Χάλια

Μου χει κολλήσει ένα τραγούδι του Φοίβου σήμερα, όχι αυτουνού του τρισάθλιου που γράφει "τραγούδια" για το Δεσποινιώ, του άλλου, του Δεληβοριά, εκείνου του κουλ τυπάκου που γράφει και τραγουδά τόσο όμορφα τραγουδάκια. Αν και οι στίχοι δεν με εκφράζουν γενικά τα τελευταία χρόνια, αν και δεν ζω έρωτα χωρίς ανταπόκριση, περίεργες καταστάσεις αισθηματικής φύσεως, ο τίτλος είναι ακριβώς αυτό που νιώθω σήμερα. Τον γράφω στην επικεφαλίδα.

Γιατί θα μου πεις ρε φιλενάδα; Ε, ξέρεις, το να μετράς τα δεκάλεπτα και τα δίλεπτα και να πηγαίνεις στη μαμά με την ουρά στα σκέλια να σε βοηθήσει δεν είναι και το καλύτερό μου, ποτέ δεν ήταν. Βλέπεις, από πιτσιρίκι είχα μάθει να είμαι αυτόνομος, από πολύ μικρός έμαθα να έχω τα δικά μου χρήματα για να μην χρειάζομαι βοήθεια από πουθενά. Η μάνα μου μου το μαθε αυτό. Αν έχεις νύχια να ξυστείς είναι το γνωμικό της. Βέβαια εκείνη έχει μεγάλες φτερούγες και τρομερές αντοχές, μας βοηθά όλους στην ανάγκη, χωρίς γκρίνιες και μαλώματα του τύπου "μα καλά δεν αποταμιεύεις; Τόσα χρόνια δουλεύεις δεν έχεις μαζέψει τίποτα στην άκρη για ώρα ανάγκης;". Όχι, δεν το λέει, ούτε με λόγια ούτε με το βλέμμα. Αντίθετα, καταλαβαίνει. καταλαβαίνει ότι ο γιος της έχει τρύπια χέρια και τσέπες και θα τα φάει όλα, σε ό,τι βρει, κάποτε σε cd και dvd, εκατοντάδες από δαύτα στο σπίτι, κάποια έχουν δανειστεί κι έχουν χαθεί για πάντα γιατί ποτέ δεν θυμάμαι που τα δίνω - μετά σε ταξίδια, για ν ανοίξουν τα μάτια μου και το μυαλό μου, να δω ρε φιλενάδα πως ζει ο κόσμος, ακούς Αντωνάκη; Έμαθα πως ζει ο κόσμος!

Από τα 12 δούλευα τα καλοκαίρια ρε φιλενάδα, μαζί με το μπαμπά, ούτε εγώ ήθελα, ούτε εκείνος. Εγώ γιατί ήθελα να κοιμάμαι παραπάνω και να παίζω με τους φίλους κι εκείνος γιατί είναι τόσο τρυφερός που με λυπόταν, λυπόταν να βλέπει τη φάτσα μου μαλαγχολική και θλιμμένη τα πρωινά που με ξύπναγε πάντα με γέλιο ο γλυκός μου από νωρίς να πάμε οικοδομή. ναι ρε φιλενάδα, οικοδομή και ξυλουργείο αλλά μη φανταστείς ότι κουραζόμουν ιδιαίτερα, δεν μ' αφηνε να κάνω πολλά πολλά γιατί δεν ήθελε να με κουράσει και φοβόταν μη χτυπήσω. Αυτός ο υπέροχος πατέρας, αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος.

Η μαμά όμως ήξερε. Ήξερε ότι αν και τεμπέλης (πολύ μιλάμε) ήμουν πολύ φιλότιμος και υπομονετικός από τότε και με έβαλε με το ζόρι να μαθαίνω πως βγαίνει το μεροκάματο. Συνήθισα, στην αρχή γκρίνιαζα αλλά μετά συνήθισα και άρχισε να μου α΄ρεσει κάποιες φορές που με έβαζε ο μπαμπάς να κάνω κάτι πιο δημιουργικό από το να κουβαλάω τα εργαλεία και να του πασάρω τις βίδες. Κι έμαθα και 5 πράματα. Να χρησιμοποιώ τα εργαλεία και να ψιλομαστορεύω.

Η μαμά ήταν σοφή. Ήξερε πως αυτό το παιδί θα μάθει να δουλεύει και να κερδίζει το χαρτζηλίκι του, ήξερε ότι κάποια στιγμή αυτό θα το εκτιμούσα αν και τότε μου φαινόταν αγγαρεία απ τις λίγες. Κι έτσι κι εγώ τα απογεύματα ήμουν ο μοναδικός στη φτωχική μας γειτονιά που είχα λεφτα, αρκετά για να πάρω παιχνίδι, παγωτό, γαριδάκια και να κεράσω και τους κολλητούς!

Αυτή η νοοτροπία συνεχίστηκε και αργότερα, όταν έδινα 2η φορά πανελλήνιες δούλευα χαμάλης σε αποθήκη, όταν μπήκα στη σχολή μου δούλευα για να βγάλω τα έξοδά μου, και μάλιστα κάποια στιγμή σε 2 δουλειές για να κανονίσω το πρωτο μου ταξίδι στη Ρώμη, στη Φλωρεντία και στη μαγευτική Βενετία (απ τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μου). Ο μπαμπάς μου φώναζε γιατί δεν ήθελε να κουράζομαι, η μαμά όμως ήξερε. Είχε κάνει τον τεμπέλη δουλευταρά και το χαιρόταν... Δούλευα οικοδομή, μπετά, υδραυλικά, ηλεκτρολογικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς (το τι μπάζα έχουν κουβαλήσει τα χέρια μου δεν φαντάζεσαι), και δεν μ ενδιέφερε, μου άρεσε, δουλειά να ταν κι ότι να ταν.

Μετά, μόλις τέλειωσα τις σπουδές ευτυχώς βρήκα την άλλη μέρα δουλειά στον τομέα μου και από τότε αυτό κάνω. Ευτυχώς ήμουν τυχερός και δούλευα πάντα, στην αρχή πολύ άσχημα αμοιβόμενος και με το πέρασμα των χρόνων καλύτερα και καλύτερα. Όλα καλά. Ποτέ όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα στην περίοδο πριν τα 12 μου που με χαρτζηλίκωνε η μαμά. Ή η νονά. Ποτέ ρε φιλενάδα και το χω παράπονο.

Ξέρεις τι; Θα περάσει και αυτό, ήδη τώρα που στα πα αισθάνομαι καλύτερα. Άλλα είχα σκοπό να σου πω και άλλα σου πα. Σ ευχαριστώ ρε φιλενάδα που υπάρχεις και το βγάζω από μέσα μου. Κι εσύ ρε φίλε. Με βοηθάς πολύ. Σ ευχαριστώ, καλημέρα. Δεν είμαι πλέον τόσο