Γλύκα γλύκα γλυκειά μου

Ρε φιλενάδα μου γλυκειά, δεν αντέχω άλλο, στο λέω να το ξέβρεις, να το καταλάβεις, να το νιώσεις.

Τι θα μου πεις πάλι, τι δεν αντέχεις βρε γκρινιάρη που το ένα σου μυρίζει, το άλλο σου βρωμάει συνέχεια; Βρέχει; Θες ήλιο. Έχει ήλιο, θες συννεφιά γιατι ιδρώνεις. Κάνει ζέστη; Πνίγεσαι. Κάνει κρύο; Το δαγκώνεις. Πας ταξίδι; (εκεί δεν γκρινιάζεις, εκεί σ αρέσει ε; Άτιμο παιδί).

Βρε δεν αντέχω σου λέω, θέλω να φάω γλυκό. Θέλω να φάω μια σοκολάτα 200 γραμμαρίων, ξέρεις εκείνο το τούβλο που μπορείς με μερικά τέτοια να χτίσεις ολόκληρο οροφοδιαμέρισμα και να σου περισσέψει και για εξοχικό, με τα ολάκερα φουντούκια, να λιγωθώ, να πνιγώ απ τη γλύκα, να μην μπορώ να μιλήσω απ την ηδονή.

Θέλω μια μους σοκολάτας, όχι ένα μπολάκι, μια γαβάθα ολόκληρη, με τριμμένα μπισκότα για να γλυκάνει κι άλλο, με σως (σοκολάτας) για να γλιστράει και κανα φουντουκάκι ή εναλλακτικά μυγδαλάκι, για να σπάει η σοκολατίλα. (Στάσου, μύγδαλα).

Βρε συ σου λέω, θέλω ένα ταψί μιλφέιγ, εκείνο εκεί που φτιάνει αυτός ο άτιμος ο Κωνσταντινίδης, ή ακόμα καλύτερα από αυτό το ζαχαροπλαστείο το Δεν Θυμάμαι Πως Το Λένε στην Πλάκα της Μήλου. Πω ρε φιλενάδα, το θυμάσαι αυτό το άτιμο; Το φτιαχνε μπροστά μας, στα μούτρα μας μπρος χτιζότανε το 8ο θάυμα του κόσμου και μετα το καταβρόχθιζα με μανία σαν τράπεζα που δεν έχεις να της πληρώσεις το δάνειο. Πω πω, τίγκα στην κρέμα την αρωματικιά και στην ζάχαρη την άχνη... και η σφολιάτα τραγανή τραγανή σαν μικρο πιπίνι που το ροκανίζεις σιγά σιγά και βασανιστικά.

Θέλω φράουλες με σαντιγί, θέλω τσουρέκι Τερκενλή, θέλω θέλω θέλω...

Θέλω σου λέω ρε κούκλα μου αλλά δεν μπορώ. Κάνω αυτή τη διατροφή, ξέρεις αυτή που τρως ψητό και κουνουπίδια και μπρόκολα και φρούτα... Ατιμε μεταβολισμέ, που άλλους τους ανεβάζεις στα ουράνια και άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα, πάλι με μανταρίνι θα τη βγάλω...

(Ένα ζελεδάκι ανανά κάνει να φάω γιατρέ μου; Λυγμ, κλαψ)