Μικρή πικρή μου τυρόπιττα

Μα ρε φιλενάδα, είναι τελικά τόσο δύσκολο να βρεις ένα φούρνο με αξιοπρέπεια; Κι επίτρεψέ μου να σου εκθέσω την απορία και το παράπονό μου.

Ο φούρνος της γειτονιάς, ο οποίος δεν είναι και ό,τι καλύτερο σε ποιότητα ψωμιού αλλά κάνει ωραίες τυρόπιττες, και ξέρεις τι αδυναμία έχω στις τυρόπιττες - είναι στα πλαίσια εκείνης της υγιεινής διαστροφής που λέγαμε παλαιότερα μαζί με εκείνη τη σοκολάτα με το κέικ, το προφιτερόλ και ό,τι λιπαρό μπορείς να φανταστείς - έκλεισε λόγω ανακαίνισης. Κι εγώ ο δύστυχος πρέπει να βρω αλλού να πάρω το breakfast μου (ξέρω ότι ίσως θυμάσαι ότι έτρωγα μούσλι αλλά δεν είμαι σε mood για μούσλι και δίαιτες ρε φιλενάδα, το πήρα απόφαση και φέτος το καλοκαίρι χωρίς κοιλιακούς, έτσι κι αλλιώς διακοπές δε βλέπω να κάμω σε εξωτικές νήσους αν δεν μας πληρώσουνε, που δεν θα μας πληρώσουνε) κι έχω μπει στη διαδικασία να βρω φούρνο που έχει ωραίο ψωμί και ωραίες τυρόπιττες.

Κι έχουμε έναν κοντά στη δουλειά, ξακουστό και ονομαστό, με χιλιάδες επιλογές σε εδέσματα, και πας μέσα και μπερδεύεσαι μέχρι να αποφασίσεις τι να πάρεις και όταν το πάρεις ασθάνεσαι ότι πήρες είτε οικόπεδο στο Λαιμό Βουλιαγμένης, ή κότερο ή λίαρ τζετ. Ναι, οι τιμές του συγκεκριμένου φούρνου δεν έχουν ξεφύγει απλά, ο φούρναρης είναι πολύ γκουρμές κι έτσι το πλερώνεις το κατιτίς σου. Εν τω μεταξύ δεν έχω (που έχω, λέμε τώρα) πρόβλημα να δώσω τα διπλά λεφτά για να πάρω μια φρατζόλα και μια τυρόπιττα, αλλά το θέμα είναι να μου προσφέρει γευστική ηδονή.

Δεν ισχύει όμως αυτό με το συγκεκριμένο κοσμηματοπωλείο σησαμίου και αλεύρου γιατί από τη μία η τυρόπιττα είναι μικρή και τριανταφυλέννια, κατάτι μεγαλύτερη από τυροπιττάκι και μη φανταστέις καμιά εκρηκτική γεύση στο στόμα. Συνηθισμένα πράγματα. Οπότε το να την πληρώνω για 2 και να μην τη φχαριστιέμαι, ευχαριστώ αλλά προτιμώ να φάω μούσλι. Άσε δε, που με την ποικιλία αρτοσκευασμάτων που έχει μπερδεύονται οι Αμαρούσιες γραίες και κάνουν λες και θα πάρουν γούνα και τρώμε κανά μισάωρο μέχρι να αποφασίσει η γραία τι φρατζόλα θα πάρει, άλλο ένα μέχρι η κόρη του ανέμου (η γλυκιά υπάλληλος) να το βάλει σε χαρτί και να της το δώκει και γύρω στα 3/4 να γίνει η συναλλαγή στο ταμείο, πάει τη φάγαμε τη μέρα. Και άμα θέλει και τουλουμπάκια η γριά; Γλέντι ολονύχτιο σου λέω. Rave party!

Οπότε βρήκα λίγο πιο πέρα έναν άλλον φούρνο, ποιο φυσιολογικό σε φυζίκ και σε τιμές. Και πήρα και τυρόπιττα και ψωμάκι. Και μια χαρά. Τιμαί λογικαί και ποιότης ανεκτή. Και παίρνω μία, παίρνω δύο, παίρνω τρεις και την τέταρτη ξερό το ψωμί, πανιασμένη η τυρόπιττα. Έτυχε σήμερις είπα μέσα μου και ξαναπήγα. Αμ, ξανά ξερό το ψωμί και πιο πανιασμένη η τυρόπιττα από ποτέ. Αφού να φανταστείς δεν την έφαγα, την πέταξα (που το να πετάξω εγώ τυρόπιττα είναι τόσο σπάνιο όσο να πετάξω στα 3.000 πόδια με σαγιονάρα λευκή με πλαστική μαργαρίτα πάνω απ το μεγάλο δάχτυλο). Και εκνευρίστηκα μαντάμ, γιατί αν νομίζεις ότι θα μου δίνεις προπέρσινο έδεσμα και θα συνεχίζω να ψωνίζω σε σένα πλανάσαι πλάνην οικτράν. Τζους καλιαρντοκουκού.

Και σήμερα, αφού πήγα εις την τράπεζαν να καταθέσω 1.30 που λήγει ένα δάνειο που πήρα προ διετίας και μπερδεύτηκα με το μηχάνημα κι έριχνα τα ψιλά και δεν τα έπαιρνε και εκνευρίστηκα (και μετά ανακάλυψα ότι είχα πάθει αυτό που όταν το παθαίνουν άλλοι και παρακολουθώ, σκέφτομαι πόσο ηλίθιοι είναι και κάνω από μέσα μου τς τς τς, δηλαδή δεν είχα πατήσει το κουμπί που έγραφε ΣΥΝΕΧΕΙΑ με τεράστια γράμματα και κάνοντας αυτοκριτική έκανα τς τς τς από μέσα μου για μένα) και πάω σε παρακείμενο φούρνο να πάρω τα συνήθη.

Μα ήταν ένα θρίλερ. Πριν από μένα παππούς γύρω στα 80 που δεν έβλεπε, δεν άκουγε και καμάκωνε την ταμία, η ταμίας σε ημιαθλία κατάσταση να μην πολυκαταλαβαίνει που βρίσκεται και γιατί, φτάνει η σειρά μου και να μη βλέπω πουθενά τις τυρόπιιτες, ανακαλύπτω ότι τις έχουν σε μια βιτρίνα έξω και δεν τις βλέπεις από μέσα (μη ρωτάς το γιατί, καμιά κουλή διακοσμήτρια θα χανε βάλει και είπε να το κάνει ιβέντ το θέμα της σφολιάτας) και τέλος πάντων με τα τούτα και τα κείνα συννενοηθήκαμε και την πήρα.

Χάλια. Παγωμένη, κατσιασμένη, φρικιαστική και 1.60 παρακαλώ. 1.60 αγάπη μου να είναι η ώρα σου κι εκείνη στο κρεβάτι. Βρε ούτε απ έξω θα ξαναπεράσω. Το μόνο που με αποσχολεί είναι ότι μέχρι το Σεπτέμβρη που θα ανοίξει ο φούρνος της γειτονιάς μου, ή θα ανοίγω φύλλο από βραδύς είτε θα τρώγω μούσλι. Θέλω δεν θέλω.