Σιωπή

Περπάτησα στους δρόμους της πόλης χωρίς κανέναν ήχο. Η βροχή έπεφτε δυνατή αλλά δεν ακούγονταν οι ριπές της στο πεζοδρόμιο, τα ρυάκια της στο δρόμο, οι στάλες της στα φύλλα. Ο αέρας δυνατός, μαστίγωνε με βία το πρόσωπό μου, έκανε τα κλαριά των δέντρων να χορεύουν μανιασμένα γύρω του, έπαιρνε στο διάβα του σκουπίδια και φύλλα ξερά, μου πάγωνε το πρόσωπο και την ψυχή - χωρίς να ακούγεται ούτε ένα θρόισμα.

Πέρασα δίπλα από ένα μπαράκι, μικρό, όμορφο, γεμάτο κόσμο να διασκεδάζει, να πίνει, να γελά, μια όμορφη κοπέλα λικνιζόταν στους ήχους μιας αισθαντικής μελωδίας που δεν μπορούσα να ακούσω. Ούτε μια νότα δεν έχασε το διάβα της για να με πλημμυρίσει ομορφιά.

Έφτασα στη θάλασσα. Σκοτεινή και ανταριασμένη, χειμωνιάτικη, μεγαλειώδης και πεντάμορφη, χιλιάδες φώτα καθρεφτίζονταν μέσα της αλλάζοντας θέση συνεχώς - τα κύματά της τεράστια και άγρια πέθαιναν με βία στα βράχια αλλά δεν υπήρξε ο παραμικρός ήχος για μένα, μου έδινε το μεγαλείο της χωρίς να μου το τραγουδά.

Πλησίασα ένα ζευγάρι πιασμένο χέρι χέρι, όμορφοι, νέοι, ερωτευμένοι. Του μιλούσε γλυκά, έβλεπα το πρόσωπό της να λάμπει κι εκείνον να γελάει με ένα γέλιο που φώτιζε το πρόσωπό του. Κανένας ήχος. Κανένας.

Έκατσα στο βράχο απελπισμένος και σε είδα.
Είδα τη μορφή σου απέναντί μου, ήταν σα να σουν εκεί.
 Με κοιτούσες απλά, δεν κινήθηκες καθόλου.
Άνοιξα το στόμα να σου μιλήσω, να σου πω όλα αυτά που είχα στο μυαλό μου, να σε κάνω να γελάσεις, να σε κάνω να με αγαπήσεις ξανά αλλά γύρισες κι έφυγες.

Τα βήματά σου δεν ακούγονταν.

Σιωπή.

Επιμύθιον.
Ακούω μόνο την καρδιά μου. Τίποτε άλλο. Έχω μόνο το δώρο σου πια.

Σιωπή.