Είσαι ένα περιστέρι, μου χεις κόψει τα φτερά

Λοιπόν φιλενάδα ανακάλυψα για άλλη μια φορά χτες ότι όταν δεν είσαι χαμένος στον κόσμο σου μπορεί ακόμα και μέσα σε χώρους καθημερινούς και τετριμένους να βρεις πράγματα όμορφα, θαυμαστά, περιέργα. (Επίσης έχω ανακαλύψει ότι δεν έχω γιατρειά, σήμερα αντί για δημητριακά που έπρεπε να φάω έφαγα μια τυρόπιτα και καπάκι ένα κουλούρι, με μια λύσσα πρωτόγνωρη - η κατάστασή μου είναι τραγική, τραγική σου λέω ρε κούκλα μου, δεν σώζομαι, αν δεις μια φάλαινα το καλοκαίρι να χει ξεβράσει στην ακρογυαλιά, εγώ θα είμαι - μη βιαστείς να με πετάξεις μέσα, άσε με να λιαστώ να μαυρίσω γιατί το μαύρο κόβει όσο και να πεις...)

Τι έλεγα; Α ναι, σκεφτόμουν που λες τα πράγματα που μπορεί να αντικρύσεις ξαφνικά μπροστά στα ανύποπτα μάτια σου και να σου αλλάξει όλη τη μέρα, να σε κάνει να χαμογελάσεις...

Που λες, χτες το πρωί φτάνω στο σταθμό του ηλεκτρικού και χάνω το τρένο στο παρατσάκ. Για κάποιο λόγο δεν εκνευρίστηκα, είχα και ωραία μουσικούλα στ αυτιά και είχα ήδη κέφια! Θα μου πεις και γιατί είχες κέφια κύριε, που έβρεχε και ήσουνα με την ομπρέλα και όλα τα συναφή; Και γιατί να μην έχω ρε φιλενάδα, είπαμε, η γκρίνια γκρίνια αλλά η ζωή είναι γλυκειά όπως και να χει. Πάμε στο προκείμενο. Έχω που λες αρκετό χρόνο για να ρθει το επόμενο τρένο και χαζεύω γύρω γύρω. και το μάτι μου πιάνει ακριβώς απέναντί μου σε μια μεταλλιή μπάρα κάτω απ το στέγαστρο, 2 περιστέρια στο ωραιότερο χορό που τους επιτάσσει η φύση να εκτελέσουν. Εκείνον τον ερωτικό.

Το θηλυκό, μικρόσωμο και γκρίζο κοίταζε ακίνητη τον αρσενικό. Τι υπερθέαμα, ο τύπος είχε φουσκώσει τα πούπουλα τόσο πολύ που έμοιαζε διπλάσιος, χόρευε με μετρημένα βήματα και συγκεκριμένο ρυθμό πάνω στη μπάρα ένα βαλς που μόνο εκείνος άκουγε, ίσως αυτό, ένα-δύο-τρία-τέσσερα, ράμφισμα στο σίδερο, κάτι σαν υπόκλιση και πάλι απ την αρχή. Με μια χάρη αντρική, λεβέντικη, σα να βλέπεις επαγγελματία χορευτή να δίνει παράσταση μόνο για σένα. η θηλυκιά δεν έδινε δικαιώματα, παρακολουθούσε σκεφτική να αποφασίσει αν ο τύπος τελικά της κάνει, αν έχει όλα τα προσόντα που ζητά για των πατέρα των πιτσουνιών της, τον παρατηρούσε ντροπαλά μεν (με το ράμφος σκυμμένο), αυστηρά δε, ούτε ένα χαμόγελο δεν του σκασε. Εκείνος απτόητος, συνεχίζει το βαλς, ένα-δύο-τρία-τέσσερα, μέχρι που ξαφνικά εκείνη (η σκροφίτσα) απλώνει τα φτερά κι εξαφανίζεται. Χωρίς εξηγήσεις, έτσι στην ψύχρα.

Πτοημένος ο δικός σου από την χυλόπιττα ξεφουσκώνει τα φτερά και σκύβει το ράμφος σε ένδειξη μεγάλης απογοήτευσης. Έλα όμως που το σκηνικό δεν είχε τελειώσει. Μια έτερη μικρά, που παρακολουθούσε το όλο σκηνικό πετά σχεδόν αμέσως δίπλα του και του ρίχνει ένα ράμφισμα στο ράμφος. Κάτι σα φιλί, τα σα φιλί δηλαδή, καλύτερο κι από φιλί. Αναστατώθηκε ρε φιλενάδα το παλικάρι, φουσκώνει σε χρόνο dt,  ανακτά άμεσα τα κέφια του και πάει να ξεκινήσει το χορό. Δεν χρειάζεται όμως, η μικρή τον έχει ήδη παρακολουθήσει όταν κόρταρε την προηγούμενη και ξέρει τι άντρα έχει βρει. Εκείνος προσπαθεί να κάνει γύρες κι εκείνη τον κόβει και τον φιλάει. Συνέχεια. Αλήθεια σου λέω ρε κούκλα μου, τον φιλούσε και ήταν απίστευτο και υπέροχο!

Φιλήθηκαν αρκετές φορές, ράμφος με ράμφος και η σεμνή μικρά λυγίζει τα πόδια και κάθεται με την κοιλιά στο σίδερο, ετοιμάζεται να του δωθεί εντελώς αδιάφορη για τα αδιάκριτά μου μάτια. Εκείνος απλώνει τα φτερά και κάθεται πάνω της, έχει βλέμμα θριαμβευτή και εραστή λατίνου, έχει ακριβώς αυτό που θέλει.

Ωραία ε; Μπααααα... με το που βολεύεται ο όμορφος και πάει να ξεκινήσει το έργο του εμφανίζεται σχεδόν απ το πουθενά ένας αλλος μάγκας πέφτει πάνω του και τον διώχνει απ τη μικρά. Προσπαθεί ο μάστορας να βολευτεί αλλά εκείνη σηκώνεται φανερά εκνευρισμένη και τον διώχνει από πάνω της. Πηγαίνει δίπλα στον άλλον τον καημένο που τον είχε λυπηθεί η ψυχή μου. Τον ξαναφιλάει αλλά εκείνος μάλλον έχει πτοηθεί τόσο πολύ απ όλα αυτά που είναι άτονος. Ήρθε το τρένο. Γαμώτο και ήθελα να δω τι θα γίνει. Γαμώτο....

Αυτό άκουγα την ώρα του θεάματος, ούτε παραγγελία να το χα!