Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Μικρός οδηγός για ταλαίπωρους οδηγούς



Η φωτογραφία δανεισμένη από το υπέροχο thekrambrulee

Ένας μικρός αλλά χρήσιμος οδηγός ψυχικής υγείας για εκείνους που κυκλοφορούν στην πόλη με αυτοκίνητο.

Αλλά πρώτα μια μικρή εισαγωγή για να με εννοήσεις. Λοιπόν φιλενάδα, εσύ μπορεί να ταξιδεύεις σε μέρη εξωτικά και χιονισμένα, αχ πόσο σε ζηλεύω, μπορεί επίσης και να μην οδηγείς και να αφήνεις επαγγελματίες του είδους (βλ. οδηγούς λεωφορείων, ταξί, μετρό, ηλεκτρικού, φίλους) να σε μεταφέρουν, αλλά εγώ οφείλω να σου διδάξω λίγη απ την αγέρωχη σοφία μου που απέκτησα με τα χρόνια. Βλέπεις, μπορεί να σου χω πρήξει το απαυτό με το ποδήλατο και τα τρένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι επειδή οδηγώ απ' το 89 κι επειδή το κατέχω το θέμα, ίσως να έχω κάτι παραπάνω να σου πω. Ίσως.

Αν αναρωτιέσαι δε πως μου ήρθε, να σε ενημερώσω ότι επειδή χτες το πρωί κατάφερα να "διαλύσω" το ποδήλατο κι επειδή για να έρθω στη δουλειά πρέπει να χρησιμοποιήσω έναν ανεκδιήγητο συνδυασμό Μ.Μ.Μ. και δεν μπορώ πραγματικά (ε λοιπόν, όσο είχαμε ανάδρομο μια χαρά περνούσα, αυτές τις 2-3 μέρες πού φυγε όλα στραβά μου πάνε, φέρτε τον ανάδρομό μου πίσω), χτες και σήμερα πήρα το αυτοκίνητο. Έτσι λοιπόν, ξύπνησαν μνήμες μέσα μου και μου δημιουργήθηκε η ανάγκη και οίστρος για τις παρακάτω συμβουλές:

1. Αν βρίσκεσαι σε αφόρητη ακινησία, κάπου στην Εθνική (εκείνο το έρμο το ποτάμι, ξέρεις), την Κηφισίας, την Κατεχάκη ή ακόμα και την Αττική Οδό (την οποία έχεις χρυσοπληρώσει για  να ακινητοποιηθείς θα ήθελα να σου υπενθυμίσω) και αρχίζουν να σου ανάβουν τα λαμπάκια, μην αρχίζεις να βρίζεις την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες Έλληνας. Βγάλε τον καπνό απ την τσέπη και ξεκίνα να στρίβεις τσιγάρο. Με το που θα ρίξεις τον καπνό στο χαρτάκι, η κίνηση ως δια μαγείας θα ομαλοποιηθεί και θα αρχίσουν να σου κορνάρουν οι από πίσω με αποτέλεσμα να σου φύγουν χαρτάκια - καπνοί και να μείνεις με το φιλτράκι στο στόμα για την υπόλοιπη διαδρομή. Αυτό το tip ελαφρά παραλλαγμένο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αν περιμένεις λεωφορείο και δεν έρχεται ποτέ. Με το που θα ανάψεις τσιγάρο θα έρθει.

2. Αν εκεί που οδηγείς αμέριμνος με ένα τραγούδι απ τ' Αλγέρι, τραγούδι του καμηλιέρη, στο στόμα, δεις σε αφίσα μεγάλη - σε στάση λεωφορείου, γιατί τα pisas τα καταργήσαμε μόνο και μόνο επειδή ενοχλούσαν την αισθητική των πολιτικών μας και έπρεπε να βρούμε τρόπους να καταστρέψουμε διαφημιστικές και τυπογραφεία - μια πλαστική κούκλα ανδρική - από εκείνες που πουλάνε στα sex shops για ατέλειωτη ικανοποίηση - η οποία χαμογελά πλατιά με ένα σακουλάκι πατατάκια στο χέρι, μην τρομάξεις και φρενάρεις απότομα. Δεν άλλαξαν τα ήθη, ο Σάκης είναι, ο οποίος έπεσε και αυτός θύμα κακού photoshop. Εξ' ου και η πλαστικοποίησις. Τουλάχιστον ξέρεις ότι είναι πλέον αδιάβροχος.

3. Η δεσποινίς με το smartάκι η οποία μόνο πεζοδρόμιο δεν έχει καβαλήσει να λιώσει στο διάβα της όποια γριά με καροτσάκι λαϊκής κυκλοφορεί αμέριμνη, στην προσπάθειά της να σε προσπεράσει σε δρόμο μιας λωρίδας, θα σε προσπεράσει ό,τι κι αν κάνεις. Είναι τόσο αποφασισμένη που θυμίζει εκείνους τους έρμους τους σολωμούς οι οποίοι για να αναπαραχθούν ανεβαίνουν ανάποδα κάτι καταρράχτες ίσαμε 10 μέτρα. Όποιοι δεν φαγωθούν απ τις αρκούδες, αναπαράγονται. Μην παίξεις τον ρόλο της αρκούδας, άστην να περάσει να τελειώνεις.

4. Αν είσαι πίσω από φορτηγό σε δρόμο μιας λωρίδας κι αισθάνεσαι ότι η ταχύτητα, η αισθητική και το οπτικό σου πεδίο παραβιάζονται κατάφωρα, μην προσπαθήσεις να το προσπεράσεις. Θα διατρέξεις κίνδυνο να βρεθείς μούρη με μούρη με διερχόμενο όχημα ή με την προαναφερθείσα γριά άνευ λόγου κι αιτίας. Λίγο μετά - αν το κάνεις τελικά επιτυχώς - θα είναι ένα άλλο φορτηγό, πιο μεγάλο, πιο άσχημο και με μικρότερη ταχύτητα.

5. Αν δε, σου τύχει σκουπιδιάρικο σε στενό της Ν. Φιλαδέλφειας, το οποίο θυμήθηκε να μαζέψει τα απορρίματα την ώρα που εσύ βιάζεσαι να πας στη δουλειά, έσω κοινωνικός. Πάρε χαμένους φίλους ή συγγενείς τηλέφωνο και μάθε όλα τους τα νέα των τελευταίων 15 ετών που έχετε να επικοινωνήσετε. Που ξέρεις, μπορεί ν' ακούσεις κάτι ενδιαφέρον. Εναλλακτικά, βγάλε τα κότζι μπέρια απ το τσαντικό και μασούλα να σου φύγει η απελπισία.

6. Αν από την άλλη, σου τύχει λεωφορείο κάνε ομ και φέρε τα τσάκρα σου σε ορθή γωνία. Είναι βέβαιο πως θα σταματήσει σε κάθε στάση η οποία αν κι έχει κενό να χωθεί και να περάσεις, δεν θα χωθεί, διότι ή που θα βαριέται τις μανούβρες ο οδηγός ή που θα χει παρκάρει καμιά μαντάμ για να πάει στον ιχθυοπώλη και να ελέγξει έναν έναν το γάβρο να βεβαιωθεί ότι λάμπουν τα μάτια του απ' τη φρεσκάδα. Μέτρα πόσοι βγαίνουν και πόσοι μπαίνουν και βάλε στοίχημα με τον εαυτό σου για το πόση ώρα θα κάνει ο παππούς με τη μαγκούρα να σκαρφαλώσει τα 3 απότομα σκαλιά του οχήματος. Αν αισθανθείς καλύτερα μπορείς και να κλέψεις για να κερδίσεις το στοίχημα. Αν καταφέρεις να το προσπεράσεις μη χαρείς πολύ. Κάποιο τρόλεϊ παραμονεύει λίγο παρακάτω.

7. Αν είσαι λοιπόν στη Δεκελείας, πίσω απ το τρόλεϊ και φύγουν τα μαρτζαφλάρια που του προσδίδουν ενέργεια, aka ηλεκτρικό ρεύμα, κατέβα απ' το αυτοκίνητο και άρχισε κι εσύ να τραβολογάς μαζί με τον οδηγό τα σχοινιά μπας και μπουν στη θέση τους μιαν ώρα αρχύτερα. Υπάρχει περίπτωση να γίνεις φίλος με τον οδηγό, εραστής ενδεχομένως αν ο οδηγός το τυλίγει το πούρο, και την επόμενη φορά που θα διασταυρωθούν οι δρόμοι σας να σε αφήσει να προσπεράσεις. Δούναι και λαβείν λέγεται αυτό.

8. Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που ο δρόμος αδειάζει και μπροστά σου η απεραντοσύνη φαντάζει θαυμάσια σε όλο της το μεγαλείο. Μη χαίρεσαι και μην αναπτύσσεις ταχύτητα. Εκείνο το αυτοκίνητο που ίσα που φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα είναι από σχολή οδηγών με μαθήτρια μεσήλικη κυρά που αποφάσισε να μάθει να οδηγεί σήμερα, απλά και μόνο για να σε καθυστερήσει.

9. Τέλος, γιατί το 9 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός, όταν με το καλό φτάσεις στον προορισμό σου και παρκάρεις σε θέση που ναι μεν επιτρέπεται το parking αλλά στο πεζοδρόμιο έχουν τοποθετηθεί καγκελάκια τόσο κοντά στο δρόμο ώστε να μην σου ανοίγει η πόρτα, ξεκίνα δίαιτα. Αν η πόρτα ανοίγει από 5 εκατοστά και πάνω, κάποια στιγμή θα βγεις πιο fit και δροσερός από ποτέ! Βλέπεις πως λύνονται όλα τα προβλήματα;

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Για να λυθεί η παρεξήγησις


Χτες λοιπόν φιλενάδα στενοχώρησα τη Φούλη, μια απ τις πιο αγαπημένες μου φίλες εδώ μέσα και στενοχωρήθηκα κι εγώ. Τη στενοχώρησα γιατί δεν τη βράβευσα και ζητώ συγνώμη. Επιφυλάσσομαι. Όμως η υπέροχή μου Φούλη χαρακτήρισε τον εαυτό της κάπως και αιτιολόγησε τη στάση μου πάνω σ' αυτόν τον χαρακτηρισμό, πράγμα που με στενοχώρησε ακόμα περισσότερο. Ίσως να το έκανε για αστείο, ίσως όχι, Εκείνη ξέρει. Όμως οφείλω από δω να ξεκαθαρίσω κάτι.

Φούλη μου αγαπημένη. Πρώτα απ' όλα αδικείς τον εαυτό σου παράφορα με το χαρακτηρισμό που έδωσες - ή που νιώθεις ότι σου δίνουν άλλοι - λόγω της εργασίας σου. Ανήκουμε στην ίδια τάξη, θέλουμε δε θέλουμε διακρίσεις εξακολουθούν βλακωδώς να υπάρχουν. Επίτρεψέ μου να σου πω κάποια πράγματα για μένα που ίσως δε γνωρίζεις.

Ο πατέρας μου, μεγαλωμένος σε χωριό, ήρθε στην Αθήνα στα 14 του. Παράλληλα με το σχολείο μαθήτευε σε ξυλουργείο και παρά την έντονη κλίση του στα γράμματα δεν μπόρεσε να πάρει πανεπιστημιακή μόρφωση λόγω οικονομικών προβλημάτων. Έτσι, κατέληξε ξυλουργός. Δεν λέω ότι η δουλειά του δεν τον ικανοποιούσε, λέω ότι το είχε πάντα παράπονο που δεν κατάφερε να σπουδάσει, τον έτρωγε μέχρι το τέλος, γι' αυτό και μέχρι πριν τυφλωθεί, λίγα χρόνια πριν φύγει,  ήταν συνέχεια με ένα βιβλίο στο χέρι.

Η μητέρα μου, γεννημένη επίσης σε χωριό, ήρθε στην Αθήνα στα 7 της χρόνια. Στα 11 την διέκοψαν από το σχολείο για να δουλέψει σε εργοστάσιο. Στα 18 της παντρεύτηκε τον πατέρα μου και στα 30, όταν ανακάλυψε ότι είχαμε τεράστιο οικονομικό θέμα, πήγε να δουλέψει, κρυφά απ τον πατέρα μου αρχικά, σε σπίτια πλουσίων κυριών, νεοαστών και μεγαλοαστών, σα "δουλικό". Εκεί λοιπόν, έπλενε τοίχους, σκάλες, μπάνια, τα πάντα, έχοντας πολλές φορές να αντιμετωπίσει την ξινίλα και την κακία των κυριών αυτών. Κάποιες άλλες φορές τη σέβονταν και κάπoιοι άλλοι, όταν μετά από 6 χρόνια βρήκε άλλη δουλειά απ την οποία και συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα, την παρακαλούσαν να διαθέτει κάποιες ώρες για εκείνους. Κάποιοι λοιπόν την αντιμετώπισαν σα "δουλικό", κάποιοι σαν εργαζόμενη. Στα 50 της αποφάσισε να τελειώσει το σχολείο. Το έκανε.

Ο υποφαινόμενος, μπήκε στη δουλειά απ τα 12. Στο ξυλουργείο του μπαμπά. Στα 17 χαμάλης σε αποθήκη και στα 20, παράλληλα με τις σπουδές, οικοδομή. Ο υποφαινόμενος, μπορεί πλέον να εργάζεται στον πρώην λαμπερό χώρο της διαφήμισης αλλά έχει κάνει πολλές δουλειές, από εκείνες που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει "ταπεινές". Παρόλα αυτά, ο υποφαινόμενος δεν ντρέπεται ούτε για την "ταπεινή" του καταγωγή - και αυτό γιατί ακριβώς αυτή καταγωγή τον έκανε αυτό που είναι τώρα, ούτε για τις "ταπεινές" εργασίες που έχει κάνει στο παρελθόν διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι υπάρχει μέγα ενδεχόμενο να τις κάνει και στο μέλλον. Να κουβαλήσει καφέδες, να πλύνει πιάτα, να κουβαλήσει μπάζα κ.ο.κ.

Οπότε λατρεμένη μου, όχι, εγώ δεν θα δω κανέναν σα "δουλικό", ούτε καν για αστείο. Και δεν θα το κάνω διότι εγώ δεν έχω γίνει "δουλικό" κανενός. Ούτε ο πατέρας μου. Ούτε η μάνα μου. Και είμαι βέβαιος ότι ούτε εσύ.

Σ ευχαριστώ!

Χτες όμως στενοχώρησα και τη Νάσια γιατί δεν θυμόμουν ότι είχε παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι. Βρε Νάσια, τι να πρωτοθυμηθώ γέρος άνθρωπος, ε;

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Αρκουδοκαταστάσεων βραβεία




Τι να σου πω φιλενάδα, αν και δεν είμαι bear (τρίχες έχουν βγάλει μόνο τ αυτιά μου τώρα στα γεράματα) και δεν έχω και αδυναμία στους bear (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά) η λατρεμένη μου γιαγιά Κασσιανή αποφάσισε να με βραβεύσει με ένα αξιολάτρευτο ροζ αρκουδάκι που αναβοσβήνει σα λαμπιόνι, και μιας και πλησιάζει και η γιορτή μου το βλέπω σαν ένα όμορφο δώρο, αλλά πρέπει εδώ να καταθέσω ότι με συγκινεί η κίνηση της γιαγιάς, με κάνει και φουσκώνω από υπερηφάνεια γιατί είμαι και ψωνάρα - όπως και να το κάνουμε!!! Γιαγιά Κασσιανή μου σε χιλιοευχαριστώ!

Λοιπόν η μία προϋπόθεση για να τιμήσω αυτό το βραβείο είναι να απαντήσω στα παρακάτω ερωτήματα. Πάμε;

Γιατί δημιούργησα το blog μου.

Ένας λόγος είναι ότι είμαι ψωνάρα και το παραδέχομαι. Πέραν αυτού όμως, δημιούργησα αυτό το blog-ημερολόγιο-κατάθεση ψυχής-άστα να πάνε, για έναν πολύ απλό λόγο. Ήθελα να γράψω. Ήθελα να καταθέσω με όσο χιούμορ διαθέτω, την άποψή μου για τα πάντα. Κυρίως βέβαια για τη ζωή μου. Διαβάζοντας επί 2 χρόνια άλλους υπέροχους bloggers, πολλοί απ τους οποίους δεν γράφουν πια δυστυχώς, ζήλεψα την ευστροφία τους και το λόγο τους, το χιούμορ και την άποψή τους και αποφάσισα κάποια στιγμή να προσπαθήσω. Όπερ κι εγένετο.

Βέβαια δεν είχα ιδέα κατά πρώτον τι ψυχοθεραπεία είναι αυτό το πράγμα και κατά δεύτερον πόσους σπουδαίους ανθρώπους θα γνώριζα - έστω και διαδικτυακά…

Ποια blogs επισκέπτομαι συνήθως.

Δεν θα σου κάνω λίστα, τα βλέπεις δεξιά στο blogroll μου, κάποια αγαπημένα, κάποια λατρεμένα, κάποια με διασκεδάζουν, άλλα με προβληματίζουν και άλλα τα ζηλεύω αφάνταστα. Ω, ναι, θα σου παραδεχτώ ότι πολλές φορές σκέφτηκα, μακάρι να μπορούσα να γράφω κι εγώ έτσι!

Ποια είναι τ' αγαπημένα μου θέματα.

Η καθημερινότητά μου δοσμένη με χιούμορ. Κάθε τι που μπορεί να μου κινήσει το ενδιαφέρον, από το τρένο μέχρι το telemarketing. Γέλιο να χει και όλα καλά!

Μια λέξη που χρησιμοποιώ πάντα στο blog.

Α, νομίζω ότι ξέρεις, η λέξη φιλενάδα κοσμεί σχεδόν όλα τα κείμενά μου, και αυτό γιατί αυτό το ημερολόγιο μπορεί να θεωρηθεί και ως φόρος τιμής στη φιλία. Η πιο αγαπημένη μου φίλη δεν θα μπορούσε να λείπει, δεν θα μπορούσα παρά να αναφέρομαι σε εκείνη καθημερινά!

Και τώρα, με τη σειρά μου, θα απονείμω το βραβείο σε 5 φίλους απ τη blogόσφαιρα… για να δούμε

1. Στο λατρεμένο πτηνό
Έτσι γιατί γουστάρω

2. Στη Νάσια
Φυσικά

3. Στον υπέροχο Ben
Γιατί το αξίζει (σ' αρέσουνε τ' αρκούδια;)

4. Στο γιο μου
Γιατί το αίμα νερό δε γίνεται

5. Στη Γοργόνα μου
Γιατί έτσι μου αρέσει!!!



Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό


Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στη μύτη
τι ήθελα κι έβγαινα απ το σπίτι

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό ακόμα
θα με φάει το μαύρο χώμα

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό τσουνάμι
αχ κι ο έρωτας χαράμι

Γύρισες φιλενάδα; Πέρασες καλά; Στολίστηκες, μασκαρεύτηκες, χόρεψες, έφαγες ήπιες και την Άρτα εφοβέρισες; Μπράβο φιλενάδα κι εγώ μια απ τα ίδια! Ωραίες οι Απόκριες φέτος, γεμάτες, τι πάρτι, τι βόλτες, τι λαγάνες, φέτος είχαν το καθετί κι εγώ παράπονο δεν έχω.

Πριν τις Απόκριες που λες περηφανευόμουν σχεδόν σε φίλο που φέτος τον έχει πάει πυρετός, ζάλη, βήχας κλπ ακατάπαυστα, ότι φέτος ήταν ο πρώτος χειμώνας που δεν αρρώστησα καθόλου, ούτε καν ένα μικρό φτάρνισμα, ε, κανά πονοκέφαλο που και που κι όξω απ την πόρτα. Εν τω ,μεταξύ, μού κανε τρομερή εντύπωση, μα ούτε λίγο πυρετό, ούτε ένα petitte συναχάκι να χω να γκρινιάζω; Τίποτα φιλενάδα, έχαιρα άκρας υγεία παρόλο που δεν ήμουν και το πιο προσεκτικό πλάσμα στην πλάση. Και ποδήλατο στο κρύο, και φρεσκολουσμένος έξω και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Αυτά όμως μέχρι προχτές, διότι το Σάββατο πού χαμε πάει σε πάρτι μασκέ και είχα αμφιεσθεί σε κάτι έξωμο και ξώπλατο, εκεί να να που χορεύαμε και την περνούσαμε ζάχαρη, ίδρωνα ο μεταμφιεσμένος κι έβγαινα στο μπαλκόνι, πολύ ωραίο μπαλκόνι παρεπτιπτόντως, με άπλα, για τραπεζώματα ολκής, να δροσιστώ κι επειδή παραείχε δροσιά το Σάββατο προς Κυριακή ξημερώματα, παραδροσίστηκα ο καρναβαλιστής και την Κυριακή ξύπνησα με ένα ελαφρύ βηχαλάκι και ένα μικρό γδάρσιμο το οποίο φρόντισα να καταπολεμήσω δια της ομοιοπαθητικής μεθόδου καπνίζοντας σαν το φουγάρο, διότι μια ζωή την έχουμε φιλενάδα, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας!!!

Και βολτάραμε που λες την Κυριακή, έξω στ' αγιάζι όλη μέρα, περπάτημα στης πρωτευούσης τις ομορφιές και ποτάκια και τα σχετικά και χτες που ήτο Καθαρά Δευτέρα άνοιξαν οι κρουνοί της αναπνευστική μου οδού και από αναπνευστική οδός έγινε ο Ποδονίφτης, τότε το 85 (αν θυμάμαι καλά) που έπνιξε τις γριές στη Ν. Ιωνία. Θυμάσαι; Θυμάσαι…

Ένα δράμα φιλενάδα, αν κάτι δεν μπoρώ να παλέψω αυτό είναι το άτιμο το συνάχι. Δεν το αντέχω με τίποτα, με εκνευρίζει αφάνταστα, δεν μπορώ να είμαι συνέχεια με μια μύτη να τρέχει, με μάτια δακρυσμένα συνεχώς λες και βλέπω το Love Story νυχθημερόν και αδιαλείπτως, κι ένα ύφος μαστουρωμένο από την έλλειψη οξυγόνου λες κι έχω πιει όλα τα Ζωνιανά και τα περίχωρα. Δεν μπορώ.

Κι εκεί που είμαι και φυσάω και φυσάω κι έχω κάνει τη Softex ανθούσα επιχείρηση ξανά, μού ρχεται φαεινή ιδέα, γιατροσόφι που μου χε διδάξει όταν ήμουνα μικρός και αθώος η θειά μου η Πόπη. Βάζω σε ένα μπαμπακάκι οινόπνευμα και κάνω βαθιά και απότομη εισπνοή. Φιλενάδα, αφού δε λιποθύμησα απ τον πόνο να πέσω σα σακί να με φάνε οι γάτες μου (που δεν έχω - τις αποφεύγω για τέτοιο ενδεχόμενο), πάλι καλά να λες. Πάλι καλά.

Μετά ψάχνω στα ντουλάπια και βρίσκω κάτι χάπια για το συνάχι, τα κοιτάζω με χαμόγελο μέχρις που ανακαλύτπω ότι έχουν ληξει πολύ πρόσφατα. Μπαίνω λοιπόν στο δίλημμα - να πιω ή να μην πιω - αρχικά αποφασίζω να μην πιω και πάθω τίποτα άλλο και τρέχω και άντε βρες ΕΚΑΒ μεγαλοδευτεριάτικο, κάπου ενδιαμέσως λαγάνας και χαρταετού θα τανε χαμένα, αλλά η ανάγκη υπερίσχυσε της λογικής και ήπια. Και κάπως ελαττώθηκε η καταρροή. Έλα όμως που αυτά τα χάπια έχουνε σε μένα παρενέργεια να μου καταστρέφουν τη γεύση. Εκεί, τι σουβλάκι τρώω, τι μους σοκολάτα;, το ίδιο γεύομαι. Που να με στέλνανε κριτή στο Μάστερ Σεφ μετά από χαποκατάνυξη. Όλοι στην πυρά θα ήταν τώρα. Όλοι. Και ο Μέγκουλας.

Τέλος πάντων, να μην στα πολυλογώ και σήμερα στο ίδιο χάλι είμαι, παρά τα ληγμένα και το φσου φσου στη μύτη. Αφού να φανταστείς δεν πήρα ποδήλατο γιατί δεν μπoρώ να αναπνεύσω και αναγκάστηκα να μπω σε λεωφορείο παρόλο που έχω δώσει όρκο βαρύ ότι σε λεωφορείο δεν θα ξαναμπώ. Αλλά ήμουν μαστουρωμένος και μου φάνηκε σχεδόν ευχάριστο. Σχεδόν.

Άντε φιλενάδα, καλή Σαρακοστή και υγεία. Υγεία πάνω απ όλα. Μια παστίλια πιες για τον πόνο του άλλου. Το δικό μου συγκεκριμένα.

Αααααψούυυυυυυυυ

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Ημερήσιο Πρόγραμμα


Έγερσις 6.10

Πρωινό ρόφημα (καφές φίλτρου με λίγο γάλα, μια κανάτα) 6.12-7.12

Προετοιμασία φαγητού 6.30-6.50 (τα μπιφτέκια έβαλα να ψήσω, μη φανταστείς)

Καθάρισμα σπιτιού, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, συγκομιδή σκουπιδιών, άδειασμα πλυντηρίου πιάτων  7.14-7.42

Προετοιμασία Νυφικής Παστάδας 7.42-7.51

Προσωπική Υγιεινή 7.52-8.03

Συμμάζεμα μπάνιου 8.03-8.13

Πρωινό γεύμα 8.14-8.19

Ένδυσις - Υπόδησις 8.20-8.25 (άργησα λίγο γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω τι θα βάλω…)

Συμμάζεμα τσουμπλεκίων (περιλαμβάνει: τοποθέτηση καπνού, αναπτήρος, πορτοφολιού, κινητού, φαγητού, εισιτηρίου, κολόνιας) 8.25-8.35

Άνοιγμα εξώθυρας και κουβάλημα ποδηλάτου 8.36-8.37

Ποδηλασία μέχρι τον Ηλεκτρικό 8.37-8.47

Αναμονή για το συρμό 1 λεπτό

Είσοδος στο βαγόνι με σπρωξίματα και λοξοκοιτάγματα, εμού του ιδίου και 2 αθιγγάνων γυναικών οι οποίες είχαν κάτι καρότσια SM (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις) και δεν χωρούσαμε και αναστατώσαμε τον κόσμο για να χωρέσουμε 2 λεπτά

Άφιξη αμαξοστοιχίας στον σταθμό που κατεβαίνω 9.05

Καυγάς με τις αθίγγανες για το πως θα γίνει να κατέβω 1 λεπτό.

Τσιγάρο για να περάσουν τα νεύρα 9.07-9.12

Ποδηλασία για τη δουλειά μέσω Καποδιστρίου 9.12-9.32 (όλο ανηφόρα, μην ακούσω κουβέντα)

Εργασίας έναρξις 9.42 (έφτιαξα καφέ - πάλι - κι έκανα κι ένα τσιγαράκι)

Βρώσις μπιφτεκακίων μετά κολυκυθακίων 15.05-15.15

Συνέχισης εργασίας μετά από το τσιγάρο που είναι απολαυστικότατο ως γνωστόν μετά το φαγητό 15.25



Ευσεβείς πόθοι να φύγω από δω 18.00 περίπου
Θα φύγω από δω - Δεν έχω ιδέα
Πρέπει να φύγω από δω στην ώρα μου γιατί έχω και μια αγάπη σπίτι να με περιμένει… ουφ!!!

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Ω, πολύ καλημέρα σας!


Καλημέρα καλημέρα φιλενάδα, καλημέρα αυτήν την υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα!

Τι μου κάνεις; Όλα καλά; Όλα ανθηρά κι αγγελικά πλασμένα; Έτσι, έτσι, μπήκε η άνοιξη βλέπεις, ο καιρός άνοιξε, φεύγει ο ανάδρομος σιγά σιγά, Απόκριες έρχονται, δουλειά έχουμε, ξεκινήσαμε χτες και όλα καλά και ακριβώς γι' αυτό το λόγο θα έχουμε και θέματα να γράψουμε… Διότι την ανεργία την αγάπησα η αλήθεια είναι, σε όλο της το είναι εκτός από το οικονομικό…

Α, είναι ωραία φιλενάδα να ξυπνάς το πρωί και να προγραμματίζεις τη μέρα σου σύμφωνα με τη γυμναστική, την προσωπική υγιεινή, τις βόλτες μα το όχημα, την επαφή με φίλους στη λιακάδα, ναι, είναι αναντικατάστατο δεν το συζητώ, δεν πρόλαβα να βαρεθώ βλέπεις, μόλις 2 μήνες ήταν, οριακά θα έλεγα, είχε και πολλή Θεσσαλονίκη το πρόγραμμα οπότε αντιλαμβάνεσαι - βοηθά.

Παρόλα αυτά το γεγονός ότι βρήκα δουλειά τόσο σύντομα (σύμφωνα με το πνεύμα των ημερών), με αναζωογονεί, με δροσίζει και μου αποδεικνύει αυτό που είχα ξεχάσει μεσ' στην απελπισία μου. Ότι η ηλικία και η πείρα μου στάθηκαν αρωγός σε αυτό το θέμα. Δεν έχτιζα τσάμπα καριέρα τόσα χρόνια τελικά.

Και πάμε στα καθημερινά.

Ξυπνάω που λες χτες το πρωί μετά από μια αρκετά αγχωμένη νύχτα, φτιάχνω τον καφέ και προλαβαίνω να σχολιάσω πριν τη Νάσια στον λατρεμένο Πιγκουίνο πράγμα που μου προκαλεί ρίγη συγκίνησης (σήμερα δεν είχα καλό timing, μάλλον με έχει κερδίσει…). Εκεί που πίνω ικανοποιημένος τον καφέ μου, βγαίνει η από πάνω η γριά και αρχίζει με το λάστιχο (7 το πρωί) να καταβρέχει το σύμπαν, με αποτέλεσμα:
α. Να κάνει φυσικά πολλή φασαρία
β. Να πέφτουν όοοοολα τα νερά στο μπαλκόνι μου που είχα απλώσει.

Οπότε αντιλαμβάνεσαι, βγαίνω έξαλλος και της βάζω τις φωνές, πλύντο κυρία μου, αλλά δεν χρειάζεται να πλένεις όλη τη γειτονιά ταυτόχρονα. Μα θα την πνίξω, δε θα γλιτώσει…

Ξεκινώ για τη νέα εργασία, βρίσκω τα τι και τα πως της διαδρομής ευτυχώς εύκολα (και με πολύ ποδήλατο, πράγμα εξαιρετικό με τέτοιες μέρες, άμα βρέξει θα βρούμε δυσκολίες), φτάνω, περιμένω να μου ετοιμάσουν υπολογιστή, μου τον ετοιμάζουν, αρχίζω και τη δουλίτσα σιγά σιγά και όλα καλά.

2 λεπτά - στην κυριολεξία - πριν φύγω (το ψιλομαλάκιζα για να φανώ ότι κάθομαι και λίγο παραπάνω, πρώτη μέρα, ξέρεις, θυμήθηκαν αλλαγές και κόντρα αλλαγές στη μία και μοναδική - φαινομενικά απλούστατη δουλειά - που μου έδωσαν. Αλλά φιλενάδα, έτσι είναι η διαφήμιση, τα ξέρουμε καλά αυτά τόσα χρόνια. Κάνεις ο,τιδήποτε μικρό και όλοι θεωρούν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Ουφ!

Και φεύγω που λες να πάω γυμναστήριο να κάνω ένα πρόγραμμα που δεν είχα ξανακάνει. Step Choreo το λεν και δεν είχα ιδέα. Μπαίνω στην αίθουσα, βρίσκω μια απάνεμη γωνιά, πήχτρα η αίθουσα, μπαίνει ο γυμναστής, μου λέει θα κάνεις χορογραφία; Δεν ξέρω τι θα κάνω του απαντώ και ξεκινά. Και πάνω και κάτω και δώθε και κείθε και στο πεντάλεπτο αρχίζουνε τα δύσκολα, και όλες να ξέρουν τα βήματα κι εγώ να μην έχω ιδέα. Και εκεί που προσπαθούσα να ακολουθήσω αντιλήφθηκα ότι ήμουν εντελώς αλλού ντ αλλού και τα παράτησα. Και κατέβηκα να κάνω τα ταπεινά μου βάρη και ηττημένος να επιστρέψω σπίτι. Πτώμα. Πιο πτώμα δεν γίνεται. Και τρώγω και βλέπω το Μάστερ Σεφ με μάτια γλαρά απ τη νύστα, και λέω να πέσω για ύπνο. Και την ώρα που με παίρνει ο Μορφεύς - ο απόλυτος γκόμενος - στην αγκαλιά του, αρχίζει κάποια απ την πολυκατοικία να ουρλιάζει. και λέω, Χριστέ μου, τη σφάζουν και πηγαίνω στο φωταγωγό να δω τι γίνεται. Δεν τη σφάζανε, κόσμο είχε (1 το πρωί, τς τς τς - τι ήθος) και χαιρόταν. Ελπίζω να πάθει φαρυγκίτιδα μονίμως και σύντομα. Μην την πνίξω κι αυτήν, κρίμα είναι!

Ξυπνάω το πρωί μετά από 5 ώρες ύπνου και με ελαφρύ πονοκέφαλο. Ετοιμάζομαι νωχελικά και πάω στο τρένο. Έρχεται σε 6 λεπτά ευτυχώς άνετο κι εξαβάγονο. Μπαίνω μέσα ευτυχής μόνο και μόνο για να πάθω 3 απανωτά σοκ.

Σοκ 1
Νερά χυμένα στο δάπεδο, πολλά νερά τα οποία ήταν από ψάρια γιατί βρωμοκοπούσε όλο το βαγόνι ψαρίλα, εκεί δίπλα στη Βαρβάκειο έχεις περιπλανηθεί μέρα μεσημέρι με 40° υπό σκιάν; Έτσι μύριζε αλλά τα παράθυρα ερμητικά κλειστά μην αρπάξουμε καμιά πούντα…

Σοκ 2
Ο επαίτης υπερπαραγωγή. Μπήκε Άγιο Νικόλαο και μέχρι τον Περισσό μας εξιστορούσε το δράμα του. Μέτρα. Αγ. Νικόλαος - Κάτω Πατήσια - Άγιος Ελευθέριος - Άνω Πατήσια - Περισσός. Κάποια στιγμή η γκρίνια του είχε εναρμονιστεί τέλεια μεσ' στον ήχο των τροχών στις ράγες και αποτελούσε ένα άκουσμα σχεδόν απόκοσμο. Μαγικό.

Σοκ 3
Μια δροσερή παρουσία με πολλά κιλά και φούξια κολάν (αμάν αυτά τα φούξια κολάν, κοψοχρονιά τα δίνανε;), μαύρη μπλούζα με σκισίματα παντού και όλη η πλάτη έξω σαν τη Βλαχοπούλου πού κανε τη χήρα, αλλά η Βλαχοπούλου το φορούσε σε τουαλέτα και είχε και κορμί, και μπότες τύπου UGG. Ουγκ φιλενάδα, ουγκ…

Και μετά κατέβηκα πιο πλούσιος σε εμπειρίες και ήρθα στη νέα εργασία όπου το μόνο πρόβλημα είναι το σημείο που κάθομαι που έρχονται όλοι από πίσω μου κι έχω την αίσθηση ότι θα φάω καμιά σφαλιάρα από κει που δεν την περιμένω… κατά τ' άλλα καλά!

Καλημέρα σου πα φιλενάδα; Καλημέρα!

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Συναισθημάτων πλάνη

Αγωνία:
Σήμερα ταξιδεύω - συγκεκριμένα τώρα - και αύριο ξεκινώ καινούρια δουλειά. Φιλενάδα, ένα νέο περιβάλλον μου προκαλεί αγωνία, μια θέση χαμηλότερη από εκείνη που είχα, και ο μισθός επίσης, δεν με ενοχλούν καθόλου, η αγωνία μένει μέσα μου για το καινούριο που είναι παλιό, τά χω ξαναζήσει, απλά αισθάνομαι πολύ μεγάλος πλέον για αλλαγές. Φοβάμαι λίγο αλλά αύριο θα έχει περάσει!

Απόγνωση:
Η φάτσα μιας μαντάμ που έχασε το λεωφορείο πριν λίγο. Τέτοια απόγνωση είχα καιρό να δω, έντονη σαν γευστικό πιάτο στο Μάστερ Σεφ. Μαντάμ, μη μου στενοχωρίεστε, θα ρθει άσπρη μέρα και για μας, σε λίγο θα ρθει το επόμενο... Ριλάξ, ντοντ ντου ιτ.

Θυμός:
Και βγαίνω το Σάββατο το απόγευμα απ το σπίτι να πάω Σ/Μ να πάρω γάλα και λαδόκολλα. Και σταματά πίσω μου περιπολικό. Και είναι τρεις αστυνομικοί. Και μου ζητούν ταυτότητα. Και τη δίνω. Και αρχίζει η ανάκριση.
Ποιος είμαι - ο Tremens.
Που μένω - Αθήνα.
Τι δουλειά έχω στη Σαλονίκη - Ηρθα για γουικέντ.
Γιατί ήρθα- για διασκέδαση.
Τι δουλειά κάνω- Γραφίστας.
Αν έχω αυτοκίνητο - Εχω.
Που είναι - Σπίτι μου.
Γιατί- (γιατί κλάνει το γατί) Διότι είναι πιο οικονομικό το τρένο.
Που με φιλοξενούν - Εκεί να, να.
Που πάω τώρα - Να πάρω γάλα και λαδόκολλα γιατί θα ψήσουμε γλώσσα αύριο, μην κολλήσει στο ταψί. Εντάξει δεν σου είπα να μην πας - με ρωτήσατε που πάω του απαντώ.
Εχεις βάλει την ταυτότητα στο πλυντήριο και δεν διαβάζεται;- Οχι (εσύ είσαι γκαβός και δεν βλέπεις).
Και με τούτα και με κείνα με είχαν κανά τέταρτο στο δρόμο κι εκνευρίστηκα τα μάλα φιλενάδα. Εξαλλος έγινα για την ακρίβεια.

Αναρώτηση:
Με σταματά γριά στην Εγνατίας σε αθλία κατάσταση και με ρωτά κάτι απροσδιόριστο. Ορίστε; Της απαντώ.
"Και σε ρωτώ" μου λέει. "Υπάρχει Κομμουνισμός στον ουρανό";
"Τι να σας πω" απαντώ "δεν έχω ιδέα."
Μα όλες σε μένα;

Αμαρτία μη γενομένη:
Και μου λέει ο αγαπημένος μου.
"Εδώ, σ´ αυτόν το φούρνο έχει τα καλύτερα κρουασάν σοκολάτας στη Θεσσαλονίκη. Είναι τεράστια και τίγκα στη Μερέντα. Θες;"

Και εδώ μπαίνουν οι δικές μου απαντήσεις:
Όχι
Πολλή Μερέντα ε;
Όχι, κρίμα είναι να χαλάσω τη δίαιτα.
Πόση δηλαδή;
Οχι, όχι, είπα θα αδυνατίσω.
Εδώ δίπλα είναι; Κι έχει πολλή σοκολάτα;
Πάμε σατανά, δε θέλω.
Πεινάω όμως λίγο.
Αντε, πάμε... Αχ δεν έχω σωτηρία με σένα πού μπλεξα...

Και πάμε και μπαίνουμε μέσα και είχε πεθάνει ο ιδιοκτήτης την προηγούμενη και δεν είχε κρουασάν.

Απελπισία:
Σε πιάνει φαγούρα στο μικρό δάχτυλο στο πόδι, μέσα στο κουπέ με άλλους 3 συνεπιβάτες, δεν μπορείς να το ξύσεις και κρατά καμιά ώρα...

Αμηχανία:
Την ώρα που στο ταινιάκι που έχεις βάλει να δεις στο κουπέ, οι πρωταγωνιστές, ερωτευμένα αγόρια αμφότεροι, κάνουν τηλεφωνικό σεξ, όπερ χαϊδεύονται ημίγυμνοι κι εκείνη τη στιγμή το τρένο αρχίζει να σούρνεται πλάι σε κάτι γκρεμούς στο Μπράλο και η διπλανή μαντάμ αφήναι το τηλεπεριοδικό της διότι έχει διαβάσει τα πάντα για τα τούρκικα και για την καθημερινή της σειρά - αυτή με το Κολλέγιο που δεν θυμάμαι τώρα πως τη λένε - και προσπαθεί να κατασκοπεύσει τι βλέπεις εσύ κι εσύ προσπαθείς να το κρύψεις και δεν το καταφέρνεις.

Αναρώτηση 2:
Υπάρχουν εξαρτήσεις κι εξαρτήσεις. Κάπνισμα, αλκοόλ, τζόγος, ναρκωτικά, σεξ. Αυτή η έρμη η Δανδουλάκη τέτοια εξάρτηση έχει με το Γλάρο του Τσέχωφ που μάλλον θέλει να τον ξανανεβάσει του χρόνου, για να ξαναχάσει την περιουσία της, όπερ κι έχει ξεχυθεί στα κανάλια και στα τηλεπεριοδικά και κάνει πάλι καριέρα; Μα σε σειρές, σε εκπομπές, σε διαφημίσεις, σε συνεντεύξεις, σε εξώφυλλα (με τόσο photoshop που νιώθεις ότι είναι μια εικοσάχρονη που της φέρνει ελαφρά). Μα δε βαρέθηκε; Και είναι και μακριά το Betty Ford να πάμε παρέα...

Απογοήτευση:
Και βλέπω ένα γαμάτο πουκάμισο στη βιτρίνα. Από 70 μόλις 14,99. Και το θέλω. Σαν τρελός εγώ. Περιμένω (μετά τι λέει το άσμα δε θυμάμαι). Και φυσικά δεν έχει το νούμερό μου. Έχει μόνο ένα S όπου δεν μου μπαίνει ούτε το μανίκι κι ένα XXL όπου μου είναι σαν την κελεμπία του Ντέμη Ρούσου. Και δεν τη θέλω τη ζωή μου πια...

Έρωτας:
Μπορεί να είναι τόσο ζωντανός μετά από 3 ολόκληρα χρόνια; Μετά από τόσα χιλιόμετρα ταξιδιού; Και όμως μπορεί.

Κάτι άλλο είχα γράψει επίσης στο τρένο γιατί τώρα έχω φτάσει αλλά χάθηκε στις ελλείψεις του σήματος και δεν το θυμάμαι. Κρίμας. Που θα πάει ο ανάδρομος, τελειώνει. Κι έρχεται η άνοιξη δριμεία. Και υπέροχη. Καλή βδομάδα φιλενάδα!

Επιμύθιον. Ήρθαν τα κοινόχρηστα. 3,03 ευρώ. Ναι φιλενάδα. 3 ευρώ και 3 λεπτά. Δεν το κουνάω απ αυτό το σπίτι!

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Όμορφες μέρες

Ωραίες μέρες φιλενάδα οι τελευταίες, φωτεινές, ελπιδοφόρες, δεν ξέρω, σαν κάτι να θέλει να αλλάξει, έτσι όπως πάει ακόμα και δουλειά μπορεί να βρεθεί, για να δούμε!

Όμως ξύπνησα το πρωί με ένα τραγούδι κολλημένο στο μυαλό μου, αυτό δεν είναι ασυνήθιστο, είναι καθημερινό, συνήθως είναι κάτι χαρούμενο ή κάτι αισθαντικό, κάτι όμορφο ή κάτι αξιόλογο, σήμερα ήταν οι Τσούλες της Απόβλητης και σας παρακαλώ δεν θά θελα. Προσπάθησα να το ξορκίσω αλλά το μόνο που κατάφερα να το νικήσει ήταν το Γυφτοπούλα στο Χαμάμ και παραιτήθηκα...

Από την άλλη σε νιώθω που μετά από 2,5 χρόνια σχέσης θες να καβλαντίσεις μανάρι μου γλυκό με ξένους στο φατσαμπούκι - πάντα τσουλάκι ήσουνα -  αλλά να σου προκύψει αντί για καβλάντισμα ψυχολογική ανάλυση και ψυχοθεραπεία με έναν άγνωστο ο οποίος είναι απ την Κύπρο και το θεωρείς ασφαλές και σου προκύπτει κολλητός ενός φίλου σου και δεν ξέρεις από που να το μαζέψεις για να μην εκτεθείς, αχ πουλί μου, την πάτησες λίγο ε; Τσάμπα η δίωρη συνομιλία! Συγχαρητήρια! (Προϊόν κατασκοπίας, χε χε χε).

Κι ενώ ο ήλιος λάμπει και μια υπέροχη μέρα έχει ξεκινήσει, έχω ένα μικρό άγχος για το τι μέλει γεννέσθαι, πρώτο job interview για μια δουλειά περιορισμένης χρονικής διάρκειας, αλλά αν μου κάτσει δεν θα με χαλάσει καθόλου. Απ την άλλη μιας κι έχω μπει στο mood του γυμνάζομαι κάθε μέρα όλη μέρα προσπαθώ να προγραμματίσω αν την πάρω τη δουλειά το πότε θα γυμνάζομαι. Άβυσσος ο εγκέφαλός μου ο τρεμώδης.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πολύ στενοχωρέθηκα που είχε ο Μπάμπης χτες το καλύτερο πιάτο, δεν το χωνεύω αυτό το παιδί αν και αναγνωρίζω το ταλέντο του, τι να πω, τώρα αν περιμένεις να σου πω και για τα Κλεμμένα Όνειρα δεν δύναμαι, μόνο τα τρέιλερ έχω πετύχει και πλήττω αφάνταστα. Αν πάλι θες να σου πω το δολοφόνο στο Killing το δανέζικο πολύ ευχαρίστως, έχω δει το αμερικάνικο και ξέρω! Για τη Φατμαγκιούλ μην τα ρωτάς - δεν έχω ιδέα!

Βλέπεις, κι επειδή η τηλεόραση δεν με αφορά ιδιαίτερα έχω κατεβάσει μια Καναδέζικη χαζοσειρά φαντασίας, το Lost Girl, όπου η ηρωίδα είναι ένα succubus και το παίζει Buffy the Vampire Slayer - άλλη λατρεμένη χαζοσειρά - και πολύ μου αρέσει!!!

Αλλά από την άλλη αύριο πάω πάνω για 5 μερούλες και δεν βλέπω την ώρα! Έχω ν' ανέβω ένα μήνα και μού χει λείψει, αχ κι αν επιστρέφοντας έχω και δουλειά τότε η τελειότητα θα αγγίξει τη ζωή μου. Α ρε Κ. τσάμπα μου λεγες ότι αστρολογικά θα ναι η χειρότερη βδομάδα για όλους. Για μένα δεν ήταν! Χα!

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Domenica Sera

Α, η Κυριακή
Ναι, η Κυριακή

Μετά από 1,5 χρόνο αναθεωρώ, τότε για μένα η Κυριακή ήταν αγγαρεία, δούλευα βλέπεις τη Δευτέρα και μου ρχόταν άσχημο το κυριακάτικο απόγευμα, άσε που είτε έφευγα από Θεσσαλονίκη, ή έφευγε εκείνος... αλλά τώρα η Κυριακή, αχ η Κυριακή, μια μέρα χαλάρωσης, μια μέρα αγκαλιάς, άλλη μια όμορφη μέρα.

Θυμάμαι μικρός, στο δημοτικό που είχαμε μόνο την Κυριακή χωρίς σχολείο, 6 μέρες τότε το σχολείο, με ποδιές και πολυτονικό, ήταν η Κυριακή γιορτή, ήταν όμορφη η Κυριακή. Μετά έγινε (ευτυχώς) το πενθήμερο και την ξεχάσαμε, είχαμε το ενεργητικό Σάββατο και η Κυριακή μια πίκρα.

Αχ η Κυριακή, συνήθως τελευταία μέρα διακοπών - η μέρα της επιστροφής, η μέρα της μελαγχολίας, εκείνη που θα κοίταζες τις φωτογραφίες από τις προηγούμενες μέρες και ίσως αν όχι στα μάτια, στην ψυχή θα δάκρυζες που επέστρεψες, θα δάκρυζες που θα έπρεπε να αντιμετωπίσεις πάλι τη ρουτίνα και αυτό στο έφερνε σχεδόν πάντα μια Κυριακή. Πλυντήρια να μπουν βιαστικά για να χεις βρακί να φορέσεις την επομένη, και μάζευες τα κουράγια σου να αντιμετωπίσεις τη χειρότερη μέρα της βδομάδας. Τη Δευτέρα. Δεύτερη και καταϊδρωμένη, γεμάτη αυτοκτονικές τάσεις, νεύρα και κατήφεια.

Όμως η σκέψη της έκανε την Κυριακή σου μελαγχολική, σκοτεινή και συννεφιασμένη ακόμα κι αν ο ήλιος έλαμπε έξω, ιδιαίτερα όταν σουρούπωνε, τότε η μαυρίλα άγγιζε το είναι σου.

Αλλά η Κυριακή ξεκίνησε σα γιορτή, σαν ξεκούραση, σαν χαλάρωση, σα δώρο, ναι, η Κυριακή έτσι ήταν παλιά, εξ' ου και τα κυριακάτικα τραπέζια, τα μεγάλα, τα οικογενειακά, εξ' ου και οι βόλτες στο βουνό ή τη θάλασσα, στα καφέ, στα ταβερνάκια, ναι, την Κυριακή που ναι τα μαγαζιά κλειστά και δεν θα τρέχεις Σκλαβενίτη για κωλόχαρτο και ξύδι, που θα πας κάπου για σένα, για να απολαύσεις τις στιγμές. Που θα αναρρώσεις μετά το Σαββατιάτικο hangover, που θα απλώσεις τα πόδια σου και το πολύ πολύ να πάρεις το ποδήλατο να ξεμουδιάσεις στους δρόμους που θα ναι άδειοι και υπέροχοι, ακόμα και στην Αθήνα.

Αχ, η Κυριακή. Πρίν 1,5 χρόνο την κατηγόρησα για μελαγχολία στο 3ο μου post εδώ, τώρα πια δεν μου είναι έτσι. Τώρα η Κυριακή μου είναι γιορτή. Τώρα φιλενάδα κάθε μέρα μου είναι γιορτή αλλά αν έχουν γραφτεί τραγούδια σαν κι αυτό για την Κυριακή, ε, μάλλον αξίζει ένα χαμόγελο παραπάνω.


Αφιερωμένο στο λατρεμένο μου Ρεϋμούνδο που ανέρτησε την Κυριακή του και μου θύμισε πόσο τυχερός είμαι που υπάρχουν Κυριακές, ακόμα και μελαγχολικές!