Και λέω πήγαν όλα καλά, η σκόνη σ' έφερε, σε πήρε η σκόνη, δεν άξιζες και πιο πολλά, δεν άξιζες

Έτσι που λες ρε φιλενάδα, έτσι έχουν τα πράγματα και μη χειρότερα να λες σήμερα μέρα που ναι, του Αντωνίου του Μεγάλου μεγάλη η χάρη του, να μας φώτιζε κιόλας ρε κούκλα μου να κανα το φωτιστικό στο λίβινγκ ρουμ να ηρεμούσα κι εγώ κι εσύ και η τρελλή σου αδερφή.

Θα μου πεις αναμασάς τα παλιά; Ναι, όταν υπάρχουν εκκρεμότητες τα αναμασώ και προσπαθώ να τα τακτοποιήσω, με ξέρεις, δεν ρίχνω τη σκόνη κάτω απ το χαλί, θέλω να λάμπει το σπίτι και κατ' επέκτασιν η καρδούλα μου, δε θέλω βρωμιές και εκκρεμότητες, δεν θέλω ασιδέρωτα και ερωτηματικά. Θέλω διαφάνεια. (Βρε μήπως να βάλω για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να φτιάξει το κόμμα επιτέλους;)

Που λες, κάθεσαι και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και τελικά καταλήγεις ότι όταν δεν έχει δωθεί ένα τέλος, καλό είναι να το κυνηγήσεις να το τελειώνεις - περσινά ξυνά σταφύλια θα μου πεις, το ξέρω αλλά τα νιώθω να ξυνίζουν όλο και περισσότερο όσο τ' αφήνω. Θα μου πεις - και με το δίκιο σου, τι τα θες και τα σκαλίζεις, όποιος σκαλίζει πίτουρα τον τρων οι κότες. Το ξέρω, είναι μια αδυναμία που έχω όμως να μη αφήνω τίποτα αναπάντητο, αργά ή γρήγορα πρέπει απλά να ξέρω.

Θα μου πεις και πάλι, βρε κάτσε στ αυγά σου, την υγεία σου την έχεις, την αγάπη σου την έχεις, την οικογένεια σου την έχεις, τους φίλους σου τους έχεις, όλα τα χεις (κάτι λεφτουδάκια μου λείπουν αλλά νυσάφι, θα τα βρούμε κι αυτά), θα μου πεις ότι μου τα λεγες και όταν μου τα λεγες σου λεγα το ξέρω, το ξέρω το ζώον αλλά αν δεν την πατήσω πως θα το επιβεβαιώσω; Απίστος αγάπη μου, σαν το Θωμά το φίλο μου.

Κι έτσι χτες αποφάσισα να μάθω. Και σήκωσα το τηλέφωνο να μάθω. Κι έμαθα.

Μέσα από φωνές, χυδαιότητες, αστοχίες και κατηγορίες πάσης φύσεως έμαθα. Έμαθα ότι τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Έμαθα ότι αν ο άνθρακας δεν κρύβει διαμάντι μέσα του, άνθρακας θα μείνει. Έμαθα ότι σε μερικούς ανθρώπους όσο κι αν δώσεις την ψυχή σου, την αγάπη σου, την καλοσύνη σου, το χρόνο σου, τον έρωτά σου, την άνεσή σου, τα χρήματά σου, το φαί σου, το κρεββάτι σου (και τον καναπέ σου, και τη σαλοτραπεζαρία σου και ό,τι έχεις μεσ στο σπίτι και μέσα στην ψυχή σου) δεν τους είναι αρκετό.

Έμαθα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν ν αγαπούν, δεν ξέρουν να δίνουν τίποτε άλλο εκτός της γρουσουζιάς που τους κυνηγάει από την αδικιορισμένη στιγμή της γέννησής τους, ξέρω ότι μπορεί να φορούν το προσωπείο του καλού παιδιού, του κατατρεγμένου, με ευαίσθητη ψυχή, με χαμογελαστό πρόσωπο αλλά κρύβουν μέσα τους μια ψυχή μαύρη, μια ψυχή ανίκανη να αγαπήσει και να εκτιμήσει το ο,τιδήποτε ξεπερνά τα όρια της ελάχιστης αντίληψης που διαθέτουν.

Θα μου πεις, εσύ είσαι άμοιρος ευθυνών; Σε ξεγέλασε κανείς; Σου είπε κανείς ψέμματα; Όλοι σου έλεγαν τι κάνεις εκεί, γιατί αυτοκαταστρέφεσαι, γιατί βάζεις τον εαυτό σου στο βόθρο, δες τα μάτια σου στον καθρέφτη για να καταλάβεις πόσο πονάς ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις. Και τα είδα τότε, ξέρεις ε; Είδα τις φωτογραφίες από τις διακοπές στην αγαπημένη πόλη, χαμογελούσα αλλά τα μάτια μου έκλαιγαν. Σε όλες. Μα σε όλες σου λέω.

Δεν το καταλάβαινα το ζώον το όρθιο, δεν το καταλάβαινα γιατί με είχαν πιάσει τα ψυχοπονιάρικά μου για το καημένο τ' ορφανό (και καλά - ούτε το χωρίς οικογένεια του Έκτορος Μαλό να δραματοποιούσαμε), για το καημένο το παιδί που του χε φερθεί η ζωή και οι ανθρώποι τόσο σκάρτα. Και κάποια στιγμή κατάλαβα. Όλα τα καμπανάκια που είχαν λυσσάξει να χτυπούν επιτέλους τα άκουσα. Και είδα και τα μάτια μου. Κουρασμένα. Και είδα και το γέλιο μου. Το χα ξεχάσει μεσ στη μιζέρια που είχα μπει. Και το τίναξα με μια κίνηση από πάνω μου, με μια κίνηση, σαν πανοφώρι που σε βαραίνει μέσα στη ζέστη... αλλά άφησα υπολείμματα, δεν είχα τη δύναμη να είμαι τόσο σκληρός όσο θα έπρεπε, άφησα μικρά παραθυράκια ανοιχτά και με καταδίωκε να με ξανασκεπάσει (γιατί τέτοια μητέρα Τερέζα δύσκολα βρίσκεις η αλήθεια είναι).

Κατάφερα και το διωξα όμως κι έμεινε μια εκκρεμότητα. Μικρή. Αλλά ρε μάτια μου έπρεπε να λυθεί. Δεν ήθελα να χαριστώ.

Και τώρα ξέρω 10000000000% τι σκάρτο πράγμα έβαλα κάτω απ τις μικρές ενδεχομένως φτερούγες μου. Ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος πέρα από άσβεστο μίσος δεν μπορεί να αισθανθεί τίποτε άλλο για μένα. Άσβεστο που τον κατατρώει σα σκουριά. Τρόμαξα. Δεν το περίμενα τόσο πολύ. Αλλά ευχαρίστησα το Θεό που γλίτωσα.

Ουφ φιλενάδα, σκόνη ήταν, σκόνη έγινε κι εγώ μ αρέσει που το ξεκαθάρισα οριστικά...

Υ.Γ. Ο τίτλος από τραγούδι της αγαπημένης Δήμητρας Γαλάνη, αν δεν το χεις ακούσει ψαξτο ρε φιλενάδα, λεει τρελλά