Υπάρχει ελπίς

Έλα φιλενάδα, καλό μας μήνα, άρπα και τραγουδάκι σένιο απ τη φίλη Νίνα να γουστάρεις και πάμε δυνατά! Που; Παντού, σαν τα κακά κορίτσια.

Χειμώνιασε σήμερα, ο ουρανός βάρυνε και η βροχή έρχεται, ας έρθει, δε με νοιάζει, δεν πήρα το όχημα σήμερα, πήρα ομπρέλα και νιώθω πιο ασφαλής. Σήμερα που λες νομίζω ότι είναι μία από αυτές τις μέρες που πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλά φιλενάδα, δεν ήπια τίποτα το πρωί, κάτι παυσίπονα μόνο, αλλά έχω αυτήν την άισθηση.

Και γι αυτό, όταν το πρωί στο τρένο αντίκρυσα μπρος μου μορφή λατρεμένη (πάνω από 100 κιλά, με ένα σαγόνι τεράστιο με μια εξίσου τεράστια κρεατοελιά πάνω του να το τονίζει, υποψία μύστακος και μαλλί λαδωμένο ριγμένο νωχελικά στους ώμους, κολάν μαύρο και από πάνω ένα σι θρου ριχτό ασπρόμαυρο με γεωμετρικά σχέδια και μποτίνι), δεν την παρατήρησα για να τη θάψω αλλά για να δω τι θα μπορούσε να γίνει με δαύτη. Και ανακάλυψα ότι η λατρεμένη μου αυτή αν λουζόταν, πλενόταν, έχανε 40 κιλά τουλάχιστον και βαφόταν ελαφρά θα μπορούσε να έχει ομοιότητα με τη Τζένη Καρέζη. Ναι, κάπου μέσα σε όλο αυτό υπήρχε μια ομοιότητα αλλά ήθελε γλυπτική για να φανεί. Είναι σαν τα γονίδια να είχαν κάνει πλάκα και πήγαν κάπου εντελώς λανθασμένα, πως είναι ο υιός Βουγιουκλάκη - Παπαμιχαήλ; Άτιμα γονίδια, ποτέ δεν μπορούμε να προβλέψουμε την πορεία σας...

Παρόλα αυτά είμαι βέβαιος ότι η αγαπημένη μου αυτή ύπαρξη έχει ελπίδα, έχει ελπίδα να διώξει τη μουρτζούφλα απ το πρόσωπό της και να γίνει καλύτερη. Είμαι βέβαιος. Αρκεί κάποιος που την αγαπάει να της το πει.

Από την άλλη βέβαια υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν καμία ελπίδα. Θέλω καιρό να σου γράψω για έναν τύπο που έρχεται στο γυμναστήριο όσα χρόνια είμαι κι εγώ. Πρώτα απ' όλα μοιάζει με τον Κότσιρα. Είναι ψηλός και άχαρος με γλυκερή φάτσα και εκείνο το τρισάθλιο μαλλί που κάνει χωρίστρα στη μέση και χαιτούλα ωραιότατη, να τη βλέπεις και να θες να την πιεις στο ποτήρι. Όσα χρόνια τον βλέπω είναι ακριβώς ο ίδιος, καμία απολύτως βελτίωση στο στιλ και στο σώμα. 

Τις προάλλες όμως φαίνεται πως ήθελε να αναγάγει το στιλάκι σε κάτι πιο μοντέρνο. Έτσι λοιπόν είχε βάλει στο μέτωπο κορδέλα που φοράνε οι τενίστες να μην πεφτει η φράτζα στα μάτια και μια βερμουδίτσα γυμναστικής από αυτές τις χαμηλοκάβαλες που είναι και στενές στα πόδια και τελειώνουν σε φαρδύ λάστιχο περίπου στο ύψος του γονάτου, χρώματος λευκού του πάγου. Φιλενάδα, δεν σου λέω τίποτα. Το εικαστικό αποτέλεσμα ήταν για πολλά γέλια, ήταν λες και τα χε βάλει για πλάκα κι ερχόταν έτσι για να γελάσουμε. Δυστυχώς όμως δεν τα είχε βάλει για πλάκα γιατί περιφερόταν κορδωτός κορδωτός με αυτό το ύφος των 100 Καρδιναλίων και γούσταρε. Κάποιος μάλλον τον είχε πείσει πόσο του πήγαινε το συγκεκριμένο στιλ. Εγώ απλά τον έβλεπα και γελούσα από μέσα μου. Έπρεπε να στον βγάλω φωτογραφία... 

Βέβαια από την άλλη σκέφτομαι ότι αυτός ο άχαρος άντρας (ο οποίος απ ότι έχω μάθει παλιότερα τον τύλιγε τον ντολμά) είναι παντρεμένος με μία συμπαθέστατη και σχεδόν όμορφη κοπέλα που έχονται συνήθως μαζί. Οπότε χαμένος δεν πήγε ο άχαρος, τη βρήκε τη συμβία. Άρα ελπίδα υπάρχει.

Απ την άλλη ξαναχτύπησα το εισιτήριο σήμερα και πάλι δεν έβγαλε μελάνι - θα ξαναχρησιμοποιηθεί το απόγιομα, 1.40 μένουν στην τσέπη και η ελπίδα ζωντανεύει. Βέβαια, το πιο σημαντικό όλων είναι ότι εργασιακά κάπου αχνοφαίνεται μια αχτίδα φωτός, κάτι πάει να γίνει. Μια υποψία ελπίδας στον ορίζοντα ρε φιλενάδα επιτέλους, για να δούμε,  κοντοζυγώνει ο καιρός... Έτσι, σήμερα είναι μέρα γεμάτη ελπίδα.

Τώρα που το σκέφτομαι μήπως δεν έπρεπε να ζου βάλω Νίνα αλλά Ελπίδα, μέρα που ναι σήμερα; Βρε λες;