Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

French kiss

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

Η ιστορία παλιά. Η ιστορία καινούρια. Η ιστορία θλιβερή. 8 (αν δεν κάνω λάθος) ηλίθια ανεγκέφαλοι σκότωσαν 130 και βάλε άτομα. Στην πόλη του φωτός. Αυτό καλείται τρομοκρατία. Αυτό είναι θλιβερό. Είναι απαράδεκτο. Είναι αδιανόητο.

Ή μήπως όχι;

Καθημερινά σκοτώνονται δεκάδες, εκατοντάδες μάλλον στον πλανήτη. Ίσως και χιλιάδες. Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Συρία, Βυρηττός, Παρίσι. Καθημερινά, αθώοι πληρώνουν με τη ζωή τους, ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει πλάνο συγκεκριμένο πέραν αυτό του τρόμου, σε βομβιστικές επιθέσεις, σε αποστολές αυτοκτονίας, σε συρράξεις, σε, σε, σε. Και προχτές ήταν το Παρίσι. Και να σου πω γιατί ήταν σοκαριστικό το Παρίσι πέραν της ωμότητος των εγκλημάτων; Ήταν σοκαριστικό γιατί το Παρίσι το έχεις αλλιώς στο μυαλό σου, το έχεις στο μυαλό σου σαν την Πόλη του Φωτός, σαν το Σηκουάνα, τον Πύργο του Άιφελ, τα κρουασάν και το Λούβρο, σα ρομαντική βόλτα, σαν προορισμό εορταστικό, σαν διακοπές, σαν κάτι όμορφο. Κι εγώ που δεν έχω πάει ακόμα αλλά σκοπεύω να πάω - σύντομα.

Κι εκεί, στο κάτι όμορφο, στο κάτι λαμπερό, συνέβη δολοφονική επίθεση με θύματα εκατοντάδες. Είναι λογικό να σοκαριστείς. Το είχες στο μυαλό σου σε ένα ασφαλές επίπεδο, δεν γνώριζες τα του Παρισίου - ούτε κι εγώ. Δεν γνώριζες παρά ίσως μόνον εξ ακοής, τα περί των γκετών, και ίσως είχες ξεχάσει περί των Γαλλικών κτήσεων, σε έχει βλέπεις βουτήξει απ το σβέρκο η γερμανική και δορυφορικά φιλογερμανική μέγγενη, που τη Γαλλία τη φέρνεις στο μυαλό σου μόνο σαν λαμπρό πολιτισμό, μόνο σα διαφωτισμό, μόνο σαν υπέροχη μουσική και πεσμένα φύλλα έξω απ τις Βερσαλίες. Δεν γνωρίζεις αν συμμετείχε στο παρελθόν στη γέννηση του ISIS και αν έγινε αρωγός σε αυτά τα εγκλήματα μόνο για οικονομικούς λόγους. Μάλλον έτσι είναι.

Και πληρώνουν οι αθώοι - φυσικά. Βγήκανε μια βόλτα Παρασκευή βράδυ και ξαφνικά τους γάζωσαν τα καλάσνικοφ και τους συνέθλιψαν οι βόμβες. Σφαίρες και βόμβες φανατικών ηλίθιων. Διότι αυτοί που μεταφράζουν μια οποιαδήποτε θρησκεία ως φονική εντολή, μόνον ηλίθιοι είναι, ανόητα πιόνια σε χέρια ειδημόνων που τους χρησιμοποιούν σα ζωντανές σφαίρες. Η οργή της καταπίεσης, του φανατισμού, της φτώχειας, του ο,τιδήποτε είναι η μεγαλύτερη τύφλωση. Και μέσα σ αυτήν την τύφλωση, η ζωή, το υπέρτατο δώρο, είναι άνευ αξίας. Δυστυχώς.

Και ας έρθω στα δικά μας. Κάποιοι, και καλά έκαναν, μίλησαν ή έδειξαν την πίκρα, τον αποτροπιασμό, την έκπληξή τους, βάζοντας τη γαλλική σημαία, τον πύργο του Άιφελ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, στα προφίλ τους στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Κάποιοι άλλοι, επίσης καλά έκαναν, όχι. Κι εκεί αρχίζει ο πανηλίθιος φεϊσμπουκικός εμφύλιος.

Γιατί αυτοί που έβαλαν δεν αντέδρασαν παρόμοια σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Προχτές επίσης έγινε βομβιστική επίθεση στη Βυρηττό. Γιατί αυτοί που δεν έβαλαν, δεν έβαλαν. Ποιος πόνεσε πιο πολύ. Ποιος ασχολήθηκε με την Ελλάδα. Ποιος δεν ασχολήθηκε. Τι είπες εσύ, τι είπα εγώ και ποιος την έχει μεγαλύτερη. Το τι αντίκρυσαν τα μάτια μου χθες και προχτές είναι άνω ποταμών. Ξέχασαν οι πατριώτες ότι οι Γάλλοι διαδήλωσαν πριν λίγο καιρό υπέρ της Ελλάδας. Βάλανε Ελληνικές σημαίες στα μούτρα. Βριστήκανε και αντάλλαξαν χυδαίες εκφράσεις. Επιχειρηματολογούσαν άσκοπα εκατέρωθεν. Ειρωνία, κακία, χολή - γιατί; Επειδή το Παρίσι τι; Έπρεπε να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι ξαφνικά, μια Παρασκευή βράδυ; Έπρεπε τι; Να τιμωρηθεί η Ευρώπη; Μα δεν τιμωρήθηκε η Ευρώπη. Τυχαίοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και τώρα; Δεν θα είναι τα πράγματα λίγο χειρότερα; Για το κύμα προσφύγων από τη Συρία; Δεν θα φουσκώσει λίγο παραπάνω το φασιστικό αίσθημα στους αμφιταλαντευόμενων; Δεν θα ειπωθούν ψέματα; Γιατί;

Δεν μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά σε έναν ακήρυχτο πόλεμο με θύματα αθώους; Δεν το καταλαβαίνεις ότι ο τρόμος που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει σε κλειδώνει όλο και περισσότερο σε αόρατες αλυσίδες; Γιατί φωνάζεις που κάποιοι πόνεσαν; Γιατί το γελοιοποιείς; Τι σε νοιάζει;

Συνέλθετε. Η ειρωνία και το μίσος οδηγούν σε ακόμα χειρότερες οδούς. Συνέλθετε. Ο κόσμος καίγεται γύρω μας. Μη χτενίζεστε.

ΥΓ. Το 2001, 2 αεροπλάνα έπεσαν στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης σκοτώνοντας χιλιάδες. Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. ποιος ξέρει τι θα είχαμε αντικρύσει...

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Greek Horror Story S01E01

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio.com

aka Εφιάλτης στο Φωταγωγό

Ξέρεις το ρητό που λέει ότι όποιος προγραμματίζει ο Θεός γελάει;

Πάμε να σου πω μιαν ιστορία!

Χτες λοιπόν ξυπνάω νωρίς, γιομάτος κέφι κι ενέργεια, φοράω τα καλά μου, σακάκι και πουκάμισο μαύρο, παπιγιόν κεραμιδί, παντελόνι γκρι αρζάν και ποδηλατικό κράνος κι έρχομαι στη δουλειά σαν τρελός με το ποδήλατο, μαζεύοντας απορημένα βλέμματα συμπατριωτών μου στο δρόμο. Είχα να πάρω το ποδήλατο καιρό και ήταν ένα πείραμα για τις αντοχές μου από τότε που ελάττωσα το κάπνισμα σφόδρα, χρησιμοποιώντας το ηλεκτρονικό τσιγάρο- μια εφεύρεση εξαιρετική πραγματικά, την οποία αν δεν θες ή δεν μπορείς να κόψεις το κάπνισμα στη συστήνω ανεπιφύλακτα -και πραγματικά είδα τεράστια διαφορά στην αναπνοή μου.

Ευτυχής λοιπόν, οργανώνω τη μέρα μου, κανονίζω στο κεφάλι μου πως θα ξοδέψω το απόγευμά μου - πολύ όμορφα και δημιουργικά- μέχρι που με παίρνει ο διαχειριστής τηλέφωνο να μου πει ότι έχει γίνει μια ζημιά στην αποχέτευση και πρέπει να βγει στο φωταγωγό να δει τι έχει συμβεί.

Μένω που λες σε μια πολυκατοικία, σε υπερυψωμένο ισόγειο, στο οποίο υπερυψωμένο ισόγειο, όταν ο αρχιτέκτονας σχεδίαζε το κτίριο επειδή ή είχε πιει ή δεν ήξερε τι του γινόταν, έφτιαξε τη μοναδική είσοδο στο φωταγωγό απ το διαμέρισμα που μένω φυσικά εγώ. (Υποψιάζομαι ότι μετά από αυτόν τον άρτιο σχεδιασμό πήρε Όσκαρ και Νόμπελ πρωτότυπου σχεδιασμού πολυκατοικίας και λοιπών νήσων). Οπότε, για να δει ο άνθρωπος τι έχει γίνει, πρέπει να είμαι εγώ στο σπίτι, να ξεβιδώσω μια μεγάλη παπουτσοθήκη που έχω κρεμάσει εκεί για να κρύβει το άσχημο πορτάκι κι επειδή έχει πόρτα-καθρέφτη κοιτιέμαι συνεχώς και ζυγίζει κι ένα κάρο κιλά. Οπότε για να την βγάλω, πρέπει να βγάλω όλα τα παπούτσια - δεν με λες Ιμέλντα Μάρκος αλλά έχει μπόλικα, να ξεκρεμάσω την πόρτα - καθρέφτη, να ξεβιδώσω 7 μεγάλες βίδες και να την βγάλω απ τη μέση.

Μετά, πρέπει να βρω τα κλειδιά για το πορτάκι, τα οποία δεν βρίσκω εύκολα γιατί τους αλλάζω θέση σε κάθε συμμάζεμα συρταριού, να βρω ό,τι άλλο θες, να βρίσω, να χτυπήσω το κεφάλι στο ντουλάπι και μόλις τα βρω να ανοίξω την καταραμένη πόρτα.

Έτσι και χτες ήρθε ο άνθρωπος και αφού έγιναν όλα τα παραπάνω, ανοίξαμε την πόρτα για να αντικρύσουμε λιμνάζοντα βρωμόνερα τα οποία ίσα που δεν είχαν ξεχειλίσει μέσα στο σπίτι, μπάζα, κομμάτια γυαλιά, λάσπη και δεν θες να ξέρεις τι άλλο. Η μπόχα δε, ασύλληπτη.  Απαλλοτριώθηκα εντελώς, επαρκώς κι ανυπερθέτως. Μέσα σε δευτερόλεπτα με έπιασε πονοκέφαλος, άνοιξα μπαλκονόπορτες παντού να φύγει και πίστεψέ με, μέχρι τις 12 που έπεσα για ύπνο δεν είχε φύγει εντελώς. Πήραμε μια βέργα, να βρούμε το σιφόνι που δεν φαινόταν απ τη βρώμα, μετά από κάνα τέταρτο το βρήκε ο χριστιανός, του δωκε μια και φύγαν τα νερά. Μετά συμφωνήσαμε να έρθει και να καθαρίσει σήμερα το απόγευμα.

Σήμερα το πρωί όμως μιας και σηκώθηκα απ τις 6.30 λέω στον εαυτό μου, δεν το καθαρίζεις εσύ να ξεμπερδεύεις, να ρίξεις και τις χλωρίνες να γίνει λαμπίκο; Έτσι λοιπόν, αφού ήπια τον καφέ μου, κατά τις 7.15 ανοίγω το πορτάκι και με ικανοποίηση βλέπω ότι έχει στεγνώσει τελείως οπότε ανασκουμπώνομαι, παίρνω σκούπα, φαράσι και σακούλες και μπαίνω στο φωταγωγό να μαζέψω τα ανεπιθύμητα στοιχεία. Εκεί που σκουπίζω, αναριγώ από αηδία και ακούω ωραία μουσική από μέσα απ το σπίτι, σκέφτομαι να γείρω το πορτάκι να το κάνω έτσι-έτσι με τη σκούπα να καθαρίσει και αυτό - μην κάνω μισές δουλειές. Κι εκεί που το γέρνω να μην πέσουν βρωμιές στο σπίτι, φεύγει το πορτάκι απ το χέρι μου και κλείνει.

Και μένω στήλη άλατος, aka μαλάκας. Κλειδωμένος μέσα σε ένα βρωμικό φωταγωγό 0.5x1.5, θεοσκότεινο, εκτός από την κορυφή 6 ορόφους πιο πάνω όπου είναι η ταράτσα στην οποία κάνουν κάτι εργασίες αλλά δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα - κι ευτυχώς μιας και δεν διατρέχω άμεσο κίνδυνο να μου πέσει κάνα τούβλο στο κεφάλι, με όλα τα φώτα των παραθύρων σβηστά και τίποτα να επικοινωνήσω με κανέναν.

Κάθομαι μερικά λεπτά και σκέφτομαι τι να κάνω και δεν μου έρχεται τίποτα. Αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Από μέσα απ το σπίτι ακούγεται το Incurably Romantic με Yves Montagne και Merilyn Monroe. Αρχίζω να πιστεύω ότι ζω σε ένα θρίλερ, όπου λίγο πριν πεταχτεί ο βουρδούλαγας, ο πρωταγωνιστής ρομαντζάρει. Η όλη κατάσταση είναι τόσο σουρεάλ που δεν μπορώ να το πιστέψω. Μετά αρχίζει και ενεργοποιείται η λογική. Είμαι κλεισμένος σε ένα φωταγωγό του οποίου την πόρτα δεν μπορώ να ανοίξω, είμαι μόνος στο σπίτι με εξώπορτα κλειδωμένη και ασφαλισμένη με σύρτη, δεν έχω μαζί μου τηλέφωνο ή ο,τιδήποτε για να επικοινωνήσω με κάποιον, το παραθυράκι του μπάνιου έχει σιδεριά για ασφάλεια οπότε δεν μπορώ να το σπάσω να μπω μέσα - είμαι χαμένος από χέρι. Θα πεθάνω απ την πείνα μέσα στο φωταγωγό και θα με βρουν μετά από εβδομάδες, ίσως και ποτέ.

Η μουσική έχει γίνει πιο λάγνα και ο ιδρώτας με λούζει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Κλωτσάω το σιδερένιο πορτάκι μπας και - τίποτα. Αρχίζω και χάνω τα λογικά μου. Ψελλίζω βοήθεια. Τίποτα. Φωνάζω πιο δυνατά. Τίποτα. Συνεχίζω. Τίποτα. Είμαι χαμένος. Αρχίζω και ουρλιάζω ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑ Μ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΒΟΗΘΕΙΑ. Στην αρχή τίποτα. Μετά από λίγο με άκουσε η γριά από πάνω. Η μισόκουφη. Καταλαβαίνεις πόσο φώναζα.

Από κει και πέρα, όλα έγιναν όπως έπρεπε. Η γριά φώναξε κόσμο, κατάφεραν να μπουν στο σπίτι και να με βγάλουν απ το φωταγωγό, απίστευτα ανακουφισμένο και ντροπιασμένο.

Όλα καλά. Θρίλερ ήταν και τέλειωσε.

ΥΓ. Ξέρεις τι φοβάμαι, πως από δω και πέρα, όποτε θα ακούω το Incurably Romantic - το οποίο και λατρεύω, θα θυμάμαι τον εγκλεισμό στο φωταγωγό και θα με κόβει κρύος ιδρώτας...

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Σκλήρυνση Καζαμπλάνκας



Πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Τι κάνετε; Πως είστε; Τα παιδιά; Όλα καλά; Τα σχολεία τους; Είσθε ικανοποιημένοι; Μπράβο.

Κι εμείς καλά, εδώ μωρέ, τα ίδια, δουλειά (δουλίτσα να υπάρχει και το εννοώ) πολλή, μουσικούλες και ομορφιές.

Τα νέα τα μάθατε; Μπήκαν λέει στο αρχείο τα θαλασσοδάνεια που επήραν διάφοροι, μόλις 2-2,5 δισεκατομμυριάκια, μην φανταστείς τίποτε το φοβερό, ψίχουλα πήραν οι ψυχούλες, ψιχουλάκια λιγοστά να ορθοποδήσουν, έχουν κι ένα σκασμό στόματα να ταϊσουν – δεν είναι αυτό που νομίζεις τέλος πάντων.

Ήταν να πάω και στο Μαραθώνιο, α, και είχε μια υπέροχη μέρα, λιακάδα διαλεχτή, αλλά δεν χωράγαμε το πρωί και μας βάλανε εμάς μεσημέρι, κατά τις 4 μπορείτε; Α, δύσκολο στις 4 καρδιά μου, εγώ στις 4 έχω αποφάει και μετά ρίχνω έναν μεσημεριανό τρικούβερτο, μοναδικό. Τι όνειρα, τι αγλάισμα, να σηκωθώ απ τα παλώματα να τρέχω; Ζαμαί σου λέω ζαμαί.

Χτες λοιπόν πήγα και είδα μια ταινία εξαιρετική. Μαργκερίτ λεγότανε, γαλλική ήτο, εξαιρετική. Είναι που λες μια κυρά αριστοκράτισσα στις αρχές του αιώνος η οποία είναι υψίφωνος κι ερμηνεύει σε μια μουσική λέσχη αρχικά αλλά μετά έχει όνειρα για μεγαλεία. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η υπέροχη Μαργκερίτ είναι εντελώς παράφωνη – και δεν το γνωρίζει. Η ιστορία τραγελαφική, πραγματικά όμως, διότι τη συμπαθείς τα μάλα τη γλυκιά Μαργκερίτ, αλλά όταν αρχίζει τις άριες δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα γέλια σου. Μου έφερε στο μυαλό θύμησες απ τα παλιά, όταν η μαμά σιδέρωνε και τραγουδούσε, ενώ ο μπαμπάς – ο οποίος υπήρξε εξαιρετικά καλλίφωνος – την κοίταζε με απεριόριστη αγάπη και μου έλεγε «την ακούς; Ούτε μια νότα δεν μπορεί να πιάσει η άτιμη». Αυτό θυμήθηκα χτες στην ταινία και συγκινήθηκα – αλήθεια!

Για το Μαραθώνιο δεν σου ολοκλήρωσα όμως, διαβάζω ότι 11 πήγαν στο νοσοκομείο. Από τη μία λες οκ, από τους χιλιάδες συμμετέχοντες 11 είναι καλός αριθμός, από την άλλη σκέφτεσαι, που πας αγύμναστος να τρέξεις; Ακόμα και τα 5 χλμ, αν η μόνη άσκηση που κάνεις είναι να ανοίγεις την πόρτα για τον ντελιβερά, είναι πολλά. Αστον βρε μάνα μου το Μαραθώνιο αν δεν έχεις προετοιμαστεί, για τέτοια είμαστε τώρα; Δεν ξέρεις σε τι χάλι είναι τα ελληνικά νοσοκομεία;

Α, εν τω μεταξύ διαβάζω ότι η Κριστίν προσειδοποιεί για τη μείωση της τιμής πετρελαίου. Άστο βρε μανούλα μου να πέσει μπας και πάρουμε απόφαση να βάλουμε εδώ μέσα – γιατί μη νομίζεις, 4 χρόνια χωρίς πετρέλαιο στο σπίτι, έχω ξεχάσει την οσμή του – άστο να χουμε να βάζουμε βενζίνες κι εγώ σου υπόσχομαι ότι δεν θα κάνω μήνυση στη Φολκς Βάγκεν για τους ρύπους. Αφενός δεν θέλω τρεχάματα, αφ ετέρου δεν έχω Φολκς Βάγκεν, ένα ταπείνο Σιτροενάκι με γούβα στο πορτ μπαγκάζ, η οποία δεν έγινε από τρακάρισμα, κάποιος/κάποια χοντρή πήγε εκεί να ξαποστάσει και το βούλιαξε, τι το πέρασες μαντάμ, μασίφ; Δεν είναι τανκ, C3 είναι, γαλάζιο, διαλεχτό, ή τουλάχιστον ήταν γιατί έχω να το πλύνω κανά χρόνο και μόνο αν βρέξει διακρίνεται το αρχικό χρώμα να το αναγνωρίζω. Ναι το έρμο.

Είχα πάει και στη Ρώμη πριν 3 βδομάδες, δεν ξέρω αν στά πα, αλλά μου είπαν απ το συνεργείο ότι για να μου φτιάξουν τη γούβα στο πορτ μπαγκάζ θέλουν λέει 250€ και λέω, τι λέτε μουσιού; Δεν πάω μια Ρώμη να ξαλαγράρω να φτιάξω και αναμνήσεις; Θα μου πεις τόσες φορές έχεις πάει, ε, μια ακόμα χρειάζεται. Τι να σου λέω. Μαγική. Μας έκανε και καλό καιρό, θαύμα ήτανε, μόνο που την Φοντάνα την αγαπημένη τη συντηρούσανε, να, προχτές άνοιξε, και δεν τη χάρηκα όσο έπρεπε. Αλλά το ταξίδι το καταχάρηκα. Υπέροχο, έκανε και υπέροχο καιρό και το δωμάτιο σούπερ, και η παρέρα υπέροχη, μόνο που πήγαμε για μπραντς σε ένα ωραίο ρεστωράν και είχε μπουφέ πλούσιο με 16€ κατ άτομο, αλλά μέχρι μισό κιλό. Στο ζυγίζανε το πιάτο και είχε έξτρα χρέωση ανά γραμμάριο. Εμένα ήταν 972 γραμμάρια. Αντιλαμβάνεσαι...

Κι έκλεισα και 4 χρόνια blogger αλλά κερί δεν έσβησα, να, σου γράφω κατιτί για να μη νομίζεις ότι τα παράτησα. Δεν τα παράτησα, απλά δεν έχω πολλές κουλαμάρες στην καθημερινότητα, πέραν της πολιτικής σκηνής της χώρας. Ακόμα και η Τσαβαλιά μαζεύτηκε. Γιατην Ελεωνόρα δε, ούτε λόγος!


Άντε, καλή μας εβδομάδα!