Έχετε γεια βρυσούλες

Ξέρεις βρε φιλενάδα τι είναι ακόμα πιο ενοχλητικό από γκόμενα με κινητό μεσ στη μέση του δρόμου ή μέσα σε αυτοκίνητο να μιλάει ακατάπαυστα, ασταμάτητα και με μια τσιρίδα στις φίλες ή το αμόρε της αδιαφορώντας για το ότι ίσως βρίσκεται σε δημόσιο χώρο, οπότε σίγουρα ενοχλεί τον οποιονδήποτε μπει στην εμβέλεια της τσιρίδας της, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οδηγεί οπότε καλύτερα να κοιτάζει τι της γίνεται ή στην τελική να βάλει αυτό το ρημάδι το hands free στα μαργαριταρένια της τ αυτάκια που της το δώσανε ΔΩΡΕΑΝ μέσα στο κουτί με την ηλίθια ροζ συσκευή που χρησιμοποιεί;

Ξέρεις; όχι; Θα σου πω εγώ.

Πακιστανός με κινητό. Ναι φιλενάδα, είναι το νέο τρεντ, όπου βρεθείς και όπου σταθείς θα δεις τον αγαπημένο Πακιστανό της γειτονιάς σου να τσιρίζει με αυτήν τη συνήθως λεπτή φωνή του σε μια γλώσσα ακατάληπτη γεμάτη γλου γλου και φωνήεντα αδιαφορώντας πλήρως για το ο,τιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Και μη μου πεις ότι δεν έχεις Πακιστανό στη γειτονιά σου γιατί θα γελάσω. Εκτός αν μένεις στο Καστρί, οπότε πάω πάσο.

Πάω που λες βρε κούκλα μου με το ποδηλατάκι μου, γάντια, κασκόλ, σκούφο και τσάντα στους ώμους στον ηλεκτρικό, που μαύρη ώρα που πήγα και φούντωσα πρωί πρωί να πάρω το συρμό να κατέβω σε απόσταση μισής περίπου ώρας απ το γυμναστήριο να κάμω ποδήλατο. Ξέρεις ε; Το ποδήλατο επιτρέπεται ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΑΓΟΝΙ και πάλι καλά γιατί κάποτε ούτε εκεί δεν επιτρεπόταν. Οπότε και εγώ και οι άλλοι ποδηλάτες που ενδεχομένως περιμένουν, ξέρουμε ακριβώς που θα σταθούμε για να μπούμε χωρίς να ενοχλήσουμε. (Βέβαια υπάρχει πάντα η ενοχλητικότατη χονδρή συνήθως μαντάμ που το όλο αυτό θέαμα το γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι - δεν σου λέω που, δεν βωμολοχώ εδώ μέσα ή τουλάχιστον προσπαθώ να μην το κάνω- και μπαίνει με τα ποδήλατα παρέα έτσι απλά για να μας κάνει τη ζωή μας δύσκολη, αντί να βάλει κάρβουνο στο κενό που έχει πίσω απ τη μασκάρα και να πάει στην άλλη πόρτα). Έλα όμως που τον τελευταίο μήνα περίπου από κάποιους συρμούς έχουν αφαιρέσει για εντελώς αδιευκρίνιστο λόγο ένα βαγόνι,οπότε εκεί που περιμένεις αμέριμνος ξαφνικά τρέχεις σαν ηλίθιος μπας και προλάβεις και χωθείς μέσα. Το πιασες φιλενάδα;

Έτσι και σήμερα, ήρθε ο κουτσουρεμένος συρμός κι έτρεχα εγώ με τα μπαγκάζια και το ποδήλατο και από πίσω Ο Πακιστανός Που Μιλούσε Στο Κινητό Και Μου Είχε Ηδη Σπάσει Τα Νεύρα για να προλάβουμε να μπούμε. Ανοίγει η πόρτα και κοντοστέκομαι να δω αν χωράω. Και χωρούσα, τσίμα τσίμα αλλά χωρούσα. Και πάω που λες βρε κούκλα μου να μπω και μου χώνει το ζώο το δίποδο μια σπρωξιά για να μπει πρώτος. Και μπαίνει. Και μπαστακώνεται στην πόρτα και δεν μου αφήνει χώρο να περάσω. Και μιλάει χαρούμενα στο κινητό. Και το αγριοκοιτάζω για να μην τον διαολοστείλω πρωί πρωί, είναι και κακό φενγκ σούι, και δεν ιδρώνει το αυτί του το βρωμιάρικο. Και γελάει στο κινητό. Και κάνω ένα σωρό μανούβρες για να μπω. Και διαολίζομαι.

Τέλος πάντων, να μη στα πολυλέω, καταφέρνω να βολευτώ εκεί μέσα (ήταν κι ένα 17ρικο βλαμμένο τελείως που για να κουνηθεί να μου κάνει χώρο του πήρε ίσαμε 3 ώρες) και παίρνω ανάσες. Και σκέφτομαι "αχ ας κατέβει πριν από μένα να μην έχω τα ίδια". Σιγά που θα κατέβαινε. Σε όλη τη διαδρομή γλουγλούριζε και χαχάνιζε στο κινητό, με μια τσιριχτή φωνή, βρε δε σταμάτησε δευτερόλεπτο σου λέω, μέχρι που έρχεται η στιγμή να κατέβω. Του κάνω ευγενικό νόημα χαμογελαστός να καταλάβει. Τίποτα. Του δείχνω με το ένα χέρι ότι θέλω να κατέβω. Βρε τίποτα σου λέω, χαμπάρι. Ανοίγει η πόρτα, εγώ καταλαβαίνεις ότι πρέπει να βγω, αυτός χαχανίζει και δεν κουνιέται, και προσπαθώ χωρίς να χτυπήσω κανέναν να βγω. Του χτυπάω ελαφρά το κανί του με τη ρόδα, με αγριοκοιτάζει, μαζεύεται και βγαίνω. Έξαλλος.

Τι να πω ρε φιλενάδα. Τι να πω άλλο που αλί και τρισαλί στον επόμενο που θα μου το κάνει αυτό. Θα μας γράψουν οι εφημερίδες σου λέω!