Είχα τ' όνειρό μου, το ποδήλατό μου

Βρε κούκλα μου, βρε ομορφιά μου, βρε μάτια μου πανέμορφα τι με ήβρε πάλι το δύστυχο σήμερα.

Σηκώθηκα που λες το πρωί (6.15 μην ξεχνιόμαστε) και κοιτάζω έξω απ το παράθυρο. Υγρά τα πάντα και κρύο κρύο κρύο. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση κι επειδή όπως οφείλω να ομολογήσω δεν είχα και καθαρό μυαλό μετά απ τα γεγονότα τα χτεσινά που μου μαύρισαν την καρδιά (τέλειωσε αυτό το δράμα, όλα καλά το θέμα ας θεωρηθεί λήξασα) μάλλον δεν πήρα τη σωστή.

Το δίλλημα είχε ως εξής, αμάξι ή ποδήλατο; Εσύ τι θα έκανες σήμερα μέρα που ναι; Ε, εγώ έκαμα το αντίθετο. Νίφτηκα που λες, ντύθηκα αρκούδος, ποδέθηκα τ' αθλητικά, έβαλα σκουφί (καλά να με δεις με το σκουφί το μπορδοροδοκόκκινο να πεθάνεις - αλλά αυτό έχω, αυτό εμπιστεύομαι), έβαλα και την τσάντα την αθλητικιά στους ώμους όπου μέσα είχα την Άρτα, τα Γιάννενα και την αρχαία Δωδώνη με πλήρη θίασο να ερμηνεύει Λυσσιστράτη, πήρα το όχημα το δίτροχο και βγήκα στο χιονιά.

Τσάκα τσούκα τα πενταλάκια, σιγά σιγά γιατί είχα κάνει και τα τσιγαράκια μου πριν φύγω με τους καφεδάκους μου έτσι ν' ανοίξει το πλεμόνι, φτάνω γυμναστήριο με τα μούτρα πιο κόκκινα κι απ το σκουφί κι ελαφρά ιδρωμένος... Όλα καλά και ανθηρά κι έκανα και το πρόγραμμά μου κανονικά.

Τελειώνω, κάνω το ντουζάκι μου με χλιαρό νερό γιατί για κάποιο λόγο δεν είχε ζεστό έως και  καυτό που χρειαζόμουν, το δαγκώνω ελαφρά, σφίγγει το δέρμα, ντύνομαι, αρωματίζομαι, ξαναμαναποδένομαι και βγαίνω έξω να πάρω το όχημα να πάω στη δουλειά (με μια στάση στην παρακείμενη λαϊκή για ντομάτες και κουνουπίδι - κάνουμε και διατροφή βλέπεις μετά τα εορταστικά δείπνα και τις kidney pies) και ανακαλύπτω ότι βρέχει.

Βρέχει σου λέω, βρέχει. Όχι αυτό το τσουρ τσουρ που έριχνε χτες, λεπτοκαμωμένα αιωρούμενα σταγονίδια, στενότερος συγγενής της ομίχλης παρά της βροχής, βρέχει καρέκλες. Ανάβω τσιγάρο (είμαι κάτω από υπόστεγο) και προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το γεγονός - ότι θα γίνω μούσκεμα και ότι είμαι ηλίθιος που πήρα το ποδήλατο. Δαγκώνω αισθησιακά τα χείλη, το παίρνω απόφαση και βγαίνω στους χειμμάρους... Αρχίζω και πεταλίζω μανιωδώς για να φτάσω γρηγορότερα - περνάει ένα ζώο με το αμαξάκι το πειραγμένο πρωινιάτικο δίπλα μου και με λούζει απ την κορφή μέχρι τα νύχια. Δεν έβρισα, είχα μείνει αποσβολωμένος... Να μην στα πολυλέω φτάνω στη δουλειά μουσκίδι, ακόμα και το βρακί μου είχε νερά.

Με τούτα και με κείνα κάποια στιγμή αφού είχα νιώσει την υγρασία στο πετσί μου όλη μέρα ανακάλυψα ότι μάλλον στέγνωσα. Και χάρηκα. Και μετά συνειδητοποίησα ότι σε λίγο θα πρέπει να φύγω. Μεσ στη βροχή. Με το ποδήλατο.

Βλάκα...