο; Εσύ τι θα έκανες σήμερα μέρα που ναι; Ε, εγώ έκαμα το αντίθετο. Νίφτηκα που λες, ντύθηκα αρκούδος, ποδέθηκα τ' αθλητικά, έβαλα σκουφί (καλά να με δεις με το σκουφί το μπορδοροδοκόκκινο να πεθάνεις - αλλά αυτό έχω, αυτό εμπιστεύομαι), έβαλα και την τσάντα την αθλητικιά στους ώμους όπου μέσα είχα την Άρτα, τα Γιάννενα και την αρχαία Δωδώνη με πλήρη θίασο να ερμηνεύει Λυσσιστράτη, πήρα το όχημα το δίτροχο και βγήκα στο χιονιά.

Τσάκα τσούκα τα πενταλάκια, σιγά σιγά γιατί είχα κάνει και τα τσιγαράκια μου πριν φύγω με τους καφεδάκους μου έτσι ν' ανοίξει το πλεμόνι, φτάνω γυμναστήριο με τα μούτρα πιο κόκκινα κι απ το σκουφί κι ελαφρά ιδρωμένος... Όλα καλά και ανθηρά κι έκανα και το πρόγραμμά μου κανονικά.

Τελειώνω, κάνω το ντουζάκι μου με χλιαρό νερό γιατί για κάποιο λόγο δεν είχε ζεστό έως και  καυτό που χρειαζόμουν, το δαγκώνω ελαφρά, σφίγγει το δέρμα, ντύνομαι, αρωματίζομαι, ξαναμαναποδένομαι και βγαίνω έξω να πάρω το όχημα να πάω στη δουλειά (με μια στάση στην παρακείμενη λαϊκή για ντομάτες και κουνουπίδι - κάνουμε και διατροφή βλέπεις μετά τα εορταστικά δείπνα και τις kidney pies) και ανακαλύπτω ότι βρέχει.

Βρέχει σου λέω, βρέχει. Όχι αυτό το τσουρ τσουρ που έριχνε χτες, λεπτοκαμωμένα αιωρούμενα σταγονίδια, στενότερος συγγενής της ομίχλης παρά της βροχής, βρέχει καρέκλες. Ανάβω τσιγάρο (είμαι κάτω από υπόστεγο) και προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός - ότι θα γίνω μούσκεμα και ότι είμαι ηλίθιος που πήρα το ποδήλατο. Δαγκώνω αισθησιακά τα χείλη, το παίρνω απόφαση και βγαίνω στους χειμμάρους... Αρχίζω και πεταλίζω μανιωδώς για να φτάσω γρηγορότερα - περνάει ένα ζώο με το αμαξάκι το πειραγμένο πρωινιάτικο δίπλα μου και με λούζει απ την κορφή μέχρι τα νύχια. Δεν έβρισα, είχα μείνει αποσβολωμένος... Να μην στα πολυλέω φτάνω στη δουλειά μουσκίδι, ακόμα και το βρακί μου είχε νερά.

Με τούτα και με κείνα κάποια στιγμή αφού είχα νιώσει την υγρασία στο πετσί μου όλη μέρα ανακάλυψα ότι μάλλον στέγνωσα. Και χάρηκα. Και μετά συνειδητοποίησα ότι σε λίγο θα πρέπει να φύγω. Μεσ στη βροχή. Με το ποδήλατο.

Βλάκα...

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Σιωπή

Περπάτησα στους δρόμους της πόλης χωρίς κανέναν ήχο. Η βροχή έπεφτε δυνατή αλλά δεν ακούγονταν οι ριπές της στο πεζοδρόμιο, τα ρυάκια της στο δρόμο, οι στάλες της στα φύλλα. Ο αέρας δυνατός, μαστίγωνε με βία το πρόσωπό μου, έκανε τα κλαριά των δέντρων να χορεύουν μανιασμένα γύρω του, έπαιρνε στο διάβα του σκουπίδια και φύλλα ξερά, μου πάγωνε το πρόσωπο και την ψυχή - χωρίς να ακούγεται ούτε ένα θρόισμα.

Πέρασα δίπλα από ένα μπαράκι, μικρό, όμορφο, γεμάτο κόσμο να διασκεδάζει, να πίνει, να γελά, μια όμορφη κοπέλα λικνιζόταν στους ήχους μιας αισθαντικής μελωδίας που δεν μπορούσα να ακούσω. Ούτε μια νότα δεν έχασε το διάβα της για να με πλημμυρίσει ομορφιά.

Έφτασα στη θάλασσα. Σκοτεινή και ανταριασμένη, χειμωνιάτικη, μεγαλειώδης και πεντάμορφη, χιλιάδες φώτα καθρεφτίζονταν μέσα της αλλάζοντας θέση συνεχώς - τα κύματά της τεράστια και άγρια πέθαιναν με βία στα βράχια αλλά δεν υπήρξε ο παραμικρός ήχος για μένα, μου έδινε το μεγαλείο της χωρίς να μου το τραγουδά.

Πλησίασα ένα ζευγάρι πιασμένο χέρι χέρι, όμορφοι, νέοι, ερωτευμένοι. Του μιλούσε γλυκά, έβλεπα το πρόσωπό της να λάμπει κι εκείνον να γελάει με ένα γέλιο που φώτιζε το πρόσωπό του. Κανένας ήχος. Κανένας.

Έκατσα στο βράχο απελπισμένος και σε είδα.
Είδα τη μορφή σου απέναντί μου, ήταν σα να σουν εκεί.
 Με κοιτούσες απλά, δεν κινήθηκες καθόλου.
Άνοιξα το στόμα να σου μιλήσω, να σου πω όλα αυτά που είχα στο μυαλό μου, να σε κάνω να γελάσεις, να σε κάνω να με αγαπήσεις ξανά αλλά γύρισες κι έφυγες.

Τα βήματά σου δεν ακούγονταν.

Σιωπή.

Επιμύθιον.
Ακούω μόνο την καρδιά μου. Τίποτε άλλο. Έχω μόνο το δώρο σου πια.

Σιωπή.

Παιδκά Παιχνίδια

Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως...

και κάπως έτσι η υπέροχη μπλογκοβασίλισσα Koueen με προσκάλεσε να παίξω κι εγώ το πρώτο μου blogoπαίχνιδο με θέμα 10 αγαπημένα πράγματα. Βέβαια έχω κάνει πρόσφατα ανάρτηση με κάτι παρόμοιο αλλά επειδή έχει συγκεκριμένες κατηγορίες το παιχνίδι, για πάμε να δούμε!

1. Αγαπημένη στιγμή
Όλο το 2011 ήταν γεμάτο αλλά μου φαίνεται θα ξεχωρίσω ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στο Μιλάνο, σε ένα καφέ απέναντι απ το Duomo την ώρα που έδυε ο ήλιος κι έβαφε το ναό σε αποχρώσεις γαλάζιου και ροζ και είχα εκστασιαστεί



2. Αγαπημένο άρωμα
Αυτήν την περίοδο το Homme του Dior



3. Αγαπημένο φαγητό
Κεφτέδες. Τους λατρέυω, είμαι κεφτεδοφάγος μέχρι απελπισίας...



4. Αγαπημένο γλυκό
Μια πετυχημένη μους σοκολάτας, είτε σκέτη είτε σε τούρτα, οφείλει δε, για να είναι πετυχημένη να είναι αφράτη και αρωματκή...



5. Αγαπημένο ποτό
Αφρώδης οίνος Asti Martini, ειδικά αν συνοδεύεται με φράουλες απλά πεθαίνω




6. Αγαπημένο βιβλίο
Ursula Le Guin - Το Αριστερό Χέρι του σκότους. Επίσης όποιο διήγημα της Tanith Leigh έχει πέσει στα χέρια μου κατά καιρούς




7. Αγαπημένο τραγούδι
Αν και κατά καιρούς κολλάω με διάφορα αυτό εδώ θα μείνει για πάντα



8. Αγαπημένη σειρά
Έπαθα πλάκα με το American Horror Story που μου συνέστησε το πτηνό, απλά υπέροχη



9. Αγαπημένη έξοδος
Μαζί σου στα στενάκια της Ρώμης



10. Αγαπημένη διαδρομή
Βόλος - Αγ. Ιωάννης Πηλίου... απλά μαγευτική και αξεπέραστη



Και μετά από όλα αυτά θα ήθελα να προσκαλέσω τους εξής φίλους
Theorema
ria
Το αγαπητό πτηνό (Πιγκουϊνος)
Αθηνά
Ρειμόντ Αρμάν Με Μαγιό
Partali
vanilla
bLoGirl

και φυσικά όποιν άλλον το επιθυμεί

Υ.Γ. Coula δεν σε προσκαλώ, το έχει ήδη κάνει η μεγαλειοτάτη

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Άνθρωποι Μονάχοι

Αχ ρε φιλενάδα, τι την εθές κι εσύ αυτή τη ρημάδα την πανσέληνο; Αυτή λέει ευθύνεται για τα μύρια όσα συμβούν σήμερα, αυτή η αδικιορισμένη φταίει για όλα, εμείς, λέει, έρμαιο στις κακόβουλες προθέσεις της, απλά πιόνια και μαριονέττες στα αδίστακτα χέρια της.

Λιμοί, πνιγμοί, καταποντισμοί; Μπα, ένας σεισμός 3 ρίχτερ κάπου βόρεια και ένα ρήγμα μέσα μου. Για μια κουβέντα, για μια κουβέντα που την είπα με αγάπη κι ενδιαφέρον αλλά δυστυχώς παρερμηνεύτηκε, γιατί βλέπεις ρε κούκλα μου δεν έχω αποδείξει ποιος είμαι τόσον καιρό, από μια κουβέντα κρέμεται η ισορροπία μας και η ευτυχία μας...

Το λεγε και η Άλκηστις πριν αρχίσει να διαφημίζει δάνεια, το λεγε η χριστιανή, δεν το λεγε; Δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές... Και με ξέρεις εσύ ρε φιλενάδα, είμαι άνθρωπος συζητήσιμος, άνθρωπος που θα κάτσω να το ακούσω το παράπονό σου κι αν έχω κι άδικο, που έχω πότε πότε κι εγώ, άνθρωπος είπαμε ότι είμαι δεν είμαι θεός του Ολύμπου ή άλλης βουνοκορφής, θα το παραδεχτώ και θα φροντίσω να επανορθώσω - αν μη τι άλλο σε κείνους π αγαπώ... αλλά, βλέπεις δεν είναι και αυτό αρκετό για όλους, κάποιοι δεν έχουν την υπομονή να πουν τι τους ενόχλησε να τη βρούμε την άκρη, μίτος είναι - ξετυλίγεται, κάποιοι απλά αντιδρούν χωρίς να αφήσουν περιθώρια απάντησης.

Κι έρχομαι και σε ρωτάω γιατί δεν ξέρω ρε φιλενάδα, πες μου τι να κάνω που γέρασα κι ακόμα τέτοια τραβάω. Τι να κάνω; Πάλι το μαλάκα; Μήπως να θυμώσω; (που βράζω, ναι μεν αλλά δεν το έχω εξωτερικεύσει ακόμα). Κι αν θυμώσω να τα κάνω γυαλιά καρφιά κι όποιον πάρει ο Χάρος; Δεν γνωρίζω πραγματικά.

Ξέρεις τι ξέρω μόνο; Ότι νιώθω πτώμα και θέλω να κοιμηθώ, αλλά ξέρω ότι όταν ξαπλώσω δεν θα με παίρνει ύπνος... Α ρε φιλενάδα, γαμώ την πανέληνό μου γαμώ μέσα...

Υ.Γ. Και ξέρεις ποιος θα την πληρώσει στο τέλος ε; Ξέρεις εσύ κι αυτό είναι το αστείο!

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

These are a few of my favorite things

Έτσι βρε φιλενάδα για να ξορκίσουμε λίγο τη μιζέρια και τη γκρίνια - που πίστεψέ με σήμερα παραέχει γίνει το κακό, αλλά τριήμερο έρχεται και ταξιδάκι όμορφο οπότε χεσμένους τους έχω και αυτούς και τη μιζέρια τους - είπα να μιλήσουμε για κάτι όμορφο, έτσι να ταξιδέψουμε λίγο, τι λες;


Είπα να μοιραστώ μαζί σου μερικά από τα πιο αγαπημένα μου πράγματα κι άμα θες να μου πεις κι εσύ τα δικά σου βρε κούκλα μου, έτσι για το καλό!


• Ο Ύπνος
πεθαίνω απλά, είναι η υπέρτατη απόλαυση, μ' αρέσει τόσο πολύ να κοιμάμαι, ειδικά το χειμώνα, χουχουλιάζοντας κάτω απ το ζεστό μου πάπλωμα ενώ έξω ο βοριάς τ' αρνάκια παγώνει...


• Το σεξ
Μ' αρέσει το σεξ, μ αρέσει το σεξ, μ' αρέσει μ' αρέσει το σεξ - πειράζει;


• Το φαγητό
Όχι τόσο πολύ τα γλυκά (που και αυτά μ' αρέσουν ειδικά εκείνα τα κρεμμώδη - τα ταψιού δεν με συγκινούν), όσο το φαγητό. Το καλό φαγητό. Το εύγευστο φαγητό. (Δεν έχω ελπίδα για αδυνάτισμα φιλενάδα, άστο, καμμένο χαρτί σου λέω μην το ψάχνεις).


• Η Μίνα
Ποια Μίνα; Μα η λατρεμένη, αυτή εδώ


• Τα ταξίδια
Είναι το καλύτερό μου, οπουδήποτε και οποτεδήποτε, στα βουνά, στις θάλασσες, στα νησιά, στα εσωτερικά, στα εξωτερικά, παντού, ακόμα και ταξίδια που τελικά δεν μου άρεσαν οι προορισμοί ή η εκάστοτε παρέα δεν τα χω μετανιώσει ποτέ. Γιατί; Μα τι ρωτάς, επειδή ήταν ταξίδια!


Αυτό το τραγούδι


• Τα μεγάλα μου τ αυτιά.
Αφού ξόδεψα σχεδόν 35 χρόνια να τα μισώ αποφάσισα ότι τ' αγαπώ πολύ, ακούνε καλά, έχουν θερμοστάτη που όταν κρυώνω υπερθερμαίνονται και με ζεσταίνουν και έχουν αποτελέσει και ρόλο αντικειμένου πόθου (αυτό κι αν δεν το περίμενα ποτέ αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να σε εκπλήσσει).


• Το χιούμορ
Επειδή η ζωή χωρίς γέλιο θα ήταν απλά ανυπόφορη, δεν θα είχε νόημα κανένα, εκτιμώ πολύ το χιούμορ και δεν αντέχω ούτε για 5 λεπτά άνθρωπο μουρτζούφλη ή άνθρωπο χωρίς αίσθηση του χιούμορ, ξέρεις αυτόν που του λες κάτι αστείο και αναρωτιέται αν του κάνεις πλάκα...


• Η θάλασσα
Η εικόνα της, ήρεμη ή αγριεμένη αλλά πιο πολύ η αίσθηση που σου χαρίζει όταν είσαι μέσα της και επιπλέεις... ό,τι πιο κοντινό υπάρχει με την αίσθηση της πτήσης (υποθέτω πάντα - δεν έχω βγάλει ακόμα φτερά σαν τη γνωστή σερβιέτα για να ξέρω).


• Το αεροπλάνο
Μιας και είπαμε για πτήσεις - μακράν το καλύτερο μεταφορικό μέσον, ειδικά αν είναι μέρα και βλέπεις κάτω τα τοπία...  έχεις δει τη Βενετία από ψηλά; Πίστεψέ με, θα τα χάσεις.


• Τις μνήμες
Καλές ή κακές, όμορφες ή άσχημες, είναι μόνο δικές μου, το πραγματικά μοναδικά δικό μου, κατάδικό μου απόκτημα που ακόμα και να το μοιραστώ μαζί σου δεν μπορείς να μου το πάρεις.


• Τους γονείς μου
Είναι αμφότεροι Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο Ι ο καθένας με το δικό του τρόπο. Τους λατρεύω πραγματικά.


• Τους φίλους μου
Τους επέλεξα και δεν με διέψευσαν, όποιος το έκανε έφαγε σουτ (σουτ λέω, τσιμουδιά).


• Το μωρό μου
Ερωτεύτηκα ρε φιλενάδα, τι να κάνω;


Τέλος
• Την εκδίκηση
Δεν την έχω γευτεί πολλές φορές, αλλά όποτε την έχω γευτεί πολύ μου άρεσε (άσε που κάτι σχεδιάζω αυτές τις μέρες, θα σου πω, χε χε χε).

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Raindrops on roses and whiskas on kittens...

Αχ ρε φιλενάδα, άλλα είχα στο μυαλό μου να σου γράψω σήμερα αλλά με προλαβαίνουν τα γεγονότα τα άτιμα ρε κούκλα μου και δεν ξέρω από που να τα μαζέψω βρε ψυχούλα μου...

Ήθελα να σου πω για το ταξίδι που πολύ το φχαριστήθηκα, ήθελα να σου πω και για άλλα όμορφα, τα favourite things που λεγε και η Μαριώ εκεί ψηλά στο βουνό πουν η μελωδία, ήθελα να σου πω για σκέψεις, αποφάσεις, για ομορφιές, για όνειρα τρελλά και πανέμορφα, για αγκαλιές και τοπία αλλά όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει ο Θεός γελάει, ne ce est pas?

Γυρνάω που λες απ τα ταξίδια και ανακαλύπτω (το χα υποψιαστεί βέβαια αλλά το χα κρυμμένο στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού μου) ότι οι εκκρεμότητες συνεχίζουν να υπάρχουν και μη σου πω ότι πληθαίνουν κιόλας...

Μα να χαλάσει ο νιπτήρας και να μπω στο σπίτι μετά από 10 μέρες και να χει νερά στο πάτωμα; Καημό το χουν τα διαολεμένα τα υδραυλικά βρε μάτια μου και χαλάνε πάντα εν τη απουσία μου; Και καλά τα νερά τα μάζεψα, τα πατάκια τα βγαλα σ αυτόν τον ήλιο τον ηλιάτορα, το βασιλιά, τ αστέρι μπας και στεγνώσουν, το βρίσιμό μου το έριξα. Τον υδραυλικό ποιος θα τον πληρώσει βρε μάτια μου που τα φαγα τα φράγκα σε γαστριμαγικές ανησυχίες (βλ. kidney pie - ότι πιο αηδιαστικό έχω γευτεί στην πολυτάραχη ζωή μου μετά τις μπάμιες, αλλά αυτό θα μπει ενδελεχώς σε άλλη ανάρτηση θέλω να ελπίζω αν τη βγάλω ζωντανός την ημέρα), σε εξόδους και σε μαγνητάκια; (καλά πήρα και κάτι βρακιά που τα χανε σε έκπτωση, το παραδέχομαι).

Και μετά από αυτό όλα καλά; Όχι βέβαια, χάλασε και το αυτοκίνητο, δουλεύει δηλαδή αλλά κάτι δεν πάει καλά και με δαύτο και πρέπει να το πάω συνεργείο, δεν πρέπει; Να μ αφήσει δηλαδή όπως κάποτε θυμάμαι στην αριστερή λωρίδα της Εθνικής (είμαι και γκαζιάρης ο άτιμος) με 1000 μαλάκες να κορνάρουν στο μαλάκα που προσπαθούσε μέσα στο χάος να σπρώξει το αμάξι ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ διότι κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει και αφού ζω ακόμα και το διηγούμαι πάλι καλά... όχι δεν μπορώ να το διακινδυνεύσω αυτό, πρέπει να το φτιάξω το ρημάδι...

Άσε που τέλειωσε και το κωλόχαρτο και πρέπει να τρέχω στα μπακάλικα να πάρω άλλο - και βαριέμαιιιιι!

Κι εκεί που τα αντιπαρέρχομαι όλα αυτά καθώς και άλλα μικρά μικρά που συμβαίνουν έτσι απλώς για να μου σπάσουν τα νεύρα, έρχομαι στο χώρο εργασίας μου και πέραν της καθημερινής μαλακίας που χρόνια τώρα έχω συνηθίσει, με ενημερώνουν ότι αναλαμβάνω και νέα καθήκοντα για τα οποία δεν έχω ιδέα αλλά τα αναλαμβάνω παρόλα αυτά και μην ανησυχώ που άλλη είναι η δουλειά μου και θα κάνω (και) άλλα χωρίς φυσικά καμία αύξηση στις αποδοχές μου έτσι; Όχι, να προσεύχομαι κιόλας να μην έχω μείωση ή απόλυση.
Και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Και είμαι και σε δύσκολη ηλικία.
Ηλικία εμφράγματος τη λένε και καπνίζω και σαν φουγάρο (όχι δεν πάγωσε τελικά η τσιμινιέρα, σταθερά 2 πακετάκια ημερησίως για πλάκα), και πόσα ν αντέξω γέρος άνθρωπος ρε μάτια μου πανέμορφα; Πόσα;

Υ.Γ. Α και μην ξεχάσω βρε κούκλα μου, μη μου πεις να μην παραπονιέμαι γιατί είμαι τυχερός που έχω ακόμα τη δουλίτσα μου ενώ τόσος κόσμος είναι άνεργος, γιατί δεν θες να τσακωθούμε, θέλεις;

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Αντί ανάρτησης...

...και για όσους δεν την είδαν αυτή είναι η ιστορία μου που πήρε μέρος στον Couloδιαγωνισμό!
Άντε και του χρόνου (συγχαρητήρια στα 2 παιδιά που κέρδισαν και φυσικά στην υπέροχη Coula που τον διοργάνωσε)



Τηλεφωνητής

Έλα βρε, εκεί είσαι; Σήκωσέ το το τηλέφωνο, αμάν αυτή η παλιομηχανή, καλά Χριστούγεννα βρε, σήκωσέ το σου λέω - δεν θες καλά θα στα πω έτσι και είμαι σίγουρος πως με ακούς.

Έχω τρελαθεί στο τρέξιμο σήμερα, δεν σταμάτησαν και τα κουδούνια να χτυπάνε για τα κάλαντα, τα κερνάω μελομακάρονα που μου έφερε η γειτόνισσα μαζί με τα ψιλά, τι να τα κάνω ρε συ, να τα γλυκάνω λίγο, νηστικά είναι τα περισσότερα, βλέπεις στα ματάκια τους μια θλίψη... άστα, άρχισε και να χιονίζει απ το πρωί, πέφτουν τώρα πιο χοντρές οι νιφάδες, έχει χρόνια να ρίξει εδώ, θυμάσαι τότε που είχε ξαναχιονίσει πριν 4 χρόνια και σ έσερνα στο έλκηθρο κάτω στον κήπο; Τότε που είχε έρθει και η μάνα μου και την έπιασε μανία με τα ασημικά που μου χε αφήσει η  γιαγιά, λαμπίκο το κανε το κηροπήγιο, τώρα πάλι άρχισε να μαυρίζει. Σαν την ψυχή μου ρε συ.

Που είσαι; Εκεί είσαι γιατί δεν το σηκώνεις; Γιατί επιμένεις να μην μου μιλάς; Το ξέρω ότι είσαι εκεί, στο σπιτάκι σου, το καταφύγιό σου όταν θες να είσαι μακριά από μένα. Σήκωσέ το σε παρακαλώ, συγχώρεσε με ρε συ... σε παρακαλώ. Πάρε με μετά, δεν είσαι με άλλον έ; πάρε με να μου πεις τουλάχιστον καλά Χριστούγεννα...

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Αρχιμηνιά

Τι κούραση βρε φιλενάδα αλλά τι γλυκειά, γλυκειά κούραση! Ταξίδι υπέροχο, παρέα θαυμάσια, προορισμός εξαιρετικός, οι φετινές γιορτές ήταν πραγματικά ξεχωριστές βρε κούκλα μου, με πολύ περπάτημα, πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις μέχρι την μέρα της επιστροφής που άλλαξα 3 πόλεις και 2 μέσα... πτώμα σου λέω, πτώμα αλλά γεμάτος εμπειρίες και ξεκούραστη ψυχή.

Μπήκα μόνο για να σου ευχηθώ καλή χρονιά ματάρες μου όμορφες, καλή κι ευτυχισμένη, με υγεία, με αγάπη, με δημιουργικότητα, με φίλους καλούς κι εραστές καλύτερους, με οικογένεια λατρεμένη και ζωή ονειρεμένη, μην με κάνεις να στα ξαναλέω ψυχούλα μου, στο χω πει, στο χέρι σου είναι όλα, ζήστην αυτήν την χρονιά γιατί θα ναι μοναδική, κάντην δική σου και πέρνα την όπως εσύ καλύτερα ξέρεις και μπορείς!

Και μην ξεχνάς στις αναποδιές, ε; Εδώ είμαι και σ αγαπώ ρε μάτια μου, άντε Χρόνια Μας Πολλά!!!