The way we were

Έλα βρε κουκλίτσα μου, έλα, κάθησε δίπλα μου να σε δω λιγάκι να τα πούμε. Έλα, μη μουτρώνεις, ναι, θα σε μαλώσω λίγο αλλά θα σε μαλώσω γιατί ξέρεις πόσο σ αγάπησα εγώ, δεν το ξέρεις;

Όλα άρχισαν με σένα σε τρυφερή ηλικία, εκεί γύρω στα 15 όταν σε πρωτοείδα ντυμένη στ άσπρα με τα ξανθα σου τα μαλάκια σκάλες σκάλες εκεί στην αυλή του σπιτιού σου, ήσουν σε μια πολύ φάση, ήσουν στο σπίτι σου και είχες καλέσει κόσμο και τραγουδούσες, ω, και τι όμορφα που τραγουδούσες, μ αυτή τη μαγευτική σου τη φωνή, μ αυτή τη φωνή που έχει ειπωθεί ότι όμοιά της δεν υπάρχει στον κόσμο, ήσουν υπέροχη, αστραφτερή σαν αστέρι, με ένα χαμόγελο ήλιο μεγατόνων και 2 μάτια γαλανά, φωτεινά, όμορφα. Ήσουν και είσαι πάντα η ομορφότερη άσχημη που έγινε θρύλος στον πλανήτη.

Σ' ερωτεύτηκα τότε, παιδί ήμουν ακόμα αλλά σ ερωτεύτηκα. Και θέλησα να σε γνωρίσω. Σε είδα - πάλι τυχαία - μετά από λίγες μέρες στην πρώτη σου ταινία, τόσο νέα, τόσο φρέσκια, τόσο κωμική και μ αυτή τη φωνή που κάνει ακόμα την καρδιά μου να σκιρτά στο άκουσμά της, πόσο τη χάρηκα εκείνη την ταινία, πόσο σε απόλαυσα τότε και για πολλές φορές ακόμα, την είχα δει τόσες φορές και ποτέ δεν την χόρταινα, είδα και τις άλλες σου, αλλά αυτή η πρώτη φώλιασε στη μνήμη μου, εγκαταστάθηκε και με κάθε ευκαιρία σε έβλεπα ξανά και ξανά και ξανά.

Άρχισα να σε ψάχνω και να σε βρίσκω, αρχικά σε δίσκους και βιντεοκασσέτες, μετά σε cd και dvd. Όλα τα αγόραζα, όλα, μπορεί να μην είχα να πάρω τσιγάρα αλλά εσένα σ αγόραζα και σε απολάμβανα συνήθως τις μοναχικές μου στιγμές, βλέπεις οι στιγμές μαζί σου έπρεπε να είναι μοναχικές, ρομαντικές, μελαγχολικές... Παντού, σε όλες τις φάσεις, στο σχολείο τότε, στην ξενιτιά μετά, στο στρατό, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο, παντού σε είχα δίπλα μου να μου τραγουδάς και να χάνομαι...

Και τα χρόνια περνούσαν και είμασταν μαζί, παρέα, εγώ ωρίμαζα κι εσύ το ίδιο, άλλαζες τραγούδια, ταινίες, στιλ, ό,τι μπορούσες ν αλλάξεις. Και καλά έκανες, προχωρούσες, πειραματιζόσουν, έψαχνες και δυστυχώς ρε μάτια μου γλυκά καταστάλαξες.

Το ξέρω βρε κούκλα μου ότι μεγάλωσες, κοντεύεις τα 70 πια, το ξέρω ότι σε βάρεσε και ο γεροντοέρωτας στο κεφάλι πριν καμιά δεκαριά χρόνια, το ξέρω ότι η υπέροχη φωνή σου άρχισε να χάνει το βάθος, το ύψος, τη διάρκεια και την έντασή της, όλα αυτά τα ξέρω, δεν μπορείς τώρα να τραγουδάς όπως πριν 10-20-30-40-50 χρόνια, άνθρωπος είσαι κι εσύ ρε ματάκια μου και γερνάς όπως όλοι μας, αλλά

αλλά

αλλά

γιατί τα 10 τελευταία χρόνια βρε ζουζούνα μου τραγουδάς σχεδόν μόνο εμμηνόπαυση; Γιατί βρε καρδιά μου; Αν εξαιρέσεις ελάχιστα τραγούδια, όλα τα άλλα είναι του τύπου "Μάτια μπλε, στα μεγάλα ταξίδια σου, θα μαι εγώ, θα μαι πάντα μαζί σου" άκουσμα κατάλληλο για ασανσέρ και Σκλαβενίτη. Δεν σου λέω βρε πουλί μου μεγάλη γυναίκα να ντυθείς μάνα ρέιβερ και ν αρχίσεις τα γιο γιο γιο, σου λέω να κάτσεις ν ακούσεις τι τραγουδάς, τη μελωδία, τους στίχους και ιδιαίτερα την ενορχήστρωση. Χίλιες φορές εσύ κι ένα πιάνο παρά αυτό το γλυκανάλατο πράγμα που κάνει τα σωθικά μου να λιώνουν από πλήξη.

Το περσινό σου πόνημα το χάρηκα, ήταν μετά από χρόνια το πρώτο άλμπουμ που είχε 5-6 κομμάτια που αγάπησα και τουλάχιστον 1 που λάτρεψα, που μου φέρνει μνήμες και αγάπες και μελαγχολίες. Άκου με, άλλο μελαγχολία, άλλο ανία. Άλλο ανάμνηση και άλλο εμμηνόπαυση. Και στα λέω όλα αυτά γιατί άκουσα σήμερα το καινούριο σου. Βρε μάτια μου, συγχώρεσέ με αλλά πρέπει να είναι ό,τι πιο βαρετό έχω ακούσει στη ζωή μου με εξαίρεση το So many Stars που ήταν εξοργιστικό. Και μουσικά και στιχουργικά. Ένα ανουσιούργημα που ξεφεύγει από την κατηγορία του κακού τραγουδιού και φτάνει σε εκείνη του βασανιστηρίου. Πίστεψέ με, όταν πρωτάκουσα το Πάρτα με την Πολυξένη πολύ καλύτερα πέρασα.

Σε μαλώνω γιατί σ αγαπώ. Σε μαλώνω γιατί θα ήθελα όσες ηχογραφήσεις κάνεις ακόμα να απευθύνεσαι και σε μένα. Όχι μόνο στις γριές με προχωρημένο αλτσχάιμερ, κρίμα δεν είναι βρε κούκλα μου, βρε ψυχή μου;

Ο Θαυμαστής σου