Raindrops on roses and whiskas on kittens...

Αχ ρε φιλενάδα, άλλα είχα στο μυαλό μου να σου γράψω σήμερα αλλά με προλαβαίνουν τα γεγονότα τα άτιμα ρε κούκλα μου και δεν ξέρω από που να τα μαζέψω βρε ψυχούλα μου...

Ήθελα να σου πω για το ταξίδι που πολύ το φχαριστήθηκα, ήθελα να σου πω και για άλλα όμορφα, τα favourite things που λεγε και η Μαριώ εκεί ψηλά στο βουνό πουν η μελωδία, ήθελα να σου πω για σκέψεις, αποφάσεις, για ομορφιές, για όνειρα τρελλά και πανέμορφα, για αγκαλιές και τοπία αλλά όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει ο Θεός γελάει, ne ce est pas?

Γυρνάω που λες απ τα ταξίδια και ανακαλύπτω (το χα υποψιαστεί βέβαια αλλά το χα κρυμμένο στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού μου) ότι οι εκκρεμότητες συνεχίζουν να υπάρχουν και μη σου πω ότι πληθαίνουν κιόλας...

Μα να χαλάσει ο νιπτήρας και να μπω στο σπίτι μετά από 10 μέρες και να χει νερά στο πάτωμα; Καημό το χουν τα διαολεμένα τα υδραυλικά βρε μάτια μου και χαλάνε πάντα εν τη απουσία μου; Και καλά τα νερά τα μάζεψα, τα πατάκια τα βγαλα σ αυτόν τον ήλιο τον ηλιάτορα, το βασιλιά, τ αστέρι μπας και στεγνώσουν, το βρίσιμό μου το έριξα. Τον υδραυλικό ποιος θα τον πληρώσει βρε μάτια μου που τα φαγα τα φράγκα σε γαστριμαγικές ανησυχίες (βλ. kidney pie - ότι πιο αηδιαστικό έχω γευτεί στην πολυτάραχη ζωή μου μετά τις μπάμιες, αλλά αυτό θα μπει ενδελεχώς σε άλλη ανάρτηση θέλω να ελπίζω αν τη βγάλω ζωντανός την ημέρα), σε εξόδους και σε μαγνητάκια; (καλά πήρα και κάτι βρακιά που τα χανε σε έκπτωση, το παραδέχομαι).

Και μετά από αυτό όλα καλά; Όχι βέβαια, χάλασε και το αυτοκίνητο, δουλεύει δηλαδή αλλά κάτι δεν πάει καλά και με δαύτο και πρέπει να το πάω συνεργείο, δεν πρέπει; Να μ αφήσει δηλαδή όπως κάποτε θυμάμαι στην αριστερή λωρίδα της Εθνικής (είμαι και γκαζιάρης ο άτιμος) με 1000 μαλάκες να κορνάρουν στο μαλάκα που προσπαθούσε μέσα στο χάος να σπρώξει το αμάξι ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ διότι κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει και αφού ζω ακόμα και το διηγούμαι πάλι καλά... όχι δεν μπορώ να το διακινδυνεύσω αυτό, πρέπει να το φτιάξω το ρημάδι...

Άσε που τέλειωσε και το κωλόχαρτο και πρέπει να τρέχω στα μπακάλικα να πάρω άλλο - και βαριέμαιιιιι!

Κι εκεί που τα αντιπαρέρχομαι όλα αυτά καθώς και άλλα μικρά μικρά που συμβαίνουν έτσι απλώς για να μου σπάσουν τα νεύρα, έρχομαι στο χώρο εργασίας μου και πέραν της καθημερινής μαλακίας που χρόνια τώρα έχω συνηθίσει, με ενημερώνουν ότι αναλαμβάνω και νέα καθήκοντα για τα οποία δεν έχω ιδέα αλλά τα αναλαμβάνω παρόλα αυτά και μην ανησυχώ που άλλη είναι η δουλειά μου και θα κάνω (και) άλλα χωρίς φυσικά καμία αύξηση στις αποδοχές μου έτσι; Όχι, να προσεύχομαι κιόλας να μην έχω μείωση ή απόλυση.
Και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Και είμαι και σε δύσκολη ηλικία.
Ηλικία εμφράγματος τη λένε και καπνίζω και σαν φουγάρο (όχι δεν πάγωσε τελικά η τσιμινιέρα, σταθερά 2 πακετάκια ημερησίως για πλάκα), και πόσα ν αντέξω γέρος άνθρωπος ρε μάτια μου πανέμορφα; Πόσα;

Υ.Γ. Α και μην ξεχάσω βρε κούκλα μου, μη μου πεις να μην παραπονιέμαι γιατί είμαι τυχερός που έχω ακόμα τη δουλίτσα μου ενώ τόσος κόσμος είναι άνεργος, γιατί δεν θες να τσακωθούμε, θέλεις;