Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Χάλια

Μου χει κολλήσει ένα τραγούδι του Φοίβου σήμερα, όχι αυτουνού του τρισάθλιου που γράφει "τραγούδια" για το Δεσποινιώ, του άλλου, του Δεληβοριά, εκείνου του κουλ τυπάκου που γράφει και τραγουδά τόσο όμορφα τραγουδάκια. Αν και οι στίχοι δεν με εκφράζουν γενικά τα τελευταία χρόνια, αν και δεν ζω έρωτα χωρίς ανταπόκριση, περίεργες καταστάσεις αισθηματικής φύσεως, ο τίτλος είναι ακριβώς αυτό που νιώθω σήμερα. Τον γράφω στην επικεφαλίδα.

Γιατί θα μου πεις ρε φιλενάδα; Ε, ξέρεις, το να μετράς τα δεκάλεπτα και τα δίλεπτα και να πηγαίνεις στη μαμά με την ουρά στα σκέλια να σε βοηθήσει δεν είναι και το καλύτερό μου, ποτέ δεν ήταν. Βλέπεις, από πιτσιρίκι είχα μάθει να είμαι αυτόνομος, από πολύ μικρός έμαθα να έχω τα δικά μου χρήματα για να μην χρειάζομαι βοήθεια από πουθενά. Η μάνα μου μου το μαθε αυτό. Αν έχεις νύχια να ξυστείς είναι το γνωμικό της. Βέβαια εκείνη έχει μεγάλες φτερούγες και τρομερές αντοχές, μας βοηθά όλους στην ανάγκη, χωρίς γκρίνιες και μαλώματα του τύπου "μα καλά δεν αποταμιεύεις; Τόσα χρόνια δουλεύεις δεν έχεις μαζέψει τίποτα στην άκρη για ώρα ανάγκης;". Όχι, δεν το λέει, ούτε με λόγια ούτε με το βλέμμα. Αντίθετα, καταλαβαίνει. καταλαβαίνει ότι ο γιος της έχει τρύπια χέρια και τσέπες και θα τα φάει όλα, σε ό,τι βρει, κάποτε σε cd και dvd, εκατοντάδες από δαύτα στο σπίτι, κάποια έχουν δανειστεί κι έχουν χαθεί για πάντα γιατί ποτέ δεν θυμάμαι που τα δίνω - μετά σε ταξίδια, για ν ανοίξουν τα μάτια μου και το μυαλό μου, να δω ρε φιλενάδα πως ζει ο κόσμος, ακούς Αντωνάκη; Έμαθα πως ζει ο κόσμος!

Από τα 12 δούλευα τα καλοκαίρια ρε φιλενάδα, μαζί με το μπαμπά, ούτε εγώ ήθελα, ούτε εκείνος. Εγώ γιατί ήθελα να κοιμάμαι παραπάνω και να παίζω με τους φίλους κι εκείνος γιατί είναι τόσο τρυφερός που με λυπόταν, λυπόταν να βλέπει τη φάτσα μου μαλαγχολική και θλιμμένη τα πρωινά που με ξύπναγε πάντα με γέλιο ο γλυκός μου από νωρίς να πάμε οικοδομή. ναι ρε φιλενάδα, οικοδομή και ξυλουργείο αλλά μη φανταστείς ότι κουραζόμουν ιδιαίτερα, δεν μ' αφηνε να κάνω πολλά πολλά γιατί δεν ήθελε να με κουράσει και φοβόταν μη χτυπήσω. Αυτός ο υπέροχος πατέρας, αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος.

Η μαμά όμως ήξερε. Ήξερε ότι αν και τεμπέλης (πολύ μιλάμε) ήμουν πολύ φιλότιμος και υπομονετικός από τότε και με έβαλε με το ζόρι να μαθαίνω πως βγαίνει το μεροκάματο. Συνήθισα, στην αρχή γκρίνιαζα αλλά μετά συνήθισα και άρχισε να μου α΄ρεσει κάποιες φορές που με έβαζε ο μπαμπάς να κάνω κάτι πιο δημιουργικό από το να κουβαλάω τα εργαλεία και να του πασάρω τις βίδες. Κι έμαθα και 5 πράματα. Να χρησιμοποιώ τα εργαλεία και να ψιλομαστορεύω.

Η μαμά ήταν σοφή. Ήξερε πως αυτό το παιδί θα μάθει να δουλεύει και να κερδίζει το χαρτζηλίκι του, ήξερε ότι κάποια στιγμή αυτό θα το εκτιμούσα αν και τότε μου φαινόταν αγγαρεία απ τις λίγες. Κι έτσι κι εγώ τα απογεύματα ήμουν ο μοναδικός στη φτωχική μας γειτονιά που είχα λεφτα, αρκετά για να πάρω παιχνίδι, παγωτό, γαριδάκια και να κεράσω και τους κολλητούς!

Αυτή η νοοτροπία συνεχίστηκε και αργότερα, όταν έδινα 2η φορά πανελλήνιες δούλευα χαμάλης σε αποθήκη, όταν μπήκα στη σχολή μου δούλευα για να βγάλω τα έξοδά μου, και μάλιστα κάποια στιγμή σε 2 δουλειές για να κανονίσω το πρωτο μου ταξίδι στη Ρώμη, στη Φλωρεντία και στη μαγευτική Βενετία (απ τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μου). Ο μπαμπάς μου φώναζε γιατί δεν ήθελε να κουράζομαι, η μαμά όμως ήξερε. Είχε κάνει τον τεμπέλη δουλευταρά και το χαιρόταν... Δούλευα οικοδομή, μπετά, υδραυλικά, ηλεκτρολογικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς (το τι μπάζα έχουν κουβαλήσει τα χέρια μου δεν φαντάζεσαι), και δεν μ ενδιέφερε, μου άρεσε, δουλειά να ταν κι ότι να ταν.

Μετά, μόλις τέλειωσα τις σπουδές ευτυχώς βρήκα την άλλη μέρα δουλειά στον τομέα μου και από τότε αυτό κάνω. Ευτυχώς ήμουν τυχερός και δούλευα πάντα, στην αρχή πολύ άσχημα αμοιβόμενος και με το πέρασμα των χρόνων καλύτερα και καλύτερα. Όλα καλά. Ποτέ όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα στην περίοδο πριν τα 12 μου που με χαρτζηλίκωνε η μαμά. Ή η νονά. Ποτέ ρε φιλενάδα και το χω παράπονο.

Ξέρεις τι; Θα περάσει και αυτό, ήδη τώρα που στα πα αισθάνομαι καλύτερα. Άλλα είχα σκοπό να σου πω και άλλα σου πα. Σ ευχαριστώ ρε φιλενάδα που υπάρχεις και το βγάζω από μέσα μου. Κι εσύ ρε φίλε. Με βοηθάς πολύ. Σ ευχαριστώ, καλημέρα. Δεν είμαι πλέον τόσο

27 σχόλια:

  1. εμενα μου χε κολλήσει τον προηγούμενο μήνα.. το παίζανε συχνά πριν απο τα χριστούγεννα γιατι λέει σε ενα στίχο "Χριστός γεννάται σε ένα μήνα"..
    για το άλλο που λες.. σε καταλαβαίνω..
    αλλά αν δεν σε στηρίξει η μαμα ποιος θα σε στηρίξει;
    μην ανησυχείς.. θα ερθει και η σειρά σου να την στηρίξεις εσυ..
    αυτό ειναι οικογένεια.. οικογένεια στην οποία γεννιέσαι ή οικογένεια που φτιάχνεις εσύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ωραία τα λες ρε φιλενάδα κι έχεις δίκιο, σ ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. To έχετε βάλει στοίχημα να με στέλνετε κάθε μέρα αγαπητέ; Όχι για να ξέρω δηλαδή... Την αγάπη μου!

    Ρ.Α. Με Μαγιό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπήκα αγαπητέ να γκρινιάξω αλλά ευτυχώς δε χρειάστηκε, απλώς τα πα και θυμήθηκα άλλα και τ ανακάτεψα και ηρέμησα! Την αγάπη μου και την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άστα και εγω με δανεικά απ΄τη μαμά τη βγάζω. Αλλά κοιτάμε το μέλλον πάντα με αισοδοξία. Ξέρεις όμως ότι πάντα μπορείς να μοιράζεσαι τον πόνο σου μαζί μου.

    Η φιλενάδα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπημένη επιτέλους σχολίασες! Το ξέρω και το ξέρεις ότι είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλον. Προχωράμε ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ετσιιι... Ετσι πρέπει να'ναι οι άντρες... οι άνθρωποι γενικά!
    Μου θυμίζεις τον κουμπαρούλη μου που σπούδαζε στο Αμέρικα, δούλευε και εκανε 2 δουλειες (σπηλαιοδιασώστης και σε κρεπερί) για να πληρώνει τα έξοδά του,και ταυτόχρονα έδινε μάχη κατά του καρκίνου ενώ την ίδια στιγμή... μερικά χιλ πιο μακρυά ο μεγάλος του αδελφός που σπούδαζε σε άλλη πόλη τα είχε όλα(!) έτοιμα από τους γονείς (μεχρι και καμπριολέ αμάξι)... Τι να σου λέω.
    Δεν είναι ότι δε του είχαν πει να τον βοηθήσουν... είναι απλά ότι δε του έβγαινε ... δεν είναι τέτοιος χαρακτήρας γι'αυτό άλλωστε και γίναμε κολλητοί...

    Kάτσε όμως λίγο γιατί σε έχασα...
    Τελικά έχεις ή δεν έχεις δουλειά?
    Γιατί το να μη σε φτάνουνε λόγω κατάστασης είναι άλλο και άλλο να έχεις χάσει εντελώς τη δουλειά σου.

    Τέλος του 3rd degree... :-p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μαζί προχωράμε και όλα τα νικάμε.

    Η φιλενάδα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έχω δουλειά ακόμα, καθυστερεί η πληρωμή κι έχω ξεμείνει και δεν ξέρω ποτε θα πληρωθώ... ελπίζω τουλάχιστον ότι θα πληρωθώ, αυτό είναι που με σκάει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δες το σαν μια ΦΑΣΗ πουλάκι μου όλο αυτό. Οι φάσεις περνάνε, έρχονται και παρέρχονται. Άνθρωπος που έχει μάθει να δουλευει από τα 12 δεν θα χαθεί ποτέ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο, τι μικρομάθεις δεν γερονταφήνεις. Κι εσύ μπορεί να αργείς πολύυυυυ ακόμα ώσπου να γεράσεις, όμως ξέρεις καλά μέσα σου πως θα κάνεις το παν, αργά ή γρήγορα, για να μην έχεις ανάγκη κανέναν.
    Πιστεύω σε σένα.
    Και είμαι σίγουρη πως δεν πέφτω έξω.
    Σε φιλώ με πολλή αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φίλη μου έχεις δίκιο, απλά φτάνει μια στιγμή που απελπίζεσαι, που στενοχωριέσαι και μετά ξανά προς τη δόξα τραβά. Δεν θέλω να κλαίγομαι, είμαι τυχερός άνθρωπος, γεμάτος φίλους αγαπημένους και μια οικογένεια ίδια με μεγάλη ασφαλή αγκαλιά. Απλά ξέρεις, είναι και το άτιμο το παράπονο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό...με τι διαφορά ότι δεν έχω που να στραφώ πια. Είσαι τύχερός που έχεις φίλους και οικογένεια που μπορείς να στραφείς και όταν έρθει η ώρα θα είσαι κι εσύ εκεί για αυτούς. Αυτό κράτα μόνο. Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι να πω φίλε μου, σε καταλαβαίνω, σου εύχομαι συντομα κι εσύ να καταφέρεις να ορθοποδήσεις γιατί είναι πραγματικά πολύ δύσκολο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπομονή...
    Άλλωστε για υτό υπάρχουν καλοί φίλοι και καλοί συγγενείς. Εγώ έχω το αντίθετο πρόβλημα μιας και για πρώτη φορά στα χρονικά δάνεισα στον πατέρα μου φέτος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Έτσι φίλε μου βοηθάμε και μας βοηθούν δεν έχουμε επιλογή... υγεία να χουμε να μπορούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. πως μας καταφέραν αυτοί οι αλητες;

    πως θα πορευτούμε;

    και τους λιβανίζουμε κιόλας! αυτό με διαολίζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αχ ria αχ, μας κατάφεραν τα ζώα, μας καταστρέφουν σιγά σιγά αλλά δεν θα τους περάσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. από το τίτλο λίγο με τρόμαξες ρε φιλε μου...αλλα ότι διάβασα εμενα μου φάνηκε πολύ αισιόδοξο...αλήθεια σου λέω...όλα τα όμορφα μπροστά σου αγόρι μου μέσα απ τη καρδια μου σου το εύχομαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Βάλε το τόνο του τίτλου στην λήγουσα και φαντάσου τι ωραια θα είναι σε λίγο που θα πληρωθείς και θα μπορεις να ταξιδεψεις και παλι επανω σε μαγικά χαλιά.

    Μη σκυθρωπιαζεις που αργει ο μισθός.
    Σκέψου πως καποιοι αλλοι δεν εχουν καν δουλεια, ουτε τους εκανε δουλευταραδες η μανα τους.

    Σε φιλώ και σε καληνυχτίζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Μην με ευχαριστείς καθόλου!
    Αλίμονο, γι' αυτό είμαι εδώ.
    Για να τα λες και να ξεθυμαίνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @ElenaG
    σ ευχαριστώ και σου αντεύχομαι τα καλύτερα επίσης

    @Coula
    Χαλιά ε; Κι έχω 2 όμορφα στο σπίτι, έκανα το σκατό μου παξιμάδι να τ αγοράσω, έχεις δίκιο ρε συ αλλά χαλιέμαι...

    @Αθηνά
    Όχι, εγώ θα σ ευχαριστώ που είσαι εδώ και με βοηθάς να ξεθυμαίνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. όλοι έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο...είναι πακέτο άι νόου!!!
    δεν μπορώ να κρατήσω λεφτά στα χέρια μου...ακόμα ψάχνω το γιατί...
    μόλις το βρω θα στο πω,να το κάνεις και εσύ μήπως και δούμε άσπρη μέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δύσκολα τα πράγματα βρε Tremens, τι να πεις; Κι εγώ σκέφτομαι πως το 2000 ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια έπαιρνα τα ίδια χρήματα που παίρνω και τώρα, δηλαδή 10 χρόνια μετά, με μεταπτυχιακό, διαδακτορικό, προϋπηρεσία... Τι τα θες;
    Εγώ ακόμα μπορώ και χαμογελάω γιατί έχω υγεία, έχω φίλους, μπορούμε να μαζευόμαστε και να γελάμε πολύ όλοι μαζί. Αυτά δεν είναι που μετράνε στο κάτω-κάτω; Και άλλωστε οι γονείς πάντα χαίρονται να μας βοηθάνε ;-)

    Την καλημέρα μου!

    υ.γ. Μου αρέσει που ξεκινάς μπριζωμένος, λες δυο κουβέντες, και μετά γίνεσαι άλλος άνθρωπος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @christina
    Τρύπιες τσέπες από μικρός, δεν έχω σωσμό, με γαργαλάνε τα άτιμα...

    @Fri
    Έχεις δίκιο, το ξέρω, απλά με πιάνει το παράπονο... Ξεκινάω μπριζωμένος αλλά μάλλον επειδή το όλο θέμα λειτουργεί θεραπευτικά χαλαρώνω στην πορεία, ίσως τελικά αυτή είναι η αξία του

    ΑπάντησηΔιαγραφή