Ordinary miracles

Εδώ Κωσταλέξι
εδώ Κωσταλέξι, ακούει κανείς;

Εδώ Κωσταλέξι

εδώ Κωσταλέξι, με λαμβάνεις φιλενάδα;

Τι τριήμερο κι αυτό, έχω να βγω απ το σπίτι, αν εξαιρέσεις την επιδρομή για προμήθειες σε S/M (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις), φούρνο και ψιλικά, από την Παρασκευή το απόγευμα. Και που να πάω; Έξω η κατάσταση είναι δραματική, μέσα με τα μαραφέτια να δουλεύουν ακατάπαυστα και διακαώς κάτι πάει να γίνει. (συνδυασμός κλιματιστικού και ανεμιστήρα για ακόμα καλύτερα απτελέσματα)

Εν τω μεταξύ θα στο εξομολογηθώ φιλενάδα, το τι μαλακία έχω φάει αυτές τις μέρες που είμαι μόνος στο σπίτι, δεν περιγράφεται. Μέχρι και πιτσίνια έφαγα (είναι στο πλαίσιο εκείνης της υγιεινής δια(σ)τροφής που λέγαμε παλίοτερα). Και θυμήθηκα ότι αυτό το έκανα πάντα, όταν έμενα για τον οποιοδήποτε λόγο κλεισμένος στο σπίτι, μόνος, για μέρες, τό ριχνα στο σκουπιδοφάι!

Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια, όταν οι γονείς έπαιρναν το μπόμπιρα κι έτρεχαν στα κατσάβραχα να ψαρέψει ο μπαμπάς και η αδερφή το σκαγε απ το σπίτι γιατί ήταν ζωηρή ζωηρή, εγώ πήγαινα προτίστως στο video club και νοίκιαζα καμια 20ριά ταινίες και μετά σε κανά μπακάλικο κι έπαιρνα ό,τι μπορείς να φανταστείς, από παγωτά και χυμούς, μέχρι μερέντα και γαριδάκια, σοκολάτες, κέικ και κανά πιτσίνι να σπάει η ζάχαρη...

Καθόμουν που λες στο κρεββάτι, έβαζα τις ταινίες τη μια μετά την άλλη και μασούλαγα. Ηδονιζόμουν στο γεγονός της απόλυτης αποχαύνωσης, του μυαλού, του ουρανίσκου και του στομάχου. Έτρωγα κι έβλεπα, έβλεπα και μασούλαγα, κόλλαγε το στόμα απ τη ζάχαρη και το ξέπλενα με χυμούς  - αμίτες, τίγκα επίσης στη ζάχαρη - έριχνα και κανά γαριδάκι στο στόμα να ξεχνιέμαι και τα φαγητά της μαμάς έμεναν ανέγγιχτα στο ψυγείο για πάντα. Αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκούσε συνεχόμενα για 2-3 μέρες, με ολιγόωρα διαλείμματα ύπνου, βλέπεις απ την πολλή τη σοκολάτα και τα πολλά τα θρίλλερ, ο εγκέφαλος πάθαινε πατατράκ και δεν έκλεινε το ρημάδι το μάτι!

Μετά από μερικά χρόνια ανακάλυψα το σεξ και τα γκομενιλίκια και σταμάτησα να ασχολούμαι με το αγαπημένο μου σπορ!

Οι μέρες όμως που πέρασαν ήταν ιδανικές στο να ξαναγεννηθεί μέσα μου η ανάγκη να ξαναζήσω τη Dolce Vita (στην κυριολεξία) ξαπλωμένος στον καναπέ μου, σε ημιάγρια κατάσταση, τρώγοντας μαλακίες απ το πρωί μέχρι το βράδυ και βλέποντας κατεβασμένες σειρές (τέλειωσα τον Dexter τον 5ο κύκλο και είδα και το μισό τον 6ο) και πότε πότε χαζεύοντας στο internet να δω αν είχες γράψει τίποτα να σχολιάσω, μόνο και μόνο για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είμαι εντελώς άχρηστος σ' αυτή τη ζωή.

Κι εκεί που χτες το πρωί ήμουν σε μια τέτοια κατάσταση, έκανα αυστηρή αυτοκριτική και καθάρισα όοοοοοοολο το σπίτι ενδελεχώς (γιατί την Πέμπτη που είχες έρθει είχα κάνει το καθάρισμα του εργένη ή της πουτάνας, διαλέγεις και παίρνεις, λίγο swiffer, ψευτοσφουγγάρισμα με ένα ποτήρι νερό όπου είχε εμφανείς λεκέδες κλπ). Το κατάτριψα κι ένιωσα περήφανος.

Αυτό πίστεψέ με, μπορεί να σου ακούγεται μικρό και ταπεινό, αλλά για μένα ήταν ένα θαύμα. Βλέπεις, ξέρω πολύ καλά ότι τις μέρες που είμαι σε τέτοια κατάσταση αποσύνθεσης μου είναι αδύνατον να κάνω ο,τιδήποτε άλλο από το να τρώω, να κοιμάμαι και να ξαπλώνω. Οπότε δεν ξέρω πραγματικά, μάλλον έχει με τα χρόνια αλλοιωθεί ο χαρακτήρας μου και αποσυντίθεμαι σε άλλους ρυθμούς. Θαύμα σου λέω, θαύμα.

Κι επειδή τα θαύματα δεν πάνε ένα ένα αλλά δυο δυο σαν τους Χιώτες, να σε ενημερώσω ότι σήμερα το πρωί ζυγίστηκα - επίτηδες για να δω που έχω καταντήσει. Μισό κιλό ελαφρύτερος από την προηγούμενη βδομάδα. Μισό κιλό ενώ έχω 2 μέρες φάει τον κώλο μου στις αηδίες, στα βαρέα και τα ανθυγιεινά. Γούρλωσα τα μάτια μου μόλις το είδα και χάρηκα φιλενάδα. Όχι γιατί έχασα μισό κιλό, αλλά γιατί θα ξαναφάω αηδίες σήμερα χωρίς καμία ενοχή. Μη σου πω ότι θα το καθιερώσω μπας και γίνω συλφίς!

Ε μα πια! Μας φάγαν τα μπιφτέκια και προκοπή δεν είδαμε, πιτσίνια παιδί μου, πιτσίνια για δροσερή σιλουέττα!