Una notte a Lykavittos

Α ρε φιλενάδα, α ρε φιλενάδα τι μου κανες χτες το βράδυ, τι μου κανες, πόση χαρά μου έδωσες να ξερες και πόσο ανάγκη το είχα αυτό. Α ρε φιλενάδα, τη χτεσινή ζεστή - τι ζεστή, καυτή - βραδυά του Ιουνίου πόσο υπέροχα πέρασα παρέα με σένα και το ροζ απεριτίφ - τους Pink Martini!

Θυμάμαι καλοκαίρι του 2000 πρωτάκουσα το Sympatique, το χε φέρει μια κοπέλα στη δουλειά, που ούτε καν θυμάμαι ποια ήταν, και το ακούγαμε νυχθημερόν, το λιώσαμε το cd - και τι ωραία έκδοση που ήταν, φροντισμένη, όμορφη, με κείνα τα πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα μπροστά απ τον Πύργο του Άιφελ- μετά το αντιγράψαμε όλοι και στην πρώτη ευκαιρία (ήταν και τότε δύσκολοι καιροί) το αγοράσαμε κιόλας. Ήταν εκείνα τα χρόνια που αγοράζαμε cds να προσθέσουμε στη συλλογή μας!

Πόσο μου άρεσαν τα τραγούδια, η επιλογή τους, οι ενορχηστρώσεις τους και τέλος εκείνη η υπέροχη γυναικεία φωνή, τόσο κρυστάλλινη, διαυγής, θαυμάσια. Θαυμάσια πραγματικά. Είχα τότε ένα diskman τον απόγονο του walkman που χαϊδευτικά το αποκαλούσαμε φραπεδιέρα γιατί ο κατασκευαστής διετείνετο ότι όσο και να το κουνούσες δεν έχανε στροφές, το χα πάρει μαζί στις τότε διακοπές μου (είχα πάει μόνος στη Μύκονο - άλλη μεγάλη ιστορία αυτή, αλλά για να σε προλάβω θα σου πω μόνο ότι ήμουν νέος και αθώος) και το χα λιώσει το Sympatique.

Je ne vais pas travallier φιλενάδα και το πιστεύω ακόμα.

Από τότε άλλαζε η ζωή μου, έβγαζαν οι αγαπημένοι μου νέο cd, το αγόραζα με το που το έπαιρνα χαμπάρι και το αγαπημένο των αγαπημένων, το Una notte a Napoli φιλενάδα, που στο αφιέρωσα τότε και στο αφιερώνω και τώρα, σε σένα και μόνο! Για πάντα! Per siembre!

Χτες λοιπόν, με πήρες σχεδόν με το ζόρι και με πήγες στο Λυκαβηττό να δω για πρώτη φορά από κοντά το  μουσικό σχήμα που έχω ερωτευθεί εδώ και 12 χρόνια, που τα τραγούδια τους τα ακούω συνέχεια και που πάντα μου φτιάχνουν τη διάθεση! Στο Λυκαβηττό που είχα να πάω από το 1821 - είχα ν' ανέβω στο λόφο για συναυλία ούτε θυμάμαι από πότε, η τελευταία ήταν μια παράσταση με διάφορα musicals αλλά πότε ήταν δεν θυμάμαι, έναν καυγά θυμάμαι τότε που έριξα στην ουρά για τις τουαλέτες... Άβυσσος αγάπη μου, άβυσσος!

Στο προκείμενο όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζεις μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να μένω στο θέμα - σχεδόν όσο να κάνω δίαιτα αλλά θα προσπαθήσω να συγκρατήσω τις αναμνήσεις μου και να τις μοιραστώ με τα εγγόνια που δεν θα αποκτήσω ποτέ διότι ως γνωστόν τον κεντάω τον τσεβρέ!

Πήραμε εκείνο το ταξί το συφοριασμένο - είχα να πάρω ταξί από τότε που μου κατσε ταρίφας σε αθλία κατάσταση πριν 4 χρόνια, να βήχει και αν είναι απόλυτα σιχαμένος, με αποκορύφωμα τη στιγμή που τραγουδούσε μαζί με το ραδιόφωνο το Touch me χαϊδεύοντας ταυτοχρόνως την κομψή του μπάκα και τα ζηλευτά του στήθη, πράγμα που με έκανε να βγω τρέχοντας απ το ταξί, αρκετά νωρίτερα απ τον προορισμό μου και να το κόψω με το πόδι σκασμένος στα γέλια! Τι έλεγα; Α, ναι! Πήραμε λοιπόν το ταξί να μας ανεβάσει πάνω γιατί είμαι και μεγάλος άνθρωπος και δεν έχω αντοχές, αλλά ο ταρίφας πριν βγούμε στον περιφερειακό απεφάνθη ότι είχαν κλείσει το δρόμο, μας ξεφόρτωσε και ξεκινήσαμε την ανηφοριά στα μονοπάτια και τα σκαλάκια του λόφου! Δεν τον είχαν κλείσει το δρόμο, να τη γλιτώσει ήθελε κακό χρόνο να χει!

Απαπαπαπαπα φιλενάδα, τι ήταν τούτο! Το κανα όταν ήμουν παιδί και λαχάνιαζα, το κανα και χτες στα γεράματα, μέσα σε τέτοια ζέστη και καταϊδρωσα ο δύστυχος. Εσύ τα παιξες δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών και φοβηθήκαμε γελώντας ότι θα μας χρειαστούν Πρώτες, Δεύτερες και Τρίτες Βοήθειες στο τέλος! Κι είχες και τον άλλον που μας περνάει σε ηλικία, καπνίζει σαν την τσιμινιέρα και δεν τρώει τίποτα και πήγαινε σαν την ελαφίνα, δροσερός και φρέσκος! Τι να πω φιλενάδα, μετά από αυτό δεν έχω λόγια. Δεν έχω σου λέω!

Και φτάνουμε πάνω, αλμυροί αλμυροί σαν κρακεράκια και βγάζουμε το πολυπόθητο εισητήριο (σ' ευχαριστώ και θα ανταποδώσω σύντομα) και βρίσκουμε θέσεις με θέα! Και τι θέα, πλαγιομετωπικώς στη σκηνή, ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά, ακριβώς εκεί που έπρεπε. Κοίταζα γύρω γύρω και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι μετά από τόσα χρόνια βρισκόμουν πάλι εκεί, σ' αυτό το θέατρο που τόσο πολύ έχω αγαπήσει στο παρελθόν, που έχω τραγουδήσει, χορέψει, γελάσει και κλάψει, που έφαγα τα νιάτα μου εντός του αλλά κι εκτός όταν είχαμε αφραγκιές, εκεί στα βραχάκια, με κρασί και τιρμπουσόν ν ακούς τη Σίρλεϊ και να σου σηκώνεται η τρίχα! Τι ωραία!

Και ο κόσμος συνέρρευσε right through και ήρθε και τίγκαρε ο χώρος, οι κερκίδες, κάτω, πάνω και πλαγίως!

Και τα φώτα σβήνουν.
Και η σκηνή ζωντανεύει
Και μια ξανθιά Θεά αρχίζει να τραγουδά

Amado mio
Love me forever
And let forever
Begin tonight

και ανατριχιάζω
σύγκορμος

Τι να σου λέω. Τέτοια φωνή και παρουσία - απίθανη. Οι μουσικοί ένας προς έναν, θαυμάσιοι. Απλά θαυμάσιοι. Και τα τραγούδια τα αγαπημένα ξετυλίγονται μπροστά μας και μπαίνου μέσα μας ένα προς ένα. Και παθαίνω πλάκα. Και ξεχνώ τα πάντα. Με έχει παρασύρει η μουσική, το τραγούδι, ο χορός, το κέφι, η βραδυά, η μαγεία. Και τραγουδώ με όλη μου τη δύναμη. Και γελάω. Και δακρύζω, Και θαυμάζω. Και χειροκροτώ. Και φωνάζω ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ σε κάθε τέλος τραγουδιού. Και θέλω κι άλλο. Και δεν χορταίνω. Και ξανατραγουδώ. Και με παρασύρει το Πάθος. Και είμαι μόνο εγώ με τη μουσική.

Και γυρνά η μπροστινή κατσίκα και μου λέει να κάνω ησυχία γιατί την ενοχλώ και δεν ακούει.

ΤΙ ΛΕΣ ΜΑΝΤΑΜ; ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ; ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ ΣΟΥ;

Φιλενάδα, έγινα έξαλλος, όχι με αυτό που είπε, αλλά με το ύφος της. Κρατήθηκα να μην την πάρει ο διάολος, κρατήθηκα αλλά ειλικρινά ξέχασα τα πάντα. Μου χάλασε η βρώμα τη διάθεση αμέσως, έκατσα στο καρεκλάκι μου και για αρκετή ώρα δεν μιλούσα, δεν τραγουδούσα, σχεδόν δεν άκουγα τι γινόταν. Ο εγκέφαλός μου έβραζε και όπως ξέρεις δεν έχω και πολλές αντοχές τελευταία. Αναρωτιέμαι ρε φιλενάδα, μα σε μένα πρέπει να τυχαίνουν όλες αυτές οι κακογαμημένες σκρόφες; Σε μένα; Γιατί ρε Θεέ, τι σου κανα και με τιμωρείς έτσι;

Τέλος πάντων, άρχισα να συνέρχομαι και να απολαμβάνω πάλι το θέαμα και τη μουσική. Άρχισα σιγά σιγά και με το ζόρι στην αρχή να λικνίζομαι, να τραγουδώ και βοήθησε βέβαια το γεγονός ότι άλλαξα και θέση και πήγε ο Π στη θέση μου περιμένοντας να ξανακάνει παρατήρηση η δασκαλίτσα για να της δώσει τη σαγιονάρα του να τη φάει αλλά αυτή πράττοντας σοφά δεν ξαναμίλησε. Τη γλίτωσε η καριόλα.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από τη συναυλία, θυμάμαι ότι μαγεύτηκα και θυμάμαι ότι πέρασα υπέροχα και θυμάμαι ότι έκλεισε με το ντουέτο Get Happy/ Happy days are here again αφιερωμένο στην Ελλάδα - παρμένο από το 60κάτι τότε που η Barbra ήταν κοριτσάκι και το τραγούδησε μαζί με τη μεγάλη Jundy και χάλασαν κόσμο...
Θυμάμαι επίσης ότι στο encore είπαν επιτέλους το Una notte a Napoli και ολοκλήρωσαν με το Brazil όπου εκεί πλέον κόντεψα να χάσω τη φωνή μου από το τραγούδι και τα Μπραβοοοοοοοοοοοοοοοο.

Θυμάμαι ότι αν εξαιρέσεις τη σκρόφα ήταν μια από τις ωραιότερες βραδυές της ζωής μου
Και σ ευχαριστώ γι αυτό, εσένα και τους Pink Martini!

πάρε και μια γεύση απ τη Θεά και τους Θεούς να θυμάσαι!