Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Και λέω πήγαν όλα καλά, η σκόνη σ' έφερε, σε πήρε η σκόνη, δεν άξιζες και πιο πολλά, δεν άξιζες

Έτσι που λες ρε φιλενάδα, έτσι έχουν τα πράγματα και μη χειρότερα να λες σήμερα μέρα που ναι, του Αντωνίου του Μεγάλου μεγάλη η χάρη του, να μας φώτιζε κιόλας ρε κούκλα μου να κανα το φωτιστικό στο λίβινγκ ρουμ να ηρεμούσα κι εγώ κι εσύ και η τρελλή σου αδερφή.

Θα μου πεις αναμασάς τα παλιά; Ναι, όταν υπάρχουν εκκρεμότητες τα αναμασώ και προσπαθώ να τα τακτοποιήσω, με ξέρεις, δεν ρίχνω τη σκόνη κάτω απ το χαλί, θέλω να λάμπει το σπίτι και κατ' επέκτασιν η καρδούλα μου, δε θέλω βρωμιές και εκκρεμότητες, δεν θέλω ασιδέρωτα και ερωτηματικά. Θέλω διαφάνεια. (Βρε μήπως να βάλω για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να φτιάξει το κόμμα επιτέλους;)

Που λες, κάθεσαι και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και τελικά καταλήγεις ότι όταν δεν έχει δωθεί ένα τέλος, καλό είναι να το κυνηγήσεις να το τελειώνεις - περσινά ξυνά σταφύλια θα μου πεις, το ξέρω αλλά τα νιώθω να ξυνίζουν όλο και περισσότερο όσο τ' αφήνω. Θα μου πεις - και με το δίκιο σου, τι τα θες και τα σκαλίζεις, όποιος σκαλίζει πίτουρα τον τρων οι κότες. Το ξέρω, είναι μια αδυναμία που έχω όμως να μη αφήνω τίποτα αναπάντητο, αργά ή γρήγορα πρέπει απλά να ξέρω.

Θα μου πεις και πάλι, βρε κάτσε στ αυγά σου, την υγεία σου την έχεις, την αγάπη σου την έχεις, την οικογένεια σου την έχεις, τους φίλους σου τους έχεις, όλα τα χεις (κάτι λεφτουδάκια μου λείπουν αλλά νυσάφι, θα τα βρούμε κι αυτά), θα μου πεις ότι μου τα λεγες και όταν μου τα λεγες σου λεγα το ξέρω, το ξέρω το ζώον αλλά αν δεν την πατήσω πως θα το επιβεβαιώσω; Απίστος αγάπη μου, σαν το Θωμά το φίλο μου.

Κι έτσι χτες αποφάσισα να μάθω. Και σήκωσα το τηλέφωνο να μάθω. Κι έμαθα.

Μέσα από φωνές, χυδαιότητες, αστοχίες και κατηγορίες πάσης φύσεως έμαθα. Έμαθα ότι τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Έμαθα ότι αν ο άνθρακας δεν κρύβει διαμάντι μέσα του, άνθρακας θα μείνει. Έμαθα ότι σε μερικούς ανθρώπους όσο κι αν δώσεις την ψυχή σου, την αγάπη σου, την καλοσύνη σου, το χρόνο σου, τον έρωτά σου, την άνεσή σου, τα χρήματά σου, το φαί σου, το κρεββάτι σου (και τον καναπέ σου, και τη σαλοτραπεζαρία σου και ό,τι έχεις μεσ στο σπίτι και μέσα στην ψυχή σου) δεν τους είναι αρκετό.

Έμαθα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν ν αγαπούν, δεν ξέρουν να δίνουν τίποτε άλλο εκτός της γρουσουζιάς που τους κυνηγάει από την αδικιορισμένη στιγμή της γέννησής τους, ξέρω ότι μπορεί να φορούν το προσωπείο του καλού παιδιού, του κατατρεγμένου, με ευαίσθητη ψυχή, με χαμογελαστό πρόσωπο αλλά κρύβουν μέσα τους μια ψυχή μαύρη, μια ψυχή ανίκανη να αγαπήσει και να εκτιμήσει το ο,τιδήποτε ξεπερνά τα όρια της ελάχιστης αντίληψης που διαθέτουν.

Θα μου πεις, εσύ είσαι άμοιρος ευθυνών; Σε ξεγέλασε κανείς; Σου είπε κανείς ψέμματα; Όλοι σου έλεγαν τι κάνεις εκεί, γιατί αυτοκαταστρέφεσαι, γιατί βάζεις τον εαυτό σου στο βόθρο, δες τα μάτια σου στον καθρέφτη για να καταλάβεις πόσο πονάς ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις. Και τα είδα τότε, ξέρεις ε; Είδα τις φωτογραφίες από τις διακοπές στην αγαπημένη πόλη, χαμογελούσα αλλά τα μάτια μου έκλαιγαν. Σε όλες. Μα σε όλες σου λέω.

Δεν το καταλάβαινα το ζώον το όρθιο, δεν το καταλάβαινα γιατί με είχαν πιάσει τα ψυχοπονιάρικά μου για το καημένο τ' ορφανό (και καλά - ούτε το χωρίς οικογένεια του Έκτορος Μαλό να δραματοποιούσαμε), για το καημένο το παιδί που του χε φερθεί η ζωή και οι ανθρώποι τόσο σκάρτα. Και κάποια στιγμή κατάλαβα. Όλα τα καμπανάκια που είχαν λυσσάξει να χτυπούν επιτέλους τα άκουσα. Και είδα και τα μάτια μου. Κουρασμένα. Και είδα και το γέλιο μου. Το χα ξεχάσει μεσ στη μιζέρια που είχα μπει. Και το τίναξα με μια κίνηση από πάνω μου, με μια κίνηση, σαν πανοφώρι που σε βαραίνει μέσα στη ζέστη... αλλά άφησα υπολείμματα, δεν είχα τη δύναμη να είμαι τόσο σκληρός όσο θα έπρεπε, άφησα μικρά παραθυράκια ανοιχτά και με καταδίωκε να με ξανασκεπάσει (γιατί τέτοια μητέρα Τερέζα δύσκολα βρίσκεις η αλήθεια είναι).

Κατάφερα και το διωξα όμως κι έμεινε μια εκκρεμότητα. Μικρή. Αλλά ρε μάτια μου έπρεπε να λυθεί. Δεν ήθελα να χαριστώ.

Και τώρα ξέρω 10000000000% τι σκάρτο πράγμα έβαλα κάτω απ τις μικρές ενδεχομένως φτερούγες μου. Ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος πέρα από άσβεστο μίσος δεν μπορεί να αισθανθεί τίποτε άλλο για μένα. Άσβεστο που τον κατατρώει σα σκουριά. Τρόμαξα. Δεν το περίμενα τόσο πολύ. Αλλά ευχαρίστησα το Θεό που γλίτωσα.

Ουφ φιλενάδα, σκόνη ήταν, σκόνη έγινε κι εγώ μ αρέσει που το ξεκαθάρισα οριστικά...

Υ.Γ. Ο τίτλος από τραγούδι της αγαπημένης Δήμητρας Γαλάνη, αν δεν το χεις ακούσει ψαξτο ρε φιλενάδα, λεει τρελλά

25 σχόλια:

  1. Αγαπητέ η γνώση είναι συμμόρφωση. Και προϋποθέτει αυτογνωσία. Ο πόνος είναι πόνος και αναπόφευκτος. Αλλά διάβολε. Και αυτός αξίζει.

    ΥΓ. Ποτέ ΔΕΝ κοιτάζουμε κοινές χαρούμενες φωτογραφίες του παρελθόντος αν δεν έχει περάσει τουλάχιστον ένα ΕΞΑΜΗΝΟ!!!!!!!

    ΥΓ 1. Μου δώσατε μάλλον έμπνευση για ποστ.

    ΥΓ 2. Σήμερα σας αξίζουν όλα τα γλυκά του κόσμου. Προτείνω γαλακτομπούρεκο να έρθετε να ισιώσετε λίγο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αγαπημένε αυτό το post και αυτό το ξεκαθάρισμα έγινε μετά απο 2 χρόνια παύσης. Είχα πολύ καιρό να δω την αλήθεια κατάματα όσο κι αν δεν μου άρεσε. Μα καθόλου όμως πιστέψτε με. Παρόλα αυτά νιώθω καθαρός πλεόν και ανάλαφρος γιατί δεν διαψεύστηκαν οι φόβοι μου, είχα δίκιο από την αχή και ιδιαίτερα στο τέλος. Καμία κακία, καμία πικρία πλέον, το post αυτό το όφειλα στον εαυτό μου ως γρανιτένια ταφόπλακα σε κάτι τόσο αρρωστημένο! Όλα καλά!!!

    Να φάω λέτε ε; Μου αξίζει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Α μα σε αυτή την περίπτωση προτείνω ΚΑΙ σαμπάνια ΚΑΙ ολόκληρο γεύμα πριν το γλυκό! Σήμερα να πείτε στον εαυτό σας πως η ζωή ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΑ.... (Προσθέστε μόνο σας τον αριθμό πριβέ), καθότι μπορεί να κυκλοφορούν και πολλοί κουσκουσιάρηδες ανάμεσά μας!

    Εβίβα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλέ στα 40, δεν το κρύβω, το χω κάμει και ανάρτησις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αυτές οι ταφόπλακες που λες είναι καλοδεχούμενες!
    τα καλύτερα να σου ρθουν για όλα τα υπολοιπα 40!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δε βαριέσαι, αγαπητέ. Κόσμος να πηγαίνει και νά' ρχεται! Τώρα πάρε 5-6 αμπάριζα, να στρώσεις. Αυτής της εξαιρετικής Σχολής συμβουλές πρέπει να ακολουθείς! (Εγώ δεν τα καταφέρνω-καν'το εσύ!)
    Πάντως, πραγματικά, όλες αυτές οι πίκρες, καλά κάνουν και έρχονται... Μας αφήνουν σοφότερους-εκτός από το γαλακτομπούρεκο (του Αρμάνδου) που δεν είναι σοφό κι όμως, στο μυαλό μου το 'χω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @bLoGirL
    καλοδεχούμενες μόνο; Σωτήριες είναι οι άτιμες, σωτήριες! Είναι ήδη εδώ γλυκειά μου, είναι ήδη εδώ!

    @dimiscon
    Το έκανα φίλε μου κάποια στιγμή στο όχι και τόσο πολύ μακρινό παρελθόν, με γιάτρεψε αλλά είναι και ψυχοφθόρο. Μεγαλύτεροι και σοφότεροι (;) ναι σ αυτό θέλω να ελπίζω, και ξέρεις ε; Στο μυαλό δεν μένουν μόνον οι σοφίες αλλά ειδικά τα γαλακτομπούρεκα τα άτιμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. νιώθω απόλυτα ταυτισμένη με την ανάρτηση σου!
    αγαπώ τίτλο
    αγαπώ τραγουδι!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ χαίρομαι που σου αρέσει που το ξεκαθάρισες οριστικά!
    Τι θα έλεγες τώρα για μια μους σοκολάτα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @vanilla
    χαίρομαι αγαπημένη, χαίρομαι, και χαίρομαι πολύ που το ψαξες το άσμα και σου άρεσε

    @Αθηνά
    Ναι, θέλω θέλω θέλω, νομίζω δε ότι το αξίζω σήμερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν σε ξεγελάει κανένας άλλος παρά ο εαυτός σου! Τα ξέρω την έχω πατήσει και εγώ με τον ίδιο τρόπο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Eϊ ψιτ!
    Τα ψυχικά στα ορφανά τέλος!
    Να φύγουνε να πάνε αλλού…
    Και τα τάματα τέλος…
    Να βρούνε άλλη εκκλησιά να τα κάνουν!
    Αλλιώς θα’χεις διαρκώς ανθρώπους που θα στρογγυλοκάθονται στον καναπέ σου γεμίζοντάς τον σποράκια και θα πατάνε στο χαλί σου (ενίοτε και στην ψυχή σου ) με τις λάσπες τους (που πας ρε καραμήτρο με τα’άρβυλα στην ψυχή του άλλου??? Βγάλτα πρώτα και μετά πάτα!!)
    Και στην τελική όχι μόνο ευχαριστώ δε θα ακούς για την φιλοξενία αλλά θα κάθεσαι να μαζεύεις το μπάχαλο που σου έκαναν ΜΟΝΟΣ σου…
    Τεσπα…
    Πλατιάζω και με κουράζω…
    Είναι μερικοί άνθρωποι αγοράκι που είναι από τη φύση τους μικροί… και η αγάπη τους πέφτει μεγάλη…
    Ναι βρε μαναμ’αλήθεια σε λέω!
    Αν τους ρίξεις την αγάπη πάνω τους θα την φορέσουν σαν ένα πολυφορεμένο ρούχο… με αποστροφή και δυσφορία… θα γκρινιάξουν ότι τους πέφτει μεγάλη…(το’πιασες το υποννοούμενο μανα’μ?)
    Δε το’πιασες…?
    ΕΣΥ και πάλι καμάρι μου φταις που δεν τους την πήρες στο μέγεθός τους!
    Σιχτίρ πια! Πότε θα βάλεις μυαλό?
    Καληνύχτα με περισσότερη επίγνωση απόψε… ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @partalia
    Ακριβώς όπως το είπες, εγώ επέτρεψα σε ένα αχάριστο ζώον, σε έναν βρικόλακα να μου πιει το αίμα και το μόνο που του έμεινε είναι μίσος γιατί δεν κατέληξε όπως το ήθελε. Δεν ψέγω κανέναν άλλον παρά τον εαυτό μου, χαίρομαι όμως που είχα το μυαλό επιτέλους κι έφυγα τρέχοντας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ΛΙΑΚΑΔΑ
    Όνομα και πράμα είσαι, απίθανο σχόλιο, σα να το χεις πάρει απ το μυαλό μου, χαίρομαι να το διαβάζω πραγματικά! Και ξέρεις ε; Αυτό με τα σποράκια και τις λάσπες γινόταν και μεταφορικά και στην πραγματικότητα, ήθελα να το παίξω μπαμπάκας ο μαλάκας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Eνα φόβο τον είχα πάντως... και 2 μη σου πω... για το πως θα το πάρεις...

    Είμαι λίγο παρορμητική και λίγο απότομη (καλά ας μη το χρυσώνω το χάπι "ωμή") ώρες ώρες κριός γαρ... χαίρομαι που μπόρεσες και το άντεξες... :-p

    Y.Γ.Την επόμενη φορά φρόντισε να είσαι νωρίς στη διανομή των ρόλωνγια να πάρεις άλλο ρόλο και όχι αυτό του μπαμπά... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ευτυχώς αυτή η ιστορία έχει λήξει καιρό, χτες έγινε το τελειωτικό ξεκαθάρισμα μετά από πολύ καιρό, αυτή τη στιγμή ζω το ρόλο του ισότιμου και πολύ μου αρέσει. Τι να παρεξηγήσω βρε ψυχή μου; τα πες υπέροχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. και εσύ τόλμησες.
    πονάει. αλλά και αυτός που το πόδι του έχει γάγγραινα το αγαπά αλλά το κόβει για να σωθεί. και εσύ σώθηκες.

    ίσως να θεωρείς ότι αργησες. αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ!

    ότι θες, εδώ είμαστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. αυτό μου συνέβει πριν κανένα τρίμηνο....
    ότι μας χαλάει το διώχνουμε..και η ζωή είναι ρόδα,ακούγεται κλισέ αλλά πίστεψε με είναι αλήθεια...καληνύχτες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ria
    απλά έπρεπε να το κάνω για να μου φύγουν ό,τι αμφιβολίες μου είχαν μείνει... τώρα είμαι τελείως ελύθερος να χαρώ αυτά που έχω, τόσον καιρόμε έτρωγαν οι ενοχές

    @christina
    έτσι είναι ακριβώς όπως το λες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Και πάμε παρακάτω, χωρίς καθόλου να απογοητευθούμε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι να αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν. Υπάρχουν ωραιότατοι άνθρωποι, με τα ψυχικά τους τα μεγαλεία, με τις ενδιαφέρουσες τις σκέψεις τους, με το ειλικρινές το χαμόγελό τους και στο λέω εγώ που είμαι τελοσπάντων πτηνό και τα ξεύρω πολύ καλά αυτά τα θέματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αγαπητό πτηνό πόσο δίκιο έχετε, είμαι ήδη παρακάτω και ζω το θαύμα του έρωτος και της αγάπης, ευτυχώς μέσα σε όλα είμαι τυχερός άνθρωπος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Μικρούς ανθρώπους συναντάμε πολλούς στη ζωή, μικρούλι μου.
    Το θέμα είναι, με καθαρή ματιά, κάποια στιγμή, να δούμε πόσο μεγαλύτεροί τους είμαστε και να μην τους αφήνουμε να μας τραβάνε προς τα κάτω. Μην το δεις εγωιστικά αυτό.
    Απλή αυτοαξιολόγηση αν κάνεις, είναι αρκετό.
    Φιλί ζαχαρωτό και φωτεινό ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Συναντάμε φίλη μου, αυτό είναι αλήθεια. Φορές φορές τους β΄ζουμε και στη ζωή μας. Πόσο λυτρωτικό είναι όταν τους πετάμε μαζί με την ανακύκλωση στον κάδο τον μπλε

    Σε φιλώ τρυφερά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Τελικά όλοι τα περνάμε αυτά...αλλά μάλλον πρέπει να το πάμε ως το τέλος για να είμαστε σίγουροι και πιο προσεκτικοί την επόμενη φορά! Τι ανακούφιση όμως τώρα,ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. και λέω πήγαν όλα καλά γατούλα, όλα καλά και με τεράστια ανακούφιση

    ΑπάντησηΔιαγραφή