Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Όλα καλά!

Να μαι και γω βρε φιλενάδα, ήρθα ο δύστυχος μετά από μια βδομάδα, έχεις δίκιο να μου λες ότι χάθηκα, απόλυτο δίκιο, αλλά έμπλεξα ο κακομοίρης και ούτε να σε διαβάσω δεν προλάβαινα.

Τα μπλεξίματα διάφορα, στη δουλειά του κουτρούλη η εμποροπανήγυρις, στο σπίτι (ευτυχώς) με παρέα αυτή τη βδομάδα, όλα καλά, απλά ο χρόνος περιορισμένος και ελάχιστος.

Το προηγούμενο τριήμερο ήταν εξαιρετικό, τι βόλτες, τι αγάπες, τι φαγητά, τι γλυκά (πρέπει να το ράψω, στο είπα; Πρέπει να το ράψω και να ξαναρχίσω γυμναστική γιατί με πήρε η κατηφόρα και δεν με βλέπω καλά το καλοκαίρι, θα κάνω την όρκα τη δολοφόνο φάλαινα πάλι στις παραλίες - αλί και τρισαλί, μια φορά να βγω μανεκέν και τι στον κόσμο, άσχετο φωτοσόπ για την πραγματική ζωή δεν θα βγάλουν; Εδώ κοντεύουν να βρουν το φάρμακο για την φαλάκρα).
Από Δευτέρα άρχισε το τρέξιμο στο γραφείο, ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή και χέστηκε η Φατμέ στο Γενί τζαμί. Αλήθεια κι επειδή πάντα το είχα απορία, αυτή η αδικιορισμένη Φατμέ τι ηλικίας ήταν; Αν ήταν πάνω από 2 ετών δε δικαιολογείται το ότι χέστηκε σε δημόσιο χώρο. Οπότε μάλλον ήταν μεγαλύτερη για να καταλήξει γνωμικό. Να χε φάει άραγε τίποτες χαλασμένο που την πείραξε; Το είχε πάρει αυτό το κάτι από το γνωστό ζαχαροπλαστείο Πιγκάλ; Δεν ξέρω πια τι να υποθέσω... Εγώ ένα παστίτσιο έφαγα χτες και πολύ το φχαριστήθηκα πάντως!

Από νέα φοβερά και γκρίνιες δεν έχω να σου πω, μια στενοχώρια πήρα που δεν θα είναι ο Πάγκαλος υποψήφιος και επίσης πολύ μπερδεύτηκα με το άνοιγμα των ταξί. Θα μου πεις, άνοιξη είναι να τ ανοίξουμε λίγο ν αεριστούν. Α, επίσης συγχίστηκα με τη Τζούλια Γκλίτερ που τα έβαλε με τη καταρρέουσα - άδικα κατά τη γνώμη μου. Καλή μου Τζούλια, το σόου σου ήταν το χάλι το μαύρο, εμείς να φανταστείς με έναν φίλο που δεν μιλιόμαστε πια, είχαμε κάνει τις Άμπα με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και με γένια. Αμ πως...

Εν τω μεταξύ ακόμα και το Μπλακ Άουτ χάλια ήταν αυτή τη βδομάδα. Ακόμα και η αδερφή του επεισοδίου ήταν αξιοπρεπής. Που πάμε ως έθνος δεν ξέρω πια... Πλήττομαι και φρίττω.

Πάντως από την άλλη μου αρέσει απίστευτα που έχει καλοκαιρέψει ο καιρός,  που δεν κρυώνω και δεν βρέχομαι πάνω στο ποδηλατάκι μου - γιατί το αυτοκίνητο με την τιμή της βενζίνης θα το μετακινώ μόνο σε πολύ απαραίτητες περιπτώσεις - που φοράω κοντομάνικα και που βλέπω τα λουλουδάκια μου στο μπαλκόνι ν' ανθίζουν και να θεριεύουν, α ρε και να χα καμιά μπαλκονάρα τεράστια θα την είχα πήξει στο πράσινο, ας όψεται η φτώχεια μου η καταραμένη που μ' έριξε στα μικρά διαμερίσματα...

Και σκέφτομαι πως μένει άλλη μια μέρα δουλειά και μετά πάλι τριήμερο με το μωρό μου αγκαλιά κι ας μην μας πληρώσουνε αύριο, το ψυγείο γεμάτο είναι στο σπίτι, να φάμε θα χουμε. να βγούμε έξω δεν θα χουμε. Άντε κανα περίπατο μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα και πολύ είναι. Αλλά δεν με πειράζει. Έρχεται και ο Πάσχας και θα πάμε στο χωριό να φτιάσουμε συκώτι απ την ξεκούραση και τη θάλασσα και όλα καλά. Όλα μια χαρά φιλενάδα. Μια χαρά.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Ω Γλυκύ μου Έαρ

Αχ ομορφιά μου, ήρθε η άνοιξη, τέρμα η γκρίνια για τον καιρό, τα κοντομάνικα βγήκαν απ' τη ναφθαλίνη, ο ήλιος καίει (αλλά καίει όμως, όχι αστεία) και η πρώτη μύγα της σεζόν μπήκε στο σπίτι. Μόλις συμβεί και με την πρώτη κατσαρίδα θα σε ενημερώσω, μη μου ανησυχείς καθόλου!

Τα λουλούδια στο μπαλκόνι ανθίζουν και πετούν φρέσκα φύλλα, τα περιστέρια ερωτοτροπούν (καλά αυτά τα άτιμα τα σεξ μάνιακς ερωτοτροπούν συνεχώς, δεν στο λέω για νέο αυτό), τα ρούχα στεγνώνουν -στο μπαλκόνι και όχι στο σαλόνι- σε λίγες ώρες και όχι σε λίγες μέρες, το καλοριφέρ παραμένει σβηστό αλλά χου γκιβς ε σιτ, η βόλτα με το ποδήλατο είναι μαγική και τα παράθυρα στο βαγόνι του ηλεκτρικού ανοιχτά.

Τα σκυλάκια παίζουν στο δρόμο και οι γάτες μαχμουρλίζουν κάτω απ τον ήλιο, ο κηπουρός απέναντί μου φυτεύει καινούρια φυτά, τα όσπρια μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και τα λαδερά κάνουν την εμφάνισή τους, τα συννεφάκια είναι λευκά και χαριτωμένα σαν αρνάκια και όχι βαριά και γκρίζα σαν τη μοίρα μου τη μαύρη και το PSI παραμένει γρίφος αδιευκρίνιστος για το φτωχό μυαλουδάκι μου...

Τα παραθύρια ανοίγουν στα σπίτια, ανοίγουν κι οι καρδιές και τα χαμόγελά μας, η θάλασσα γαληνεύει κι ετοιμάζεται να μας υποδεχτεί στην υγρή, δροσερή αγκαλιά της, ο μπακαλιάρος ξαρμυρίζεται και η σκορδαλιά ετοιμάζεται, οι κάλτσες κονταίνουν και τα χρώματα ξαναπαίρνουν θέση στη γκαρνταρόμπα μας.

Το αεράκι είναι δροσερό, η Νάνα τραγουδά τώρα που είναι άνοιξη, το τρένο θα ξανακαθυστερήσει γιατί δεν έχει να κάνει η καθυστέρηση με τον καιρό, το Πάσχα πλησιάζει, τ' αρνάκια τρέχουν να κρυφτούν και το γιασεμί στο μπαλκονάκι μου το ταπεινό μπουμπούκιασε.

Η Πάρνηθα από άσπρη γίνεται πράσινη, η μύτη μου παραμένει βουλωμένη παρά το Του Μπο Φλο που της ρίχνω συνέχεια και οι ανησυχίες για δίαιτα και γυμναστήριο γίνονται όλο και πιο έντονες.

Η λίμπιντος έχει ξεφύγει, το δερματάκι στα χέρια και το πρόσωπο αρχίζει και παίρνει χρώμα, η ώρα της φορολογικής δήλωσης πλησιάζει, η Μπουμπούκα μας κοντεύει τον 4ο μήνα της και είναι απίστευτα όμορφη και γλυκιά, οι φράουλες πήραν τη θέση τους στο ψυγείο και η σαντιγί χτυπιέται να τις σκεπάσει.

Κι επειδή αύριο είναι Παρασκευή, ένα τριήμερο ανοιξιάτικο ξεκινά για μένα!

Φιλάκια ανοιξιάτικα φιλενάδα!

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Ερωτήσεις από φίλους

Λοιπόν Λιακάδα μου όμορφη, μιας και αφενός το έχω υποσχεθεί, αφετέρου οι μέρες σου ταιριάζουν ήρθε η στιγμή να απαντήσω στις ερωτήσεις σου, πρώτη πρώτη εσύ


1) Ποιο είναι το πιο extreme - επικίνδυνο - παράτολμο πράγμα που θεωρείς ότι έχεις κάνει στη ζωή σου?
Κάτσε να σκεφτώ, νομίζω στο Allou που ανέβηκα σ' αυτό το πράμα που είναι σα σφυρί και αφού σε ανεβάζει στα 60 μέτρα ταλαντώνεται επικίνδυνα και σε αρρωσταίνει αφάνταστα - πέραν της τρομάρας που πήρα!
2) Υπάρχει κάτι που κάποτε έκανες και ντρέπεσαι γι'αυτό κι αν ναι ποιο είναι?
Ναι υπάρχει κάτι που δεν το ξέρει κανείς και θα προτιμούσα να το πάρω μαζί μου στον τάφο...
3) Aν ήσουν ζώο τι ζώο θα'σουν?
Γατί θα θελα νά μουν, χάδι, τεμπελιό, ομορφιά και ανεξαρτησία, αλλά νομίζω ότι θα μουν άλογο γιατί είμαι πιστός και αντέχω τις δυσκολίες και το "καβάλημα" των άλλων
4) Θα διεκδικούσες κάποιον αν ήταν δεσμευμένος?
Ναι...
5) Κλαις όταν....
Συγκινούμαι ή όταν είμαι πολύ θλιμμένος
6) Eχεις απατήσει ποτέ?
Ναι...
7)Kάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:
Την αξιοπρέπειά μου, πιάνει; Αν όχι, τα τσιγάρα μου
8)Aν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω σε ποια εποχή θα πήγαινες?
Δεν νομίζω να θελα να είμαι αλλού
9) Το σπίτι σου πιάνει φωτιά. Πάρε κάτι μαζί σου:
Τι να πρωτοπάρω; Τις φωτογραφίες μου
10) Ο μεγαλύτερός σου φόβος:
Η ανυπαρξία
11) Ποιο είναι το πιο ωραίο σημείο επάνω σου?
Τα μάτια μου ή το χαμόγελό μου και αυτό μετά από γκάλοπ που είχε γίνει πριν χρόνια!

Και πάμε τώρα στις ερωτήσεις της υπέροχης φιλενάδας Βανίλιας, για να δούμε!
1. Τι σε έκανε να χαμογελάσεις σήμερα;
Μμμμ ακόμα τίποτα

2. Αν μπορούσες να έχεις μια υπερφυσική δύναμη, ποια θα ήθελες να είναι;
Να πετάω, όνειρό μου απ τη μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου!

3. Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο ελάττωμά σου;
Την επιπολαιότητά μου

4. Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο προτέρημά σου;
Την υπομονή μου

5. Πιστεύεις στις δεύτερες ευκαιρίες;
Σπάνια, αλλά ναι

6. Τι δεν θα συγχωρούσες ποτέ;
Την κακοήθεια

7. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες "σ' αγαπώ";
Πριν 5 λεπτά

8. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινες ρεζίλι;
Μμμμμ σκέφτομαι... πρέπει να έχει περάσει καιρός, πραγματικά δεν θυμάμαι κάτι...

9. Ποια είναι αγαπημένη σου γεύση παγωτό;
Μ αρέσουν τα φρούτα πολύ, βατόμουρο ίσως...

10. Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουνε δώσει;
Μην κλαις πάνω από χυμένο γάλα...

11. Γιατί ξεκίνησες το μπλογκ σου;
Γιατί χρειαζόμουν κάτι να βγάλω από μέσα μου πράγματα, ήθελα να αλλάξω τη ρουτίνα μου

Τέλος, προχωρώ με τις 11 ερωτήσεις του λατρεμένου Ρεϊμόντ, για να δούμε φίλε μου καλέ τι μου επιφυλάσσεις

1. Είχες ποτέ κάποιο παρατσούκλι; Σε φώναζαν κάπως στο σχολείο οι φίλοι σου; Και αν ναι, πως;
Μπα, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα μαζί μου, ήμουν πολύ μοναχικό παιδί

2. Ποια είναι η καλύτερη φάρσα που έχεις κάνει ποτέ;
Στο στρατό κατάφερα κι έπεισα έναν ηλίθιο ΟΠΥ ότι αφενός είχα ιδιαίτερες ικανότητες, διάβαζα τη σκέψη, έβλεπα φαντάσματα κλπ μέχρι που στο τέλος με αυτά που του έλεγα τον έκανα να χεστεί πάνω του. Δεν με ξαναενόχλησε έκτοτε

3. Ποια είναι η καλύτερη φάρσα που σου έχουν κάνει ποτέ;
Με ανάγκασαν να φάω 2 πιατέλες καλαμαράκια τα οποία σιχαίνομαι μόνο και μόνο επειδή ντράπηκα τη μητέρα φίλου που θα με φιλοξενούσε πρώτη φορά στο σπίτι της και την είχαν ενημερώσει ότι τα λατρεύω. Φρίκη

4. Για ποιο σοβαρό λόγο δεν θα έκανες σχέση με κάποια ή κάποιον ακόμα και αν σου άρεσε πολύ;
Αν ανακάλυπτα ότι είναι παθολογικός ψεύτης.

5. Τι πιστεύεις ότι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;
Θα ήθελα να υπήρχε συνέχεια αλλά δεν το νομίζω

6. Έχεις κάνει ποτέ κάτι για το οποίο ορκιζόσουν μέχρι εκείνη τη στιγμή πως δεν θα έκανες ποτέ; Αν ναι, ποιο είναι;
Ναι, απάτησα κύριοι δικαστές, απάτησα (στο πολύ παρελθόν όμως)

7. Είσαι υπέρ ή κατά του one night stand;
Υπέρ, υπέρ, ό,τι νιώθουμε, ό,τι θέλουμε να κάνουμε ας το κάνουμε να μη μένει απωθημένο

8. Ποια είναι τα τρία βασικά πράγματα που θα έλεγες στο παιδί σου ώστε να τα θυμάται πάντα;
Να στηρίζεσαι στα πόδια σου, να διορθώνεις τα λάθη σου, να αγαπάς

9. Τι σκέφτεσαι ακριβώς ΤΩΡΑ????
Με έχει πεθάνει ο λαιμός μου και δεν θέλω να βήχω άλλο (το λέω όχι ακριβώς όπως το σκέφτομαι αλλά πιο εξευγενισμένα

10. Ποιο τραγούδι σου έχει κολλήσει αυτή την περίοδο;
Lana Del Rey Without you

11. Που θα ήθελες να πας διακοπές αυτό το καλοκαίρι;
Μμμμμ Νάξο, έχω να πάω 2 χρόνια και μου λειψε!

Κι επειδή έχει παίξει όλος ο κόσμος δεν θα κάνω προς το παρόν ερωτήσεις σε φίλους. Ίσως αργότερα!!!

Καλημέρα αγάπες μου και σας ευχαριστώ και τους 3

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Κι ύστερα κι ύστερα

Τα ύστερα του κόσμου φιλενάδα, δεν έχω να σου πω τίποτε άλλο, αν εξαιρέσεις την υπέροχη λιακάδα που έχουμε τις τελευταίες μέρες και το όμορφο σαββατοκύριακο που δυστυχώς πέρασε, τα άστρα τα ανάδρομα συνεχίζουν την καταστροφική πορεία τους, τα νεύρα τεντωμένα, η κατάσταση πιο τραγική κι απ αυτή του Κίτσου πάνω στο γάιδαρο με το GPS, και δεν βλέπω φιλενάδα γιατρειά, δεν βλέπω.

Όχι, δεν θα σου γκρινιάξω σήμερα για το τρένο, το κεφάλαιο αυτό ας θεωρηθεί λήξαν αυτή τη βδομάδα τουλάχιστον, όχι δεν θα σου πω για τον καιρό παρά μόνον ότι ελπίζω να συνεχιστεί έτσι επ άπειρον, με λιακάδα και ζεστούλα, μπας και τουλάχιστον μέχρι να λειτουργήσει ο εγκέφαλος τα πρωινά και να κατεβάσει όλα τα δεδομένα της καθημερινότητάς μας να έχουμε λίγο κέφι και χαμόγελο.

Όχι δεν θα σου μιλήσω για τα ερωτικά μου, καλά είναι αυτά, άντε και στα δικά σου, όπως επίσης και για τους φίλους μου, μια χαρά είμαστε, ούτε για τα οικονομικά, θα τη βρούμε την άκρη και με τα λιγότερα, θα τη βρούμε ρε φιλενάδα, δεν έχουμε επιλογή...

Ούτε θα σου πω για τη δουλειά όπου τα πράγματα έχουν περιέλθει στο γνωστό και σοφό ρητό "ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή", όπου όλοι είμαστε υπό τέτοιο καθεστός πίεσης που οι μεταξύ μας σχέσεις εντείνονται λεπτό με το λεπτό, ξεπερνούν οποιαδήποτε λεπτή γραμμή και είναι θαύμα που δεν έχουμε αρχίσει να παίζουμε ξύλο ο ένας με τον άλλον. Ανάδρομος σου λέει, ξέρω κι εγώ; Πόσα είναι ανάδρομα όταν δεν μπορείς να συννενοηθείς με τίποτα εδώ μέσα; Όταν ξεχνάς ό,τι ξέρεις και όταν προσπαθείς να συγκρατήσεις τα νεύρα σου κάθε 2 λεπτά; Κούραση είναι φιλενάδα, κούραση και πίεση απίστευτη. Όχι σε μένα, εγώ είμαι ο δέκτης, οι πομποί μου τα χουν παίξει και δεν ξέρουν τι τους γίνεται...

Αυτό που θα θελα να συζητήσουμε βρε κούκλα μου είναι οι χτεσινές εκλογές.
Με έκπληξη περισσή πήρε το μάτι μου στις ειδήσεις ότι πήγαν και ψήφισαν 200.000 νοματέοι τον μοναδικό υποψήφιο για την Προεδρία του Πρώην και Νυν και Αεί (ή άει δεν ξέρω, άει στα κομμάτια ας πούμε) Κυβερνώντος Κόμματος.

Εν τω μεταξύ αυτό που παρατήρησα όταν φευγαλέα παρακολουθούσα ειδήσεις ήταν ότι ο μέσος όρος ηλικίας των προσελθέντων στις κάλπες ήταν γύρω στα 87 με 96. Και αναρωτήθηκα ρε φιλενάδα και διόρθωσέ με αν έχω λάθος. Που τους βρήκαν τόσους γέρους και γριές και τους έβαζαν να ψηφίσουν; Οι άνθρωποι αυτοί των οποίων οι συντάξεις έχουν κουτσουρευτεί πολύ περισσότερο από το μισθό μου, που οι παροχές προς αυτούς έχουν ελαχιστοποιηθεί κοντά στο Απόλυτο Μηδέν (άσχετο, άκουσες το καινούριο άσμα της Απόλυτης δια χειρός Φρατζόλα; Είναι απλά τραγικό σαν τον Κίτσο πάνω, ναι ναι ναι το ξανάπαμε αλλά παίζει πολύ ο Κίτσος τελευταία, έχω επιθυμήσει το φίλο Ζαφείρη κι εκείνο το ριγιούνιον το αδικιορισμένο ή ακόμα και το Γιάννη το Σλόου που τα κατέβαζε λέει γρήγορα και μόνο που έβλεπα την άσχημη μούρη του ήθελα να τονε πλακώσω στις γρήγορες), τι έλεγα ρε φιλενάδα γαμώ τον εγκέφαλό μου που τρέχει από δω κι από κει σαν το Μπιπ Μπιπ;

Α ναι, για τους γέρους και τις γριές που μόνο τα πόδια δεν τους κόψανε ακόμα και αυτοί πήγανε περιχαρείς να ψηφίσουν αμέσως μετά τον όρθρο. Μέχρι κι έναν δύστυχο παππού σε αναπηρικό αμαξίδιο και σε αθλία κατάσταση πήρε το μάτι μου να ψηφίζει Μπένι. Και αναρωτιέμαι ρε φιλενάδα. Σ' αυτή τη χώρα τόση πέραση έχει το Αλτσχάιμερ; Γιατί πραγματικά δεν μπορώ να το δικαιολογήσω διαφορετικά. Προσπαθώ να βρω άλλες εξηγήσεις αλλά πραγματικά μου είναι αδύνατον. Δεν μπορώ να διανοηθώ άνθρωπο στις μέρες μας εκτός Βουλής κι εκτός Βολής να πάει να ψηφίσει σε εσωκομματικές εκλογές ενός εκ των πρόσφατα κυβερνώντων κομμάτων. Είτε αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ είτε δεν ξέρω κι εγώ ποιο άλλο. Δεν μπορώ. Μου είναι αδύνατον. Όπως δεν μπορούσα να διανοηθώ, αλλά το είδα αυτοπροσώπως κι ανυπερθέτως ότι θα υπήρχε γριά που θα αγκαλιάζει και θα φιλάει τον Τζέφρι ωσάν τον Σωτήρα Ημών Ιησου Χριστόν. Θου Κύριε...

Μα τόσο πρόβατα προς σφαγήν πια; Τόσο; Και μετά μου λες να ελπίζω; Όχι φιλενάδα, δεν θα ελπίζω, δεν δύναμαι σήμερα, αυτό που θα σου αντιπροτείνω είναι η ευθανασία που πρότεινα στο προηγούμενο post για διαφορετικούς όμως λόγους.

Ή μήπως τελικά είναι οι ίδιοι;

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Η ανθρώπινη βλακεία είναι λίγο πιο μικρη απ το σύμπαν...

Έτσι απλά για να χωράει κάπου ρε φιλενάδα... Λοιπόν σε προειδοποιω για τυχόν ορθογραφικά λάθη και έλλειψη τόνων σου γράφω απ το κινητό γιατι αν δεν στα πω θα σκάσω.

Ξυπνάω τα άγρια χαράματα για να πάρω το τρένο, ξέρεις αυτο το πρωινό, το γρήγορο, που αργεί πάντα! Έχω στο μυαλό μου πριν φύγω να αλλάξω θέση στο αυτοκίνητο αν βρω πιο κοντά για περισσότερη ασφάλεια. Βγαίνω έξω στις 6.20 και περιχαρης βλέπω ότι θέση - όπως άλλωστε και λεφτά - υπάρχει. Παίρνω το σαραβαλακι και εκει που κάνω τη μανουβρα και την όπισθεν μπαστακωνεται κουκουλοφορος κύριος με σκύλο μεγάλο λευκό και όμορφο. Περιμένω. Τιποτα. Περνάει ένα λεπτό. Με κοιτάζουν αμφότεροι. Τους κοιτάζω. Ματιαζομαστε. Αρχίζω να φορτωνω. Τιποτα. Να μη στα πολυλογω αρχίζω να μαρσαρω. Αρχικά καμία αντίδραση απ τον κύριο, μετα απο λίγο παίρνει τον όμορφο το σκύλο του και μου επιτρέπει να παρκαρω.

Παίρνω που λες ρε Αμερικλανε - ναι, σου κάνω απευθυνση γιατι μου έχεις παραπονεθεί στο παρελθόν - το μετρό να πάω στο σταθμο Αθηνών.
Μπαινει μεσα μανταμιτσα χαμένη στο διάστημα και με ρωτάει που να κατέβει. Που θέλετε να πάτε, τη ρωτώ. Στα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων μου λέει. Θα κατεβείτε Αττική της λέω και θα πάρετε λεωφορείο για τα ΚΤΕΛ. Μα εμένα μου είπαν να κατέβω Μεταξουργειο μου λέει.
Την ξαναρωταω προορισμό. Σταθμο Λαρισης μου λέει τώρα. Ε, σταθμο Λαρισης θα κατεβείτε της λέω. Μα θέλω να πάω στα ΚΤΕΛ μου λέει. Κηφισο η Λιοσίων της ξαναλέω. Στα Γιάννενα μου λέει.
Θέλω να τη χαστούκισω αλλα κρατιέμαι, είναι πρωι ακόμα βλέπεις. Έχει αγχωθει και την ψιλολυπαμαι. Της λέω όσο πιο γλυκά μου επιτρέπει το εγκεφαλικό μου. Απο που πρέπει να το πάρετε το (γαμημενο) ΚΤΕΛ; Απο Μεταξουργειο μου λέει. Που θα κατέβω;
Έχεις δει τον Εξορκιστη; Έτσι γύρισαν τα ματια μου. Ανάποδα ρε Αμερικλανε σου λέω, μόνο αφρους δεν έβγαλα.

Έχει και συνέχεια. Φτάνω στο σταθμο και παίρνω μια τυρόπιτα. Την ώρα που πάω να βγω απ το πανάκριβο Εβερεστ, το τυροπιταδικο οχι το βουνό, έρχεται η τοφαλω η υπάλληλος και μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα τόσο απότομα που παραλίγο να μου γίνει τατουάζ η τυρόπιτα στα μούτρα. Δώσε τόπο στην οργή λέω μεσα μου και δεν τη βριζω.

Έρχεται λοιπόν το τρένο. Ο κόσμος αρχίζει να μπαίνει. Εγω δε βιαζομαι ιδιαίτερα γιατι αφενός θελουμε 10 λεπτά για να ξεκινήσει, αφετέρου ξέρω τι γίνεται στο βαγόνι μέχρι να βολευτούν οι Ουννοι.
Ναι, αλλα σήμερα Αμερικλανε μου η βλακεία ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια της και παίρνει άλλη διάσταση.
Άκου να σου πω πως έχει, να μην έχεις απορίες. Το εισιτήριο σου έχει 2 αριθμούς. Βαγόνι και θέση. Είναι απλό. Για μένα. Και για σένα δεν έχω αμφιβολία. Είναι μάλιστα και ένας κύριος που βγάζει ανακοίνωση με τη σειρά των βαγονιων. Οκ δεν το πιασες και δεν ξέρεις ποιο είναι το 2 κι ας το γράφει απ έξω. Μεσα, στις θέσεις είναι τόσο δύσκολο να δεις που στο διάολο κάθεσαι; Είναι δύσκολο να διαβάσεις τον αριθμό πάνω απ την καρέκλα; Και άντε και τη βρήκες επιτέλους, τη βρήκες χωρίς να βάλεις τη Νικολουλη να στην ψάξει. Είναι τόσο δύσκολο να βάλεις τη γαμωτσαντα σου σύντομα κάπου να περάσει ο κόσμος που περιμένει όρθιος εντός κι εκτός του τρένου; Μα θες 20 λεπτά να βουλευτεις; Μουσακά θα φτιάξεις;
Δηλαδή, έλεος μανταμιτσα με το χουλα χουπ σου πρωι πρωι. Έλεος. Αν δεν έβαζα τις φωνές γιατι δεν αντεξα, θα είχαμε μείνει απ έξω καμία δεκαριά άτομα απο τις μανταμιτσες που πάλευαν με τις αποσκευές τους, ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΒΑΓΌΝΙ. Ναι, καλα διαβασες. Δεν υπερβάλλω. Φαγαμε άλλο ένα τέταρτο έν κινήσει για να ξεμπουρδουκλωθουν οι κλωσσες. Και άντε πάλι βαλίτσες κάτω και χουλα χουπ στους διαδρόμους... Φρίκη σου λέω φρίκη.

Πες με ότι θες εγω το μόνο που έχω να προτείνω είναι ευθανασία και στείρωση, τεστ αι κιου και άμεσα μέτρα. Μου σπασε και τα νεύρα το κινητο μέχρι να στο γράψω το κατεβατο!

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Λιακάδα

Κι επιτέλους, μετά από 2 μήνες πρόκαμα να καθήσω να παίξω το παιχνιδάκι που με προσκάλεσε η γλυκιά Λιακάδα! Ε, είπα σήμερα που δεν έβρεξε και είχε λίγη λιακάδα να την τιμήσω τη φιλενάδα... Πάμε να δούμε;


1) Ονοματάκι: Α δεν το αποκαλύπτω, Θεού δώρο θα σου πω μόνο (εννοείται φιλενάδα, αν δεν ήμουν εγώ ποιος θά τανε;)

2) Αstrodata: Τοξόταρος απ τους λίγους, τώρα για τα υποδέλοιπα δεν τα γνωρίζω, δεν ξέρω βλέπεις ώρα γέννησης, αλλά και να ξερα θα τα χα ξεχάσει!

3) Γενέθλια: Στη γιορτή της Αννούλας βρε χαζό, μα πάλι το ξέχασες;

4) Ομάδα (όχι αίματος καλέ!): Επειδή ποδοσφαιρικώς καμία (σιχαίνομαι τις ομάδες) να σου πω αίματος; Α+

5) Χρώμα: Ανάλογα την περίοδο, τώρα κάπου στα πράσινα ανοιχτά είμαι, βλ. λαχανί - άνοιξη έρχεται ρε συ

6) Φετίχ: Δεν θες να ξέρεις, κάτσε να βρω κάτι απαλό... μμμ σκέφτομαι... σκέφτομαι - όλο εκεί πάει το μυαλό μου... μμμ... άστο

7) Kόλλημα: H μουσικές μου

8) Καλή συνήθεια: Aνακύκλωση

9) Kακή συνήθεια: το τσιγάρο το οποίο λατρεύω

10) Μεγάλη αγάπη: Ο έρωτάς μου

11) Ιδανικός θάνατος: Στον ύπνο μου... κατά τα 85 ε;

12) Το κινητό μου: i-phone

13) Στο άλλο φύλο με χαλάει: να πω για το ίδιο γιατί ως γνωστόν το τυλίγω το ντολμαδάκι; Ναι. Η ζήλεια. Πολύ όμως!

14) Μισώ: Κάποια ζώα που μπήκαν στη ζωή μου, αλώνισαν, έφαγαν, ήπιαν και θέλουν να βγουν και από πάνω. Αλλά έχουσιν γνώσιν οι φύλακες

15) Κλαίω: Κάθε Κυριακή βράδυ... αν με διαβάζεις ξέρεις γιατί...

16) Γελώ: Με τα πάντα, γενικά γελάω πολύ και τρανταχτά!

17) Βαριέμαι : Γενικώς και πολύ εύκολα, τοξότης βλέπεις...

18) Σιχαίνομαι : Τα βρώμικα σπίτια, τους βρώμικους ανθρώπους και φυσικά τις κατσαρίδες

19) Πιστεύω: στη ζωή, είπαμε, μία την έχουμε και πρέπει να τη ζήσουμε, ναι;

20) Στην επόμενή σου ζωή: Θέλω να είμαι όπως είμαι τώρα, ίσως με περισσότερα λεφτά για να μη δουλεύω, και ίσως να αξιοποιήσω νωρίς τα ταλέντα μου και να μην τα αφήσω για μένα (έχω πολλά ανεκμετάλλευτα, αλλά τώρα που το πήρα χαμπάρι είναι αργά). Επίσης λιγότερο ντροπαλός...

21) To moto σου: Μην κλαις πάνω από χυμένο γάλα!





Αυτό ήταν ρε φιλενάδα, άρπα τώρα και μια Lana να σου βρίσκεται, α και που σαι; Άμα θες να παίξεις be my guest!


Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Στιγμιότυπα

• Κάνει κωλόκρυο, ψιλοβρέχει κι έχει πολύ αέρα - πάλι άπλωσα στο σαλόνι.

• Ο κύριος που επιβιβάστηκε στη Λάρισα - και όχι νωρίτερα ευτυχώς - στο κουπέ που μέχρι εκείνη τη στιγμή φιλοξενούσε μόνον εμένα, μύριζε βραστό λάχανο. Μετά περάσαμε πολύ ωραία. Στον Παλαιοφάρσαλο επιβιβάστηκε και μια κυριούλα με τάμπλετ, αναγκάζοντάς με να κάνω ότι διαβάζω κάτι στο i-phone μόνο και μόνο για να μην αισθάνεται ανώτερη. Το τρένο με τις χαλασμένες πόρτες και τουαλέτες έφτασε στην πρωτεύουσα με τουλάχιστον 1 ώρα καθυστέρηση χωρίς λόγο.

• Εν τω μεταξύ, χτες που κοιμήθηκα στο τρένο (ξημερώματα ταξίδευα ρε φιλενάδα) και πριν μπει ο κυριούλης αναδύοντας λάχανο, ξύπνησα απ τον πόνο γιατί είχα πέσει σε μια εντελώς ανορθόδοξη στάση με το αριστερό μάγουλο στο μπράτσο της πολυθρόνας δαγκώνοντας τη γλώσσα μου. Ακόμα πονάει...

• Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό εδώ έχει βγάλει ήλιο κι εγώ πήρα μόνο την ομπρέλα.

• Στον ηλεκτρικό μπήκε πιτσιρικάς επαίτης με φόρμα Disquared. Γνωρίζοντας πόσο έχει αυτή η φριχτή φόρμα με τα γράμματα τεράστια στο θουθούνι, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ήταν μαϊμού. Ή μήπως όχι; Όπως και να χει ήτο προκλητικό. Δεν πήρε ούτε δίλεπτο το καλοντυμένο παλικάρι.

• Μάλλον χάλασε -πάλι- το hands free και δεν θέλω να δώσω 30 ευρουδάκια για καινούριο. Νισάφι.

• Εδώ ο κόσμος καίγεται, βρακί δεν είχε ο κώλος μου, ταξίδι ετοιμάζω. Κουράστηκα στην Ψωροκώσταινα ρε φιλενάδα.

• Μ' αρέσει το τετραήμερο, εν τω μεταξύ τα σαλονικιώτικα κεφτεδάκια που έφαγα σε εστιατόριο την Κυριακή κατατάσσονται στο τοπ τεν. Θα ξαναπάω.

• Καταφέραμε κι επιλέξαμε το χειρότερο τραγούδι από τα 4 χτες για την εκπροσώπησή μας στη Γιουροβίζιον. Για άλλη μια φορά το φθηνό επικρατεί. Εύγε. (Εγώ δεν το είδα για να μην εκνευριστώ, προτίμησα την τραμαχτικά γλυκειά Νάντια).

• Ο Μπένι θα είναι ο μόνος υποψήφιος αρχηγός. Εξαιρετικά δημοκρατικό. Αν δεν τον ψηφίσουν θα αρχηγεύει το κενό; Ο Παπουτσής τα πήρε το χρυσό μου. Και μη χειρότερα.

• Βρίστηκα με μια γριά στις κυλιόμενες στο σταθμό του τρένου. Αν δεν κρατούσα το ποδήλατο μη μου πέσει θα είχα χειροδικήσει. Φτηνά τη γλίτωσε η συνταξιούχα.

• Δεν ανάβουμε καλοριφέρ εδώ και 2 βδομάδες. Κυκλοφορώ στο σπίτι με γούνα και μπότες. Αναγκάζομαι να φτιάχνω και τα μαλλιά γιατί το επιμελώς ατημέλητο δεν συνάδει...

• Ο Κότσιρας συνεχίζει να τραγουδά. Σε κοινό και όχι στο μπάνιο του. Γιατί;

• Δεν προφταίνω να αλλάξω κάτι στο σπίτι και θέλω να κάνω κι άλλα. Αυτό πάλι που το βάζεις;

• Έφυγε η Δόμνα. Αυτό ΕΙΝΑΙ απώλεια. Δεν υπάρχει αντικαταστάτης.

• Έχω τις αμφιβολίες μου αλλά θα δω, αν δεν δω δεν ξέρω. Για ποιο πράγμα; Θα σου πω άλλη στιγμή (για πολλά μάλλον)

• Το ξέρω ότι το ξέρεις αλλά παραείμαι ερωτευμένος. Το επιβεβαιώνω κάθε μέρα.

• Κλίκες υπάρχουν; Εννοείται μαντάμ, που ζεις.

• Παρότι κοιμήθηκα 600 ώρες νυστάζω. Είναι αυτό δείγμα νεότητος;

• Τι να κάνω το Πάσχα δεν ξέρω. Θέλει κουβέντα.

• Το δισκάκι της Λάνας δεν παίζεται. Άκου και αυτό.


Καλημέρα σου

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

And the Oscar goes to

tremens


ναι φιλενάδα, καλά άκουσες, το αγαπημένο Partali μετά από ώριμη σκέψη θέλω να πιστεύω, αποφάσισε να με βραβεύσει με το Όσκαρ του πιο άτυχου blogger. Γρουσούζη θα τολμούσα να πω! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα και γέλασα ταυτόχρονα και αποφάσισα να κάμω και την αυτοκριτική μου!

Ανατρέχοντας λοιπόν στις πρώτες μου αναρτήσεις βλέπω αυτό που θα ήθελα να είχα κρατήσει αλλά τελικά κι επειδή το μυαλό τρέχει στις δικές του στροφές κι επειδή και η ζωή στα δικά της μονοπάτια, δεν ήμουν πάντα συνεπής σε αυτό το οποίο ξεκίνησα να κάνω. Και ποιο ήταν αυτό; Μα αν θυμάσαι στην πρώτη μου ανάρτηση ξεκίνησα να γκρινιάζω, πράγμα που συνέχισα να κάνω όλο το Νοέμβρη, να γκρινιάζω για τις μικρογκαντεμιές της καθημερινότητας, τις αναποδιές και τα παράξενά της. Δεν το παράτησα αυτό, μ αρέσει να γκρινιάζω, να γκρινιάζω με στιλ όμως, όχι γκρίνια για τη γκρίνια, αλλά γκρίνια για το γέλιο, πράγμα που ελπίζω ρε φιλενάδα ότι έχω καταφέρει.

Σε όλο αυτό το μεγαλειώδες πόνημα με βοηθά και το γεγονός ότι έχω φάει και μούντζα και μου συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα που μοιράζομαι μαζί σου. Είναι μικρά και αστεία, το να βραχείς στο ποδήλατο, το να γίνει κατολίσθηση και ν ανεβαίνεις το Μπράλο με πούλμαν γιατί τρένο γιοκ, το να πετύχεις την παλαβή κίνηση και να μην ξέρεις από που σου ρθε, το να σου κλείνει ο αγενής την πόρτα του ηλεκτρικού και να μην μπορείς να βγεις, ε, δεν τα λες και τεράστια προβλήματα επιβίωσης, τα λες μικρά και χαριτωμένα μόλις σου περάσουν τα νεύρα.

Βέβαια κάπου στο Δεκέμβρη την έχασα τη μπάλα, δεν έχω και κάθε μέρα γκαντεμιές τέτοιου τύπου, οπότε σου μίλησα και για άλλα πράγματα, όπως τη φιλία, τον έρωτα, την πορεία μετά δακρυγόνων, το προφιτερόλ και δεν θυμάμαι κι εγώ τι άλλο. Παρόλα αυτά θέλω να πιστεύω πως κατά βάσιν αυτό το μπλογκ δημιουργήθηκε για να βγάζω από μέσα μου τις μικρογκαντεμιές μου, να τις μοιραστώ μαζί σου να μου περάσουν τα νεύρα μου και να γελάσουμε αμφότεροι και οι 57 αναγνώστες μου!*

Κλείνοντας διότι έχω πρωινό ξύπνημα και ταξίδι αύριο, αν δεν σου κάνει κόπο πες μου ποια γκαντεμοιστορία μου σου άρεσε πιο πολύνα την βραβεύσουμε και αυτήν και πες μου αν πραγματικά γελάς με τα ευτράπελά μου.

Partali, σ ευχαριστώ τα μάλα και από τα βάθη της γκαντεμιάς μου, με έκανες και γέλασα αφάνταστα και φυσικά τονώθηκε και ο μπλογκοεγωισμός μου!

ΥΓ κι αν ήθελες να το γιορτάσεις σήμερα, χρόνια σου πολλά φιλενάδα!

*Το αμφότεροι ξέρω τι σημαίνει, απλά λατρεύω να το χρησιμοποιώ λανθασμένα!

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Gotta Move

Αχ ρε φιλενάδα, όλα τα χει αυτή η βδομάδα, όλα τα κουραστικά, όλα τα ταλαιπωρημένα, το κορμί μου το φιδίσιο το αισθάνομαι ερείπιο, θέλω να ξαπλώσω σ ένα κρεββάτι και να ξυπνήσω αρχές Ιούνη να πάω για τα μπάνια του λαού.

Τα παιξα σου λέω, τα παιξα! Μετά το σαββατοκύριακο της εορτής όπου είχα αφενός προετοιμασίες, μαζέματα αφετέρου (βέβαια περάσαμε τέλεια, δεν το συζητώ, εξαιρετικά, φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, την Άρτα φοβερίσαμε και από δω παν και οι άλλοι), ήρθε εκείνη η αδικιορισμένη η Δευτέρα. Την οποία Δευτέρα ήταν η πρώτη μέρα στο νέο κτίριο διότι μετακόμισε η αγαπημένη εταιρεία στην οποία εργάζομαι! Μια χαρά τα γραφειάκια, μικρότερο αλλά κατά πολύ ομορφότερο κτίριο!

Είχαμε ενημερωθεί ότι θα ερχόμασταν και θα ήταν όλα έτοιμα. Μου άρεσε η ιδέα κι έτσι το πίστεψα. Όταν ήρθα λοιπόν τη Δευτέρα το πρωί και αντίκρυσα το νέο μου γραφείο κόντεψες να με χάσεις από το εγκεφαλικό που παρολίγον να πάθω. Λίθοι τε πλίνθοι τε κέραμμοι ατάκτως εριμμένοι ο χώρος, δεν χωρούσα ούτε να μπω μέσα, κούτες, μηχανήματα, οθόνες, καλώδια κι εκείνο το έρμο το βαζάκι με τον αμάραντο απ τα Κύθηρα - δώρο μιας φίλης που πήγε, γιατί εμένα δεν με αξίωσε να με στείλει ο δρόμος μου ακόμα προς τα κει - όλα το ένα πάνω στ άλλο σε μια ζοφερή ντάνα (ουχί ιντερνάσιοναλ), μια εφιαλτική στοίβα που μου χαμογελούσε χαιρέκακα προτρέποντάς με να ασχοληθώ μαζί της.

Τι να πρωτοπιάσεις φιλενάδα, έπιανα το ένα να το βάλω εδώ, του άλλαζα θέση να το βάλω πιο κει γιατί δεν χωρούσε το άλλο. Για να μη στα πολυλογώ όλη μέρα πήγαινα δώθε κείθε τις ντουλάπες και τα γραφεία και τις κούτες για να βγάλω άκρη. Εν τω μεταξύ κάποιος φωστήρ είχε διαβεβαιώσει τους πελάτες ότι θα λειτουργούσαμε κανονικά τη Δευτέρα και είχαμε και τα χρυσά μου να ζητάνε πραγματάκια τα οποία φυσικά δεν μπορούσαν να γίνουν, διότι το κομπιούτερ δεν συνδέθηκε πριν από την τρίτη και με τον άβακα δεν έχω μάθει να κάνω δουλειά ακόμα... Γύρισα σπίτι ένα ράκος κι ετοιμάστηκα για νέες περιπέτειες...

Την Τρίτη τα πράγματα κάπως καλύτερα, ψιλομπήκε μια τάξη και μπόρεσα να δουλέψω σχεδόν κανονικά.

Έλα όμως που δεν μου έφτανε αυτό, αποφάσισα μετά από πολύμηνη σκέψη να ασχοληθώ με το σπιτάκι και να αρχίζω να το ομορφαίνω. Πήγα που λες να πάρω αντικείμενα για το μπάνιο αρχικά να αλλάξω "επίπλωση" κι επειδή είμαι και μαστοράκος αποφάσισα με τη βοήθεια του μάστορος αδερφού μου να τα κάνουμε παρεϊτσα.

Ήρθε χτες το λοιπόν το παιδί και κάτσαμε να σπάμε νιπτήρες, πλακάκια, καθρέφτες κι έχει γίνει ένα μπάνιο τι να σου λέω τώρα, ούτε για κατούρημα καλά καλά δεν μπορείς να μπεις. Το θεωρούσα εξαιρετικά απλό αλλά δυστυχώς όταν προσπαθείς να αφαιρέσεις παλαιά elements (ε;) υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χαλάσουν και άλλα. Οπότε δεν το βλέπω να μαζεύεται σύντομα κι εκτός αυτού μπες βγες μεσ στα χώματα έχει γίνει και όλο το σπίτι γιαπί και ξέρεις εμένα τι με τρελλαίνει ε; 2 πράγματα. Το ακατάστατο σπίτι και το βρώμικο σπίτι. Και τώρα έχω και τα 2 στην τιμή του ενός. Το κοίταζα το πρωί πριν φύγω και μου ρχόταν να βάλω τα κλάμματα. Τώρα που θα γυρίσω έχει να γίνει... άσε, η Ναυμαχία του Ναυαρίνου θα γίνει φιλενάδα, η μάχη του Σκρα, του Βατερλώ. Του δικού μου Βατερλώ γιατί μ έχει πιάσει και πόνος στην πλάτη απ το κουβάλημα... Γέρασα βλέπεις ρε φιλενάδα και κλατάρω... δεν είμαι το παιδί που ήξερες κάποτε...

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Ένα βραβείο και μια συνταγή

Ρε φιλενάδα, τι συγκίνηση ήταν αυτή, δεν στα πα; Η αγαπημένη μου η Λευκή, ξέρεις αυτή η κουκλίτσα, η Φλου που είχε ντυθεί βρικολακέσσα τις Απόκριες, αυτό το υπέροχο πλάσμα, με τίμησε δίνοντάς μου αυτό το βραβείο και μάλιστα αποκαλώντας με ευαίσθητο πρίγκηπα με ντελιριακές περιγραφές.



Πρώτον να σταθώ στο βραβείο που είναι ένας υπέροχος πιγκουίνος, λατρεύω τους πιγκουίνος και νομίζω ότι κάθε νοήμων άνθρωπος τους λατρεύει, είναι γλύκες και φατσούλες, δεν το συζητώ περαιτέρω.

Δεύτερον, στο επίσης σημαντικό γεγονός ότι ένα νέο και υπέροχο κορίτσι γουστάρει να διαβάζει και βραβεύει εμένα και επίσης ότι με περιγράφει με έναν τρόπο υπέροχο, αχ αγαπημένη μου σ ευχαριστώ απ τα βάθη της καρδιάς μου, ξέρεις,αυτά τα γραφτά -αστεία ή σοβαρά- είναι κείμενα προσωπικά και είναι αφενός υπέροχο να ξέρεις ότι κάποιοι μπαίνουν στον κόπο να τα διαβάσουν και να τα εκτιμούν αφετέρου. Σ ευχαριστώ λοιπόν για άλλη μια φορά, με συγκίνησες πραγματικά!!!!

Και πάμε τώρα στη συνταγή που σου μισοπεριέγραψα την Παρασκευή κάνοντας το σαλάκι σου να τρέξει και που έταξα στην αγαπημένη Λιακάδα ότι θα μοιραστώ μαζί της. Γράφε φιλενάδα, γράφε...

Προφιτερόλ
Η συνταγή έχει 3 βασικές φάσεις, είναι μπελαλίδικη αλλά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, κανένα ζαχαροπλαστείο δεν την κάνει έτσι, συνηθίζουν να πνίγουν λίγα σου σε σοκολάτα που θυμίζει Άνθος Αραβοσίτου, η δικιά μας είναι το ακριβώς αντίθετο. Πολλά σου με τη σωστή κατ εμέ αναλογία σοκολάτας και κρέμας σαντιγί.

Σου 1 μερίδα- περίπου 40 σουδάκια

1 κούπα νερό
1/2 κούπα βούτυρο ή μαργαρίνη (αυτό μας κάνει μισή συσκευασία βιτάμ φερ ειπείν για να μην ψάχνεσαι)
λίγο αλάτι
1 κούπα αλεύρι σκληρό
4 αβγά

Βράζεις ρε φιλενάδα το νερό με το βούτυρο και το αλάτι μέχρι να λιώσει το βούτυρο. Μόλις γίνει αυτό κατεβάζεις απ το μάτι και ρίχνεις με μιας το αλεύρι, ανακατεύεις ζωηρά να ενωθεί το μίγμα και το ξαναβάζεις στο μάτι ανακατεύοντας συνεχώς μέχρι να ξεκολλάει η ζύμη απ τα τοιχώματα εύκολα, εκεί δείχνει ότι έχει ψηθεί ικανοποιητικά! 2-4 λεπτά φτάνουν, μην το παρακάνεις, ε;

Το αφήνεις να κρυώσει κανα μισάωρο και μετά ρίχνεις ένα ένα τα αυγά ανακατεύοντας να ενωθούν τελείως. Σου προτείνω να την αφήσεις να κάτσει μια ωρίτσα και κατόπιν αφού τη βάλεις σε σακουλάκι πλαστικό, τύπου Polybag, βουτυρώνεις το ταψάκι σου, κόβεις με ένα ψαλιδάκι το σακουλάκι λίγο σε μια γωνίτσα και σχηματίζεις ροζέτες στο ταψί. πρόσεχε όχι πολύ κοντά η μία στην άλλη γιατί φουσκώνουν, ναι;

Ανάβεις το φούρνο στους 200 στον αέρα και ψήνεις περίπου 20-25 λεπτά να τα δεις να φουσκώσουν και να ροδίσουν. Μόλις τα βγάλεις, τα βάζεις κατευθείαν σε ένα κάτι να κρυώσουν κι επαναλαμβάνεις το ψήσιμο μέχρι να τελειώσει η ζύμη...

Σαντιγί
500 ml κρέμα γάλακτος πλήρους λιπαρών γιατί αν πάρεις τη λαίτ άστα βράστα, ναι;
5-6 κουταλιές σούπας ζάχαρη άχνη
2 βανίλιες
1/2 κουταλιά γλυκού κρεμόριο ( το βρίσκεις εύκολα στο τμήμα μπαχαρικών, βοηθά την κρέμα να σφίξει και να μη νερουλιάζει)

Εύκολο φιλενάδα, τα χτυπάς όλα στο μίξερ μαζί να γίνει σφιχτή κρέμα. Δοκιμάζεις μήπως θες κι άλλη ζαχαρίτσα, γούστα είναι αυτά βρε συ!

Σοκολάτα (σάλτσα) (για την ποσότητα των 40 σου εγώ κάνω διπλή δόση)
1 κούπα κακάο
1 κούπα ζάχαρη
3/4 κούπας νερό ή γάλα
1 βανίλια
λίγη βότκα

Βάζεις τη ζάχαρη με το κακάο σε κατσαρολάκι σε δυνατή φωτιά και ανακατεύεις συνεχώς για 2-3 λεπτά να ενωθούν.
Ρίχνεις βανίλια και νερό ή γάλα και ανακατεύεις συνέχεια να διαλυθεί το μίγμα. Δεν χρειάζεται να βράσει, να δεις ότι θα πάρει μια λαμπερή βελούδινη όψη και είναι έτοιμο. Βάζεις και τη βότκα και όξω απ την πόρτα!

Δέσιμο γλυκού
Αφού τα σου και η σοκολάτα έχουν κρυώσει ρίχνεις σε ένα όμορφο μπωλ σοκολάτα στον πάτο και στα τοιχώματα με μια κουτάλα, βάζεις σαντιγί σε ένα κορνέ, γεμίζεις τα σου (βάλε εκείνο το εξάρτημα που μπορεί να τα τρυπήσει, δεν χρειάζεται να τα κόψεις, τρυπάς και γεμίζεις), στρώνεις μια σειρά κάτω, ρίχνεις σοκολάτα και συνεχίζεις μέχρι να τελειώσουν... κάντο όπως γουστάρεις, σχημάτισε ένα γλυκό βουνό και ρίξε την εναπομείνασα σοκολάτα πάνω και στόλισέ το με ροζέτες σαντιγί.

Καλή όρεξη ρε φιλενάδα!!!

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Precious



Κοίταξε γύρω του. Μόνος. Η γιορτή είχε τελειώσει. Κάπου στο βάθος η Ella τραγουδούσε μελαγχολικά κάτι για μια αγάπη που χάθηκε.

Κλισέ.

Κοίταξε πάλι γύρω του χωρίς πραγματικά να βλέπει, τα μάτια γεμάτα νερό αλμυρό, γεμάτα δάκρυα για μια φυγή, μια φυγή που επαναλαμβανόταν συνεχώς. Χτες είχε χαρά, τώρα είχε πίκρα.

Κλισέ.

Πάνω στο τραπεζάκι στο σαλόνι ένα σταχτοδοχείο, γυάλινο και μεταλλικό, απομίμηση κάποιας αντίκας, γαλάζιο το γυαλί και πάνω στο μέταλλο ένα έμβολο για να κάνει το δίσκο να στριφογυρνά και να πετά τις στάχτες μέσα. Άναψε τσιγάρο αλλά δεν το τίναξε εκεί, είχε άλλα γι αυτή τη δουλειά. Αυτό ήταν δώρο από Εκείνον. Ήταν στόλισμα. Ήταν ομορφιά. Σαν την ομορφιά Του. Σαν το υπέροχό Του χαμόγελο λίγο πριν φύγει. Ήταν το πολύτιμό του αντικείμενο.
Αυτό μαζί με άλλα. Μια σφαίρα από ημιπολύτιμο κίτρινο λίθο, μάτι της τίγρης, 3 μαρμάρινες πυραμίδες απ το Κάιρο, μια χιονόμπαλα απ τη Ρώμη, ένα ρούχο εξαίσιο από χέρια αγαπημένα. Αυτά ήταν τα πολύτιμά του αντικείμενα. Αυτά και η αγάπη που έφευγε κάθε βδομάδα κάνοντάς τον να δακρύζει κι επέστρεφε κάνοντάς τον να λάμπει.

Αυτή η αγάπη η μοναδική. Το ολόδικό του πολύτιμο αντικείμενο. Κλισέ;

Όχι.


Στα πλαίσια του λογοτεχνικού Σαββάτου από τη Veronica

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Sentimental (sweet) mood



Έκανε κουράγιο, είχε μεγάλη κούραση σωματική αλλά και ψυχολογική, είχε περάσει μεγάλο άγχος που δεν τελείωνε έτσι απλά, αλλά τα πράγματα έπρεπε να γίνουν όπως τα είχε σκεφτεί. Πάντα έτσι έπρεπε να γίνει, όχι ψυχαναγκαστικά, όχι, απλά περισσότερο για λόγους ισορροπίας και τάξης.

Έβγαλε το βούτυρο και το έλιωσε με 2 κούπες νερό και λίγο αλάτι. Το παρακολουθούσε να λιώνει, μουσική έπαιζε απ το διπλανό δωμάτιο και σκεφτόταν αν θα προλάβει να κάνει όλα αυτά που θέλει και αποφάσισε πως θα προλάβει, χωρίς έξτρα άγχος ακόμα για κάτι που αγαπά για κάτι που του αρέσει τόσο πολύ να κάνει. Κοίταξε γύρω του την κουζίνα όσο το βραστό νερό έλιωνε το βούτυρο, μικρή κουζίνα, ίσα που χωράει μέσα, πόσο θα του άρεσε να είναι τεράστια όπως αυτές που βλέπει στην τηλεόραση, με μοντέρνα ντουλάπια και σκεύη, με ατέλειωτους πάγκους και χώρους. Χαμογέλασε λίγο πικρά, το μεγάλο σπίτι είναι ένα όνειρο που θα μείνει ανολοκλήρωτο, δεν πειράζει ποιος θα το καθαρίζει άλλωστε...

Έβγαλε την κατσαρόλα απ τη φωτιά κι έριξε 2 κούπες αλεύρι σκληρό, σκληρό θέλει αυτή η συνταγή, με μαλακό δεν είναι καλό το αποτέλεσμα. Ανακάτεψε γρήγορα να ενωθεί το αλεύρι με το λιωμένο βούτυρο και το νερό (και μια πρέζα αλάτι) και το ξανάβαλε στη φωτιά ανακατεύοντας πάντα για να ψηθεί λίγο και να ξεκολλά εύκολα απ τα τοιχώματα. Έτοιμο. Λίγο να κρυώσει για να συνεχίσει, θέλει υπομονή η συνταγή.

Σιγοτραγουδώντας, έβγαλε το κακάο, 3 κούπες σε μια άλλη κατσαρόλα το απολάμβανε το κακάο, την τροφή των θεών, το μεγαλύτερο αριστούργημα στη ζαχαροπλαστική. Απολάμβανε το άρωμά του και το αποτέλεσμά του πάντα, τον έκανε πάντα να χαμογελά, του έφερνε στο μυαλό παιδικές στιγμές, κούπες με αχνιστό κακάο και τσουρεκάκι ή μπισκοτάκια στο πλάι για βούτημα... πόσα χρόνια είχε να το κάνει αυτό; Ούτε που θυμάται, τον έφαγαν οι διατροφές και οι δίαιτες, τα υγιεινά και άνοστα... Μμμμ κρίμα, θα το γλεντήσει όμως τώρα που θα το βλέπει να ενώνεται με τη ζάχαρη και το γάλα για να γίνει όμορφη σάλτσα. Λίγη βανίλια και λίγη βότκα να αρωματιστεί και να αποκτήσει μια οξύτητα στον ουρανίσκο, να τον γλυκαίνει και να τον πονά - λίγο, μόνο λίγο. Έτοιμη κι αυτή, μοσχοβόλισε το σπίτι άρωμα σοκολάτας... Υπέροχο. Το στομάχι γουργουρίζει και το στόμα γέμισε σάλια αλλά δεν είναι ώρα για τέτοια, έχει δουλειά ακόμα, ευχάριστη δουλειά.

Παίρνει τ αυγά απ το ψυγείο, 8 τον αριθμό και τα σπάει και τα ενώνει ένα ένα με τη ζύμη που έχει κρυώσει, πρέπει να κρυώσει για να μην ψηθούν τ αυγά στο ένωμα. Δύσκολο σημείο αυτό, θέλει καλό ανακάτεμα να ενωθούν εντελώς, δεν είναι ώρα για τσαπατσουλιές. Η ζωή χωρά τσαπατσουλιές σε πολλά πράγματα αλλά στη ζαχαροπλαστική όχι, αν το κάνεις λάθος θα το καταστρέψεις. Ενώθηκαν όμορφα, η ζύμη ελαστική και αρωματική, έτοιμη για ψήσιμο...

Ανάβει το φούρνο στους 200, βουτυρώνει το ταψί και βάζει ζύμη σε ένα σακουλάκι αποθήκευσης. Το κόβει λίγο με ψαλιδάκι σε μια γωνία και αρχίζει να δημιουργεί ροζέτες ζύμης στο ταψί. Γέμισε. Ολοταχώς στο φούρνο. Ετοιμάζει και δεύτερο ενώ ανησυχεί για το αποτέλεσμα. Πάντα ανησυχεί, τόσα χρόνια το κάνει αυτό και πάντα το πετυχαίνει αλλά για κάποιο λόγο ανησυχεί. Ανησυχεί μήπως δεν φουσκώσουν τα σου και δεν τρυπήσουν μέσα. Πρέπει να φουσκώσουν για να μπορέσει να τα γεμίσει κρέμα γλυκιά, αλλιώς δεν μπορεί να δουλέψει.

Όλα πάνε καλά, φουσκώνουν και μυρίζουν τόσο όμορφα, σα φρεσκοψημένο ψωμί, λίγο ίσως σα μπισκότο, είναι ωραία μυρωδιά.

1-2-3-4-5 ταψιά, ψήθηκαν όλα κι έγιναν τέλεια. τώρα θέλουν κρύωμα και υπομονή. Θέλει υπομονή αυτό το γλυκό, υπομονή σα να ναι έρωτας, σα να ναι αγάπη, σα να ναι η ζωή η ίδια. Δε θέλει βιαστικές κινήσεις γιατί θα χαλάσει.

Μ' ακούς καρδιά μου; Θα χαλάσει αν βιαστείς, κάνε λίγη υπομονή, δούλεψέ το με αγάπη και θα γίνει όπως το θες. Μόνο έτσι το γλυκό θα γίνει όπως θες. Και η ζωή σου.